คืนฝนตกในคอนโดสูง
เสียงฝนกระทบกระจกหน้าต่างชั้น 27 ของคอนโดหรูใจกลางกรุงเทพฯ ทำให้บรรยากาศเงียบสงบยิ่งเงียบเข้าไปอีก แสงไฟจากตึกสูงฝั่งตรงข้ามสะท้อนเข้ามาอ่อนๆ ราวกับเป็นพยานของค่ำคืนนี้
"ฝนตกอีกแล้ว..." พริมพูดเบาๆ ขณะยืนกอดอกมองออกไปนอกหน้าต่าง เธอเพิ่งเลิกงาน กลับมาถึงห้องโดยมีเขาตามมาส่งเหมือนเคย
ธันวา—เพื่อนสนิทที่เธอไม่แน่ใจว่าความสัมพันธ์มันเลยคำว่า "เพื่อน" มานานแค่ไหนแล้ว
"อยู่คนเดียวคงเหงาเนอะ" เขาพูดขึ้น ก่อนจะวางแก้วน้ำลงที่โต๊ะกระจก
"อื้ม… แต่ว่า มีเธออยู่ก็ไม่เหงานะ" พริมตอบกลับโดยไม่หันไปมอง
เสียงเพลงแจ๊สเบาๆ ลอยคลอในห้อง ธันวาเดินเข้ามาใกล้เธอ แล้วหยุดยืนข้างๆ ความเงียบงันแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกบางอย่างที่กำลังสื่อสารกันในอากาศ
เขาเอื้อมมือไปเกลี่ยปอยผมที่ตกลงข้างแก้มของเธอ แล้วพูดเบาๆ
"ฉันอยากอยู่ข้างเธอ ไม่ใช่แค่ตอนฝนตก… แต่ทุกคืน"
หัวใจพริมเต้นแรง เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ใกล้เสียจนลมหายใจประสานกัน แล้วริมฝีปากของเขาก็แนบลงมาอย่างแผ่วเบา
จูบแรกในรอบหลายเดือนที่เต็มไปด้วยความรู้สึกค้างคาและแรงดึงดูดที่สะสมมาแสนนาน มือเขากอดเอวเธอไว้แน่นอย่างอ่อนโยน ในขณะที่เธอกำเสื้อเขาไว้แน่นราวกับไม่อยากปล่อยไปอีก
ทุกอย่างเงียบลง เหลือเพียงเสียงฝนกับเสียงหัวใจ...
---
ตัดฉากไปตอนเช้า
แสงแดดลอดผ่านม่านบางๆ พริมตื่นขึ้นพร้อมกลิ่นหอมกาแฟจากครัว เธอยิ้มออกมาโดยไม่ต้องถามว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้
ไม่ใช่เพราะความเร่าร้อน...
แต่เพราะความรู้สึกในใจ มันชัดเจนเสียยิ่งกว่าฝนที่ตกลงมา
-จบ-
