ณ บ้านของพ.อ
ภาค:"เด็กน้อยฉันไปทำงานแล้วนะ"
ภาคิน:"จะไปก็ไปจะบอกกูทำเผือกอะไร"
ภาค:"ค้าบๆ ปากร้ายไม่เบาเลยน้า"
ภาคิน:"เสือก"
ภาค:"หน้าตาน่ารักแต่ปากร้ายนะเนี่ย"
ภาคิน:"น่ารักพ่อง"
ภาค:"หึไปล่ะ"
ภาคิน:"เออ"
ใช่ครับมันกวนประสาทผมทุกวันผมออกจะหล่อเสือกบอก
น่ารักเฉยไม่รู้จะมีวันผมต่อยมันมั้ยเพราะมันแรงควายมาก
ผมเคยจะต่อยแต่โดนมันจับจะขืนใจผมซะนั้นน่ากลัว
แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ดูแลผมดีน่ะแบบแทบจะไม่ให้ตีนผมเตะ
พื้นผมแทบจะเป็นอัมพาตอยู่แล้วไม่ได้เดินเองบ่อยผมก็เบื่อเป็นน่ะ
ไม่กี่ชั่วโมงมันก็กลับจากทำงานผมเลยวิ่งไปหามันร้อยวัน
พันปีผมก็ไม่เคยจะวิ่งไปหามันหรอกแต่ผมจะไปขอมันทำงาน
เพราะผมอยู่บ้านเล่นแต่โทรศัพท์อย่างเดียวเลย
ภาคิน:"นิๆ ไอ้ภาคกูขอทำงานได้มั้ย"
ภาค:"มึงอยู่เฉยๆไม่ชอบหรอ?"
ภาคิน:"ก็กูเบื่อง่ะ"
ภาค:"ได้แต่มึงต้องทำที่บริษัทกู"
ภาคิน:"ทำไมง่า"
ภาค:"เถอะน้ากูให้เงินมากกว่าใคร"
ภาคิน:"เดือนล่ะเท่าไหร่?"
ภาค:"หนึ่งแสนเป็นไง?"
ภาคิน:"ได้ๆเยอะดี"
ภาค:"โอเคครับเริ่มงานพรุ่งนี้"
ภาคิน:"โอเค"
นั้นแหละครับตอนนี้ผมมีงานทำแล้วจะได้ไม่เบื่อแถมได้เงิน
โครตเยอะเลยถึงจะน้อยกว่าที่ไอ้ภาคให้ต่อเดือนผมก็ตาม
แค่มีงานทำแล้วได้เงินเยอะแบบนี้ก็พอ
....ติดตามตอนต่อไปค่ะ....
