ในวัย 18 ปี สัมภาษณ์งานไม่ผ่านมันรู้สึกอย่างนี้นี่เอง ว่างเปล่าสุด ๆ ครอบครัวกดดัน จริง ๆ แล้วมันก็ไม่ได้กดดันอะไรมากหรอก ปัญหาที่เจอก็แล้วแต่คนจะรับไหว แต่การที่ต้องฟังคำพูดดูถูก กดดัน ตัดกำลังใจอยู่บ่อย ๆ จากคนรอบตัวนี่ออกจะเกินกว่าเด็กคนหนึ่งจะรับไหวรึเปล่า? แต่ปัญหาหลักเลยคือเรื่องเงิน น้องเรียนอยู่มัธยมปลายปี 1 อีก ไม่มีใครมีเงินส่ง ตัวเองไร้ความสามารถ ไม่ได้อยากจะโทษใครแต่ส่วนหนึ่งก็เพราะมาจากถูกเลี้ยงอยู่แต่ในหมู่บ้าน ไม่เคยออกโลกกว้างหาประสบการณ์ชีวิตแบบจริง ๆ จัง ๆ สักครั้ง การเดินทาง การทำงานวัยเด็กไม่มีอะไรเอื้ออำนวยให้สักอย่าง บางทีก็รู้สึกว่า เออ ยังดีนะที่เราเกิดมาก็ได้ใช้ชีวิตวัยเรียนจนจบม.ปลายมาได้ หลังจากสัมภาษณ์ไปทำงานไม่ผ่านก็มาคิดเรื่องมหาลัยอีกครั้ง แต่ก็ยังรู้สึกว่างเปล่า ถึงจะรอฟังผลอยู่ก็เถอะ เพราะยังไม่ได้กู้กยศ.ด้วยแหละ แต่ถ้าเป็นเรื่องค่าอยู่ค่ากินเพิ่มเติมก็คงจะหางานพาร์ททามทำต่อส่งเสียตัวเองได้จนจบป.ตรีมันก็อดจะกลัว กังวล ไม่กล้า นิสัยแบบนี้มันแก้ยากเรารู้ อาจจะไม่มีคนเข้าใจแต่ถ้าเวลานั้นมาถึงมันก็คงต้องทำเมื่อไม่มีทางเลือก ถึงจะกังวลที่ต้องกู้กยศ.ทั้งตัวเองและน้องด้วยก็เถอะ ไหนจะปู่ - ย่าที่ไม่รู้จะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน ว่าก็ว่าเถอะ ที่ตัวเองยังอยู่มาได้ขนาดนี้เป็นเพราะพวกท่านทั้งนั้น อนาคตมันดูจะมีดีสักอย่างไหมเนี่ย
