คุณอาจมองโลกในแง่ดี แต่สำหรับฉันโลกนี้น่ะ มันเป็นสีเทาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ชีวิตเส็งเคร็งของฉันก็เริ่มจากคืนที่ฝนตกเหมือนละครน้ำเน่าทั่วไป มีการร้องไห้ มีการจากลา และสุดท้ายก็ได้พบกัน

แต่เดี๋ยวก่อน เคยได้ยินคำว่า"ชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร"หรือเปล่า? นั่นแหละใช่เลย โคตรชีวิตฉันแหละ คงไม่มีใครอยากดูละครน้ำเน่าหรือละครหลังข่าวจากในทีวีที่เหมือนก็อปมาวางหรอกจริงมั้ยงั้นเรามาดูอะไรที่มันแหวกแนวหน่อยเป็นไง

ในคืนที่ฝนตก แสงไฟสลัวๆ จากข้างทางทำให้พอจะมองเห็นสิ่งรอบข้างได้นิดหน่อย หญิงสาวสวมชุดคลุมกันฝนถือกล่องไปทางบ้านเด็กกำพร้า ภายในกล่องนั้นมีเสียงร้องเบาๆ ของเด็กทารก

หญิงสาวสวมชุดคลุมกันฝนวางกล่องนั้นลงที่หน้าประตู ก่อนจะเขียนจดหมายสั้นๆ ว่า (ฝากดูและเด็กคนนี้ด้วย ฉันไม่สามารถเลี้ยงเด็กคนนี้ได้ มู่) จดหมายสองบรรทัดกับชื่อของเด็กน้อย

ก่อนจะกดกริ่งเรียกคนแล้ววิ่งหนีไป มีคนเปิดประตูออกมาดูและพบเข้ากับกล่องใส่เด็กน้อยจึงรับเขาเข้ามา ดูแล้วคงเป็นผู้ดูแลบ้านเด็กกำพร้า.. แต่นั่นไม่ใช่ฉัน หญิงผู้ดูแลเปิดกล่องดูและพบกับเด็กชายผู้น่ารัก และตั้งชื่อให้เขาว่า มู่หาน

โอ้.. เด็กน้อยช่างน่ารักเขาเป็นเด็กดีหน้าตาน่าเอ็นดู กระทั่งมู่หานอายุได้ 10 ปี เขาถูกรับไปเลี้ยงโดยครอบครัวเศรษฐีที่ร่ำรวยล้นฟ้าแต่ขาด ทายาท ตระกูลซือ

มู่หานเป็นที่รักของทุกคนที่อยู่ในบ้านเด็กกำพร้าแห่งนี้ มีการจัดงานเลี้ยงอำลา เด็กชายช่างโชคดีมีคนรักใคร่ และเขาก็จากไปด้วยความสุข มู่หานไปอยู่กับครอบครัวใหม่ที่ดูแลเขาอย่างดี(จริงหรือ?)

ครอบครัวนี้จ้างครูที่เก่งกาจมาสอนศาสตร์ต่างๆ ให้เขา ทำให้มู่หานดูจะก้าวนำหน้าเด็กที่อายุเท่าๆ กันไปหลายสิบก้าวเลยทีเดียว มู่หานได้ไปโรงเรียน เจอผู้คนมากหน้าหลายตา สังคนใหม่ และเพื่อนใหม่ที่อายุไล่เลี่ยกัน

แต่ครั้งนี้เขาโชคร้าย เพราะทุกคนที่เข้าหาต่างก็สวมหน้ากากเปื้อนยิ้มกันทั้งนั้น ทำให้จากเด็กชายที่สดใสตอนนี้กลับเย็นชาไม่ต่างจากน้ำแข็งแห้งภายในไม่กี่เดือน

เมื่อมู่หานไม่อยู่ที่บ้านเด็กกำพร้าก็ไม่ต่างจากที่ร้างไร้เสียงหัวเราะ ไม่มีชีวิตชีวา เป็นอีกครั้งที่ค่ำคืนนี้ฝนตกหนัก และเป็นอีกครั้งที่หญิงผู้ดูแลบ้านเด็กกำพร้าได้ยินเสียงกริ่ง

เธอรีบวิ่งออกไปเปิดประตู พบเข้ากับกล่องใส่เด็กทารกและจดหมายที่เขียนโคตรสั้นว่า (ฝากเลี้ยงที มู่ตาน) หญิงผู้ดูแลไม่ได้แปลกใจอะไรมากเพราะพบเจอเรื่องแบบนี้จนชิน

แต่เมื่อเปิดดูก็พบกับเด็กหญิงตัวน้อย ในมือกำสร้อยหยกเก่าๆ ไร้ราคา หญิงผู้ดูแลเห็นเด็กหญิงตัวน้อยครั้งแรกก็นึกสงสาร แต่เมื่อมองดีๆ ก็พบว่าเด็กคนนี้หน้าตาคล้ายมู่หานนัก ครั้นจะหาตัวเขาก็คงไม่ทันแล้ว

ในเช้าวันรุ่งขึ้นเธอจึงตัดสินใจพาเด็กหญิงตัวน้อยไปตรวจดีเอ็นเอที่โรงพยาบาล และใช้เส้นผมที่เคยเก็บไว้ของมู่หานไปตรวจด้วยว่ามีความเกี่ยวข้องกันหรือเปล่า ภาวนาขอให้เป็นตามที่คิด

เมื่อหญิงผู้ดูแลรู้คำตอบ ราวกับวิญญาณหลุดออกจากร่าง จะดีใจมั้ยก็ไม่ใช่ ครั้นจะเสียใจก็ไม่เชิง เธอพาเด็กหญิงตัวน้อยกลับถึงบ้านเด็กกำพร้าก็ส่งให้พี่เลี้ยงต่อ

และนั่งเขียนไดอารี่เหมือนดั่งที่เคย บอกเล่าเรื่องราวที่ประสบพบเจอมา มันช่างอัศจรรย์ใจนัก แต่หากจะบอกเรื่องนี้กับใครๆ ก็ดูจะไม่งาม งั้นเธอก็จะดูแลเด็กคนนี้อย่างสุดกำลัง

ชีวิตบัดซบของมู่ตานคงยังไม่เริ่มขึ้นสินะเนี่ย

ลืมบอกไป.. เด็กคนนั้นนั่นแหละตัวฉัน

ถ้าลองดูดีๆ ชีวิตของมู่ตานก็ดูจะไม่ได้บัดซบอย่างที่เจ้าตัวว่าเท่าไร แต่ใครจะรู้.. เรื่องทุกอย่างอาจเริ่มขึ้นจากตรงนี้ก็ได้นะ

"เสี่ยวเหลียงตาน เสี่ยวเหลียงตาน" เด็กหญิงตัวเล็กเขย่าปลุกเด็กหญิงที่ตัวใหญ่กว่า เด็กหญิงที่ตัวใหญ่กว่าสะลึมสะลือตื่นขึ้น และการถูกเรียกว่าเสี่ยวเหลียงตาน ก็ดูจะไม่อภิรมย์เท่าไรนัก

กระทั่งยันตัวนั่งได้เธอก็อุ้มเด็กหญิงตัวเล็กลงจากตัว จึงลุกขึ้นไปทำธุระส่วนตัวส่วนอีกคนที่มาปลุกก็เร้าหรือจะให้รีบไปเล่นกับเจ้าตัวให้ได้ "เสี่ยวเหลียงตาน เสี่ยวเหลียงตาน ไม่รักเค้าแล้วหรอ"

เด็กหญิงตัวเล็กทำท่าทางออดอ้อนคนตัวใหญ่กว่า "พอแล้ว อายุก็แค่3 ขวบจะมาอ้อนพี่ทำไม ไปอ้อนคุณแม่โน้น" คนถูกว่ามีหรือจะไม่ใส่ใจ ตอนนี้คงเก็บไปคิดถึงไหนต่อไหน

แก้มสีขาวนวลเริ่มป่องขึ้นก่อนจะกอดอกแล้วว่า "พี่มู่ตานก็รีบไปเล่นกับผิงผิงสิ" คนงอนเรียกตัวว่าผิงผิง เรียกอีกคนว่าเสี่ยวเหลียงตาน และพลั้งปากพูดชื่ออีกคนให้ได้รู้ งั้นขอเรียกว่ามู่ตานเลยแล้วกัน

มู่ตานสายหัวด้วยความเหนื่อยใจกับน้องสาวคนนี้ ทั้งที่เธอก็อายุแต่4 ขวบ ไม่รู้จะมาอ้อนอะไรเธอนักหนา เด็กคนอื่นเขาอ้อนคุณแม่ให้ได้ขนมแต่เด็กนี่กลับอ้อนเธอ ไม่แคล้วมู่ตานต้องทำขนมให้กิน

เธอจึงอุ้มคนที่ได้ศักดิ์เป็นน้องสาวไปทางโรงอาหารเพื่อทานอาหารเช้าแม้ดูยังไงก็สายแล้ว ไม่มีใครนั่งอยู่ในโรงอาหารเพราะต่างก็ไปเข้าเรียน จะมีก็แต่คุณแม่ที่นั่งรอพวกเธอสองคนอยู่

"สวัสดีค่ะคุณแม่" มู่ตานรีบเข้าไปทักทายเธอ และตอบรับกลับมาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนที่มีให้ทุกคน "นั่งลงก่อนสิจ้ะ แม่เตรียมส่วนของพวกหนูไว้ให้แล้ว" มู่ตานพาน้องสาวนั่งลงกินข้าว

ในที่แห่งนี้ทุกคนเลือกที่จะได้เรียนกับพี่เลี้ยงใจดีแต่ไม่มีใครเลือกเรียนกับคุณแม่เลย เพราะเธอโหดมาก จะมีก็แต่มู่ตานกับผิงผิงที่กล้าอยู่ใกล้เธอเกิน10 นาทีนี่แหละ (อย่าให้องค์แม่มาประทับนะ)

เมื่อกินข้าวอิ่มก็ได้เวลาของการเรียนที่แสนสาหัสแต่ก็ไม่หนักหนาสำหรับเด็กทั้งสองเท่าไร ดูจะสบายๆ ด้วยซ้ำ แต่หลังจากเรียนเสร็จมู่ตานก็ต้องเข้าครัวเพื่อทำขนมให้ผิงผิงทั้งที่เธอเป็นแค่เด็ก4 ขวบแท้ๆ

"วันนี้ไปพบแม่ที่ห้องทำงานด้วยนะ แม่มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย" หญิงผู้ดูแลเดินเข้ามาบอกมู่ตานที่อยู่ในห้องครัว "ค่ะ" มู่ตานที่ป้อนขนมเค้กให้ผิงผิงอยู่หันไปตอบ

'ก็คงไม่พ้นพวกมาเฟียที่อยากได้ตัวฉันอยู่ดี' เธอคิดในใจ มู่ตานควรจะโทษอะไรดีที่ทำให้เธอเป็นจุดสนใจได้ขนาดนี้ โทษหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มนี่ ก็ไม่ได้อีกพ่อแม่ให้มา โทษมันสมองก็ไม่ได้อีก หรือควรโทษอุปนิสัยดีที่เย็นชาแทบทุกเวลา

วันนี้มู่ตานส่งผิงผิงเข้านอนเร็วกว่าปกติแต่คนตัวเล็กกว่าก็ไม่นึกสงสัยอะไรเท่าไร ทำให้มู่ตานไปหาคุณแม่ของบ้านเด็กกำพร้าได้ทัน เข้ามาในห้องทำงานของคุณแม่ได้ก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง ปีนขึ้นไปนั่งบนโซฟาหลังเก่า

"ผิงผิงหลับแล้วหรอจ้ะ" หญิงผู้ดูแลถามด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานแต่แอบซ่อนความกังวลไว้ภายใน "คุณแม่เป็นอะไรรึเปล่าคะ" เด็กน้อยอย่างมู่ตานถามออกไปด้วยความเป็นห่วงแม้จะรู้อยู่แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณแม่ของเธอ

"แม่ไม่เป็นอะไรหรอกจ่ะ" หญิงผู้ดูแลเหงื่อตกเมื่อถูกถาม น้ำเสียงที่ได้ยินช่างสดใสแต่แฝงไปด้วยความกดดัน คงถึงเวลาแล้วสินะที่หญิงแก่อย่างเธอต้องเลือก

"เฮ้อ.. นับวันพวกมาเฟียกลุ่มนั้นยิ่งหนักข้อขึ้น พวกมันพยายามทุกวิถีทางให้ได้ตัวหนูไป" ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพูดความจริงออกมา มู่ตานไม่แปลกใจเท่าไร แม้ไม่อยากให้ทุกคนที่นี่เดือนร้อนเพราะเธอ

แต่จะยอมไปอยู่กับพวกมาเฟียเธอก็ไม่เอาหรอก "แม่ขอร้องหนู ได้โปรดรีบเลือกใครสักคนเป็นผู้ปกครองของหนูเถอะ" หญิงผู้ดูแลคลี่แผ่นกระดาษออก เป็นข้อมูลของผู้ที่ต้องการรับเลี้ยงมู่ตาน

ไม่ใช่ว่าไม่มีใครต้องการเธอแต่เธอไม่ต้องการจะไปจากที่นี่จึงไม่ยอมเลือก แต่ถ้าเธอเลือกพวกมาเฟียนั่นก็อาจมาทำร้ายคนที่นี่ได้ ดังนั้นเธอจะยอมเลือกในหนทางที่จะทำให้เธอเสียเปรียบดู

"หนูจะยอมไปกับพวกมาเฟียค่ะ" มู่ตานพูดอย่างแน่วแน่แม้ภายในใจนั้นกลับหวาดหวั่น ซอกนิ้วเท้าที่เคยเหือดแห้งตอนนี้กลับเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เป็นการเสแสร้งที่แนบเนียนจริงๆ