เป็นตัวประกอบก็ดีเหมือนกันนะเนี่ย

ตอนที่ 1 ตัวประกอบ

โดย:สาวน้อยวัยใส

...........................................................................

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะงับบบ💞

..........................................................................

จวนซุนซือ 

​​​​

[ ตื่นได้แล้วนายท่านของข้า!! ]

" แม่ครับ~ผมขอเวลาอีก 5น. นะ~ "

ชายรูปร่างหน้าตาสะสวยพูดด้วยน้ำเสียงมึนนิดๆก่อนเขาจะ เปลี่ยนท่านอนแล้วจับหมอนมารองต้นขาเอาไว้

[ นะ...นายท่าน!!!!ಠ益ಠ ] 

อยู่ๆก็เกิดลมขนานเล็กขึ้นตรงตัวมุมของห้องถึงจะเป็นแค่ลมเล็กๆแต่ก็สามารถทำให้ได้รับบาทเจ็บได้ 

พริ่บ!!

" อ้าก!!! อะ..โอ๊ยยยย เจ็บๆ " 

[ นายท่าน..ตื่นแล้ว^^ ]

" ซะ..ซุนชินเจ้าจะฆ่าข้าหรือไงกัน! "

ชายหนุ่มได้ตะโกนด่าและชี้นิวไปทางเตียงของตัวเอง ก่อนจะเผยให้เห็นว่ามีสัตว์วิญญาณน่ารักๆกำลังลอยอยู่ 

หน้าตาน่ารัก ตาโต มีหนวดเล็กๆที่แก้ม และขนยังเป็นสีเงิน แล้วยังมีหูเล็กๆที่หัว (จิ้งจอกเงิน)

[ นายท่าน ข้าเป็นสัตว์วิญญาณของท่านนะ!ข้าไม่ฆ่าท่านหรอก! ]

" ครับๆ~ " 

นี้มันนานเท่าไรแล้วนะที่เรามาอยู่ที่นี้ 3 เดือนได้แล้วมั้ง ไม่สิ..4 เดือน..จำไม่ได้แล้วแหะ

ผมชื่อ หลิวหลิง เป็นเด็ก ม.ปลาย ธรรมดาคนหนึ่งแต่ผมได้เกิดอุบัติเหตุรถชนตายแต่.ดูเหมือนว่านรกจะไม่ค่อยอยากให้ผมไปที่นั้นเท่าไรเลยส่งผมมาที่โลกนิยายแฟนตาซีแห่งนี้ โลกนิยายที่ผมเคยอ่านและผมก็ชอบเรื่องนี้มาก

แต่ไม่คิดมาก่อนว่าผมจะมาอยู่ในโลกนิยายแห่งนี้และผมยังมาอยู่ในร่างตัวประกอบที่ตายตั้งแต่ยังไม่เริ่มเรื่องซะอีก เปิดเรื่องมาผมก็ตายเลย;-; ถึงจะเป็นแค่ตัวประกอบแต่ก็หล่อใช้เล่น~ 

ยังดีที่เรื่องมันยังไม่เริ่มผมเลยได้ใช้ชีวิตสบายๆแบบนี้ไปสักพัก 

แต่ก็น่าเสียดายนะ ร่างนี้ชื่อ หลิงหลิง  เป็นถึงองค์ชายสอง แต่กลับมีชะตาที่ไม่ค่อยดีมากนัก 

" เห้อ น่าเสียดายๆ "

[ นายท่าน..ท่านเป็นอะไรไป? เหตุใดถึงได้เหม่อลอยแบบนี้ ]

ซุนชิน(สัตว์วิญญาณ)ถามด้วยความเป็นห่วง

" ไม่..ข้าแค่นึกถึงความหลังเท่านั้น "

หลิงหลิงเจ้าช่างน่าสงสารนัก แต่..ตอนนี้ฉันต้องมาอยู่ในร่างของนาย..แน่นอนเรื่องการตายจะไม่เกิดขึ้นแน่นอน 

สมัยฉันเป็นเด็กเรียน ฉันฝึกต่อสู้จนชำนาญแล้วตอนนี้ฉันยังมีสัตว์วิญญาณที่มีพลังสูงอีกด้วย หึ! ถ้านางเอกไม่มาเราก็ไม่ตาย! 

[ นายท่าน...]

" ซุนชิน! เราออกไปเข้านอกกันเถอะ!! "

ยังไงซะ

[ ครับนายท่าน ]

ยังไงซะเราก็ไม่มีทางที่จะตายแบบที่นิยายเขียนไว้หรอกนะ! ได้เกิดใหม่มาอยู่ในโลกที่มีเวทย์มนต์แล้วเราจะอยู่ในห้องรอความตายเพื่ออะไร! 

ผมลุกขึ้นแล้วเดินไปที่หน้าประตูห้อง ก่อนจะบอกให้ ซุนชิน(สัตว์วิญญาณ)หายไปเพื่อไม่ให้ก่อความวุ่นวาย 

ถึงตอนนี้เราจะมีเวทย์ระดับ 9 ก็เถอะฉันฝึกไม่ถึงเดือนก่อนสามารถ ทะลุไปถึงระดับ 9 แล้ว ฉันนี้มีพรสวรรค์จริงๆฮ่าๆ 

แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็จำเป็นต้องแสดงเหมือนว่าฉันไม่มีเวทย์มนต์ต่อไป ผมเลยใช้เวทย์มนต์ปิดการมองเห็น ไม่ให้พวกคนอื่นๆรู้ว่าผมมีเวทย์ แต่ถ้าจำเป็นจริงๆค่อยใช้แล้วกัน! 

[ นายท่าน;-; ท่านดูนั้นสิ ] 

ซุนชิน(สัตว์วิญญาณ)ไ้ใช้กระแสจิตเข้ามาพูดคุยในความคิดของผม

สัตว์วิญญาณจะมีพลังตามระดับและทุกตัวจะมีพลังที่เรียกว่า กระแสจิต ที่เอาไว้คุยกับนายท่านของตนเองเท่านั้น 

" ดูอะไร? ไม่เห็นจะมีอะไรเลย? "

[ แหกตาดูหน่อยสิ! นั้นแม่นาง ลูเฟย ]

" ลูเฟย~น้องรักของข้า~~(◍•ᴗ•◍)❤ "

[ นายท่านช่วยเก็บอาการเอาไว้หน่อยสิ! ]

ผมเดินไปหาลูเฟยน้องรักของผมอย่างรวดเร็ว

ลูเฟย คือเป็นตัวละครที่ผมก็ชอบเช่นกัน เพราะ เธอไม่ได้อ่อนแอหรือแข็งแกร่งแต่เธอนั้น ทั้งสวย และฉลาดมากด้วย และเธอยังเป็นคนที่ยอมตายเพื่อหลิงหลิงคนนี้อีกด้วย!! 

แต่เพราะเธอคงเป็นแค่ตัวละครที่ไม่สำคัญเท่าไหร่เธอก็เลยต้องตาย แต่..ไม่ว่ายังไงผมก็จะปกป้องเธอให้ได้! 

" ลูเฟย~ "

[ นายท่าน...;-;ช่วยเก็บกิริยาท่านด้วย! ]

" ท่านพี่...ท่านมาได้อย่างไร? "

ลูเฟยได้ถามขึ้นก่อนที่ผมจะเดินไปถึงตัวเธอซะอีก ก่อนผมจะวาดสายตาไปที่หน้าของลูเลยเพราะมันบวมแดงและยังมีรูปร่างเหมือนมืออีกด้วย

ผมหยุดเดินแล้วทำหน้านิ่งก่อนจะหันไปคุยกับ ซุนชิน (สัตว์วิญญาณ) ด้วยเสียงเบาๆ

" ซุนชิน เจ้าว่าหน้าของนางโดยอะไรมา? "

[ นายท่าน;-;.ท่านแกล้งโง่หรือโง่จริงๆกันแน่ ]

" ซุนชิน..ตอบข้ามา "

[ รอยนิ้วมือชัดซะขนาดนั้น ข้าว่านางต้องโดยผู้คนรังแกเป็นแน่! ]

" บังอาจ!!! อุ๊บ!!! " 

ผมหลงตะโกนออกมาด้วยความตกใจแต่ผมก็ปิดปากตัวเองก่อนที่จะพูดอะไรไปมากกว่านี้ 

ผมโกรธจัดที่มีคนมารังแก ลูเฟย ตัวละครที่ผมชอบและผมแน่ใจถ้าตัวระครที่คุณชอบมากๆแล้วกลับถูกรังแก ผมเชื่อว่าต้องมีคนโกรธ เช่นเดียวกันกับตัวผม 

" เหอะ!! ลูเฟยหน้าเจ้าไปโดนอะไรมา? "

ลูเฟยน้องรักพี่จะแก้แค้นเอง!!

" พวกหมาบ้านะพี่ชาย แต่ไม่ต้องห่วง "

ลูเฟยตอบด้วยสายตาที่ เงียบสงบ แววตาที่นิ่งสนิทอย่างกับเรื่องนี้ไม่เป็นผลอะไรกับเธอ

แต่! ยังไงก็ต้องรู้ให้ได้ใครรังแกน้องรักของผม!! ผมจะไปฆ่ามันให้ตาย!

" ใครเป็นคนทำเจ้า!! ข้าจะไปหาความ!! "

ผมใช้มือของตัวเองลูบไปที่หน้าของลูเฟยเบาๆ แต่เธอกับนิ่งสนิทแล้วยังยิ้มออกมาด้วยความน่ากลัว 

" พี่ชาย ท่านไม่มีวรยุทธท่านจะไปสู้กับใครได้ ข้าว่าข้าความปกป้องท่านมากกว่าให้ท่านมาปกป้องข้านะ "

" ลูเฟย~ "

ผมมองลูเฟยด้วยความเป็นห่วง แววตาที่ผมมองลูเฟยเต็มไปด้วยความเศร้าใจ

เพราะพี่ชายคนนี้โง่เง่าเต่าตุ่นเลยทำใหู้เฟยเลยต้องลำบากมากขนาดนี้ 

​​​​" อ้อ!อีกอย่างคนที่ตบข้า..ข้าจัดการแล้วละท่านพี่ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้หรอก น้องสาวของพี่ชายเก่งเรื่องการต่อสู้ไม่ต้องห่วง "

" ลูเฟย~ ฮือ "

นี่สิสมกับเป็นตัวระตัวที่ผมชอบ แต่ตอนนี้ ลูเฟยมีพลังแค่ระดับ 2 คงสู้อะไรใครไม่ได้มากแต่เพราะเธอ ฉลาดเลยจัดการพวกนั้นได้ง่ายๆ 

แต่ก็ยังโชดดีที่นางเอกยังไม่มาแต่ก็ไม่นานหรอกฉันคงต้องระวังตัวให้มาก 

[ นายท่าน..ไม่ต้องเป็นห่วงข้าจะจัดการพวกนั้นเอง! ]

" ซุนชินเจ้าอยู่เฉยๆไม่ต้องพูด เดี๋ยวคนอื่นจะคิดว่าข้าเป็นบ้า "

" ท่านพี่..ท่านคุยกับใครหรือ? "

ผมหันไปมองที่ลูเฟยช้าๆแล้วยิ้มให้แบบฝืนๆก่อนที่จะมีคนใช้คนหนึ่งเดินเข้ามา 

" องค์ชายสอง องค์หญิงหนึ่ง "

.............................................................

กดถูกใจเพื่อให้กำลังใจนักเขียนด้วยนะ~

..............................................................