บนท้องฟ้าสีครามมีร่างสองร่างกำลังดิ่งลงมาตามแรงโน้มถ่วง

"อีกนานไหม?" นั่นคือประโยคที่ผมเอ่ยถาม ชายร่างยักษ์ มีเขาสีดำ ร่างเต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์ เขาคือจอมมาร

"อาจจะ5นาที...ไม่สิซัก3นาที" เสียงแหบๆเอ่ย

"...ฮ่าๆๆๆๆ" ผมทำเพียงแค่นยิ้มแล้วหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง

"แกคิดอะไรอยู่?" จอมมารถาม

"ฮ่าาา ฉันก็แค่เหนื่อย""

จอมมารทำหน้าสงสัย เอียงคอถา

"คุณควรจะดีใจสิ คุณเป็นผู้กล้า ผู้กล้าที่สังหารจอมมาร มีเกียรติเป็นที่เคารพ"

"ไม่เลย..ฉันเบื่อที่จะต้องแบกรับทุกอย่างเอาไว้ เป็นเวลากว่าร้อยปีที่ฉันไม่ได้หยุดพัก ครั้งแล้วครั้งเล่า" ผู้กล้าหวนนึกถึงอดีต

"..." จอมมารยังคงเงียบก่อนจะค่อยๆหลับตา ผมเองก็เช่นกัน

1นาที

.

.

.

45วินาที

.

.

"น่าเสียดายยิ่ง"จอมมารเอ่ย

ผมเลิกคิ้วสงสัย

"ข้าคิดว่าเราช่างคล้ายกันบางที..."

.

.

30วินาที

.

"แกจะพูดอะไร" ผมถามแล้วลืมตาขึ้น

.

.

.

.

.

10วินาที

.

.

.

"...."จอมมารยังคงเงียบ

.

.

.

.

.

5วินาที

ผมค่อยๆหลับตาลงอีกครั้ง มองไปยังร่างตรงข้ามดูเหมือนอีกฝ่ายจะหมดสติแล้ว

.

4

.

3

.

2

.

1

.

ตู้มมมมมม!!

.

.

.

.

.

.

ณ ภูเขาต้องห้าม(ชิวหลิงจินตี้)แห่งพรรคมาร

ตึกๆๆ

"แฮ่กๆๆๆ...อั่ก! อ้อก!" ซางจิ๋นอวี่หอบหายใจถี่รัว ก่อนจะสะดุดรากไม้กลิ้งม้วนตัวอยู่สามตลบก็ถึงพื้น

ทว่าในยามที่เขาพยายามลุกขึ้นเพื่อออกวิ่งขาทั้งสองข้างกลับอ่อนล้า

"ให้ตายสิ นี่ข้าอยู่ในมือพวกมันตั้งแต่แรกแล้วหรือนี่.." ซางจิ๋นอวี่บอกตัวเองพลางมองไปข้างหน้าก็พบร่างเงาเจ็ดร่างของมือสังหาร

"คุณชายซางวิ่งมาเกือบหนึ่งชั่วยามไม่หยุดพักคงเหนื่อยน่าดูเลยนี่" ชายที่ดูท่าจะเป็นหัวโจกพูด

"ถึงอย่างนั้นพวกเราก็รอนานจนเกือบหลับรอท่านแล้ว" ชายอีกคนกล่าว

ฮ่าๆๆๆๆๆๆ!!!

ก่อนที่กลุ่มคนตรงหน้าจะหัวเราะอย่างบ้าคลั่งในความน่าสมเพชของเขา

ซางจิ๋นอวี่ทำได้เพียงกัดฟันกรอดอย่างแค้นเคือง

"เอาหละพวกเรารีบมากำจัดสายเลือดชั้นต่ำนี่กันเถอะ"

ตัวข้าคงมิอาจรอดไปได้แต่อย่างน้อยพวกแกก็ต้องตกตายตามข้าไป!

สิ่งที่มือสังหารกล่าวสร้างความขุ่นเคืองให้ซางจิ๋นอวี่เป็นอย่างมาก มือของเขาลอบหยิบมีดสั้นขนาดพอดีมือด้ามจับทำจากไม้แลดูธรรมดาออกจากสาบเสื้อ

ด้วยความดูแคลนในจังหวะที่มือสังหารเคลื่อนไหวเข้าประชิดตัวเขา มันกำรอบคือเขาแล้วยกขึ้นจนตัวลอย

"ย่าาห์!!"

ซางจิ๋นอวี่ยิ้มที่มุมปากก่อนจะเตะเสยเข้าที่ปลายคางมือสังหารจนมันเสียการทรงตัวแล้วกระโจนเข้าหาวาดมีดสั้นออกใส่มือมาบริเวณคอหอยจนตาย!

เพียงชั่วพริบตามือสังหารเหลือ6คน!!

มือสังหารที่เหลือที่เห็นเพื่อนของมันตกตายก็ได้ละทิ้งซึ่งความประมาท

อะไรกันคนที่ไม่ชำนาญการต่อสู้กลับสังหารสมาชิกพรรคมังกรมาร คนเช่นนี้หากได้รับการฝึกจนชำนาญก็นับได้ว่าเป็นบุคคลที่น่ายำเกรง

คิดได้ดังนั้นหัวหน้ามือสังหารก็ส่งสัญญาณให้พวกมันที่เหลือค่อยๆกระจายตัวล้อมซางจิ๋นอวี่ตั้งขบวนรูปแบบดาวกระจายหกแฉก สายตาที่มองซางจิ๋นอวี่ได้เปลี่ยนไป

ไม่เหลือแรงหนีแล้ว..ทำไงดี ซางจิ๋นอวี่เริ่มกังวลคิ้วเข้มหมวดมุ่นกัดฟันข่มความเจ็บ

"เหตุใดพวกเจ้าต้องการสังหาร ข้าด้วย"

"หากมีคุณสมบัติเป็นผู้สืบทอดเรื่องเหล่านี้ล้วนเป็นเรื่องปกติ"

"อัก!!" หัวหน้ามือสังหารใช้เข่าเสยเข้าที่หน้าของเขาก่อนจะใช้ดาบแทงเข้าบริเวณช่องท้องแล้วเหยียบซ้ำขยี้จนเลือดไหลทะลัก สร้างความเจ็บปวดให้ซางจิ๋นอวี่

เขามองพวกมือสังหารตรงหน้าทีละคนๆ ด้วยสายตาแข็งกร้าว

ในวินาทีสุดท้ายเขาเพียงยิ้มเยาะเย้ยกับโชคชะตา ไม่ได้กล่าวโทษท่านแม่หรือใคร ไม่ได้กล่าวโทษร่างกายที่อ่อนแอ

ฉึก!! ความเจ็บปวดทั้งหมดค่อยหายไปร่างกายตอบสนองช้าลง

ก่อนที่เขาจะสิ้นสติ เขาปรารถนาถึงการแก้แค้นคนที่ทำให้เขาต้องตกตาย แก้แค้นผู้หญิงแพศยาต้องการอยู่เหนือกว่าใคร ต้องการขึ้นเป็นประมุขพรรคมาร!!

นี่หรือคือการปรารถนาในสิ่งที่มิอาจเป็นจริง

.

.

.

.

.

วูบบบบบ!!!!

"สังหารซางจิ๋นอวี่สำเร็จ ภารกิจเสร็จสิ้น" หลังจากตรวจเช็คความเรียบร้อยชายหัวโจกและพวกของมันกำลังเดินออกไป

อั่กๆ!! แหวะๆ!!!

เพียง10ลมหายใจที่กลุ่มมือสังหารได้ก้าวออก ร่างที่ควรจะไร้วิญญาณของซางจิ๋นอวี่กับกระอักเลือดออกมาก้อนใหญ่ ฝีเท้าที่ก้าวออกพลันหยุดชะงักบนใบหน้าเผยความฉงนระคนประหลาดใจ หัวหน้ามือสังหารเป็นคนแรกที่ตระหนักได้ถึงความไม่ถูกต้อง ลางสังหรณ์กู่ร้องบอกมันถึงความตายที่ใกล้เข้ามา มันตั้งท่าก่อนจะหันไปแล้วกระโจนเข้าใส่ใช้ออกด้วยกระบวนท่าถึงห้ากระบวนท่าหวังปลิดชีพซางจิ๋นอวี่ในการโจมตีเพียงครั้งเดียว!!

ซวบ!!ๆๆๆ

สีหน้าของหัวหน้ามือสังหารเผยถึงความตระหนกและตึงเครียด การโจมตีของมันถูกอีกฝ่ายหลบได้ทั้งสิ้น มันคงจะไม่น่าแปลกใจหากอีกฝ่ายอยู่ในสภาพสมบูรณ์พร้อม ทว่าร่างของบุรุษตรงหน้ามันกลับชุ่มโชกไปด้วยเลือดทั่วทั้งร่างได้รับบาดเจ็บคงไม่แคล้วกระดูกหักและใกล้ตายเป็นแน่

อัก!! อ๊ากกก!!!

ในจังหวะมันวาดดาบเข้าบริเวณช่องท้องซ้ำแผลเดิม มือของซางจื๋นอวี่ไม่รีรอที่จะจับยึดที่ข้อมือของมันก่อนที่เขาจะกัดฟันข่มความเจ็บปวดสวนกลับด้วยกระแสดาบนับไม่ถ้วน

ก่อนที่มันจะได้ตกตายลงก็ตัดสินใจหยิบดาบยาวอีกเล่มออกมาตัดแขนซ้ายที่ถูกยึดไว้ ซางจิ่นอวี่ก็ไม่ได้มทีท่าตกใจราวกับล่วงรู้ถึงความคิดนั้น ในจังหวะเดียวกับที่หัวหน้ามือสังหารกำลังจะตัดแขนตนเองซางจิ๋นอวี่ก็บั่นหัวอีกฝ่ายลงในเวลาเดียวกัน

มือสังหารเหลือ5คน

พวกมันที่เหลือมองไปที่ฉากตรงหน้าราวกับตัวโง่งม ก่อนสบสายตากันสักครู่ก็เตรียมกระโจนเข้าใส่เยี่ยงสุนัขจรจัด

"คุณชายยยย คุณชายเจ็ดท่านอยู่แถวนี้หรือไม่!?"

"แย่หละ พวกเราถอย!!"

ซางจิ๋นอวี่ที่ตั้งท่าเตรียมสู้ เมื่อเห็นพวกมือสังหารเลือกที่จะถอยฉากออกไปร่างที่โงนเงนของเขาก็ล้มลง...

.

.

.

.

เฮือก!!

"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ฉันควรที่จะตายไปแล้วสิ"

ก๊อกๆๆๆ "

คุฌชายนี่ข้าองค์รักษ์เฉินเองขอรับ"

พูดเสร็จชายที่บอกว่าคือองค์รักษ์เฉินกับชายแก่ก็ก้าวเข้ามาในห้อง พร้อมถ้วยในมือที่ส่งกลิ่ยชวนขมคอทำให้นป่วยอย่างเขาอดไม่ได้ที่จะทำท่าทางน่าเกลียด

"ตอนนี้ท่ายังคงต้องพักรักษาตัวอีกราวๆสองสัปดาห์" ชายแก่พูดพลางลูบเครายาวสีขาว

"ขอบท่านหมอโหยวหลานมาก" องค์รักษ์เฉินกล่าวมือก็ประสานกันโค้งตัวลง ก่อนจะพากันออกไป

.

.

นี่มันชักจะบ้าไปกันใหญ่แล้ว เท่าที่จำได้ฉัน 'มาเอล'เป็นผู้กล้าแห่งดาบตกมาจากฟ้าหัวโหม่งพื้นตายพร้อมกับจอมมารหลังจากนั้นก็ควรจะได้พักผ่อน รู้ตัวอีกทีฉันก็ตื่นมาเกือบจะโดนฆ่าตายแล้วยิ่งกว่านั้นคือคนพวกนั้นเรียกฉันว่าคุณชายเจ็ด นี่มันไม่ถูกต้อง!?

มาเอลในร่างของซางจิ๋นอวี่เผยถึงความฉงน

"ระบบกำลังดำเนินการฟื้นคืนความทรงจำ"

ทันใดนั้นเสียงเย็นเยียบก็ดังเข้ามาที่โสตประสาทของเขา พร้อมบรรดทัดเส้นแสงหิ่งห้อยก็ปรากฏตัวเลือก

โปรดเลือก (Yes/Yes)

มาเอลจ้องมองข้อความตรงหน้านิ่งๆบนใบหน้าเฉยชาก่อนที่เขาจะหลับตาล้มตัวลงนอนปล่อยให้ข้อความกระพริบวูบวาบต่อไป...