สวัสดีครับ ผมชื่อทาเมยอน ส่วนใหญ่มีแต่คนเรียกว่า เมยอน ผมอายุ21ปีใกล้จะ22แล้วในเร็วๆนี้ ผมเป็นลูกครึ่งอังกฤษ-เกาหลี พ่อผมเป็นคนอังกฤษส่วนแม่เป็นคนเกาหลี เรื่องครอบครัวของผมเอาไว้เล่าทีหลังนะครับ ผมมีงานอดิเรกเป็นการวาดภาพ ใช่ๆผมมีความฝันที่อยากจะเป็นศิลปินจิตรกรชื่อดัง แต่ในตอนนี้ผมต้องขอทำงานก่อนนะ แหม...ลูกค้าประจำมนุษย์ป้าสองคนนี้อีกแล้ว

“นี่จ้ะ คิดเงินให้ป้าหน่อยนะจ๊ะ”

มนุษย์ป้าคนที่1กล่าวขึ้นพร้อมกับวางของที่จะซื้อไว้บนเคาน์เตอร์

“ได้ครับผม”

ชายหนุ่มตอบกลับด้วยใบหน้าและรอบยิ้มที่เป็นมิตร

“แหม~หน้าตาหล่อขนาดนี้แทนที่จะไปเป็นดารานักแสดง แต่กลับมาเป็นพนักงานรับจ้างธรรมดาๆ”

มนุษย์ป้าคนที่1พูดต่อและหัวเราะคิกคัก

“อย่าไปว่าเขาสิ เขาจะเลือกอะไรก็เรื่องของเขาแต่ถ้าจะให้ดีก็ตามที่เธอว่านั่นแหละนะ~”

มนุษย์ป้าคนที่2เดินมาวางของไว้บนเคาน์เตอร์ก่อนที่จะพูดด้วยใบหน้าที่เหมือนดูถูกชายหนุ่ม

“งั้นเองสินะครับ~อะฮ่าๆๆ ผมเองก็อยากเป็นนักแสดงเหมือนกันนะครับ เพราะผมแสดงเก่งมากเลยล่ะ”

เมื่อชายหนุ่มได้ยินที่มนุษย์ป้าทั้งสองคนพูดก็ชักจะโมโหเลยตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแต่กลับมีความอำมหิตซ่อนอยู่ภายใต้รอยยิ้มนั่น

มนุษย์ป้าทั้งสองคนพอเห็นว่าพูดไปก็ดูเหมือนจะไม่กระทบกระเทือนก็รีบจ่ายเงินและเดินออกไปจากร้านทันที

เมื่อกี้ไม่ทันตั้งตัวเลยนะครับ เพราะปกติป้าสองคนนั้นไม่ได้พูดเรื่องฐานะการงานของผมมากสักเท่าไหร่ส่วนใหญ่จะพูดถึงเรื่องที่ว่าผมควรแต่งงานกับลูกสาวพวกเขา เป็นคำพูดที่น่ารังเกียจจริงๆพอได้ยินแบบนี้ทุกๆวัน ผมก็รู้สึกอยากจะปิดปากเน่าๆและหยาบคายนั่นโดยที่จะไม่มีวันปล่อยให้ปากเน่าๆแบบนั้นได้ไปพูดจาดูถูกคนอื่นอีก ผมว่าเป็นความคิดที่ดีมากๆเลยล่ะและอีกอย่างนะครับ....ผมต้องการสีในการวาดภาพเพิ่มเพราะอาชีพเสริมอีกอย่างก็คือการลงรูปในig ถึงแม้ผู้ติดตามผมจะไม่เยอะแต่อย่างน้อยผมก็จะพัฒนาไปเรื่อยๆ~

เอาล่ะวันนี้มันก็หมดเวลาก่ะของผมแล้วด้วย วันนี้เราไปปิดปากเน่าๆกันดีกว่าเพราะทุกๆวันน่ะป้าทั้งสองคนมักจะมาที่ร้านในช่วงที่ผมทำงานใกล้จะเสร็จพอดีและพวกเขาก็มักจะเดินเล่นและพูดคุยดูถูกคนอื่นๆตลอดทางทำให้กลับถึงบ้านช้า และผมก็คอยแอบตามป้าทั้งสองไปจนเจอบ้านของพวกเขา~แถมผมยังรู้เวลาเข้าออกของคนในบ้านป้าทั้งสองด้วยนะ น่าตื่นเต้นดีใช่มั้ยล่ะ~? สีใหม่ของผมจะต้องดีมากแน่ๆเลยพร้อมกับคดีใหม่ที่จะเป็นข่าวในวันพรุ่งนี้...นี่แหละคือโอกาสพิเศษที่จะกำจัดขยะออกไปจากโลก

“มาเริ่มกันเลย~”

เมื่อสิ้นเสียงของชายหนุ่มก็เริ่มทำตามแผนที่วางไว้

“รายงานข่าววันนี้ค่ะ ผู้เสียชีวิตทั้งสองรายเป็นหญิงสูงอายุค่ะ เหตุเกิดที่ถนน....ย่าน....ค่ะ”

“ตายแล้ว!..นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?”

เสียงอุทานของคุณแม่ที่กำลังทำกับข้าวไปด้วยและดูข่าวไปด้วยได้ดังขึ้นทำให้ทาเมยอนสะดุ้งตื่น

“อะไรอีกล่ะครับแม่?”

ชายหนุ่มที่เพิ่งตื่นสะลืมสะลือลุกขึ้นจากโซฟาและเดินตรงไปหาคุณแม่

“ก็ข่าวฆาตกรรมอีกแล้วน่ะสิลูก ที่เกิดเหตุก็อยู่ไม่ไกลจากบ้านเรามากด้วยนะ”

คุณแม่พูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล

“ไม่เป็นไรหรอกน่าแม่ เดี๋ยวตำรวจก็คงจับตัวเขาได้ล่ะมั้ง”

ชายหนุ่มพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้เป็นกังวลแถมยังดูมีความสุขมากกว่า

“แต่ว่า....แม่เองก็เห็นว่าพักนี้ข่าวฆาตกรรมมันเยอะมากเลยนะลูก แม่เป็นห่วงลูกจริงๆนะ”

คุณแม่พูดพลางเอื้อมมือไปลูบหัวลูกชายผู้เป็นที่รัก

“ไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ ทำกับข้าวต่อเถอะแม่”

ชายหนุ่มตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนที่จะเดินกลับไปนอนบนโซฟา

สวัสดีครับ ผม"ทาเมยอน"คนเดิมครับ วันนี้ก็เป็นไปตามที่ผมคาดการณ์ไว้เป๊ะเลยว่าต้องมีข่าวคดีฆาตกรรม ผมรู้สึกโล่งใจนะที่ผมยังไม่โดนจับแต่ก็ยังกังวลอยู่นิดหน่อยเพราะข่าวคดีฆาตกรรมน่ะมันมีต่อเนื่องกันมากเกินไป...... ก็จะให้ผมทำยังไงได้ล่ะครับ? ผมน่ะเกลียดพวกนั้นที่สุดเลย ทั้งพวกค้ายา ทั้งพวกบ้ากาม ทั้งพวกคนปากเน่า ทั้งพวกโรคจิต แต่ผมก็ยอมรับนะว่าผมเองก็โรคจิตเพราะผมฆ่าคน...แต่อย่างน้อยก็ได้รับการตอบรับที่ดีอยู่บ้าง เช่น เด็กสาวม.ต้นที่เคยถูกสะกดรอยตามและถูกคุกคาม เด็กคนนั้นก็ไม่ต้องหวาดกลัวอีกแล้ว~...นี่แหละคือสิ่งที่เป็นผลดีต่อสังคม ใช่ๆต้องส่งผลดีสิไม่งั้นผมจะทำไปทำไม?

“เมยอนจ๊ะ~ กินข้าวได้แล้วจ้ะ”

เสียงคุณแม่ดังเข้ามาในหัวของชายหนุ่ม

“หื้ม~หอมจังเลยครับ!”

ชายหนุ่มลุกขึ้นจากโซฟาและเดินขึ้นบันไดไปชั้นสองเพื่อเรียกพ่อของตนให้ไปกินข้าวตามปกติ

“พ่อครับ----...”

เมื่อชายหนุ่มเดินขึ้นมาถึงห้องนอนของพ่อแม่ก็ต้องรีบเงียบเพราะดูเหมือนว่าในตอนนี้พ่อจะกำลังคุยโทรศัพท์อยู่

“ครับๆหัวหน้า มันจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกแล้วล่ะครับ...ต้องขออภัยจริงๆนะครับ ได้ครับๆผมจะรีบแก้ไขงานให้เสร็จนะครับ...”

เมื่อสิ้นเสียงคุณพ่อก็กดวางสายทันทีและเดินออกจากห้องมาเจอกับลูกชายที่กำลังยืนรออยู่

“อ้าว!---...เมยอน...”

คุณพ่อสะดุ้งตกใจเล็กน้อยและทำหน้าตาอ้ำอึ้งพูดอะไรไม่ถูก

“ไปกินข้าวกันเถอะครับ~”

ชายหนุ่มที่เห็นอย่างนั้นก็รีบเปลี่ยนบรรยากาศทันทีเพื่อให้พ่อของเขาไม่เครียด

“วันนี้มีอะไรกินล่ะ?”

“วันนี้มี....”

พ่อลูกสองคนเดินคุยกันจนมาถึงที่โต๊ะอาหาร

“เต็มที่เลยจ้ะ!”

คุณแม่พูดด้วยความกระตือรือร้น

“ได้เลย งั้นพ่อกินเลยนะ”

คุณพ่อพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนจะเริ่มกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย

ให้ตายสิน่า.... ทั้งคุณพ่อทั้งคุณแม่ของผมในตอนนี้น่ะต้องกำลังแสดงอยู่แน่ๆเลย...แกล้งแสดงว่ามีความสุข...