ฉันชื่อยูกิฉันโดนย้ายมาที่โรงเรียนนี้เพราะ...โรงเรียนของฉันมีการจับฉลากคัดนักเรียนออก ซึ่งฉันเป็นหนึ่งในนั้นญาติของฉันที่ชื่อฮันพยายามทำทุกอย่างให้ฉันไม่ต้องออกไปจากโรงเรียนเก่าของฉันแต่มันทำอะไรไม่ได้เลยจนฉันต้องย้ายออกจากโรงเรียนแห่งนั้นจน ฉันได้ย้ายมาโรงเรียนดังโรงเรียนหนึ่ง ตอนนั้นฉันมีเพื่อนมากมายผู้หญิงก็ถามเรื่องความสวยความงาม ส่วนผู้ชายถามแบบนั้นเช่นกัน ในเวลานั้นฉันมีความสุขมากๆในวันแรกของการมาเรียนที่นี่ฉันดูเป็น จุดสนใจของพวกผู้ชายหลายคน เพราะมีคนบอกว่าหน้าตาของฉันน่ารักและสวยดี แต่พอมาวันรุ่งขึ้นในวันต่อมาฉันก็ถูกแกล้งโดยที่ไม่ได้รู้สาเหตุเลย พวกผู้หญิงแกล้งฉันและก็แกล้งฉันหนักขึ้นมากเรื่อยๆ แต่แล้วก็มีชายคนๆนึงที่เคยมาช่วยฉันเอาไว้ เมื่อฉันโดนแกล้ง เขาเป็นใคร ฉันไม่รู้จักเขา ฉันไม่เคยคุยกับเขา และ ไม่เคยคิด แม้แต่จะ ทักทายเขา ฉันไม่มองหน้าเขาเลยด้วยซ้ำเขาช่วยเหลือฉันมาตลอดที่ฉันโดนแกล้งแม้แต่จะครั้งไหนๆ แต่ฉันรู้สึกไม่พอใจที่เขาคอยช่วยเหลือฉันมาตลอดโดยที่ฉันไม่ได้ช่วยเหลือตัวเองเลย แต่ว่าวันนี้เขากลับชวนฉันไปกินมื้อเที่ยงด้วยกันบนดาดฟ้า ฉันตอบเขาไปว่า"ได้" เขาถามฉันหลายคำถาม ว่าฉันเป็นใคร มาจากโรงเรียนอะไร ฉันได้แต่นั่งนิ่งไม่ยอมตอบเค้าแม้เขาจะถามซ้ำๆหลายรอบก็ตาม เขาบอกฉันว่า"ถ้าหนักใจก็ไม่ต้องบอกก็ได้ ถ้าเครียดอะไรก็ระบายให้ฉันฟังได้นะ" ตอนที่ฉันฟังเขาตอนนั้นฉันอยากจะบอกเขาว่าฉันมีปัญหาอะไรแต่ฉันก็กลัวเขาบอกว่าเป็นเรื่องงี่เง่า พอตกเย็นเขาเลยชวนฉันเดินกลับบ้านด้วยกัน ฉันตอบ"ตกลง" เขาไปส่งฉันถึงหน้าบ้าน ฉันอาบน้ำนอนแล้วฝันถึงเขา ฉันมีความสุขมากๆ ที่ได้เจอคนดีๆอย่างเขา ทำตัวเหมือนคุณพ่อกับคุณแม่ของฉันที่จากไปตอนฉันอายุ 3 ขวบ พี่สาวและพี่ชายของฉันที่จากไปตอนฉันอายุ 5 ขวบ และเพื่อนรักที่ทิ้งฉันไป ฉันรู้สึกดีที่ได้อยู่กับเขา คืนนี้ฉันเลยนอนหลับฝันดีมากๆ แต่...ฉันรู้สึกแปลกๆกับเค้า

ตอนนี้ฉันรู้สึก...สับสนไปหมดแล้วฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันคิดยังกับเค้ากันแน่..รัก..หลง ปลื้ม..เกลียด ฉันอยากจะลบความคิดนี้ออกไปจากหัวแต่...มันก็ทำไม่ได้ เช้าวันต่อมา...ฉันเพลียมากเพราะฉันคิดเรื่องนี้ทั้งคืน และสิ่งที่ไม่คาดคิดมันก็เกิดขึ้นมันเป็นสิ่งที่ทุกคนไม่อยากให้มันเกิด ฉันเห็นเค้าข้ามถนนและเค้าก็ถูกรถชนเข้าอย่างแรง พอฉันตั้งสติได้ฉันก็วิ่งเค้าไปหาเค้าทันที น้ำตา..ฉันที่ไม่เคยไหลมาเป็นร้อยๆปีมันก็ไหลออกมา//ทุกคนฟังไม่ผิดหลอกฉันไม่ได้ร้องไห้มาเป็นร้อยๆปีแล้ว..ฉันลืมบอกทุกคนไปอีก 2 สัปดาห์ฉันก็จะอายุครบ 500 ปีแล้ว//ฉันเสียใจมากตอนนี้ฉันรู้แล้วว่า...ฉันรักเค้า...แต่มันเป็นไปไม่ได้เพราะ...กฎของสวรรค์มิอาดให้มนุษย์และเทพรักกันได้ ฉันลบความคิดนี้ออกไปจากสมองและฉันก็รีบพาเค้าไปส่งโรงพยาบาล ขณะที่อยู่ในรถพยาบาลฉันพูดอยู่แค่คำเดียวคือ"คุณห้ามเป็นอะไรนะ"ฉันพูดอย่างนี้ซ้ำไปซ้ำมา พอถึงที่โรงพยาบาลหมอบอกว่า"คนไข้เสียเลือดมากต้องการเลือดด่วนครับ"ฉันอยากจะให้เลือดกับเค้ามากแต่ฉันเป็นเทพไม่ใช่คนปกติ เลือดของเทพกับมนุษย์คนละสีกันเลือดของเทพเป็นสีม่วงแต่เลือดของมนุษย์เป็นสีแดง จู่ๆก็มีคนมาบอกว่าเค้ามีเลือดกรุ๊ปเดียวกันกับคนไข้ เค้าเป็นใครกันนะ...จู่ๆก็มาบอกว่ามีเลือดกรุ๊ปเดียวกับหมอนั้น และเค้าก็แนะนำตัวว่าเค้าคือน้องชายของหมอนี้ ทำไมเค้าไม่เห็นบอกฉันเลยว่าเค้ามีน้องชาย ฉันจึงถามน้องชายเค้าไปว่าปกติหมอนี้อยู่กับใคร? //ฉันลืมบอกน้องชายเค้าชื่อ รอย //รอยบอกว่าพี่ชายของเค้าย้ายออกไปอยู่หอตั้งแต่อายุ 18 ปีแถมรอยยังบอกอีกว่าพี่ชายของเค้าไม่ค่อยถูกกับพ่อมากเท่าไรเพราะพี่ชายของเค้าชอบการต่อสู้แต่พ่อกลับบอกให้พี่ชายของเค้าเป็นหมอ และพี่ชายของเค้าก็ทะเลาะกับพ่อ เค้าจึงตัดสินใจออกจากบ้านไปอยู่หอคนเดียว พี่ชายของเค้าไม่คิดจะกลับบ้านแม้กระทั่งพ่อเค้าเสีย เค้าก็ไม่กลับไปเหยียบที่นั้นอีกเลย...