ในเช้าวันที่อากาศสดใสแถมยังมีลมเย็นอ่อนๆพัดไปมา ในบ้านของคุณหญิงรัชฎา มหาเศรษฐีที่ร่ำรวยอันดับต้นๆของประเทศ มีเสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น
กริ๊ง~ กริ๊ง~ คุณหญิงรัชฎาที่ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกดังอยู่นาน แต่ลูกชายสุดที่รักของเธอยังไม่ตื่นซักที เธอจึงต้องเดินขึ้นไปชั้นสองและเคาะประตูห้องของ **บี** ลูกชายสุดรักสุดหวงของเธอ
"บี~ ตื่นได้แล้ว วันนี้ไปโรงเรียนวันแรกนะ"
คุณหญิงรัชฎาเรียกลูกชายของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนในที่สุดเธอก็ได้ยินเสียงสะลึมสะลือของลูกชายตนเองดังขึ้น คุณหญิงรัชฎาจึงเดินลงไปชั้นล่างรอลูกชายของตน
เด็กหนุ่มที่พึ่งตื่นได้ลุกขึ้นมาจากเตียงก่อนที่จะตัดสินใจเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อทำภารกิจ หลังจากที่เด็กหนุ่มแต่งตัวเสร็จก็ได้เหลือบไปเห็นโทรศัพท์ของตนมีแชทเด้งขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง จึงต้องเดินไปเปิดอ่านเพื่อเช็คดูว่าใครกันที่ส่งข้อความมาเยอะขนาดนี้
ภาพแชทในโทรศัพท์แสดงให้เด็กชายเห็นว่าคนที่ส่งข้อความไปมาคือเพื่อนของเขาเอง ที่ตอนนี้ดูเหมือนว่าทุกคนกำลังทะเลาะกันอยู่ เนื่องจากเพื่อนในกลุ่มคนนึงไปที่โรงเรียนตามที่ทุกคนนัดกันไว้ แต่ยังไม่มีใครไปซักคน
เวลาผ่านไปซักพักดูเหมือนว่าตอนนี้ทุกคนจะเลิกทะเลาะกันแล้ว ด้วยความที่เด็กชายเป็นคนนิ่งๆและมีความเป็นผู้นำสูง เวลาจะทำอะไร เพื่อนๆเลยค่อนข้างที่จะเคารพเสมอ และแน่นอนเหตุการณ์เมื่อกี้ที่เกิดขึ้นในแชท เด็กชายก็เป็นคนที่หยุดทุกคนให้ทะเลาะกันเพียงแค่ส่งข้อไปครั้งเดียวเท่านั้น
"**พวกมึง อย่าน่ารำคาญให้มาก**" ข้อความเพียงข้อความเดียวที่ทำให้ทุกคนต้องหยุดชะงักก่อนที่ทุกคนจะส่งมีมมาให้เด็กชาย ด้วยคำพูดที่บอกว่า
"อย่าหัวร้อนซี่~"
ในขณะที่เด็กชายกำลังมองข้อความในแมสเสจ
อยู่ ก็ได้เหลือบไปเห็นข้อความของเพื่อนสนิท ที่เค้าชอบแกล้งประจำเวลาอยู่ที่โรงเรียน เค้าก็เผลอ อมยิ้มขึ้นมา "ขวัญกูใกล้ถึงละ เดี๋ยวไปหา" ข้อความสุดท้ายที่เด้งขึ้นมาก่อนที่แม่ของเค้าจะมาเรียก
ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นแต่ดูเหมือนว่าคนที่มาเคาะคงจะไม่ใช่แม่ของเด็กชาย น่าจะเป็นป้าแม่บ้านที่คุณหญิงรัชฎาสั่งให้มาตามเด็กชายลงไปทานข้าวด้วยกัน
เมื่อลงมาด้านล่างคุณหญิงรัชฎาก็นั่งรอเด็กชาย
อยู่ที่โต๊ะอาหารเรีบยร้อยแล้ว เมื่อเธอเห็นเด็กชายเดินลงมาจากชั้นบน เธอจึงโบกมือทักทายลูกชายของตนตามปกติ ก่อนที่เด็กชายจะเดินมานั่งเก้าอี้
ทั้งสองคนนั่งรับประทานอาหารและพูดคุยกันตามประสาแม่ลูกทั่วไปก่อนที่คุณหญิงรัชฎาจะลุกและขอตัวไปทำงานก็เห็นว่า ลูกของตนนั้นได้ลุกออกไปก่อนหน้านี้แล้ว
เด็กชายที่เดินมาขึ้นรถและกำลังจะไปโรงเรียนได้เช็คอุปกรณ์ต่างๆและสั่งคนขับรถให้ออกเดินทางได้ ในขณะที่รถเคลื่อนตัวไปเรื่อยๆ เค้าก็ทำหน้าเบื่อหน่ายเหมือนเคย ไม่รู้ว่าทำไมช่วงนี้เค้าถึงรู้สึกเบื่อแบบนี้ คงเป็นเป็นเพราะช่วงนี้เค้าได้แต่อยู่บ้างหละมั้ง?
เอี๊ยด! "คุณหนูครับ ถึงแล้วนะครับ" เสียงเรียกของลุงคนขับทำให้ชายหนุ่มหันไปสนใจสิ่งตรงหน้าแทน เค้าเดินลงจากรถโดยที่ไม่ลืมขอบคุณลุงคนขับก่อนที่จะปิดประตูแล้วเดินเข้าโรงเรียน
ระหว่างที่เด็กหนุ่มเดินเข้าไปในโรงเรียนทุกสายตาก็ต้องมาจดจ้องที่เค้า แน่อยู่แล้วว่าคนส่วนใหญ่ในโรงเรียนต่องรู้จักเค้า
**นาย บดิศร กัรลติกูล** หนุ่มหล่อ บ้านรวย การเรียนดี ใครกันที่จะไม่รู้จักเค้าคนนี้ เด็กหนุ่มเดินขึ้นห้องเรียนของตนและได้พบว่าเพื่อนของเค้ามากันเกือบคบแล้ว
"แหม~ คุณชายกว่าจะเสด็จมาได้นะ" เสียงเพื่อนของเด็กหนุ่มดังขึ้นมาก่อนที่เค้าจะเดินเข้าไปในห้อง **ขวัญ** คนที่ทักเค้า ขวัญเป็นทั้งหัวหน้าห้องและคนที่เรียนเก่งที่สุดในห้อง
"หึ! กูก็มาเวลาปกติมึงอะแหละมาเร็วเกิน" เด็กหนุ่มเถียงกลับก่อนที่จะเกงดินไปนั่งที่ เวลาผ่านไปไม่นานก็มีเสียงของใครบางคนที่แหลมปี๊ด~ ตะโกนมาแต่ไกล
"พวกมึ๊ง~ กูมาแล้วจ้าา" **เอก** เพื่อนอีกคนในกลุ่มของเด็กหนุ่มตะโกนลั่นพร้อมกับวิ่งเข้ามาหาพวกเค้าเอก เป็นคนที่ค่อนข้างลึกลับสำหรับพวกเค้า
"ไง ไม่เจอกันนาน เหมือนเดิมเลยนะย๊ะ"
เสียงของ..........
... TBC...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
