ณ. Apollo ผับ'

"เห้อออ..ไม่เข้าไปได้ไหมอ่ะ ฮื่อออ ไม่อยากเข้าเลย" ฉันที่กำลังชั่งใจว่าจะเข้าไปในผับดีไหมเพราะว่า ฉันไม่เคยนะสิ ไม่คิดด้วยซ้ำว่าชาตินี่จะได้มีโอกาสเข้าอ่ะ

"กริ้งงง!!!!" เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น

"ฮัลโหล" ฉันพูดกรอกสายไป พลางได้แต่จ้องมองประตูพร้อมผู้คนที่เดินผ่านผับไปมา

"ฮัลโหล แกอยู่ไหนเนี้ย ฉันกับเพื่อนรอแกจนรากจะงอกแล้วนะยัยตัวเล็ก" เพื่อนฉันที่ชื่อ วี ระเบิดคำพูดใส่ฉันซะตั้งตัวไม่ทันเลย 😅เพื่อฉันคนนี้อ่ะ ออกจะเป็นคนที่สวย ฉลาด แถมมีลุคที่ดูแรงๆ แต่สำหรับฉันวีเป็นเพื่อนที่หวังดีและรักฉันมากที่สุด

"เอ่ออ..คือ เราไม่กล้าเข้าอ่ะ" ฉันที่พูดตะกุกตะกักเพราะกลัวเพื่อนโกรธ

"ห้ะ!!ว่าไงนะ ไม่กล้าเข้า โอ้ยยย!!!ฉันจะบ้าตายกับแกจริงๆ แกอยู่ไหนเดี๋ยวฉันออกไปรับเอง เร็วๆเลย" ใจจริงฉันว่าจะพูดกับเพื่อนไปแล้วว่าฉัน อยากกลับบ้านไม่เข้าแล้วแต่ปากฉันมันดันหนักเกินและพูดตรงข้ามกันนะสิ

"อื้มม..เราอยู่หน้าผับอ่ะ"พอฉันพูดจบยัยวีก็วางสายใส่ฉันทันที ฉันเลยได้แต่มองซ้ายมองขวา เพราะระแวงอ่ะพูดตรงๆ ไม่รู้ฉันคิดไปเองว่าเหมือนมีคนจ้องมองมาที่ฉันตลอดเวลา แต่พอหันไปมองก็ไม่เห็นใครสนใจฉันสักคน หรือฉันคิดไปหรือเปล่า ว่าแต่ที่ผับนี้มีแต่ผู้ชายที่ดูน่าจะรวยๆมีระดับกันทันนั้น เอ๋.หรือว่าเขาคัดคนเข้ากันนะ ถ้าอย่างงี้ฉันจะผ่านไหมเนี้ย จนขนาดนี้แถมการแต่งตัวกระโปรงสีขาวที่เลยหัวเข่ามาหน่อยอย่างกับป้ากับเสื้อสีดำปาดไหล่ และหน้าตาที่แต่งก็เหมือนไม่แต่งแบบนี้ แกงจืดยังยอมแพ้เลย จะผ่านป่ะเนี้ยย

"ตัวเล็ก!!"ฉันหันขวับไปทางเสียงเรียกก็เห็นยัยวียืนกวักมือเรียกอยู่ฉันเลยรีบวิ่งไปหาเพื่อนทันทีและเดินเข้าผับไปโดยไม่รู้เลยว่าการตัดสินใจมาผับครั้งนี้จะเปลี่ยนชีวิตฉันไปตลอดกาล

"หึ.ชื่อตัวเล็กสินะ น่ารักดี"เสียงปริศนา

จบไปแล้วนะคะตอนแรกของเรา

หวังว่าทุกคนที่อ่านจะขอบและร่วมลุ้นเรื่องราวไปด้วยกันนะคะ หากมีข้อผิดพลาดตรงไหน บอกไรท์ได้เด้อ ยินดีจ้าา😘😘

หลังจากที่ฉันได้เข้ามาภายในผับแล้วทุกอย่างรอบๆตัวฉัน ทั้งผู้คน แสงสีเสียง และบรรยากาศและที่สำคัญสถานที่นี้เลย อะไรจะอลังการขนาดนี้ เจ้าของจะต้องรวยมากๆเเน่ งื้มม..อิจฉาจัง

"พลั่ก!!! ซื้ดด~"ตัวฉันที่เพิ่งเดินชนโต๊ะของคนอื่นอย่างแรงจนเริ่มรู้สึกแสบๆขึ้นมา

" เห้ยย!เป็นไงบ้างน้อง เจ็บป่ะเนี้ย" พี่ผู้หญิงและทุกคนในโต๊ะนั้นต่างก็หยุดดื่มและหันมามองฉันกันหมดเลย

" ยัยตัวเล็กกกก ซุ่มซ่ามอีกแล้วเผลอไม่ได้เลยยัยคนนี้นิ" เสียงยัยวีที่รีบมาดูฉันพร้อมบ่นไม่หยุด

"เอ่ออ.หนูไม่เป็นไรค่ะ ขอโทษนะคะ" ฉันที่พูดและพร้อมก้มหัวไปด้วย แต่พี่ๆก็ยิ้มและบอก ไม่เจ็บก็ดีแล้ว ส่วนยัยวีก็รีบพาฉันออกมาจากโต๊ะนั้น

" แกนะแก เดินดีๆสิคนยิ่งเยอะๆอยู่ถ้าแกหลงขึ้นมาอ่ะ ฉันแย่แน่ๆ หยิกสักทีดีไหมเนี้ย"ยัยวีพูดพร้อมทำท่าจะหยิกฉัน ฉันเลยรีบจับมือนางและพูดอ้อนแก้ต่างไป

"โธ่..สำนึกแล้วจ้าาคุณแม่ จะระวังตัวให้ดีเลย น่าา"ยัยวีฟังแล้วก็ส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจทันทีและจับมือฉันลากมากที่โต๊ะของนาง ซึ่งมีผู้หญิงสวยๆแถมหน้าตาดูหวานมากคนนึงและผู้ชายที่เอ่อออ..ดูเหมือนน่าจะเป็นผู้ชิงมากกว่า 😄

" อ่ะ.ถึงโต๊ะแล้ว ยัยนี้ชื่อปลายฟ้าส่วนนังนี้ชื่อ เบอร์กิ้นแล้วนี้ก็ ยัยตัวเล็ก ยัยนี้เบอะบ๊ะขี้ซุ่มซ่ามพวกแกก็ช่วยๆดูๆหน่อยละกัน"พูดจบยัยวีก็หันมายิ้มและยักคิ้วใส่ฉัน ฮึ่ยย..แนะนำซะฉันดูเป็นเด็กน้อยไปเลย ฉัน 20แล้วนะ ฉันได้แต่ยิ้มและเเอบหยิกมือยัยวีพลาง ยัยนี้ก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ขี้แกล้งที่หนึ่งเลย

"ว้ายย,,ยัยวีโว่ ปากเสีย ฉันชื่อเบอร์รี่โนเบอร์กิ้นนะจ้ะเดี๋ยวแม่ตบสักป๊าบหรอก "เสียงเบอร์รี่ที่พูดแย้งขึ้นมาอย่างติดตลก แล้วนางก็หันมาจับมือฉันนั่งลงแล้วเท้าคางมองฉันแทน

"หวัดดีปลายฟ้า เบอร์รี่"ฉันนั่งและรีบทักทายทั้งสองคนปลายฟ้าก็ยิ้มให้แล้วรินน้ำสีฟ้าแล้วยื่นให้ฉัน ยัยวีก็นั่งข้างปลายฟ้าส่วนเบอร์รี่ก็ยังคงเท้าคางมองฉัน จนฉันทำตัวไม่ถูกแล้วเนี้ย

"เอ่ออ..มีอะไรติดหน้าเรางั้นหรอ"ฉันหันหน้าไปถามเบอร์รี่แล้วนางก็ยิ้มขำแล้วพูดว่า

"เปล่าหรอกย่ะ แค่เธอน่ารักจนมองเพลินไปหน่อย555"แล้วยัยวีกับปลายฟ้าก็ขำ

"อุ้ยๆหรือแกจะหันมาชอบชะนีอย่างพวกฉันแทน"ยัยวีพูดเสร็จก็ขำกันปลายฟ้าก็ด้วย

"อ้ายยยย!!! เดี๋ยวแม่ตบปากแตก เอ็นดูๆนะเอ็นดูไม่รู้จักหรือไงย่ะ!"เบอร์รี่แห่วขึ้นมา จนฉันที่อยู่ในเหตุการณ์เองก็ขำไปด้วย รู้สึกพวกเขาสนิทกันจัง

"อ้าว ดื่มสิยัยชะนีน้อย เอาแต่มองมันไม่ลดหรอกนะ"เบอร์กิ้นหันมาพูดกับฉัน

"ดื่มเถอะแก ลองดู พวกฉันอยู่ถ้าแกเมาเดี๋ยวดูแลเองน่า"ยัยวีพูด

"ตัวเล็กไม่เคยดื่มหรอ เราชงให้ใหม่ได้นะ แต่นั้นก็อ่อนสุดที่พวกเรากินกันแล้วนะไม่เป็นไรหรอก"ปลายฟ้ารีบพูดสำทับ ฉันก็ก้มมองเหล้าในแก้วตัวเองกับแก้วเพื่อนก็เห็นว่าสีมันต่างกันจริงๆ เลยยกขึ้นดื่มช้าและดื่มรวดเดียวเลย

"อึกๆๆ!! อ่าา "ฉันวางแก้วลง

"ว้ายๆยัยชะนี ใครใช้ให้ดื่มเหล้าเหมือนดื่มน้ำแบบนั้นเดี๋ยวก็เมาเร็วหรอก"เบอร์รี่รีบห้ามฉันที่กำลังจะยกเเก้วสองดื่มเพราะกระหายน้ำหรือฉันเมากันนะ แล้วสักพัก เอ๋..ทำไมยัยวีกับปลายมีสองคนนะ ฉันรีบเอามือมาขยี้ตา

"ปลายยยยยย...อึก..ทำไม ..พวกแกอื้ออ..มีแฝดกันอ่ะคิๆยัยวีด้วยย"ฉันที่เริ่มคุมสติไม่อยู่แล้วเพราะดันกระดกรวดเดียวแบบนั้น

"นั้นไงฉันว่าไม่ทันละ "ยัยวีที่ยื่นมือมาแย่งเเก้วเหล้าจากมือฉัน

"งื้ออออ..เอาแก้วเค้ามาน้าาา เอามาาา เล้ยย เจ้าหัวขะโมยยย"ฉันที่กำลังเริ่มพูดไม่รู้เรื่อง

"นิยัยวี ทำไมยัยชะนีน้อยเมาเร็วขนาดนี้แถมหนักด้วยนะเนี้ย" เบอร์รี่ที่กำลังจับแขนและตัวฉันให้อยู่นิ่งๆ

"ยัยนี่ไม่เคยดื่มนะสิ "เสียงยัยวีพูด

"แย่ละทีนี้ นี้ยัยชะนีน้อย อยู่นิ่งๆนะเข้าใจไหม ไม่ก็หลับไปเลย โอเคป่ะ"เสียงใครก็ไม่รู้ที่พูดกับฉัน อะไรนะ.ให้ฉันนอนหรอ ตรงหนายอ่าา

"ห้าาาา~~นอนหย่ออ โอเค้."แล้วฉันก็เอนตัวหลับ

"หื้ออ..ว่านอนสอนง่ายขนาดนี้เลยเพิ่งเห็นคนเมาแล้วเป็นแบบนี้"แล้วเบอร์รี่กับทุกคนก็ขำในความโก๊ะของฉันและหันไปคุยกัน จนผ่านไปได้สักพัก ฉันก็ลุกออกมาจากโต๊ะ โต๊ะของฉันจะอยู่ริมสุดจะห่างๆผู้คนหน่อย งื้ออ..ปวดฉี่จัง ฉันที่พยายามควบคุมสติและพยุงตัวเดินหาห้องน้ำ

" ทำไมบันไดสูงจังหว่าา"ฉันรีบเกาะที่ราวและค่อยๆขึ้นบันไดไปอย่างช้าๆจนฉันไปมองข้างล่าง

"โห้วว.ทำไม อึก..ทางง ห้องน้ามมม สู้งงจังง่าา"ฉันรีบเดินต่อ จนขึ้นมาชั้นบนและเห็นโต๊ะตัวใหญ่โต๊ะนึง ซึ่งฉันพยายามเพ่งสายตามองแล้วว่าใคร แล้วมีกี่คน แต่มันพร่ามัวจริงๆรู้แต่ว่า มีแต่ผู้ชายย ฉันเลยว่าจะเดินไปถามห้องน้ำกับเขาดีกว่า คิดได้แบบนั้นฉันเลยเดินอย่างเซๆไปหาคนที่อยู่โต๊ะนั้น

::มาลุ้นกันว่ายัยน้องของเราจะทำอะไร เดาว่าต้องป่วนแน่นอน555

ผิดพลาดตรงไหนบอกไรท์ได้เด้อ หวังว่าจะชอบนะคะ😄😄