...บางครั้งการทำอะไรผิดพลาด...

...ไม่ได้ทำให้เราเสียใจอย่างเดียว...

...แต่มันทำใหเรารู้สึกดีที่ได้ทำ...

ม.6/3

ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าของคนเข้ามาใหม่ทำให้นักเรียนหันไปมอง ทุกสายตาจับจ้องไปที่เธอ

"เด็กใหม่?" เสียงกระซิบสงสัยดังขึ้น

"เงียบๆ และกลับไปนั่งที่ของใครของมัน วันนี้ครูมีเรื่องจะแจ้งกับพวกเธอ นี้นักเรียนใหม่ที่จะมาเรียนกับเราตั้งแต่วันนี้ เชิญ"ครูประจำชั้นได้กล่าวชี้แจงก่อนจะบอกให้หญิงสาวแนะนำตัว แต่ดูเหมือนเธอไม่ได้สนใจคำพูดของครูประจำชั้นเลยชักนิด เธอยืนนิ่ง

"เปรมิวิกา แนะนำตัว"

"ฉันชื่อ ปาล์ม อย่ามายุ่งกับฉัน"เธอไม่สนใจเสียงกระซิบกระซาบที่ดังออกมาหลังจากที่เธอพูดจบ

"งั้นเธอ ไปนั่ง...."ครูยังพูดไม่จบหญิงสาวก็เดินไปนั่งข้างชายหนุ่มร่างอุ๋ยนุ้ยโดยไม่สนสายตาของคนรอบข้าง

"....เฮ้อ! เอาเป็นว่า โนอาห์ดูแลเพื่อนด้วยแล้วกัน"

"ค...ครับ"ชายหนุ่มมองไปยังสาวร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ

"จะมองอีกนานไหม?"

"ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ "ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกันอีก การนั่งกับใครสักคนไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับ โนอาห์เลย เพราะเพื่อนในห้องบูลลี่เขาไม่มีใครอยากนั่งด้วยหรือคุยด้วย ตลอดเวลาสามปีที่อยู่ที่นี้ นี่คือครั้งแรกทำเอาเขาเกรงไปหมด จนพักเที่ยง

"โนอาห์เพื่อนรัก มีเงินสักสองสามพันปะ?"ชายหนุ่มรูปหล่อพูดพร้อมเอามือกอดคอเหมือนสนิทสนมกัน โนอาห์หยิกเงินยื่นให้เขา ทุกการกระทำของโนอาห์อยู่ในสายตาของปาล์ม

"เรามีแค่นี้ชิน"โนอาห์บอกเพราะวันนี้แม่เขาไม่อยู่เลยพกมาไม่มาและอีกอย่างเขาต้องเติมเกมส์

"แค่นี้ มึงจะบ้าเหรอ บ้านมึงออกจะรวย เงินแค่สองสามพันมันไม่น้อยไปหรือไง ห่ะ!"ชินดึงผมของเขาให้เงยหน้าขึ้นพร้อมเอามือบีบแก้มเขาไว้แน่น

"ระ..เรามีแค่นี้จริงๆ..." ผละ! ผัว! ชนตบไปที่หัวของโนอาห์อย่างแรงจนทำให้หน้าผากของเขา ฟากไปที่โต๊ะเรียน

".....โอ๊ยยยย"สองมือกุมหน้าผากด้วยความเจ็บ

"แม่ง...รำคาญ"ปาล์มพูดขึ้นทำให้ชินและเพื่อนหันมาหาเธอ

"เสือก!"

"กูก็ไม่อยากเสือก แค่รำคาญ...."เธอยืนขึ้นมองหน้าชิน ทั้งสองมองกันอย่างไม่มีใครยอมใคร โนอาห์มองสถานการณ์ที่มันเลยเถิด เขากลัวว่าชินจะทำร้ายปาล์ม

"...โรงเรียนนี้กูก็ว่าหรูอยู่นะ แต่ทำไม่มีพวกชอบรีบไถ่ว่ะ มันก็ไม่ต่างจากโรงเรียนทั่วไป จะต่างก็แค่ติดแอร์มั้ง"

"ต่างสิ เพราะกูรวย"คำพูดของชินทำเอาปาล์มหัวเราะออกมา

"ฮ่าๆๆๆ ใช่ๆ เพราะคนที่ไม่มีเงิน ไม่มีอำนาจไม่มีสิทธิ์เลือก ในสิ่งที่อยากจะทำ เพราะคนแบบมึงกูถึงต้องมาอยู่ที่นี้ ไอ้เลว!"ผัวะ! เธอชกหน้าชินเมื่อนึกถึงใครบ้างคน

"มึง! "ชินยกมัดขึ้นจะชกปาล์ม ผัวะ! แต่คนที่โดนกับเป็นโนอาห์

"พวกเธอทำอะไรกัน!"เสียงครูดังขึ้น "โนอาห์! เป็นอะไรหรือเปล่า ชินวุฒิเธอทำอะไรเนี้ย"ครูหันไปว่าชินที่ต่อยโนอาห์

"ผะ...ผมไม่ได้ตั้งใจครับครู"

"เธอก็รู้ว่าพ่อเขาเป็นใคร?...เธอเรื่องนี้รู้ถึงหูเขาขึ้นมาพ่อเธอก็ช่วยไม่ได้"ครูพูดเสียงเข้ม

"ครูครับ ชินไม่ได้ตั้งใจหรอกครับ มันเป็นอุบัติเหตุ"โนอาห์พูดแก้ตัวให้ชิน ทำเอาปาล์มแสยะยิ้มให้กับความซื่อบื่อของเขา

"หึ!" ไอ้บ้านี่ จริงใจหรือตอแหล

...จะผิดไหมที่หมายปองจองดอกฟ้า...

...จะผิดไหมที่บ้าไปเพ้อฝัน...

...จะผิดไหมที่เฝ้าดูอยู่ทุกวัน...

...จะผิดไหมถ้าขอฝันตลอดไป...

PALM

"หึ!" ไอ้บ้านี่ จริงใจหรือตอแหล มันหันมามองฉันด้วยสายตาเป็นห่วง

"เธอโอเคไหม?"

"....."ฉันไม่ตอบก่อนจะเดินหนีออกมาจากตรงนั้น เห็นคนแบบมันแล้วขัดหูขัดตาคนดีๆมันมีแต่พวกขี้แพ้เท่านั้น สังคมมันก็เหมือนห่วงโซ่ที่คนอ่อนแอย่อมเป็นเหยื่อของคนที่แข็งแกร่งกว่ามันเป็นแบบนี้มาตลอด

"มึงพี่ชินเข้าห้องปกครอง!"

"จริงดิ เป็นอะไรอะ?"

"ได้ข่าวว่า ชกพี่โนอาห์"ยัยพวกนี้ ชอบแต่คนแบบนั้นสินะ

"หึ!"ฉันแสยะยิ้มให้กับชายที่โนอาร์ถึงแม่เขาจะดีแค่ไหน แต่สุดท้ายก็แพ้ให้กับคนที่เหนือกว่าทั้งรูปร่าง หน้าตา ฉันเดินมาหยุดที่ตึกเก่าที่มีป้ายติดห้ามเข้า ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปในตึก มีดาดฟ้าด้วยว่ะ แสงแดดตอนกลางวันแย้งเข้าตา ฉันหาที่นั่งก่อนจะนั่งที่ร่มใต้เงาอาคาร การนั่งอยู่คนเดียวมันทำให้ฉันนึกถึงเมื่อเช้าที่อยู่ดีๆ ผู้ชายที่ให้กำเนิดได้มารับฉันให้ไปอยู่ด้วยทั้งที่จริงไม่เคยสนใจตัวฉันกับแม่ แม่ยอมให้ฉันมาอยู่กับเขาแลกกับเงินไม่กี่แสน คุณค่าชีวิตฉันมันน้อยขนาดนั้นเลยหรือ เขามาส่งฉันที่โรงเรียนแห่งนี้โดยพูดแค่ว่า 'ตอนเย็นจะมีคนมารับกลับบ้าน' บ้านที่เขาหมายถึงคงเป็นบ้านของเขาที่มี เมียและลูกไปสินะ ฉันอัดบุหรี่เข้าปอดก่อนจะพ้นควันออกมา

ตึก ตึก ตึก

แกรก!

"แค่ก แค่ก ควันอะไรเนี่ย?..."ฉันหันไปมองคนมาใหม่ ไอ้หมอนี้ โนอาห์สินะ

"....เธอสูบบุหรี่เหรอ?"สีหน้าของเขาดูตกใจมาก อย่างกับไม่เคยเห็น

"......"ฉันเงียบ

"มันไม่ดีต่อร่างกายนะ"เขาเดินมาดึงมวนบุหรี่ออกจากมือฉัน

"มึงเสือกอะไรว่ะ?"ฉันลุกขึ้นไปเผชิญหน้าถึงฉันจะเล็กกว่า แต่ใจฉันมันใหญ่เว้ย

"มันไม่ดี!..."สีหน้าเขาเหมือนพ่อที่ดุลูก มันทำเอาฉันพูดไม่ออก พึ่งเคยมีคนแสดงสีหน้าเป็นห่วงแบบนี้ครั้งแรกขนาดแม่ฉันยังไม่สนใจฉันเลยและเขาเป็นใครถึงได้ใส่ใจฉันขนาดนี้

"...ผมรู้ว่าคุณเครียด แต่ไม่เห็นจะต้องดูดเลยนิ บุหรี่อะ"เขาขยี้บุหรี่

"ไอ้อ้วน"

"คุณว่าอะไรนะ?"

"ป่าว..."ฉันทำเมินมองไปทางอื่น

"อะ...นมผมยังไม่เห็นคุณกินอะไร"เขายื่นนมให้พร้อมรอยยิ้มสดใสที่ในโลกของฉันไม่มี เขาเหมือนพระอาทิตย์ยามเช้า ทั้งอบอุ่น อ่อนโยน สิ่งมีชีวิตแบบเขาไม่ควรมาอยู่ในโลกของฉัน เพราะฉันทั้งหนาว มืด

"ขอบใจ มึงไม่ต้องมาทำดีกับกู กูไม่ชอบ"

"แต่ผมชอบคุณนะ..."ตึกตัก ตึกตัก ฉันเอามือจับที่หน้าอกมันเต้นแรกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

".....มาเป็นเพื่อนกัน"ยิ้มอีกแล้ว ฉันพยักหน้าตามริมฝีปากบางของเขา

"ดีใจจัง ปาล์ม"

"เอะ..."ฉันเคลิ้มไปตกลงได้ไงว่ะ เพราะไอ้หน้าตาใสซื่อนั้นกลับคำได้ไหมนะ

ครืด ครืด ครืด เสียงโทรศัพท์ของคนร่างสูงดังขึ้น เขายิ้มหวานเมื่อรู้ว่าใครโทรมา

"ครับ"

'....…....'

"พี่อยู่กับเพื่อน...จริงสิครับ"

'...........'

"เย็นนี้...ได้สิเดี๋ยวพี่ซื้อให้"

'.…........'

"ครับ รักนะครับ"แฟนเหรอ? ไม่อยากจะเชื่อที่มันมีแฟน คงเพราะมันรวย

"ปาล์ม อาร์ไปก่อนนะ แล้วเจอกันที่ห้อง"เขาเดินออกไป โดยมีฉันมองตามหลัง

"อีนั้นมันเป็นใคร?" ฉันหันกลับมามองท้องฟ้าสีคราม

"แม่ง...วันนี้ฟ้าสวยจังว่ะ"

16:00 น.

ฉันยืนรอหน้าประตูโรงเรียนรอคนของผู้ชายคนนั้นมารับ เมื่อเช้าที่ไปรับฉันกับเขาคงมารับฉัน

"คุณหนูครับ ทางนี้ครับ"ลุงคนขับรถบอก ฉันเดินตามไปที่รถ ก่อนจะขึ้นนั่ง

"จะแวะที่ไหนก่อนไหมครับ?"

"ไม่...กลับ"ฉันเกลียดตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้ ถ้าฉันมีอำนาจกว่านี้คงไม่ต้องถูกบังคับให้ทำอะไรต่อมิอะไร รถได้เลี่ยวเขาซอย คนธรรมดาซื้อบ้านพวกนี้ไม่ได้หรอก เพราะแต่ละหลังอย่างกับวัง คนธรรมดาเรียกที่นี่ว่า ซอยคนรวย ฉันต้องมาเป็นซินเดอเรอล่าในบ้านหลังใหญ่นี้ ฉันมองเข้าไปในบ้านที่เต็มไปด้วยคนใช้และบอดี้การ์ด

"คุณหนูครับ นายใหญ่อยู่ห้องนั่งเล่น"ฉันเดินไปตามที่บอดี้การ์ดหนุ่มบอกก่อนจะเห็นครอบครัววงษ์พิทักษ์ไพศาลตระกลูเก่าแก่ แต่เสือกเอาไม่เลือก

"ลูกคุณไม่มีมือหรือไง?"คุณผู้หญิงของบ้านพูดเหน็บคนเป็นสามี

"ปาล์มไหว้แม่ใหญ่สิ"ฉันมองหน้าผู้เป็นพ่อด้วยความเกลียดชัง

"...."ฉันเงียบและเบือนสายตาไปทางอื่นที่น่ามองมากว่า

"ยัยเด็กนี้..."

"คุณ...จ๋าพายัยปาล์มขึ้นห้องไป"

"ค่ะ...ทางนี้ค่ะ คุณหนู"ฉันเดินไปทันที ไม่อยากอยู่ตรงนี้นานเสียสายตา

"ห้องนี้ค่ะ เชิญคุณหนูตามสบายมีอะไรเรียกจ๋าได้เลยนะคะ"

"อื้มๆ" ฉันเข้าไปในห้องใหญ่ที่มีดีแค่ความใหญ่ ไม่มีความอบอุ่นเหมือนบ้านเล็กๆที่ฉันอยู่กับแม่เลยสักนิด มันทั้งเหงา หว่าเว้ และเดียวดาย ฉันเดินไปที่ระเบียงห้องที่ยื่นออกไปทำให้เห็นบ้านข้างๆที่มีห้องหันมาห้องฉันพ่อดี ก่อนจะเห็นเงาของใครบางคนที่กำลังทำอะไรสักอย่าง

"โอ้ยย....อาส์..."