"สายล่มเย็นดีจริงๆเลยน่ะ"

เสียงแหบพล่าบ่งบอกถึงอายุที่มากของชายหนุ่มในตอนนี้อายุก็90ปีแล้วแต่ร่างกายยังเเข็งแรงเหมือนหนุ่มๆอยู่แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้มีครอบครัวเป็นของตัวเองอย่าว่าแต่คู่นอนก็ยังไม่มีเลยสักคน

อาจจะเป็นเพราะอยู่ในองค์กรมาตลอดหลายปีตั้งแต่เด็กๆจนอายุ69ถึงจะได้ออกจากองค์แต่ก็ไม่ได้ลืมที่จะพาพวกเขาไปในที่สบายๆหลังจากที่ออกจากองค์กรมาก็มาสร้างบ้านเป็นของตัวเองแล้วยังปลูกพืชพันธ์ในเวลาว่าง

เก้าอี้ไม้ตัวเห่าโยกเยกไปมาทำให้ชายชราสบายตัวแต่ก็ต้องตื่นขึ้นเพราะแรงสกิดชายชราลืมตาขึ้นช้าด่อนที่จะเห็นกับหญิงสาวที่สวยงามอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

'ลูกเต้าเหล่าใครเนี่ยสวยจริงๆเลย'

"หนูมีอะไรหรือเปร่า"เขาเอ่ยออดมา

ร่างของหญิงสาวได้แต่ยิ้มก่อนที่จะเอ่ยออกมาว่า"ข้าเป็นเทพข้ามีเวลาไม่มากนักเพราะงั้น..."นางก็เอามือมาจับตรงหน้าผากของชายชราภาพห็ตัดไป

ที่ๆหนึ่งซึ่งเต็มไปด้วยดวงดาวและดาวเคราะห์ต่างไปทั้งน้อยใหญ่ร่างเรียงรายให้เห็นแต่ที่แปลกไปจากนั้นคือดาวหางที่กำลังพุ้งตรงมาทางเขาแต่ก่อนที่มันจะชนมันก็แยกออกกระจายไปทั่วทิศทางแต่ที่แน่ๆดวงหนึ่งได้ตกลงไปที่โลกส่วนที่แตกออกก็เหมือนกับเศษลูกแก้วแต่แตกต่างจากลูกแก้ว

ธรรมดาๆทั่วก็ตรงที่ลูกแก้วนั้นมีหลากหลายสีสัน

ก่อนที่ภาพมันจะตัดไปที่ภาพห้องๆหนึ่งซึ่งเป็นห้องพยาบาลภาพฉายขึ้นมาเลื่อยๆๆฉายภาพแล้วภาพเล่า

มันทำให้รู้ว่าเขานั้นมีจิตวิญญาณที่แตกออกและตอนนี้ดวงวิญญาณต้องกลับมารวมกันอีกครั้งเพราะไม่เช่นนั้นจะเกิดปัญหากับทั่วจักรวาล

ภาพก็ตัดกลับมาที่เดิมผมรู้แล้วว่าว่าหนูคนนี้ไม่ได้โกหกตอนนี้ผมเชื่อเด็กคนนี้แล้วละไม่สิดีไม่ดีเด็กคนนี้อาจจะมีอายุมากกว่าผมก็ได้ก็เป็นเทพนิเนอะ

แล้วตอนนี้ผมก็รู้แล้วละว่าทำไมนางถึงมาหาผม

หญิงสาวในอาภรชุดจีนโบราณสีขาวยิ้มให้กับบุคคลตรงหน้า

'คนผู้นี้ต้องเป็นผู้วิเศษเป็นแน่ถึงทำให้ท่านเง๊กเซียนนึกเอ็นดูได้เนี่ยมันสุดยอดจริงๆแล้วยังมอยให้คนผู้นี้ข้ามโลกไปไหนก็ได้อีก'

"พวกเราให้ท่านสามารถขอพรกี่ข้อก็ได้เจ้าค่ะเชิญท่านพูดมาเลยเจ้าค่ะ"

ท่านเทพหญิงเอ่ย

ห่ะนี่มันคือเรื่องจริงใช้ไหมเนี่ยได้แต่นึกอิจฉานิยายแต่ไม่น่าเชื่อว่าวันนี้จะเกิดขึ้นกับตัวเองว่าแต่เราจะขอพรเกี่ยวกับอะไรดีละเนี่ยแต่ไหนๆเราก็มีอาชีพเป็นนักฆ่าอันดับหนึ่งอยู่แล้วแล้ว...ยังไงต่อดีเนี่ย.........

นางมองชายชราที่คิดเรื่องการขอพรอยุ่ในทำนางนึกเรื่องที่ต้องบอกอีกอย่างหนึ่งกับชายชราได้

"ข้าลืมบอกไปอีกอย่างโลกที่เจ้าจะไปนั้นเจ้าเคยไปมาแล้วครั้งหนึ่งอายุของท่านตาก็จะกลับไปเป็นวัยรุ่นอีกครั้งเจ้าค่ะ"

ห่ะ...จริงหรอ..งั้นก็แสดงว่าผมจะได้พบพวกเขาอีกครั้งแล้วสิน่ะจะว่าไปนี่มันก็57ปีแล้วสิน่ะที่ผมจากมาจากที่นั้นว่าแต่พวกเขาจะคิดถึงบ้างน่ะ

"เอะแอ่ม~"

อุ้ย...ขอโทษจ่ะหนูตากำลังลำลึกถึงความหลังเพลินไปนิดนึง

จริงสิงั้นเราก็เลือกที่มันเสริมทักษะของเราดีกว่า

"1.ตาขอให้ทักษะที่ตามีเพิ่มขึ้นกว่าเก่าพละกำลังเยอะขึ้น

2.ตาขอมิติจิตทึ่มีพื้นที่ไม่จำจัดและอีกซีกหนึ่งเป็นโลกของโทริโกะด้วยน่ะ(แฟนคลับโทริโกะ)

3.ตาสามารถสร้างอะไรก็ได้

4.ตาขอมิติช็อปส่วนตัวด้วยน่ะ

"

รู้สึกแปลกๆจังว่ะนี่เราตงจะไม่ได้ขอน้อยเกินไปหลอกใช้ไหมเนี่ยรู้สึกแปลกๆอื่อ......

หญิงสาวที่ได้ฟังถึงกับอ้าปากค้างเอิ่มนี่คุณตาจะไม่คิดที่จำทำมาหากินเองเลยใช้ไหมเจ้าค่ะท่านตาท่านเทพคิด

"อิ่ม..ตาคิดว่าพวกท่านนะให้พรตามาตาเองก็ไม่ชอบติดหนี้บุญคุณใครสะด้วยสิงั้นถ้าเทพต้องการอะไรให้ตาช่วยก็มาบอกอื่มตัวอย่างที่จะให้ตาทำก็เป็นกำจัดปีศาจพวกปีดิบอะไรประมานนี้"

"เจ้าค่ะเช่นนั้นพวกเราจะมอบภาระกิจให้ท่านไปที่ดาวเคราะห์เคเน็กซ่าเพื่อกำจัดพวกซ้อมบี้ผีดิบส่วนภาระกิจอื่นพวกเราจะมาบอกท่านเจ้าค่ะ"

ก่อนที่นางจะพูดอะไรไปมากกว่านั้นก็มีเสียงบางอย่างดังออกมาแต่คนอื่นไม่สามารถได้ยันเสียงนี้ได้

"ตอนนี้คำขอของท้านสำริดผลแล้วและได้เวลาที่ท่านต้องไปแล้วเจ้าค่ะข้าน้อยขอให้ท่านโชคดีเจ้า"

ห่ะเดียวไปตายยังไม่ได้อำลาเหล่าเพื่อนๆ(พวกพืชที่ปลูกเอาไว้)เลยน่ะ

ชายชราก็หายไปทันทีส่วนหญิงสาวก็มิงไปรอบๆก่อนที่จะดีดนิ้วก่อนที่พื้นที่ทั้งหมดถูกเวทย์บดบังพื้นที่ตรงนี้คนภายนิกไม่สามารถเห็นคนข้างในได้ส่วนคงามทรงจำของทุกคนทีาเกี่ยวกับชายชราก็ถูกผนคกเอาไว้จนกว่าเขาคนนั้นจะกลับมา

แค็กๆๆ

ผมไอออกมาทั้งเจ็บทั้งจุกไม่รู้ว่าคนที่ข้ามโลกจะเป็นเหมือนกับผมหรือเปร่าน่ะแต่ตัวนี้ผมแม่งโครตจุกผมว่าน่ะถ้ามันจะจุกขนาดนี้ท่านเทพถีบข้าลงมาไม่ดีกว่าหรือไง

ชายชราที่ตอนนี้ไม่ชราแล้วบ่นอุบอิบในใจอย่างขุ่นเขื่อง

"ว่าแต่นี่มันคืออะไรเนี่ย"ชายหนุ่มหยิบกระดาษที่ม้วนกันและยังมีอะไรบางอย่างที่มันอยู่เป็นเชือกสีแดงตรงกลางเหมือนเป็นตราสัญลักษณ์อะไรบางอย่างแต่พอหยิบขึ้นมามันก็ขาดออกมาทันที

'โห่ท่านเทพท่านเอาเชือกที่ไม่ดีให้กับผได้ยังไง'

ท่านเทพต้องมีแต่ของดีๆสิไม่ใช้มีแต่ของพรรนี้หนุรับไม่ได้ขายหนุ่มที่คลี่กระดาษออกก็....

ข้อความส่งจากศาลเทพ

ขั้นตอนในวิธีใช้มิติใช้..เมื่อไหร่ที่เจ้าอย่างเข้าก็สามารถเข้าได้ทุกเมื่อวิธีให้คือนึกถึงเบื้องลึกของจิตวิญญาณ.......

......"

อื้ม.....เข้าใจแล้วละ ถ้างั้นผมก็จะ...เเล้วเราจะต้องทำยังไงต่อดีละเนี่ย

จริงงั้นเราก็แค้เข้าไปในมิติจิตก่อนตอยนี้เราพึ่งได้ร่างกายกลับสภาพเดิมก็ต้องทวนการฝึกสะก่อน

'หวังว่าที่เราทุ่มเทไปมันจะไม่เสียปล่าวน่ะ'

ขายหนุ่มบ่นอุบอิบก่อนที่จะเข้าไปในมิติจิตชายหนุ่มที่เข้าไปแล้วถึงกับตาค้าง'นี่มันอะไรกันเนี่ยช่างเหมือนกับสวรรค์ของไอซีมคนนี้จริงๆ'

ภาพโดยรวมคือป่าที่อุดมสมบูรณ์ทั้งยังมีสวนผักผลไม้สวนดอกไม้แล้วยังมีบ่อนํ้าขนาดใหญ่จนเป็นลำคลองขนาดใหญ่แล้วยังมีบ้านสไตร์โมเดิร์ลอีก

ขายหนุ่มที่เข้ามาในมิติก็วิ้งเข้าไปในบ้านก่อนเป็นอับดับเเรกก่อนที่จะเดินตรวจสอบในแต่ละห้องมีทั้งห้องนอนห้องรับแขกห้องครัวห้องเก็บของห้องดนตรีห้องหนังสือห้องทำงานห้องออกกำลังกายแล้วยังมีห้องลับอีกรวมทั้งคุก.....

ชายหนุ่มที่เหมือนจะให้ความสนใจแต่กับห้องออกกำลังก่ยสะมากกว่าห้องอื่น

"โอ้มายก๊อด..นี่ละสิ่งที่ซีมคนนี้ต้องการ"การเป็นนักฆ่าได้คนนั้นต้องฝึกร่างกายเเป็นอย่างดีและมีความพบ้อมตลอดเวลาไม่ว่าคนนั้นจะตกสู่สถานการณ์ไหนก็ตาม

ตั้งแต่ที่ซีมดเห็นห้องออกกำลังกายและยังเป็นห้องฝึกซ้อมอีกด้วยซีมก็หมกมุ่นกับการฝึกซ้อมทั้งวันทั้งคืน

วันแล้ววันวันเล่าที่ซีมอยู่วันมิติจิตจนหลายเดือนผ่านไปโดยที่เจ้าตัวไม่รู้วันเวลา

ซีมที่กำลังนั่งเล่นเปียโนอยู่ก็นึกอะไรบางอย่างออกมาได้ก็หยุดเล่นก่อนที่จะเช็กทำความสะอาดเครื่องดนตรีก่อนที่จะเดินไปที่ห้องครัว

"ทำขนมไปฝากพวกเขาดีกว่า"ขนมที่ร่างบางทำมีหน้าตาหน้าทานแถมยังเป็นรูปตัวการ์ตูน

ซีมที่ทำขนมเสร็จก็จัดใส่กล่องอย่างสวยงามก่อนที่จะไปทำอย่างอื่น

.

.

.

.

.

"เอาละตอนนี้ซีทพร้อมที่จะไปผจญภัยแล้วละ"ซีมสายกำกระเป๋าเป้ที่สะผายเอาไว้พร้อมกับทำหน้าอย่างมุ่งมั่นก่อนที่จะมองตรงไปข้างหน้าแล้วเดินไปแต่...

"โอ้ย~ใครมันมาขุดหลุมตรงนี้ว่ะ"ร่างบางที่ตรงลงไปในหลุมดักสัตว์แต่ยังดีที่มันสูงไม่มากร่างบางจึงพยายามที่จะปืนขึ้นไปข้างบนถึงมันจะใช้เวลาไปนักนิดนึงก็ตาม

"ในที่สุดก็ขึ้นมาได้สักที"

ซีมที่เดินไปเรื่อยๆตามทางที่ตรงเองจำได้ตลอดทางร่างบางก็เจอกับพวกสัตว์ต่างๆบางตัวเข้ามาอย่างเป็นมิตรแต่บางตัวก็พยายามเข้ามาทำร้ายแต่พอร่างบางส่งสายตาดุๆพวกมันก็พากันถ่อยห่าง

ซีมเดินทางมาเลื่อยๆจนถึงบ้านที่กระจัดกายจายแตกออกไปตามทางร่างบางผ่านไปบ้านแล้วบ้านเล่าในแต่ละบ้านไม่มีคนอยู่เพราะในเวลานี้ทุกคนออกไปเข้าป่าหรือไม่ก็ทำงานของตนเองกันหมดร่างบางที่เดินไปเลื่อยๆก็ได้ยินเสียงเจี้ยวจ้าว

"ว้าวนี่เราไกล้จะถึงตลาดแล้วสิน่ะ"ผมเดินไปสักพักก็ถึงตลาดที่ตอนนี้ครึกครื่นผู้คนจับจ่ายปซื้อของกันอย่างสนุกสนานเหล่าร้านค้าก็เรียกลูกค้ากันจ้าวละหวั่น

ผมก็เดินมาเลื่อยๆรู้สึกหิวตังว่ะอื่องั้นก่อนที่จะไปก็เเวะกินอะไรก่อนดีกว่า

ผมที่เดินหาร้านค้าที่ถูกในมาสักพักก็เจอกับร้านอาหารข้างทางอื่อเป็นร้านซาลาเปากับร้ายมันเผา

"ท่านป้าข้าเอาอันนี้3ส่วนมันเผาก็เอา3จ่ะ"ผมว่าป๋าก็ทำตัวแปลกเหมือนเขินอะไรบางอย่างทำให้ผมหันไปมองข้างหลังก็ไม่มีอะไรนิ

แล้วป้าแกเขินอะไรว่ะ

ร่างบางที่ได้ของมาก่อนที่จะจ่ายเงินให้กับคุณป้าก่อนที่จะเดินจากไป

ทางป้า

"งดงามจริงเลยลูกเต้าเหล่าใครกันน่ะ"นางกล่าวออกมา

คนที่แอบมองซีมีอยู่ต่างก็มองซีมตาละห้อยก็เข้ามาถามแ้าที่ขายของว่า

"ท่านป้ารู้จักกันหญิงสาวผู้นั้นหรือไม่"

"คนอะไรสวยจริงๆดีไม่ดีอาจจะสวยกว่าหญิงงามล้มเมืองสะอีก"

ผู้คนก็พากันกล่าวเรื่องของร่างบางจนเรื่องของซีม

ดังไปทั่วเมืองเจ้าตัวที่เป็นโจทก็ของชาวบ้านก็จัไม่เดือนร้อนอะไร

ผมเดินทางไปเลื่อยๆก็มาถึงที่หมายของผมแล้วละผมก็ได้หยุดตรงหน้าหน้าก่อนที่จะยืดคอมองไปข้างในบ้านว่ามีใครอยู่บ้างแต่ปรากฎว่าไม่มีใคร

'เอะหรือว่าพวกเขาจะออกไปทำงานแล้วน่ะ'

ถานะทางบ้านของผมที่อยู่ที่นี่ถือว่าไม่ค่อยดีนักแต่ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเปลี่ยนไปแล้วหรือเปร่าก็ยังก็ไม่รู้น่ะ

ผมที่ยืนข้างนอกอยู่นานก็รับรู้ถึงแรงสกิดตรงเสื้อเบาๆก่อนที่ผมจะมองก็เห็นเด็กผู้ชายที่อายุน่าจะประมาณ6-7ขวบหน้าตามอมแมมหน่อยๆคงจะไปเล่นที่ไหนมาสิน่ะ

"ท่านมีอะไรหรือเปร่า"เด็กน้อยพูด

"นี่ใช้บ้านของสือฝงหรือเปร่า"ซีมพูดออกมาและยิ้มไปด้วยมือก็ลูบหัวของเด็กตรงหน้าเด็กคนนั้นทำกหน้างงเล็กน้อย

ท่านผู้นี้เป็นใครกันข้าไม่เคยเห็นหน้าหรือว่าจะเป็นญาติของท่านอา

"ใช้ขอรับตอนนี้ท่านอาออกไปดูทำธุระอยู่ขอรับตอนเย็นๆถึงจะกลับท่านมีอะไรหรือเปร่า"

"หึหึ"ร่างบางหัวเราะออกมาก่อนที่จะมอบเงินให้เด็กตัวน้อย4อีเเปะเด็กน้อยที่มองเงินตารุกวาว

"ข้าให้เจ้ากลับไปหาพ่อแม่เถอะหายไปนานเดียวพวกเขาเป็นห่วง"

"ขอบคุณขอรับ"ว่าจบเด็กน้อยก็รีบวิ่งกลับไปบ้านทันที

'อื่มเอาละตอนนี้ก็เหลือเเค่เราแล้ว'

ผมก็เดินกลับเข้าไปในบ้านที่นี่ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนผมก็เดินกลับเข้าไปในห้องห้องหนึ่งที่ถูกปิดตายและนั้นก็เป็นห้องของผมเองนี่แสดงว่าตั้งแต่ที่ผมออกไปจากที่นี่พวกเขาก็ปิดห้องนี่เอาไว้สิน่ะ

"ว้าวในห้องยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน"ในห้องยังดูเหมือนเดิม

ร่างบางล้มนอนตรงที่นอนเบาๆเพราะเบอะที่นอนไม่ได้เหมือนคนโลกที่เขาอยู่ที่นอนแค่ปูด้วยผ้าเท่านั้นถ้าใครที่ต้องการที่นอนสบายๆก็มีแค่พวกคนมีเงินเท่านั้นแต่ไอเราเป็นแค่คนยากจน

[นายครับนายจะไม่เอาของไปให้พวกญี่ๆหน่อยหรครับเท่าที่ผมรู้มาญาติพี่น้องของท่านได้แยกย้ายกันไปทำธุระกิจของตนเองครับ]

ห่ะ..นี่ทุกคนไม่ได้อยุ่ด้วยกันแล้วหรอละแล้ว..แล้ว

[ตอนนี้มีแค่ท่านพ่อท่านแม่ของท่านเท่านั้นขอรีบ]

อื่มอย่างนี้นี่เอง ผมก็สอบถามเรื่องเกี่ยวกับครอบครัวกับเจ้าระบบผมก็ได้รู้ว่าพี่สาวคนโตได้แต่งงายกับใหาเศรษฐีแต่โชคร้ายที่คนๆนั้นเป็นพวกมักมากแล้วยังมีเมียอยู่แล้ว5คนและยังมีลูกแล้วด้วยอีกเมื่อ9ปีก่อนนางก็ให้กำเนิดเด็กตัวน้อยออกมา

ส่วนพี่คนรองสอบเข้าบัญฑิตตอนนี้เป็นขุนนางและกำลังจะเเต่งงานในเร็ววัน

ส่วนพี่คนที่สามป่วยเป็นโรค(ติดเซ็ก)และตอนนี้นางก็ทำงานที่หอนางโลม

ส่วนญาติคนอื่นๆไม่มีเพราะก่อนหน้านี้ที่ผมยังไม่มาที่นี้พวกเขาถูกญาติทอดทิ้งมีครั้งหนึ่งที่พวกเขสพึ่งค้นพบอาการของพี่สามในตอนนั้นทุกคนตกใจมากแต่ก็ไม่มีเงินที่จะมารักษาทำให้คุณพ่อต้องดิ้นรนมาหาญาติที่รํ่ารวยแต่พอพวกเขารู้เรื่องโรคที่พี่3เป็นก็พากันปฎิเสธทันทีและตอนนั้นคุณพ่อก็มาพบเข้ากับผมพอดีพวกท่านยังรักผมมากผมที่ในตอนก็พบกัยพี่สามที่ถูกขังเอาไว้ผมก็รู้เกี่ยวกับสิ่งที่พี่สามเป็นผมก็ได้ทพการให้คำเสนอเเนะและมันก็ได้ผลแต่โรคที่พี่3เป็นไม่มีทางหายขาดได้

"อื่มแล้วเราจะทำอะไรดีน่ะ"อยู่แบบนี้มันก็น่าเบื่อ เหมือนกันนะมองซ้านมองขวาก็ไม่มีอะไรที่จะให้เราทำ

[นายท่านก็หาอะไรทำสิขอรับกระผมรำคานน่ะคาบนายท่านก็ประดิษอพไรสักอย่างแล้วเอามาขายสิครับ]

"อื่อจริงด้วยทำไมเรื่องแค่นี้เราถึงคิดไม่ออกวะ"ร่างบางทำท่าทางที่ตื่นเต้น

แต่ว่าน่ะ..แล้วเราจะต้องทำอะไรดีเนี่ยสิ่งแรกที่เราต้องทำคือมองรอบๆตัวเราก่อนจากนั้นก็สิ่งจำเป็นชีวิตประจำวันอื่ม

เวลาที่ทุกคนทำงามย่อมมีกลุ่นที่ไม่พึงประสงค์อ้าาจริงด้วย

"รู้แล้วละว่าจะทำอะไร"ขากนั้นผมก็เข้าไปในประตูมิติจิตจากนั้นก็เริ่มทำตามหลักสูตร

ผมคิดว่าน่ะผมจะทำสองแบบแบบแรกเป็นของผู้ชายแบบที่สองเป็นของผู้หญิงอื่อแต่เดียวน่ะุ้าเราขายอย่างเดียวมันก็ไม่สนุกนะสิ

:)

งั้นเปิดเป็นหอนางโลกฃมจะได้หรือเปร่าน่ะเรา