(ริโอะกับต่างมิติ ฟิค) คุโรโกะ โนะ บาสเก็ตบอล
ep.1 มิติใหม่
เนื้อเรื่องของริโอะ มีเนื้อเรื่องหลักอยู่แต่ยังไม่ได้นำมาลง ถ้าเกิดใครอยากอ่านบอกมาได้ค่ะ ไรท์จะนำเนื้อเรื่องหลักมาลงให้ค่ะ
เรื่องนี้ดำเนินมาหลังจากเนื้อเรื่องหลักของริโอะจบลงนะคะ
ขอชี้แจงอีกเรื่องนะคะ เรื่องนี้จะไม่เน้นกีฬาเหมือนกับของคุโรโกะค่ะ แต่จะเน้นไปทางแฟนตาซีของริโอะมากกว่า เพราะตัวดำเนินเนื้อเรื่องคือริโอะค่ะ
โซโนะกามิ ริโอะ
โอ๊ยน่าเบื่อ...
อิตสึกะ โคโทริ
จะมาเบื่อเอาตอนนี้ไม่ได้นะ! งานก็ต้องทำเยอะแยะไปหมด!!!
โซโนะกามิ ริโอะ
รู้น่าว่างานเยอะขนาดไหนอ่ะ~
อิตสึกะ โคโทริ
ถ้ารู้ก็ทำสิ!
อิตสึกะ โคโทริ
เป็นผู้นำโลกซะเปล่า จะมาทำตัวขี้เกียจไม่ได้นะ!
โซโนะกามิ ริโอะ
ฉันไม่ได้ขี้เกียจ ฉันแค่เบื่อเฉยๆ...
อิตสึกะ โคโทริ
ก็พอกันนั่นแหละ!
โซโนะกามิ ริโอะ
โคโทริขี้บ่นจังเลย...
อิตสึกะ โคโทริ
ต้องบ่นอยู่แล้วสิ!!! เธอเล่นไปเที่ยวตามมิติต่างๆ แล้วเธอก็ทิ้งงานไว้ให้ฉันทำ!!! เธอรู้ไหมว่างานมันหนักขนาดไหน!!!
โซโนะกามิ ริโอะ
แค่งานเองน่าทำแป๊บเดียวก็เสร็จแล้ว...
อิตสึกะ โคโทริ
แป๊บเดียว! ก็คุณเธอทำได้แต่ฉันทำได้ที่ไหนล่ะ
โซโนะกามิ ริโอะ
เอาน่าเอาน่าชั่งเถอะ...
โซโนะกามิ ริโอะ
ฉันจัดการเอง
ริโอะได้ทำการยกมือขึ้นมาและดีดนิ้วเสียงดังป๊อก!
ทันใดนั้น งานเอกสารต่างๆที่กองจนจะท่วมห้องก็หายไปในพริบตา
โซโนะกามิ ริโอะ
เสร็จแล้ว เลิกบ่นได้แล้วน่า~
อิตสึกะ โคโทริ
เธอคิดว่ามันมีแค่นี้งั้นหรองานน่ะ?
โซโนะกามิ ริโอะ
หมายความว่า...จริงด้วย!!!
โซโนะกามิ ริโอะ
ศาลตุลาการ!!!
อิตสึกะ โคโทริ
สิ่งนั้นก็ต้องทำนะ!
โซโนะกามิ ริโอะ
น่าเบื่อชะมัดเลยฉันอยากจะหยุดเวลาฝั่งนี้แล้วก็ไปเที่ยวต่อจังเลย...
อิตสึกะ โคโทริ
ถ้าเธอหยุดได้ก็ลองหยุดดูสิ!
อิตสึกะ โคโทริ
เห็นไหม! ไม่งั้นแม่ของเธอก็คงไม่ให้รับหน้าที่มากมายขนาดนี้ เธอเป็นคนเลือกเองนี่ที่จะรับหน้าที่นี้แล้วทำไมถึงได้ไม่บริหารดีๆล่ะ
อิตสึกะ โคโทริ
เพราะฉะนั้นเธอ!!! จะต้องลงไปทำงานต่อเขาใจไหม!
แล้วริโอะก็ได้เดินออกไปจากห้องทำงานแห่งนี้
อิตสึกะ โคโทริ
เฮ้อ...อุตส่าห์เลือกช่วยเอาไว้แล้วแท้ๆแต่กลับทำงานครึ่งๆกลางๆซะงั้น
ทางริโอะที่กำลังเดินทางไปยังศาลตุลาการโลกก็ได้เดินมาถึงแล้ว
เนปเกียร์ เพอร์เพิล ฮาร์ท
มาช้ามากเลยนะคะ คุณริโอะ
พูรูท ไอริส
ใช่แล้ว หาวว~~ ฉันง่วงนอนจะตายอยู่แล้วเนี่ย
โซโนะกามิ ริโอะ
เฮ่อ...ขอโทษที่ให้รอ
ทันใดที่ริโอะเดินเข้ามาในศาล คนที่มานั่งฟังรอคำตัดสินจากศาลนั้นก็ได้จ้องมองด้วยความหวาดกลัว
ต.ป.ก
น่ากลัวมากเลยเนอะ ริโอะน่ะ เวลาอยู่ในศาลอย่างกับคนละคนแหนะ
ต.ป.ก
ผมมานั่งฟังตั้งหลายรอบแล้ว ผมก็ยังไม่ชินกับบุคลิกนี้ของเธอเลย
ริโอะเดินเข้าไปแล้วได้หยิบผ้าคลุมมาใส่และไปนั่งประจำที่ของเธอ
โซโนะกามิ ริโอะ
เอาล่ะ พร้อมกันหรือยังจะเปิดศาลแล้วนะ...
เนปเกียร์ เพอร์เพิล ฮาร์ท
พร้อมแล้วค่ะ
และแล้วการตัดสินของศาลนี้ก็ได้เริ่มต้นขึ้น
และแล้วการตัดสินคดีของศาลนี้ก็ได้จบลง
ต.ป.ก
ผู้ต้องหายอมสารภาพซะแล้ว
โซโนะกามิ ริโอะ
ฉันบอกแล้วว่า ฉันน่ะเกลียดคนที่ขี้โกหกที่สุด!!!ไม่มีคนไหนที่สามารถโกหกฉันได้หรอกนะ
เนปเกียร์ เพอร์เพิล ฮาร์ท
...
โซโนะกามิ ริโอะ
อ่า..เลือกมาซิ ว่าอยากไปที่ร้อนๆหรือหนาวๆ?
โซโนะกามิ ริโอะ
ถ้าไม่เลือกฉันจะเลือกให้แล้วนะ
ต.ป.ก
ได้โปรดเถอะครับ ไว้ชีวิตผมด้วย!!!
โซโนะกามิ ริโอะ
อืม...โทษฐานไม่ยอมตอบคำถาม ปากแข็งกระด้าง ควรไปในที่ที่มันหนาวหนาวๆหน่อยนะ
โซโนะกามิ ริโอะ
งั้นไป...โทษความหนาวขั้นที่ 2 แล้วกันนะ ขอให้โชคดี🙂
ต.ป.ก
ม่ายยยย!!! ท่านริโอะคร้าบบบบ!!!
ทันใดนั้นตัวของชายผู้ต้องหาก็ได้มีแสงสีฟ้ารอบๆตัวโผล่ขึ้นมา และผู้ต้องหาก็ได้หายไป...
ต.ป.ก
ดูมาตั้งกี่ครั้งก็ยังน่ากลัวเหมือนเดิม...
ต.ป.ก
ความหนาวขั้น 2 งั้นหรอ?
ต.ป.ก
ดาวเสาร์!!! หมายความว่ายังไงน่ะ?
ต.ป.ก
ก็ระบบสุริยะน่ะมันเรียงแบบนี้ไง พุธ ศุกร์ โลก อังคาร พฤหัส เสาร์ ยูเรนัส และเนปจูน
ต.ป.ก
ความหนาวขั้นที่2 ก็คือดาวเสาร์ไง เพราะว่าในระดับของโลกนั้นอยู่ในอุณหภูมิที่สามารถอยู่ได้และ ดาวพฤหัสบดี ก็จะเป็นดาวความหนาวขั้นแรก และ2 ก็คือดาวเสาร์และเรียงต่อๆไป
พูรูท ไอริส
โทบิจังบอกว่าได้รับผู้ต้องหาแล้วนะ
โซโนะกามิ ริโอะ
หมดธุระแล้ว ฉันไปก่อนนะ
เนปเกียร์ เพอร์เพิล ฮาร์ท
เดี๋ยวสิคะคุณริโอะ!
ริโอะถอดผ้าคลุมและวางไว้กับเก้าอี้ก่อนจะหายตัวไปต่อหน้าต่อตาคนทั้งศาล
เนปเกียร์ เพอร์เพิล ฮาร์ท
เฮ้อ...
พูรูท ไอริส
เมื่อไหร่จะได้นอนนะ...
ทางฝั่งของริโอะ ก็ได้วาปเข้ามาในห้องทำงานของดาร์คสปิริตต่อ
โซโนะกามิ ริโอะ
มาแล้วล่ะ โคโทริ!
อิตสึกะ โคโทริ
ก็ไม่ค่อยช้าเท่าไหร่ ทำเวลาได้ดี
โซโนะกามิ ริโอะ
เอ่อ...ขอบคุณ
โซโนะกามิ ริโอะ
เท่านี้งานก็คงหมดแล้วใช่ไหม?
อิตสึกะ โคโทริ
งานที่ต้องไปดูและพบปะกับประชาชนก็ยังมีนะ...
โซโนะกามิ ริโอะ
โอ๊ยยย! พอแล้วน่าาา
โซโนะกามิ ริโอะ
ฉันจะไปเที่ยวต่างมิติต่อแล้ว!!!
อิตสึกะ โคโทริ
ริโอะ!!! เอาอีกแล้วนะหาเรื่องอีกแล้ว!
อิตสึกะ โคโทริ
ถ้าเป็นเหมือนครั้งที่แล้วเธอจะยังกลับมาได้หรือไม่!!
โซโนะกามิ ริโอะ
ก็เห็นไม่ใช่หรอว่าฉันก็ยังยืนอยู่ตรงนี้?
อิตสึกะ โคโทริ
หมดคำจะพูดกับเธอเลยแหละ
โซโนะกามิ ริโอะ
ให้ฉันไปเถอะนะ
โซโนะกามิ ริโอะ
ฉันริโอะทั้งคนไม่เป็นอะไรหรอก
อิตสึกะ โคโทริ
แต่ว่าห้ามทำเรื่องวุ่นๆเหมือนครั้งที่แล้วอีกนะ
อิตสึกะ โคโทริ
ไม่งั้นสามีของเธอต้องตามไปกระทืบเธอตายแน่ๆ
โซโนะกามิ ริโอะ
แหมสามีเนี่ยนะจะกล้าทำภรรยาเป็นไปไม่ได้~
อิตสึกะ โคโทริ
เป็นไปไม่ได้...แต่ครั้งที่แล้วก็เกิดขึ้นแล้วนะ
โซโนะกามิ ริโอะ
งั้นฉันไปก่อนแล้วนะบ๊ายบาย!!!
อิตสึกะ โคโทริ
เห๋!! จะไปก็ไปกันแบบนี้เลยหรอ!!!
แล้วริโอะก็ได้หายตัวไปต่อหน้าต่อตาโคโทริ
โซโนะกามิ ริโอะ
เอาละเอาละครั้งนี้ฉันจะไปเที่ยวที่ไหนต่อดีนะ?
ริโอะที่กำลังล่องลอยตามมิติแห่งการเวลานั้นก็ได้สะดุดมองมิติๆหนึ่ง
โซโนะกามิ ริโอะ
น่าสนใจแฮะ
โซโนะกามิ ริโอะ
ถึงมิตินี้ดูไม่ค่อยน่าสนุกเหมือนมิติอื่นก็เถอะ
โซโนะกามิ ริโอะ
ลองดูหน่อยละกัน
โซโนะกามิ ริโอะ
ไหนๆดูข้อมูลหน่อยซิ
โลกที่มีจุดเด่นเป็นกีฬาบาสเก็ตบอล มีผู้เล่น 5 คนที่ได้ขนานนามว่าเป็นรุ่นแห่งปาฏิหาริย์ และยังมีซิกซ์แมนเงาลวงตาอีกหนึ่งคน
โซโนะกามิ ริโอะ
อย่างนี้นี่เอง
โซโนะกามิ ริโอะ
จะไม่ดูอดีตและอนาคตละกัน เพราะไม่งั้นคงไม่สนุกสินะ
ริโอะตกลงที่จะเข้าไปในมิติแห่งนี้และก็ได้พุ่งเข้าไปในมิติแห่งนั้นทันที
โซโนะกามิ ริโอะ
เดี๋ยวก่อนนะ! เงื่อนไขของมันคือ- ไม่ทันแล้วววว อ๊ากกก!!!
เงื่อนไขของการมายังมิติที่มนุษย์ไร้พลังวิเศษคือ...
ท่ามกลางดาวตกจำนวนมากและกลุ่มคนที่คาดว่าน่าจะเป็นนักบาสเกตบอลชายจำนวน 6 คนกำลังนั่งดูดาวกันอยู่
คิเสะ เรียวตะ
คุโรโกจจิๆ!!! ดูนั่นสิ ดาวดวงนั้นสว่างมากเลยล่ะ
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
งั้นหรอครับ
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
แล้วมันชื่อดาวอะไรงั้นหรอครับ?
อาคาชิ เซย์จูโร่
ผมคิดว่าน่าจะเป็นดาวศุกร์นะ
อาคาชิ เซย์จูโร่
เพราะว่าช่วงค่ำในหน้าหนาวน่ะ ดาวศุกร์เป็นดาวที่สว่างที่สุด
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
อาคาจินพูดถูกแล้วล่ะ
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
(ง่ำๆๆ)
ชายผมม่วงพูดจบก็ได้เอามือล้วงเข้าไปในถุงขนมใบใหญ่ จากนั้นก็เอาเข้าปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย
มิโดริมะ ชินทาโร่
นี่ขนาดนั่งดูดาวยังจะกินขนมอีก เสียอรรถรสสิ้นดี...
อาโอมิเนะ ไดกิ
ไม่ต้องบ่นหรอกน่ะ มิโดริมะ
อาโอมิเนะ ไดกิ
ชั้นว่าอาคาชิกับมุราซากิพูดผิดแล้วล่ะมั้ง
อาคาชิ เซย์จูโร่
เรื่องอะไรงั้นหรือ
อาโอมิเนะ ไดกิ
ก็เรื่องดาวที่สว่างที่สุดคือดาวศุกร์
อาโอมิเนะ ไดกิ
ชั้นว่าดาวดวงนั้นมันสว่างกว่าเยอะเลยนะ
คิเสะ เรียวตะ
จริงด้วยๆ!!!
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
จริงด้วยครับ
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
ไม่จริงน่า!
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
มันจะเป็นไปได้ยังไง
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
ชั้นกับอาคาจินไม่มีทางพูดผิดแน่นอน!
อาคาชิ เซย์จูโร่
ผมก็คิดแบบอัตสึชินะ
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
คนเราก็ต้องมีผิดพลาดกันบ้างนั่นแหละครับ
มิโดริมะ ชินทาโร่
อืม...แต่ชั้นรู้สึกว่ามันดูใหญ่ขึ้นนะ
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
คิดว่ามิโดจินไม่น่าคิดไปเองหรอกนะ...
อาโอมิเนะ ไดกิ
เอิ่ม...จริงด้วยมันใหญ่ขึ้น เอ่อ...ใหญ่ขึ้น แล้วก็
คิเสะ เรียวตะ
ดูท่ามันจะร่วงที่เรานะครับ...
คิเสะ เรียวตะ
ซวยแล้วสิ!!! อ้ากกกหนีเร็วๆ!!!
ทุกคนรีบวิ่งออกจากพื้นที่ตรงนั้นทันทีเหลือเพียงอาคาชิที่ยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
อาคาชิคุงครับ!!!
คิเสะ เรียวตะ
อาคาชิจจิรีบหนีเร็วๆ!!!
อาโอมิเนะ ไดกิ
ไม่ไหว! ขืนเป็นแบบนี้อาคาชิต้องตายแน่ๆ
อาคาชิ เซย์จูโร่
พวกนายจะรีบตื่นตระหนกกันไปทำไม?
อาคาชิ เซย์จูโร่
ทำไมไม่ดูให้ดีก่อนว่ามันคืออะไรล่ะ?
มิโดริมะ ชินทาโร่
นี่อาคาชิ นายบ้าไปแล้วหรือไง อยากจะตายงั้นหรอ!!
อาคาชิ เซย์จูโร่
พวกนายดูให้ดีๆนะ
อาคาชิยื่นมือออกมาข้างหน้า ทำให้เหล่าคนหัวสีมองอาคาชิแบบงงๆ
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
อาคาจินทำอะไรน่ะ?
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
ยังมีหน้าจะมาเล่นโยคะอีกนะครับ
อาคาชิ เซย์จูโร่
ใครเขาจะเล่นโยคะตอนนี้ล่ะเท็ตสึยะ...
ทันใดนั้นก็มีร่างมนุษย์ตัวเล็กๆร่วงลงมายังแขนของอาคาชิที่ยื่นออกมา
คิเสะ เรียวตะ
นั่นมันตัวอะไรน่ะ!!!
อาโอมิเนะ ไดกิ
บ้าไปแล้ว!!! มีสิ่งแปลกปลอมร่วงลงมาจากฟ้าได้ยังไง!!!
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
นั่นมันตัวอะไรน่ะ!!!
มิโดริมะ ชินทาโร่
เฮ่ยๆ! ดูดีๆกันก่อนสิ
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
ผมว่านั่นเป็นมนุษย์นะ แถมยังเป็นเด็กอีกด้วยครับ
อาคาชิ เซย์จูโร่
พอดีว่าผมใช้ เอ็มเพอเรอร์อาย ดูว่าสิ่งแปลกปลอมที่ร่วงลงมาจากฟ้ามันคืออะไรน่ะ
คิเสะ เรียวตะ
อ๋อ....ถึงว่าอาคาชิจจิไม่หนีสินะ
อาโอมิเนะ ไดกิ
แล้วทำไมไม่บอกพวกเราก่อนล่ะ? พวกเราจะได้ไม่ต้องตื่นตระหนกกันขนาดนี้
อาคาชิ เซย์จูโร่
ผมอยากให้พวกคุณรอดูมากกว่าน่ะ
มิโดริมะ ชินทาโร่
แต่ถ้าเกิดว่าดูผิดล่ะก็ พวกเราก็มีสิทธิ์ตายได้เลยนะ
อาคาชิ เซย์จูโร่
ผมไม่มีทางคาดการณ์ผิดหรอก
คิเสะ เรียวตะ
ว่าแต่เธอคนนี้เป็นใครน่ะ?
มิโดริมะ ชินทาโร่
นั่นน่ะสิ แล้วร่วงลงมาจากฟ้าได้ยังไง?
อาโอมิเนะ ไดกิ
มันเป็นไปได้ด้วยเหรอเนี่ย?
อาคาชิ เซย์จูโร่
ผมก็คิดว่าเป็นไปไม่ได้
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
ชุดของเธอก็ดูแปลกหูแปลกตามากเลยครับ
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
นั่นน่ะสิ...ใส่ของพะรุงพะรังแบบนี้น่าจะหนักน่าดู
มิโดริมะ ชินทาโร่
โอ๊ะ...เข็มขัดนั่นทองของจริงหรือเปล่า
อาคาชิ เซย์จูโร่
ผมว่าของจริงนะ
มิโดริมะ ชินทาโร่
มันจะเป็นไปได้ยังไง
มิโดริมะเดินเข้าไปและใช้นิ้วสัมผัสเข็มขัดของหญิงสาวปริศนาที่ร่วงลงมาจากท้องฟ้า
มิโดริมะ ชินทาโร่
ไม่จริงน่า!!!
มิโดริมะ ชินทาโร่
ทองของจริง!!!
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
เธอคนนี้น่าจะรวยนะครับ
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
ไม่ใช่รวยธรรมดานะ แถมยังต้องมาใส่ทองหนักๆนี่ ร่วงลงมาจากท้องฟ้าด้วย
อาโอมิเนะ ไดกิ
แล้วเราจะทำยังไงกันต่อไปดีล่ะ?
คิเสะ เรียวตะ
พาไปส่งตำรวจไหม?
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
ผมก็คิดว่าทางนี้ดีที่สุดนะครับ
อาคาชิ เซย์จูโร่
คงไม่ได้หรอก
อาคาชิ เซย์จูโร่
ถ้าให้การว่าเจอเธอร่วงลงมาจากท้องฟ้าคิดว่าเขาจะเชื่อพวกเราไหมล่ะ?
อาโอมิเนะ ไดกิ
แน่นอนว่าก็คงไม่เชื่ออยู่แล้วล่ะ
มิโดริมะ ชินทาโร่
งั้นก็ลองปลุกเธอแล้วถามถึงเหตุการณ์นี้ดูสิ
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
นั่นน่ะสิ เห็นด้วยกับมิโดจิน
อาคาชิ เซย์จูโร่
แม่หนูน้อยครับ
อาคาชิวางร่างหญิงสาวตัวน้อยลงบนพื้นหญ้าก่อนจะสะกิดตัวของเธอ
หญิงสาวตัวน้อยกระตุกกลับมาเล็กน้อย ดูเหมือนจะตอบสนองกลับมา
คิเสะ เรียวตะ
หนูน้อยยตื่นได้แล้วว!
สาวน้อยค่อยๆลืมตาขึ้นมาและค่อยๆลุกขึ้นก่อนจะมองไปยังรอบๆ
ดวงตาสีชมพูสะท้อนกับแสงของดวงจันทร์ ส่องแสงประกายวิบวับอย่างกับเพรชจิวเวลรี่ และผมสีม่วงอ่อนที่มันวาวและดูนุ่มลื่นปลิวไสวเพราะโดนลมพัด
ทำให้เหล่าหนุ่มๆมองเธออย่าตาไม่กระพริบ
คิเสะ เรียวตะ
(สุดยอด! น่ารักมาก!!!)
อาโอมิเนะ ไดกิ
(ถึงจะไม่ใช่สเปคก็เถอะแต่ทำไมถึงน่ารักขนาดนี้!!! ไม่นะชั้นกำลังจะพรากผู้เยาว์)
มิโดริมะ ชินทาโร่
ดูท่ามีคนอยากจะพรากผู้เยาว์นะ...(เอิ่ม...ชั้นก็ส่วนนึง)
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
(ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย...)
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
(ผมของเธอน่ากินมาก...)
อาคาชิ เซย์จูโร่
(ทำไมผมถึงรู้สึกแปลกๆกับเธอนะ)
คิเสะ เรียวตะ
อ้ะ! ไหนๆก็ฟื้นแล้ว เป็นอะไรรึเปล่า
โซโนะกามิ ริโอะ
เอ๋...พวกคุณคือใครหรอคะ
อาโอมิเนะ ไดกิ
ก่อนจะถามพวกเราเธอคือใครงั้นหรือ? แล้วร่วงลงมาจากฟ้าได้ยังไง?
โซโนะกามิ ริโอะ
หืม? ไม่เห็นเข้าใจเลยค่ะ
โซโนะกามิ ริโอะ
แล้วหนูคือใครงั้นหรอ อืม...
โซโนะกามิ ริโอะ
(นั่นน่ะสิ)
โซโนะกามิ ริโอะ
(แล้วฉันคือใครกันล่ะ?)
โซโนะกามิ ริโอะ
(ทำไม! ฉันถึงจำอะไรไม่ได้)
โซโนะกามิ ริโอะ
หนูจำได้แค่ชื่อค่ะ
โซโนะกามิ ริโอะ
หนูชื่อ โซโนะกามิ ริโอะ ค่ะ
อาคาชิ เซย์จูโร่
ความจำเสื่อมงั้นหรือ
มิโดริมะ ชินทาโร่
เป็นไปไม่ได้น่า...
อาโอมิเนะ ไดกิ
แล้วเธอร่วงลงมาจากฟ้าได้ยังไงจำอะไรไม่ได้เลยหรือ?
โซโนะกามิ ริโอะ
หนูร่วงลงมาจากฟ้าหรอคะเนี่ย!
โซโนะกามิ ริโอะ
จำไม่เห็นได้เลยค่ะ...
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
ลองนึกดูดีๆสิครับ
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
โซโนะจินกินขนมนี่ก่อนนะเผื่อจะนึกอะไรออก
โซโนะกามิ ริโอะ
ซะ...โซโนะจิน?
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
เขาคือ มุราซากิบาระคุงครับ เขาชอบตั้งชื่อไปแบบนั้นแหละครับ
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
ว่าแต่ยังเด็กอยู่เลยแท้ๆ แต่พูดจาเหมือนผู้ใหญ่เลยนะ
มิโดริมะ ชินทาโร่
ตัวเองก็ไม่ได้ดูเป็นผู้ใหญ่เลยนะมุราซากิ
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
มิโดจิน!
อาคาชิ เซย์จูโร่
ดูแล้วคงเป็นเด็กประถมสินะ
โซโนะกามิ ริโอะ
(ทำไมรู้สึกตะหงิดๆใจแปลกๆกันนะ)
โซโนะกามิ ริโอะ
ไม่รู้เหมือนกันค่ะ...
อาโอมิเนะ ไดกิ
ทางที่ดีที่สุดคือการพาไปอาศัยอยู่ที่บ้านพักของพวกเราก่อน
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
ชั้นก็ไม่ได้
คิเสะ เรียวตะ
ชั้นก็ไม่ได้อ่ะ...
มิโดริมะ ชินทาโร่
ชั้นก็ไม่ได้เหมือนกัน...
อาคาชิ เซย์จูโร่
คุณพ่อของผมคงต้องไม่พอใจแน่นอนล่ะนะ
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
ทางผมก็ไม่ได้เหมือนกันครับ
อาโอมิเนะ ไดกิ
เอ่อ...คือชั้น...ก็ได้อยู่นะ แต่ว่า...มันคงไม่ดีเท่าไหร่
คิเสะ เรียวตะ
อาโอมิเนจจิขี้โกงงง!
อาโอมิเนะ ไดกิ
ขี้โกงบ้าอะไรล่ะ!!!
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
งั้นลองพาไปอยู่กับคุณโมโมอิได้ไหมครับ
อาโอมิเนะ ไดกิ
โอ๊ะ! ใช่แล้วเท็ตสึ! ยัยนั่นมันไม่มีปัญหาอยู่แล้วล่ะเรื่องนี้!!!
อาคาชิ เซย์จูโร่
งั้นทุกคนตกลงกันตามนี้นะ
โซโนะกามิ ริโอะ
เอ่อ...คือ
อาคาชิ เซย์จูโร่
อะไรงั้นหรือ?
โซโนะกามิ ริโอะ
ไม่ถามความเห็นหนูหน่อยหรือคะ?
อาคาชิ เซย์จูโร่
ขอโทษด้วยละกันนะ แต่นี่เป็นทางที่ดีที่สุดสำหรับเธอแล้วล่ะสาวน้อย ถ้าเธอจำอะไรได้แล้วค่อยว่ากันอีกทีนะ
โซโนะกามิ ริโอะ
(ไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้น)
โซโนะกามิ ริโอะ
(คนพวกนี้เป็นใครยังไม่รู้เลย)
อาคาชิ เซย์จูโร่
อืม...ลืมแนะนำตัวสินะ ผมอาคาชิ เซย์จูโร่
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
ผม คุโรโกะ เท็ตสึยะ ครับ
คิเสะ เรียวตะ
ชั้น คิเสะ เรียวตะ นะ!!!
อาโอมิเนะ ไดกิ
อืม...อาโอมิเนะ ไดกิ
มิโดริมะ ชินทาโร่
มิโดริมะ ชินทาโร่...
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
ง่ำๆๆๆ มุราซากิบาระ อัตสึชิ
โซโนะกามิ ริโอะ
แฮะๆค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ
อาโอมิเนะ ไดกิ
เดี๋ยวชั้นจะพาไปบ้านซัทสึกิเอง
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
ปลอดภัยแน่นะครับ
อาโอมิเนะ ไดกิ
แน่นอนอยู่แล้วสิเท็ตสึ!
อาคาชิ เซย์จูโร่
ว่าแต่เธอจำได้บ้างไหมว่าตัวเองอายุเท่าไหร่น่ะ
โซโนะกามิ ริโอะ
(เท่าไหร่นะ แต่รู้สึกตะหงิดๆว่าไม่ใช่น้อยๆเลย)
โซโนะกามิ ริโอะ
ไม่รู้เหมือนกันค่ะ...ขอโทษด้วยค่ะ
อาคาชิ เซย์จูโร่
แล้วเธอรู้อะไรบ้างเกี่ยวกับตัวเอง
โซโนะกามิ ริโอะ
รู้แค่ชื่อจริงๆค่ะ
คิเสะ เรียวตะ
นี่มันก็เกือบ4ทุ่มแล้วนะ เราว่าพวกเราแยกกันตรงนี้เถอะ
มิโดริมะ ชินทาโร่
นั่นน่ะสินะ
คิเสะ เรียวตะ
อาโอมิเนจจิ ต้องพาโซโนะกัทจิ กลับบ้านดีๆนะ!!
อาโอมิเนะ ไดกิ
แน่นอนอยู่แล้วสิ!!!
คิเสะ เรียวตะ
ห้ามทำมิดีมิร้ายนะ!!!
อาโอมิเนะ ไดกิ
ใครมันจะกล้าทำฟระ!!!
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
ไม่งั้นอาโอมิเนะคุง คงโดนข้อหาพรากผู้เยาว์แน่นอนครับ
อาโอมิเนะ ไดกิ
เฮ่อ...หมดคำจะพูดกับพวกแกจริงๆ
อาคาชิ เซย์จูโร่
งั้นผมกลับก่อนนะทุกคน รถมารับผมแล้ว
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
บายครับ อาคาชิคุง
มิโดริมะ ชินทาโร่
โชคดี...
คิเสะ เรียวตะ
บายจร้า อาคาชิจจิ!
อาคาชิ เซย์จูโร่
อืม...แม่สาวน้อยคนนั้นน่ะ ผมขอเรียกริโอะละกันนะ
อาคาชิ เซย์จูโร่
เรียกผมเซย์จูโร่ก็ได้นะ
อาคาชิ เซย์จูโร่
ถ้าเกิดโดนไดกิทำไม่ดีไม่ร้ายล่ะก็ รีบตรงมาที่คฤหาสน์หลังใหญ่เลยนะ
อาคาชิ เซย์จูโร่
คฤหาสน์ของผมใหญ่ที่สุดในเกียวโตแล้วล่ะ
โซโนะกามิ ริโอะ
แฮะๆ ค่ะ...ขอบคุณพี่ชายเซย์จูโร่มากๆค่ะ
อาคาชิ เซย์จูโร่
อึก...=///=
แล้วอาคาชิก็รีบเดินขึ้นไปบนรถทันที
คิเสะ เรียวตะ
อาคาชิจจิเขินล่ะ!!!
อาโอมิเนะ ไดกิ
เป็นไปได้...
มิโดริมะ ชินทาโร่
ชั้นยังไม่เคยเห็นเลยนะ
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
(ง่ำๆๆๆ)
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
มหัศจรรย์จริงๆครับ
คิเสะ เรียวตะ
แต่ที่ไหนๆน่ะ ไม่เห็นเรียกฉันว่าพี่ชายบ้างล่ะ!!! ฉันก็อยากมีน้องสาวที่น่ารักแบบนี้เหมือนกันนะ!!!
อาโอมิเนะ ไดกิ
ดูท่าจะโกรธซะแล้วล่ะ...
คิเสะ เรียวตะ
โอ๊ะ!! ขอโทษน้าาา ยกโทษให้ฉันเถอะ!!!
คิเสะพูดพร้อมเดินเข้าไปกอดและนัวเนียผมของริโอะ
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
คิเสะจินขี้โกง! ผมนั่นฉันต้องเป็นคนสัมผัสสิ!!!
มุราซากิบาระไม่ยอมรีบโผเข้ากอดริโอะอีกคน
โซโนะกามิ ริโอะ
อะ อั่ก...
อาโอมิเนะ ไดกิ
เฮ่ยๆ!!! เธอหายใจไม่ออกแล้วนั่น!!!
คิเสะ เรียวตะ
โอ๊ะๆ! ขอโทษนะ
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
โทษที...
อาโอมิเนะ ไดกิ
งั้นเรากลับกันเถอะโซโนะกามิ เดี๋ยวฉันไปส่งบ้านซัทสึกิ
คิเสะ เรียวตะ
ทำเป็นรีบชิง เพราะกลัวโดนตัดหน้าใช่ม้าา!!!
อาโอมิเนะ ไดกิ
จะบ้าเรอะ!!! เด็กตอบรีบนอนสิ นอนดึกกว่านี้เสียสุขภาพ
โซโนะกามิ ริโอะ
(ทำไมรู้สึกหงุดหงิดที่โดนเรียกว่าเด็กนะ)
แล้วอาโอมิเนะ ก็ได้จับมือริโอะและเดินออกไปจากพื้นที่ตรงนั้นก่อนจะโบกมือลา
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
พวกเราก็กลับกันเถอะครับ
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
บายครับทุกคน เจอกันที่โรงเรียนนะครับ
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
อืม...(ง่ำๆๆๆ)
แล้วทุกคนก็ได้เดินแยกกันไป
ทางฝั่งริโอะกับอาโอมิเนะก็กำลังเดินไปยังบ้านของใครบางคน
อาโอมิเนะ ไดกิ
เงียบจังเลยนะ
โซโนะกามิ ริโอะ
ไม่รู้จะพูดอะไรค่ะ
อาโอมิเนะ ไดกิ
อืม...ดูไปการพูดคุยของเธอก็เหมือนจะไม่ใช่เด็กเลยนะ
โซโนะกามิ ริโอะ
งั้นเหรอคะ
อาโอมิเนะ ไดกิ
ยังมีหน้ามางั้นเหรอคะอีก ยังไม่รู้จักตัวอีกหรอ!
โซโนะกามิ ริโอะ
พอดีว่ามันจำอะไรไม่ได้เลยนะค่ะ แฮะๆ~
อาโอมิเนะ ไดกิ
ยังไงฉันก็คาใจเรื่องที่เธอร่วงลงมาจากฟ้าไม่หายอยู่ดี
โซโนะกามิ ริโอะ
ไม่คิดเลยค่ะว่าหนูจะร่วงลงมาจากฟ้า
อาโอมิเนะ ไดกิ
แล้วเสื้อผ้านั่นคิดอะไรถึงใส่มันอยู่น่ะ?
โซโนะกามิ ริโอะ
หืม? อ๋อ...ไม่รู้เหมือนกันค่ะ
อาโอมิเนะ ไดกิ
เฮ่อ...ไม่รู้อะไรเลยซักอย่างสินะ
อาโอมิเนะ ไดกิ
ไม่ใช่ว่าถูกโยนลงมาจากเครื่องบินอะไรแบบนั้นนะ
โซโนะกามิ ริโอะ
ไม่รู้เหมือนกันค่ะ...
อาโอมิเนะ ไดกิ
แสดงว่ามีความเป็นไปได้
อาโอมิเนะ ไดกิ
สงสัยเรื่องนี้คงต้องสงสัยต่อไปอีกนานแน่เลย
อาโอมิเนะ ไดกิ
เฮ่!!! ซัทสึกิ!!!
ทันใดนั้นก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเปิดประตูออกมาจากบ้าน
โมโมอิ ซัทสึกิ
มีอะไรดึกๆดื่นๆป่านนี้น่ะ?
โมโมอิ ซัทสึกิ
โอ๊ะ! นั่นไปพาสาวน้อยที่ไหนมาน่ะ!!!
อาโอมิเนะ ไดกิ
เอ่อ...เดี๋ยวพรุ่งนี้อธิบายให้ฟังนะ ฉันขอรบกวนฝากสาวน้อยคนนี้ไว้กับเธอก่อนละกันนะ
โมโมอิ ซัทสึกิ
เดี๋ยวก่อนสิ!!!
อาโอมิเนะเดินไปยังบ้านข้างๆก่อนจะเปิดประตูและหายเข้าไป
โมโมอิ ซัทสึกิ
เข้ามาก่อนสิสาวน้อย
โมโมอิ ซัทสึกิ
ฉันชื่อ โมโมอิ ซัทสึกิ นะ เธอชื่ออะไรหรอ
โซโนะกามิ ริโอะ
เอ่อ...โซโนะกามิ ริโอะ ค่ะ
โมโมอิ ซัทสึกิ
นี่ก็ดึกแล้ว ฉันว่าเธอควรพักผ่อนก่อนนะ เดี๋ยวฉันพาไปอาบน้ำและเข้านอนนะ
แล้วโมโมอิก็จัดการทุกอย่างให้กับริโอเจนเสร็จสับ
โซโนะกามิ ริโอะ
อ..เอ่อ ขอบคุณนะคะ
โซโนะกามิ ริโอะ
พี่สาวอยู่คนเดียวหรอคะ?
โมโมอิ ซัทสึกิ
อร๊ายยยตายแล้วเรียกฉันว่าพี่สาวด้วยยยรู้สึกตื้นตันใจจัง!!!
โมโมอิ ซัทสึกิ
ใช่แล้วล่ะจะ
โมโมอิ ซัทสึกิ
อาโอมิเนะก็ด้วยน่ะ ด้วยเหตุผลเดียวกัน พวกเราเลยเป็นเพื่อนสมัยเด็กที่สนิทกันเป็นพิเศษ
โซโนะกามิ ริโอะ
(ไม่แปลกเลยที่จะโยนปัญหาให้กันง่ายๆโดยไม่โกรธ อืม...ปัญหาคือฉันเองสินะ)
โมโมอิ ซัทสึกิ
เอาล่ะนอนได้แล้วนะ แล้วพรุ่งนี้ต้องสอบถามซักหน่อยแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
แล้วริโอะก็ได้โน้มตัวลงนอนและปิดตาทันใดความมืดมิดก็เข้าสู่จิตใจ
โซโนะกามิ ริโอะ
(แปลกจริงๆ ทำไมฉันถึงจำอะไรไม่ได้นะ ทำได้แค่เออๆออๆไปตามสถานการณ์เท่านั้นเอง)
โซโนะกามิ ริโอะ
(เหมือนทุกอย่างถูกกำหนดไว้แล้ว.... ชั่งเถอะไม่คิดมากดีกว่า ให้เวลาเป็นคนตัดสินละกัน)
ep.2. บาส
โมโมอิ ซัทสึกิ
ตื่นได้แล้วล่ะแม่สาวน้อย
โมโมอิเขย่าตัวของริโอะเบาๆ และริโอะนั้นก็ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ
โซโนะกามิ ริโอะ
เช้าแล้วหรอคะ...
โมโมอิ ซัทสึกิ
ใช่แล้วล่ะ ไปอาบน้ำแล้วก็ยืมชุดพี่ใส่ได้เลย พี่เตรียมไว้ให้แล้วนะ
โซโนะกามิ ริโอะ
ค..ค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ
โมโมอิ ซัทสึกิ
ไม่เป็นไรจร้า
แล้วริโอะก็ได้ทำธุระของตัวเองจนเสร็จสรรพ
และตอนนี้ริโอะโมโมอิก็ได้มานั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะ
โมโมอิ ซัทสึกิ
เดี๋ยวรออาโอมิเนะมาก่อนนะ
โมโมอิได้ยินเสียงเปิดประตูก็ได้หันไปมองทันทีและก็ได้มีชายคนหนึ่งได้เดินเข้ามา
อาโอมิเนะ ไดกิ
เรียกฉันมาแต่เช้าตรู่มีอะไร?
โมโมอิ ซัทสึกิ
ก็น่าจะรู้นะ
อาโอมิเนะ ไดกิ
อ๋อ...เรื่องเด็กคนนั้นสินะ
โซโนะกามิ ริโอะ
(อืม...เด็กอีกแล้ว)
โมโมอิ ซัทสึกิ
ใช่แล้ว อธิบายมาซิว่ามันเกิดอะไรขึ้น?
อาโอมิเนะ ไดกิ
เรื่องมันก็มีอยู่ว่า...
แล้วอาโอมิเนะก็ได้อธิบายทุกอย่างให้โมโมอิฟัง
โมโมอิ ซัทสึกิ
เป็นอย่างนี้นี่เอง
โมโมอิ ซัทสึกิ
แต่ว่าที่เธอนั้นร่วงลงมาจากฟ้าฉันควรเชื่อไหมเนี่ย...
อาโอมิเนะ ไดกิ
ไม่เชื่อถามพวกเท็ตสึยะดูก็ได้
อาโอมิเนะ ไดกิ
พวกเรา6คนอยู่ที่นั่นหมดทุกคนและอยู่ในเหตุการณ์ด้วย
โซโนะกามิ ริโอะ
(แต่ฉันยังไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น!!!)
อาโอมิเนะ ไดกิ
งั้นฉัน...ขอความช่วยเหลือให้ริโอะอาศัยอยู่ที่บ้านกับเธอไปจนกว่าความทรงจำของริโอะจะกลับมาได้ไหม?
โมโมอิ ซัทสึกิ
อืม...ก็งานหยาบอยู่นะ
โมโมอิ ซัทสึกิ
แต่ก็ไม่เป็นไร เธอน่ารักจะตาย อย่างน้อยฉันก็จะได้มีน้องสาวด้วย~
โมโมอิ ซัทสึกิ
ฉันจะรับเลี้ยงเธอเองชั่วคราว~
โซโนะกามิ ริโอะ
ขะ..ขอบคุณมากนะคะ
โมโมอิ ซัทสึกิ
ไม่เป็นไรจร้าาา
อาโอมิเนะ ไดกิ
แล้วเรื่องโรงเรียนของริโอะจะเอายังไง?
โมโมอิ ซัทสึกิ
อืม...นั่นน่ะสิ
โมโมอิ ซัทสึกิ
ถ้าจะเข้าประถมมันก็ไกลเกินไปซะด้วยสิ งั้นก็...
อาโอมิเนะ ไดกิ
อย่าบอกนะว่า!
โมโมอิ ซัทสึกิ
ใช่! พาเธอเข้ามัธยมต้นเทโควกับพวกเราไงล่ะ!!!
อาโอมิเนะ ไดกิ
นี่เธอจะบ้าไปแล้วหรือเนี่ย!!!
อาโอมิเนะ ไดกิ
เธอจะไหวงั้นหรอริโอะ!!!
โซโนะกามิ ริโอะ
เอ่อ...คิดว่าไหวอยู่นะคะ
อาโอมิเนะ ไดกิ
จะเอาอย่างงี้จริงดิ?
โมโมอิ ซัทสึกิ
โอเคร ในเมื่อเธอตกลงแบบนี้แล้ว ก็ต้องเอาตามที่เธอต้องการนั่นแหละ
อาโอมิเนะ ไดกิ
เฮ่อ...โอเคร ก็สะดวกไปอีกแบบ
อาโอมิเนะ ไดกิ
แต่ดูจากรูปร่างยังไงก็ต้องเป็นเด็กประถมแน่ๆ!!!
โมโมอิ ซัทสึกิ
นี่หยุดตัดสินกันด้วยรูปร่างได้แล้ว!!! ริโอะอาจจะมีสมองที่ฉลาดหลักแหลมเกินขนาดรูปร่างของเธอก็ได้
อาโอมิเนะ ไดกิ
เอาให้จริงอย่างที่เธอว่าฉันจะรอดูแล้วกัน
โมโมอิ ซัทสึกิ
งั้นพาไปสมัครวันนี้เลย
โมโมอิ ซัทสึกิ
แล้วก็ลองทดสอบเรียนไปก่อน ฉันมีชุดให้อยู่ของตอนปี1น่ะ
อาโอมิเนะ ไดกิ
แน่ใจนะว่าริโอะจะใส่ได้น่ะ ขนาดหน้าอกของเธอกับของริโอะมันต่างกันอย่างสิ้นเชิง...
โมโมอิ ซัทสึกิ
ไอบ้า!!! ยังไงก็ต้องใส่ได้อยู่แล้วสิ!!!
อาโอมิเนะ ไดกิ
เฮ่อ...เอาที่สบายใจ
อาโอมิเนะ ไดกิ
มันก็ใกล้จะถึงเวลาเริ่มเรียนแล้วนะรีบไปกันเถอะ
โมโมอิ ซัทสึกิ
ไปก่อนเลยเดี๋ยวฉันตามไป
แล้วอาโอมิเนะก็ได้เดินออกไปจากบ้านของโมโมอิ
โมโมอิ ซัทสึกิ
งั้นเดี๋ยวฉันได้เธอใส่ชุดนักเรียนตอนปี 1 ของฉันไปก่อนนะ
โมโมอิ ซัทสึกิ
วันนี้เธอจะได้ทดสอบเรียนเป็นวันแรกสู้ๆล่ะ
โซโนะกามิ ริโอะ
ค่ะ...ขอบคุณค่ะ
แล้วริโอะก็ได้ไปเปลี่ยนชุดนักเรียนที่โมโมอิให้จนเสร็จ
โมโมอิ ซัทสึกิ
ว้าววว น่ารักมากๆจร้า ก็ใส่พอดีที่นาใช้ได้เลย!
โซโนะกามิ ริโอะ
ขอบคุณมากค่ะ...
โมโมอิ ซัทสึกิ
ไม่ต้องเกร็งก็ได้นะคุยกับพี่คนนี้สบายๆ
โมโมอิ ซัทสึกิ
งั้นเราไปเรียนกันเถอะ!!!
แล้วโมโมอิก็ได้พาริโอะไปเรียน เมื่อมาถึงโรงเรียนแล้วโมโมอิก็ได้พาเธอไปที่ห้องธุรการเพื่อทำการสมัครเข้าเรียนจนเสร็จสรรพ
หลังจากนั้นโมโมอิก็ได้มาส่งริโอะที่ห้องเรียนของเธอ
โมโมอิ ซัทสึกิ
เอาล่ะนี่คือห้องเรียนของเธอนะ ไว้พักเที่ยงฉันจะมาหานะ
โซโนะกามิ ริโอะ
ขอบคุณมากเลยค่ะ ที่ทำให้ขนาดนี้ สักวันฉันจะตอบแทนบุญคุณให้พี่กลับนะคะ
โมโมอิ ซัทสึกิ
โอเคจ้าไปก่อนน้าาา~~
โซโนะกามิ ริโอะ
ค่ะ บายค่ะ!
แล้วโมโมอิก็ได้เดินออกไปจากห้องเรียน จากนั้นคุณครูก็ได้เรียกริโอะเข้ามาในห้องเรียนและเธอก็ได้แนะนำตัว
โซโนะกามิ ริโอะ
สวัสดีค่ะฉันชื่อ โซโนะกามิ ริโอะนะคะ
พอแนะนำตัวเสร็จเธอก็ได้เลือกที่นั่งและหลังจากนั้นเธอก็ได้ทำความรู้จักกับเพื่อนๆในห้อง
และริโอะก็ได้เริ่มเรียนการเรียนการสอนจนถึงพักเที่ยง
โมโมอิก็ได้มาหาเธอที่ห้องเรียนตามสัญญา
โมโมอิ ซัทสึกิ
มารับแล้วนะ ไปกินข้าวกับพวกเรากันเถอะ!
แล้วโมโมอิก็ได้เดินนำริโอะจนไปถึงโรงอาหาร แล้วเธอได้เดินไปนั่งโต๊ะๆหนึ่งที่มีเหล่าคนหัวสีที่คุ้นตานั่งอยู่รวมกันเต็มไปหมด
โซโนะกามิ ริโอะ
เอ่อ...รู้สึกคุ้นๆหน้านะคะ แต่ที่ไหนๆคือฉันรู้สึกหิวขึ้นมาเมื่อเห็นสีผมของพวกคุณ
คิเสะ เรียวตะ
นั่นมันโซโนะกัจจินี่นา!!!
มิโดริมะ ชินทาโร่
มาอยู่ที่ได้ยังไงเนี่ย!!?
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
เอ๋~ ฉันตาฝาดงั้นเหรอ?
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
โซโนะกามิมาได้ยังไงน่ะครับ?
อาคาชิ เซย์จูโร่
.......ริโอะว่าสีผมของพวกเราน่ากินงั้นหรือ?
อาโอมิเนะ ไดกิ
มาสมัครจริงด้วยสินะ
โมโมอิ ซัทสึกิ
ฉันพาเธอมาสมัครเรียนที่นี่น่ะ
คิเสะ เรียวตะ
เอ๋...แต่ดูยังไงๆก็น่าจะเป็นเด็กประถมอยู่เลยนี่นา?
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
โซโนะจินจะไหวแน่หรอมัธยมปี1มันยากน้า~~
โซโนะกามิ ริโอะ
ไหวอยู่ค่ะ ก็ไม่ได้ยากอะไร...
อาโอมิเนะ ไดกิ
ฮะ!! ไม่ยาก?
อาคาชิ เซย์จูโร่
ก็ไม่ยากจริงๆนะ
อาโอมิเนะ ไดกิ
ก็เพราะว่านายมันฉลาดไงอาคาชิ!!!
อาคาชิ เซย์จูโร่
แต่ผมก็คิดว่าสำหรับริโอะก็น่าจะยากอยู่นะ
มิโดริมะ ชินทาโร่
แม่หนูนี่คงไม่ธรรมดาแล้วล่ะนะ...
โมโมอิ ซัทสึกิ
กินข้าวเถอะกินข้าวๆ!!!
โมโมอิ ซัทสึกิ
ไปซื้อข้าวกันเถอะริโอะ
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
คือว่า...ผมซื้อมาให้ทั้งสองคนแล้วล่ะครับ
โมโมอิ ซัทสึกิ
ฮะ!!! ตอนไหนน่ะเท็ตสึคุง
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
เมื่อกี้ที่พวกคุณคุยกันอยู่น่ะครับ
โมโมอิ ซัทสึกิ
งั้นหรอ! ขอบคุณเท็ตสึคุงมากๆนะ!!!
โซโนะกามิ ริโอะ
เอ่อ...ขอบคุณมากค่ะ พี่คุโรโกะ
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
ครับผม^_^
คิเสะ เรียวตะ
คุโรโกจจิกำลังฉวยโอกาสสินะ...
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
ใช่แล้วๆ...
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
อะไรน่ะครับ?
อาโอมิเนะ ไดกิ
ฉันรู้ทันน่ะเท็ตสึ...
อาคาชิ เซย์จูโร่
กินข้าวกันเถอะทุกคน
เมื่อทุกคนได้ยินเสียงของอาคาชิ ทุกคนก็ได้เริ่มรับประทานอาหารทันที
โซโนะกามิ ริโอะ
(ดูท่าเซย์จะมีอิธิพลมากเลยสินะ พอสั่งแล้วทุกคนก็ทำตามทันทีเลยแฮะ)
ริโอะคิดในใจพร้อมกับแบมือขึ้นมาเพื่อจะทำอะไรบางอย่าง
คิเสะ เรียวตะ
เอ่อ...โซโนะโกจจิจะทำอะไรงั้นหรือ?
อาโอมิเนะ ไดกิ
นั่นน่ะสิ แบมือขึ้นมาทำไมล่ะนั่น?
โซโนะกามิ ริโอะ
เอ๊ะ! จริงด้วยแบทำไมล่ะเนี่ย แฮะๆ...
โซโนะกามิ ริโอะ
แต่รู้สึกว่าก่อนจะรับประทานอาหารจะต้องแบมือขึ้นมาเพื่อทำอะไรซักอย่างน่ะค่ะ
มิโดริมะ ชินทาโร่
ความเคยชินสินะ
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
แล้วทำไมต้องแบด้วยล่ะ?
โซโนะกามิ ริโอะ
ไม่รู้เหมือนกันค่ะ น่าจะตามที่พี่มิโดริมะพูดนั่นแหละค่ะ
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
ความทรงจำน่าจะค่อยๆกลับมาแล้วนะครับ
อาโอมิเนะ ไดกิ
นั่นน่ะสิ แน่วแน่เข้าไว้ล่ะริโอะ!
แล้วทุกคนก็ได้รับประทานอาหารกันจนเสร็จ และแต่ละคนก็ได้แยกย้ายกันไปเข้าเรียน
โมโมอิ ซัทสึกิ
เอาล่ะ เธอคงกลับห้องเองได้แล้วสินะ
โมโมอิ ซัทสึกิ
งั้นพี่สาวคนนี้กลับห้องก่อนนะ แล้วตอนเย็นจะไปรับที่ห้องเรียนนะ
โซโนะกามิ ริโอะ
ค่ะ บายค่ะ
แล้วริโอะก็ได้เดินกลับห้องและก็ได้เริ่มเรียนจนเสร็จพอตกเย็นแล้วโมโมอิก็มารับริโอะที่หน้าห้องเรียน
โมโมอิ ซัทสึกิ
ราบรื่นดีไหมการเรียนวันนี้?
โซโนะกามิ ริโอะ
สบายมากๆค่ะ
โมโมอิ ซัทสึกิ
งั้นหรอ เก่งมากๆ
แล้วโมโมอิก็ได้เดินนำให้ริโอะเดินตามเธอมาเรื่อยๆจนมาถึงที่แห่งหนึ่ง
โซโนะกามิ ริโอะ
เอ่อ...ที่นี่คือที่ไหนหรอคะ?
โมโมอิ ซัทสึกิ
อ๋อ...โรงยิมน่ะจ่ะ
โซโนะกามิ ริโอะ
มาทำไมหรอคะ?
โมโมอิ ซัทสึกิ
เดี๋ยวก็รู้จร้า
แล้วโมโมอิก็ได้เดินไปเปิดประตูและริโอะก็ได้เดินเข้าไป
โซโนะกามิ ริโอะ
เอ๋...เล่นบาสเก็ตบอลกันงั้นหรอ
โซโนะกามิ ริโอะ
มีเหล่าพี่ๆคนหัวสีด้วยนี่นา!
ทุกคนกำลังซ้อมบาสกันอย่างสนุกสนาน เมื่อริโอะย่างเข้ามาทุกคนก็จับตาจ้องมองไปยังเธอ
โมโมอิ ซัทสึกิ
พาเธอมาด้วยน่ะ ฝากเด็กน้อยคนนี้ด้วยละกันนะ
พวกนักบาสเก็ตบอลก็พากันซุบซิบกันยกใหญ่ จนทำให้ริโอะรู้สึกกลัวจึงไปแอบอยู่หลังโมโมอิ
โมโมอิ ซัทสึกิ
เฮ่ๆ! อย่าทำให้เธอกลัวสิ เธอยังเป็นเด็กอยู่เลยนะ!!!
มิโดริมะ ชินทาโร่
เด็กที่เรียนมัธยมปี1แล้ว...
คิเสะ เรียวตะ
อย่าดูถูกโซโนกัจจิน่ามิโดริจจิ!
โมโมอิ ซัทสึกิ
งั้นเธอไปนั่งข้างๆพี่อาคาชิก่อนนะ ฉันจะไปเอาของแปปนึง
แล้วโมโมอิก็ลากริโอะมายืนยู่ข้างๆของอาคาชิ
อาคาชิหันมาและมองหน้าของริโอะ
โมโมอิ ซัทสึกิ
ฝากริโอะด้วยนะอาคาชิคุง
ว่าแล้วโมโมอิก็เดินออกไปจากโรงยิม
อาคาชิได้มองริโอะสักครู่หนึ่งและได้หันกลับไปมองบาสเก็ตบอลต่อ
โซโนะกามิ ริโอะ
(บรรยากาศน่าอึดอัดจริงๆ!!!)
โซโนะกามิ ริโอะ
(เซย์ก็ดูน่ากลัวมากๆด้วย!)
อาคาชิ เซย์จูโร่
กำลังคิดว่าฉันน่ากลัวงั้นหรือ?
อาคาชิ เซย์จูโร่
ดูท่าจะใช่สินะ
โซโนะกามิ ริโอะ
(รู้ได้ยังไงเนี่ย...)
อาคาชิ เซย์จูโร่
ถ้าจะถามว่ารู้ได้ยังไงล่ะก็ ท่าทางของเธอไงล่ะ
โซโนะกามิ ริโอะ
(ปีศาจนักอ่านใจแน่ๆเลย)
โซโนะกามิ ริโอะ
ขอถามอะไรหน่อยนะคะ
อาคาชิ เซย์จูโร่
ถามว่าอะไร?
โซโนะกามิ ริโอะ
พี่เซย์จูโร่ไม่ไปเล่นกับคนอื่นๆงั้นหรอ?
อาคาชิ เซย์จูโร่
ฉันก็ไม่ค่อยได้ลงเล่นหรอกนะ เพราะฉันเป็นกัปตันทีมที่ต้องคอยดูสมาชิกคนอื่นๆน่ะ
โซโนะกามิ ริโอะ
อ๋อ...แบบนี้เองสินะ
โซโนะกามิ ริโอะ
แล้วทุกคนในนี้อยู่ชมรมบาสหมดทุกคนเลยสินะคะ
โซโนะกามิ ริโอะ
แล้วถ้าหนูอยากลองเล่นบ้างจะได้ไหมคะ?
โซโนะกามิ ริโอะ
พี่เซย์จูโร่คะ?
อาคาชิ เซย์จูโร่
ฉันว่าเธอต้องสูงกว่านี้อีกหน่อยนะ ถึงจะเล่นได้ดีน่ะ
อาคาชิ เซย์จูโร่
สูงยังไม่เกิน150 เธออาจจะชู้ตลงแป้นยากนะ
โซโนะกามิ ริโอะ
ขอโทษที่เกิดมาเตี้ยค่ะ.....
โซโนะกามิ ริโอะ
แต่จะว่าหนูเตี้ยคนเดียวก็ไม่ได้นะคะ เพราะในบรรดาพี่หัวสี พี่เซย์จูโร่ก็เตี้ยนี่นา
อาโอมิเนะ ไดกิ
คิกกกๆๆ....
เหล่าคนหัวสีได้ยินที่ริโอะพูดก็พากันกลั้นขำแทบไม่อยู่ อาคาชิเหลือบมองก็ได้เห็นพวกเขาทำท่าทางที่ดูจะอยากขำแทบไม่ไหว
อาคาชิ เซย์จูโร่
ผมได้ยินนะพวกนายน่ะ...
อาคาชิ เซย์จูโร่
วันนี้น่าซ้อมเพิ่มอีกซัก3เท่า
อาคาชิมองแรง เหล่าคนหัวสีเมื่อได้ยินดังนั้นก็รีบซ้อมต่ออย่างรวดเร็วทันที
โซโนะกามิ ริโอะ
(หวังว่าฉันจะไม่โดนไปด้วยนะ)
โซโนะกามิ ริโอะ
(อ๊ากกก ตายแล้วววว~~~)
อาคาชิ เซย์จูโร่
ดูท่าเธออยากจะลองเล่นมากเลยสินะ ลองไปเล่นดูสิ ถ้าเธอชู้ตลงใน10แต้มไม่ต่ำกว่า5ลูก ฉันจะสอนเธอเอง
โซโนะกามิ ริโอะ
กัปตันทีมดูมีอิทธิพลมากเลยค่ะ...
อาคาชิ เซย์จูโร่
ก็ต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้วล่ะ
ริโอะเดินเข้าไปในสนามก่อนที่ทุกคนจะหยุดและมองริโอะที่กำลังจะชู้ตบาสลงแป้น
อาโอมิเนะ ไดกิ
เฮ้ยย!!! เอาจริงดิ
คิเสะ เรียวตะ
โซโนะโกจจิจะชู้ตงั้นหรอ!!!
มิโดริมะ ชินทาโร่
ตัวแค่นั้นจะลงเกิน2ลูกไหมเนี่ย...
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
ตัวแค่นั้นไม่มีวันถึงแน่ๆ
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
อาคาชิงคุงแกล้งโซโนะกามิงั้นหรอครับ?
อาคาชิ เซย์จูโร่
ไม่ได้แกล้งนะ แค่อยากดูศักยภาพ
ริโอะจับลูกบาสก่อนจะโยนมันขึ้น
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
ฮ่าๆๆๆ
เราคนหัวสีหัวเราะออกมาที่ริโอะชู้ตไม่ลงแป้น
โซโนะกามิ ริโอะ
นี่!!! พึ่งลูกเดียวเองนะ!!! อย่าพึ่งตัดสินไปเองสิ!!!
อาโอมิเนะ ไดกิ
ดูแค่นี้ก็รู้แล้วน่า~
คิเสะ เรียวตะ
โซโนะโกจจิชู้ตไม่ถึงด้วยซ้ำ
โซโนะกามิ ริโอะ
ชิ!!! ดูให้ดีล่ะ!!!
ริโอะหยิบลูกบาสขึ้นมาใหม่และจับโยนเข้าไปด้วยความเร็วสูง
และทุกลูกที่ริโอะชู้ตไปนั้นเข้าทุกลูก ไม่มีชนขอบแป้นแต่อย่างใด จนครบ9ลูก
อาคาชิ เซย์จูโร่
ไม่เกินคาดเท่าไหร่
คิเสะ เรียวตะ
หมายความว่าอาคาชิจจิ....
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
รู้อยู่แล้วสินะครับ
อาคาชิ เซย์จูโร่
ใช่แล้วล่ะ
มิโดริมะ ชินทาโร่
ก็เลยให้ทดสอบว่างั้นเถอะ
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
จะบอกว่าริโอะเล่นบาสเก่งงั้นหรอ?
อาคาชิ เซย์จูโร่
ไม่รู้สินะ แต่การชู้ตก็ใช้ได้เลยล่ะ
อาคาชิมองหน้าริโอะและยิ้มอ่อนๆให้เธอ
ริโอะกอดอกและเบือนหน้าหนีด้วยใบหน้าที่โกรธจนแก้มตุ้มป่อง
คิเสะ เรียวตะ
หวาา! โซโนะโกจจิ โกรธซะแล้วว!!!
อาโอมิเนะ ไดกิ
ซวยแล้วสิ...
โมโมอิ ซัทสึกิ
เกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ ทำไมเสียงเงียบไปล่ะ?
โมโมอิเดินเข้ามาในโรงยิมและกวาดสายตาไปทั่วห้องก็ต้องพบกับริโอะที่ยืนบึ้งตึงอยู่กลางสนามบาส
โมโมอิ ซัทสึกิ
อ้ะ!!! เป็นอะไรน่ะริโอะจัง!!!
โมโมอิ ซัทสึกิ
บอกให้ดูแลดีๆนี่นาอาคาชิคุง
โมโมอิ ซัทสึกิ
อาคาชิแกล้งงั้นหรอ?
โซโนะกามิ ริโอะ
ก็ไม่เชิงค่ะ...
อาคาชิ เซย์จูโร่
ก็แค่ลองทดสอบสมรรถภาพการเล่นบาสน่ะ
โมโมอิ ซัทสึกิ
ฮะ! เล่นบาส!? ริโอะเนี่ยนะ! คิดอะไรอยู่อาคาชิคุง
อาคาชิ เซย์จูโร่
ขนาดโมโมอิยังคิดแบบนี้เลยริโอะ...
อาคาชิ เซย์จูโร่
ยอมรับซะเถอะว่าเธอเตี้ยน่ะ
โซโนะกามิ ริโอะ
อ้ากก!!!! หนูยอมรับว่าเตี้ย แต่หนูไม่ได้เล่นอ่อนซักหน่อย!!!
โซโนะกามิ ริโอะ
ไม่อยู่แล้วเชอะ!!!
ริโอะพูดพร้อมวิ่งออกมาจากโรงยิมทันที
โมโมอิ ซัทสึกิ
อาคาชิคุง พูดแรงไปนิดนึงนะ...
อาคาชิ เซย์จูโร่
ก็รู้อยู่หรอก
ทางริโอะที่วิ่งออกมาก็ได้มาหยุดอยู่ที่หน้าประตูทางออกโรงเรียน เธอไม่รู้ตัวว่าเธอวิ่งมาถึงนี่ได้ยังไง
โซโนะกามิ ริโอะ
เอ๋...ที่นี่มันหน้าโรงเรียนนี่
โซโนะกามิ ริโอะ
ฉันวิ่งมาไกลขนาดนี้เลยหรือเนี่ย ไม่เห็นรู้ตัวเลย...
โซโนะกามิ ริโอะ
อืม...หน้าโรงเรียน รู้สึกคุ้นๆ...
ริโอะรู้สึกปวดหัวขึ้นมาเมื่อเธอรู้สึกว่า เธอเคยยืนหน้าประตูทางออกโรงเรียนแบบนี้มาก่อน
โซโนะกามิ ริโอะ
นั่น…อะไร...น่ะ
ริโอะเห็นภาพจางๆที่มีหญิงสาวผมสีแดงคนหนึ่งยืนอยู่หน้าประตูทางออก
โซโนะกามิ ริโอะ
ทำ..ไม..รู้สึก...คุ้นเคย...นะ
แล้วริโอะก็ได้สลบลงไปบนพื้นทันที ที่หน้าประตูทางออกของโรงเรียนเทโคว
ep.3 สองบุคลิก
ริโอะได้ลืมตาขึ้นมาก็ต้องพบกับเพดานห้องที่ไม่คุ้นเคย
โซโนะกามิ ริโอะ
ที่นี่....ที่ไหนเนี่ย?
อาคาชิ เซย์จูโร่
ห้องพยาบาลของโรงเรียนเทโควน่ะสิ
โซโนะกามิ ริโอะ
ห้องพยาบาล...
โซโนะกามิ ริโอะ
แล้วพี่เซย์จูโร่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ?
อาคาชิ เซย์จูโร่
พอดีเจ้าพวกนั้นมันออกไปซื้อของน่ะ
อาคาชิ เซย์จูโร่
แล้วก็วุ่นเรื่องเธอด้วย
อาคาชิ เซย์จูโร่
ฉันอยากรู้ว่าเธอไปนอนล้มพับอยู่ที่หน้าประตูทางออกโรงเรียนได้ยังไง?
โซโนะกามิ ริโอะ
ไม่รู้เหมือนกันค่ะ...
อาคาชิ เซย์จูโร่
เป็นไปไม่ได้ นึกดีๆสิ
โซโนะกามิ ริโอะ
ที่จำได้ล่าสุดก็คือ...เห็นภาพซ้อนเป็นโรงเรียนแปลกๆแล้วก็...
โซโนะกามิ ริโอะ
เห็นผู้หญิงผมสีแดงสดด้วย...
อาคาชิ เซย์จูโร่
ผู้หญิงผมสีแดง? ใครน่ะ?
โซโนะกามิ ริโอะ
ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่รู้สึกว่าน่าจะเป็นคนที่สำคัญมากๆด้วยค่ะ...
อาคาชิ เซย์จูโร่
งั้นหรอ...
อาคาชิ เซย์จูโร่
ยังไม่หายโกรธอีกงั้นหรอ?
โซโนะกามิ ริโอะ
ไม่หรอกค่ะ!
โซโนะกามิ ริโอะ
พี่เซย์จูโร่ก็เตี้ย!!!
อาคาชิ เซย์จูโร่
ฉันยอมรับว่าฉันเตี้ยนะ
อาคาชิ เซย์จูโร่
แต่ศักยภาพของฉันไม่ได้ด้อยไปกว่าใครหรอกนะ
อาคาชิ เซย์จูโร่
อย่างเธอน่ะ จะหยิบหนังสือจากที่สูงยังทำไม่ได้เลย
โซโนะกามิ ริโอะ
ก็ใช้เก้าอี้ไงคะ ไม่เห็นยากเลย
อาคาชิ เซย์จูโร่
เธอก็ทำได้แค่นั้นแหละ
โซโนะกามิ ริโอะ
บาสหนูก็เล่นได้!!!
อาคาชิ เซย์จูโร่
เธอคิดว่าศักยภาพของเธอเทียบเท่ากับพวกเรารุ่นปาฏิหาริย์ไหม?
โซโนะกามิ ริโอะ
หนูก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงรู้สึกแบบนี้
โซโนะกามิ ริโอะ
ว่าหนูสามารถสู้ได้เทียบเท่ากับพวกพี่ๆได้ค่ะ
อาคาชิ เซย์จูโร่
มั่นใจดีนี่
อาคาชิ เซย์จูโร่
มาลองกันสักแมทช์ไหมล่ะ?
อาคาชิ เซย์จูโร่
นี่ก็ตกเย็นแล้ว ควรจะกลับบ้านได้แล้วนะ
โซโนะกามิ ริโอะ
หนูอยู่กับพี่โมโมอิค่ะ
อาคาชิ เซย์จูโร่
คงงั้นสินะ เธอไม่มีบ้านนี่
โซโนะกามิ ริโอะ
รู้สึกเหมือนตัวหนูเมื่อก่อน มีบ้านเยอะมากๆเลยนะคะ
อาคาชิ เซย์จูโร่
จำได้แล้วหรอ?
โซโนะกามิ ริโอะ
เปล่าค่ะ แค่มโน...
อาคาชิ เซย์จูโร่
มโนได้โลภจริงๆ
โซโนะกามิ ริโอะ
(ที่ว่าคนอื่นได้ก็เพราะตัวเองรวยโคตรๆเลยสินะ...)
อาคาชิ เซย์จูโร่
เหมือนเธอจะแอบนินทาฉันใช่ไหม?
อาคาชิ เซย์จูโร่
ฉันรู้น่ะ
อาคาชิ เซย์จูโร่
เธอหลอกฉันไม่ได้หรอก
อาคาชิ เซย์จูโร่
แต่ก็มีความเป็นไปได้นะ ก็ตอนที่เธอร่วงลงมาจากฟ้า เสื้อผ้าที่เธอใส่นั้นประดับด้วยทองเต็มไปหมด
อาคาชิ เซย์จูโร่
ถ้าเกิดว่าเธอไม่รวยจริง คงไม่มีทางใส่ทองที่เยอะขนาดนั้นได้หรอก
อาคาชิ เซย์จูโร่
หรือว่าเธออาจจะไปขโมยมา หรือมีคนตั้งใจใส่ให้เธอก็เป็นได้
โซโนะกามิ ริโอะ
คิดแทนหนูหมดเลยนะคะ...
อาคาชิ เซย์จูโร่
งั้นฉันไปส่งเธอแล้วกันนะ
อาคาชิ เซย์จูโร่
ฉันบอกซัทสึกิไว้แล้วล่ะ ว่าฉันจะไปส่งเอง
ริโอะพยายามจะลงจากเตียง และใช้เท้ายื่นลงไป
อาคาชิ เซย์จูโร่
ยืนไหวไหม?
ริโอะกำลังจะเอาเท้าแตะลงพื้น แต่ก็ต้องลื่นตกลงมาจากเตียง
อาคาชิพุ่งเข้าไปประคองตัวของริโอะเอาไว้อย่างรวดเร็ว
แต่ทั้งสองคนก็ต้องร่วงลงไปบนพื้น แต่อาคาชินั้นก็ได้ใช้หลังของตัวเองในการรับแรงกระแทก
โซโนะกามิ ริโอะ
ไม่นะ! พี่เซย์เป็นอะไรรึเปล่าคะ!!!
อาคาชิ เซย์จูโร่
ไม่เป็นไรหรอก... เมื่อกี้เธอเรียกฉันว่าพี่เซย์งั้นหรอ?
โซโนะกามิ ริโอะ
อะ! ชะ..ใช่ค่ะ
โซโนะกามิ ริโอะ
พอดีว่ามันตกใจก็เลย...ก็เลย...เผลอเรียกออกไปน่ะค่ะ
อาคาชิ เซย์จูโร่
งั้นหรอ...
โซโนะกามิ ริโอะ
(ฉันคิดไปเองหรือเปล่านะว่าเซย์หน้าแดงอยู่น่ะ)
อาคาชิ เซย์จูโร่
อืม...เราจะอยู่ท่านี้ไปอีกนานเท่าไหร่น่ะ? ฉันไม่อยากโดนข้อหาพรากผู้เยาว์เด็กหรอกนะ
โซโนะกามิ ริโอะ
ฮะ! อ๊ายยย!!! ตายแล้ววว!!!
ตอนนี้ทั้งสองคนได้นอนทับกันอยู่โดยอาคาชิอยู่ด้านล่างและริโอะคร่อมอาคาชิอยู่ด้านบน
โซโนะกามิ ริโอะ
😳😵 #@_&)!:฿#
ริโอะรีบลุกขึ้นมาและหันหน้าหนีอาคาชิอย่างรวดเร็ว
อาคาชิ เซย์จูโร่
ไม่ต้องเขินหรอกน่า ก็แค่เด็กประถมเอง ฉันไม่คิดอะไรหรอก
อาคาชิ เซย์จูโร่
อย่าทำตัวแก่แดดไปหน่อยเลย
โซโนะกามิ ริโอะ
หา? แก่แดด ถ้าหนูตัวโตกว่านี้ คงจะไม่พูดแบบนี้สินะ
ริโอะรีบหันขวับกลับมาด้วยใบหน้าที่รู้สึกเหมือนกำลังโกรธอยู่เล็กน้อย
อาคาชิ เซย์จูโร่
ก็ตอนนี้มันคือความจริง ไม่ใช่หรือ?
อาคาชิ เซย์จูโร่
ถ้าเกิดเธอไม่เตี้ย เท้าเธอคงถึงพื้นก่อนที่เธอจะลงจากเตียงแล้ว
โซโนะกามิ ริโอะ
เฮ่อ...หมดคำจะพูดเลยค่ะ
อาคาชิ เซย์จูโร่
กลับกันเถอะ
อาคาชิเดินออกไปจากห้องพยาบาลตามด้วยริโอะที่เดินตามไป
ริโอะเหลียวมองห้องพยาบาลก่อนจะปิดประตูลง
โซโนะกามิ ริโอะ
(ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับห้องพยาบาลเลยซักนิด...)
แล้วทั้งสองคนก็ได้มาถึงหน้าโรงเรียน ซึ่งมีรถลีมูซีนสีดำจอดอยู่
อาคาชิ เซย์จูโร่
ที่เธอเห็นผู้หญิงผมสีแดงคนนั้น ตรงนี้งั้นหรอ?
ริโอะพยายามจะเพ่งมองที่เดิมอีกครั้ง สมองก็พลันปวดจี๊ดขึ้นมาอีก
อยู่ดีๆอาคาชิก็เอามือขวามาปิดที่ตาทั้งสองข้างของริโอะ
อาคาชิ เซย์จูโร่
ไม่ต้องไปคิดมาก เหลือเวลาให้ตามหาทรงจำอีกเยอะ
เมื่ออาคาชิพูดจบ เสียงจี๊ดๆที่อยู่ในหัวก็พลันหายไป
อาคาชิจูงแขนริโอะเดินไปยังรถลีมูซีนสีดำ ก่อนที่คนขับรถที่คอยเปิดประตูให้อาคาชิตลอด ก็เอ่ยถามออกมา
คนขับรถ
นี่ใครหรอครับนายน้อย?
อาคาชิ เซย์จูโร่
เพื่อนน่ะ
คนขับรถ
ท่านจะพาเธอคนนี้ไปไหนหรือครับ?
อาคาชิ เซย์จูโร่
ไปบ้านของเธอ
คนขับรถ
ทำไมนายน้อยจะต้อง-
อาคาชิ เซย์จูโร่
ไม่ต้องถามมาก รำคาญ!
โซโนะกามิ ริโอะ
(บรื๋ออ ทำไมน่ากลัวจัง...)
ว่าแล้วคนขับรถก็เปิดประตูให้รถให้กับทั้งสองคน
อาคาชิเดินเข้าไปนั่งข้างในสุด แต่ริโอะก็ยังยืนแข็งทื่ออยู่ตรงที่เดิม
อาคาชิ เซย์จูโร่
ทำไมไม่เข้ามาล่ะ?
โซโนะกามิ ริโอะ
เอ่อ...คือ
โซโนะกามิ ริโอะ
(แหม...โดนสายตาจากคนขับรถมองขนาดนั้นใครจะกล้าขึ้นล่ะคะ!!!)
อาคาชิ เซย์จูโร่
ลีลาชะมัด...
อาคาชิพูดด้วยสีหน้าที่ดูหงุดหงิดก่อนจะดึงแขนขวาของริโอะเข้ามาในรถ
ริโอะที่โดนดึงก็เซหน้าคว่ำลงบนตักของอาคาชิก่อนที่รถจะปิดประตูลงอัตโนมัติ และเคลื่อนที่ออกจากโรงเรียน
ริโอะรีบลุกขึ้นนั่งตัวตรงดีๆก่อนจะค่อยเขยิบออกห่างจากตัวของอาคาชิช้าๆโดยไม่ให้เจ้าตัวรู้
โซโนะกามิ ริโอะ
(ทำไมน่ากลัวจัง โกรธหรอ? ไม่น่าใช่...)
โซโนะกามิ ริโอะ
(ทั้งๆที่เมื่อกี้ยังอ่อนโยนอยู่เลยแท้ๆ อย่างกับคนละคนแหนะ...)
โซโนะกามิ ริโอะ
(เป็นคนสองบุคลิกรึไง?)
ริโอะคิดในใจไปๆมาอยู่หลายนาที รถก็ได้หยุดลง พอมองออกไปก็คือหน้าบ้านของโมโมอินั่นเอง
แล้วริโอะก็ได้เปิดประตูรถและเดินลงไปก่อนจะหันกลับมามองอาคาชิที่นั่งเท้าคางหันหน้าไปอีกฝั่งหนึ่ง
โซโนะกามิ ริโอะ
เอ่อ...ขอบคุณพี่เซย์จูโร่มากๆเลยนะคะ ที่มาส่งที่บ้านค่ะ...
ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาจากอาคาชิ ก่อนที่รถลีมูซีนสีดำจะปิดลงอัตโนมัติ แล้วเคลื่อนที่ออกไปจากบ้านของโมโมอิ
โซโนะกามิ ริโอะ
น่ากลัว...เย็นชาสุดๆ
โซโนะกามิ ริโอะ
ต่างจากตอนเจอกันครั้งแรกลิบลับเลย...
โมโมอิ ซัทสึกิ
บ่นอะไรอยู่หรอจ้ะ?
โซโนะกามิ ริโอะ
พี่โมโมอิ!
ริโอะโผเข้ากอดโมโมอิทันที
โมโมอิ ซัทสึกิ
เป็นอะไรหรอจ้ะ?
โซโนะกามิ ริโอะ
คือว่า...เปล่าค่ะ
โมโมอิ ซัทสึกิ
อืม...หรือว่าไปเจออีกบุคลิกนึงของอาคาชิคุงมาหรอจ้ะ?
โซโนะกามิ ริโอะ
พี่รู้งั้นหรอคะ?
โมโมอิ ซัทสึกิ
เห็นอยู่ประจำแหละจร้า เวลาจริงจังน่ะ
โซโนะกามิ ริโอะ
เขาน่ากลัว...
โมโมอิ ซัทสึกิ
พี่ก็ว่าน่ากลัวเหมือนกัน...
โมโมอิ ซัทสึกิ
เข้าบ้านเถอะ เริ่มจะหนาวแล้ว
แล้วทั้งสองคนก็เข้าไปในบ้านแล้วทำธุระจนเสร็จ ก็ได้เข้านอนเป็นที่เรียบร้อย
โซโนะกามิ ริโอะ
(วันนี้ความทรงจำที่ฉันได้มาคืออะไรนะ ผู้หญิงผมแดงคนนั้นคือใครกัน)
โซโนะกามิ ริโอะ
(เฮ่อ...คิดมากไปก็ไม่ได้อะไร แต่ที่ไหนๆ เซย์น่ากลัวมากเลย)
โซโนะกามิ ริโอะ
(นอนดีกว่า)
แล้วริโอะก็ได้หลับตาลงทุกอย่างก็ตกอยู่ในภวังค์
ริโอะกับโมโมอิที่กำลังจะเดินไปโรงเรียนด้วยกันนั้น ก็ได้มีคนมาแจมด้วย
อาโอมิเนะ ไดกิ
หวัดดี! ซัทสิกิ ริโอะด้วย
โมโมอิ ซัทสึกิ
สวัสดี วันนี้ไปพร้อมกันเลยสินะ ดีจริงๆ
อาโอมิเนะ ไดกิ
อืม...เมื่อวานอาคาชิมาส่งหรอริโอะ?
อาโอมิเนะ ไดกิ
คงไม่ได้ทำอะไรแปลกๆกับเธอหรอกใช่ไหม?
เมื่อริโอะได้ยินดังนั้นใบหน้าก็ซีดเผือกทันที อาโอมิเนะที่เห็นเช่นนั้นก็ตกใจเป็นอย่างมาก
อาโอมิเนะ ไดกิ
เป็นอะไรน่ะ!!!
อาโอมิเนะ ไดกิ
อย่าบอกนะว่าอาคาชิทำอะไรแปลกๆจริงๆน่ะ!!!
โซโนะกามิ ริโอะ
ปะ..เปล่าค่ะ!
โซโนะกามิ ริโอะ
ไม่ได้ทำอะไร แค่รู้สึกมึนๆยังไม่หายน่ะค่ะ...
อาโอมิเนะ ไดกิ
อ๋อ...จริงด้วยสิ เมื่อวานล้มพับอยู่ที่หน้าโรงเรียนนี่
โมโมอิ ซัทสึกิ
จริงด้วยลืมไปเลย! ยังไม่ได้กินยาเลย เป็นอะไรรึเปล่า!!!
โซโนะกามิ ริโอะ
หนูไม่เป็นไรแล้วค่ะ
แล้วริโอะก็ได้เล่าสถานการณ์ตอนก่อนจะล้มพับลงไปว่าเห็นอะไรบ้างให้ทั้งสองคนฟัง
โมโมอิ ซัทสึกิ
ดีแล้วล่ะที่ไม่เป็นอะไรน่ะ
อาโอมิเนะ ไดกิ
ก็นะ ถ้าซัทสิกิไม่ตื๊อให้อาคาชิออกไปง้อริโอะล่ะก็
อาโอมิเนะ ไดกิ
เธอคงต้องล้มพับอยู่แบบนั้นอีกนานเลยล่ะ
โซโนะกามิ ริโอะ
จริงหรอคะ...
โซโนะกามิ ริโอะ
ขอบคุณพี่โมโมอิมากๆเลยค่ะ
โมโมอิ ซัทสึกิ
เอ่อ...จริงๆฉันแทบไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ต้องขอบคุณอาคาชิมากกว่า ที่อุ้มริโอะไปนอนที่ห้องพยาบาลน่ะ
โซโนะกามิ ริโอะ
จริงหรอคะ!
โซโนะกามิ ริโอะ
(ที่แท้คนที่อุ้มมาเป็นเซย์ คนที่เฝ้าก็เป็นเซย์ คนที่ไปส่งบ้านก็เป็นเซย์หรอเนี่ย!!!)
โซโนะกามิ ริโอะ
(ไม่ได้การละ!!! ต้องไปบอกขอบคุณเพิ่มด่วน!!!)
อาโอมิเนะ ไดกิ
ว่าแต่ ยังไม่มีคนพาทัวร์โรงเรียนเลยนี่ ใช่ไหม?
อาโอมิเนะ ไดกิ
เดี๋ยวฉันพาทัวร์ดีไหม?
โซโนะกามิ ริโอะ
เอ๋? พี่ไดกิว่างหรอคะ?
อาโอมิเนะ ไดกิ
เอื๊อกกก!!! (ไม่เคยโดนดาเมจจากสาวน้อยเลยซักครั้ง)
อาโอมิเนะ ไดกิ
วะ..ว่างมากเลยล่ะ
โมโมอิ ซัทสึกิ
เหๆ? ไดกิ! พรุ่งนี้มีแข่งบาสนะ วันนี้ต้องซ้อมหนักเลย จะไปเอาเวลาไหนมาทัวร์น่ะฮะ?
อาโอมิเนะ ไดกิ
ซ้อมหนักเลยนี่นา!!!
อาโอมิเนะ ไดกิ
งั้นคงต้องวันอื่นแล้วล่ะ
โซโนะกามิ ริโอะ
ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ...
โมโมอิ ซัทสึกิ
รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวจะสายเอา!
แล้วทั้งสองคนก็ได้รีบเดินเข้าโรงเรียนทันที
พอเดินเข้ามาทุกคนก็เดินไปเปลี่ยนรองเท้าที่ตู้ล็อคเกอร์ แต่ริโอะก็ต้องชะงักเมื่อมองไปยังตู้ล็อกเกอร์ข้างหลัง ซึ่งมีอาคาชิและมุราซากิบาระยืนอยู่
โมโมอิเห็นก็รีบทักทายอย่างรวดเร็ว
โมโมอิ ซัทสึกิ
สวัสดีอาคาชิ มุราซากิบาระ!!! มาพร้อมกันหรอ?
โซโนะกามิ ริโอะ
(เฮือก!!! พี่โมรีบจังเลย ยังทำใจจะเจอไม่ได้!!!)
อาคาชิ เซย์จูโร่
อืม มาเจอกันที่หน้าประตูทางเข้าพอดีน่ะ
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
ง่ำๆๆ~//
มุราซากิบาระก็ยังคงเคี้ยวขนมกินอย่างเอร็ดอร่อย แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ริโอะกลัว
ริโอะได้ยินเสียงของอาคาชิก็ตัวแข็งทื่อทันที ไม่ทันใดก็รีบหยิบรองเท้าใส่อย่างรวดเร็ว
โซโนะกามิ ริโอะ
เอ่อ...พี่โมโมอิ คะ..คือว่าห้องน้ำอยู่ทางไหนหรอคะ
โมโมอิ ซัทสึกิ
อ๋อ...ไปทางบันไดฝั่งขวามือแล้วเลี้ยวขวาอีกทีจร้า
โซโนะกามิ ริโอะ
ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวหนูมานะคะ!
แล้วริโอะก็รีบเผ่นหนีไปทันที
โซโนะกามิ ริโอะ
(เฮ้อ...ออกมาจากตรงนั้นซักที รู้สึกเกร็งจะแย่อยู่แล้ว)
ริโอะพูดพรางเดินเข้าไปทำธุระในห้องน้ำจนเสร็จ
โซโนะกามิ ริโอะ
เฮ่อ...สบายใจจังเลย!
ริโอะเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วพูดขึ้นมาด้วยความสบายใจ
???
พยายามจะหนีฉันงั้นหรอ?
ริโอะตกใจเป็นอย่างมากแล้วหันกลับไปดูยังที่มาของเสียง ก็พบว่ามีคนยืนพิงกำแพงมองริโอะอยู่
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
