🌧️ ตอนที่ 1 : ความเงียบในใจฉัน

ตั้งแต่จำความได้ ฉันมักจะอยู่ท่ามกลางเสียงที่ดังแต่ไร้ความหมาย เสียงตะโกน เสียงตำหนิ เสียงที่ทำให้หัวใจฉันค่อย ๆ สั่นจนกลัว

ใคร ๆ ก็บอกให้ฉัน “เข้มแข็ง” แต่ไม่มีใครบอกเลยว่า... ฉันต้องเริ่มจากตรงไหน

ฉันเคยคิดว่า “บ้าน” คือที่ที่ปลอดภัยที่สุด

แต่สำหรับฉัน มันกลับเป็นที่ที่ฉันต้องกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหล

เพราะทุกครั้งที่พยายามพูด หรืออธิบาย

สิ่งที่ได้รับกลับมามีเพียงเสียงว่า “อย่าพูดมาก”

ฉันเลยเลือก “เงียบ” แทนคำอธิบายทั้งหมด

ความเงียบกลายเป็นเพื่อนสนิทของฉัน

มันอยู่ด้วยในวันที่ฉันกลัว. ในวันที่ไม่มีใครเข้าใจ

ในวันที่ฉันมองตัวเองในกระจกแล้วถามว่า

“ฉันยังมีค่าอยู่ไหม?”

บางคืน ฉันอยากตะโกนออกไปให้สุดเสียงว่า

“ฉันก็แค่ต้องการให้ใครสักคนเข้าใจฉันบ้าง”

แต่สุดท้ายก็ได้แค่ซ่อนเสียงนั้นไว้ข้างใน

เพราะรู้ว่า... ต่อให้พูดออกไป ก็คงไม่มีใครฟังอยู่ดี

หลายครั้งที่ฉันแกล้งยิ้มในตอนเช้า

ทั้งที่เมื่อคืนยังร้องไห้อยู่เงียบ ๆ ยิ้มให้เหมือนปกติ

ทั้งที่ข้างในมันพังไปหมดแล้ว. แต่ฉันก็ยังยิ้ม

เพราะไม่อยากให้ใครเห็นว่า “ฉันอ่อนแอ”

ทุกวันของฉันจึงกลายเป็นการต่อสู้กับตัวเอง

ต่อสู้กับความกลัว ความเหงา และความเงียบในหัวใจ

ฉันไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหนกว่าจะหลุดพ้นจากตรงนี้

แต่ฉันยังเชื่ออยู่อย่างหนึ่ง...

ว่าสักวันหนึ่ง ฉันจะกล้าพอที่จะพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม

แทนที่จะกลืนมันไว้ใน “ความเงียบในใจฉัน”

และสักวันจะหายดีและกลับมาสดใสเหมือนเดิมอย่างที่เคยเป็น

ฉันจะบอกทุกคนที่มาอ่านว่า ขอบคุณที่มาอ่าน

และอยากบอกว่าเมื่อเราไม่มีใคร ความเงียบจะเข้ามาเป็นเพื่อนเราเสมอ

ทุกอย่างย่อมมีเวลาของมัน และทุกอย่างต้องใช้เวลา

อยากบอกอีกอย่างว่า พวกคุณเป็นคนเก่ง

แต่คำว่าคนเก่งนั้นไม่ใช่เก่งเสมอไป แต่เก่งที่จะเดินต่อไปแม้จะเหนื่อย

จะไม่ไหวสักแค่ไหน คุณก็จะลุกขึ้นแล้วเดินต่อ

เราอาจจะไม่รู้จักคุณดีพอแต่อยากบอกว่า สู้ๆน้าา ถ้าเหนื่อยก็แค่หยุดพักแล้วค่อยสู้ต่อ เรารู้ว่าพวกคุณเป็นคนเก่ง😊

☁️ ตอนที่ 2 : วันที่โลกไม่เข้าใจ

เช้าวันหนึ่ง ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกเหนื่อยล้า

ทั้งที่เมื่อคืนก็พยายามนอนให้เร็วแต่หัวใจกลับไม่ยอมพัก เหมือนมีเสียงในหัวพูดซ้ำ ๆ ว่า “เธอไม่ดีพอ”

ฉันเดินไปโรงเรียนด้วยใบหน้าเรียบเฉยเหมือนทุกวัน

ในขณะที่คนรอบข้างต่างหัวเราะ สนุกกันไป ฉันกลับรู้สึกเหมือนหลงทางอยู่ในที่ที่คุ้นเคย. ในห้องเรียน ฉันนั่งอยู่หลังสุด เพราะตรงนั้นไม่มีใครสนใจ

บางครั้งฉันอยากจะลองยกมือพูด แต่เสียงในหัวก็แว่วว่า “พูดไปก็ไม่มีใครฟัง” ฉันเลยเลือกที่จะก้มหน้าเขียนในสมุดเงียบ ๆ แทน

หมือนคนที่พยายามซ่อนตัวในโลกของตัวเอง เพื่อไม่ให้ใครมองเห็นความอ่อนแอ

แต่วันนั้นมีบางอย่างเปลี่ยนไป

มีเสียงหนึ่งดังขึ้นเบา ๆ ข้างหลัง “วันนี้ดูเหนื่อยนะ”

ฉันเงยหน้าขึ้นช้า ๆ เห็นเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งยิ้มให้

รอยยิ้มของเขาไม่ได้ทำให้ทุกอย่างดีขึ้นในทันที

แต่มันทำให้ฉันรู้สึกว่า... ยังมีคนมองเห็นฉันอยู่บ้าง

ตั้งแต่นั้น เขามักจะเข้ามาคุยด้วยบ่อย ๆ

บางวันก็แค่ถามเรื่องการบ้าน บางวันก็เล่าเรื่องขำ ๆ ให้ฟัง

ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่เสียงของเขาทำให้หัวใจฉันเงียบลงได้ชั่วขณะ

ไม่ต้องแสร้งยิ้ม ไม่ต้องซ่อนความรู้สึก แค่ “อยู่เฉย ๆ” แล้วฟัง

แต่ความสุขเล็ก ๆ นั้นก็อยู่ได้ไม่นาน

เมื่อฉันเริ่มยิ้มมากขึ้น แม่กลับพูดขึ้นมาว่า “ทำไมช่วงนี้ดูแปลก ๆ ไป”

คำพูดนั้นทำให้ฉันกลับมาสู่ความกลัวอีกครั้ง

ฉันไม่กล้าแสดงความรู้สึกดี ๆ ออกไป

เพราะกลัวว่าเมื่อไหร่ที่ฉันเริ่มมีความสุข โลกจะพรากมันไปอีก

ในวันที่โลกไม่เข้าใจ ฉันได้เรียนรู้อีกอย่างหนึ่ง —

บางที “ความเข้าใจ” ไม่ได้มาจากทั้งโลก

แต่มาจากแค่ “คนคนเดียว” ที่มองเห็นหัวใจของเราจริง ๆ

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ขอให้คุณรู้ว่าคุณไม่ได้อยู่คนเดียวเลย ทุกความรู้สึกที่คุณมีตอนนี้เป็นเรื่องจริงและถูกต้อง อนุญาตให้ตัวเองได้พักบ้าง ไม่ต้องเข้มแข็งตลอดเวลาก็ได้ การได้หยุดพักและยอมรับความอ่อนแอคือความกล้าหาญอย่างหนึ่ง ขอให้จำไว้ว่าคุณเก่งมากๆ ที่ผ่านเรื่องราวต่างๆ มาได้จนถึงวันนี้ และไม่ว่าพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร ก็ขอให้ใจดีกับตัวเองให้มากๆ เสมอ. เชื่อมั่นในตัวเองนะ😊

🌙 ตอนที่ 3 : คนที่ทำให้ฉันยิ้มอีกครั้ง

หลังจากวันนั้น ฉันเริ่มมองหาเขาในทุกเช้าโดยไม่รู้ตัว

ไม่ว่าจะในห้องเรียน หน้าตึกเรียน หรือแม้แต่ในโรงอาหาร

เขามักจะยิ้มให้ฉันก่อนเสมอ รอยยิ้มที่ดูเหมือนธรรมดา

แต่กลับทำให้หัวใจฉันเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล

บางวันเขายื่นขนมให้ บางวันก็แค่เดินมาพูดว่า “อย่าลืมกินข้าวนะ”

คำพูดง่าย ๆ เหล่านั้น มันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร. แต่มันกลับอบอุ่นจนฉันแทบอยากร้องไห้. เพราะไม่ค่อยมีใครพูดกับฉันแบบนั้นมานานแล้ว

ทุกครั้งที่เขาหันมามอง ฉันมักจะหลบสายตา

เพราะกลัวว่าถ้าเขาเห็นในตาฉันดี ๆ. เขาจะรู้ว่าฉัน “เริ่มรู้สึกบางอย่าง” ที่มากกว่าเพื่อน

วันหนึ่งหลังเลิกเรียน ฝนตกหนัก

ฉันไม่มีร่ม เขาเดินเข้ามายื่นร่มให้แล้วพูดว่า

“ถ้าไม่รีบกลับ งั้นกลับด้วยกันไหม”

ตอนนั้นฉันได้ยินเสียงหัวใจตัวเองดังชัดกว่าฝนที่ตกเสียอีก

เราสองคนเดินไปด้วยกันโดยไม่พูดอะไรมาก

แต่ทุกย่างก้าวกลับรู้สึกเหมือนมีบางอย่างกำลังเติบโต

บางอย่างที่ทั้งอบอุ่นและน่ากลัวในเวลาเดียวกัน

ฉันไม่เคยคิดว่าจะมีใครทำให้ “ความเงียบในใจฉัน”

เริ่มมีเสียงหัวเราะเบา ๆ ได้อีกครั้ง. แต่เขาทำได้โดยที่ไม่ต้องพยายามอะไรเลย.

คืนนั้นฉันเขียนบันทึกลงในสมุดเล่มเดิมว่า

> “วันนี้... ฉันยิ้มทั้งที่ไม่ได้ฝืนยิ้ม” แต่ในขณะเดียวกัน ฉันก็รู้ดีว่า

ความสุขแบบนี้อาจอยู่ไม่นาน. เพราะทุกครั้งที่ฉันเริ่มมีความสุข

อะไรบางอย่างก็มักจะเกิดขึ้น เพื่อเตือนให้ฉันจำว่า

“อย่ารู้สึกดีเกินไป”

ฉันเลยเริ่มกลัวอีกครั้ง...

กลัวว่าวันหนึ่ง เขาอาจจะหายไป

เหมือนคนอื่น ๆ ที่เคยผ่านมาในชีวิตฉัน

การเจอคนพิเศษแล้วกลัวว่าความสุขนั้นจะหายไปเป็นเรื่องที่น่าหวั่นไหวมาก แต่ขอให้คุณจำไว้แบบนี้นะคะ

แทนที่จะกลัวว่าเขาจะหายไป จงเลือกที่จะชื่นชมในทุกช่วงเวลาที่คุณมีร่วมกันในวันนี้. ความสัมพันธ์ที่สวยงามไม่ได้วัดที่ความยาวนาน แต่อยู่ที่ความลึกซึ้งของความรู้สึกที่คุณมอบให้และได้รับ. การได้รู้จักเขาคือของขวัญที่ล้ำค่า จงใช้ความกลัวเป็นแรงผลักดันให้คุณทำทุกวันกับเขาให้ดีที่สุด แล้วไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณก็จะมี

"ความทรงจำที่สมบูรณ์แบบ" ที่ไม่มีใครพรากไปได้😊

___