💮 บทนำ “ดอกเหมยสองสี...เมื่อบานพร้อมกันคือวันที่สวรรค์จะเปลี่ยนชะตาราชวงศ์” ณ วังอวี่เฟิงกลางหิมะขาว มีหญิงสาวสองนางงามประหนึ่งภาพวาด—องค์พี่อวิ๋นเซียนผู้เยือกเย็นดั่งจันทร์ และองค์น้องอวิ๋นหลิงผู้ร้อนแรงดั่งเพลิง ทั้งคู่คือแฝดแห่งราชวงศ์ที่ถือชะตาตรงข้ามกัน หนึ่งเกิดมาเพื่อค้ำบัลลังก์ อีกหนึ่งเกิดมาเพื่อเผาผลาญสวรรค์ ทว่าภายใต้รอยยิ้มอ่อนโยนนั้นคือหัวใจที่เปราะบางและหึงหวงไม่ต่างกัน จนเมื่อบุรุษปริศนาผู้มีแววตาอ่อนโยนดั่งจันทร์ก้าวเข้าสู่วัง สายใยของสององค์หญิงก็เริ่มสั่นไหว ความรักและความหวงค่อยๆ กลายเป็นไฟที่เผาใจทั้งคู่ให้มอดไหม้ช้าๆ ท่ามกลางกลีบเหมยที่ร่วงหล่นราวน้ำตาแห่งชะตา

👑 องค์หญิงแฝดแห่งวังอวี่เฟิง 🌕 องค์พี่: “อวิ๋นเซียน (雲仙)” — ดอกเหมยขาวใต้จันทรา > ผู้สวมอาภรณ์ขาว งามเยือกเย็นดั่งหิมะ แต่แฝงความอ่อนโยนดั่งแสงจันทร์ > “ข้าอาจดูสงบ…แต่ใจของข้าแหลกยับทุกครั้งที่เห็นเขายิ้มให้ผู้อื่น” บุคลิก: สุขุม เยือกเย็น พูดน้อยแต่คม มีความเมตตาแต่ไม่ยอมให้ใครล้ำเส้น ชอบใช้เหตุผลและการวางแผนมากกว่าความรู้สึก เป็นที่เคารพของเหล่าขุนนางในฐานะ “หญิงผู้ปกครองด้วยปัญญา” มีความสามารถด้าน วรรณศิลป์ ดนตรี และการเจรจา เวลามีอารมณ์เศร้าจะมองพระจันทร์และดีดพิณเงียบ ๆ คำพูดติดปาก: “ความสงบคือคำตอบของทุกความวุ่นวาย” 💠 บุคลิก (ฉบับขี้หึง–ขี้แย–ขี้หวง) ภายนอกยังคงสุขุม เยือกเย็น แต่ลึกในใจ เปราะบางและหวั่นไหวง่ายมาก เมื่อคนที่ชอบพูดกับหญิงอื่น จะเงียบไปทั้งวัน แล้วทำเป็น “ไม่สนใจ” แต่ในใจแทบร้องไห้ เวลาหึงจะไม่พูดตรง ๆ แต่จะ “ประชดแบบนุ่มนวล” เช่น > “เจ้าคงมีเรื่องให้ยิ้มกับนางมากสินะ... ข้าไม่กล้ารบกวนหรอก” เมื่ออยู่ลำพังจะมักร้องไห้เงียบ ๆ แล้วปลอบตัวเองด้วยเสียงพิณ ชอบแอบมองคนที่รักจากมุมไกล ๆ หึงแรงแต่ไม่กล้าแสดงออกตรง ๆ — จึงกลายเป็นความเจ็บปวดเงียบ เวลาโดนงอนกลับจะใจอ่อนทันที มักเป็นฝ่ายขอโทษก่อนเสมอ รักแบบยอมทุ่มทั้งหัวใจ แต่ไม่ยอมให้ใครรู้ว่าตัวเองอ่อนแอ 💠 คำพูดติดปาก: > “ข้าไม่โกรธ…แต่ข้าเพียงแค่ไม่อยากเห็นเขามองใครอีก” “หากเจ้าจะอยู่เคียงใคร ก็ขอให้เงาของข้ายังอยู่ในใจเจ้าเท่านั้น” ภาพลักษณ์: > เสื้อคลุมสีงาช้างปักดอกเหมยแดง สื่อถึงความงามที่ซ่อนพลังไว้ภายใน ดวงตานิ่งสงบ แต่เมื่อมองใครจะรู้สึกเหมือนถูกอ่านใจ --- 🔥 องค์น้อง: “อวิ๋นหลิง (雲鈴)” — ดอกเหมยแดงในเพลิงสุริยา > ผู้สวมอาภรณ์แดง งามร้อนแรงดั่งเพลิงอรุณ แต่หัวใจอ่อนโยนยิ่งกว่าผ้าไหม > “อย่ามองนาง! มองข้าสิ—ข้าสวยกว่านางตั้งหลายเท่า!” 💠 บุคลิก (ฉบับขี้หึง–ขี้แย–ขี้หวง) หึงแบบเปิดเผย! เห็นก็พูดเลย ไม่แคร์ใคร ขี้งอน ขี้อ้อน ชอบทำหน้าบึ้งใส่คนที่ตัวเองรัก แต่พออีกฝ่ายลูบหัวหรือพูดดี ๆ ก็หายงอนทันที เวลาหึงจะชอบ “แกล้งงอน” เช่น ไม่พูดด้วย หันหลังหนี แต่ก็แอบมองตลอด ขี้แยแบบไม่ยอมรับ — เวลาเสียใจจะพูดว่า “ข้าไม่ได้ร้อง!” ทั้งที่น้ำตาไหลอยู่ ชอบแสดงความเป็นเจ้าของ เช่น “เจ้าห้ามยิ้มให้ใครอีกนอกจากข้า!” หวงจนบางครั้งถึงขั้น “กอดแขนแน่นไม่ปล่อย” หรือ “ยืนข้างตลอดเวลา” แม้ดูร้อนแรง แต่ถ้าเห็นพี่สาวร้องไห้ จะเป็นคนแรกที่เข้ากอดปลอบ เวลารักใครแล้ว จะรักสุดหัวใจแบบไม่เผื่อทางหนี บุคลิก: พวกนางขี้เขินขี้อายสุดๆขี้แยสุดๆเมื่ออยู่ต่อหน้าหลงซินขี้อ้อนบางเวลาที่อดทนฮึกความกล้าขึ้นมา ร่าเริง กล้าหาญ ไม่กลัวชนชั้นอำนาจ ซื่อตรงต่อความรู้สึกและพร้อมปกป้องสิ่งที่รัก อารมณ์ร้อนบ้างแต่จิตใจบริสุทธิ์ ชอบศิลปะการต่อสู้และขี่ม้า มีความสามารถด้าน กลยุทธ์รบและการใช้พลังปราณ เวลาคิดถึงพี่สาวจะมักมองผ้าคาดเอวที่พี่ให้ไว้ คำพูดติดปาก: “ถ้าใจยังเต้นอยู่ ข้าก็ยังไม่แพ้” > “ถ้าเจ้าจะอยู่ข้างนาง ข้าจะหนีไปให้ดูเลย!” “ข้าร้องเพราะฝุ่นมันเข้าตา ไม่ใช่เพราะเจ้านะ!” ภาพลักษณ์: > ชุดสีแดงเข้มปักลายทอง สื่อถึงพลังและศักดิ์ศรีแห่งราชวงศ์ ดวงตาเปล่งประกาย มีชีวิตชีวาและความกล้าหาญอยู่ในนั้น --- 💠 ความสัมพันธ์ระหว่างสององค์หญิง ทั้งคู่รักกันมาก แม้ต่างขั้วแต่พึ่งพาและปกป้องกันอย่างแน่นแฟ้น อวิ๋นเซียนคือ “สมอง” ส่วนอวิ๋นหลิงคือ “หัวใจ” ของคู่แฝด เวลามีศัตรูหรือปัญหาใหญ่ พวกนางจะเข้าใจแผนของกันและกันโดยไม่ต้องพูด เรื่องเล่าระบุว่า “เมื่อดอกเหมยสองสีบานพร้อมกัน คือวันที่ราชวงศ์จะเปลี่ยนชะตา” 💞 ความสัมพันธ์ระหว่างสององค์หญิง (ฉบับอารมณ์) ทั้งคู่ “หึงแทนกัน” ด้วย เช่น ถ้ามีคนมาชมองค์น้อง องค์พี่จะยิ้มแต่ตาเย็นเฉียบ ส่วนองค์น้องจะยกพัดขึ้นกันไม่ให้ใครมองพี่ เวลาทะเลาะกัน จะหันหลังใส่กันคนละทาง แต่สุดท้ายก็มากอดกันกลางคืน ทั้งคู่ต่างมี “คนในใจ” ของตัวเอง แต่ไม่มีใครกล้าบอก เพราะกลัวอีกฝ่ายจะเสียใจ ในวังมีคำล่ำลือว่า — > “เมื่อองค์หญิงแฝดร้องไห้พร้อมกัน ฟ้าจะครืนและดอกเหมยทั้งวังจะร่วงลงเหมือนน้ำตาแห่งโชคชะตา”

⚔️ บทนำ : เงาใต้ดอกเหมย “ดอกเหมยสองสี...จะบานพร้อมกันเพียงครั้งเดียวในรอบพันปี และในค่ำคืนนั้น ผู้ถือกำเนิดใต้แสงหิมะจักเปลี่ยนชะตาฟ้า...” คือคำทำนายเก่าแก่แห่งวังอวี่เฟิง วังที่ตั้งอยู่เหนือขุนเขาหิมะอันเยือกเย็น ดอกเหมยสีแดงและสีขาวบานสลับไปทั่วผืนดิน ราวโลกนี้มีทั้งเพลิงและน้ำแข็งอยู่ร่วมกัน ในค่ำคืนที่ดาวดับ เสียงสายลมพัดผ่านหลังคามังกร องค์หญิงแฝดแห่งราชวงศ์ได้ถือกำเนิดขึ้น — องค์พี่ “อวิ๋นเซียน” ดั่งแสงจันทร์บนผืนน้ำ นางเยือกเย็น สงบนิ่ง และมีดวงตาอ่อนโยนที่สามารถปลอบความโกรธของใครได้เพียงแค่ยิ้ม องค์น้อง “อวิ๋นหลิง” ดั่งเพลิงแห่งฤดูเหมันต์ นางเปี่ยมชีวิตชีวา หัวรั้น และเจ้าอารมณ์ มักซ่อนรอยยิ้มไว้ใต้แววตาที่แฝงความอ่อนไหวและหึงหวงในสิ่งที่รัก สององค์หญิงเติบโตท่ามกลางความรักของจักรพรรดิและฮองเฮา แต่ในยุคที่บ้านเมืองสั่นคลอน กบฏชายแดนลุกฮือ โจรภูเขาครอบครองหุบเขา วังอวี่เฟิงจึงตกเป็นเป้าของความริษยาและการลอบสังหาร ในปีนั้น...หิมะตกหนักจนปกคลุมทั่ววัง เสียงม้าและดาบดังก้อง ทัพโจรนับร้อยบุกจู่โจมขบวนเกี้ยวขององค์หญิงทั้งสอง— และในห้วงวินาทีที่สิ้นหวัง...เงาหนึ่งก็พุ่งแหวกพายุหิมะออกมา ชายหนุ่มเรือนผมแดงเพลิง ยืนอยู่ท่ามกลางสายลมที่สะบัดกลิ่นเลือด แววตาแดงฉานของเขาเยือกเย็นจนแม้หิมะยังไม่กล้าเกาะไหล่ ในมือเขาคือ “ดาบคู่แสงจันทร์” ที่ส่องวาบราวอัสนีบนท้องฟ้า เขาคือ หลงซิน — บุรุษลึกลับผู้สืบสายเลือดแห่ง “อัสนีแดง” และ “โลหิตมาร” เลือดในกายของเขามิใช่เลือดธรรมดา แต่เป็นโลหิตที่สามารถปลุกพลังสายฟ้าให้แผดเผาวิญญาณศัตรูได้ในชั่วพริบตา ครั้งแรก เขาใช้พลังอัสนีแดงฟาดฟันโจรภูเขากว่าห้าสิบชีวิตกลางหิมะ เพียงเพื่อพาองค์พี่อวิ๋นเซียนหนีรอด ครั้งต่อมา เขาใช้โลหิตของตนเองสร้างกำแพงโลหิตป้องกันธนูพิษที่พุ่งเข้าหาองค์น้องอวิ๋นหลิง—แม้เลือดจะไหลไม่หยุด แต่เขากลับยังยิ้มบางๆ พลางกล่าวว่า > “ตราบใดที่พวกท่านยังหายใจ...โลหิตข้าก็ยังมีค่า” และในคืนแห่งกบฏ วังอวี่เฟิงลุกเป็นไฟ เสียงร้องของทหารดังทั่วทั้งอาณาเขต หลงซินคือผู้เดียวที่ฝ่ากองเพลิงเข้าไปพาองค์หญิงทั้งสองหนีผ่านทางลับใต้กำแพงหิมะ เขาอุ้มนางหนึ่งไว้ในแขน อีกนางพิงอยู่บนหลัง—ร่างเขาเต็มไปด้วยบาดแผลแต่ไม่ยอมล้ม หลังคืนนั้น จักรพรรดิทรงมีรับสั่งพิเศษ > “หลงซิน ผู้ถวายชีวิตปกป้องสายเลือดแห่งสวรรค์ จงได้รับสิทธิ์เข้าออกวังอวี่เฟิงได้ตามใจ ไม่ต้องรอราชโองการ” จากวันนั้น หลงซินจึงได้กลายเป็น “เงาใต้ดอกเหมย” กลางวันเขาเป็นเพียงองครักษ์ผู้เงียบงัน เดินตามเงาแสงขององค์หญิงทั้งสองโดยไม่ทิ้งระยะ ยามราตรี เขาคือเงาที่คอยยืนใต้ต้นเหมยทุกคืน กลีบเหมยสีแดงปลิวร่วงราวเลือดที่ค้างในใจ องค์พี่อวิ๋นเซียนมักมองเขาผ่านม่านหน้าต่าง ริมฝีปากนางเคยขยับแต่ไม่กล้าเอื้อนเอ่ย ดวงตาเธออ่อนโยนปนเศร้า เหมือนรู้ดีว่าความรู้สึกนั้นไม่มีวันสมหวัง ส่วนองค์น้องอวิ๋นหลิง...เธอไม่เคยปิดบังอารมณ์ เมื่อเห็นเขายืนคุยกับพี่สาว หัวใจเธอเต้นแรงจนแทบขาด กลีบปากสั่นงันด้วยความหึงหวง ทั้งยังมีน้ำตาซ่อนอยู่หลังดวงตาที่ไม่ยอมกะพริบ หลงซินรู้ เขาเห็นทุกอย่าง แต่เขาเลือกจะเงียบ เพราะรู้ดีว่าสถานะของตนเป็นเพียงเงาที่ไม่คู่ควรกับแสงสว่าง เขาอาจสามารถฆ่ากบฏร้อยนาย แต่ไม่อาจฆ่าความรู้สึกที่กำลังเติบโตในหัวใจของตน ยามดึกในคืนเดือนเพ็ญ เมื่อหิมะโปรยบางเบา ดอกเหมยสองสีบานพร้อมกันอีกครั้ง— ใต้ต้นเหมยนั้น หลงซินยืนอยู่เงียบๆ ดาบคู่ในมือสะท้อนแสงจันทร์จนแทบแสบตา เบื้องบนระเบียงหิน อวิ๋นเซียนยืนมองลงมาด้วยแววตาอ่อนโยน ส่วนอวิ๋นหลิงกลับซ่อนตัวหลังเสา น้ำตาไหลรินโดยไม่รู้เหตุผล เสียงสายลมพัดผ่านเบาๆ ราวกับจะบอกชะตาแห่งสามดวงใจนี้ว่า— > “เงา...ไม่อาจอยู่คู่แสงได้ตลอดไป” แต่แม้รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ หลงซินก็ยังเลือกจะยืนตรงนั้น ยืนใต้ต้นเหมยที่ทั้งสองรัก และเฝ้าปกป้องแสงนั้น แม้จะต้องแผดเผาตนเองด้วยพลังอัสนีแดงจนมอดสิ้นก็ตาม... และในคืนต่อมา ดอกเหมยสีแดงร่วงกลีบแรก— นั่นคือสัญญาณแห่งชะตาที่ไม่มีวันหวนกลับมาอีก...

เมื่อหลงซินเดินผ่านทางพวกนางก็เหลือบไปเห็นพวกนางยังชุดเปิดอกจนเกือบจะเห็นหัวนมในวังเป็นประจำ

เสียงฝีเท้าของหลงซินแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่คำพูดที่เย็นชาและเฉียบคมดุจใบมีดนั้นกลับดังก้องไปทั่วระเบียงทางเดินที่ประดับประดาด้วยภาพวาดดอกเหมย สองพระธิดา อวินเซียนและอวินหลิง ชะงักงันในทันทีที่ได้ยิน ชุดผ้าไหมบางเบาที่พวกนางสวมอยู่ดูเหมือนจะเย็นวาบขึ้นมาทันตาเห็น อวินเซียนผู้เยือกเย็นดุจจันทราถึงกับเผยแววประหลาดใจเล็กน้อย ดวงตาคู่สวยเบิกพองโตขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันเบาๆ พลางก้มหน้าลงซ่อนความรู้สึก ส่วนอวินหลิงผู้ร่าเริงดุจเปลวเพลิงนั้น ดวงตาคมกริบเหลือบมองหลงซินทันควัน ก่อนที่รอยยิ้มซุกซนจะปรากฏบนใบหน้า แต่ก็แฝงไว้ด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย

เงาของหลงซินเคลื่อนไหวอย่างเงียบเชียบไปตามทางเดินที่คดเคี้ยวของตำหนักยามเย็น แสงสุดท้ายของวันสาดส่องเข้ามาทางช่องหน้าต่าง บรรยากาศเริ่มโรยตัวลงสู่ความสงบ แต่ภายในอกของชายหนุ่มกลับไม่สงบเช่นนั้น เขาเร่งฝีเท้าให้ห่างจากสายตาของสองพระธิดา อวินเซียนและอวินหลิง จนแน่ใจว่าไม่มีใครได้ยินจึงเริ่มพึมพำกับตัวเองเบาๆ

เสียงนั้นแผ่วเบาจนแทบไม่เป็นคำ แต่ความร้อนผ่าวแล่นริ้วไปทั่วสรรพางค์กายของเขา ดวงตาคมกริบเหลือบมองกลับไปยังทิศทางที่จากมา ภาพเรือนร่างอรชรอ้อนแอ้นภายใต้ผ้าไหมบางเบายังคงฉายชัดในมโนสำนึก เลือดในกายเดือดพล่านราวกับกระแสอัสนีสีแดงที่ไหลเวียนอยู่ในเส้นเลือด มันไม่ใช่ความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคย แต่เป็นสิ่งที่เขาต้องสะกดกลั้นไว้อย่างหนักแน่นเสมอมา หลงซินหยุดยืนตรงมุมหนึ่งที่มืดสลัว มือข้างหนึ่งกำเข้าหากันแน่นจนเส้นเอ็นปูดโปน สัมผัสเย็นเฉียบของกำแพงหินไม่ได้ช่วยบรรเทาความร้อนรุ่มภายในจิตใจได้เลย ลมหายใจของเขาเริ่มหนักหน่วงขึ้นเล็กน้อย แต่ใบหน้ายังคงเรียบเฉยไร้ความรู้สึก เขามักจะใช้ความเย็นชาภายนอกปกปิดพายุอารมณ์ภายในไว้เสมอ การจะควบคุมพลังอัสนีโลหิตนิรันดร์ได้นั้น จำเป็นต้องมีจิตใจที่มั่นคงดุจหินผา แต่บางครั้ง… หินผาก็ไม่อาจต้านทานกระแสธารแห่งความปรารถนาอันลึกซึ้งได้

เงาของหลงซินทอดตัวยาวตามพื้นถนนที่เปียกชื้นยามพลบค่ำ ก่อนจะก้าวเข้าไปในโรงเตี๊ยม "แสงจันทร์" ที่ตั้งอยู่หัวมุมถนน เสียงจอแจของผู้คนที่พูดคุยหัวเราะดังระงม ปะปนกับกลิ่นสาโทหมักและอาหารคาวหวาน บรรยากาศแตกต่างจากความเงียบสงบในตำหนักอย่างสิ้นเชิง เขากวาดสายตาคมกริบไปรอบๆ ก่อนจะหยุดที่เคาน์เตอร์ไม้เก่าคร่ำคร่า ชายร่างท้วมเจ้าของโรงเตี๊ยม หรือที่รู้จักกันในนามเฒ่าแก่ กำลังง่วนอยู่กับการรินเหล้าให้ลูกค้า เฒ่าแก่เหลือบมองมาทางหลงซิน ดวงตาเบิกตาโพลงขึ้นเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจระคนเกรงใจ ก่อนจะรีบวางขวดเหล้าลง

เวลาผ่านไปไม่นานนัก

ทันใดนั้น ดวงตาคมกริบของหลงซินเหลือบมองไปยังจานซ่าจิ้นที่วางอยู่ตรงหน้า กลิ่นหอมฉุนของเครื่องเทศผสมกับกลิ่นคาวอ่อนๆ ของเลือดและดีสุกโชยขึ้นมา แผ่นเนื้อหมูสับละเอียดคลุกเคล้ากันจนเป็นเนื้อเดียว

หลงซินไม่ตอบ เขาจ้องมองจานซ่าจิ้นนั้นครู่หนึ่ง ก่อนจะใช้ตะเกียบคีบเนื้อหมูชิ้นหนึ่งขึ้นมา กลิ่นหอมของเครื่องเทศและดีสุกที่ชัดเจนยิ่งขึ้นเมื่ออยู่ใกล้ รสชาติแรกที่สัมผัสลิ้นคือความขมขื่นของดีสุกที่เข้มข้น จัดจ้านอย่างที่เขาต้องการ ตามมาด้วยความเผ็ดร้อนจากพริก และความหอมมันของเนื้อหมูที่ถูกหั่นอย่างปราณีต มันละลายในปากอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้เพียงรสชาติซับซ้อนที่ติดตรึงในลำคอ

หลงซินไม่ตอบ เขาเทสาโทลงแก้วไม้จนเกือบเต็ม ปล่อยให้ฟองละเอียดผุดขึ้นมาเล็กน้อย กลิ่นของข้าวหมักหอมกรุ่นปะปนกับกลิ่นดินจางๆ ลอยขึ้นมาแตะจมูก เขายกแก้วขึ้นจิบช้าๆ รสชาติหวานปนเปรี้ยวเล็กน้อยของสาโทแผ่ซ่านไปทั่วลิ้น บรรเทาความร้อนแรงของซ่าจิ้นได้อย่างดีเยี่ยม

ในขณะนั้นเอง เสียงกระหึ่มจากภายนอกโรงเตี๊ยมก็ดังขึ้น มีกลุ่มคนท่าทางนักเลงกำลังเดินเข้ามาอย่างเอะอะมะเทิ่ง เสียงพูดคุยโหวกเหวกของพวกเขากลบเสียงอื่นๆ ในโรงเตี๊ยมไปเกือบทั้งหมด หนึ่งในชายฉกรรจ์คนหนึ่งในกลุ่มนั้นกวาดตามองไปรอบๆ ก่อนจะหยุดที่หลงซินที่นั่งอยู่คนเดียว

หลงซินเพียงแค่ช้อนสายตาขึ้นมอง ใบหน้ายังคงเรียบเฉย ไร้อารมณ์ใดๆ ดวงตาคู่สีแดงก่ำราวโลหิตเย็นชาจนทำให้คนมองรู้สึกหนาวสะท้านเข้าไปถึงกระดูก เฒ่าแก่ซึ่งยืนอยู่ใกล้ๆ ถึงกับตัวแข็งทื่อ ไม่กล้าขยับ ร้อนรนใจว่าจะมีเรื่องวิวาทเกิดขึ้น

คำพูดสั้นๆ เพียงไม่กี่คำนั้นกลับทำให้เสียงหัวเราะของกลุ่มนักเลงเงียบกริบลงทันตาเห็น ชายร่างกำยำที่เมื่อครู่ยังหัวเราะเสียงดังค้างอยู่ในลำคอ ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยแววหาเรื่องบัดนี้เต็มไปด้วยความประหลาดใจระคนไม่พอใจ เขาผงะไปเล็กน้อยเมื่อเผชิญหน้ากับความเย็นชาไร้อารมณ์ของหลงซิน เฒ่าแก่ถึงกับตัวสั่นเทา เหงื่อกาฬไหลซึมไปตามแผ่นหลัง

หลงซินไม่ตอบ เขาเพียงแค่ยกแก้วสาโทขึ้นจิบช้าๆ อีกครั้ง สายตาคมกริบยังคงจับจ้องไปที่กลุ่มนักเลงอย่างไม่เกรงกลัว ราวกับว่าพวกเขาก็เป็นเพียงอากาศธาตุ กระแสพลังงานบางอย่างที่มองไม่เห็นแผ่ออกมาจากตัวหลงซิน ทำให้บรรยากาศในโรงเตี๊ยมตึงเครียดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ผู้คนรอบข้างเริ่มมองมาด้วยความสนใจแต่ก็ไม่กล้าเข้ามายุ่งเกี่ยว ชายฉกรรจ์ในกลุ่มนักเลงเริ่มมองหน้ากันไปมาอย่างลังเล ยังคงตัดสินใจไม่ได้ว่าจะถอยหรือจะสู้ต่อ

ชายร่างกำยำเอ่ยซ้ำอีกครั้ง เสียงแข็งกร้าวขึ้นเล็กน้อย แต่ก็แฝงไว้ด้วยความไม่มั่นใจอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาของเขาจ้องมองหลงซินราวกับพยายามหาคำตอบในความว่างเปล่าเย็นชาบนใบหน้านั้น กลุ่มเพื่อนของเขาเริ่มยืนห่างกันเล็กน้อย สลับกันมองหลงซินและหัวหน้าของพวกเขาอย่างลังเลใจ

หลงซินวางแก้วสาโทลงบนโต๊ะเบาๆ เสียงกระทบกันของแก้วไม้ดังกังวานคล้ายเสียงเตือนภัย ดวงตาคู่สีแดงก่ำเฉยชาจนดูเหมือนไม่รับรู้อารมณ์ใดๆ ช้อนมองขึ้นไปยังชายร่างกำยำช้าๆ ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มเล็กน้อย แต่เป็นรอยยิ้มที่ดูอันตรายมากกว่าเป็นมิตร

คำพูดนั้นคล้ายกับสายฟ้าฟาดลงกลางโรงเตี๊ยม เฒ่าแก่ถึงกับตัวแข็งทื่อ ปากอ้าค้างเล็กน้อย ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนกปนประหลาดใจ ส่วนชายร่างกำยำและพรรคพวกถึงกับผงะไปข้างหลัง สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนจากความหึกเหิมเป็นความหวาดหวั่นในพริบตา พวกเขารู้ดีว่า “องครักษ์องค์หญิงแฝด” มีความหมายเช่นไร และใครคือผู้ที่กล้าพอจะกล่าวอ้างตำแหน่งนั้นอย่างไม่เกรงกลัว

เสียงอุทานแผ่วๆ ดังขึ้นจากกลุ่มนักเลงที่รายล้อมอยู่รอบโต๊ะของหลงซิน ใบหน้าของพวกเขาที่เคยโอหังบัดนี้เต็มไปด้วยความหวาดกลัว เฒ่าแก่ถึงกับทรุดลงนั่งหลังเคาน์เตอร์ ดวงตาเหลือกมองเหตุการณ์อย่างหวาดหวั่น

หลงซินไม่ได้ตอบคำ เขายังคงจิบสาโทอย่างไม่รีบร้อน สายตาคู่สีแดงก่ำกวาดมองไปทั่วใบหน้าของกลุ่มนักเลงทีละคน ราวกับจะจดจำพวกเขาไว้ในความทรงจำ เสียงกุกกักของเม็ดมะม่วงหิมพานต์กระทบฟันดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงันที่น่าอึดอัด

ชายร่างกำยำกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เขารู้ดีว่าชื่อของหลงซินนั้นเป็นที่เลื่องลือถึงความเหี้ยมโหดและพลังอำนาจที่เหนือธรรมชาติของอัสนีสีแดง หากหลงซินต้องการปลิดชีพพวกเขา ก็ทำได้ง่ายดายราวพลิกฝ่ามือ เขามองไปยังเพื่อนร่วมกลุ่ม เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวไม่ต่างกัน

เสียงอึกทึกในโรงเตี๊ยมเงียบสนิทลงอย่างน่าใจหาย มีเพียงเสียงจิบสาโทของหลงซินเท่านั้นที่ยังคงดังแผ่วเบา กลุ่มนักเลงที่เคยฮึกเหิมบัดนี้ยืนตัวแข็งทื่อราวกับถูกสาป แต่ละคนหน้าซีดเผือด สีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด เมื่อชื่อของ “หลงซิน” ถูกเอ่ยออกมา

ชายร่างกำยำเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ ใบหน้าซีดเผือด เต็มไปด้วยเหงื่อกาฬ ดวงตาหวาดกลัวจ้องมองหลงซินอย่างไม่เข้าใจ คำว่า ‘สองทางเลือก’ ทำให้จิตใจของเขาสับสนวุ่นวาย

คำพูดนั้นราวกับฟ้าผ่าลงกลางใจกลุ่มนักเลง พวกเขาตัวแข็งทื่อ บางคนถึงกับกลั้นหายใจ ชายร่างกำยำถึงกับผงะ ใบหน้าถอดสี ไม่คิดว่าหลงซินจะยื่นข้อเสนอที่โหดเหี้ยมเช่นนี้ เฒ่าแก่ที่แอบมองอยู่หลังเคาน์เตอร์ถึงกับตัวสั่นเทา มือไม้จับอะไรไม่ถูก

คำพูดนั้นสะท้านเข้าไปถึงโสตประสาทของทุกคนในโรงเตี๊ยม หัวหน้ากลุ่มนักเลงถึงกับตัวสั่นสะท้าน เขารีบก้มลงกราบอีกครั้ง

เฒ่าแก่สะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็รีบเดินโซซัดโซเซมาข้างหลงซิน

หัวหน้ากลุ่มนักเลงรีบควักเหรียญเงินออกมาจากอกเสื้อด้วยมือที่สั่นเทา เหงื่อกาฬผุดขึ้นเต็มหน้าผาก เขานับเงินอย่างรีบร้อนก่อนจะยื่นให้เฒ่าแก่

กลุ่มนักเลงรีบโค้งคำนับอย่างพร้อมเพรียง ก่อนจะรีบหันหลังก้มหน้าก้มตาออกจากโรงเตี๊ยมไปอย่างรวดเร็วราวกับมีผีไล่ตามหลัง ทิ้งไว้เพียงความเงียบและเฒ่าแก่ที่ยืนถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาเก็บถุงเงินไว้ในอกเสื้อ ก่อนจะหันมามองหลงซินด้วยแววตาซาบซึ้งระคนหวาดเกรง

เงาของหลงซินเคลื่อนไหวอย่างเงียบงันกลับสู่วัง ผ่านประตูวังที่สูงตระหง่าน แสงจันทร์สาดส่องลงมาต้องพื้นหินอ่อนเย็นยะเยือก ยามเฝ้าประตูโค้งคำนับเล็กน้อยด้วยความเคารพยำเกรง โดยไม่เอ่ยคำใด หลงซินเพียงพยักหน้าตอบรับเบาๆ กลิ่นหอมจางๆ ของดอกเหมยยามค่ำคืนลอยมาปะทะจมูก บรรยากาศภายในวังสงบนิ่ง แต่ก็แฝงไว้ด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจคาดเดาได้

ระหว่างทางเดินกลับตำหนัก หลงซินได้ยินเสียงกระซิบกระซาบจากนางกำนัลสองสามคนซึ่งกำลังเดินสวนมา พวกนางรีบโค้งคำนับเมื่อเห็นเขา แต่ก่อนที่หลงซินจะเดินผ่านไป เสียงกระซิบของหนึ่งในนางกำนัลก็แว่วเข้าหู

หลงซินหยุดชะงักเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะเดินจากไปอย่างไม่เร่งรี้นัก เขาหันไปมองต้นเหมยแดงที่กำลังเริ่มโรยรา พลางเอ่ยกับยามที่เดินตรวจตราอยู่ใกล้ๆ

หลงซินก้าวเท้าเข้าสู่เขตตำหนักขององค์หญิง กลิ่นกำยานอ่อนๆ คละคลุ้งผสมผสานกับกลิ่นดอกเหมยที่ลอยมาจากสวนหย่อม แสงจันทร์ส่องลอดผ่านม่านผ้าไหมบางเบา ทำให้เกิดเงามืดและแสงสว่างสลับกันไปตามโถงทางเดินที่วิจิตรบรรจง เขาเคลื่อนไหวอย่างเงียบเชียบ ราวกับเงาที่กลืนไปกับรัตติกาล

ทันใดนั้น เสียงกระแอมไอเบาๆ ก็ดังขึ้นจากห้องโถงด้านหน้า อวินเซียนในชุดคลุมผ้าไหมสีขาวบริสุทธิ์ กำลังยืนมองออกไปยังสวนดอกเหมยยามราตรี นางดูราวกับเทพธิดาจันทราที่ก้าวลงมาจากฟากฟ้า เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆ นางก็หันกลับมาอย่างช้าๆ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มฉายแววอ่อนโยน แต่ก็แฝงไว้ด้วยความรู้สึกที่อ่านไม่ออก เมื่อเห็นว่าเป็นหลงซิน นางก็แย้มยิ้มเล็กน้อย

เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบดังขึ้นจากทางเดินด้านหลัง อวินหลิงปรากฏตัวขึ้น ใบหน้าของนางมีร่องรอยของความหงุดหงิดเล็กน้อย เมื่อเห็นหลงซินและอวินเซียนยืนอยู่ใกล้กัน สายตาของนางก็หรี่ลงเล็กน้อย