ตัวละครหลัก
“พีท” (ธันวา) — ปี 3 คณะสถาปัตย์ มหาวิทยาลัยดัง
นิ่ง สุขุม แต่ขี้หึงไม่เบา เป็นคนที่ใคร ๆ มองว่าเย็นชาแต่ในใจกลับอบอุ่น
ชอบเก็บทุกอย่างไว้คนเดียว ไม่ค่อยพูดถึงความรู้สึกตัวเอง
“มิน” (มีนภัทร) — ปี 1 คณะศิลปกรรม
สดใส ร่าเริง ขี้แซว พูดตรงแต่จิตใจดี
มีความฝันอยากเป็นนักวาดภาพประกอบชื่อดัง แต่ยังไม่มั่นใจในตัวเอง
---
ตอนที่ 1 : วันแรกของคนแปลกหน้า
> “ขอโทษครับ! ผมไม่ได้ตั้งใจ!”
เสียงตะโกนของใครบางคนดังขึ้นท่ามกลางสายฝนโปรยปรายในเช้าวันเปิดเทอมใหม่ของมหาวิทยาลัย X มินในเสื้อกันฝนสีฟ้าอ่อนรีบก้มลงเก็บกระดาษสเก็ตช์ที่ปลิวเกลื่อนพื้น มือสั่นเพราะกลัวว่ากระดาษจะเปียกจนหมึกเลอะหมด
อีกมือหนึ่งที่ยื่นมาช่วยเก็บเป็นมือของชายคนหนึ่ง — ใหญ่ อุ่น และเต็มไปด้วยรอยเปื้อนดินสอสีเทา
> “ของนายเหรอ”
> “ครับ ขอบคุณมากเลยพี่!”
พีทมองใบหน้าของเด็กปีหนึ่งตรงหน้า พลางยื่นกระดาษแผ่นสุดท้ายคืนให้
เด็กคนนั้นยิ้มกว้างจนตาหยี รอยยิ้มที่สดใสเหมือนแสงอาทิตย์หลังฝนตก
> “ระวังหน่อย ฝนตก พื้นลื่น”
> “ครับ… เอ่อ พี่เรียนคณะอะไรเหรอครับ?”
> “สถาปัตย์”
> “อ๋ออออออ~ สมกับที่มือเปื้อนดินสอเลยครับ ฮ่าๆๆ”
พีทเลิกคิ้ว เขาไม่ค่อยชินกับคนพูดจาเสียงดังแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้รำคาญแปลกใจเสียมากกว่า — มันเหมือนโลกของเด็กคนนี้หมุนเร็วกว่าของเขาหลายเท่า
---
สองชั่วโมงต่อมา มินเดินเข้าห้องชมรมศิลปะ ซึ่งเป็นห้องเดียวกับที่พีทนั่งวาดแบบอยู่ตรงมุมข้างหน้าต่างอีกด้าน
“เฮ้! พี่ฝนตกเมื่อเช้า!” มินพูดพร้อมโบกมือ
พีทเงยหน้าขึ้นจากแบบร่างช้า ๆ
> “มิน?”
> “ครับ~ จำชื่อผมได้แล้วด้วย”
คนรอบข้างหันมามอง บางคนหัวเราะเบา ๆ
พีทได้แต่ส่ายหน้า แต่มุมปากเขาแอบยกขึ้นนิดหนึ่ง — นิดเดียวเท่านั้น
---
> “พี่วาดเก่งมากเลย ผมอยากวาดให้ได้แบบนั้นบ้าง”
> “ก็วาดไปสิ”
> “ผมวาดอยู่ครับ แต่พี่ช่วยดูให้หน่อยได้ไหมว่าองค์ประกอบมันแปลก ๆ มั้ย”
พีทรับกระดาษไปดู — เส้นสายยังไม่มั่นคง แต่เต็มไปด้วยความตั้งใจ
เขาใช้เวลาห้านาทีแก้ให้บางส่วน แล้วส่งคืน
> “ลองแบบนี้”
> “ขอบคุณครับ!”
> “อย่าขอบคุณมาก เดี๋ยวชิน”
> “หืม? ถ้าชินก็แสดงว่าพี่ช่วยบ่อยสิ~”
เด็กคนนั้นพูดพร้อมรอยยิ้มอีกครั้ง
พีทเมินสายตานั้น แต่ในใจกลับรู้สึกแปลก ๆ …เหมือนอะไรบางอย่างเริ่มเคลื่อนไหวในโลกอันนิ่งสงบของเขา
---
คืนนั้น ขณะพีทนั่งออกแบบในห้องพัก เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ดังขึ้น
> [มิน : พี่วาดอะไรอยู่เหรอครับ?]
> [มิน : หรือกำลังนอน? ถ้านอนแล้วฝันดีนะครับ]
> [มิน : พรุ่งนี้เจอกันที่ชมรมนะ~]
เขาไม่ได้ตอบข้อความนั้น
แต่สายตากลับจ้องหน้าจอนานกว่าที่ควรจะเป็น
ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไปเพียงสั้น ๆ
> [ฝันดีเหมือนกัน]
---
ตอนจบของตอนที่ 1
ในมหาวิทยาลัยที่มีคนมากมาย พีทไม่คิดเลยว่าจะจำ “เด็กปีหนึ่งหน้าฝน” คนนั้นได้ติดตา
แต่ภาพรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของมินกลับวนเวียนอยู่ในหัวเขาทั้งคืน
บางที… “ความสงบ” ของเขา อาจเริ่มถูกทำลายลงตั้งแต่วินาทีนั้น
---
ตอนที่ 2 : เสียงหัวเราะของใครบางคน
> “พี่พีท! วันนี้พี่มาก่อนอีกแล้วเหรอ~”
เสียงสดใสดังขึ้นตั้งแต่ประตูห้องชมรมยังไม่ทันปิดดี มินในชุดนักศึกษาที่ชายเสื้อหลุดจากกางเกงข้างหนึ่งรีบวางกระเป๋าแล้ววิ่งมาหยุดตรงหน้าเขาอย่างเคยชิน
พีทมองเด็กนั่นจากหัวจรดเท้า ก่อนจะเอ่ยเรียบ ๆ
> “รีบมาขนาดนี้ กลัวผมหนีหรือไง”
> “เปล่าครับ! ผมแค่อยากมาเจอพี่”
คำตอบนั้นออกมาอย่างตรงไปตรงมาจนพีทชะงักนิด ๆ
แต่เจ้าตัวก็หัวเราะกลบไปทันที
> “หมายถึง...อยากมาดูพี่วาดแบบไงครับ ผมได้เรียนรู้เยอะเลย”
> “อืม”
เสียงตอบสั้น ๆ เหมือนจะเฉยชา แต่ในใจพีทรู้ดีว่ามันไม่ได้เฉยเท่าที่ปากพูด
ไม่รู้ทำไม แต่พอเห็นเด็กคนนั้นยิ้ม เขาก็เผลอยิ้มในใจตามทุกที
---
วันนี้ชมรมศิลปะจัดกิจกรรม “ระบายสีสีน้ำกลางแจ้ง” ที่สวนหลังตึกศิลป์
อากาศสดใสแต่แดดแรงจนมินเหงื่อซึมตั้งแต่ยังไม่เริ่มวาด
> “พี่พีท ผมขอแชร์ร่มได้ไหมครับ แดดแรงมากเลย”
> “มานี่สิ”
พีทขยับร่มบังแดดให้ มินนั่งลงข้าง ๆ ใกล้จนไหล่เกือบแตะกัน
กลิ่นสบู่อ่อน ๆ จากตัวพีทลอยมาแตะจมูก ทำเอาหัวใจของมินเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว
---
> “พี่วาดเร็วมากเลย”
> “เพราะซ้อมมานาน”
> “งั้นผมจะซ้อมบ้าง จะได้วาดเร็วเท่าพี่”
> “อย่าเทียบตัวเองกับคนอื่น มันไม่ยุติธรรม”
> “อ้าว ทำไมล่ะครับ”
> “เพราะแต่ละคนมีจังหวะของตัวเอง”
มินเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะยิ้มบาง ๆ
> “พี่พูดเหมือนอาจารย์เลย แต่ผมชอบนะ ฟังแล้วอบอุ่นดี”
พีทนิ่งไปชั่วขณะ มือที่กำลังระบายสีกลับหนักแน่นขึ้นอย่างประหลาด
คำว่า อบอุ่นดี มันติดอยู่ในหัวตลอดทั้งบ่าย
---
ตอนเย็นหลังเลิกชมรม มินเดินกลับพร้อมพีท ทั้งสองถือร่มคันเดียวเพราะฝนเริ่มตกอีกครั้ง
> “พี่... ผมถามอะไรหน่อยได้ไหม”
> “ว่า?”
> “พี่มีคนที่ชอบหรือยังครับ”
คำถามนั้นมาแบบไม่ทันตั้งตัว พีทหยุดเดิน
สายฝนโปรยบาง ๆ เปลี่ยนเป็นเสียงเงียบที่มีเพียงหัวใจเต้นของทั้งคู่
> “ถามทำไม”
> “อยากรู้เฉย ๆ ครับ ผมชอบวาดรูปคนที่ชอบ...เลยอยากรู้ว่าพี่มีใครให้วาดหรือยัง”
> “ไม่มี”
> “งั้นดีเลย!”
มินยิ้มตาหยี มือยกขึ้นรับละอองฝนเบา ๆ
> “เพราะงั้นพี่ต้องให้ผมวาดรูปพี่นะ!”
พีทมองเด็กตรงหน้า ฝนตกแต่รอยยิ้มของมินกลับสดใสกว่าท้องฟ้าเสียอีก
เขาไม่ตอบ แค่พยักหน้าเบา ๆ แล้วเดินต่อ
แต่ภายใต้สีหน้าที่ดูนิ่ง พีทกลับรู้สึกบางอย่างแปลกไป — เหมือนหัวใจที่เคยว่างเปล่ากำลังถูกแต่งแต้มด้วยสีสันของเด็กปีหนึ่งคนนี้
---
คืนนั้น
> [มิน : พี่ครับ รูปที่ผมวาดวันนี้เสร็จแล้วนะ อยากให้พี่ดู!]
> [พีท : ส่งมาดิ]
> [มิน : ห้ามหัวเราะนะ ผมเพิ่งหัดวาดคนจริงจังเลยนะ!]
มินส่งรูปมา เป็นภาพพีทที่ถือร่มอยู่กลางฝน
เส้นสายยังไม่เป๊ะ แต่สายตาในภาพกลับอ่อนโยนเหมือนมีชีวิต
> **[พีท : สวยดี]
> **[มิน : จริงเหรอ! ผมดีใจจัง]
> **[พีท : ทำไมวาดผมดูดีใจขนาดนั้น]
> **[มิน : ก็พี่ดีใจนี่ครับ ถึงจะไม่ยอมยิ้มก็ตาม]
พีทมองข้อความนั้นแล้วหลุดหัวเราะในลำคอ
เขาไม่รู้ว่ามันตลกตรงไหน แต่รู้เพียงว่ารอยยิ้มมันออกมาเอง
> [พีท : ไว้เจอกันพรุ่งนี้]
> [มิน : ครับพี่ ]
---
คืนนั้นเสียงฝนยังตกไม่หยุด
พีทวางโทรศัพท์ไว้ข้างหมอน แล้วมองเพดานห้องเงียบ ๆ
ในหัวของเขามีแต่ภาพรอยยิ้มของมิน
รอยยิ้มที่ตอนแรกเหมือนแค่ความสดใสธรรมดา
แต่ตอนนี้...มันเริ่มกลายเป็น “แสง” ที่เขาเผลอมองหาในทุกวัน
---
ตอนจบของตอนที่ 2
> บางที... ความสัมพันธ์ไม่ได้เริ่มจากคำพูด “ชอบ”
> แต่มันเริ่มจากการที่เรายิ้มได้…เพียงเพราะอีกคนยังอยู่ตรงนั้น
---
ตอนที่ 3 : กาแฟแก้วนั้น กับความรู้สึกที่เริ่มไม่เหมือนเดิม
> “พี่พีท วันนี้ไปกินข้าวด้วยกันไหมครับ?”
เสียงนั้นดังขึ้นขณะพีทกำลังเก็บแบบร่างใส่แฟ้มหลังเลิกเรียน
มินมายืนรออยู่ที่หน้าประตูห้องเรียนของคณะสถาปัตย์ ใส่เสื้อเชิ้ตพับแขนขึ้นอย่างลวก ๆ และยิ้มเหมือนทุกครั้งที่เจอ
> “ทำไมต้องชวนผม”
> “ก็ผมอยากเลี้ยงขอบคุณพี่ ที่ช่วยดูงานให้เมื่อวาน”
> “เลี้ยงผมเหรอ”
> “ครับ! แต่อาจจะได้แค่ร้านข้าวแกงนะ ผมยังเป็นเด็กหอจน ๆ อยู่เลย”
พีทหัวเราะเบา ๆ เป็นเสียงหัวเราะจริง ๆ ที่มินไม่ค่อยได้ยินจากปากเขา
> “ได้สิ ร้านข้าวแกงก็ได้”
---
ร้านข้าวแกงใต้ตึก
โต๊ะไม้เก่า ๆ กับพัดลมเพดานที่หมุนเอื่อย ๆ กลับกลายเป็นที่นั่งที่อบอุ่นที่สุดในวันนั้น
มินเลือกกับข้าวมาสองอย่าง ส่วนพีทเลือกเมนูเดิม ๆ ที่กินเป็นประจำ
> “พี่กินแต่ของจืด ๆ แบบนี้ทุกวันเลยเหรอครับ”
> “อืม”
> “ไม่เบื่อเหรอ”
> “มันไม่สำคัญว่าจะเบื่อหรือไม่ แค่กินให้อิ่มก็พอ”
มินจ้องหน้าเขา แล้วพูดเบา ๆ
> “แต่ผมว่าชีวิตมันควรมีรสชาติหน่อยนะครับ”
พีทเงยหน้าขึ้น สบตากับดวงตากลมโตที่มองมาอย่างจริงจัง
คำพูดธรรมดานั้นกลับกระแทกใจเขาอย่างแปลกประหลาด
> “แล้วนายล่ะ ชีวิตนายมีรสชาติแบบไหน”
> “ผมเหรอ... หวานบ้าง เผ็ดบ้าง แต่ไม่เคยจืดครับ”
คำตอบพร้อมรอยยิ้มกว้างทำให้พีทรู้สึกว่า—เขาอยากรู้จัก “รสชาติ” ของชีวิตแบบมินให้มากกว่านี้
---
คาเฟ่ยามบ่าย
หลังจากกินข้าวเสร็จ มินลากพีทไปคาเฟ่เล็ก ๆ หน้ามหา’ลัย
ร้านตกแต่งเรียบง่าย กลิ่นกาแฟลอยอบอวล
> “พี่กินกาแฟไหมครับ”
> “ปกติไม่ค่อยกิน”
> “งั้นลองดูสิครับ ผมจะสั่งให้”
พีทยอมตามอย่างไม่ขัด
อีกสิบนาทีต่อมา มินยื่นแก้วลาเต้ร้อนให้
> “ของพี่ ลาเต้หวานน้อย ส่วนของผมคาปูฯ หวานมาก”
> “นายจำได้ด้วย?”
> “จำได้สิ พี่เคยบอกว่าชอบอะไรที่ไม่หวานเกินไป”
พีทยกกาแฟขึ้นจิบ
กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของกาแฟผสมกลิ่นคาราเมลบาง ๆ …มันหวานน้อยจริง ๆ แต่กลับอุ่นในคอ
> “อร่อยกว่าที่คิด”
> “ผมบอกแล้ว!”
มินยิ้มกว้างจนแก้มขึ้นสี แล้วเอื้อมมือไปเขียนอะไรบางอย่างบนฝาแก้วของพีทด้วยปากกาสีดำ
> “ทำอะไร”
> “เขียนชื่อพี่ไว้ จะได้รู้ว่าเป็นของพี่”
บนฝาแก้วเขียนว่า — *“P : หวานน้อยแต่ใจดีมาก”*
พีทมองข้อความนั้นแล้วเมินสายตา แต่หูแดงขึ้นเล็กน้อยจนมินอดหัวเราะไม่ได้
---
เย็นวันนั้น
ฝนตกอีกแล้ว — ราวกับท้องฟ้ากับเรื่องราวของทั้งคู่สื่อถึงกันเสมอ
มินกับพีทเดินกลับหอในร่มคันเดียว
เสียงฝนตกกระทบพื้นดังเป็นจังหวะที่กลืนกับเสียงหัวใจ
> “พี่พีท”
> “หืม”
> “ผมดีใจที่ได้รู้จักพี่นะ”
พีทไม่ตอบในทันที
เขามองหน้าเด็กคนนั้นอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะพูดเบา ๆ
> “ฉันก็เหมือนกัน”
มินยิ้มบาง ๆ มือข้างที่ถือร่มสั่นเล็กน้อย ไม่รู้เพราะน้ำหนักของร่มหรือหัวใจตัวเองที่เต้นแรงเกินไป
---
คืนนั้น
พีทกลับถึงห้อง เปิดไฟสลัว ๆ แล้วมองแก้วกาแฟที่มินเขียนชื่อไว้
เขายกมันขึ้นมาดูอีกครั้ง — ข้อความสั้น ๆ แต่กลับทำให้ยิ้มออกโดยไม่รู้ตัว
> “หวานน้อยแต่ใจดีมาก...”
เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ดังขึ้น
> [มิน : วันนี้ขอบคุณนะครับพี่ ผมสนุกมากเลย]
> [มิน : กาแฟอร่อยใช่ไหมล่ะ ผมเลือกให้เองนะ!]
> [พีท : อร่อยดี]
> [มิน : ถ้าพี่ชอบ พรุ่งนี้ผมพาไปอีก!]
> [พีท : ตามใจ]
> [มิน : ดีเลย งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะครับ :]
พีทวางโทรศัพท์ลง แต่รอยยิ้มยังค้างอยู่บนใบหน้า
เขาไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับมินคืออะไร
แต่มันเริ่มเปลี่ยนทุกอย่างในชีวิตที่เคยนิ่งสงบของเขาไปทีละนิด
---
ตอนจบของตอนที่ 3
> ความรู้สึก...มันไม่ต้องการเหตุผล
> บางทีมันก็เริ่มต้นจากกาแฟแก้วเดียว กับคนที่ทำให้เรายิ้มได้ง่ายที่สุด
---
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
