ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง ณ เมืองหลวงแห่งนครใหญ่ โรงเรียนนี้มีชื่อว่าGenovia High เป็นโรงเรียนที่โด่งดังมากในเมืองหลวง ขึ้นชื่อเรื่องความหรูหรา ชนชั้น สตรีและสุภาพบุรุษผู้สูงส่ง หนึ่งในนั้นมีอลิซาเบสเด็กน้อยแห่งตระกูลโรส ตระกูลโรสนั้นขึ้นชื่ออย่างมากเรื่องความฉลาดและสูงส่งแต่อลิซิเบสนั้นกลับตกข้ามกัน เธอมีผมสีชมพู ร่างกายอ่อนแอและโง่ว์ และในห้องเรียนเธอก็ถูกเพื่อนร่วมชั้นรังแก อย่างเงียบๆมาโดยตลอด อลิซาเบสที่ไม่กล้าฟ้องครูจึงทำได้แค่ยอมและรับไปวันๆ เพื่อนร่วมชั้น1: "นี้ ไอนอกคอกเธอช่วยไปนั่งไกลๆพวกกูได้ไหม เหม็นสาปพวกโง่ว์ว่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ" อลิซาเบสได้แต่ก้มหน้าและสะอื้นเบาๆ เพื่อนร่วมชั้น2: "เบื่อขี้หน้าชิบหายเลยว่ะ" หลังจากจบคำพูดนั้น อลิซาเบสก็ได้ถูกเตะล้มลงบนพื้นและถูกกระทืบอยู่หลังห้องโดยที่ไม่มีใครมาช่วยเลย เพราะหนึ่งในแก็งค์อันธพาลนั้นมีซาย่าผู้เป็นหัวหน้าแก็งค์และคอยรังแกอลิซาเบสมาโดยตลอด "เห้ยอลิซาเบส พวกกูเบื่อว่ะ มึงมาเป็นของเล่นให้พวกกูหน่อยได้ป่ะ" หลังจากพูดจบอลิซาเบสก็โดนซาย่าเตะเข้าหน้าท้องอย่างจังและถูกลากไปหลังโรงเรียนซึ่งแก็งค์ของซาย่าก็นั่งเต็มไปหมด อลิซาเบสก็สั่นกลัวและทำได้แค่หดตัวและป้องกันตัวเองจากจุดสำคัญ ซาย่าและกลุ่มแก็งค์ทำการรุมอลิซาเบสอย่างต่อเนื่องยาวครึ่งชั่วก่อนก่อนที่จะืิ้งเธออยู่กับความเจ็บปวด อลิซาเบสที่โดนรุมสกัมอย่างหนักจึงได้สลบไป หลังจากนั้น3ชั่วโมง

อลิซาเบสก็ได้ตื่นขึ้นพร้อมกับความเจ็บปวดทางกายและจิตใจ เธอหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาแล้วเห็นว่าโทรศัพท์ของเธอนั้นอตกร้าวไปหมดแตต่สิ่งที่เธอเห็นก็คือ ข้อความเตือน 'อลิซาเบส โรส ถูกตัดคะแนนเนื่องจากโดดเรียน' อลิซาเบสพยายามกัดปากตัวเองเพื่อที่จะไม่ร้องไห้ออกมา อลิซาเบสค่อยๆยืนขึ้นและเดินไปที่ห้องเรียน หยิบกระเป๋าก่อนที่จะกลับบ้านด้วยร่างกายที่สะบักสะบอม สายตาของรอบตัวมองเธอด้วยความสงสัยและรังเกียจ อลิซาเบสถึงบ้านและเข้าไป พ่อของอลิซาเบสเดินมาหาอลิซาเบส "อลิซาเบสลูก เป็นอะไรมากไหม" พ่อของเธอถาม อลิซาเบสมองหน้าขึ้นมองพ่อของเธอ ก่อนที่อลิซาเบสจะพูดอะไร พ่อของอลิซาเบสก็ตบหน้าอลิซาเบสอย่างแรง "ก่อนที่ลูกจะตอบ ลูกไม่ลองถามพ่อมั้งว่าเป็นอะไรบ้าง รู้ไหมว่ากูต้องเหนื่อยขนาดไหน ต้องอายขนาดไหนที่มีลูกอย่างมึง แล้วนี้มึงยังโดดเรียนอีก กูจะให้มึงอ่านหนังสือเพิ่มอีก4ชั่วโมง ขึ้นไป!" พ่อของอลิซาเบสตะเบ็งใส่อลิซาเบส อลิซาเบสทำได้แค่พยักหัวและขึ้นไปห้องเธออย่างเงียบๆ อลิซาเบสขึ้นไปบนห้องและนอนลงบนเตียงของเธอ ไม่ทันไรน้ำตาก็เริ่มไหลรินลงมาที่หน้าของเธอ ที่หมอนและที่นอนของเธอ ความเจ็บปวดทางใจมันเจ็บยิ่งกว่าทางกายซะอีก นี้คือเวลาที่อลิซาเบสได้ปลดปล่อยอารมณ์ที่แท้จริงออกมา เธอกัดปากของเธอจนเลือดไหล ไม่รู้ถึงความเจ็บปวดแต่ใจของเธอช่างสาหัสนัก "ทำไมฉันถึงไม่ตายๆไปซักทีละ ฉันอยากอยู่กับแม่มากกว่าไอแก่เฮงซวยนี้อีก.." อลิซาเบสพูดพร้อมกับสะอื้น "แม่ค่ะ หนูทรมานเหลือเกิน แม่ค่ะถ้าแม่ได้ยินหนูก็ได้โปรด ปลดปล่อยหนูออกไปเถอะค่ะ" อลิซาเบสกระซิบกับตัวเองเบาๆ เป็นคำกระซิบที่บอกกับตัวเองทุกวันแม้รู้ว่าทุกๆอย่าง ทุกๆวันจะเป็นเช่นเดิม..