"ขอคุณครับ! เชิญมาอีกนะครับ!"

เสียงร่าเริงขอพนักงานดังขึ้น ประตูอัตโนมัติของซุปเปอร์มาร์เก็ตเปิดออก

ชายหนุ่มสวมเสื้อฮู้ดสีเทา ถือถุงช้อปปิ้งลายสตอเบอรี่ที่บรรจุวัตถุดิบต่างๆไว้ กำลังมุ่งหน้าไปยังป้ายรถเมล์

"มีรอยแยกปรากฏขึ้นที่ทางแยก!"

"กำลังควบคุมการจราจร! โปรดให้ความร่วมมือด้วย!"

ชายหนุ่มเอียงศีรษะ มองภาพเหตุการณ์ไม่คุ้นเคยที่เกิดขึ้นบนเส้นทางประจำของเขา

มีคนสวมเสื้อกั๊กสะท้อนแสงสีเหลืองทับชุดและหมวกนิรภัยสีเหลืองขวางทางอยู่ พร้อมกับโบกกระบอกสีแดงกระพริบเหนือศีรษะของพวกเขา

มองเห็นรอยแยกสีน้ำเงินระยิบระยับปรากฏอยู่เบื้องหน้านั้น

ฮันเตอร์กำลังต่อสู้กับมอนสเตอร์ที่แทรกตัวเข้ามาจากรอยแยกอย่างสิ้นหวัง

"ค๊าาาาา!!!"

"อืม!ยังไม่หรอ?"

"อีกนิดเดียวเท่านั้น...!"

กิ้งก่าตัวหนึ่งขนาดเท่ารถยนต์ สะบัดหางแหลมคมอย่างดูร้าย ส่งเสียงร้องประหลาด

ฮันเตอร์ที่ถือโล่ป้องกันการโจมตีไว้ได้ แต่กิ้งก่ากลับสะบัดหางไปมาอย่างบ้าคลั่ง ราวกับกวาดพื้นที่โดยรอบ

ฮันเตอร์แทบจะต้านการโจมตีอันไม่หยุดยั้งไม่ไหว จึงสบดด่า

"ไปตายซะแก!บอลเพลิง!"

เปลวไฟสีแดงสดลุกโชนเข้าปกคลุมกิ้งก่า ฮันเตอร์อีกคนหนึ่งฉวยโอกาสยิงธนูใส่กิ้งก่า ลูกศรแทงทะลุดวงตาของกิ้งก่า ทำให้มันดิ้นรนด้วยความเจ็บปวดและกรีดร้อง

"คี้ด!"

"ว้าว!นั้นมันสุดยอดเลย..."

"อย่าเข้าใกล้สิ่งกีดขวาง!"

"ฉันจะถ่ายมันลงYouTube Shorts"

"ใช่แล้ว!ฉันด้วย!"

ผู้คนยืนห่างจากแนวป้องกันเล็กน้อย ถ่ายวิดีโอและชม ชายหนุ่มไม่เข้าร่วมในความโกลาหล เดินหนีออกมาอย่างรวดเร็ว ถุงช้อปปิ้งแกว่งไปมาขณะที่เขาเคลื่อนไหว

ขณะที่เขาก้าวขาเข้าไปในตรอกร้างแห่งหนึ่ง เขาได้พบกับร่างยักษ์ขวางทางแคบๆ คางคกสีม่วงตัวหนึ่งกำลังคุ้ยหาเศษขยะในกองขยะ

มันหันหัวมาทางชายหนุ่มอย่างฉับพลัน รับรู้ได้ถึงการมีอยู่ของเขา

ลิ้นสีเขียวยาวๆโผล่ออกมาจากปากของมันคว้าขวดพลาสติกเปล่าขึ้นมากลืนมันลงไป เห็นได้ชัดว่ามันคือมอนสเตอร์ที่ไหลออกมาจากรอยแยก

"ไอพวกบริหารจัดการรอยแยกนั้น พวกมันทำหน้าที่ของตัวเองได้ไม่ดีเลยหรอ..."

ชายหนุ่มบ่นพึมพำพลางค้นหาสิ่งของในถุงช้อปปิ้งและดึงเอาบางสิ่งที่ยาวราวกับดาบออกมา จากปลายโค้งนุ่มๆ ไปจนถึงก้านตรงและรากแข็งๆที่โคนต้น

ในมือของเขา...มีต้นหอมสดอยู่

คางคกส่งเสียงร้องแหบพร่าแล้วหันมาหาชายหนุ่ม ก้าวแต่ละก้าวของขาอันหนักอึ้งของมันสั่นสะเทือนไปทั่วตรอกราวกับแผ่นดินไหว

ชายหนุ่มวางถุงช้อปปิ้งลงอย่างระมัดระวัง หมุนต้นหอมอย่างชำนาญแล้วกำมันไว้แน่น จากนั้น

เขากระโดดขึ้นไปบนฝาถังขยะและบินขึ้นไปเหมือนผีเสื้อ ฟาดหัวคางคกด้วยต้นหอม!

ปัง!!

ชายหนุ่มวางถุงช้อปปิ้งลงอย่างระมัดระวัง หมุนต้นหอมอย่างชำนาญแล้วกำมันไว้แน่น จากนั้น

เขากระโดดขึ้นไปบนฝาถังขยะและบินขึ้นไปเหมือนผีเสื้อ ฟาดหัวคางคกด้วยต้นหอม!

ปัง!!

เสียงกระทบที่แหลมคมและชัดเจนดังก้องไปทั่วตรอก คางคกตัวนั้นไม่อาจแม้แต่ส่งเสียงร้องแห่งความตายออกมาได้ มันจึงสะบัดตาและตัวสั่นไปทั้งตัว น่าเศร้าที่ตรงกลางหัวของมันกลับเว้าลึกลงไปตามรูปทรงของต้นหอม

ชายหนุ่มกลั้นหายใจและสะบัดมือออก เมื่อเสื้อฮู้ดหลุดจากแรงถีบกลับใบหน้าเย็นชาของเขาก็ปรากฎออกมา

"ต้นหอมแพง...สิ้นเปลืองจัง"

เขานั่งยองๆอยู่หน้าคางคก ยัดเศษต้นหอมเข้าปากด้วยมือเปล่าพลางหยิบโทรศัพท์ออกมา สักพักหนึ่งเมื่อมีคนรับสาย เขาก็พูดขึ้น

"อา-สวัสดี...มีมอนสเตอร์ตายอยู่ในตรอกนี้ ดูเหมือนจะมีฮันเตอร์ฆ่ามันแล้วจากไป..."

เสียงของชายหนุ่มสั่นสะท้านในตอนท้าย ราวกับหวาดกลัวและเกือบจะร้องไห้ออกมา ทว่าต่างจากเสียงที่ดูเหมือนจะจางลงเมื่อถูกแตะเบาๆการกระทำในตอนนี้ของเขากลับเฉยเมย

"นี่คือตรอกที่ไปดิวเคโรมาร์ท...มอนสเตอร์หรอ?ดูเหมือนคางคกเลย แต่มันใหญ่และหน้าขยะแขยงเกินกว่าจะมองเห็นได้ชัดเจน ช่วยจับมันหน่อยสิครับ ไม่ต้องติดต่อผม...เอ่อ อีก5นาทีก็จะถึงแล้วหรอ?ขอบคุณครับ ไม่มีปัญหาครับ ครับ ขอบคุณครับ..."

ชายหนุ่มสูดน้ำมูกแล้ววางสายไป แม้จะยังวางสายไปแล้ว เขาก็ยังคงก้มตัวลง

ยัดชิ้นต้นหอมเข้าไปในปากที่อ้ากว้างของคางคก แม้จะอ้างว่ามอนสเตอร์น่าขยะแขยงเกินกว่าจะมอง แต่สายตาของเขาก็ยังคงจับจ้องไปที่คางคก

เหลือเวลาอีก5นาที ก่อนที่ฮันเตอร์จะมาถึง

'5นาทีเหรอ?ขืนอยู่ต่อต้องวุ่นวายแหงๆ'

ชายหนุ่มลุกขึ้นและลบรอยเท้าออกจากฝาถังขยะ คางคกดูเหมือนจะตายในทันที เหลือเพียงรอยบุ๋มรูปหัวหอมสีเขียวบนหัวเท่านั้น เมื่อไม่มีร่องรอยอื่นใดเหลืออยู่ คงยากที่จะตามหาตัวคนที่จักการกับมอนสเตอร์ตัวนี้

หลังจากเก็บหลักฐานเรียบร้อยแล้ว ก็ถึงเวลาหนี ชายหนุ่มหยิบถุงช้อปปิ้งขึ้นมาเด้งเบาๆสองสามครั้ง ก่อนจะทบทวนการสนทนาทางโทรศัพท์ที่เพิ่งพูดไป

'...หรือตอนโทรฉันควรจะทำตัวให้ดูตกใจมากกว่านี้กันล่ะเนี่ย'

เอาล่ะ สายเกินไปที่จะมาเสียใจแล้ว ชายหนุ่มกระโดดข้ามกำแพงที่สูงกว่าตัวเองได้อย่างง่ายดาย

••••••••••••••••

"ซอยนี้ใช่มั้ย?"

"ใช่แล้ว!"

ไม่กี่นาทีหลังจากชายหนุ่มหายตัวไปอย่างไม่เร่งรีบ ก็มีคนสองคนมาถึงที่เกิดเหตุ เป็นชายและหญิงคู่หนึ่งสีหน้าเร่งรีบของพวกเขาจางหายไปเมื่อเห็นศพคางคก

ผู้หญิงคนนั้นชื่อ"ยาง ฮเยจิน"ฮันเตอร์ระดับAจากสำนักงานบริหารจักการรอยแยก อ้าปากค้างเมื่อเห็นศพคางคกที่มีลิ้นยื่นออกมา

"ว้าว!นี่มันบ้าไปแล้ว"

"ทำไมหรอครับรุ่นพี่?ขอผมดูหน่อยสิ...ว้าว"

ผู้มาใหม่ที่เดินตามหลังมาติดๆตกใจมากและกระซิบกับผู้อาวุโสของเขา

"ว้าว...มีใครสามารถจัดการคางคกหนองน้ำได้อย่างหมดจดขนาดนี้ได้จริงเหรอครับ?"

"มันไม่สมเหตุสมผลเลย เจ้าสิ่งนั้นถูกจัดการได้ในทีเดียว ถ้าจังหวะมันคลาดเคลื่อนแม้แต่นิดเดียว มันจะพ่นกรดแรงๆไปทั่วเลย มันเป็นฝัดร้ายชัดๆ ละลายทั้งอาคารและผู้คน..."

"มันน่าประทับใจจริงๆ"

มือใหม่รู้สึกอึ้งอีกครั้ง ยาง ฮเยจิน มองสำรวจบริเวณโดยรอบอย่างเฉียบคมและให้คำแนะนำ

"ตรวจดูสิว่ายังมีร่องรอยเหลืออยู่ไหม?คนที่มีฝีมือขนาดนี้ไม่ใช่คนธรรมดา"

"ครับรุ่นพี่!"

มือใหม่ค้นในถังขยะและขยะรอบๆ

"ใครก็ตามที่ทำแบบนี้...เขาทำมันอย่างสะอาด หมดจด จนการทำความสะอาดภายหลังไม่ใช่เรื่องยาก"

"ใช่ มันสะอาดมากจนเราสามารถบริจาคให้ทีมวิจัยมอนสเตอร์ได้เลย สงสัยจังว่าทำไมคนเก่งๆแบบนี้ถึงไม่กำจัดศพ แล้วจากไปเฉยๆ"

ยาง ฮเยจิน พูดประชดประชันพลางสวมถุงมือสีขาวและผ้าเปิดปากหนาๆของคางคก

มอนสเตอร์ประเภทคางคกจะกลืนกินทุกอย่างที่สัมผัสลิ้นแล้วตายเป็นพิษหรือกรดเข้มข้นออกมา

คางคกที่ช่วยเหลือผู้อื่นได้เหมือนในนิทาน แท้จริงแล้วคือยูนิคอร์น

ไม่ว่าในกรณีใดจำเป็นต้องตรวจสอบอย่างละเอียด เพราะคางคกอาจกลืนคนเข้าไประหว่างทางจากรอยแยก

ยาง ฮเยจิน หยิบไฟฉายออกมาส่องดูภายในปากของคางคก โชคดีที่เธอไม่พบซากศพมนุษย์มีเพียงขวดพลาสติกที่ละลายบางส่วน เธอถอดหายใจด้วยความโล่งอก

"ดูเหมือนมันยังไม้ได้กลืนคนเลย..."

ในขณะเดียวกันผู้มาใหม่ใช้เครื่องมือติดตั้งเรดาร์เพื่อสแกนตรอก และตะโกนเรียก ยาง ฮเยจิน ด้วยสีหน้าเครียดๆ

"รุ่นพี่ ใครก็ตามมี่ฆ่าคางคกตัวนี้ได้ ต้องเป็นมือโปรตัวจริงแน่ๆ ไม่มีร่องรอยเหลืออยู่เลย"

ยาง ฮเยจิน ปัดฝุ่นออกจากมือของเธอและเอียงศีรษะตัวเอง

"พวกเขาใช้ความสามารถของตัวเองไปใช้มั้ย? ไม่มีร่องรอยเลยเหรอ?มองดีๆสิ"

"ผมกำลังมองหาอยู่ แต่ไม่มีวี่แววความสามารถหรือร่องรอยใดๆเลย ไม่มีอะไรเลย"

"อะไรนะ?พวกเขาฆ่ามันด้วยมือเปล่าเหรอ?"

แม้ว่าเธอจะเดาได้ใกล้เคียงกับความจริงโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่เธอไม่รู้เรื่องนี้ เธอจึงส่ายหัว

"โอ้โห ต้องเป็นพวกฮันเตอร์เถื่อนอีกแน่ๆทำไมถึงได้มีฮันเตอร์ที่ซ่อนตัวอยู่เยอะแยะไปหมด นี่ไม่ใช่โลกในการ์ตูนหรือนิยายซะหน่อย ไอพวกเบียวเอ้ย!"

หลังจากปิดไฟฉายและลุกขึ้นแล้ว ยาง ฮเยจิน ก็ยืดตัวเพื่อผ่อนคลายความเหนื่อยล้าของเธอ

"เอาล่ะมอนสเตอร์ชั้น4ออกมาแล้ว แต่มันไม่ได้กินใครหรือทำลายอาคารใดๆเลย เราควรจะขอบคุณนะ เอาคางคกนั้นกลับไปได้ แล้วนายเขียนรายงานวันนี้เลย"

"ครับรุ่นพี่ ผมควรระบุชื่อใครเป็นคนจัดการมอนสเตอร์นั้นดีครับ?"

"ระบุว่าไม่ทราบ"

"เข้าใจแล้วครับ ว่าแต่ว่า รุ่นพี่..."

"เออ อะไรนะ?"

มือใหม่มีสีหน้าเคอะเขินจึงถาม