Angin di Gunung Yurai

Bahkan setelah ratusan tahun, angin dari Gunung Yurai, pegunungan terjal berhiaskan awan, masih membangkitkan kehadiran yang misterius dan menakutkan.

Angin di Gunung Yurai menyerupai mata merah, bagaikan mercusuar, menerangi jalan orang-orang dari suku Sakai. Semang hidup sebagai pengumpul makanan dan pemburu hingga Orang Asli tiba di sana.

Ia melihat gambaran masa pemerintahan Pangeran Paramesvara dari Malaka. Ada kapal-kapal pemburu darat Portugis, Inggris, dan Belanda, dengan para pemburu kepala bergelantungan di tiang-tiang kapal mereka, perlahan-lahan memasuki selat-selat bagaikan kapal hantu di atas lautan biru.

Para pemburu kolonial berhadapan dengan penduduk asli dan bangkit melawan untuk mempertahankan tanah air mereka. Sementara itu, makhluk-makhluk tak berperikemanusiaan itu menyamar sebagai makhluk halus, tak terlihat.

Angin di Gunung Yurai menyaksikan pemandangan setelah pertempuran berakhir. Kota Saiburi dibebaskan dari kekuasaan Siam. Orang-orang mulai menetap di tempat-tempat baru. Harimau-harimau ganas memanfaatkan kesempatan untuk berganti kulit. Para pedagang yang tidak jujur membangun diri mereka sebagai taipan kaya dan berbudi luhur. Para desertir mendapatkan medali keberanian dan gelar pahlawan perang. Angin mengikuti setiap langkah mereka. Meskipun ia telah melarikan diri jauh ke ujung bumi,

Hari ini, angin melihat pelayan itu mengenang masa-masa ketika Pa Jumid menceritakan kisah-kisah tentang gunung, angin, manusia, dan puisi. Mendengarkan mereka, saya merasa seperti sedang duduk di gedung opera. Gendang-gendang berdentuman seirama angin, bergoyang.

Mendengar cerita itu, saya tak kuasa menahan diri untuk bertanya, "Karena kita punya leluhur di Jerman, akankah kita lolos dari tatapan angin yang berusia seabad?"

"Kau tahu, bahkan malaikat pun tak bisa lolos. Pada akhirnya, itu adalah jiwaku sendiri." Pria tua itu menatap kerabat-kerabat asingnya sejenak.

Seorang pria berusia dua puluh empat tahun dari Desa Ton Pradu tinggal bersama Pa Jumid dan kakak perempuannya, Ka Sai Nab, yang telah menolak banyak pemuda yang melamarnya. Ibunya, Basa, meninggal dunia saat ia masih muda, meninggalkan warisan ibunya kepada putranya: perkebunan karet seluas lima rai di Hutan Huai Kaming.

Pa mengirim pembantunya ke sebuah pondok selama lima tahun. Sekembalinya ke rumah, ia diberi nama, satu untuk setiap meja. Ia ditugasi memimpin salat, mengajar anak-anak di masjid, dan berpartisipasi dalam upacara-upacara dengan gemilang. Ia ditanamkan sikap menahan diri, dengan ketat menjalankan apa yang diperintahkan Tuhan dan menjauhi apa yang dilarang Tuhan.

Pa Jumid menjaga hubungan dekat dengan keluarganya. Setiap kali ada pernikahan, siapa pun yang sakit akan selalu menyeberangi perbatasan untuk menjenguk. Ia mengatakan sulit bagi kerabat untuk rujuk, tetapi mudah bagi mereka untuk berpisah.

Keluarganya adalah seorang penyadap karet, tanpa kerabat dekat di desa. Beberapa tinggal di kota lain. Namanya Pa Jumid, dari Kampong Tapah, Kedah.

Ia bercerita tentang leluhurnya, Toh Bai-Ad, yang dijuluki "Ma" karena ia pemberani, bersuara merdu, dan bernyanyi dengan indah, tidak gila. Ia menunjukkan kejantanannya dengan bergabung dalam pemberontakan Wan Mad Lee melawan negara Siam di masa lalu.

Buntut perang itu membagi negeri itu menjadi dua wilayah. Kehidupan manusia, hewan, dan harta benda tak akan pernah sama lagi.

"Bagaimana?" tanya pelayan itu.

"Wah, ketika orang-orang pindah, keadaannya sangat kacau. Saudara laki-laki dan perempuan dipisahkan. Di mana para ahli? Pedagang, bandit, tentara? Tak seorang pun tahu siapa siapa." Suara lelaki tua itu membangkitkan gambaran menarik dari masa lalu.

"Dulu, ketika mencari istri, keluarga juga dipertimbangkan. "Ini masalah yang sangat penting. "Menikahi anak pencuri adalah pertanda buruk," tegas lelaki tua itu.

Pa Jumid menekankan bahwa ketika mencari istri, seseorang harus mempertimbangkan penampilan, kekayaan, dan iman sang wanita. Jangan lupa bahwa keluarga juga penting, karena merupakan ikatan abadi yang dapat memicu cinta.

Seiring berlalunya bulan dan tahun, angin di atas pegunungan Gunung Yurai terus bergoyang. Menyaksikan kedua pengantin baru itu, mereka tersenyum merayakan cinta mereka yang telah terpenuhi. Mereka juga meratapi hari-hari perpisahan, satu demi satu.

Seiring angin bertiup, waktu berlalu, dan bulan Ramadan, hari peringatan Nabi, dirayakan. Alunan syair Toh Ban'adba yang menggema dari Gunung Yurai sangat menyentuh.

Syair Barzanji mencatat masa kecil, masa muda, dan tahun-tahun terakhir Nabi, dari masa yatim piatu hingga posisinya sebagai utusan, sebuah bukti iman Nabi, setahun sekali.

Ia mendorong pria dan wanita untuk menikah. Mereka yang menolak untuk menemukan pasangan tidak berada di dalam jalan.

Ia mengingatkan mereka tentang dosa-dosa, besar maupun kecil, yang dilakukan orang-orang yang tidak berterima kasih kepada orang tua atau melanggar hak orang lain. Hukuman yang akan diberikan Tuhan selagi ia masih bernapas sungguh mengerikan.

Orang yang berbudi luhur seharusnya tidak menyakiti manusia atau hewan peliharaan. Jangan memukul kepala kucing, atau membuatnya kelaparan. Mereka akan menuntut keadilan Tuhan di akhirat nanti.

Teman-teman sering bertanya kapan saya akan menikah. Saya pernah melihat beberapa teman yang putus bahkan sebelum punya anak. Terkadang saya ingin tetap melajang, tetapi itu bertentangan dengan ajaran Nabi. Saya hanya bisa berkata, saya ingin menemukan belahan jiwa saya dulu. Hati saya sekarang bebas, dan saya bahkan belum meminta orang tua saya untuk menikah.

Saya masih mengendarai mobil untuk menambal ban. Saya tidak punya penumpang yang bisa memeluk saya agar tetap hangat. Setiap Sabtu, saya mengajar anak-anak di masjid. Jauh di lubuk hati, saya bermimpi menulis puisi. Pa Jumid percaya bahwa seratus tahun lagi, cucu-cucunya akan menggantikan leluhur saya. Toh Bandaad membacakan puisi-puisi yang indah. Ia bermimpi menjadi anak itu.

Menjelang siang, di penghujung bulan suci itu, saya diundang ke perayaan Maulid Nabi di rumah seorang sahabat. Saat saya memasuki garasi, seorang gadis berusia tujuh belas tahun juga sedang mencari tempat parkir. Ketergesaannya menyebabkan setang kanannya membentur setang kirinya.

"Oh, maaf," katanya.

"Tidak apa-apa," katanya.

Saya sudah lama tidak melihat wanita cantik. Anak siapakah gadis ini? Ia hampir berhenti bernapas.

"Keduanya datang seolah-olah sudah membuat janji," kata Dan.

Wanita muda itu tersenyum lagi sebelum pamit untuk naik ke atas. Pelayan itu merasakan embusan cinta mengangkatnya perlahan dari lantai. Ia berpegangan erat, takut terjatuh.

Bahkan saat ia berdiri membacakan puisi untuk para tamu di aula, pelayan yang pendiam itu dapat mendengar jantungnya berdetak kencang. Satu-satunya suara yang keluar mungkin hanyalah ketukan drum, yang bersaing dengan pembacaan puisi.

Pelayan itu tenggelam dalam konsentrasi, menatap garasi dengan hati yang bimbang hingga Upacara telah usai. Ia ingin bertemu dengannya lagi, dan membiarkan Dan menjadi perantara untuk mempererat hubungan mereka. Melihatnya pulang, pelayan itu bergegas melewati para tamu, melangkah cepat menuju garasi.

Pemuda itu mendapat kesempatan lain untuk bertemu dengannya, kegembiraannya masih terasa. Ia menatap matanya seolah-olah ia punya pertanyaan untuk dijawab oleh pelayan itu. Kedua pemuda itu saling tersenyum cukup lama. Pelayan itu benar-benar lupa bahwa setiap meja membutuhkan ketenangan yang konstan.

"Keduanya bertemu."

บ่าวได้ยินกิ่งมะม่วงโดนลมพัดปลุกให้ลุกขึ้นเตรียมตัวกรีดยางเช่นทุกวัน แต่เขายังไม่ได้ลุกขึ้นจากเตียง ห้องเงียบไร้สำเนียงใด เสร็จพิธีละหมาดแล้วไม่อยากไปกรีดยาง สมองวนเวียนถามคนยากจนไม่มีสิทธิ์รักใครเลยใช่ไหม

               เขายังนอนพลิกตัวไปมาแล้วเผลอหลับอีกครั้งนานเท่านาน เมื่อได้ยินรถพี่สาวขับไปซื้อกับข้าวทำให้ตื่นขึ้นมาจากภวังค์สับสนนั้น

ทันใดนั้น เสียงลึกลับสั่งสลัดภาพผู้สำรวมแทบไม่มีเหลือ คิดพิเรนทร์ควันพิษช่วยอาการเครียด รีบผุดลุกขึ้นราวติดปีกสองข้าง บึ่งไปซื้อใบจากและยาเส้นหวังสูบให้หนำใจ

เขาหยิบยาเส้นใส่มวนใบจากยกขึ้นสูบลงคอแรง ๆ ด้วยมือสั่นระริก ด้วยฤทธิ์ยาเส้นยี่ห้อโคกเมาที่ขึ้นชื่อมานาน ทำให้บ่าวน้ำตาเล็ดไอแสบคอตามมาทันที

บ่าวมองควันขาวลอยอ้อยอิ่ง คิดถึงโรงรถและรอยยิ้มเธอ ฝันหนึ่งผุดพรายแบบนี้หรือที่เรียกว่าอารมณ์ศิลปินเข้าสิง นึกอยากเขียนกวีรักสักบทหนึ่ง ทันที เพ่งมองกลุ่มควันเหม็นคลุ้ง เฟ้นหาถ้อยคำแรกประเดิม แต่สุดท้ายมันว่างเปล่า

ธิดาชอบจดหมายหรือกวี ถ้ารักกันจริง ๆต้องรักบทกวีด้วยสินะ ถ้าไม่ชอบกลิ่นหอมเธอก็จะพานไม่ชอบดอกไม้ทั้งโลกหรือเปล่า

บ่าวตกอยู่ในอารมณ์เมาหนึ่งเดือนกว่า ๆ  นิสัยไม่ชอบใบจากกลับม้วนดูดจนชำนาญ ทุกวันเต็มไปด้วยคำถามสับสน เช่นเดียวกับบทกวียังแต่งไม่เสร็จสักบท ทุกอย่างค้างคาเพ่นพ่านเป็นขยะถ้อยคำหาค่าอะไรไม่ได้เลย

             จู่ ๆ วันเสาร์นั้น ดนทุ่งบุหลังขับรถถึงสุเหร่าบ้านต้นประดู่ ขณะที่กำลังสอนหนังสือเด็ก ๆ เพื่อนเรียกพบข้างโรงครัว บอกข่าวดีบ่าวกับธิดามีโอกาสได้แต่งงานกันแล้ว

บ่าวยิ้มหน้าบาน สุลต่านยอมไฟเขียวให้ไปที่บ้านได้แล้ว นึกถึงวันที่ถูกสั่งห้ามเจอเด็ดขาดคิดว่าชาตินี้จะไม่มีวันได้พบอีก  คิดแล้วอดจะตื่นเต้นไม่ได้เลย

               สาเหตุใดกัน สายลมโกรธกริ้วกลับเป็นลมเสน่หาช่วงเวลาไม่นาน นอกจากสายลมรักร้องเพลงบนก้อนเมฆสีชมพูเท่านั้นแหละ

เพื่อนรักว่าเบื้องหลังข่าวดีเนื่องจากสุลต่านแอบแต่งเงียบ ๆ กับออแน แม่หม้ายพราวเสน่ห์ ไปให้วาลีอามหรือผู้ที่ได้รับแต่งตั้งพิเศษทำพิธีนิกะห์ให้เงียบ ๆ สองวันก่อนนี่เอง

เมื่อได้พบรักใหม่ทำให้ท่านสุลต่านเข้าใจรักแรกหนุ่มสาว รีบปลดล็อกให้หนุ่มคนยากเด็ดดอกฟ้าแห่งฮาเร็มห้วยยะวาทันที

ข่าวดีหนุ่มต้นประดู่ เป็นข่าวร้ายชายาเอกที่สามีเปิดตัวเมียใหม่ ทั้ง ๆ ที่เคยประกาศไม่ยอมยกธิดาให้บ่าว แต่แกกลับฉวยโอกาสเปิดตัวเมียใหม่หน้าตาเฉย

โอ้หนอ สายลมพัดให้คนมีรักทั้งหนุ่มและแก่เฒ่าได้ตื่นเต้นเสมอ ทำไมช่างเบาหวิวไม่ผิดก้อนฝ้ายเล่นลมอะไรเช่นนั้น

บ่าวนึกถึงใบหน้าสาวงามดั่งจันทร์เพ็ญแทบลืมกินข้าวกินปลา เนื้อคู่กันแล้วไม่แคล้วกันเป็นเช่นนี้เอง รีบลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว ตั้งใจเยี่ยมยอดยาหยีให้เร็วที่สุด

             วันนั้นเขาไม่ลืมแวะซื้อแป้งน้ำสมใจนึกแทนขวดที่โดนขว้างทิ้ง หนึ่งเดือนคงใช้หมดแล้ว อยากให้เธอใช้ต่อเนื่องใบหน้าจะสวยผุดผ่อง ให้นอนฝันถึงทุกคืน ๆ  ข้างดวงจันทร์เต็มดวง

ชายหนุ่มจำสโลแกนสลากข้างขวดแป้งน้ำขึ้นใจ ใบหน้าขาวนวล เย็นกาย สบายใจ ไม่เคยลืม ยังจำทุกถ้อยคำวันที่เธอบ่นใบหน้าเป็นสิวให้ฟัง อดยิ้มไม่ได้ที่เห็นเธอหัวเราะร่าเริง คิดว่าเขาพูดตลกให้ฟังกลางตลาดนัด

ชายหนุ่มจอดรถยามาฮ่าเบลล์สีเหลือง หน้าบ้านทรงปั้นหยาอายุไม่น้อยกว่าร้อยปี ครั้งหนึ่งเคยสวยงามกว่าใคร แต่เจ้าของปล่อยให้ชำรุดทรุดโทรมไม่ยอมซ่อมแซม

ต้นเฟื่องฟ้าใกล้บันไดขึ้นบ้านน่าจะตัดแต่งให้ดูงามตากลับให้กิ่งก้านเรี่ยตามพื้นผิวดิน รอบบ้านมีหญ้ามาเลเซีย หญ้าเจ้าชู้รกรุงรัง สุ่มเสี่ยงสัตว์ประเภทงูอาศัยอย่างยิ่ง

ภายในคอกมีแม่วัวยืนเคี้ยวเอื้องสามตัว แม่แพะแก่กับลูกสามตัวแทะเล็มหญ้าแห้ง ทั้ง ๆ ที่เป็นเวลาวิ่งเล่นทุ่งนา แต่สัตว์เลี้ยงทั้งหมดยืนอยู่ในคอก ใบหน้าแห้งแล้งสิ้นหวัง

สายลมพัดจากท้องนาผ่านคอกวัว นำกลิ่นไม่พึงประสงค์เข้าจมูก ให้ตายสิ กลิ่นช่างไม่น่าสูดดมเข้าจมูกเอาเสียเลย  บ่าวขึ้นบันได กลิ่นยังไล่อบอวลตามหลัง พวกเขาทนอยู่แบบนี้ได้ยังไงนะ

               วันก่อนอาจจะไม่ทันสังเกตเพราะยืนที่ปากทางเข้าบ้าน หรือกลิ่นรักหอมกว่าสิ่งใดในโลก จึงไม่มีเวลาสูดดมอะไรอีกแล้ว

ฮาเร็มเป็นเรือนไม้หลังใหญ่ปลูกท่ามกลางเงาไม้นานาพรรณ นอกจากบ้านมีสภาพเก่าคร่ำ เรื่องกลิ่นน่าจะเป็นสิ่งผิดปกติอันดับแรกที่สัมผัส มีคอกวัวตั้งอยู่หน้าบ้าน คอยส่งกลิ่นเหม็นต้อนรับแขกทุกคนที่มาเยือน

ชายหนุ่มไม่อยากให้เธอเห็นว่ารังเกียจกลิ่นน่าสะอิดสะเอียนนั้น เดินขึ้นเรือนไม้สองชั้นของสาวในฝันหน้าชื่นตาบาน

ทันทีที่ได้สัมผัสในบ้าน อดแปลกใจไม่ได้เลยเกือบจะทุกมุมเจอความไร้ระเบียบ สิ่งของเพ่นพ่าน โต๊ะและเก้าอี้รับแขกตั้งใกล้ครัว มุ้งสีคล้ำยังกางครอบเตียงนอน

สักวันหนึ่งจะขออาสาใหม่จัดวางใหม่ให้ดูดี จะย้ายคอกวัวอยู่หลังบ้าน ตัดแต่งกิ่งไม้ที่ขึ้นรกรุงรัง ถมดินพื้นใต้ถุนดับกลิ่นเหม็นสักที

             ป๊ะสอนลูก ๆ ความสะอาดเป็นส่วนหนึ่งของความศรัทธา คิดถึงบ้านที่ต้นประดู่มองแล้วไม่รกตา มีดอกเฟื่องฟ้า ชงโคอวดดอกสวยงาม บ่าวกับธิดามีแวดล้อมไม่เหมือนกัน

             “วันนี้อย่ารีบกลับนะ” ว่าที่แม่ยายเอ่ยขึ้น

แม่ยายนั่งเล่าวันแต่งงาน ผู้ใหญ่ทั้งสองให้แต่งแบบคลุมถุงชนที่นิยมสมัยนั้น นางนินทาความไม่เอาไหนสามีอย่างออกรส

ป๊ะเคยเล่าให้ฟังก่อนหน้านี้ โต๊ะ หมานมี กับโต๊ะ ยีสันมี คำว่ามีคือสมบัติมาก สองครัวไม่มีใครเสียเปรียบ ผู้เฒ่าก็ชอบเข้าป่าล่าสัตว์เหมือน ๆ กัน

             “สมบัติมีก็ใช่ว่าได้พลอย” นางเอ่ยขึ้น

               “เป็นคนขี้เหนียว” พูดดัง ๆ

หลังจากนั้นก็ถ่มน้ำหมากปรี๊ดลงกระโถนข้าง ๆ แล้วหัวเราะลั่น ว่าที่แม่ยายเป็นโรคซึมเศร้าหรือจิตเภทอะไรหรือเปล่านะ

“ครับ” ชายหนุ่มตอบ

“รีบแต่งก็ดี แถวนี้พวกผีเยอะ” นางเอ่ย ก้มลงหยิบหมาก ใบพลูเช็ดปูนโยนใส่ปากอย่างชำนาญ

ผีหมายถึงคนที่ชอบชักใบให้เรือเสีย เวลามีคู่แต่งงาน เชื่อผีนี้มนุษย์คงสูญพันธุ์จากโลกแน่ ๆ

             นางว่ามีหนุ่มหลายราย ทั้งครู หมออนามัย ตำรวจ แต่ยังไม่ตกลงรับปากให้ใคร ให้บ่าวสบายใจได้เลย

“สินสอดสักห้าหมื่นไหวไหม”

“ได้ครับ” บ่าวเอ่ยน้ำเสียงยินดี ว่าที่แม่ยายยิ้มแก้มปริ บ่าวนึกถึงเงินทำพิธีอุมเราะห์ป๊ะต้องออกใช้ก่อน ถ้าลูกชายจะแต่งงานนั้นจำเป็นกว่าเพราะป๊ะทำฮัจญีหนึ่งครั้งแล้ว

ว่าที่แม่ยายบอกแรก ๆ เขาไม่ฟังใคร ไม่ยอมให้แต่งเด็ดขาด พอได้ยินค่าสินสอดก็ใจอ่อน เสนอขอยึดค่าสินสอดพร้อมซองร่วมทำบุญคนเดียว เมื่อไม่มีทางเลือกก็รีบตกลงทันที

แต่เจ็บปวดนั้นทั้งหมด นางว่าไม่เท่าเขาฉวยโอกาสเปิดตัวออแนเป็นเมียเลขสอง แม่หม้ายผู้เคยมีวีรกรรมบุกเมียหลวงมาแล้ว นางรู้สึกเหมือนถูกจับโยนเข้ากองไฟที่ลุกโชนก็ไม่ผิด

วันแต่งงานจัดในวันเสาร์ตามที่โต๊ะ ลีมะหญิงชราแนะนำ ชายปีมะเส็งหญิงปีหมู แต่งงานเดือนข้างขึ้นชีวิตคู่มีแต่ดีขึ้นทุกวัน ๆ

             ในวันแต่งงาน ฮาเร็มห้วยยะวา ครึกครื้นทั้งวัน สุลต่านเดินต้อนรับแขกเหรื่อ ส่วนชายาเอกหน้างอเป็นจวัก เพราะสุลต่านให้ตักแกงฝากเมียเบอร์สองที่สวนเงาะกัมปงโฉลง

               ท่านสุลต่านหวังให้ชาวบ้านยอเมียรักใคร่กันดีไม่มีปัญหา จึงเชื่อมทั้งสองด้วยแกงเนื้อวัว ไม่รู้ว่าชายาเอกถ่มน้ำหมากใส่ถุงเป็นของแถม

บ่าวชำเลืองดูพ่อตา ทั้ง ๆ ที่เป็นเงินลูกสาว ก่อนหน้านี้ก็รวบเงินสินสอดทั้งห้าหมื่นคนเดียว  วันแต่งก็เก็บซองเข้ากระเป๋าอีกหน้าตาเฉย

               ครั้นวันแต่งงานผ่านพ้น ทั้งสองไปมาบ้านที่ต้นประดู่กับห้วยยะวา ซึ่งอยู่ใกล้ ๆ คนละหมู่บ้าน เพื่อปรับตัวให้เข้ากันได้

บ่าวตกในวันชื่นคืนสุข ด้วยคนรักมาเคียงคู่กาย ช่วงละหมาดขอบคุณตูฮันไม่ขาดที่เมตตาต่อโต๊ะละใบหนุ่มฐานะยากจนคนหนึ่ง

บ่าวเอาใจธิดาด้วยสลับพักค้างสองบ้านไม่เหน็ดเหนื่อย ให้ช่วงข้าวใหม่ปลามันผ่านพ้นด้วยดี เธอออกเรือนอายุยังน้อย ย่อมคิดถึงบ้านเกิดและผู้ให้กำเนิดเป็นธรรมดา

               เช้าตรู่วันนั้นอาบู ฮาซันขับรถถึงหมู่บ้านต้นประดู่ ป๊ะเดินออกต้อนรับ บ่าวตามติด ๆ  แกบอกจะมอบที่ดินพร้อมสวนเงาะให้ธิดาชิ้นแรกจำนวนห้าไร่ ราคาขายนับแสนบาททีเดียว

               มันเป็นข่าวดีที่ป๊ะกับลูกชายก็รู้สึกไม่ต่างกันที่รู้สึกมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น แต่งงานไม่นานทำไมรีบมอบที่ดินทำกินเร็วถึงขนาดนั้น

               เช้านั้นพ่อตาขับรถนำให้สองคนขับตามหลังวิ่งตามเส้นทางใน เป้าหมายคือสวนเงาะริมฝั่งคลองที่มอบให้

               ช่วงนั้นเงาะอยู่ในช่วงแตกใบอ่อน ๆ ยืนต้นเรียงราย บรรยากาศยามเช้าเย็นเยือก เหมือนเดินใกล้เชิงเขาสักแห่งหนึ่ง

มองเห็นเงาดำต้นไม้เต็มบริเวณทั้งหมดเป็นสีดำ มากกว่าสีเขียวเย็นตาของหมู่ต้นเงาะและต้นไม้ที่อยู่ใกล้รั้วหนาม

               “เนื้อที่เริ่มตรงนี้” แกเอ่ยขึ้น เดินนำหน้าพาสองพ่อลูกถึงริมฝั่งคลอง

               “ปีที่แล้วสวนนี้ได้ห้าหมื่นครับ มีพ่อค้ามาเหมาเก็บทั้งหมด ฝั่งโน้นยี่สิบไร่จะปลูกยาง ผมต้องเข้าซื้อพันธุ์ยางดีจากมาเลเซีย” อาบู ฮาซันพูดฉอด ๆ

               เขาจงใจพูดคำว่าห้าหมื่นเท่าราคาสินสอดลูกสาว ลบคำครหาตกสินสอดปิดประตูหวังไม่ให้แต่งงานกันมากกว่า

               ฟังน้ำเสียงแทรกนิสัยขี้โม้โอ้อวดเรื่องเงินทองตลอดเวลา ให้ตายสิ เป็นเรื่องผิดปกติมากที่มอบที่ดินให้ ทั้ง ๆ ที่เพิ่งแต่งงานได้ไม่นาน แกแก้เก้อที่เคยขวางทางรักหรือเปล่านะ

นานแล้วสายลมเหนือกุนุงยือไรได้บันทึกเรื่องราววันวานและวันพรุ่งนี้ ทั้งที่เห็นและไร้ตัวตน ไม่มีอะไรรอดพ้นสายตาของมันได้เลย

มันเห็นภาพเหตุการณ์สมัยตอนปลายสมัยกรุงศรีอยุธยา ครั้งที่เกิดกบฏหวันหมาดหลี ลุกขึ้นต่อสู้ปกป้องมาตุภูมิ นักรบผู้กล้าเสียชีวิตคนแล้วคนเล่า

สงครามหนนั้นเมืองไทรบุรีได้สูญเสียแม่ทัพคนสำคัญชื่อเชคซอมัด ปาเล็มบังนี  ศพท่านฝังอยู่ที่บ้านตรับ อำเภอจะนะ จังหวัดสงขลา

ท่านเป็นทั้งนักสู้และคุรุแห่งนูซันตาราคนสำคัญผู้เขียนหนังสือ ฮิดายะตุซซาลีกิน เป็นสหายร่วมรบเชควันดาวุด อัลฟาตอนี ผู้ซึ่งได้ฝ่าวงล้อมหนีไปยังรัฐตรังกานู จากนั้นก็เดินทางต่อไป ใช้ชีวิตบั้นปลายที่ต่างประเทศ

นั่นคือกวีภาคสนามรบลูกผู้ชายบทหนึ่งที่ผู้ประพันธ์ได้ลาลับแล้ว ทิ้งถ้อยคำยังขับขานกังวานกึกก้องไปชั่วฟ้าดินดับ

สายลมกุนุงยือไรยังโบกพัดทำหน้าที่ต่อไปสม่ำเสมอ หลังจากรัฐสยามเป็นไทย ส่วนเมืองไทรบุรีเป็นเกอดะฮ์แล้ว ได้เห็นบรรพชนที่เดินเท้าทางไกลตั้งรกรากเซอตูล ร้อยปีก่อน รวมทั้งสิ่งที่เกิดขึ้นในฮาเร็มแห่งห้วยยะวา ประมุขวัน ๆ เที่ยวห้องอาหารมากกว่าที่มัสยิด ขุดดินลูกรังขายมีเงินใช้จ่ายสนุกมือเหมือนมีกระเป๋าวิเศษสะพายหลัง

วันนั้น บ่าวอาสาย้ายคอกวัวอยู่ใกล้ป่าสาคูหลังบ้าน  เก็บขยะ ถูพื้นทำความสะอาด ช่วยตัดแต่งกิ่งไม้ให้เรียบร้อย จะขอให้ดนมาช่วยอีกแรง แต่แม่ยายโบกมือห้ามทันควัน

“เอาไว้แบบนี้แหละ” แม่ยายพูดห้วนสั้น

               “อ้าว ทำไมล่ะครับ” บ่าวพูดแปลกใจ

             “ทำก็ไม่มีประโยชน์หรอก” นางพูด

บ่าวแสดงน้ำใจลูกเขยให้เห็น แทนที่แม่ยายจะดีใจกลับไม่เห็นด้วย แกจงใจให้เป็นเช่นนั้นอย่างหวังผล

วัน ๆ ตอบโต้ประสาผู้หญิง ประชดประเทียดให้บ้านรกรุงรัง ไม่ซักเสื้อผ้าให้ ใส่เสื้อผ้าเหม็นอย่างกับอีแร้ง ดูสิ ทนได้อีกนานแค่ไหน

               ตอนกลางวันยังเลี้ยงวัว ตกกลางคืนนั่งปอกมะขาม นิสัยนอนดึกตื่นสายเป็นกิจวัตร  สัตว์ในคอกพลอยเดือดร้อนไปด้วย

บ่าวไม่มีทางเข้าใจ ขนาดนางท้องแก่ใกล้วันคลอดก็ยังไม่สนใจ  ดูแลแต่ออแนที่ตั้งท้องเหมือนกันอย่างลำเอียง

นางยอมทำทุกอย่างเพื่อความหวัง แต่ก็ยังคงเป็นคนเดิมที่ขี้บ่น ขี้เกียจเป็นสันดาน นาน ๆ เข้านางเองที่ใกล้จะเป็นบ้าเข้าไปทุกวัน

สายลมแห่งกุนุงยือไรยังคงโบกพัดข้ามเส้นพรมแดนให้กำลังใจเครือญาติเดินทางไปมาเซอตูลกับเกอดะฮ์หรือชื่อใหม่ของไทรบุรีสม่ำเสมอ

สายลมโบราณพัดข้ามร่องอดีตวันสุดท้ายของตำแหน่งข้าหลวงใหญ่ดอนัลด์ แมคกิลลิฟเรย์ มาเลเซียประกาศเป็นเอกราช ตงกู อับดุล ราห์มาน ขึ้นเป็นนายกรัฐมนตรีคนแรก

สายลมม้วนตัวผ่านชายแดนวังประจัน ห้วยยะวา ต้นประดู่ กัมปงโฉลง  ห้วยซูกา และลอยวนเหนือกุโบร์ ที่ป๊ะ ยีสันนอนอยู่ใต้ผืนดิน ลอยอ้อยอิ่งแถวนั้น

ในทันใด มันม้วนตัวคล้ายก้อนเมฆรูปงูใหญ่ยักษ์สีขาว ท่อนหัวตั้งอยู่ปลายยอด หางม้วนกอดรัดควนบาดะทั้งลูกเอาไว้คล้ายงูใหญ่ทำท่ากลืนกินควนดินแห่งนั้น

สายลมแห่งภูเขากุนุงยือไร หรือที่ชาวพุทธเรียกว่าเขาพระสุเมรุที่อยู่ของพระอิศวร หรือที่อยู่ของพระเจ้าที่บูชา ที่ยังลึกลับดำมืดลอยผ่านกาลเวลาไม่เสื่อมคลาย

สายลมยังทำหน้าที่สำรวจสิ่งที่มองเห็นและไม่เห็นด้วยตาเปล่าที่เกาะเกี่ยวเป็นก้อนเดียวกันด้วยสายตาของนักล่าหัวคนที่เกาะเสากระโดงเรือสำเภาสัญชาติตะวันตกปีนั้น

ค่ำมุ้งมิ้งแล้ว ท่านสุลต่านเตรียมลงจากบ้านเช่นเคย ไม่สนใจเสียงอาซานชวนละหมาดจากสุเหร่าเชิญชวนผู้ศรัทธาร่วมพิธีอีกครั้ง

             “หยุดบ้างเถอะ” มะเตือน

             “ได้เมียนักร้องแน่คอยดูสิ” ชายาเอกพูด

เมื่อได้ยินแม่ยายเตือนลูก นางก็ได้โอกาสวิจารณ์ทันที หมั่นไส้ที่ใส่น้ำหอมคลุ้งเดินผ่านคอกวัวโชยกลิ่นเหม็น

             “อยู่บ้านกูเหม็นตูบงพร้าวเน่า” เขาพูด

               เปรียบเนื้อตัวเมียเหม็นเป็นจาวมะพร้าวเน่า ไม่อยากอยู่ใกล้ด้วย เป็นข้ออ้างเที่ยวหาความสุขนอกบ้านดีกว่า

“ท้องแปดเดือน ใกล้คลอดอยู่นะ” นางพูด

               “ช่างมันสิ” สุลต่านพูดห้วนสั้น

“นี่เวลาผีออกหากินนะลูก” มะเตือน

คนสมัยก่อนสอนลูกห้ามออกจากบ้านเวลามืดค่ำ จะอยู่ที่ไหนก็ให้รีบกลับบ้านโดยเร็ว เพราะเป็นเวลาผีออกล่าเหยื่อ

“กูเป็นผีมีเงิน ผีทำอะไรกูไม่ได้หรอกจะบอกให้” อาบู ฮาซันตอบดัง ๆ

ก่อนที่จะก้าวเดินลงจากบ้านพาตัวหายไปราตรี ไม่สนใจเมียและมะอีก  เขาได้พาตัวเองเดินสุดเส้นทางที่คำตักเตือนก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว  มิหนำซ้ำยังท้าทายเดิมพันให้แก่ชีวิตอย่างอหังการ นำดินบนควนท้าทายกิเลสตน หารู้ไม่ราคาที่ต้องจ่ายคืนแพงขนาดไหน

อาบู ฮาซันติดนิสัยเที่ยวราตรี เวลาค่ำมืดราวกับมีผีกวักมือเรียกกลับบ้านดึกทุกคืน แก้เก้อนิสัยเที่ยว ก่อนนอนยังชอบบ่นให้ฟัง เชือกวัวเก็บไม่เป็นที่ ตับจากใต้ถุน เปลือกมะขามในรองเท้าคู่โปรด เป็นนิสัยที่ไม่ดีของเมียคนเดียว

             ในฐานะเมียเบอร์หนึ่งอดถามไม่ได้ ทุกวันนี้ทนอยู่เพื่ออะไรกันนะ เขาเป็นคนน่าเบื่อ นิสัยชอบอวดตนเหนือใคร ไม่มีความรับผิดชอบอะไรเลยสักอย่างเดียว

เพียงห้าเดือนถัดมาตูฮันได้ตอบรับคำพูดเล่น ๆชายาเอก เขาได้ติดพันนักร้องห้องอาหารเซอตูลคาเฟ่ มีชื่อแก้วตา ณ เมืองอุดร

คลั่งไคล้ขนาดไปรอตั้งแต่หัวค่ำห้องอาหารยังไม่ทันเปิด แปลงกายเป็นมดแดงเฝ้ามะม่วง  กลัวจะมีใครแย่งไป

แก้วตาหญิงหม้ายอีสานออกจากบ้านท่องคำว่าไม่รวยไม่กลับ ขึ้นชื่อหญิงแกร่งทำงานได้สารพัด คนงานก่อสร้าง เด็กนั่งดริงก์ จับไมค์ร้องเพลง นักสู้ชีวิตระดับแตกลายงาคนหนึ่ง

“ตัวจริงหล่อจังค่ะ” นักร้องสาวสวยทักทาย

“มีเงินเยอะด้วย” สู บ่าวเบ้งสวมบทไอ้สีแก้วพลอยรุ่ง อุ้มลูกพี่ขึ้นทำเนียบเจ้าบุญทุ่มทันที

“ต้องพิสูจน์แล้วละค่ะ” แก้วตาเอียงคอพูด

ตั้งแต่ออกจากบ้านทิ้งลูกชายและสามีติดเหล้าไว้ข้างหลัง เจอผู้ชายนับร้อยพัน  พูดได้เต็มปากว่าสุลต่านคือคนที่มองหาชั่วชีวิตทีเดียว

             “ได้สิจ๊ะ” ตอบรับทันที

วันรุ่งขึ้นท่านสุลต่านพาเธอนั่งรถชมอลังการแผ่นดินสองลูกควน กะว่าชมแผ่นดินเสร็จแล้ว จะแวะซื้อทุเรียนหมอนทองราคาแพงแกะกินที่ชายหาดปากบาราให้เต็มคราบ

“เขตที่ดินถึงโน้น” เขาชี้ บอกให้นักร้องเห็นเป็นขวัญตา สิ่งที่พูดกลางแสงสีเสียงในห้องอาหารจับต้องได้จริง ๆ

“กว้างใหญ่เกือบครึ่งโลกนะบัง”

“เรียกสุลต่านสิจ๊ะ” เขาหัวเราะเต็มลำคอ

อาบู ฮาซันชอบให้เรียกสุลต่าน ผู้มีเงินทอง มีผู้หญิงในฮาเร็มให้ความสุข แต่เขามีควนดินตักขายเงินทองมากมายเหมือนกัน

             “เราไปฉีกทุเรียน ชมทะเล กันดีไหม” ผู้มั่งคั่งหัวเราะสำราญใจ

วันที่สุลต่านแอบพานักร้อง เป็นวันเดียวกันที่ชายาเอกไล่ฝูงแพะออกหากิน นึกได้ว่าเป็นฤดูทุเรียนบ้านให้ผล จึงเดินข้ามฟากไปยังควนบาดะ เห็นสภาพควนแทบเข่าทรุด ทุกมุมถูกขุดขายมองคล้ายคนปากแหว่ง ทุเรียนเหลือไม่กี่ต้น เก็บทุเรียนกระรอกเจาะหาบกลับบ้านสามลูก

เมื่อสายลมรักได้พัดพาอีกครั้ง หากเทียบกับเมียทั้งสอง  นักร้องอีสานก็เป็นเทพธิดาเดินดิน เมียคนหนึ่งหน้าแหลมรูปร่างผอมกะหร่อง  อีกคนอ้วนพีเหมือนหมีควาย

ตอนนี้เขาเจอปัญหาเฉพาะหน้า เพราะเพิ่งแต่งงานไม่ถึงครึ่งปี ออแนคงจะไม่ยอมเปิดไฟเขียวง่าย ๆ หรอก

นางผ่านผู้ชายเยอะ เป็นเมียตำรวจ เมียไต้ก๋งเรือประมง โจรปล้นเรือน้ำมันเถื่อน ขอร้องหยุดที่นางอย่าปันใจให้ใครอีก สุลต่านคือเทวดาองค์สุดท้ายจะขออยู่ถึงวันตายจาก

สุลต่านคิดหนักอกจะทำยังไงออแน ยอมรับแบบไม่มีเลือดตกยางออก ยอมเปิดไฟเขียวไม่หึงหวงขั้นอาละวาด อับอายชาวบ้านอย่างที่เคยทำ เขาจะได้เปิดตัวเมียคนใหม่สักที

สายลมจากเทือกเขาไกลโพ้นได้มองเห็นบ่าวในคืนที่นั่งมองย้อนทวนคืนวันผ่านพ้น เขานั่งฟังเข็มนาฬิกาเคล้าเสียงปี่กลองทำนองเศร้าโศกเรื่องราวที่ดำเนินไป

ภายใต้ฮาเร็มบ่าวก็เช่นคนหลงทางเดินเวียนโถงถ้ำที่ไม่มีทางออก ทั้งรอบด้านสี่ทิศคือสีดำสนิท ไม่มีแสงสว่างปลายถ้ำลึกลับและน่ากลัวแห่งนั้น

กระทั่งสองอาทิตย์ต่อมา บ่าวได้รับข่าวดี ธิดาตั้งท้องสามเดือนแล้ว เขาดีใจที่จะได้เป็นป๊ะของลูกตัวน้อย ๆ ที่จะลืมตาดูโลก น่าแปลกที่ธิดากลับไม่ยินดียินร้ายอะไรนัก

ส่วนท่านสุลต่านวัน ๆ จ้างรถขุดดินขายมีเงินใช้จ่ายเหมือนใบไม้เช่นเดิม บอกเพื่อนฝูงจะเปิดบริษัทภูมิสันติ จำกัด แก้ปัญหา ไม่ต้องแบ่งกำไรกับผู้รับจ้างหน้าเลือด ในเร็ว ๆ นี้จะซื้อแบ็กโฮมือสอง รถบรรทุกหกล้อ รถตักดิน เปิดรับคนงานใหม่ครบวงจรไปเลย

“ทั้งรถเมียมือสองหมด” สู บ่าวเบ้งหยอก

               “ยุ่งอะไรด้วยล่ะ” สุลต่านตอบ

               อาทิตย์ต่อมามีรถแบ็กโฮ  รถบรรทุกหกล้อและรถตักอย่างละคัน ทั้งสามอยู่สภาพมือสอง คลานต้วมเตี้ยมเหมือนหอยทาก ไปนอนหมดแรงเชิงควนบาดะ

               ตั้งแต่เปิดบริษัทเช้าถึงเที่ยงคุมงานขุดลูกรังขาย กลางวันวางมาดผู้จัดการ ขับฮาร์ลีย์-เดวิดสัน ขับโฉบไปเหนือใต้ ตกกลางคืนแต่งตัวใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวพับศอก ชายเหน็บเข้ากางเกงยีน  จับรถโตโยต้าคราวน์ 2.0 เฝ้านักร้องอีสานที่ห้องอาหารในเมืองเป็นกิจวัตรประจำวัน

บ่าวเห็นตัวเองเป็นกวีหลงอยู่ในโถงถ้ำสีดำนั่งหัดเขียนงาน ถ้อยคำไร้วรรคพิกลพิการไม่ผิดกวีจากมือผีคอยกำกับ  บางถ้อยคำเกี่ยวโยงถึงกิ่งไม้บนกุนุงยือไรที่อยู่ไกลโพ้น

แว่วเสียงกลองและขลุ่ยผิวไม้ไผ่ ทำนองลึกลับดังลอดโถงถ้ำมืด บ่าวเดินทางตามเสียงนานจนรู้สึกฝีเท้าระบม แต่เขาก็ยังอยู่ที่เดิมไม่ได้เขยื้อนไปไหนเลย

วัน ๆ ชายาเอกเสียใจชีวิตคู่ รักเขาข้างเดียว เหมือนข้าวเหนียวนึ่งน้ำท่วมไม่ถึงก็แห้งแหงแก๋  ปากชอบต่อว่าสามีสารพัด แต่เจอหน้าก็ปิดปากเงียบ ไม่กล้าพูดกล้าเถียงสักคำ

นางชายาคนที่สองผู้หนีร้อนมาพึ่งเย็นก็ได้แต่จ้องสมบัติตาลุกวาว วัน ๆ ไม่ทำงานอะไรนอกจาก ทาปากแดงยั่วสุลต่านสมองหมกมุ่นจะทำยังไง จะได้ครองแผ่นดินให้มากที่สุด

             “ผู้ชายไว้ใจไม่ได้เลยจริง ๆ” นางพูด

ในสภาพเต็มกลืนกับสิ่งที่อาบู ฮาซันทำ นางจึงเลือกลูกผจญภัยด้วยกันบนถนนรักข้างเดียว เกี่ยวธิดาให้ร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วย

             “จะทำยังไงดีล่ะ”

             “ต้องเอาชนะให้เบ็ดเสร็จเด็ดขาด ไม่งั้นเราจะแพ้จนวันตายรู้ไหม” นางพูดด้วยความมั่นใจ

             “เราเป็นเมียต้องให้ผัวเลี้ยง อย่ายอมให้แตะสมบัติเงินทองเราเด็ดขาด เมื่อเขาทิ้งก็ไม่เดือดร้อนยังไงล่ะ” นางสอนให้ลูกสาวยึดมั่น

              “ธิดาจะระวังเรื่องนี้ค่ะ” ธิดาตอบรับ

               ซีตี ฟาตีมะดีใจที่ลูกสาวเข้าใจง่าย ๆ อย่างลูกที่ดีเชื่อฟังผู้ให้กำเนิด ประโยคทองคำชีวิตคู่ ใช้เท้าข้างหนึ่งอยู่แบบไม่เปลืองเงิน สมบัติติดตัวไม่หาย แต่เท้าอีกข้างเตรียมชักออกวันถูกทิ้ง ไม่มีเส้นผ่ากลางให้สร้างบ้านแสนสุขบ้างเลย

สองเดือนถัดมา ชายาเอกถึงกำหนดคลอดลูก ได้บุตรชายให้เป็นผู้สืบสันดานหรือวาริสที่จะช่วยดูแลมรดกตามที่นางฝันไว้

               ลูกชายนั้นจะได้สมบัติทั้งหมดสามส่วนจากสี่ส่วน สมมติเป็นผู้หญิงอีก สมบัติทั้งหมดก็จะแบ่งให้พี่ชายของสามี ธิดาก็ได้เพียงส่วนหนึ่งเหมือนเดิม

ธิดาขอดูแลน้องและขออยู่เป็นเพื่อนมะสักพักหนึ่ง บ่าวก็ไม่ว่าอะไร ออกเรือนแล้วลูกก็รับใช้ผู้มีพระคุณได้เสมอ

นางดีใจที่ได้ลูกชายไม่ถึงเดือน ได้ยินข่าวออแนก็ได้ลูกชายเช่นกัน ส่วนแบ่งสมบัติลูกชายก็ลดน้อยลงไปด้วย ทำไมต้องเป็นเช่นนี้นะ

มีลูกสองคนแล้ว ท่านสุลต่านยังเป็นคนเดิม ไม่เคยหยุดพักดูแลลูกน้อยที่ตั้งชื่อว่าสัก เพราะวัน ๆวุ่นกลับไปมามีฮาเร็มถึงสองแห่ง วันเวลาไม่เท่าเทียมที่เห็นได้ชัด เมียคนใหม่ชวนหลงใหลมากกว่า ถึงเวลาค้างคืนให้ชายาเอกรอแล้วรอเล่าไม่สนใจ

พฤติกรรมสามีทำให้นางไร้ทางออก บางวันเดินนุ่งผ้าปาเต๊ะรัดเอวลวก ๆ คลุมท่อนบนไปให้วัวกินน้ำกลางนา ผ้าคลุมหลุดลุ่ยอวดผมหงอกขาวกระเซิง นมเหี่ยวห้อยโตงเตงก็ไม่สนใจ

มะก็ทำงานไม่รู้จักเหนื่อยให้ลืมสามีได้บ้าง ตอนกลับจากเลี้ยงวัวยังตัดใบจากหอบมากอง นำใบจากมาเย็บติดกันวางขายให้ซื้อมุงหลังคาเป็นรายได้พิเศษอีก

กลางคืน มะลุกขึ้นแกะมะขามทีละเม็ดปั้นเป็นก้อนหนึ่งเม็ด สองเม็ด สามเม็ด แต่ละเม็ดถูกอบด้วยพลังงานชนิดใดกันหนอ

วันเวลาเดินอย่างซื่อสัตย์ ธิดาช่วยเลี้ยงน้องสม่ำเสมอ ธิดาเฝ้าทั้งมะและน้องชาย มองเห็นบ้านแล้วอดจะห่วงไม่ได้เลย

             “ทำไมลำบากอย่างนี้นะ” ธิดารำพึง

“มันขุดดินถมเมือง ต่อไปจะไม่เหลือคอยดูสิ” นางว่ามันแทนสามี ปากคอเราะร้ายขึ้นทุกครั้งที่เห็นภาพรถแบ็กโฮตักดินขายทุกวัน แต่ไม่ช่วยเหลือค่าใช้จ่ายในบ้านเลย

ธิดานั่งฟังมะระบาย เธอเติบโตมากับเรื่องแบบนี้ วัยเด็ก วัยสาว ถึงวันแต่งงานก็ยังคงเดิม ชีวิตวัยสาวเต็มไปด้วยคำถามที่ไร้คำตอบ ปล่อยให้มันพัดผ่านอยู่ในสายลม

สายลมกับวันเวลาได้ให้ชีวิตติดบ่วงและสาบสูญได้ไม่ยาก ให้ได้เจอคนรัก แต่งงาน มีลูกเป็นโซ่ทองคล้องใจ แต่มันหาได้รับประกันทั้งสามจะมีความสมบูรณ์ได้หรือไม่

               ทั้ง ๆ ที่เคยฝันร่วมกันมีรถ มีบ้าน มีลูก เธอไม่ได้ดีใจเลย บ่าวอุตส่าห์ดาวน์รถยนต์คันหนึ่ง หวังให้สมาชิกทุกคนได้รับความสะดวก โดยเฉพาะป๊ะที่ต้องพาไปหาหมอประจำเธอก็ไม่เห็นสำคัญอะไรกับสมบัติร่วมสร้างนั้นสักนิด

บ่าวอยากถาม ธิดาต้องการอะไรกับชีวิตคู่ เป้าหมายที่เคยฝันร่วมตอนรักกันหายไปไหน บ้านแสนสุขที่สัญญาจะร่วมสร้างด้วยกันด้วยแรงกายแรงใจ สักวันหนึ่งจะได้ชื่นชมด้วยกัน เสียงของไฟฝันยังก้องกังวาน เวลาเพียงไม่นานก็กลายเป็นเสียงลมใบ้เท่านั้น

จริง ๆ แล้วบริษัทไม่มีอยู่จริง สุลต่านพูดเล่นน้ำชาให้เพื่อนฝูงฟัง ตั้งชื่อหลอก ๆ อ้างเรื่องเวลากับชายาเอกไปไหนมาไหนอย่างสะดวกเท่านั้น  แต่ละวันหลงใหลเมียชื่อออแน ครั้นกลางคืนก็ไปห้องอาหารเป็นกิจวัตร

อาบู ฮาซันฟาดทั้งตัวบุคคลและองค์กรของรัฐ สมบัติเองไม่ได้เดือดร้อนใครเสียภาษีทำไมกัน

เขาด่าฝากถึงคนขี้อิจฉาที่หัวเราะเยาะตามร้านน้ำชา ถูกแซวแบ็กโฮรถหกล้อมือสอง เพื่อนฝูงท้วงอาจจะซ่อมบ่อย ๆ จะได้ไม่คุ้มเสีย

             “ช่างกูนิ รถเสียก็ไปซ่อมสิวะ”

             “สุลต่านคนมีบุญ” สู บ่าวเบ้งพูด

             ทุกครั้งที่ได้ยินคนรายล้อมป้อยอเขาให้หลงเคลิบเคลิ้มเหมือนได้ลอยขึ้นสวรรค์ ยามใดเงยหน้ามองเห็นดินควนสูงลิ่ว ก็เห็นกองเงินมหาศาลหยิบใช้เท่าไรก็ไม่มีวันหมด

             “รวย หล่อครบสูตร” ลูกคู่ให้ลูกยอไม่หยุด

              “ฝันกูต้องเป็นจริง” อาบู ฮาซันเอ่ย

“ผู้หญิงอยากเป็นเมียสุลต่านทุกคนเลย”

“โต๊ะครูไม่ได้ร่ำรวยเลี้ยงเมียสองคน ทำไมกูจะทำไม่ได้จริงไหม” สุลต่านเอ่ยชัดคำ

             เขาชอบอ้างโต๊ะครู มีเงินทองไม่มากก็เลี้ยงเมียมากกว่าหนึ่งได้ เขามีเงินและสมบัติกองโตูดเล่นโย่อมทำได้ดีกว่าเป็นไหน ๆ

เพื่อนฝูงยอมรับ เขาคือผู้มั่งคั่งตัวจริงแห่งห้วยยะวา ทำให้สุลต่านยิ่งลำพองตน เพราะนิสัยเป็นคนหูเบา เชื่อคนง่าย บ้ายอ  เพียงยอว่าสุลต่านใจบุญใครยืมเงินไม่ต้องใช้คืน

               ขณะที่อาบู ฮาซันเกาะเข็มนาฬิกาสุขใจ แต่วันเวลาบ่าวหมุนช้าราวเข็มนาฬิกาอมทุกข์ เพราะการเงินย่ำแย่ลงทุกวัน

ตั้งแต่ซื้อรถผ่อนสหกรณ์อัล-อิหม่าน ครบงวดผ่อนสิ้นเดือนต้องวิ่งหยิบยืมเพื่อนฝูงวุ่นวาย ถึงเวลาผัวเมียช่วยกัน เธอทำเหมือนไม่มีอะไรเกี่ยวข้อง จะเป็นจะตายเป็นเรื่องบ่าวคนเดียวเท่านั้น

ว่าง ๆ แทนที่ผัวเมียวางแผนการเงิน รองรับเศรษฐกิจที่ย่ำแย่ รายจ่ายมากกว่ารับ ต้องแก้ปัญหาหยิบยืมเพื่อนฝูง  ธิดากลับชวนคุยนิสัยผู้ชายแทน

               “ผู้ชายชอบเมียหลายคนใช่ไหม” ธิดาถามขึ้น

               “ไม่จริงหรอกครับ”

“สมมติวันหน้าเกิดรวยขึ้นมาล่ะ” ธิดาพูด

“ถึงมีเงินก็ไม่ทำผมรักธิดาครับ” บ่าว เอ่ยขึ้น

ธิดายิ้มตอบ หลังแต่งงานเขายังยึดอาชีพกรีดยาง มีปัญหาเรื่องเงินต้องกู้สหกรณ์ ใช้วิธีกู้วนฉุกเฉินงูกินหางเป็นทางออก

เคยฝันไว้หลังแต่งงานเก็บเงิน บ้านใหม่สักหลัง  ตอนนี้เลิกคิดก่อนดีกว่า เพราะเริ่มชัดเจนว่าทั้งสองสร้างฝันไม่เหมือนกัน เขารู้สึกวังเวงเหมือนคนหลงป่าดงดิบลึกลับไม่มีทางออก ทั้งผืนป่าเป็นกำแพงสีดำทั้งสี่ด้านกั้นเอาไว้

ภาพมันฟ้องทุกค่ำคืนให้เห็น ดึกดื่นขับรถมอเตอร์ไซค์ออกจากบ้านกรีดยางคนเดียว เพื่อน ๆ มีเมียนั่งซ้อนท้าย ได้เพียงแต่มองตาปริบ ๆ จะอิจฉาก็ไม่ได้ เป็นโต๊ะละใบต้องสำรวมกายและใจตลอดเวลา

ก่อนหน้านี้เคยคิดว่าหลังสละโสดมีเพื่อนคู่คิดมิตรคู่กายคงดีไม่น้อย จะได้ช่วยกันทำมาหากินสร้างครอบครัว แต่เวลานี้เขาโดดเดี่ยวอย่างกับเดินคนเดียวเชิงเขา ฟังเสียงลมครวญมาจากปลายยอดลงห่มป่า เขาแว่วได้ยินกลองเคาะสลับเสียงขลุ่ยผิวไม้ไผ่แว่วจากกุนุงยือไรกรีดลึกลงในวิญญาณ เจ็บปวดราวสัตว์ติดกับดักนายพราน

เกือบสามปีบ่าวได้เห็นลูกผู้ชายอกสามศอกมีใจเล็กเท่ามด แต่มีมือขนาดยักษ์กินตะกละตะกลามไม่เลือกหน้า

และที่ฮาเร็มโบราณนั่นอีกเช่นกันที่เขาเห็นผู้ที่ตูฮันได้ประทานอดทนให้สตรีเพศ นางใช้ลมหายใจสัมผัสโลกข้างนอก ไม่ผิดไอร้อนที่พวยพุ่งจากกาต้มน้ำเดือดตลอดเวลา