พายุพัดโหมกระหน่ำเหนือพื้นผิวน้ำ ราวกับโกรธเกรี้ยวแทนท้องทะเลที่กำลังถูกฉีกแยกออกเป็นสองภาค...
ใต้คลื่นคลั่งนับร้อยเมตรลึกลงไป ใต้ความมืดมิดของหุบเหวแห่งซิลวาริน ซีสราว่ายหลบอย่างเงียบเชียบ
เส้นผมยาวสีครามของเธอพริ้วสะบัดไปตามแรงกระแสน้ำ ลำตัวแกร่งเปล่งแสงแผ่วบางจากเกล็ดเงินที่เรืองรองในเงามืด
เธอเคยเป็นเจ้าหญิง...
ไม่สิ
เคยเป็น
ผู้นำกองทัพใต้ธารา แห่งอาณาจักรเงือกผู้สูงศักดิ์ สตรีที่เปล่งวาจาคำเดียว โลกใต้น้ำต้องสะเทือน
แต่ค่ำคืนนี้ เธอไม่เหลือแม้แต่อำนาจจะว่ายทวนกระแส
อุ้งมือกุมครรภ์ที่เติบโตเต็มอัตรา ร่างกายซีสราหนักอึ้งจนแทบว่ายไม่ไหว ความเจ็บจุกลึกเริ่มไหลวนเหมือนคลื่นลมบ้าคลั่งในท้องนภา เธอรู้ดีว่าช่วงเวลาแห่งการคลอดกำลังใกล้เข้ามา...
“อีกไม่นาน... อย่าเพิ่งมา อย่าเพิ่งตอนนี้...”
เสียงพร่าพึมพำในลำคอ เธอกอดท้องแน่น ดวงตาเรียวสวยเต็มไปด้วยความกลัว
เธอไม่กลัวความตาย แต่กลัวว่าลูกของเธอ...ลูกที่เกิดจากเลือดของเธอกับเขาศัตรูของเผ่า จะไม่มีโอกาสได้หายใจแม้เพียงครั้งเดียว
พวกมันตามมาแล้ว...
เสียงวังน้ำแตกดังจากทางด้านหลัง แสงหอกเพลิงจากเงือกนักรบฝ่ายใต้วาบผ่านเบื้องหลังราวฟ้าผ่าฉีกทะเล
ร่างของซีสราสะท้อนกระจกน้ำเบื้องล่าง เธอเห็นใบหน้าตนเองที่ไม่ได้งดงามอีกต่อไปซีดขาว เต็มไปด้วยรอยขีดข่วน คราบเลือด และรอยน้ำตา
ไม่มีที่ให้หนีอีกแล้ว...
เมื่อเธอถูกล้อมไว้โดยนักรบจากอดีตแคว้นของตนเอง ใต้แรงกดมหาศาลจากพายุเวทมนตร์ น้ำรอบตัวเธอเริ่มขุ่น—จากความเจ็บแปลบในมดลูก ความเจ็บที่ฉีกเนื้อใน.
เธอรู้ทันที..
ลูก...กำลังมา
“ไม่... ไม่ใช่ตอนนี้...” เธอกระซิบ เสียงสั่นสะท้อนอยู่ในอก ไม่ใช่เพราะกลัวเจ็บ...แต่เพราะรู้ว่า พวกมันจะใช้การคลอดนี้เป็นเครื่องมือประจานเธอ
"พาเธอกลับ!" เสียงของหัวหน้านักรบตวาดลั่นผ่านกระแสเวท
และแล้ว...โลกของซีสราก็หมุนวน ก่อนที่สติจะดับวูบไป พร้อมกับเสียงคลื่นสุดท้าย ที่เหมือนคำสาปจากทะเลกำลังส่งเสียงเตือน...
ทายาทแห่งความต้องห้าม...จะลืมตาดูโลกท่ามกลางการพิพากษา และเปลี่ยนชะตาทะเลไปตลอดกาล
(เชิญติดตามได้ในตอนต่อไปเลยค่ะ)
...บทที่ 1: พิพากษาแห่งสายโลหิต...
ห้องพิพากษาหลวงตั้งอยู่ใต้แอ่งน้ำลึกที่สุดของมหาสมุทรอินเซลินา ใต้ยอดเสาหินดำที่ตั้งตระหง่านเป็นรูปตรีศูลโบราณ ล้อมรอบด้วยอักขระเรืองแสงโบราณที่สลักด้วยเลือดของเงือกรุ่นก่อน
ณ ใจกลางของห้อง ซีสราถูกตรึงไว้บนแท่นหินศักดิ์สิทธิ์ แขนทั้งสองข้างถูกมัดด้วยสายเวทจากเกล็ดงูทะเลสีทอง ขาที่เคยสง่างามบัดนี้ถูกตรึงไว้ไม่ให้เคลื่อนไหว ปลายหางเปล่งแสงเรืองโรยเหมือนเทียนใกล้ดับ
ร่างของเธอสั่นไหวด้วยแรงหอบ ไม่ใช่เพราะความกลัวต่อบทลงโทษ แต่เพราะการเบ่งคลอดที่เริ่มขึ้นแล้ว
“ซีสรา อดีตแม่ทัพแห่งเผ่านาคีลึก” เสียงของผู้อาวุโสเอคาร์ดังชัดก้องไปทั่วโถงพิพากษา “เจ้าทรยศเลือดเนื้อของเผ่า...
ด้วยการผสมพันธุ์กับสายเลือดของศัตรูเผ่ามารทะเลเหนือ! มีสิ่งใดจะแก้ต่างหรือไม่?”
ซีสราเงยหน้าขึ้น แม้ใบหน้าจะซีดเผือด แต่ดวงตาสีเทาหม่นของเธอยังเจิดจ้า
“ไม่มีสิ่งใดต้องแก้ต่าง ความรักของข้าบริสุทธิ์ บาปมีเพียงในสายตาพวกเจ้าที่หวาดกลัวการเปลี่ยนแปลง”
เสียงกระซิบไหลผ่านเหล่าเงือกผู้เฒ่า บ้างแค่นหัวเราะ บ้างสีหน้าแข็งทื่อ และบางคน คือเงือกหนุ่มที่เคยสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับเธอ กลับเบือนหน้าหนี
และแล้ว...ร่างของเธอก็กระตุก
“อ๊าาาาาาาา!!”
เสียงกรีดร้องของเธอดังขึ้นกะทันหันจนเวทพันธนาการสั่นสะเทือน น้ำรอบแท่นพล่านขึ้น เงือกหญิงจากเผ่าฮีลาน่าผู้เชี่ยวชาญการคลอด ถูกเรียกเข้ามาอย่างกะทันหันจากข้างห้อง
“ตอนนี้งั้นรึ…?” หญิงเฒ่าพึมพำ “เธอกำลังคลอดแล้ว! ทายาท...กำลังจะลืมตาดูโลกในที่พิพากษานี้!”
ซีสราไม่พูด เธอหอบถี่ บิดตัวด้วยความทรมาน ร่างงองุ้มกับแรงบีบรัดในท้อง มือนางเกร็งแน่นเหนือหน้าท้องที่ปูดเบ่ง ขาของเธอสั่น หางเริ่มแยกเกล็ดออกเพราะการบีบตัวภายใน
“ข้า...ไม่ไหวแล้ว...” เธอครวญ เสียงลอดผ่านฟันที่กัดแน่น ใบหน้าเปียกโชกด้วยน้ำผสมเลือด เธอไม่รู้ว่านี่คือเลือดของเธอหรือลูก
เสียงหัวใจในครรภ์ดังถี่ รุนแรงราวกับคลื่นปะทะโขดหิน
"หนึ่งในสอง...กำลังจะมา!" หญิงเฒ่าเร่งรีบยื่นมือจับหน้าท้อง
ซีสราร้องลั่นอีกครั้งและทันใดนั้น น้ำใต้แท่นก็แตกแรงดันมหาศาลปลดปล่อยออกเป็นวงกว้าง
ทุกสายตาเงือกตื่นตะลึงไม่เคยมีผู้ใดเคยเห็นการคลอดลูกกลางเวทีศักดิ์สิทธิ์ของการพิพากษามาก่อน
เลือดสีเงิน...ผสมกับน้ำคร่ำที่เรืองแสงวาบออกมาราวอัญมณีจากโลกต้องห้าม
"อ๊าาาาาาาาาา!!"
เสียงสุดท้ายที่เธอแผดออกมานั้นสั่นสะเทือนพื้นหิน ทันใดนั้น เด็กชายเงือกผู้มีเกล็ดเงินสว่างราวแสงจันทร์ก็ปรากฏตัวใบหน้าเปื้อนน้ำตา แต่ดวงตาสีทองส่องประกายแรงกว่าสิ่งใด
ทันทีที่เขาหายใจ เสาหินทั้งสามในโถงพิพากษาระเบิดร้าวในคราวเดียว คลื่นน้ำมหาศาลโถมเข้าใส่ห้องพิพากษา เสียงกรีดร้องของเหล่าเงือกดังระงม
แต่ยังไม่จบ...
ซีสราหอบหายใจ ดวงตาเบิกกว้างอีกครั้ง เธอยังไม่คลอดคนที่สอง
และครั้งนี้... มันเจ็บยิ่งกว่าเดิม
ซีสราหอบแรง เลือดสีเงินไหลเวียนรอบแท่นหิน แต่อยู่ดี ๆ เธอก็รู้สึกว่าอากาศในทะเลรอบตัวเริ่มเย็นลงผิดปกติ
แสงจากอักขระรอบห้องพิพากษาที่เคยสว่างไสว…ค่อย ๆ มืดลงทีละดวง ทีละแถว
หญิงเฒ่าตำแยนิ่งงัน สีหน้าช็อกก่อนจะพึมพำเสียงสั่น
“ม...ไม่ใช่ธรรมดา... เด็กคนที่สองกำลัง...ต่อต้าน...”
ซีสราร้องอีกครั้ง คราวนี้เสียงแหบพร่าจนฟังแทบไม่ออก ร่างทั้งร่างแอ่นขึ้นด้วยแรงเบ่งที่ฉีกกระชากทุกกล้ามเนื้อ ท้องของเธอบิดเบี้ยวในแบบที่แม้แต่หญิงชราผ่านสงครามการคลอดมาแล้วนับร้อยรายยังต้องผงะ
เธอรู้สึกได้ว่า... เด็กในท้องกำลังดิ้นต้านการคลอด
“หยุดไม่ได้…ออกมา…ลูกจ๋า ออกมาเถอะ!” ซีสรากัดริมฝีปากจนเลือดซึม พยายามเบ่งอีกครั้ง ทั้งที่ร่างกายแทบแตกสลาย
เสียงอื้ออึงดังก้องในหัวของเธอ
เสียงที่ไม่ใช่ของใคร แต่กลับฟังคล้ายเสียงกระซิบจากสิ่งโบราณใต้ก้นทะเล...
“ผู้ถือดวงจันทร์จะไม่ถือกำเนิดโดยง่าย… เธอคือบุตรีแห่งรอยแยก และเธอจะเลือกแสงหรือเงา…”
ทันใดนั้น ท้องของซีสรากระตุกแรง ปวดจนเธอกรีดร้องสุดเสียง น้ำคร่ำรอบตัวพลุ่งขึ้นเป็นวง
หญิงชราอุทานลั่น
“เธอ... เธอกำลังคลอดกลับข้าง!”
เสียงกรีดร้องของซีสราหนักหน่วงกว่าเดิม พลังเวทในเลือดของเธอระเบิดกระจาย
แท่นหินที่ตรึงเธอไว้แตกร้าวเป็นเสี่ยง ๆ สายเวทพันธนาการถูกเผาไหม้ด้วยเพลิงเวทจากภายใน
แต่เธอยังไม่หนี เธอไม่คิดหนี เธอจะให้กำเนิดลูกคนนี้…ที่นี่…ต่อหน้าสายตาทุกเผ่าพันธุ์
จากนั้น เธอเบ่งสุดแรงเกิด
เลือดสีดำ…ไม่ใช่เงิน…พรั่งพรูออกมาราวกับม่านหมอกทะมึน
เสียงร้องทารกเพศหญิงแผ่วเบา…แต่ดังก้องทั่วห้องพิพากษา
เด็กหญิงเงือกน้อย…เรือนผมสีดำสนิทเหมือนรัตติกาลที่ไร้แสงจันทร์ เกล็ดของเธอมีสีฟ้าครามเข้มราวกับทะเลกลางคืน
ดวงตาคู่นั้น…เมื่อเธอลืมตาขึ้นมาชั่วขณะ ก็ไม่มีสีใดเลย นอกจากสีขาวล้วนราวกับแสงแห่งคำทำนาย
และเมื่อเธอร้องครั้งที่สอง...
ม่านพายุที่ปกคลุมอาณาจักรใต้สมุทรทั้งหมด…สลายตัวในพริบตา
เสียงเงือกนับพันในนครเงือกข้างนอกต้องชะงัก ชาวทะเลต่างยกมือทาบอก เพราะรู้ได้ทันทีว่า
สิ่งบางอย่างได้ถือกำเนิดขึ้น และไม่มีใครจะควบคุมมันได้อีก
ผู้อาวุโสเอคาร์ทรุดลงกับพื้นอย่างไร้สภาพ
เสียงของเขาแผ่วเบาราวสายลม
“ตำนาน…เป็นความจริง… เธอคลอดทั้ง ‘จันทรา’ และ ‘อาทิตย์’… สองขั้วของชะตากรรม...”
ซีสราเอื้อมแขนโอบทั้งสองไว้แนบอก
แม้เธอจะเจ็บ…เหนื่อย…อ่อนแรงจนแทบหายใจไม่ออก
แต่นี่คือชัยชนะของเธอ
ไม่ใช่ชัยชนะต่อเผ่าศัตรู
ไม่ใช่ชัยชนะทางสงคราม
แต่คือชัยชนะของแม่ผู้เลือกจะรัก แม้รู้ว่าต้องเจ็บปวดจนแทบตาย
เสียงสังข์น้ำดังกระหึ่มไปทั่วอาณาจักรใต้ทะเลลึก เสียงที่เคยใช้เฉลิมฉลองชัยชนะของกองทัพเงือกนาคีลึก
แต่ในวันนี้ มันถูกเป่าเพียงเพื่อประกาศ พิธีประจาน
กลางลานพิพากษาหินปะการังสูงเทียมแนวหน้าผาน้ำวน
ซีสราถูกตรึงด้วยโซ่ศิลาวารี โซ่เวทต้องห้ามที่พันรัดทั้งแขนและหางเงือก
เธอถูกบังคับให้นั่งคุกเข่า ใบหน้าซีดเผือด ภายในดวงตาทอประกายของการต่อสู้อย่างเงียบงัน
และภายในท้องของเธอ…มีชีวิตอีกสองชีวิตที่ดิ้นเร่า
จังหวะการดิ้น…ไม่ปกติ
เจ็บ...
คลื่นพายุรอบลานพิพากษายิ่งพัดแรง
เหมือนท้องทะเลกำลังกระวนกระวาย
เหมือนมีบางอย่างกำลังจะระเบิดออกมาจากร่างของเธอ
"ประกาศโทษแก่ซีสรา อดีตขุนพลเงือกสูงศักดิ์ ผู้ทรยศต่อเผ่าแห่งกระแสลึก
โดยการให้กำเนิดสายเลือดปนเปื้อนของศัตรู!
และขอให้การกำเนิดของทารกในครรภ์นี้ เป็นเครื่องยืนยันความเสื่อมแห่งศักดิ์ศรีของนาง!"
เสียงของแม่เฒ่าสูงสุดดังขึ้นเหนือแท่นปะการัง
ในมือของเธอถือหอกประกาศิต
และในดวงตาของผู้เฒ่าทั้งหลาย ไม่มีแม้แววเวทนา
“ลูก...ของแม่...” ซีสราพึมพำ
น้ำตาเริ่มไหลรินผสมเกลือทะเล
จู่ ๆ คลื่นแรงรอบลานพิพากษาก็ปั่นป่วนอย่างผิดธรรมชาติ
ท้องของเธอบีบรัดตัวอีกครั้งอย่างหนักหน่วง
ปลายนิ้วสั่น มือจับที่โซ่แน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ
อาการปวดท้องคลอดเริ่มขึ้นแล้ว
ไม่ใช่เวลานี้… ไม่นะ… ยังไม่พร้อม…
แต่ร่างกายของเธอไม่ฟังเสียงของใจ
น้ำคร่ำทะเลแตกไหลออกจากเกล็ดหน้าท้อง
เจ็บราวกับคลื่นนับร้อยถาโถมใส่อวัยวะภายในพร้อมกัน
ซีสราเงยหน้าขึ้นสบตาเหล่าผู้พิพากษา
แล้วกรีดร้องสุดเสียงครั้งแรกในรอบหลายปี
เสียงร้องนั้นทำให้หินใต้ลานพิพากษาเกิดรอยร้าว
เงือกหลายตนหันมามองกันอย่างตื่นตระหนก
พลังเวทในเสียงของเธอไม่เคยหายไป
ตรงกันข้าม มันยิ่งทวีคูณ…เพราะเลือดสองสายที่กำลังจะถือกำเนิด!
“อย่าให้คลอด! รีบสะกดเวท!”
เสียงแม่เฒ่าสูงสุดร้องสั่ง
แต่นั่นยิ่งเหมือนสั่งธรรมชาติไม่ให้ฝนตก
ซีสราเบ่งสุดแรง…ร่างกระตุก
ร่างกายเธอสั่นเทา เหงื่อเค็มทะเลไหลท่วมหน้า
มือสองข้างกุมที่ท้องแน่น ขณะที่คลื่นเวทรอบร่างเธอเปล่งแสงสลับสีเงินกับน้ำเงินเข้ม
เด็กคนแรกจะออกมาแล้ว
แต่เด็กคนนี้…ไม่เหมือนเด็กทั่วไป
เขาหมุนตัวอยู่ในท้องไม่หยุด เหมือนกำลังเลือกทิศทางของตนเอง
เหมือนกำลังต่อสู้…แม้ยังไม่ลืมตาดูโลก
“เจ็บ… ไม่ไหวแล้ว...!” ซีสราร้อง
เสียงหายใจหอบถี่
เธอรู้ว่าลูกคนนี้ คลอดยาก
เหมือนกับพ่อของเขาดื้อรั้น กล้าหาญ และไม่ยอมให้ใครควบคุม
เลือดทะเลเริ่มซึมจากแผลตรงหน้าท้อง
ซีสรารู้ว่า เธอกำลังจะหมดแรง
แต่เสียงบางอย่างดังจากในท้อง...เหมือนเสียงคลื่นกระแทกผนังมดลูกจากด้านใน
เสียงร้องของชีวิต…ที่ไม่ยอมถูกบีบให้ตายตั้งแต่ยังไม่เกิด
เธอสูดหายใจเฮือกสุดท้าย
แล้ว... เบ่งสุดแรง ร่างแอ่นขึ้นแม้จะถูกตรึงด้วยโซ่ศิลาวารี
เสียงคลื่นคำรามกึกก้อง
แล้วแสงสีน้ำเงินพุ่งขึ้นจากร่างของเธอ
และเสียงร้องแหลมเล็ก…แผ่วเบา…ก็ดังขึ้นในห้วงน้ำ
เด็กชาย…ถือกำเนิดแล้ว
ยังไม่ทันที่เธอจะได้พักหายใจ
เสียงตะโกนจากนอกลานพิพากษาก็ดังขึ้น
“ศัตรู! เผ่ามารทะเลเหนือบุก!”
โกลาหลเกิดขึ้นทันที
หอกเวทและคฑาน้ำวนถูกยกขึ้น เงือกนักรบกรูกันเข้าแนวรับ
และในวินาทีนั้น…เธอรู้
ลูกอีกคนกำลังจะคลอด…ท่ามกลางสงคราม!
...บทที่ 2 : กำเนิดท่ามกลางศึก...
เสียงแตรสงครามใต้น้ำดังกึกก้องกังวาน
กระแสน้ำถูกปั่นป่วนอย่างรุนแรงจากคฑาคลื่นที่ฟาดปะทะกันของนักรบทั้งสองฝ่าย
เปลวสีฟ้าแก่กับม่วงดำสลับกันวูบไหวราวสายฟ้าใต้มหาสมุทร
และตรงกลางของลานพิพากษา
ซีสรานั่งพิงก้อนหินปะการัง เลือดทะเลยังไหลออกไม่หยุดจากการคลอดลูกชาย
แขนสองข้างกอดร่างเล็ก ๆ ของเขาไว้แนบอก ทั้งที่แรงแทบไม่มีเหลือ
แต่เสียงในท้องเธอ...ยังไม่สงบ
ลูกอีกคนยังอยู่ในท้อง
ดิ้นแรงขึ้น... และบีบมดลูกอย่างรวดเร็วรุนแรง
“อีกคน…จะมาแล้ว...” เธอพึมพำทั้งน้ำตา
เสียงแผ่ว ร่างกายสั่นเทิ้มเพราะความหนาว ความเจ็บ และแรงเวทมหาศาลที่แผ่ซ่าน
แต่ไม่มีใครสนใจเธออีกต่อไปแล้ว
เหล่านักรบมัววุ่นวายกับการรับมือศึก
แม่เฒ่าสูงสุดหายไปพร้อมขบวนเวท
บัลลังก์พิพากษาถูกพังครึ่งหนึ่งโดยพลังจู่โจมของศัตรู
“เจ้าแม่ทะเล…ช่วยข้าด้วย...”
ซีสราหลับตาแน่น พยายามประคองตัวขึ้นจากกองน้ำคร่ำที่เจือด้วยเลือด
มือข้างหนึ่งยังโอบลูกชายไว้
มืออีกข้าง…สั่นระริก เหมือนกำลังเรียกพลังเวทของตนขึ้นมาอีกครั้ง
ท้องของเธอเริ่มเกร็งรุนแรง
ปวดรุนแรงยิ่งกว่าครั้งแรก
ราวกับว่าลูกคนที่สอง กำลังผลักไสเวทอาฆาตที่ปกคลุมร่างเธออยู่
แล้วอยู่ดี ๆ
พลังแปลกประหลาดก็แผ่ขึ้นจากร่างซีสรา
แสงสีเงินขาวเปล่งจากท้องเธออย่างรุนแรง
แรงพอจะผลักคลื่นสงครามให้ถอยออกไปรอบวงกว้าง
แม้แต่นักรบของทั้งสองฝ่ายยังต้องหรี่ตา
เงือกบางตนมองเห็น “วงแหวนเวท” โบราณลอยขึ้นกลางท้องฟ้าทะเล
แสงนั้นไม่ใช่แสงแห่งความตาย
มันคือ แสงแห่งการกำเนิด…การเริ่มต้นใหม่…
ลูกสาวของซีสรากำลังจะถือกำเนิด
เจ็บ...เบ่ง...แล้วเจ็บอีก...
เสียงเวทโบราณเริ่มก้องในห้วงน้ำ
เหมือนเสียงของนางเงือกรุ่นบรรพกาลกำลังขับขานบทเพลงรับขวัญชีวิตใหม่
“โลหิตสองสายจะหลอมรวม
ดินน้ำไฟลมจะสั่นไหว
เด็กหญิงจะร้อง…และคำสาปจะขาดสะบั้น”
ซีสราร้องออกมาอีกครั้ง
คราวนี้เสียงของเธอกระแทกใส่กระแสน้ำเหมือนฟ้าผ่ากลางใจคลื่น
โซ่ศิลาวารีที่ตรึงแขนเธอไว้แตกละเอียดทันที
เกล็ดตามแขนของเธอเปลี่ยนสีจากฟ้าน้ำเงินกลายเป็นประกายเงินขาว
และในวินาทีนั้น…เด็กหญิงก็ออกมาพร้อมเสียงร้องแหลมสูงที่ทำให้ทั้งสนามรบหยุดชะงัก!
เงือกจากทั้งสองฝ่ายหยุดเคลื่อนไหว
หอกทุกเล่มค้างอยู่กลางอากาศ
กระแสน้ำสงบนิ่งราวหยุดเวลา
แสงสีเงินฟุ้งกระจายออกจากร่างของทารกน้อย
และตรงกลางฝ่ามือของเธอ...มีตราสัญลักษณ์เรืองแสงเป็นรูป “ตาปลาวาฬ”
ซึ่งในตำนาน…คือสัญลักษณ์ของ “เงือกผู้จะเปิดประตูห้วงที่ห้ามแตะต้อง”
“ข้าคลอดลูกแล้ว…” ซีสรากระซิบ เสียงเธอสั่น
“และพวกเขา…ไม่ใช่ความอ่อนแอของข้า”
“แต่เป็นคำตอบที่ทะเลรอคอยมาหลายพันปี”
ลูกสาวน้อยในอ้อมแขนของเธอ มองไปรอบลานพิพากษาด้วยดวงตาใสบริสุทธิ์
เธอยังไม่รู้ว่าชีวิตเริ่มต้นจากสงคราม
แต่พลังของเธอ…กำลังสั่นสะเทือนทะเลทั้งผืน
นักรบเงือกนาคีลึกหันมาสบตากันอย่างหวั่นไหว
นักรบจากเผ่ามารทะเลเหนือยังชะงักอยู่กับคำสาปเก่าแก่
และในจิตใจของทุกคนมีเพียงคำถามเดียว
“เด็กแฝดสองตนนี้…จะเปลี่ยนอนาคตของเราไปทางใด?”
เงือกแม่กับลูกสองคน
เสียงสงครามเงียบลงไปแล้ว
ไม่ใช่เพราะใครชนะ...แต่เพราะไม่มีใครกล้าขยับ
ร่างของหญิงสาวนางหนึ่งยังนั่งนิ่งอยู่กลางลานพิพากษาที่แตกพัง
แขนทั้งสองโอบทารกไว้แนบอกคนหนึ่งหลับสนิทอย่างสงบ อีกคนลืมตากว้างจ้องมองโลกเหมือนซึมซับทุกจังหวะของท้องทะเล
และตรงกลางอกของซีสรา
เลือดที่ยังไม่หยุดไหล กำลังรวมเข้ากับเวทโบราณบางอย่าง
มันค่อย ๆ ก่อตัวเป็นตราสัญลักษณ์วงเวทใต้ผิวเนื้อ...
ตรานั้น...แม่เฒ่าทุกเผ่ารู้จัก
มันคือ "ตราประตูแห่งอาเคนไทล์"
ประตูใต้ก้นห้วงน้ำที่ไม่มีใครเคยเปิดได้นับพันปี
…เพราะผู้เปิดต้องเป็น "สายเลือดผสมที่ถือกำเนิดในคืนคลื่นสลาย"
และลูกแฝดของซีสรา
ถือกำเนิดในคืนนั้นพอดี
“เอาพวกมันมา!”
เสียงผู้นำเผ่ามารทะเลเหนือคำรามใส่ลูกน้อง
“คุ้มกันนางกลับ! ห้ามใครแย่งเด็ก!” ฝ่ายนาคีลึกตะโกนใส่นักรบของตน
เงือกทั้งสองเผ่า...เริ่มเคลื่อนไหวพร้อมกัน
แต่แทนที่จะมุ่งเข้าหากัน พวกเขา พุ่งเข้าใส่ซีสรา เพื่อแย่งลูกของเธอ
ซีสรากัดฟัน
แม้ยังอ่อนแรงจากการคลอด เธอก็กระชับลูกแนบอก แล้วพุ่งตัวลงสู่แนวหินปะการังด้านล่างทันที
เสียงเวทคำรามไล่หลัง เงือกหลายตนฟาดหางตามมา
“ข้า…ต้องหนี…”
“แม้ไม่มีแรง…ข้าก็จะว่ายไปให้ไกล…ไกลจากมือใครทั้งนั้น…”
ใต้มหาสมุทรชั้นล่าง
ถ้ำโบราณแห่งหนึ่งอยู่ลึกเกินกว่าเงือกทั่วไปจะกล้าดำดิ่งลงไป
ว่ากันว่าเคยเป็นที่บำเพ็ญของเงือกนักบวชในยุคแรก
ตอนนี้มันกลายเป็นที่หลบภัยของแม่คนหนึ่งกับลูกน้อยสองคน
ภายในถ้ำมีเพียงแสงเรืองจากเห็ดเรืองแสง
เสียงหัวใจซีสราเต้นแผ่วเบา
ร่างเธอสั่นจากพิษบาดแผล แต่ตากลับจ้องมองลูกน้อยไม่กะพริบ
“เจ้าคือความเจ็บของข้า…และความหมายของข้า”
“หากต้องตาย ข้าจะตายเป็นคนสุดท้าย หลังพวกเจ้า”
เธอเอานิ้วแตะหน้าผากลูกชาย
และวางจูบเบา ๆ บนเปลือกตาลูกสาว
แต่ก่อนที่เธอจะได้พัก
เสียงหนึ่งดังขึ้นจากผนังถ้ำ
“ในที่สุด...ผู้ถือกุญแจก็มา…”
หญิงชราในเงามืด
ร่างผอมโซของเงือกชราโผล่ออกมาจากเงาหิน
เธอสวมเสื้อคลุมทำจากหนังปลาผี
เกล็ดของเธอซีดขาว และดวงตาทั้งสองมืดสนิท
“เจ้าคือสายเลือดบาป...แต่ลูกของเจ้า...คือคำทำนายที่เรารอคอย”
“ประตูแห่งอาเคนไทล์กำลังสั่นสะเทือนแล้ว เจ้ารู้หรือไม่?”
ซีสราพยายามลุกขึ้น
ทั้งที่แทบไม่มีแรง เธอก็ยังยกหางตั้งการ์ดปกป้องลูก
“อย่าเข้าใกล้ลูกข้า…”
หญิงชราไม่ขยับ
แต่พูดเสียงแผ่วเบาว่า…
“เด็กหญิงของเจ้าจะเปิดประตู...เด็กชายของเจ้าจะปิดมันจากด้านใน…”
เธอเว้นวรรค
ก่อนจะพูดประโยคที่ซีสราไม่เคยลืมไปจนตาย
“หนึ่งในสองจะมีชีวิต…อีกหนึ่งจะกลายเป็นตำนาน”
น้ำในถ้ำเย็นจัด
แต่เหงื่อเย็นไหลเต็มแผ่นหลังของเธอ
“หมายความว่าอย่างไร…”
ซีสราพึมพำ ไม่รู้ว่าสิ่งที่ตนเพิ่งได้ยินคือคำพยากรณ์ หรือคำสาป
หญิงชราหายตัวไปทันทีที่พูดจบ
เหลือเพียงคลื่นน้ำที่นิ่งงัน กับลูกแฝดสองคนในอ้อมแขนของแม่
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
