เสียงหัวเราะสดใสของ ดาว ดังไปทั่วคาเฟ่เล็ก ๆ เธอนั่งล้อมวงกับเพื่อนสนิท เม้าท์เรื่องชีวิตประจำวันเหมือนปกติ ใบหน้าเปื้อนยิ้ม แต่ไม่มีใครรู้…เบื้องหลังนั้นคือหัวใจที่เคยแตกสลายจนแทบเก็บซ่อนเอาไว้ไม่อยู่

"ดาว แกนี่ทำไมไม่จริงจังกับใครบ้างเลยวะ" เพื่อนคนหนึ่งแซว

ดาวหัวเราะพลางยักไหล่ "ก็ฉันมันขี้เล่นอะ ทำจริงจังแล้วเจ็บจะทำไมล่ะ"

ประโยคธรรมดา แต่แฝงไปด้วยความรู้สึกที่ไม่มีใครเข้าใจ

ทันใดนั้น…เสียงประตูคาเฟ่ก็ดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงในเสื้อเชิ้ตสีขาวที่คุ้นตา “อาโพ” ก้าวเข้ามาอย่างสงบ เย็นชาในสายตาทุกคน แต่สำหรับดาวแล้ว…หัวใจกลับเต้นแรงจนแทบระเบิด

ห้าปีแล้ว…ตั้งแต่เขาจากไปโดยไม่อธิบายอะไร ทิ้งไว้เพียงคำถามที่ไม่มีวันได้คำตอบ

ดาวเม้มริมฝีปากแน่น พยายามเก็บซ่อนความรู้สึก ทั้งโกรธ ทั้งคิดถึง ทั้งสับสนที่ถาโถมเข้ามาในเวลาเดียวกัน

อาโพกวาดตามองไปรอบร้าน ก่อนจะหยุดที่ดาวเพียงเสี้ยววินาที ดวงตาที่เคยอบอุ่นเมื่อมองเธอ ยังคงเป็นเหมือนเดิม แต่สีหน้าของเขากลับนิ่งสนิทราวกับคนแปลกหน้า

"อา…อาโพ" ดาวเผลอเรียกชื่อเขาเบา ๆ ราวกับกลัวว่ามันเป็นเพียงภาพลวงตา

เขาเพียงแค่ยกคิ้วขึ้นน้อย ๆ ก่อนเดินเข้ามาหา

“นานแล้วนะ…ดาว” เสียงทุ้มเรียบง่ายดังขึ้น

ดาวรีบเบือนหน้า พยายามเก็บสีหน้าให้เป็นปกติ “ใช่สิ…นานมากแล้ว”

อาโพมองเธอนิ่ง ๆ ก่อนจะพูดเบา ๆ จนหัวใจเธอแทบหยุดเต้น

“ยังชอบหัวเราะเสียงดังเวลาเขินอยู่เหมือนเดิม”

คำพูดเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความใส่ใจที่เขาจำได้ทุกอย่าง ทำให้ดาวเงียบไปทันที ใบหน้าที่เคยยิ้มกลับร้อนวูบขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

ในความเงียบนั้น…หัวใจทั้งคู่กลับเต้นไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง

หลังจากเหตุการณ์ในคาเฟ่วันนั้น ดาวก็พยายามบอกตัวเองว่า “แค่บังเอิญ” การเจออาโพอีกครั้งไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร เธอไม่ควรปล่อยให้หัวใจสั่นไหวเหมือนเมื่อก่อน แต่ยิ่งบอกตัวเองมากเท่าไร…ภาพรอยยิ้มมุมปากของเขาก็ยิ่งตามหลอกหลอนอยู่ในความคิด

เช้าวันถัดมา ดาวรีบวิ่งไปทำงานเพราะตื่นสาย เธอกำลังจะข้ามถนน แต่กลับสะดุดล้มเพราะรองเท้าส้นสูงที่ใส่ หวิดจะล้มคว่ำไปตรงกลางถนน โชคดีที่มีมือใหญ่คว้าข้อมือเธอไว้แน่น

“ระวังหน่อยสิ ดาว” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น

ดาวเงยหน้าขึ้น…หัวใจแทบหยุดเต้นเมื่อเห็นว่าเจ้าของเสียงคือ อาโพ อีกครั้ง

“บะ…บังเอิญจังเลยนะ” เธอหัวเราะแห้ง ๆ พยายามดึงมือกลับ แต่เขายังจับไว้อยู่แน่น ราวกับไม่อยากปล่อย

“ใช่ บังเอิญ…หรือเปล่า?” อาโพมองตาเธอด้วยแววที่อ่านยาก

ดาวหลบตาเร็ว “อย่าพูดอะไรแปลก ๆ ได้ไหม ฉันรีบไปทำงาน”

อาโพปล่อยมือช้า ๆ แต่กลับเดินตามประกบข้างเธอโดยไม่พูดอะไร ดาวหันมามองด้วยความงง “ตามมาทำไมเนี่ย?”

เขาตอบเรียบ ๆ “บริษัทเราอยู่ตึกเดียวกัน”

ดาวถึงกับอ้าปากค้าง “หา! …อย่าบอกนะว่าที่นายหายไปห้าปี คือเพื่อจะกลับมาเป็นเพื่อนร่วมงานฉันเนี่ย!?”

อาโพหัวเราะเบา ๆ เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินเสียงหัวเราะจากเขาในรอบหลายปี มันทำให้หัวใจเธออบอุ่นอย่างประหลาด

“คงไม่ใช่แค่นั้นหรอก…ดาว” เขาเอ่ยอย่างมีนัย ก่อนจะเดินนำหน้าไป ทิ้งให้เธอยืนงงและใจเต้นแรงอยู่กลางทางเดิน

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นห้องโถงสำนักงาน “ตึก ตึก ตึก” ดังประสานกับเสียงหัวใจของดาวที่เต้นรัวไม่เป็นจังหวะ

ดาว (บ่นในใจ):

“บ้าจริง…ทำไมต้องเป็นตึกเดียวกันด้วยเนี่ย! แล้วทำไมต้องเป็นวันนี้ที่ฉันสายด้วยล่ะ โอ๊ยยยย”

เธอเดินเร่งฝีเท้า ก้มหน้าก้มตาไม่อยากสบตาใคร แต่เสียงทุ้มที่คุ้นหูก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

อาโพ:

“คงไม่เปลี่ยนนิสัยสินะ…สายเหมือนเดิม”

ดาวชะงักกึก หันขวับกลับไปมองตาขวางทันที

ดาว: “นี่! นายเงียบ ๆ ไปเลยนะ ฉันแค่…แค่มีเหตุขัดข้องนิดหน่อย”

อาโพยักคิ้วเล็กน้อย รอยยิ้มมุมปากนั่นปรากฏอีกครั้ง…รอยยิ้มที่ดาวเกลียดนักหนา แต่หัวใจกลับอ่อนยวบทุกทีที่เห็น

อาโพ:

“ห้าปีแล้วนะดาว แต่บางอย่าง…ก็ไม่เปลี่ยนจริง ๆ”

ดาวกัดริมฝีปากแน่น รีบหมุนตัวเดินไปที่ลิฟต์ กดปุ่มรัว ๆ ราวกับอยากให้ประตูลิฟต์เปิดกลืนเธอหายไปเดี๋ยวนั้น

ทว่าก็เป็นโชคร้ายอีกครั้ง…อาโพก้าวตามเข้ามายืนข้าง ๆ

เงียบ…เงียบจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นของตัวเอง

ดาวหันไปเล็กน้อยก็เห็นเขายืนสงบ มือหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง อีกมือถือแฟ้มเอกสาร ดูเหมือนจะไม่ได้รู้สึกอะไรเลย

ดาว (บ่นในใจ):

“ทำไมเขาถึงทำตัวนิ่งได้ขนาดนี้นะ…ไม่ใช่ว่าฉันเป็นฝ่ายเจ็บปวดอยู่คนเดียวหรอกใช่มั้ย?”

ทันใดนั้นเสียงลิฟต์ก็ดัง “ติ๊ง—” ประตูเปิดออก แต่คนที่เข้ามาด้วยคือหัวหน้าฝ่ายของดาวเอง

หัวหน้า: “อาโพ! ในที่สุดก็ได้เจอกันสักที ยินดีต้อนรับกลับมาทำงานนะ คุณคือทีมลีดคนใหม่ของแผนกเราใช่มั้ย?”

ดาวเบิกตาโพลง หันขวับไปหาอาโพทันที

ดาว: “อะไรนะ!?”

อาโพ:

“ใช่ครับ…ฝากตัวด้วย”

คำพูดเรียบง่าย แต่สำหรับดาว มันเหมือนระเบิดลูกใหญ่ในใจ

ดาว (ในใจ):

“ไม่จริงใช่มั้ย…เขากลับมาไม่ใช่แค่ในชีวิตฉัน แต่จะต้องโผล่มาในที่ทำงานทุกวันด้วยงั้นเหรอ!?”

หัวหน้าหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะพูดต่อ

หัวหน้า: “งั้นดาว เธอช่วยเป็นพี่เลี้ยงให้อาโพด้วยนะ ช่วยแนะนำงาน ช่วยแนะนำบรรยากาศบริษัทด้วย”

ดาว: “หา!!? มะ…หมายความว่า…ให้ฉัน…!?”

อาโพ (พูดแทรก ยิ้มมุมปาก):

“ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ…พี่เลี้ยง”

ประตูลิฟต์ปิดลงช้า ๆ ท่ามกลางความเงียบที่ชวนให้หัวใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่

ดาวได้แต่ยกมือกุมขมับ

ดาว (ในใจ):

“แย่แล้ว…ชีวิตฉันกำลังจะวุ่นวายสุด ๆ แน่ ๆ”

แต่ลึก ๆ…เธอก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าแค่ได้ยินคำว่า “พี่เลี้ยง” จากปากเขา หัวใจมันก็สั่นไหวอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง

เสียงพิมพ์แป้นคีย์บอร์ดดังเป็นจังหวะในออฟฟิศ ดาวนั่งหน้าคอมพิวเตอร์พยายามตั้งสมาธิ แต่สมองกลับไม่รับรู้ข้อมูลตรงหน้าเลย เพราะสิ่งเดียวที่วนเวียนอยู่ในหัวคือ…ร่างสูงที่นั่งอยู่โต๊ะติดกัน

ใช่แล้ว…อาโพเพิ่งย้ายเข้ามาเมื่อเช้า และโต๊ะทำงานของเขาก็ดันอยู่ห่างจากดาวแค่เอื้อมมือ

ดาว (บ่นในใจ):

“โอ๊ย ทำไมต้องใกล้กันขนาดนี้ด้วยนะ จะหายใจยังไม่สะดวกแล้วเนี่ย”

เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้างหู ทำเอาหัวใจเธอแทบหล่น

อาโพ: “หน้าจอแค่นั้น คงไม่ทำให้มึนได้หรอกมั้ง”

ดาว: “อ๊ะ! นะ…นายแอบอ่านความคิดฉันเหรอ!”

อาโพยิ้มมุมปาก ไม่ตอบอะไร แค่เลื่อนเก้าอี้เข้ามาใกล้แล้วชี้ไปที่ไฟล์งาน

อาโพ: “หัวหน้าบอกให้เธอสอนฉันเรื่องระบบเอกสารใช่มั้ย? งั้นเริ่มเลยสิ…พี่เลี้ยง”

ดาวกัดฟันกรอด หันหน้าหนีเพราะไม่อยากให้เขาเห็นแก้มที่เริ่มร้อน

ดาว: “อย่ามาเรียกแบบนั้นได้มั้ย ฟังแล้วหงุดหงิด”

อาโพ: “หงุดหงิด…แต่หน้าแดง?”

ดาว: “บ้า! ไม่ได้แดงสักหน่อย!”

เธอรีบก้มหน้ากับเอกสารตรงหน้า พยายามสอนอย่างเป็นทางการที่สุด แต่ทุกครั้งที่เขาก้มลงมาฟังใกล้ ๆ กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากน้ำหอมผู้ชายที่คุ้นเคยก็ลอยมากระทบจมูก เธอแทบจะเสียสมาธิไปทุกวินาที

เวลาผ่านไปจนถึงพักกลางวัน ดาวรีบลุกออกจากเก้าอี้ตั้งใจจะไปกินกับเพื่อน ๆ แต่เสียงทุ้มก็ดังขึ้นอีก

อาโพ: “ไปกินข้าวด้วยกันมั้ย?”

ดาวชะงัก หันมามองตาโต

ดาว: “ห้าปีหายหัวไปไม่บอกไม่ลา…แล้วจะมาชวนกินข้าวเฉย ๆ เนี่ยนะ?”

บรรยากาศเงียบลงครู่หนึ่ง อาโพมองเธอนิ่ง สีหน้าไม่ได้ยิ้มเหมือนก่อน

อาโพ: “ฉันมีเหตุผล…แต่ไว้จะเล่าให้ฟัง ไม่ใช่ตอนนี้”

ดาวกำลังจะสวน แต่เสียงเพื่อนร่วมงานดังแทรกขึ้น

เพื่อนร่วมงาน: “ดาว! มากินด้วยกันเร็ว”

เธอหันไปยิ้มแหย ๆ ก่อนจะเดินหนีออกไป ทิ้งให้อาโพยืนมองตามด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก

อาโพ (ในใจ):

“ฉันกลับมา…ก็เพื่อเธอ ดาว”

เสียงช้อนส้อมกระทบจานดังระงมไปทั่วแคนทีน ดาวนั่งกับเพื่อนร่วมงานกลุ่มเดิม พยายามทำตัวให้ร่าเริงเหมือนปกติ แต่ในหัวกลับวนเวียนอยู่กับคำพูดของอาโพไม่หยุด

เพื่อนร่วมงานสาว: “ดาว~ วันนี้ทำไมหน้าแกแดง ๆ อะ? หรือไปแอบเจอใครมา”

ดาว: “บ้าเหรอ! ฉันก็ปกติดี…” (รีบก้มหน้าตักข้าวใส่ปากทันที)

แต่ยังไม่ทันจะได้กลืน เสียงฮือฮารอบ ๆ ก็ดังขึ้น ก่อนที่ร่างสูงในชุดเชิ้ตขาวจะเดินเข้ามาอย่างสงบ

ใช่แล้ว…อาโพ

เขาถือถาดอาหารมาแล้วหยุดอยู่ตรงโต๊ะของดาว เพื่อน ๆ มองหน้ากันอย่างตื่นเต้น

อาโพ: “ที่ตรงนี้ว่างหรือเปล่า?”

เพื่อนร่วมงานสาวหันไปมองดาวด้วยสายตาล้อเลียน

เพื่อนร่วมงานสาว: “ไม่ว่างหรอก…แต่ถ้านั่งข้างดาวน่ะ ว่างนะคะ”

เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้น ดาวแทบอยากมุดโต๊ะหนี แต่ไม่ทันแล้ว เพราะอาโพวางถาดลงแล้วนั่งข้างเธอทันที

ดาว (กระซิบ): “นี่นายมานั่งตรงนี้ทำไม หาที่อื่นไม่ได้หรือไง!?”

อาโพ (เสียงเรียบ): “อยากนั่งตรงนี้”

คำตอบสั้น ๆ แต่ทำเอาเพื่อน ๆ รอบโต๊ะส่งเสียง “อู้ววว” พร้อมหัวเราะกันใหญ่

บรรยากาศเต็มไปด้วยการแซว

เพื่อนร่วมงานชาย: “โห…นี่กลับมาไม่กี่วันก็สนิทกับดาวแล้วเหรอครับ”

อาโพ (ยกยิ้มมุมปาก): “ก็…เคยสนิทกันมาก่อนหน้านี้แล้วนี่”

ดาวแทบสำลักข้าว รีบคว้าขวดน้ำมาดื่ม

ดาว: “อย่าพูดมั่วสิ! แค่รู้จักกัน…เฉย ๆ”

เพื่อนร่วมงาน: “แค่รู้จักเหรอ? โธ่ ดาว หน้านายแดงหมดแล้วนะ”

เสียงหัวเราะรอบโต๊ะยิ่งทำให้ดาวร้อนผ่าวไปทั้งตัว เธอรีบตักข้าวเข้าปากอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อเลี่ยงการสนทนา แต่ทุกครั้งที่หันไปก็เจออาโพนั่งมองนิ่ง ๆ อยู่ข้าง ๆ ราวกับไม่สนใจใครทั้งนั้น

มื้อกลางวันนั้น ดาวกินไปด้วยใจเต้นโครมครามจนแทบไม่รู้รสชาติอะไรเลย

หลังทานเสร็จ ดาวรีบลุกขึ้นก่อนเพื่อน ๆ

ดาว: “ฉันกลับไปทำงานก่อนนะ!”

แต่ก้าวออกมาไม่กี่ก้าว เสียงทุ้มก็ดังตามหลัง

อาโพ: “ดาว…คืนนี้ว่างมั้ย”

ดาวชะงัก หัวใจสะดุดเต้นแรง เธอหันไปมองอย่างระแวง

ดาว: “จะถามทำไม?”

อาโพ: “เพราะฉันอยากเจอเธอ…แบบไม่มีใครอยู่รอบข้าง”

คำพูดนั้นทำให้ดาวใจสั่นจนแทบทรงตัวไม่อยู่ เธอกัดริมฝีปากแน่น ก่อนจะพูดตัดบทเสียงแข็ง

ดาว: “ไม่ว่าง!”

แล้วรีบเดินหนีไป ทิ้งให้อาโพยืนมองตามด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความตั้งใจ

อาโพ (ในใจ):

“ต่อให้เธอปฏิเสธกี่ครั้ง…ฉันก็จะไม่ยอมปล่อยมืออีกแล้ว ดาว”