นักเรียนใหม่
บทที่ 1 อีกาในฝูงหงส์
" พูด "
( คิด )
.กระทำ
' กระซิบ&เน้นคำ '
[ คุยโทรศัพท์ ]
💬กลุ่มแชท/ไลน์
มือที่สวมถุงมือหนังฟาดลงบนแก้มนุ่มด้วยแรงโมโหถึงขีดสุด
อีธาน อันเดอสัน
"ฉันทนไม่ไหวกับแกแล้วนะ!"
อีธาน อันเดอสัน
"ไอ้ตัวประหลาดเอ๊ย!!"
อีธาน อันเดอสัน
"เวรเอ้ย! คนที่เท่าไหร่แล้วที่ต้อง- แม่ง!"
อีธานหายใจหอบ เขามองคนตรงหน้าก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดเบอร์ของใครบางคน
อีธาน อันเดอสัน
"ข้อเสนอก่อนหน้านี้ที่คุณส่งมาให้ทางจดหมาย...คุณยังต้องการมันอยู่มั้ย"
อีธาน อันเดอสัน
"เยี่ยม ผมจะส่งไป...ภายในวันพรุ่งนี้"
อีธาน อันเดอสัน
"ฮ่าๆๆ!! ดี! ขอบคุณมากจริงๆ ผมทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว"
อีธาน อันเดอสัน
"แก...แดเนียล ไปเก็บของซะ"
แดเนียลหันหลังเดินออกมาทันที ก่อนจะชะงักเท้ายืนอยู่หน้าห้องเมื่อคนด้านในพูดพึมพำบางอย่าง
อีธาน อันเดอสัน
"ในที่สุดมันก็จะออกไปจากบ้านของฉันสักที..."
อีธาน อันเดอสัน
"โรสต้องดีใจมากแน่ๆ"
แดเนียล
.เก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋า
สาวใช้-1
"คุณท่านให้มาตามไปทานมื้อค่ำ"
สาวใช้-1
"จิ๊-น่ารำคาญจริงๆ"
สาวใช้คนนั้นทำหน้าตารังเกียจก่อนจะปิดประตูเสียงดัง ก่อนสาวเท้าเดินกลับทันที
เสียงรองเท้ากระทบไกลออกไปก่อนที่ทุกอย่างจะกลับมาเงียบลงอีกครั้ง
แดเนียล
"เฮ้อ..." .หยิบตุ๊กตาหมาสีน้ำตาลลงกระเป๋า
แดเนียล
"เราจะได้ออกไปจากที่นี่ซะทีจีเซล..."
แดเนียล
"ฉันไม่รู้ว่าเขาจะส่งเราไปที่ไหนแต่...ฉันแค่หวัง..."
แดเนียล
"หวังว่ามันจะไม่เลวร้ายขนาดนั้น"
เขามองความหรูหราของห้องอาหารประจำคฤหาสน์ด้วยแววตาว่างเปล่า
แซนเดอเรียสีขาวไข่มุกแขวนประดับกลางเพดานของห้องใหญ่ สาวใช้และพ่อบ้านยืนเรียงกันสองฝั่งของห้องรอคอยคำสั่งของผู้เป็นนาย
แดเนียล
"ขออนุญาตครับ..." .เดินเข้ามา
บรรยากาศที่ดูจะมีความสุขหยุดลงทันทีเมื่อแดเนียลโผล่มา คุณผู้หญิงประจำบ้านหันมองเขาก่อนจะชี้หน้าแล้วหันมองสามีอย่างหงุดหงิด
โรส อันเดอสัน
"แก?- อีธาน! นี่คุณให้มันมาทานอาหารกับเราเหรอ?!"
อีธาน อันเดอสัน
"ชู่ว...ที่รัก ใจเย็นๆนะ คุณนั่งลงก่อน"
โรส อันเดอสัน
"ชิ! แค่ครั้งนี่"
อีธาน อันเดอสัน
"เอาล่ะ...แดน นั่งสิ" .ผายมือเชิญ
แดเนียล
"ครับ" .เดินมานั่งลงตรงข้ามกับโรส
โรส อันเดอสัน
.กัดฟันแน่นข่มอารมณ์
อีธาน อันเดอสัน
"เสิร์ฟอาหาร"
เสียงตอบรับจากสาวใช้มากกว่าสิบคนดังขึ้นพร้อมเพรียงกัน พวกเธอเดินเอาอาหารมากมายมาเสิร์ฟลงบนโต๊ะยาวกลางห้องอย่างเป็นระเบียบ
แดเนียล
(ฟุ่มเฟือยชะมัด...) .มองอาหารมากมายบนโต๊ะ
อีธาน อันเดอสัน
"เอาล่ะแดน เรื่องที่ฉันจะพูดก็คือ...พรุ่งนี้จะมีคนมารับแกไปโรงเรียนประจำ" .เริ่มกินอาหาร
โรส อันเดอสัน
(โรงเรียนประจำงั้นเหรอ...?) .ตาวาว
แดเนียล
(จะทิ้งเราไว้ที่นั่นสินะ) .กินข้าวเงียบๆ
อีธาน อันเดอสัน
"ส่วนรายละเอียด...คนที่นั่นจะบอกแกเอง"
แดเนียล
"ผม...ต้องไปอยู่นานเลยเหรอครับ.." .พูดเสียงเบา
อีธาน อันเดอสัน
"จนกว่าเขาจะปล่อยแกออกมา"
แดเนียล
(โรงเรียนหรือคุก...)
โรส อันเดอสัน
(ในที่สุดมันก็จะออกไปจากบ้านของฉันสักที!) .ยิ้มอารมณ์ดี
แดเนียล
.มองโรสก่อนจะถอนหายใจ
แดเนียล
"ผมอิ่มแล้ว ขอตัวครับ"
เมื่อแดเนียลเดินออกมาไกลมากพอ เขาก็แย้มรอยยิ้มออกมาด้วยอารมณ์ผ่อนคลาย
แดเนียล
"ฮู่ว...ในที่สุดก็จะได้ออกไปจากที่นี่แล้ว..."
แม้ว่าจะเกิดและเติมโตมาในครอบครัวที่ร่ำรวยมากแค่ไหน แต่เมื่อไม่เคยได้รับความรักหรือการยอมรับจากผู้เป็นบิดาแลมารดา เด็กน้อยที่เปรียบได้กับผ้าขาวจึงถูกแต่งแต้มสีในผ้าด้วยปมด้อยที่ตนไม่เป็นที่ต้องการ
เป็นตัวประหลาด เป็นอีกาในฝูงหงส์ อีกทั้งยังเป็นสิ่งผิดพลาดที่ไม่ควรเกิดมา
เมื่อได้โอกาศที่จะหลุดพ้นจากหลุมลึกที่หวาดกลัว อีกาน้อยจึงไม่ลังเลที่จะคว้ามันไว้ แม้ว่าสิ่งที่คว้าไว้จะเป็นปลายหางของงูก็ตาม
บทที่ 2 ออกจากหลุม
" พูด "
( คิด )
.กระทำ
' กระซิบ&เน้นคำ '
[ คุยโทรศัพท์ ]
💬กลุ่มแชท/ไลน์
แสงจันทร์สาดส่องผ่านม่านเข้ามาในห้องนอน ตกกระทบลงบนผ้าห่มสีขาวนุ่ม
บนเตียงขนาดห้าฟุตมีร่างของเด็กหนุ่มนอนซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา เส้นผมสีน้ำตาลเข้มฟูเล็กน้อย บรรยากาศรอบตัวผ่อนคลาย
สายลมเย็นพัดผ่านผ้าหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้ กลุ่มดอกไม้สีขาวสะอาดถูกพัดพามาหยุดร่วงหล่นลงบนเส้นผมสีน้ำตาลเข้มแผ่วเบา
' นายแห่งข้า งดงามเหลือเกิน '
เสียงกระซิบแหบพร่าไร้ที่มากระซิบเบาที่ข้างใบหูของผู้ที่นอนอยู่
เงาสีดำพาดผ่านร่างที่นอนบนเตียง มันยื่นมือเหี่ยวสีดำด้านของมันมาเกลี่ยเส้นผมให้คนที่นอนอยู่ด้วยท่าทางระมัดระวัง
มือนั้นชะงักนิ่งกลางอากาศก่อนจะกลับมาจัดท่าทางให้ร่างที่นอนแผ่วเบา มันก้มลงดึงผ้าห่มปิดเท้าขาวของคนที่นอนอยู่
' ร่างกายอันสูงส่งเหตุใดจึงถูกส่งมายังที่แห่งนี้ '
มันลูบมือขาวนั่นก่อนจะขยับผ้าห่มปิดมือทั้งสองข้าง เงาดำสูงก้มลงจนใกล้กับใบหน้าของคนที่นอนอยู่ ดวงตาสีขาวกลมโตจ้องมองลงมา ดูว่างเปล่าแต่กลับวาววับดั่งดวงดาวบนท้องฟ้า
แดเนียลสะดุ้งตื่นขึ้นในเช้าวันใหม่ บนใบหน้ามีเม็ดเหงื่อไหลย้อย พวงแก้มขาวขึ้นสีแดงระเรื่อดูเหน็ดเหนื่อยราวกับพึ่งไปวิ่งมา
เขาลุกขึ้นนั่งมองไปรอบห้องของตัวเอง เมื่อพบว่าไม่มีใครหรืออะไรอยู่ในห้องก็ถอนหายใจโล่งอก
แดเนียล
"แค่ฝันเหรอเนี่ย" .ล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
แสงแดดอ่อนจางที่ตกกระทบลงบนปลายเตียงบ่งบอกถึงเวลาเช้าของวันใหม่
แดเนียลมองแสงแดดด้านนอกห้องก่อนจะรีบเด่งตัวขึ้นจากเตียง
แดเนียล
"อาบน้ำดีกว่า อีกหน่อยคงต้องไปแล้ว"
แดเนียล
"ฮึ้บ~!" .บิดขี้เกียจ
ไม่นานหลังจากนั้นแดเนียลก็เดินมาที่หน้าคฤหาสน์ เขามองรถหรูคันสีดำที่จอดรออยู่ก่อนจะหันมองอีธาน
แดเนียล
"อรุณสวัสดิ์ยามเช้าครับคุณอีธาน"
อีธาน อันเดอสัน
"มาได้จังหวะพอดี เขาจะมารับแกไปโรงเรียนประจำนั่น"
โรส อันเดอสัน
"ในที่สุดก็เอาตัวซวยอย่างแกออกไปจากบ้านได้สักที!"
เสียงหวีดแหลมดังขึ้นด้านหลัง โรสแต่งตัวด้วยชุดราตรีสีแดงแสบตา ใบหน้าถูกแต่งแต้มด้วยสีแดงอย่างกับแม่เล้าในซ่อง
เขาหันไปทางอื่น พยายามกลั้นขำจนไหล่สั่น ทำไมเธอถึงแต่งตัวแบบนั้น? สีแดงมันก็สวยอยู่หรอก แต่ไม่ใช่ตอนที่มันอยู่บนใบหน้าของโรส
โรส อันเดอสัน
"แกขำอะไรย๊ะ!? ห๊ะ!! อร๊ายยย~!!"
โรสกระทืบเท้าไม่พอใจอย่างแรง เธอปรีเข้ามาหวังว่าจะใช้เล็บของตัวเองข่วนใบหน้าอวดดีนั่นให้เละจนไม่กล้าที่จะหัวเราะเยาะเธออีก
บอดี้การ์ด
"ขอโทษนะครับ แต่ตอนนี้เขาอยู่ในการดูแลของโรงเรียนฮโยจูของเราแล้ว"
ชายคนนั้นเข้ามายืนขวางโรสไว้ เขาดันแดเนียลให้เดินไปที่รถ ท่าทางปกป้องนั้นยิ่งทำให้โรสเดือดดาล
บอดี้การ์ด
"พวกคุณไม่มีสิทธิ์ในตัวเขาอีกต่อไป"
ในจังหวะก่อนที่แดเนียลจะก้าวขาขึ้นรถ โรสได้ทันหันมาสบสายตาคมนั่นพอดี แวบหนึ่งเธอเห็นรอยยิ้มน่าขนลุก แต่เมื่อตั้งสติอีกทีแดเนียลก็ขึ้นรถไปแล้ว
โรส อันเดอสัน
"นี่...นั่น คุณเห็นมั้ย!? ด-เด็กนั่น.."
อีธาน อันเดอสัน
"พอเถอะโรส เข้าไปในคฤหาสน์ซะ ผมปวดหัวกับคุณมากพอแล้ว"
โรส อันเดอสัน
"ไม่สิ..ฉันเห็นจริงๆนะ รอยยิ้มน่าขนลุกนั่นน่ะ..." .กำมือแน่น
บอดี้การ์ด
"ขอบคุณที่ใช้บริการของเรานะครับ" .ค่อมหัว
บอดี้การ์ด
"หวังว่าหลังจากนี้พวกคุณจะมีความสุข"
สิ้นคำขาดจากบอดี้การ์ด เขาคนนั้นก็ก้าวขาขึ้นรถตามแดเนียลก่อนที่รถสีดำคันหรูจะขับออกไปจากคฤหาสน์หลังใหญ่นี้
อีกาน้อยเมื่อคว้าสิ่งที่หย่อนลงมาในหลุมจึงได้พบกับโลกภายนอกที่ไม่เคยเห็น
ดวงตาที่เคยไร้ประกายแสงจึงมีแววสดใสขึ้นมาอีกครั้ง แม้สิ่งที่มองอยู่จะเป็นเพียงต้นไม้ใหญ่ที่ตนบินผ่าน
หรือเป็นเพียงแค่นกสายพันธ์อื่นที่ตนพึ่งเคยเห็น
แต่อีกาน้อยที่เคยอยู่แต่ในฝูงหงส์ก็พอใจแล้ว มันมีความสุขมากจนลืมความเจ็บปวดที่ผ่านมาจนสิ้น
บทที่ 3 ฮโยจู
" พูด "
( คิด )
.กระทำ
' กระซิบ&เน้นคำ '
[ คุยโทรศัพท์ ]
💬กลุ่มแชท/ไลน์
แสงสีทองของแสงแดดตกกระทบบนใบหน้าเนียน เด็กน้อยที่ตั้งแต่จำความได้ก็เคยเห็นเพียงกำแพงของคฤหาสน์ที่ล้อมรอบ
เขาไม่เคยได้ออกจากที่นั่น ตอนเรียนก็มีครูมาสอนที่บ้าน อีธานมักจะก่นด่าเมื่อเขาขอออกไปข้างนอก
แดเนียลไม่เคยรู้ว่ามันจะสวยงามขนาดนี้ สถานที่ที่แค่ก้าวเท้าออกมาจากคฤหาสน์ก็จะได้เห็นแต่เขาไม่เคยได้สัมผัส
แดเนียล
"นั่นคือตัวอะไรเหรอครับ" .ชี้ออกไปด้านนอกรถ
เขามองตามมือที่ชี้ก่อนจะขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าเด็กที่เขาพามาด้วยเติบโตมาอย่างไร แต่การที่มองกระต่ายแล้วเหมือนมองสัตว์ประหลาดที่ไม่เคยเห็นแบบนั้นช่างเป็นการกระทำที่ประหลาดนัก
แดเนียล
"ว้าว เป็นตัวแบบนั้นเองสินะครับ"
แดเนียล
"ที่คฤหาสน์สาวใช้มักจะเสิร์ฟเนื้อกระต่ายอยู่บ่อยๆเพราะโรสชอบกิน"
แดเนียล
"ผมไม่เคยรู้ว่ามันเป็นตัวยังไง ผมรู้แค่ว่ากระต่ายเป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมที่มีขนาดเล็ก มีขนปุกปุยทั่วลำตัว มีหางกลมสั้น มีใบหูยาวเมื่อเทียบกับสัตว์อื่น-"
บอดี้การ์ด
"เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อนครับ" .ยกมือห้าม
บอดี้การ์ด
"คุณไม่เคยออกจากคฤหาสน์หลังนั้นเลยสักครั้งเลยเหรอครับ?"
แดเนียล
"อ่า...ครับ ทุกครั้งที่อยากออกมาอีธานจะจับผมไปขังไว้ในห้องใต้ดินแล้วให้อดอาหารสามวันครับ"
แดเนียล
"แต่ว่า...ผมได้เรียนหนังสือนะครับ แต่คุณครูไม่เคยให้ดูรูปภาพเลย แค่ให้ฟังแล้วจำให้ได้ก็แค่นั้นเองครับ"
บอดี้การ์ด
(นี่มันเรื่องเxี่ยอะไรวะเนี่ย) .กุมขมับ
หลังจากนั้นตลอดทางแดเนียลก็เอาแต่ถามและมองดูวิวภายนอกด้วยแววตาตื่นเต้น บรรยากาศรอบตัวของเด็กหนุ่มเต็มไปด้วยความสดใสและความสนุกสนาน
บอดี้การ์ด
.มองคนที่นั่งข้างตัวเองก่อนถอนหายใจ
บอดี้การ์ด
(โชคดีแล้วที่ได้ออกมาจากที่นั่น... แต่เด็กคนนี้จะทนอยู่ที่ฮโยจูได้นานแค่ไหนกันนะ) .เท้าคางมอง
แดเนียล
(ป่า?) .เดินลงจากรถพร้อมถือกระเป๋า
บอดี้การ์ด
"ฮโยจูเป็นโรงเรียนประจำ เป็นศูนย์รวมพวกเด็กเกเรและอาชญากรวัยเยาว์" .ปิดประตูรถ
แดเนียล
"อาชญากร...เหรอครับ?"
บอดี้การ์ด
"อืม ฮโยจูตั้งอยู่ที่เกาะแห่งหนึ่งห่างไกลออกไปจากพื้นดินมาก เป็นสถานที่ที่ไม่มีทางหนี"
แดเนียล
"แล้วเรามาทำอะไรกันในป่า"
บอดี้การ์ด
"เราต้องผ่านทางนี้น่ะ... ตามมาสิ"
ต้นไม้สูงมากมายตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ความ อุดมสมบูรณ์ของป่า กลิ่นดินชื้นและเสียงสัตว์ร้องระงมยิ่งขับให้ป่าแห่งนี้ดูลึกลับและกว้างใหญ่
แต่ยิ่งเดินเข้าไปลึกแค่ไหนเสียงของสัตว์นานาชนิดก็ยิ่งเบาลงเท่านั้น ก่อนที่แสงสีสันมากมายจะกระทบเข้าสู่สายตา ดอกไม้ประหลาดส่องประกายแสงเหมือนโคมไฟรูปดอกไม้
แดเนียล
"ว้าว..." .เดินเข้าไปในดงดอกไม้
บอดี้การ์ด
"อย่าเข้าไปใกล้ เจ้าพวกนั้นไม่ได้สวยเหมือนที่นายเห็นหรอก"
แดเนียล
"ขอโทษครับ..." .ขยับออกห่างจากดงดอกไม้
ใบไม้ใบเล็กคลอเคลียขากางเกงของแดเนียลแผ่วเบา มันเหนี่ยวรั้งไว้ราวกับไม่อยากให้เขาไป แต่สุดท้ายก็ต้องปล่อยแม้ว่ากลิ่นของคนตรงหน้าจะหอมหวานแค่ไหนพวกมันก็ไม่อาจทำอะไรได้
บอดี้การ์ด
(พวกดอกไม้วิปริต) .เหนียบใบที่พยายามจะรั้งแดเนียล
แดเนียล
"ที่นี่สวยมากเลยครับ"
บอดี้การ์ด
"อืม เดินตรงไปทางนั้นจะมีประตูไม้เก่าๆอยู่" .ชี้ไปอีกทางของป่า
บอดี้การ์ด
"ขอโทษนะเด็กน้อย ฉันมีหน้าที่แค่มาคุ้มกันนายเท่านั้น จากตรงนี้ไปนายต้องเดินไปเองแล้ว"
แดเนียล
"...." .มองป่าอีกด้านที่ทั้งมืดและดูอันตราย
แดเนียลจ้องมองป่าที่ตนต้องเดินไปก่อนจะหันกลับมาหาคนที่ยืนมองอยู่ เขาค่อมหัวลงเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยคำลาและคำขอบคุณต่อคนตรงหน้า
แดเนียล
"ขอบคุณมากนะครับ..."
บอดี้การ์ด
"รีบไปเถอะ ใกล้ถึงเวลาแล้ว"
แดเนียล
(เวลางั้นเหรอ...) .หันหลังเดินไปตามทาง
อีกาน้อยเดินไปตามทางที่ตนควรไป มันรับรู้ถึงอันตรายรอบกาย สายตาของบางสิ่งที่จ้องมองมาจากในป่าลึก
แต่ถึงจะรู้สึกแต่อีกาน้อยก็ไม่กลัว มันยังคงมุ่งหน้าเดินไปตามทางของมัน มุ่งมั่นและไม่เหลียวหลัง
สุดท้ายแล้วสิ่งที่รอมันอยู่เบื้องหน้าจะเป็นอะไรกันนะ? มิตรภาพครั้งใหม่ เพื่อน หรือหลุมลึกอีกหลุมที่ใหญ่กว่าและลึกลงไปจนไม่สามารถหาทางขึ้นได้
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
