พระเอก

บุคลิก: เงียบ ขรึม มีบางสิ่งที่เก็บซ่อนไว้ในดวงตา ราวกับแบกรับความลับของราตรี

จุดเด่น: “สายตา” คืออาวุธและเสน่ห์ เขาสามารถทำให้คนรู้สึกทั้งอุ่นใจและหวาดหวั่นได้ในเวลาเดียวกัน

ความลึกลับ: ไม่มีใครรู้ว่าเขามาจากไหน หรือทำไมถึงเลือกอยู่ในเมืองเล็กที่เงียบสงบ แต่ทุกก้าวย่างของเขาเหมือนทิ้งร่องรอยปริศนาไว้

นางเอก – เซลีน

บุคลิก: สาวอิสระ มั่นใจ มีความเข้มแข็งในหัวใจ แต่ลึก ๆ ก็มีรอยแผลบางอย่างที่ไม่เคยพูดกับใคร

จุดเด่น: ความกล้าหาญและความอยากรู้อยากเห็น ทำให้เธอเป็นคนเดียวที่ไม่กลัวจะสบตาพระเอกในยามราตรี

เส้นเรื่อง: การที่เธอเลือกจะ “เข้าใกล้” ความมืดและปริศนาที่พระเอกปิดบัง คือจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่ทั้งสวยงามและอันตราย

🌒 โทนเรื่อง สายตาในยามราตรี

บรรยากาศ: ลึกลับ โรแมนติก แฝงความกดดันและอันตรายเหมือนเงาจันทร์

สายสัมพันธ์: พระเอกมักเฝ้ามองเซลีนจากเงามืด ในขณะที่เธอเองก็เริ่มดึงเขาออกมาสู่แสงสว่าง

สัญลักษณ์: “สายตา” กลายเป็นตัวเชื่อมโยงใจ — ทั้งคอยปกป้อง ทั้งคอยเปิดโปงความจริงที่ไม่มีใครอยากพูดถึง

โอเคเลยปาร์เซยอง 💫 เรามาเปิดเรื่อง ตอนที่ ๑ ของ สายตาในยามราตรี กันนะคะ

แนวลึกลับ-โรแมนติก พระเอกชื่อ คิน นางเอกชื่อ เซลีน

🌑 ตอนที่ ๑ : สายตาในความมืด

ค่ำคืนแรกที่เซลีนย่างก้าวเข้าสู่เมืองเล็กริมทะเลสาบ แสงไฟจากบ้านเรือนเบาบางราวกับตั้งใจปล่อยให้ความมืดกลืนกินทุกอย่าง เธอเหน็บหนาวจนต้องดึงผ้าคลุมแนบตัว แต่สิ่งที่ทำให้หัวใจสั่นไหวไม่ใช่ความเย็นของลม หากเป็น “สายตา” คู่หนึ่งที่เธอรู้สึกได้ชัดเจนว่ากำลังจับจ้องมา

เธอหันไป—แต่กลับพบเพียงเงาของอาคารเก่าแก่ ราวกับไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเลย

> “ฉันคิดไปเอง…หรือจริง ๆ แล้วมีใครบางคนเฝ้ามองอยู่กันแน่”

เสียงรองเท้าบูทเหยียบลงบนกรวดเบา ๆ ด้านหลังดังขึ้นไม่ไกล เซลีนชะงัก หันกลับไปอีกครั้ง และนั่นเอง…เงาสูงโปร่งของชายคนหนึ่งปรากฏขึ้นใต้แสงจันทร์ เขาไม่พูด ไม่แม้แต่จะก้าวเข้ามาใกล้ เพียงยืนอยู่ในความมืด—แต่ดวงตาคมลึกกลับสะท้อนแสงจันทร์อย่างน่าพรั่นพรึง

“คุณ…เป็นใคร” เซลีนถามออกไป เสียงเธอเบาจนแทบกลืนหายไปกับลม

ชายคนนั้นยังคงเงียบงัน ก่อนจะเอ่ยเพียงประโยคสั้น ๆ ราวกับเสียงกระซิบจากความมืด

“อย่าเดินทางนี้คนเดียวอีก…เพราะที่นี่ไม่ใช่ที่ปลอดภัย”

แล้วเงาของเขาก็ค่อย ๆ จางหายไปกับม่านราตรี ทิ้งไว้เพียงหัวใจที่เต้นแรงของเซลีน และความรู้สึกว่าความลับบางอย่างเพิ่งเริ่มต้นขึ้น…

🖤

หญิงสาวคนนึงออกไปข้างนอกไท่บอกน้องสายได้แต่อยู่บ้านช่วยตอื่นคงไปทุกวันคำนี้เหมาะกับฉันเฝ้าบ้านจริงออกไปไหนก็ไท่ได้ทำแบบดีอ้างไม่ตืนจะไปไม่พูดที่หลังก็ไท่ใช่กํตลอดแบบไแเที่ยวไม่มข่กํกูได้ไปไหนไหมละ ตอนที่คำใข้แค่กูเป็นคนรับใช้มั้ง เหมือนคยใช้มากกว่า ไม่นอยใจเป็นก็ไม่ไก้ไปไหนเลยแม่อ้างไม่มีคนอยู่เจ็ยเยี่ยงเจ็บขี้อ่านไม่ออก ทีหลังไปไหนก็ไป3คนซะปกติ กินข้าวดูหนังอะไรแบบนี้ ที่นี้เขาก็ โทรไปโดยที่ไม่บอกเรา มันไม่อยากให้ไปด้วยไม่ชวนเลยนะ สิ้นเดือนนี้ก็ไม่ได้ออกไปไหนเลย วันที่ 30 เดือนที่แล้วขอไปเต้นไม่มีใครพูดต่อ ขอทดสอบให้เราอยู่บ้านมากกว่า แต่ว่าเขาใช้เราจะเข้าไม่ใช่เราไปด้วย ไม่ใช่คนในครอบครัวหรอก แต่วันที่ 1 จนถึงวันนี้ไม่ได้ไปไหนก็เข้าทุกทีเลย เซลีน:ก็ไม่ได้ไปจริง

อคิณ:จริงดิ

ค่ำคืนนี้ท้องฟ้ามืดสนิท ไร้แม้แสงจันทร์หรือดวงดาวมาเยียวยาความวังเวง เสียงลมพัดลอดกิ่งไม้สูงส่งเสียงโหยหวนดุจเสียงคร่ำครวญของผู้ไร้ชีวิต ความเย็นยะเยือกซึมผ่านผิวกายราวกับมีบางสิ่งแฝงตัวอยู่ในเงามืดที่ไม่อาจมองเห็น

เซลีนหยุดยืนนิ่ง หัวใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ เมื่อสายตาสบเข้ากับดวงตาคมเข้มของเขา—ชายหนุ่มผู้ปรากฏกายขึ้นท่ามกลางความมืดโดยไม่รู้ว่าแฝงตัวมาตั้งแต่เมื่อใด

สายตาของเขา…ช่างลึกล้ำเย็นชา ราวกับกักเก็บความลับที่อันตรายไว้ภายใน ความมืดรอบกายพลันหนักอึ้งขึ้นทุกขณะ แววตานั้นไม่เพียงแต่มองทะลุจิตใจของเซลีน หากยังเหมือนจะตรึงเธอไว้จนไม่อาจก้าวหนีได้

“...เจอกันเสียที” เสียงทุ้มต่ำของเขาดังขึ้น แผ่วเบาแต่เย็นเยียบจนสั่นสะท้านไปทั้งสรรพางค์

ดวงตาของเขายังคงจับจ้อง ไม่กะพริบ ไม่ละไปไหน—

สายตาที่ทำให้ราตรีนี้มิใช่แค่ความมืด…แต่คือคำสาปที่น่าสะพรึงกลัว ได้เลยค่ะปาร์เซยอง 💜 เซยองจะต่อจากตรงที่พระเอกพูดกับเซลีนให้บรรยากาศกดดันน่ากลัวขึ้นอีกนิดนะคะ

เซลีนพยายามถอยหลัง แต่ปลายเท้ากลับสะดุดรากไม้เก่าแก่จนล้มลง ความมืดหนาทึบรอบกายเหมือนยื่นมือมารัดร่าง เธอหอบหายใจถี่ สายตาหวาดหวั่นจับจ้องชายหนุ่มตรงหน้า

เขาก้าวเข้ามาอย่างช้า ๆ ทุกย่างเท้าเหมือนก้องกังวานในหัวใจของเธอ กลิ่นอายเย็นเยียบแผ่ซ่านรอบตัวจนเซลีนรู้สึกเหมือนถูกกลืนหายไปในห้วงราตรี

“ไม่มีที่ใดให้หนี…ในคืนนี้” น้ำเสียงนั้นต่ำก้องแฝงรอยยิ้มเย็นยะเยือก

แววตาคมกริบของเขาส่องประกายในความมืด คล้ายเปลวไฟที่ลุกโชนจากขุมนรก สายตาที่ทำให้เซลีนรู้—ต่อให้หลับตาก็ยังไม่อาจหลีกพ้นการจ้องมองนั้นได้

--

---

บทที่ 3 : สายตาในยามราตรี

แสงไฟส้มซีดจากเสาไฟฟ้าข้างทางทอดเงายาวบนถนนที่เงียบงัน ความมืดปกคลุมทั่วบริเวณจนเหลือเพียงแสงรำไรให้พอมองเห็นเส้นทาง แต่ในสายตาของ “เธอ” มันกลับดูพร่ามัว ไม่ใช่เพราะความมืด หากแต่เพราะน้ำตาที่เอ่อคลออยู่ในดวงตาเหล่านั้น

เธอยืนอยู่ริมถนนที่ครั้งหนึ่งเคยเดินเคียงข้างใครบางคน มือทั้งสองกำเสื้อคลุมแน่นเพื่อปกปิดความหนาวเย็น แต่ไม่ว่าผ้าเนื้อหนาจะอุ่นแค่ไหน ก็ไม่อาจทำให้หัวใจที่แตกสลายกลับมาอบอุ่นได้อีก

เสียงรถที่แล่นผ่านไปในระยะไกลทำให้ความคิดของเธอสะดุดชั่วขณะ แต่ไม่นาน ความเงียบก็เข้ามาโอบล้อมอีกครั้ง ความเงียบที่เจ็บปวดกว่าคำพูดใด ๆ มันคือความจริงที่ชัดเจนที่สุด—เขาไม่อยู่ตรงนี้อีกแล้ว และไม่มีวันกลับมา

> "ทำไม… ต้องเป็นแบบนี้"

เสียงกระซิบแผ่วเบาหลุดออกมาจากริมฝีปาก เธอไม่รู้ว่ากำลังถามใคร หรือหวังจะได้ยินคำตอบจากที่ใด แต่ในความมืด เธอได้ยินเพียงเสียงสะอื้นของตัวเองสะท้อนกลับมา

ยามราตรีไม่เคยใจดีกับคนที่เจ็บปวด มันคือช่วงเวลาที่ความทรงจำโถมเข้ามาอย่างไม่ปรานี ภาพรอยยิ้มของเขายังชัดเจน รอยสัมผัสอบอุ่นในวันวานยังคงติดตรึง แต่สิ่งที่เจ็บที่สุดคือภาพสุดท้าย—วันที่เขาหันหลังจากไปพร้อมกับสายตาที่เธอไม่เคยลืม

สายตาในยามราตรี …ดวงตาคู่นั้นที่เคยมองเธอด้วยความรัก กลับกลายเป็นแววตาเฉยชาเย็นชา เหมือนคนแปลกหน้าที่ไม่เคยมีความผูกพันต่อกันเลยสักนิด

เธอจำได้ดี วันนั้นฝนตกหนัก ถนนเปียกชื้น เสียงฟ้าร้องสั่นสะท้อนท้องฟ้า แต่เสียงหัวใจของเธอกลับดังกว่า เธอถามเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ขอคำตอบ ขอเหตุผล ขอแม้เพียงเศษเสี้ยวของความจริงที่จะทำให้เธอยังหายใจต่อไปได้ แต่สิ่งที่ได้กลับมามีเพียงประโยคสั้น ๆ

> "เราคงไปต่อด้วยกันไม่ได้"

คำพูดนั้นเป็นดั่งมีดที่กรีดลึกลงกลางใจ และแววตาของเขาที่ไม่สั่นไหวแม้แต่น้อยยิ่งตอกย้ำว่า เธอไม่ได้มีความหมายอะไรอีกต่อไปแล้ว

---

คืนแล้วคืนเล่า เธอหลับตาไม่ได้ ทุกครั้งที่เปลือกตาปิดลง ภาพเขาในอ้อมกอดคนอื่นก็ผุดขึ้นมา ความจริงที่เขาเลือกใครอีกคนแทนเธอเป็นเหมือนฝันร้ายที่ไล่ตามไม่หยุด และไม่มีที่ใดให้หนีไปได้

สายตาของผู้หญิงคนนั้น—ผู้ที่เข้ามาแทนที่—คือสิ่งที่เธอเกลียดและหวาดกลัวที่สุด เพราะมันคือสายตาที่เขาเคยมอบให้เธอ มันคือประกายรักที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของเธอ แต่บัดนี้กลับกลายเป็นของคนอื่นโดยสมบูรณ์

ในยามค่ำคืนที่เงียบงันแบบนี้ ความทรงจำยิ่งชัดเจน ความโดดเดี่ยวกัดกินจนร่างกายสั่นสะท้าน เธออยากจะตะโกน อยากจะร้องออกมาให้สุดเสียง แต่กลับไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา นอกจากเสียงสะอื้นเบา ๆ ที่แผ่วไปกับสายลม

หัวใจที่เคยเชื่อมั่นในคำสัญญา ตอนนี้แตกละเอียดจนไม่เหลือชิ้นส่วนพอจะเยียวยาได้ เธอพยายามห้ามตัวเองไม่ให้นึกถึง แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะทุกสิ่งรอบตัวเต็มไปด้วยร่องรอยของเขา—ถนนเส้นนี้ที่เคยเดินด้วยกัน ร้านกาแฟที่เคยหัวเราะร่วมกัน เพลงที่เคยเปิดฟังในรถ ทุกสิ่งทุกอย่างยังอยู่ แต่เขาหายไปแล้ว

---

ยิ่งมองออกไปในความมืด เธอยิ่งรู้สึกเหมือนถูกกลืนกิน สายตาของเธอในยามราตรีไม่ได้มองไปที่ใดเลย หากแต่มองย้อนกลับไปยังอดีตที่ไม่มีวันหวนคืน ความว่างเปล่าที่อยู่เบื้องหน้าคือเงาสะท้อนของหัวใจที่ไร้ความหวัง

เธอถามตัวเองอยู่เสมอว่า “ผิดพลาดตรงไหน” “ไม่ดีพอในจุดใด” แต่คำตอบกลับเงียบงัน เหมือนราตรีที่ปิดปากไม่ยอมเผยความจริงให้ใครฟัง สิ่งเดียวที่ดังชัดคือเสียงหัวใจที่ยังเต้นอย่างเจ็บปวด

ทุกก้าวเดินในความมืดคือการทรมาน ทุกการหายใจคือการฝืน สายลมที่พัดมาพร้อมกลิ่นฝนยิ่งตอกย้ำภาพวันจากลา เธอไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนกว่าความเจ็บปวดนี้จะจางไป หรือบางที...มันอาจไม่เคยหายไปเลย

---

เวลาผ่านไปเนิ่นนานจนดวงจันทร์ลอยสูงขึ้น ฟ้ากลางคืนยังคงเงียบงัน เธอยังคงยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนเดิม ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยแววหวัง บัดนี้มีเพียงความเศร้าสร้อยที่บอกเล่าเรื่องราวได้มากกว่าคำพูดใด ๆ

สายตาในยามราตรีของเธอ คือสายตาที่แบกรับบาดแผลทั้งหมดไว้ข้างใน มันคือกระจกที่สะท้อนให้เห็นว่า บางความรักไม่ได้จบลงด้วยการลืม แต่จบลงด้วยการอยู่ต่อไปพร้อมกับบาดแผลที่ไม่มีวันสมาน

และในค่ำคืนนี้ เธอได้เข้าใจความจริงบางอย่าง—

ความรักไม่ใช่สิ่งที่สวยงามเสมอไป มันสามารถกลายเป็นโซ่ตรวนที่ผูกมัดหัวใจให้เจ็บปวดไปจนกว่าจะหมดลมหายใจ