6 โมงเย็น
เสียงกระซิบหกโมงเย็น
โรงเรียน ม.6/5 ห้องเก็บอุปกรณ์กีฬา เวลา 18:00 น.
เสียงนาฬิกาตีหกดัง “ติ๊งต่อง” แสงไฟในห้องริบหรี่ แป้งและเพื่อน ๆ กำลังจัดอุปกรณ์กีฬา
แป้ง
ทำไมวันนี้เงียบจังวะ…ไม่ค่อยมีเสียงนักเรียนเลย//มองรอบ ๆ ห้อง
โม่
ก็…เกือบเลิกเรียนแล้วนี่ แต่อะไรทำให้แกมองไปที่มุมโน้นบ่อย ๆ แป้ง?//ยกตะกร้าใส่ลูกบอล
แป้ง
เปล่า…แค่รู้สึกเหมือนมีใครกำลังมองเราอยู่เฉย ๆ//กลืนน้ำลาย
กิต
แป้งนี่จิตไวเกินนะ มันก็แค่ห้องเก็บอุปกรณ์ปกติเอง//หัวเราะเบา ๆ
จุ๊บแจง
เงียบ ๆ ฟังดิ… เสียงอะไรนั่น?//หยุดยกอุปกรณ์
เสียงกระซิบเบา ๆ ดังขึ้นเหมือนใครกำลังพูดอยู่รอบ ๆ ห้อง แต่ไม่ชัดเจน
เพียว
อ๊ะ…ฉันได้ยินเหมือนกันนะ มันเหมือนเสียงเด็ก ๆ หรือ…ครู?//ขนลุก
โม่
ไม่เห็นจะน่ากลัวเลย… แค่ลมกระทบผนัง//พยายามหัวเราะแก้ตึงเครียด
แป้ง
ไม่ใช่ลมแน่ ๆ ฟังดี ๆ มันเรียกชื่อเรา…//ขมวดคิ้ว
กิต
เรียกเราหรอ? เฮ้ แป้ง โม่ จุ๊บแจง…ไม่มีใครเรียกเลยนี่?//ทำเสียงตลกเพื่อกลบความกลัว
เสียงกระซิบชัดขึ้น ใกล้ ๆ ประตูห้อง
จุ๊บแจง
หยุดเล่นได้แล้ว… นี่ไม่ใช่เรื่องขำ ๆ นะ!//สั่น
แป้ง
ใครอยู่ตรงนี้…ออกมาซะ!//เดินไปเปิดประตูช้า ๆ
ไม่มีใครอยู่ แต่ประตูค่อย ๆ ปิดเองอย่างช้า ๆ เสียงกระซิบดังขึ้นอีกครั้ง และร่างเงาเคลื่อนผ่านแผ่นกระจก
เพียว
แป้ง…เราน่าจะรีบออกไปนะ ฉันไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย//จับแขนจุ๊บแจง
แป้ง
เอาล่ะ…เราทำงานให้เสร็จก่อน แล้วรีบออกไป//กลืนน้ำลาย
กิต
ได้…แต่ฉันว่า…เราไม่ควรอยู่คนเดียวที่นี่เด็ดขาดนะ
เสียงนาฬิกาอีกครั้ง “ติ๊งต่อง” เสียงกระซิบหยุดลงชั่วครู่ แต่กลับเป็นความเงียบที่กดดันมากกว่าเดิม
โม่
ใคร ๆ ก็รู้ว่าหลังหกโมงเย็น…โรงเรียนมันเปลี่ยนไป…ใช่มั้ยยามเกียรติศักดิ์?//กระซิบ
ยามเกียรติศักดิ์เดินเข้ามาพร้อมไฟฉาย
ยามเกียรติศักดิ์
พวกแกมาทำงานนี่หรอ…รู้ไหมว่าหลังหกโมงเย็น โรงเรียนนี้ไม่ใช่สถานที่ของคนเป็นอีกต่อไป//นิ่งแต่เสียงหนักแน่น
จุ๊บแจง
อะ…เอ๋…คุณยามพูดจริงหรือเล่น?//ตื่นตะหนก
ยามเกียรติศักดิ์
ถ้าพวกแกไม่อยากเจอ…ให้รีบทำงานให้เสร็จ แล้วออกไปก่อนหกโมงครึ่ง//จ้องทุกคน
แป้งมองเพื่อน ๆ ทุกคนด้วยสายตาตึงเครียด ทั้งห้าคนพยักหน้ารับรู้ และเริ่มทำงานอย่างระวังตัว
แป้ง
เสียงกระซิบ…นี่แค่เริ่มต้นเท่านั้น… 6 P.M. เพิ่งเริ่มเท่านั้นเอง//พูดในใจ
ยามผู้รู้ความลับ
สนามกีฬาโรงเรียน ม.6/5 เวลา 18:05 น.
แป้ง โม่ กิต จุ๊บแจง และเพียว กำลังจัดโต๊ะและอุปกรณ์กีฬา แสงไฟริบหรี่อย่างผิดปกติ เสียงลมผ่านหน้าต่างดังหวีดๆ
แป้ง
ทุกคน…เงียบไปหมดเลยนะ ตั้งแต่เราออกมาที่นี่//หันไปมองเพื่อน ๆ
โม่
อืม…แล้วทำไมฉันรู้สึกเหมือนมีใครยืนมองเราอยู่ทุกฝีก้าวเลยวะ//ยกลูกบอล
จุ๊บแจง
แป้ง…ฉันเริ่มกลัวแล้วนะ…ทำไมมันรู้สึก…ไม่ใช่โรงเรียนปกติเลย//กลืนน้ำลาย
เพียว
ฉันก็เหมือนกัน…แต่เราต้องทำงานให้เสร็จก่อนเนอะ
กิต
แล้วเสียงกระซิบเมื่อกี้…แป้งได้ยินมั้ย?//หันไปทางสนาม
แป้ง
ได้…มันเหมือนกำลังเรียกชื่อเรา…แต่ว่าไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเลย
ยามเกียรติศักดิ์ปรากฏตัวเดินเข้ามาใกล้ด้วยไฟฉาย
ยามเกียรติศักดิ์
พวกแกฟังให้ดี…สิ่งที่พวกแกได้ยินนี่…ไม่ใช่เรื่องธรรมดา//เสียงเข้ม
โม่
คุณยาม…คุณหมายความว่าไง?//กลืนน้ำลาย
ยามเกียรติศักดิ์
หลังหกโมงเย็น โรงเรียนนี้จะไม่เหมือนเดิม…ครูและนักเรียนบางคน…ยังวนเวียนอยู่ เพราะความตายและความแค้นที่ไม่จบสิ้น
จุ๊บแจง
อ…อะไรนะ! คุณยามพูดจริงหรือเปล่า!//ตื่นตระหนก
ยามเกียรติศักดิ์
ครูสมรศรี… เบส… ครูสุภัสสรา… ครูชัยนันท์… และอีกหลายคน พวกเขาไม่ไปไหน พวกเขา…รอใครที่กล้าอยู่หลังหกโมง//นิ่งแต่สายตาเข้ม
แป้ง
แล้วเราต้องทำยังไง…เพื่อรอดออกไป?//ขมวดคิ้ว
ยามเกียรติศักดิ์
ทำงานให้เสร็จ…อยู่รวมกัน…และอย่าไปแยกตัวเด็ดขาด จำไว้…หกโมงครึ่ง…คือเวลาที่เส้นแบ่งระหว่างคนเป็นและคนตายเลือนหาย
เพียว
แป้ง…เราจะไหวเหรอ?//กระซิบ
แป้ง
เราต้องไหว…เราต้องรอดออกไปด้วยกัน//กำมือแน่น
ยามเกียรติศักดิ์เดินไปเงียบ ๆ ทิ้งไฟฉายส่องขึ้นไปยังมุมสนาม ก่อนที่แสงจะสะท้อนเห็นเงาของใครบางคนอยู่หลังโครงบาสเกตบอล
โม่
เอาแล้ว…ไม่ใช่ลมแน่ ๆ//สะดุ้ง
แป้ง
เริ่มแล้วสินะ… 6 P.M. เริ่มทำงานแล้วจริง ๆ//พึมพำ
เงาในมุมสนาม เงานั้นค่อย ๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้ และเสียงกระซิบก็ดังขึ้นอีกครั้ง
ยามเกียรติศักดิ์
จำไว้…พวกแกต้องอยู่รอดจนกว่าจะถึงหกโมงครึ่ง…//พูดเบา ๆ แต่ชัดเจน
ห้องเรียนของครูสมรศรี
ห้องภาษาไทย ม.6/5 เวลา 18:10 น.
แป้ง โม่ กิต จุ๊บแจง และเพียว เดินเข้าห้องเรียนเก่า บรรยากาศอึมครึม ฝุ่นลอยในอากาศ แสงไฟกระพริบ เสียงลมพัดผ่านหน้าต่างทำให้บานประตูแกว่ง
แป้ง
ทุกคน…เราต้องรีบจัดโต๊ะและอุปกรณ์ให้เสร็จ…อย่าแยกกันนะ//จับแขนโม่
โม่
เออ…แต่ห้องนี้มัน…เหมือนมีใครมองเราอยู่จริง ๆ นะ//พยายามหัวเราะ
จุ๊บแจง
ดูนั่นดิ…กระดานดำ…มีข้อความเก่า ๆ เขียนไว้…แต่…มันเหมือนเพิ่งถูกขีดเขียนเมื่อกี้นี้เอง//สังเกตโต๊ะครู
กระดานดำมีตัวอักษรลาง ๆ พึมพำเป็นเสียงเรียกชื่อ “แป้ง…แป้ง…”
เพียว
แป้ง…เธอได้ยินไหม…?//กลืนน้ำลาย
แป้ง
ใช่…เหมือนใครบางคนกำลังเรียกชื่อฉันอยู่…//พยักหน้า
กิต
แป้ง…อย่าหันไปมองมันนะ…เราอยู่ด้วยกัน//จับมือแป้ง
ทันใดนั้น ประตูห้องเรียนปิดแรง เสียงกุญแจดัง “คลิก”
จุ๊บแจง
อ๊ะ! ประตู…ปิดเอง!//กรีดร้องเบา ๆ
โม่
ใครอยู่ข้างหลังฉัน…?//ยกไฟฉายขึ้นส่อง
ร่างบาง ๆ ของ ครูสมรศรี ปรากฏขึ้นตรงหน้ากระดานดำ ใบหน้าเธอซีดขาว ผมยุ่ง และดวงตาว่างเปล่า
ครูสมรศรี
ใคร…กล้า…อยู่…หลังหกโมง…//เสียงกระซิบ
แป้ง
คะ…คุณ…คุณครูสมรศรี…?//สั่น
ครูสมรศรี
ฉัน…รอ…ใคร…ที่กล้า…มาอยู่ที่นี่…เหมือนพวกแก//ยิ้มเย็น
เพียว
แป้ง…ฉันกลัวแล้ว…เราควรออกไป…เร็ว ๆ//จับมือแป้งแน่น
กิต
เธอ…ไม่ทำอะไรพวกเราใช่ไหม?
ครูสมรศรี
ฉัน…ไม่อยากทำร้าย…แต่…พวกแก…กำลังละเมิด…พื้นที่ของฉัน…//หัวเราะแหบ ๆ
แป้งพยายามตั้งสติ เดินเข้าใกล้โต๊ะครู
แป้ง
เรามา…แค่ทำงานกีฬา…ไม่ได้ตั้งใจรบกวนคุณครูค่ะ
ร่างของครูสมรศรีค่อย ๆ จางลง แต่เสียงกระซิบยังดังอยู่รอบ ๆ ห้อง
จุ๊บแจง
เฮ้ย…เสียงยังอยู่…//สะดุ้ง
เสียงหัวเราะเย็นชืดดังขึ้นมาจากมุมห้อง เงาร่างของผู้หญิงสูงโปร่งปรากฏกึ่งโปร่งใส เสื้อผ้าขยับเหมือนถูกลมพัด
จุ๊บแจง
ครูสมรศรี!! เราไม่ได้ตั้งใจ…เราแค่ทำงานกีฬา!//ตะโกน
โม่
แป้ง…เราต้องทำยังไงดี!//กลืนน้ำลาย
ร่างนั้นเคลื่อนเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ พร้อมกับเสียงกระซิบชื่อของนักเรียนแต่ละคน
แป้ง
อย่าหนี…ค่อย ๆ เดินออกไปทีละก้าว…รวมกันไว้//พึมพำ
แป้งชี้ให้ทุกคนเดินไปยังประตูอย่างช้า ๆ เงาของครูสมรศรีเคลื่อนตาม แต่ไม่สามารถขวางทางได้
ยามเกียรติศักดิ์
อย่าให้เธอสัมผัส…ถ้าโดน…พวกแกอาจไม่ได้ออกไปจากที่นี่//กระซิบเบา ๆ
ทุกคนรวมตัวกันที่ประตู ห้องเรียนเงียบลง แต่ความรู้สึกเย็นยะเยือกยังอยู่รอบ ๆ ตัว
แป้ง
เรา…รอดมาได้…แค่เริ่มต้นนะ 6 P.M. เท่านั้น//หันมองเพื่อน ๆ
เสียงกระซิบเงียบลง แสงไฟห้องนิ่ง แต่ยังคงเหลือความรู้สึกว่ามีใครบางคนคอยจับตามองอยู่
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
