เสียงลมหนาวพัดแรงราวกับจะฉีกผืนฟ้าของดินแดนเหนือออกเป็นเสี่ยง ๆ หิมะบางโปรยปรายลงมาจากฟากฟ้าเหมือนละอองแก้วที่ปกคลุมไปทั่วแนวชายแดน ป้อมหินสูงที่ตั้งตระหง่านบนหน้าผาดูราวกับกำแพงที่ขวางกั้นความวุ่นวายจากโลกภายนอกเอาไว้

บนหอคอยสูงสุดของป้อมนั้น วอซอ ยืนอยู่ในชุดทหารสีดำขลิบเงิน ร่างสูงโปร่ง ดวงตาคมที่เต็มไปด้วยความใฝ่รู้ เขามิใช่เพียงทายาทขุนนางชายแดน แต่ยังเป็นชายหนุ่มผู้ถูกเลือกให้สืบทอดความลับของตระกูล—ความลับที่เกี่ยวพันกับ เทคโนโลยีต้องห้าม ที่โลกภายนอกไม่มีวันเข้าใจ

ภายในอกซ้ายของเขา แฝงเร้นด้วยสิ่งที่ไม่อาจมองเห็นได้—นาโนแมชชีน AI ชื่อ “อามิน” สิ่งประดิษฐ์จากโครงการลับที่เขาบังเอิญได้รับมาจากห้องทดลองทหารเมื่อตอนอายุสิบแปด มันมิใช่เพียงเครื่องจักร แต่เป็น “สหาย” ผู้ติดตามวอซอทุกลมหายใจ

> —ตรวจสอบชีพจรปกติ อัตราการเต้นของหัวใจ 62 ครั้งต่อนาที ความดันโลหิต 118/75 สมบูรณ์ดี—

เสียงของ อามิน ดังก้องขึ้นในหัวของเขา ไม่ดังจนแสบหู แต่ชัดเจนเหมือนมีใครกระซิบข้างใบหู

วอซอถอนหายใจเบา ๆ “อามิน…เจ้าช่างขยันรายงานเหลือเกิน”

> —หน้าที่ของข้า คือการปกป้องและสนับสนุนท่าน เจ้าวอซอ หากท่านล้ม ข้าก็ล้มด้วย—

คำตอบนั้นทำให้วอซอแค่นยิ้มเล็กน้อย เขารู้สึกว่าตนเองไม่เคยโดดเดี่ยว แม้โลกทั้งโลกจะทอดทิ้ง แต่ตราบใดที่มีเสียงของอามินในหัว เขาก็ยังมีใครสักคนอยู่ข้าง ๆ

คืนนั้น…เป็นคืนที่แปลกประหลาด แสงเหนือเปล่งประกายราวม่านแพรสีเขียวฟ้า พาดผ่านท้องฟ้ามืดมิดเหนือชายแดน ทหารยามบนกำแพงพากันยกมือขึ้นบังตา มองดูปรากฏการณ์ที่ไม่ค่อยได้พบเห็นบ่อยนัก

วอซอเองก็เงยหน้ามอง แต่แล้ว…เขากลับสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่แตกต่างออกไป—เสียงสะท้อนในหัวที่ไม่ใช่ของอามิน คล้ายเสียงเรียกเก่าแก่ที่แผ่วเบา

“เจ้าชาย…เจ้าชายแห่งสายเลือดเหนือ…จงกลับมา”

วอซอสะดุ้ง เขาหันซ้ายหันขวา แต่ไม่มีใครอยู่รอบตัว นอกจากลมหนาวที่พัดกรรโชก

> —ตรวจพบคลื่นพลังงานไม่ทราบชนิด แหล่งกำเนิดอยู่ที่หอคอยโบราณทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ ห่างออกไปราว 1.3 กิโลเมตร—

อามินรายงานในทันที น้ำเสียงนิ่งราวกับเครื่องจักรแต่กลับมีแววเร่งรีบ

“หอคอยโบราณ?” วอซอพึมพำ เขาจำได้เลือนรางว่ามีหอคอยหินเก่าที่ถูกทิ้งร้างมาหลายร้อยปีอยู่แถบนั้น ไม่มีใครกล้าเข้าไปเพราะลือกันว่าเต็มไปด้วยวิญญาณนักรบสาบสูญ

ความอยากรู้อยากเห็นในตัววอซอไม่อาจปล่อยผ่าน เขาคว้าดาบสั้นคู่ใจและใส่เสื้อคลุมกันหนาว ก่อนลงจากหอคอยป้อม เขาออกคำสั่งสั้น ๆ กับทหารยาม

“คืนนี้ ข้าจะไปตรวจรอบป้อมด้วยตนเอง ห้ามใครติดตามมา”

ทหารทั้งหลายทำความเคารพ แม้จะแปลกใจแต่ก็ไม่มีใครกล้าขัด

เส้นทางไปยังหอคอยโบราณนั้นเงียบสงัด มีเพียงเสียงหิมะที่ถูกเหยียบดังกรอบแกรบทุกย่างก้าว แสงเหนือยังคงทอประกายอยู่บนฟ้า ราวกับนำทางเขาไปสู่ชะตาที่ไม่อาจเลี่ยง

เมื่อวอซอเดินไปถึงเบื้องหน้าหอคอย ภาพตรงหน้าทำให้เขาถึงกับกลั้นหายใจ—หอคอยสูงเสียดฟ้าเกินกว่าสิบชั้น แม้จะเก่าแก่พังทลายไปบางส่วน แต่ยังคงมีร่องรอยพลังงานแปลกประหลาดส่องประกายออกมาจากรอยแตกบนกำแพงหิน

> —พลังงานไม่ทราบชนิด ความถี่ใกล้เคียงสนามแม่เหล็กควอนตัม ตรวจพบอัตราการสั่นสะเทือนสูงผิดปกติ— อามินรายงานอย่างต่อเนื่อง

—ขอแนะนำให้ถอยห่างเพื่อความปลอดภัย—

แต่ความอยากรู้อยากเห็นของวอซอมีมากกว่าความกลัว เขาเดินเข้าไปใกล้ มือแตะลงบนหินเย็นเฉียบ และทันใดนั้นเอง แสงสว่างมหาศาลก็ปะทุออกมาจากภายในหอคอย

วอซอร้องลั่น ร่างทั้งร่างถูกดูดเข้าไปในแสงสีขาวราวกับจะฉีกกระชากทุกเส้นประสาทของเขา

“อามินนนนน—!!”

> —ระบบกำลังเข้าสู่โหมดป้องกันข้อมูล—

—กำลังย้ายข้อมูลเชื่อมต่อ… เตรียมเข้าสู่การข้ามเวลา—

เสียงสุดท้ายของอามินดังก้อง ก่อนที่สติของวอซอจะดับวูบ

ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าใด…

เมื่อวอซอลืมตาขึ้นอีกครั้ง เขากลับพบว่าตนเองนอนอยู่บนพื้นหญ้าเขียวชอุ่ม แสงแดดยามเช้าสาดส่องลงมาบนผิวหน้า กลิ่นดินสดใหม่อบอวลในอากาศ—ไม่ใช่หิมะ ไม่ใช่ป้อมหิน ไม่ใช่ชายแดนเหนือที่เขาคุ้นเคย

เขารีบลุกขึ้น ดวงตากวาดมองรอบ ๆ เบื้องหน้ามีหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่สร้างจากไม้และฟาง ราวกับฉากในตำราโบราณ ผู้คนแต่งกายด้วยชุดพื้นบ้าน พวกเขามองวอซอด้วยสายตาตื่นตกใจ ก่อนที่เสียงกระซิบกระซาบจะดังขึ้นทั่วบริเวณ

“องค์ชาย…! องค์ชายฟื้นแล้ว!”

“นี่มัน…เป็นไปได้อย่างไร เขามิได้ตายไปตั้งแต่สิบกว่าปีก่อนหรือ?”

วอซองงงันไปชั่วครู่ “องค์ชาย? เจ้าว่าใคร?”

ทันใดนั้น เสียงคุ้นเคยก็ดังขึ้นในหัว—เสียงของอามิน

> —ยืนยันตำแหน่งปัจจุบัน… ข้ามเวลาสำเร็จ โลกที่ท่านอยู่นี้คือยุคขุนนางโบราณ เมื่อราว 600 ปีก่อน ตามบันทึกประวัติศาสตร์—

วอซอตกใจจนแทบหายใจไม่ทั่วท้อง “เจ้าพูดว่า…หกร้อยปีก่อน?”

> —ถูกต้อง— อามินตอบอย่างมั่นคง

—และร่างกายที่ท่านอาศัยอยู่นี้ มิใช่ร่างเดิมของท่านในโลกปัจจุบัน แต่เป็นร่างของ ‘องค์ชายวอซอ’ แห่งตระกูลชายแดนเหนือ ผู้ที่ควรจะสิ้นชีพไปตั้งแต่วัยเยาว์—

วอซอชะงัก เขายกมือขึ้นมอง ร่างกายยังเป็นของตนเอง แต่ผิวพรรณและเส้นผมกลับดูแตกต่างเล็กน้อย อ่อนเยาว์กว่าที่เขาจำได้ และในสายตาของชาวบ้าน…เขาคือองค์ชายผู้ตายไปแล้วกลับฟื้นคืน

เสียงของชาวบ้านดังเซ็งแซ่ “องค์ชายกลับมาแล้ว! นี่คือปาฏิหาริย์ของสายเลือดเหนือ!”

หัวหน้าหมู่บ้านรีบเข้ามาคุกเข่าต่อหน้า น้ำตาไหลพราก “องค์ชาย ท่านกลับมาแล้วจริง ๆ ขอได้โปรดนำพาพวกเราพ้นจากสงครามเถิด!”

วอซอยืนอึ้ง—เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ความจริงหนึ่งเดียวที่ชัดเจนคือ เขาได้ย้อนเวลากลับมาอยู่ในยุคขุนนาง และชะตากรรมใหม่ได้เริ่มต้นแล้ว

ในหัว อามินเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

> —ท่านวอซอ…โชคชะตาได้เลือกท่านแล้ว โลกนี้ต้องการผู้นำ และข้าจะอยู่เคียงข้างท่านเสมอ—

วอซอกำหมัดแน่น มองไปยังท้องฟ้าไกลโพ้น แสงอาทิตย์สาดส่องลงมาเหนือดินแดนโบราณ…

นี่คือก้าวแรกของการผจญภัยอันยิ่งใหญ่ ที่จะเปลี่ยนแปลงทั้งประวัติศาสตร์ และอนาคตของโลก

เสียงระฆังศักดิ์สิทธิ์จากหอคอยเมืองชายแดนเหนือดังขึ้นก้องกังวาน ทั่วทั้งเมืองต่างโห่ร้องต้อนรับการกลับมาขององค์ชายที่เชื่อกันว่า “ตายไปแล้ว” กว่าทศวรรษ บัดนี้เขากลับมายืนอยู่เบื้องหน้าทุกคนอีกครั้ง ราวกับเป็นปาฏิหาริย์จากสวรรค์

ภายในห้องโถงใหญ่ของปราสาทหินโบราณ ขุนนางทั้งหลายต่างคุกเข่าลง บางคนแสดงความยินดีจริงใจ แต่บางคนสายตาเต็มไปด้วยความลังเลและหวาดหวั่น

วอซอในชุดเจ้าชายที่ช่างฝีมือเร่งตัดเย็บขึ้นใหม่ ยืนอยู่บนบัลลังก์ไม้โอ๊กแกะสลักลวดลายสิงห์หิมะ เขามองผู้คนรอบตัวอย่างระมัดระวัง หัวใจเต้นแรง แต่เสียงอันสงบนิ่งของ อามิน ก็ดังก้องขึ้นในหัว

> —ตรวจจับอัตราการเต้นของหัวใจท่านสูงขึ้น 25% ขอให้ท่านหายใจช้า ๆ จะช่วยลดความประหม่า—

“ข้าจะพยายาม” วอซอพึมพำในใจ เขาไม่อยากให้ใครจับได้ว่าเขากำลังพูดกับเสียงในหัว

เบื้องหน้าของเขา ชายสูงวัยหนวดเคราขาวยาวแต่งกายด้วยเสื้อคลุมสีน้ำเงินเข้ม ก้าวออกมา คุกเข่าลงอย่างนอบน้อม เขาคือ เสนาบดีเกาซิน ผู้ดูแลเมืองชายแดนแทนตระกูลเจ้าชายที่สูญหายไปนาน

“องค์ชายวอซอ” เกาซินเอ่ยเสียงดัง “สิบห้าปีที่แล้ว ท่านสิ้นชีพไปตั้งแต่ยังเยาว์ วันนี้พระเจ้าฟื้นคืนชีพให้ท่านกลับมาอีกครั้ง เห็นได้ชัดว่าสวรรค์ยังไม่ทอดทิ้งแผ่นดินเรา ด้วยเหตุนี้ ข้าขอประกาศต่อหน้าขุนนางและชาวเมืองทั้งหลาย—นับแต่วันนี้เป็นต้นไป องค์ชายวอซอ คือ เจ้าชายปกครองเมืองชายแดนเหนือ ผู้มีสิทธิ์ขาดเหนือกองทัพและบ้านเมือง!”

เสียงโห่ร้องดังสนั่นทั่วทั้งโถง ขุนนางหลายคนยกเสียงตาม “ทรงพระเจริญ! องค์ชายวอซอ! เจ้าชายชายแดนเหนือ!”

วอซอสูดลมหายใจลึก ใจหนึ่งรู้สึกหนักอึ้ง แต่ในอีกด้านกลับตระหนักว่า—นี่คือโอกาส เขาไม่ได้เป็นเพียงคนที่หลงเข้ามาในอดีตอีกต่อไป แต่เขากลายเป็นผู้นำดินแดนที่เต็มไปด้วยศัตรูรอบด้าน

---

ยามค่ำคืนนั้น วอซอนั่งอยู่ในห้องบรรทม เขามองแผนที่เมืองและชายแดนที่ขุนนางนำมาให้ ขีดเส้นสีแดงแสดงอาณาเขตที่เหลืออยู่แค่ไม่กี่สิบลี้ รอบด้านล้วนเป็นแคว้นศัตรู

> —วิเคราะห์จากข้อมูลที่ได้รับ เมืองชายแดนเหนือถูกศัตรูโอบล้อมทั้งสี่ทิศ— อามินรายงาน

—ทิศตะวันตกคือแคว้นเหอหลง มีกองทัพห้าพันนาย ทิศใต้คือแคว้นฮัวซัน กำลังพลเจ็ดพัน ทิศตะวันออกเป็นกลุ่มโจรภูเขา และทิศเหนือ…คือดินแดนเยือกแข็งที่เต็มไปด้วยชนเผ่าป่าเถื่อนกว่าพันห้า—

วอซอกัดริมฝีปากแน่น “นั่นแปลว่าไม่ว่าทางใดก็มีศัตรูรออยู่”

> —ถูกต้อง—

—และกองทัพของเมืองชายแดนเหนือในปัจจุบันมีเพียงหนึ่งพันแปดร้อยนาย ครึ่งหนึ่งยังเป็นชาวบ้านที่ถูกเกณฑ์ ไม่เคยผ่านศึกจริง—

คำพูดนั้นเหมือนค้อนหนักทุบกลางอก แต่แทนที่จะถอดใจ วอซอกลับยิ้มเย็น เขาไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป เขามีทั้งความรู้จากโลกอนาคต และยังมี อามิน คอยวิเคราะห์เคียงข้าง

“ถ้าเช่นนั้น…เราจะไม่เล่นตามกติกาของยุคนี้”

> —ข้ารอคำสั่งท่าน—

---

รุ่งเช้า วอซอสั่งเรียกแม่ทัพนายกองและขุนนางทั้งหมดมารวมกันในลานกว้างของปราสาท

“พวกเจ้าทั้งหลาย” เขาเอ่ยเสียงดัง “ข้าไม่อาจปฏิเสธได้ว่าแผ่นดินชายแดนเหนือกำลังตกอยู่ในวงล้อมของศัตรูทั้งสี่ด้าน แต่ข้าขอสาบานต่อสวรรค์และต่อเจ้าวิญญาณบรรพชน—ตราบที่ข้ายังมีลมหายใจ เมืองนี้จะไม่ล่มสลาย!”

เสียงซุบซิบดังขึ้นทันที ขุนนางบางคนแสดงสีหน้าไม่เชื่อถือ แต่แม่ทัพใหญ่ ฮูหยาง ชายร่างกำยำผิวเข้มกลับก้าวออกมาคุกเข่า “หากองค์ชายมีแผนการ ข้าฮูหยางขอสวามิภักดิ์ถวายชีวิต”

วอซอพยักหน้า เขาสั่งให้นำกองทหารราบมารวมตัว จากนั้นจึงเริ่มการฝึกใหม่—ไม่ใช่วิธีโบราณ แต่เป็นการฝึกแบบ หมวดและกองร้อย ใช้การเคลื่อนไหวประสานงาน แทนที่จะพุ่งเข้าชนกันแบบไร้ระเบียบ

> —ข้าจะวิเคราะห์รูปแบบการรบจากฐานข้อมูลศตวรรษที่ 20 ของท่าน— อามินบอกเสียงเรียบ

—หากท่านสอนพวกเขาใช้โล่และหอกในรูปแบบ “กองกำแพงเหล็ก” พวกเขาจะต้านทานได้แม้จำนวนจะน้อยกว่าถึงสามเท่า—

วอซอทำตาม เสียงตะโกนสั่งของเขาก้องไปทั่วสนามฝึก

“หนึ่ง—!! สอง—!! ยกโล่ขึ้น! ก้าวพร้อมกัน!”

ทหารที่เคยกระจัดกระจายเริ่มรวมตัวเป็นกำแพงแน่นหนา โล่ไม้กระแทกกันเป็นเสียงดังสนั่นเหมือนผนังเดียวกัน ท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเช้า วอซอเห็นแววตาทหารเริ่มเปลี่ยนจากความหวาดกลัวเป็นความฮึกเหิม

ขุนนางบางคนที่เคยสบประมาท เริ่มมองวอซอด้วยสายตาใหม่ พวกเขาเห็นชายหนุ่มที่กลับมาจากความตาย ไม่เพียงแค่รอด แต่ยังนำสิ่งแปลกใหม่มาสู่สนามรบ

---

คืนนั้นในห้องบรรทม วอซอนั่งเขียนบันทึกแผนการด้วยมือ ขณะที่อามินฉายภาพข้อมูลในสมอง

> —หากท่านสามารถฝึกกองทัพหนึ่งพันนายให้เป็น “กองกำแพงเหล็ก” ภายในสามเดือน โอกาสรอดพ้นจากศึกครั้งแรกจะเพิ่มขึ้น 68%—

“ศึกครั้งแรก?” วอซอถามเสียงต่ำ

> —ใช่ ศัตรูตะวันออกคือกลุ่มโจรภูเขา พวกมันเริ่มรวมตัวและจะบุกโจมตีเมืองภายในสามสิบวัน หากท่านรับมือไม่ไหว เมืองจะล่มสลายก่อนที่ศัตรูใหญ่จะเข้ามา—

วอซอหลับตาลง สูดหายใจยาว เขารู้แล้วว่านี่ไม่ใช่เพียงการได้มงกุฎ แต่คือการได้ “พันธะสัญญา” กับชีวิตนับพัน

“ถ้าอย่างนั้น…ศึกแรกนี้ เราจะต้องชนะ ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม”

---

รุ่งสาง วันต่อมา เมืองชายแดนเหนือเต็มไปด้วยเสียงฆ้องกลองฝึกทหาร ชาวเมืองที่เคยสิ้นหวังเริ่มรวมพลังร่วมกัน พวกเขาต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า—

“เจ้าชายวอซอ…องค์ชายผู้ฟื้นคืนชีพ จะนำพาเราให้รอด!”

และในเงามืดนอกกำแพง ชายแปลกหน้าสวมผ้าคลุมสีดำมองลงมา สายตาเย็นเยียบ เขาส่งข่าวลับผ่านเหยี่ยวไปยังแคว้นตะวันตก

“เจ้าชายชายแดนเหนือฟื้นคืนมาแล้ว…และดูเหมือนจะมิใช่คนเดิมอีกต่อไป”

ศัตรูที่รอบด้านเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว—และตำนานใหม่ของวอซอ กำลังจะเริ่มต้นในศึกแรกของชีวิต…

เสียงฆ้องศึกดังขึ้นตั้งแต่รุ่งสาง ท้องฟ้าที่มืดครึ้มกลับถูกย้อมด้วยแสงไฟจากคบเพลิงนับร้อยดวง กำแพงเมืองชายแดนเหนือเต็มไปด้วยทหารที่ประจำการอย่างตึงเครียด

รายงานจากหน่วยลาดตระเวนเมื่อคืนชัดเจน—กองโจรภูเขากว่าพันนาย กำลังมุ่งหน้ามายังเมือง พวกมันเคลื่อนทัพลงจากหุบเขาทางตะวันออก ตั้งใจจะปล้นชิงเสบียงและสังหารผู้คน

ในลานกว้างหน้ากำแพง เจ้าชายวอซอ ยืนอยู่ในชุดเกราะหนังเสริมเหล็กสีดำ ดวงตาเรียบสงบแต่แฝงไว้ด้วยประกายแน่วแน่ รอบตัวเขามีทหารหนึ่งพันแปดร้อยนายยืนเรียงแถว

เสียงของ อามิน ดังขึ้นในสมอง

> —ตรวจสอบแล้ว ศัตรูจะมาถึงในเวลาอีกไม่เกินสองชั่วยาม พวกมันแบ่งเป็นสามกอง กองหน้าใช้ทหารเบา ถือธนูและหอก กองกลางเป็นกองโจรดาบโล่ และกองหลังคือพวกม้าที่ขโมยมาจากชายแดนตะวันตก—

“จำนวนพวกมันมากกว่าเราเกือบเท่าตัว” วอซอพึมพำเบา ๆ

> —ใช่ แต่หากกองกำแพงเหล็กทำงานได้สมบูรณ์ โอกาสชนะของท่านคือ 71%—

“งั้นก็ถึงเวลาพิสูจน์แล้ว”

---

ทหารทั้งหลายมองเจ้าชายหนุ่มอย่างเงียบงัน พวกเขายังไม่คุ้นชินกับผู้บัญชาการที่เพิ่งกลับมาจากความตาย แต่สิ่งที่เปลี่ยนพวกเขาไปแล้ว คือการฝึกที่ไม่เหมือนเดิมในช่วงเดือนที่ผ่านมา

จากทหารกระจัดกระจายไร้ระเบียบ พวกเขากลายเป็นหมู่ร้อยที่เคลื่อนไหวพร้อมกัน เสียงฝีเท้าและโล่ประสานกันเป็นจังหวะ พวกเขาเริ่มเชื่อว่า—องค์ชายคนนี้อาจนำพาให้พวกเขารอดจริง ๆ

วอซอก้าวขึ้นไปบนแท่นไม้สูง เอ่ยเสียงดังไปทั่วลาน

“วันนี้…คือวันที่พวกเราต้องพิสูจน์ให้โลกเห็นว่า เมืองชายแดนเหนือจะไม่ล่มสลาย! พวกโจรภูเขาคิดว่าเราคือเหยื่ออ่อนแอ แต่เราจะทำให้พวกมันจำไปจนตายว่า…นี่คือดินแดนของเจ้าชายวอซอ!”

เสียงโห่ร้องดังสนั่น “วอซอ! วอซอ! เจ้าชายชายแดนเหนือ!”

---

ไม่นานนัก เสียงกลองศึกของฝ่ายศัตรูก็ดังขึ้นมา กองโจรภูเขาโผล่มาเต็มหุบเขาตะวันออก ดวงตาของพวกมันแดงก่ำจากความโลภ เสื้อเกราะทำจากหนังสัตว์และเหล็กสนิม แต่เต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม

หัวหน้าโจรภูเขาเป็นชายร่างยักษ์ มีรอยแผลพาดยาวบนใบหน้า มันหัวเราะก้อง “ฮ่า ๆ ๆ เมืองเล็ก ๆ แค่นี้คิดจะต่อต้านเราเรอะ! วันนี้ข้าจะยึดเสบียงและลากผู้หญิงของพวกเจ้ากลับไปทั้งหมด!”

เสียงหัวเราะของมันก้องไปทั่ว ทหารบางนายของวอซอถึงกับกัดฟันแน่น แต่เจ้าชายหนุ่มกลับยืนสงบนิ่ง

“อามิน เตรียมแผนเริ่มต้น”

> —ยืนยัน แผนการเริ่มแล้ว—

---

เสียงเขาสั่งการดังก้อง “กองร้อยแรก! ตั้ง กำแพงเหล็ก!”

ทันที ทหารสามร้อยนายยกโล่ไม้หนาทำจากไม้โอ๊กเสริมเหล็กขึ้น เรียงกันเป็นกำแพงยาวแน่นหนา ข้างหลังเป็นทหารหอกยาวสามร้อยนาย และด้านหลังสุดคือพลธนู

“กองร้อยสอง! ตรึงแนวกลาง!”

“กองร้อยสาม! เตรียมสนับสนุน!”

ฝุ่นตลบฟุ้งเมื่อกองโจรภูเขาพุ่งเข้ามา พวกมันยิงธนูระดมลงมาเป็นฝน

“โล่ขึ้น!” วอซอตะโกน

โล่ทั้งหมดถูกยกขึ้นพร้อมกัน เสียงลูกธนูปักลงบนโล่ดัง ปัก ๆ ๆ คล้ายฝนตกลงบนไม้ ทหารที่เคยแตกตื่นเมื่อก่อน บัดนี้กลับยืนมั่นไม่ถอย

> —โล่ทนแรงกระแทกได้ 85% ยังอยู่ในเกณฑ์ปลอดภัย— อามินรายงาน

“พลธนูโต้กลับ!”

ลูกธนูจากด้านหลังกำแพงเหล็กพุ่งสวนออกไปเป็นสาย ฝ่ายศัตรูที่ไม่ทันตั้งตัวถูกยิงล้มลงหลายสิบคน

เสียงหัวหน้าโจรคำราม “พวกขี้ขลาด! บุกเข้าไปใกล้ ๆ!”

โจรภูเขากว่าเจ็ดร้อยคนพุ่งเข้ามาประชิด กำแพงเหล็กยังคงแน่นหนา หอกยาวสามร้อยเล่มแทงออกพร้อมกัน ฉึก! ฉึก! เลือดกระเซ็นไปทั่ว พวกโจรถูกสังหารร่วงลงเป็นแถว

---

วอซอสังเกตแนวซ้ายที่เริ่มถูกกดดันมากกว่าปกติ เขาพึมพำเบา ๆ “อามิน มีวิธีใดลดแรงกดดันไหม?”

> —ใช้ยุทธวิธี “หอกสลับ”—

—สั่งให้แนวซ้ายแทงหอกสลับจังหวะ จะสร้างแรงกดดันกลับและลดการเสียหาย—

วอซอตะโกนตามทันที “แนวซ้าย! หอกสลับแทง!”

ทหารทำตาม เสียงหอกแทงออกสลับจังหวะเหมือนเครื่องจักร พวกโจรที่บุกใส่กลับถอยกรูด เลือดแดงย้อมพื้นดินจนกลายเป็นโคลน

หัวหน้าโจรคำรามด้วยโทสะ “กองทัพม้า! เข้ามาเดี๋ยวนี้!”

กองทัพม้าร้อยกว่าตัวพุ่งเข้ามาด้วยความเร็ว ฝุ่นตลบไปทั่ว เสียงกีบม้าดังก้องสะท้านพื้นดิน

ทหารของวอซอหลายคนเริ่มหวาดกลัว ม้าเหล็กบุกทะลวงกำแพงอาจพังทลายได้ทุกเมื่อ

วอซอกำหมัดแน่น “อามิน บอกมา!”

> —เปิดกลยุทธ์ “กับดักสนามหอก”—

—ให้แนวหน้าถอยครึ่งก้าว แล้วแนวหอกยาวปักลงพื้นดินเอียงขึ้น 45 องศา—

วอซอสั่งทันที “แนวหน้า ถอยครึ่งก้าว! หอกยาว ปักขึ้น!”

เสียงโลหะกระแทกดังสนั่น ม้าพุ่งชนเข้ากับแนวหอกยาว ทันทีที่กีบม้าโดนหอก แทงทะลุอกพวกมันร้องลั่นล้มลงทั้งตัวทั้งคน กองม้าของโจรถูกสังหารราบเป็นหน้ากลอง

เสียงโห่ร้องของทหารชายแดนเหนือกึกก้อง “ฆ่า! ฆ่า!”

โจรภูเขาที่เหลือเริ่มแตกตื่น บางส่วนวิ่งหนี บางส่วนพยายามตีฝ่าวงล้อม แต่กองกำแพงเหล็กยังคงมั่นคง

วอซอชูดาบขึ้นตะโกน “บัดนี้! ตีโต้กลับ!!”

กองร้อยสามพุ่งออกจากแนว ใช้หอกและดาบโถมใส่โจรที่เหลือ เสียงเหล็กปะทะดัง เคร้ง ๆ สนามรบเต็มไปด้วยเลือดและเสียงกรีดร้อง

****

เมื่อแสงอาทิตย์ลับขอบฟ้า ศึกแรกก็จบลง กองโจรกว่าพันเหลือรอดเพียงไม่กี่ร้อยที่หนีตายกลับภูเขาไป

สนามรบเต็มไปด้วยศพศัตรู และเสียงโห่ร้องแห่งชัยชนะของทหารชายแดนเหนือ

“องค์ชายวอซอ! องค์ชายวอซอ!”

วอซอยืนอยู่ท่ามกลางกองเลือดและควันไฟ ใจเขาสั่นสะท้าน—นี่คือครั้งแรกที่เขานำผู้คนเข้าสู่สงคราม และเขาก็ทำให้พวกเขารอดจริง ๆ

เสียงของอามินดังขึ้นในหัว

> —การรบครั้งนี้…ท่านได้ชัยชนะ 100% ความสูญเสียของเราเพียง 47 นาย จากหนึ่งพันแปดร้อย—

—ศัตรูสูญเสียกว่าเจ็ดร้อยหน่วย นี่คือชัยชนะที่เปลี่ยนขวัญกำลังใจทั้งเมือง—

วอซอแหงนหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำที่เริ่มปรากฏดวงดาว เขากระซิบเบา ๆ

“นี่แค่จุดเริ่มต้น… หากศัตรูใหญ่กว่านี้มา ข้าต้องทำให้เมืองนี้ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นไปอีก”

---

และในความมืดไกลโพ้น ชายลึกลับสวมผ้าคลุมดำยืนมองจากยอดเขา เขาส่งสารลับไปยังแคว้นเหอหลงว่า—

“เจ้าชายวอซอ…คือภัยคุกคามที่แท้จริง หากปล่อยไว้ เมืองชายแดนเหนือจะกลายเป็นป้อมปราการที่ไม่มีวันล้ม”

ภัยใหม่ที่ใหญ่กว่ากำลังจะมาถึง หลังจากชัยชนะครั้งแรก…