💔 *อดีตแฟนเก่าของพี่ภีมจะเริ่มมีบทบาทจริงจังขึ้น... และเธออาจไม่ได้มาแค่ทักทาย*

 ตอนที่ 5: “แฟนเก่า... อยากกลับมา”

บ่ายวันพุธ — หลังเลิกเรียน

อากาศร้อนอบอ้าวเหมือนพายุฝนกำลังจะมา

แต่มุกกลับรู้สึกว่า อะไรที่หนักกว่าสภาพอากาศ...คือสิ่งที่เธอเพิ่งได้ยินเมื่อครู่

> “เมย์กำลังจะกลับมาเป็นผู้ช่วยวิจัยในโปรเจกต์ของพี่ภีม”

เธอได้ยินจากรุ่นพี่คนหนึ่งที่นั่งเมาท์อยู่ในโรงอาหาร

ข่าวนี้แล่นเข้าสมองเธอเร็วกว่าข่าวสอบกลางภาคเสียอีก

> ‘แฟนเก่า + ทำงานด้วยกัน + อยู่ด้วยกันบ่อย \= หายนะ’

**วันต่อมา / หน้าห้องแลปวิศวะ**

มุกมารอพี่ภีมออกจากห้องทดลองเพื่อจะชวนไปกินข้าว

แต่คนที่เดินออกมาก่อนคือ “เมย์” ในชุดวิจัยดูดีราวนางเอกซีรีส์

เธอเห็นมุก และยิ้มให้อย่างสุภาพแต่แฝงความเหนือกว่า

“อ้าว... มารอพี่ภีมหรือคะ?”

“ค่ะ” มุกตอบสั้น ๆ

“ช่วงนี้เราสองคนต้องทำโปรเจกต์ด้วยกันบ่อยเลย… พี่คงไม่ค่อยมีเวลาให้คนนอกเท่าไหร่นะคะ”

คำว่า *“คนนอก”*

...มันจี้เข้าไปตรงกลางอกมุกแบบไม่ทันตั้งตัว

แต่เธอยังคงยิ้ม

> “ไม่เป็นไรค่ะ มุกถนัดอยู่แล้วกับการเข้าไปเป็นคนนอก แล้วกลายเป็นคนสำคัญทีหลัง :)”

**ค่ำวันเดียวกัน / บริเวณลานจอดรถ**

พี่ภีมยืนรออยู่ข้างมอเตอร์ไซค์ เธอเดินเข้าไปหาด้วยสีหน้าปกติ

“วันนี้ทำงานกับพี่เมย์สนุกไหมคะ?”

“ไม่สนุก”

“เหรอคะ? แต่ดูเธอจะสนุกมากเลยนะคะ”

“มุก…”

“ขอโทษค่ะ ถ้าหนูทำตัวงี่เง่าไปบ้าง แค่… แค่รู้สึกแปลก ๆ”

ภีมเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นเบา ๆ

> “เมย์... เคยมาขอคืนดีเมื่อเดือนก่อน”

มุกเงียบ หัวใจเหมือนหยุดเต้นไปหนึ่งจังหวะ

“แล้ว...พี่ล่ะ?”

“ตอนนั้น...ฉันตอบว่าไม่”

“แต่ตอนนี้...ฉันก็ยังไม่แน่ใจ”

> บอกว่า “ไม่แน่ใจ” กับความรู้สึกของตัวเอง

> หรือ “ไม่แน่ใจ” ว่าจะกลับไป… หรือเดินต่อกับใครอีกคน?

มุกกลืนน้ำลาย ยิ้มจาง ๆ

“โอเคค่ะ… งั้นไว้ถ้าพี่แน่ใจเมื่อไหร่ ค่อยบอกก็แล้วกันนะคะ”

**กลางดึกคืนนั้น / ไฟในห้องของภีมยังเปิดอยู่**

เขานั่งมองมือถือที่เปิดแชทข้อความจากเมย์ไว้

> เมย์: “เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมกันเถอะนะภีม :)”

มือของเขาลังเลจะพิมพ์ตอบ

แต่ไม่ทันได้พิมพ์... ข้อความใหม่จากมุกเด้งขึ้นมา

> มุก: “ขอบคุณที่บอกความจริงนะคะ :) ถึงจะใจหายไปหน่อยก็เถอะ 555”

ภีมหยุดมองจอไปครู่หนึ่ง

ก่อนจะปิดมือถือ แล้วหลับตาพิงพนักเก้าอี้

> เขาไม่อยากให้ใครเจ็บอีก

> แต่ก็ไม่รู้ว่าควรเลือกอะไร... ระหว่าง “คนที่เคยรัก”

> กับ “คนที่อาจกำลังจะรัก”

**จบบทที่ 5**

> เกมที่เคยสนุกเริ่มกลายเป็นความรู้สึกจริง

> และตอนนี้…ความเจ็บปวดเริ่มคืบคลานเข้ามาอย่างเงียบงัน

ความเข้มข้นระดับ x3

รวมทั้ง 3 เส้นเรื่องไว้ในตอนเดียว:

> 🔥 มุกเริ่มตีตัวออกห่าง

> 🧊 พี่ภีมเริ่มรู้สึกถึงความว่างเปล่า

> 💌 และเขาต้อง “เลือกระหว่างอดีตกับปัจจุบัน”

---

ตอนที่ 6: “เพราะฉันเริ่มรู้สึกจริง... ฉันเลยต้องถอย”

เสียงแจ้งเตือนในแชท LINE ดังขึ้นในกลุ่ม

**“แก!!! วันนี้มุกไม่ไปคณะเหรอ!?”**

เนยถามขึ้นหลังจากสังเกตว่าเพื่อนตัวดีที่เคยตามตื้อพี่ภีมทุกวัน… อยู่ดี ๆ ก็เงียบหายไปตั้งแต่เมื่อวาน

> ใช่… มุกหายไป

> เพราะเธอเริ่ม “กลัว” ว่าจะรู้สึกมากเกินไป

---

**วันนั้น หลังพี่ภีมพูดว่า “ยังไม่แน่ใจ”**

มุกก็กลับห้องอย่างคนหมดแรง

> เธอเคยคิดว่าตัวเองจะจีบเล่น ๆ

> แต่ตอนนี้…ทำไมมันเจ็บจัง

เธอเปิดสมุดโน้ตบันทึกที่เคยเขียนไว้เล่น ๆ

หน้าแรกเขียนไว้ว่า:

> “ภารกิจ 30 วัน: จีบพี่ภีมให้สำเร็จ!”

แต่ตอนนี้ เธออยากฉีกมันทิ้งแล้วเขียนใหม่ว่า:

> “ภารกิจใหม่: ตัดใจให้ได้ก่อนจะเสียใจไปมากกว่านี้”

---

**ขณะเดียวกัน / ที่คณะวิศวะ**

พี่ภีมยืนอยู่คนเดียวที่โต๊ะริมสนามบาส

โต๊ะที่เมื่อไม่กี่วันก่อน มุกนั่งอ่านหนังสือและยื่นผ้าเย็นให้เขา

วันนี้ไม่มีเธอ ไม่มีเสียงใส ๆ ไม่มีรอยยิ้มสดใสที่เขาเคยบอกว่ารำคาญ…แต่จริง ๆ แล้วเขารอฟังทุกวัน

“…เงียบดี”

เขาพึมพำกับตัวเอง แต่สายตากลับมองหาใครบางคนที่ไม่ได้มา

---

**ตอนเย็นวันเดียวกัน / ร้านกาแฟหน้า ม.**

เมย์นั่งฝั่งตรงข้ามกับภีม แววตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง

“ภีม... พี่อยากขอแค่โอกาส”

“เราสองคนเคยรักกันมากนะ จำได้ไหม?”

ภีมไม่ตอบ เขานั่งนิ่ง ปลายนิ้วเขี่ยแก้วกาแฟไปมา

เมย์หยิบกล่องเล็ก ๆ ออกมาวางบนโต๊ะ

“นี่คือสร้อยที่พี่เคยให้ภีม ตอนนั้นเราบอกกันว่า—”

“พอเถอะเมย์”

เสียงของภีมตัดขึ้นกะทันหัน

“ตอนนั้น...ใช่ เราเคยรักกัน แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว”

“เพราะผู้หญิงคนนั้นเหรอ? น้องคนนั้นน่ะ?”

ภีมเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพูดเสียงเบาแต่มั่นคง

> “เมย์กลับมาในเวลาที่สายเกินไปแล้ว”

---

**วันรุ่งขึ้น / หน้าอาคารเรียน**

(ครั้งแรกในหลายวันที่มุกยืนอยู่คนเดียว… แต่กำลังจะเดินหนี)

“มุก”

เสียงที่เธอไม่คิดว่าจะได้ยินอีกในเร็ว ๆ นี้ ทำให้เธอหยุดชะงัก

“...พี่ภีม?”

เขาเดินเข้ามาหาเธอช้า ๆ แววตาจริงจัง

“ทำไมไม่มาหาฉัน?”

“หนูแค่…อยากพัก”

“หรือแค่กำลังจะถอย?”

มุกเงียบไป กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาพูดก่อน

> “อย่าถอย ถ้ายังรู้สึกอยู่”

“...แล้วพี่ล่ะ รู้สึกอะไร?”

เขาหยุดคิดเพียงแวบเดียว ก่อนพูดชัดถ้อยชัดคำ

> “ฉันไม่แน่ใจว่าเธอจะชนะเกมนี้ไหม”

> “แต่ฉันแน่ใจอย่างหนึ่งแล้ว… ว่าฉันไม่ได้อยากเล่นกับใครอีก นอกจากเธอ”

---

**จบบทที่ 6**

> ความรักไม่ใช่แค่เกมของคนกล้า

> บางครั้ง…มันคือสนามของคนที่ “รู้ว่าควรเลือกใคร” ต่างหาก

---

**ตอนที่ 7 แบบพิเศษ (ยาว เข้มข้น จัดเต็ม!)

> 🔥 ความสัมพันธ์เริ่มชัดเจน

> 🧊 พี่ภีมเริ่มแสดงความห่วงใย

> 💔 อดีต (เมย์) ยังไม่ยอมจางหายไปง่าย ๆ… และอาจเริ่มเล่นสกปรก

เตรียมใจให้พร้อม... เพราะตอนนี้อารมณ์จะชัดกว่าทุกตอนที่ผ่านมา

---

ตอนที่ 7: “ฉันไม่ใช่แค่คนในเกมของเธอ... แต่เธอคือความจริงของฉัน”

**วันอาทิตย์เช้า / ลานจอดรถหน้าหอพักหญิง**

มุกยืนลังเลอยู่หน้ามอเตอร์ไซค์ของพี่ภีม

วันนี้เขาชวนเธอไปที่บ้าน — อย่างเป็นทางการ

“แน่ใจนะ ว่าจะพาไปบ้านพี่ ไม่กลัวคุณยายพี่ไม่ปลื้มเหรอคะ”

ภีมก้มมองหมวกกันน็อกในมือ ก่อนจะเงยหน้าขึ้น

> “กลัวอยู่เรื่องเดียว... กลัวเธอถอยหนีเหมือนวันก่อนนั่นแหละ”

เขาสวมหมวกกันน็อกให้เธออย่างเบามือ

มือของเขาแตะที่หน้าผากเธอขณะจัดสายรัดอย่างระวัง —

สายตานิ่ง แต่สัมผัสนั้น...อ่อนโยนกว่าอากาศยามเช้า

---

### 🏡 ชานเมือง / บ้านคุณยายของภีม

บ้านไม้สองชั้นที่ดูอบอุ่นอย่างประหลาด

มุกไม่คิดว่าผู้ชายเย็นชาที่แทบไม่พูดกับใคร จะโตมาในบ้านแบบนี้

คุณยายวัยเจ็ดสิบกว่าเปิดประตูออกมาต้อนรับด้วยรอยยิ้มทันที

“ยายคะ... นี่น้องมุกค่ะ”

“อ้อ คนที่ภีมพูดถึงบ่อย ๆ ใช่มั้ย?”

**!**

“พูดถึง?” มุกหันไปมองคนข้างตัวที่หลบตา

คุณยายหัวเราะ

“ก็เขาไม่เคยพาใครมาเลยนี่ลูก อยู่ดี ๆ บอกว่าอยากพา ‘คนที่ทำให้หัวใจเต้นผิดจังหวะ’ มาหายาย…ยายก็ตกใจสิ!”

มุกหน้าแดงก่ำ ส่วนภีมทำได้แค่กระแอมแล้วเดินเข้าบ้าน

---

**บ่ายวันเดียวกัน / ในห้องเก็บหนังสือเก่า**

มุกเดินสำรวจบ้าน และพบห้องเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยหนังสือ

หลายเล่มมีป้ายโน้ตติดอยู่ และบางเล่มเขียนชื่อ “ภีม” ไว้

เธอหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมา

และพบกับภาพถ่ายเก่า ๆ ใบเล็กที่หล่นออกมา

ในภาพมีพี่ภีม... และ **เมย์**

ทั้งคู่ยืนกอดกันแน่น หน้าระเบียงมหาลัย ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“มุก...”

เสียงพี่ภีมดังขึ้นจากด้านหลัง

เขายืนอยู่ที่ประตู มองเห็นเธอกำลังถือภาพในมือ

“...ขอโทษที่ไม่ได้เก็บให้ดี”

“ไม่เป็นไรค่ะ มุกแค่...ไม่คิดว่าพี่เคยยิ้มแบบนั้นกับใครมาก่อน”

“เมย์...เป็นคนที่ฉันเคยรัก”

เขาพูดตรง ๆ แบบไม่มีการเลี่ยง

“แต่ตอนนี้...ฉันไม่อยากโกหกตัวเองอีกแล้ว”

มุกเงียบ — ใจเต้นรัว

เธอไม่รู้ว่ากำลังจะได้ยินอะไรต่อจากนั้น...แต่เธอพร้อมแล้ว

> “ตอนนี้ เธอคือคนที่ทำให้ฉันอยากกลับมายิ้มแบบนั้นอีกครั้ง”

---

### 💔 ด้านมืดของอดีต

**อีกฟากหนึ่งของเมือง / ร้านกาแฟในมหาลัย**

เมย์นั่งจ้องมือถือ

ภาพที่มุกถือรูปเธอกับภีม — ถูกแอบถ่ายไว้จากกล้องในบ้าน

ใช่…เธอจงใจให้ภาพนั้นอยู่ในหนังสือ

> “จะหวานยังไงก็เถอะ… แต่ถ้าอดีตมันขมพอ เดี๋ยวมันก็กลืนปัจจุบันได้หมดนั่นแหละ”

เมย์กดโทรศัพท์หารุ่นน้องในคณะนิเทศ

**“ช่วยปล่อยข่าวให้พี่หน่อย”**

“ข่าวว่าอะไรคะ?”

**“ว่าน้องมุกเด็กคณะอักษรน่ะ…เคยคบกับอาจารย์ในภาคตัวเอง แล้วแอบคบซ้อนกับพี่วิศวะชื่อภีม”**

“...พี่เมย์! มันแรงไปไหม?”

**“เกมมันมีแพ้กับชนะเสมอ เธอก็แค่ช่วยให้ฉันไม่แพ้ก็พอแล้ว”**

---

### 💔 วันรุ่งขึ้น / มหาลัย

ข่าวลือเริ่มกระจายไปทั่วภาค

บางคนเริ่มมองมุกด้วยสายตาแปลก ๆ

เพื่อนบางคนในกลุ่มไลน์เริ่มเงียบหาย

และที่เลวร้ายที่สุด…

> **พี่ภีมเห็นข่าวในโทรศัพท์ตัวเองพร้อมคำถามจากเพื่อนในคณะว่า “เด็กคนนั้นใช่เหรอ?”**

---

### 🔥 ตอนท้าย / ลานจอดรถหน้าคณะ

มุกเดินกลับหอด้วยท่าทางเหมือนคนโดนซัดกลางพายุ

แต่แล้วเสียงเครื่องยนต์ก็ดังขึ้นด้านหลัง

ภีมจอดมอเตอร์ไซค์ตรงหน้าเธอ

“…ขึ้นรถ”

“พี่เห็นข่าวแล้วใช่ไหมคะ”

เสียงเธอสั่น “พี่...จะเชื่อหนูไหม?”

เขาไม่พูดอะไร แต่ยื่นหมวกกันน็อกให้เธอเงียบ ๆ

เธอรับไว้ช้า ๆ เหมือนกลัวว่าอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจ

แต่เมื่อเธอจะเดินอ้อมไปซ้อนท้าย — ภีมกลับดึงข้อมือเธอไว้

สายตาของเขามั่นคงกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา

> “ฉันไม่สนว่าเธอเคยเป็นใคร หรือคนจะพูดถึงเธอว่ายังไง”

> “ฉันสนแค่ว่า...ตอนนี้เธอคือคนที่ฉันเลือกแล้ว”

---

**จบบทที่ 7**

> ความรักที่แท้จริง ไม่ใช่ความสัมพันธ์ที่ไม่มีปัญหา

> แต่มันคือการ “ยืนข้างกัน” แม้ในวันที่โลกจะพังลงมาทั้งใบ

---