จุดเริ่มต้น

เสียงลมหายใจติดขัดของ ภาคิน ดังแผ่วในรถหรูที่กำลังเคลื่อนตัวเข้าสู่คฤหาสน์ใหญ่ ตึกสูงสีดำตระหง่านราวกับคุกขังมหึมา เขาเม้มปากแน่น กำมือจนเหงื่อออก พ่อของเขานั่งอยู่ข้าง ๆ สายตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“คิน… พ่อขอโทษนะลูก แต่ถ้าไม่มีสัญญานี้ เราคงไม่เหลืออะไรเลย”

ภาคินก้มหน้า ไม่กล้าสบตา ได้แต่พยักหน้าเบา ๆ “ผมเข้าใจครับพ่อ”

รถหยุดลงตรงประตูใหญ่ที่มีชายชุดดำหลายสิบบุคคลยืนคุมอยู่ สายตาคมของพวกนั้นทำเอาคนตัวเล็กใจสั่น คฤหาสน์ “เดวิล” ที่ร่ำลือถึงอำนาจมืด และความโหดเหี้ยม เขากำลังจะต้อง “อยู่ที่นี่”

เสียงประตูเปิดออก เดวิล ผู้เป็นเจ้าของคฤหาสน์และหัวหน้าตระกูลก้าวออกมา ใบหน้าเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยแรงกดดันอย่างมหาศาล

“เด็กนี่เองที่ถูกส่งมาเป็น ‘ของเล่น’ ชดใช้หนี้สิน” น้ำเสียงทุ้มต่ำชวนขนลุก

“คะ…ครับ” ภาคินตอบเสียงสั่น

ทันใดนั้น ร่างสูงสามร่าง ก็เดินลงบันไดหรูหรา

• เฮียคีย์ ลูกชายคนโต แววตาเย็นเฉียบเหมือนน้ำแข็ง

• เฮียคาร์ล คนกลาง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เหมือนเสือที่เล็งเหยื่อ

• เฮียเคน น้องเล็ก ใบหน้านุ่มนวล แต่แฝงพลังอันตราย

“เด็กนี่เหรอ?” เฮียคีย์มองตั้งแต่หัวจรดเท้า สายตาเย็นชาราวจะฆ่า

“หึ น่ารักกว่าที่คิดนะ แบบนี้เล่นสนุกได้เลย” เฮียคาร์ลยิ้มมุมปาก

เฮียเคนเพียงยื่นมือไปจับแขนคินเบา ๆ “ไม่ต้องกลัวนะ นายปลอดภัยแล้ว”

ประโยคสั้น ๆ นั้นทำให้หัวใจภาคินเต้นแรง… แต่เขารู้ดีว่าที่นี่ ไม่มีคำว่า ‘ปลอดภัย’ จริง ๆ

“การพบเจอ„

อาหารค่ำครั้งแรกเต็มไปด้วยความกดดัน ลูเซีย แม่ของสามหนุ่ม นั่งไขว่ห้างหรูหรา จ้องคินด้วยสายตาดูถูก

“เด็กบ้านนอกแบบนี้ คิดว่าจะคู่ควรกับตระกูลเราอย่างนั้นเหรอ?”

คินก้มหน้า ไม่กล้าตอบ

“แม่ครับ…” เฮียเคนเอ่ยเสียงอ่อน “เขาก็เป็นแขกในบ้านเรา ทำไมต้อง—”

“อย่าเข้าข้างมัน เคน!” ลูเซียตวาด

เฮียคาร์ลหัวเราะเบา ๆ โน้มตัวมากระซิบข้างหูคิน “อย่าสนใจแม่ฉันเลย แต่ถ้าอยากอยู่รอด นายต้องเกาะฉันไว้แน่น ๆ เข้าใจไหม?”

คินสะดุ้ง รีบขยับหนี แต่กลับไปชนอกแข็ง ๆ ของเฮียคีย์พอดี

เฮียคีย์โน้มหน้าเย็นชา “อย่าคิดว่าจะมีทางหนี ที่นี่…คือกรงขังของนาย”

“ความโหดที่ซ่อนอยู่„

คินถูกสั่งให้ย้ายมาอยู่ห้องฝั่งตึกใหญ่ เขาต้องเจอกับบรรยากาศอึดอัด ทั้งเสียงปืน เสียงการฝึกทหารเถื่อนที่ดังก้องไปทั่ว

วันหนึ่ง เขาถูกมิร่า นางร้ายสาวสวยในคฤหาสน์ แกล้งสะดุดไวน์ใส่ชุดขาวที่เพิ่งเปลี่ยนใหม่

“โอ๊ะ ขอโทษนะคะ… มือมันลื่นไปหน่อย” รอยยิ้มยั่วบนใบหน้าสวย

คินกัดริมฝีปากแน่น ไม่ตอบกลับ แต่กลับถูกดึงแขนอย่างแรงจากเฮียคีย์

“กล้าทำอะไรคนของฉันงั้นเหรอ?” สายตาเย็นเฉียบของเฮียคีย์ทำให้มิร่าหน้าเสีย แต่เธอก็ยังเชิดหัว

“ก็แค่เด็กบ้านนอก… ทำไมต้องปกป้องนัก?”

คินอึ้ง—นี่เขาเป็น “ของ” เฮียคีย์ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

“เกมยั่ว„

เฮียคาร์ลเริ่มเล่นเกมใหม่ เขาชอบยั่วคินทั้งคำพูดและการกระทำ

“คิน… หน้าแบบนี้ ถ้าฉันกดลงบนเตียง นายคงน่ารักน่าดู”

คินหน้าแดงจัด ผลักออกทันที “อย่ามาพูดบ้า ๆ นะ!”

เฮียคาร์ลหัวเราะเสียงต่ำ “หึ ยิ่งหนีฉันก็ยิ่งอยากได้”

คืนหนึ่ง เขาแกล้งล็อกคินในห้องด้วยกันสองต่อสอง ใกล้จะเสียทีแล้วหากไม่ใช่ว่า… เฮียคีย์เข้ามาขัดจังหวะทันเวลา

“ความลับในราตรี„

คินเผลอเดินเข้าไปในห้องใต้ดินของคฤหาสน์ เห็นภาพเฮียคีย์กำลังสอบสวนชายแปลกหน้าด้วยวิธีทารุณ เลือดสาดเต็มพื้น

“!!” คินตัวสั่น รีบถอยหนี แต่ถูกคว้าแขนไว้

“คิดว่าจะหนีไปไหน?” เฮียคีย์กดเสียงต่ำ ดวงตาเหมือนสัตว์นักล่า

“ผ…ผมไม่ได้ตั้งใจ—”

ไม่ทันได้พูดจบ ริมฝีปากคมก็กดลงมาบนปากเขาอย่างรุนแรง เป็นจูบที่เต็มไปด้วยการลงโทษ

คินน้ำตาคลอ พยายามดิ้นหนี แต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งถูกกักขังแน่นขึ้น…

ในหัวใจเขาสับสน ไม่รู้ว่านี่คือความเกลียด…หรือบางอย่างที่เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างช้า ๆ

“ความอบอุ่นครั้งแรก„

หลังเหตุการณ์ในห้องใต้ดิน คินแทบไม่กล้าสบตาเฮียคีย์อีก แต่เฮียเคนกลับเป็นคนคอยดึงเขาออกจากความมืด

“ไปกับฉันไหม?” เฮียเคนถามในเช้าวันเสาร์ พร้อมยื่นกุญแจรถ

คินลังเล แต่สุดท้ายก็พยักหน้า

เฮียเคนพาเขาไปกินข้าวร้านเล็กๆร้านข้างถนน ไปเดินตลาดเล็ก ๆ สัมผัสชีวิตธรรมดาที่คินเคยโหยหา

“อร่อยใช่ไหม?” เฮียเคนยิ้มอ่อน

“ครับ… ผมลืมรสชาติแบบนี้ไปแล้ว”

สายตาอบอุ่นทำให้หัวใจภาคินสั่นไหวเป็นครั้งแรกในคฤหาสน์นรกแห่งนี้

“หึงหวง„

คืนวันหนึ่ง เฮียคาร์ลบุกเข้ามาในห้องคินโดยไม่เคาะประตู

“ยังไม่นอนเหรอที่รัก?” เขาโน้มตัวลงบนเตียง สายตาเจ้าเล่ห์

“ออกไป!” คินผลักแรง ๆ

เฮียคาร์ลหัวเราะ หยอกแรงขึ้น กำลังจะกดคินลงไป แต่ประตูถูกกระชากเปิด—

เฮียคีย์ยืนอยู่ ดวงตาวาวโรจน์

“ไสหัวไปคาร์ล!”

สองพี่น้องเกือบตีกันกลางห้อง คินได้แต่นั่งร้องไห้จนตัวสั่น

“แรงกดดัน„

ลูเซียเรียกคินไปพบ

“เด็กไร้ค่าอย่างแก ไม่มีสิทธิ์อยู่ในบ้านนี้” เธอเหยียดเต็มเสียง “ออกไปซะก่อนที่ฉันจะทำให้แกหายไปจริง ๆ”

คินกัดฟันกลั้นน้ำตา แต่ยังไม่ทันตอบ เฮียคีย์ก็ก้าวเข้ามา

“เขา…คือของผม” น้ำเสียงเย็นเฉียบจนห้องทั้งห้องเงียบกริบ

ลูเซียตกใจ เธอไม่เคยได้ยินลูกชายคนโตยืนยันใครแบบนี้มาก่อน

“คืนต้องห้าม (NC)„

เฮียคาร์ลยังไม่เลิกรา คืนหนึ่งเขามอมเหล้าคินจนร่างเล็กเริ่มอ่อนแรง

“แค่คืนนี้… ฉันจะทำให้นายลืมทุกอย่าง” เสียงกระซิบแหบพร่าข้างหู

เขาโน้มลงจูบซุกไซ้ ลิ้นร้อนกวาดเข้ามาในโพรงปาก คินพยายามผลักออกแต่ไร้เรี่ยวแรง เสื้อเชิ้ตถูกกระชากออกจนกระดุมกระเด็น

เฮียคาร์ลกดร่างคินกับเตียง มือหยาบไล้ต่ำลงเรื่อย ๆ เสียงครางหลุดจากปากคินอย่างห้ามไม่อยู่

“อ…อื้อ… อย่า…!”

แต่ทันใดนั้น ประตูห้องถูกถีบเปิด—

เฮียคีย์ยืนอยู่ ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยโทสะ

เขากระชากคาร์ลออก เหวี่ยงชนกำแพงเสียงดังสนั่น ก่อนจะดึงคินขึ้นมากอดไว้แน่น

“อย่าแตะต้องเขาอีก… ไม่งั้นมึงตาย”

คินร้องไห้สะอื้น ซบอกเฮียคีย์ เสื้อผ้าที่ถูกรุกรานยังหลุดลุ่ย แต่แขนแข็งแรงโอบกอดเขาไว้ราวกับปกป้องทุกสิ่ง

“ความสัมพันธ์ลับ (NC)„

หลังเหตุการณ์คืนนั้น คินไม่ไว้ใจใครอีกนอกจากเฮียเคน ผู้ที่อยู่เคียงข้างเขาอย่างอบอุ่นที่สุด

คืนหนึ่ง ทั้งสองนั่งด้วยกันบนระเบียง เฮียเคนยื่นแก้วน้ำอุ่นให้

“นายเหนื่อยมากสินะคิน”

“ครับ… บางทีผมก็ไม่ไหวแล้ว” น้ำตาคลอ

เฮียเคนดึงเขามากอด กดจูบลงบนหน้าผากอย่างอ่อนโยน ก่อนเลื่อนลงจูบริมฝีปากช้า ๆ

คินเบิกตากว้าง แต่สุดท้ายก็หลับตายอมรับสัมผัสนั้น

รสจูบอ่อนหวานค่อย ๆ ลุกลาม กลายเป็นไฟที่เผาไหม้ทั้งสอง ร่างเล็กถูกอุ้มพาเข้าไปในห้องนอน

เสื้อผ้าถูกถอดออกทีละชิ้น เฮียเคนกระซิบแผ่วที่ข้างหู

“ฉันจะไม่ทำให้นายเจ็บ… ฉันจะทำให้นายรู้ว่าฉันรัก”

คืนแห่งความสัมพันธ์ลับเริ่มต้นขึ้น—เต็มไปด้วยเสียงครางและสัมผัสเร่าร้อนที่ไม่มีใครรู้

“คำสั่งจากปีศาจ„

โต๊ะประชุมใหญ่ของตระกูลเงียบสนิท เดวิลนั่งอยู่หัวโต๊ะ สูบซิการ์พลางปรายตามองลูกชายทั้งสามและคินที่นั่งตัวสั่นอยู่มุมห้อง

“ข้าทนดูพวกแกเล่นเกมแย่งชิงอยู่นานพอแล้ว” เสียงทุ้มต่ำดังก้อง “เด็กนี่… จะต้องมีเพียง หนึ่งคนเท่านั้น ที่ครอบครองได้ ใครแพ้…ต้องตัดใจตลอดกาล”

คินเงยหน้าด้วยความตกใจ

“ผมไม่ใช่สิ่งของนะครับ!”

เสียงหัวเราะเย็นยะเยือกของเดวิลดังก้องไปทั่วห้อง

“ที่นี่ ไม่มีคำว่า สิทธิ์เลือก หรอกเด็กน้อย”

“แรงร้ายของมิร่า„

ข่าวคำสั่งนี้แพร่ไปทั่วคฤหาสน์ มิร่ายิ่งได้ใจ เธอแต่งชุดรัดรูป เดินอ่อยพี่น้องทั้งสามอย่างโจ่งแจ้ง

“คีย์… นายไม่ต้องห่วงเด็กนั่นหรอก มาหาฉันสิ ฉันจะให้ทุกอย่าง” เธอเลียริมฝีปาก

คีย์เพียงปรายตาเย็นชา แต่คาร์ลกลับหัวเราะ

“ระวังนะมิร่า ถ้าเล่นกับไฟแล้วไฟมันย้อนเผาเธอเอง”

ในเวลาเดียวกัน เธอวางแผนใส่ยาคิน ให้เขาอ่อนแรงกลางงานเลี้ยง…

แต่โชคดีที่ เฮียเคนจับได้ทัน เขาอุ้มคินหนีออกมาท่ามกลางสายตาทุกคน

“การช่วยชีวิต (NC)„

คินสลบไสลในอ้อมกอดเฮียเคน ถูกพากลับไปที่ห้อง เฮียเคนเช็ดตัวให้ด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย

“ฉันเกือบเสียเธอไป… เกือบแล้วจริง ๆ” เสียงเขาแผ่วสั่น

คินลืมตาขึ้น มองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความห่วงใย น้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะโอบรอบคอเฮียเคน

“อย่าทิ้งผมนะครับ…”

ริมฝีปากประกบกันอย่างร้อนแรง คราวนี้ไม่ใช่เพียงความอบอุ่น แต่เต็มไปด้วยความโหยหาและความต้องการ

เสื้อผ้าหลุดกระจัดกระจาย ร่างกายแนบชิดจนแทบไม่มีช่องว่าง เสียงครางสลับกับเสียงกระซิบชื่อกันและกันดังก้องทั้งห้อง

คืนแห่งไฟปรารถนากลายเป็นพันธะสัญญาที่ไม่มีวันถอยกลับ

“ขอฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะพึ่งหัดแต่งเรื่องหัดแต่งนิยายครั้งแรกค่ะเรื่องนี้น่าจะสั้นๆนะคะพี่ๆ ขอฝากด้วยนะคะ„

“ขอบคุณค่ะ”