แสงแดดยามเช้าส่องลอดกระจกบานสูงของอาคารสำนักงานใหญ่ ไคเซ็น กรุ๊ป สะท้อนความโอ่อ่าและแข็งแกร่งดุจป้อมปราการของเหล่าอัลฟ่าผู้ครองโลกธุรกิจ

ในบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความรีบร้อนและการแข่งขันนั้น มีเพียงชายหนุ่มร่างบางผู้หนึ่งเดินอย่างเงียบเชียบไปยังแผนกตรวจสุขภาพประจำปีของบริษัท

คิรัน —โอเมก้าวัยยี่สิบสี่ ผู้เป็นเพียงพนักงานตัวเล็ก ๆ ในบริษัทที่ยักษ์ใหญ่กว่าท้องฟ้า

เขาแต่งตัวเรียบร้อย เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวเก่าที่รีดจนเรียบ รองเท้าหนังคู่ละไม่กี่ร้อยที่ขัดจนแวววับ แม้จะไม่หรูหรา แต่สะอาดสะอ้านอย่างที่คนอย่างเขาพยายามทำเต็มที่

“คิรัน พนักงานรหัส 0923 เข้ามาได้เลยครับ”

เสียงพยาบาลเรียกชื่อทำให้เขาสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะรีบก้าวเข้าไปในห้องตรวจ

กลิ่นปราศจากกลิ่นฟีโรโมนของโอเมก้าถูกระงับด้วยยากดฮีทที่เขากินเป็นประจำทุกเดือน เพื่อไม่ให้เป็นภาระกับใคร

เขาคิดเสมอว่าชีวิตโอเมก้าที่ดี คือชีวิตที่อยู่เงียบ ๆ ทำงานเก็บเงิน ส่งกลับบ้าน และไม่ทำให้ใครเดือดร้อน

วันนี้ก็แค่วันตรวจสุขภาพธรรมดา...เขาคิดเช่นนั้น

---

ภายในห้องตรวจ ขวดโหลเก็บตัวอย่างหลายใบเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ เครื่องมือแพทย์ส่องประกายสะท้อนแสงไฟสีขาวสะอาด

คุณหมอและพยาบาลดูเคร่งเครียดเหมือนปกติ แต่หากคิรันสังเกตให้ลึกลงไปอีกเพียงนิด เขาคงรู้สึกได้ถึงความ ผิดปกติบางอย่าง

แต่ในฐานะโอเมก้าธรรมดา เขาไม่มีสิทธิ์ตั้งคำถามมากเกินไป

เขาเพียงทำตามขั้นตอน—วัดความดัน ตรวจเลือด ตรวจคลื่นหัวใจ และท้ายที่สุดคือขั้นตอนการฉีดฮอร์โมนปรับสมดุลที่บังคับใช้กับโอเมก้าทุกคนในบริษัท

“แค่แป๊บเดียวนะครับ จะรู้สึกจี๊ดนิดหน่อย”

เสียงพยาบาลชายเอ่ยเบา ๆ ก่อนจะกดเข็มฉีดยาลงบนแขนเรียว

คิรันไม่รู้เลยว่า...ของเหลวใสในเข็มนั้น ไม่ใช่เพียงแค่ยาปกติ

แต่เป็นฟีโรโมนพิเศษ ที่ถูกขโมยมาจากห้องวิจัยลับของบริษัท—ฟีโรโมนของอัลฟ่าที่ทรงพลังที่สุด… อิธาน เวสต์วูด ซีอีโอผู้ยิ่งใหญ่เหนือใคร

---

เวลาผ่านไปไม่กี่วัน คิรันเริ่มรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในร่างกาย

เวียนหัวง่าย อ่อนเพลีย เหนื่อยกว่าปกติ และที่สำคัญ…กลิ่นฟีโรโมนของเขาแปรเปลี่ยนไปอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

มันหวานละมุน อบอวลไปทั่วร่าง ยิ่งในเวลาที่ใจเต้นแรง เขายิ่งรับรู้ถึงความแปลกประหลาดที่ไม่สามารถอธิบายได้

“เราคงทำงานหนักเกินไป…ใช่ไหม” เขาพึมพำกับตัวเอง ขณะนั่งกุมท้องที่เริ่มปวดหน่วงอย่างประหลาด

---

คืนวันศุกร์ คิรันล้มตัวลงบนเตียงเก่าในห้องเช่าเล็ก ๆ

เสียงโทรศัพท์จากบ้านดังขึ้น—เป็นเสียงแม่ที่ป่วยออด ๆ แอด ๆ ถามด้วยความห่วงใย เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงสดใสแม้ร่างกายจะอ่อนล้า

เขาไม่อยากให้ครอบครัวกังวล

แต่ในขณะที่เขากำลังจะวางสาย…อาการคลื่นไส้รุนแรงก็ถาโถมเข้ามา

เขารีบวิ่งไปอาเจียนในห้องน้ำ น้ำตาเล็ก ๆ ซึมออกจากหางตา

หัวใจเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล

และทันใดนั้น—เขาก็สัมผัสได้ถึงความจริงที่ทำให้โลกทั้งใบแทบหยุดหมุน

“ไม่จริง…เรา…กำลังท้องงั้นเหรอ?”

---

ท้อง…?

โอเมก้าสามารถท้องได้ก็จริง แต่เขาไม่เคยมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับใคร ไม่เคยเลย…แล้วมันจะเกิดขึ้นได้ยังไง?

ในหัวของคิรันเต็มไปด้วยคำถามมากมาย แต่สิ่งหนึ่งที่เขารู้แน่ชัดคือ—ชีวิตของเขา จะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไป

---

ด้านบนสุดของตึกสูงระฟ้า—ซีอีโอหนุ่ม อิธาน เวสต์วูด กำลังนั่งมองแฟ้มเอกสารลับที่ถูกส่งมาจากฝ่ายวิจัย

ในแฟ้มนั้น บันทึกชัดเจนว่า “ฟีโรโมนที่ถูกเก็บรักษาได้ถูกนำออกไปใช้งานโดยไม่ได้รับอนุญาต และผลลัพธ์ได้ปรากฏในตัวโอเมก้าคนหนึ่ง…”

คิ้วเข้มของเขาขมวดแน่น

ริมฝีปากหยักเย็นชากระตุกยกขึ้นเล็กน้อย

“งั้น…เด็กคนนั้นท้องเพราะฉัน?”

เสียงต่ำทุ้มเย็นเยียบดังขึ้นในห้องทำงานที่เงียบสงัด

ราวกับเป็นคำพิพากษาที่จะลากชะตากรรมของคิรันเข้าสู่พายุแห่งโชคชะตาที่เขาไม่อาจหลีกเลี่ยงได้อีกต่อไป…

เสียงเครื่องปรับอากาศในห้องตรวจดังหึ่งเบา ๆ

คิรันนั่งกุมมือบนตัก ใบหน้าซีดเผือดด้วยความกังวล หัวใจเต้นแรงราวกับจะทะลุอก

เขาไม่เคยรู้สึกหวาดกลัวต่อผลการตรวจสุขภาพขนาดนี้มาก่อน

หมอเรนเปิดแฟ้มผลตรวจช้า ๆ ดวงตาคมกริบภายใต้กรอบแว่นทอดมองเอกสาร ก่อนจะเงยหน้ามองโอเมก้าหนุ่มที่นั่งตัวสั่นอยู่เบื้องหน้า

“คุณคิรัน…” น้ำเสียงของหมอเต็มไปด้วยความลังเล “ผลตรวจแสดงชัดเจนว่าคุณ…กำลังตั้งครรภ์”

ทันทีที่คำพูดนั้นถูกปล่อยออกมา โลกของคิรันก็เหมือนหยุดหมุน

หูอื้อไปชั่วขณะ ร่างกายชาไปทั้งตัว

“ไม่…เป็นไปไม่ได้ครับ! ผมไม่เคย…ไม่เคยมีสัมพันธ์กับใครเลย”

เสียงของเขาสั่นเครือ ดวงตาเบิกกว้างด้วยความสับสน

หมอเรนเม้มปากแน่น ไม่ตอบโต้ เพียงเลื่อนเอกสารการตรวจอัลตราซาวนด์มาให้ดู

ภาพเล็ก ๆ บนจอนั้นคือสิ่งที่ไม่สามารถโกหกได้—

ชีวิตใหม่เล็ก ๆ ที่ก่อกำเนิดอยู่ภายในร่างของเขาเอง

คิรันยกมือขึ้นปิดปาก น้ำตาเอ่อคลออย่างไม่รู้ตัว

“ทำไม…มันถึงเกิดขึ้นกับผม…”

---

ไม่ทันที่เขาจะตั้งสติ เสียงประตูห้องตรวจถูกเปิดออกกะทันหัน

ร่างสูงสง่าในชุดสูทสีดำเข้มก้าวเข้ามาโดยไม่ขออนุญาต ออร่าอัลฟ่าอันทรงพลังแผ่ซ่านไปทั่วห้องจนทำให้บรรยากาศแทบหยุดหายใจ

อิธาน เวสต์วูด

คิรันเงยหน้าขึ้นสบตา—เพียงเสี้ยววินาที หัวใจเขาก็เต้นแรงอย่างไม่อาจห้ามได้

กลิ่นฟีโรโมนจาง ๆ ของอีกฝ่ายทรงพลังจนแทบทำให้เขาตัวสั่น

“คุณ…!” คิรันพูดออกมาอย่างไม่รู้ตัว

แต่ดวงตาคมเข้มของอิธานกลับไม่ได้มีความประหลาดใจ เขามองคิรันเพียงแวบเดียว ก่อนหันไปหาแพทย์

“ผมต้องการความจริงทั้งหมด” เสียงทุ้มเย็นเยียบเอ่ยสั้น ๆ

หมอเรนลังเล ก่อนจะส่งแฟ้มผลตรวจและบันทึกไปให้

อิธานกวาดตามองเพียงครู่ แววตาคมกริบก็แข็งกร้าวขึ้น

“งั้น…เด็กที่อยู่ในท้องเขา เกิดจากฟีโรโมนของผมสินะ”

คำพูดนั้นราวกับสายฟ้าที่ผ่าลงมากลางอกคิรัน

ดวงตาเขาสั่นระริก “ม-หมายความว่ายังไงครับ…?”

อิธานก้าวเข้ามาใกล้ทีละก้าว สายตาคมดั่งมีดเฉือนจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของโอเมก้า

“เพราะใครบางคน…เอาฟีโรโมนของฉันไปใช้โดยไม่ได้รับอนุญาต และมันถูกฉีดเข้าไปในตัวนาย”

เสียงนั้นเด็ดขาด เย็นชา แต่ก็เต็มไปด้วยแรงกดดันที่ทำให้คิรันแทบหายใจไม่ออก

โอเมก้าหนุ่มตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

“ไม่นะ…ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย…ผมแค่—ไปตรวจสุขภาพตามปกติ…”

น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ความกลัว ความสับสน และความรู้สึกผิดที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนหลอมรวมกันจนเขาแทบยืนไม่ไหว

อิธานเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดเสียงต่ำราวกับคำตัดสิน

“เด็กคนนี้…ไม่มีสิทธิ์เกิดมา”

---

ประโยคนั้นแทงลึกเข้าไปในหัวใจคิรัน

เขาเงยหน้ามองอีกฝ่ายด้วยดวงตาที่เปียกชื้น น้ำเสียงสั่นสะท้าน

“ได้โปรด…อย่าพูดแบบนั้น…”

แต่สีหน้าของอิธานไม่เปลี่ยนไปเลย

ในแววตาของเขามีเพียงความเย็นชาและความโกรธที่ถูกบังคับให้เผชิญกับความจริงที่ไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้น

ห้องตรวจเงียบกริบ มีเพียงเสียงสะอื้นแผ่วเบาของโอเมก้าที่ไร้ทางสู้

ในขณะที่อิธานยืนมองด้วยแววตาที่ใครก็เดาไม่ออกว่า—กำลังคิดจะทำเช่นไรต่อไป

บรรยากาศในห้องตรวจแน่นขนัดจนแทบหายใจไม่ออก

คิรันนั่งก้มหน้ามองมือสั่น ๆ ของตัวเอง ร่างบางเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น ขณะที่สายตาคมเย็นชาของอิธานยังคงตรึงเขาไว้ไม่ให้หนีไปไหน

“นัดวันยุติการตั้งครรภ์ได้เลย” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นเฉียบขาด น้ำเสียงนั้นไม่มีร่องรอยลังเลใด ๆ

หัวใจของคิรันหยุดเต้นไปชั่วขณะ

มือบางเผลอกุมท้องแน่น—แม้เขาจะยังไม่เคยเห็นหน้าลูก ยังไม่รู้แม้กระทั่งว่ามันเป็นเด็กหญิงหรือชาย แต่เพียงแค่คิดว่า ชีวิตเล็ก ๆ นี้จะต้องถูกพรากไป เขาก็แทบหายใจไม่ออก

“ม-ไม่ครับ…ผมยังไม่พร้อม ผมยังไม่รู้ว่าควรทำยังไง…”

เสียงของเขาเบาแทบไม่ต่างจากกระซิบ แต่สั่นสะท้านอย่างเห็นได้ชัด

อิธานหรี่ตาลง “นายจะเลี้ยงมันได้ยังไง? แค่ตัวนายเองยังเอาไม่รอด อย่าบอกนะว่าจะเอาชีวิตเด็กมาเสี่ยงเพียงเพราะความดื้อดึงของตัวเอง”

คำพูดนั้นบาดลึกยิ่งกว่ามีดกรีด คิรันกัดริมฝีปากแน่น น้ำตาเอ่อจนพร่ามัว แต่ก็ยังส่ายหน้าอย่างอ่อนแรง

“ผม…ไม่อยากฆ่าเขา…”

---

หมอเรนที่ยืนอยู่เงียบ ๆ มาตลอดถอนหายใจ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“คุณเวสต์วูดครับ…ผมเข้าใจว่าคุณกังวลเรื่องชื่อเสียงและปัญหาที่ตามมา แต่คุณอาจลืมไปว่า—โอกาสที่คุณจะมีบุตรตามธรรมชาตินั้นแทบไม่มีเลย”

อิธานหันขวับมามอง แววตาเย็นชาแปรเปลี่ยนเป็นความคมกริบ

“คุณหมายความว่ายังไง”

หมอเรนเปิดแฟ้มอีกชุดหนึ่ง วางลงตรงหน้าเขา

“คุณก็รู้ดี ภาวะของคุณ…ปริมาณสเปิร์มที่สมบูรณ์แทบจะนับได้ และยากยิ่งที่จะทำให้ใครตั้งครรภ์ได้สำเร็จ แต่ตอนนี้—เด็กในท้องเขาคือข้อพิสูจน์ว่าความเป็นไปได้นั้นมีจริง”

คำพูดนั้นทำให้ความเงียบเข้าปกคลุมห้องอีกครั้ง

อิธานกำแฟ้มในมือแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด ดวงตาคมเข้มจ้องไปที่ร่างบางตรงหน้าอย่างซับซ้อน

---

คิรันนั่งกอดท้อง น้ำตาไหลไม่หยุด

เขาไม่กล้าเงยหน้ามองพระเอกด้วยซ้ำ กลัวว่าคำตัดสินครั้งต่อไปจะพรากทุกสิ่งที่เขาอยากปกป้องไว้

หัวใจเขาเต้นแรงอย่างสิ้นหวัง—

ถ้าพระเอกบังคับจริง ๆ เขาคงไม่มีทางเลือกนอกจากยอม…

---

“ออกไปก่อน” อิธานพูดเสียงเรียบ สายตายังไม่ละจากคิรัน

หมอเรนลังเล แต่เมื่อเห็นแววตาที่ไม่เปิดโอกาสให้ปฏิเสธ เขาจึงถอนหายใจแล้วเดินออกไป ปล่อยให้ทั้งสองเผชิญหน้ากันตามลำพัง

บรรยากาศหนักอึ้งราวกับมีโซ่ตรวนล่ามทั้งห้องไว้

อิธานก้าวเข้ามาใกล้ช้า ๆ จนกลิ่นฟีโรโมนทรงพลังแผ่ซ่านทำให้คิรันแทบหายใจติดขัด

“นายแน่ใจเหรอว่ารับผิดชอบเด็กคนนี้ได้?”

เสียงทุ้มต่ำถามช้า ๆ แต่เต็มไปด้วยแรงกดดัน

คิรันส่ายหน้าเบา ๆ ทั้งน้ำตา

“ผม…ไม่รู้…แต่ผมแค่…ไม่อยากทำร้ายเขา”

อิธานนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือหนาวางลงบนไหล่บางของโอเมก้าอย่างไม่ทันคิด

ความอบอุ่นที่ส่งผ่านปลายนิ้วทำให้หัวใจทั้งคู่สั่นสะเทือนอย่างแปลกประหลาด

สุดท้าย อิธานก็เอ่ยช้า ๆ

“…งั้นก็มาที่บ้านฉัน นายจะไม่เลี้ยงเด็กนี่คนเดียว”

---

คำพูดนั้นทำให้คิรันเงยหน้าขึ้นทันที ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความประหลาดใจและไม่เชื่อสายตาตัวเอง

แต่สิ่งที่เขาเห็นในแววตาของอิธาน—ไม่ใช่เพียงความเย็นชาอีกต่อไป ทว่ามีแววบางอย่างที่ซ่อนลึกอยู่ในนั้น

บางอย่างที่แม้แต่ตัวอิธานเอง…ก็ไม่ยอมรับว่ามันคือความรู้สึกจริง ๆ