ฝนกำลังโปรยปรายลงมากับถนนในเมืองใหญ่ที่เปียกโชกไปด้วยแสงไฟสลัว หลัวอวี้หลงยืนอยู่ใต้ร่มสีดำ มองภาพสะท้อนของตัวเองในกระจกหน้าร้านกาแฟเล็ก ๆ ที่เขากำลังเดินผ่านมา เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมาถึงจุดนี้… ถูกทิ้ง ถูกทรยศ และถูกหัวใจทำร้ายจนแสบจี๊ด

“หลี่ชิงฟง… ไอ้คนที่เคยเรียกว่ารัก ฉันจะไม่ยอมให้เธอทำแบบนี้อีกแล้ว” เสียงในหัวเขาก้องขึ้นซ้ำ ๆ ขณะที่มือกำร่มแน่นราวกับกำลังรวบรวมความแค้นทั้งหมดในตัว

หลังจากที่แฟนเก่าของเขา หลี่ชิงฟง ทิ้งไปพร้อมกับคนใหม่ หวงซื่อหมิง หลัวอวี้หลงรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบล่มสลาย ทุกความหวัง ทุกคำสัญญาที่เคยมี กลายเป็นเพียงเศษซากที่กระจัดกระจายไปตามสายฝน

แต่ความเจ็บปวดไม่ได้ทำให้เขาล้มลง… กลับกัน มันจุดไฟบางอย่างในใจเขา

‘แก้แค้น’

หลัวอวี้หลงก้าวเข้าไปในร้านกาแฟนั้นด้วยความตั้งใจชัดเจน เขามองไปยังมุมหนึ่งของร้าน ที่มีชายหนุ่มนั่งอยู่คนเดียว มือกำแก้วกาแฟอุ่น ๆ ร่างเล็กผ่อนคลาย แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยความอบอุ่นเหมือนแสงแดดสาดลงมาบนผิวหนาว

“หวงซื่อหมิง…” ใจเขาเต้นแรงโดยไม่ทันรู้ตัว

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น มองเขาเพียงครู่หนึ่งด้วยแววตาใสซื่อ แต่ก็ยิ้มอ่อน ๆ เหมือนไม่รู้ว่ามีใครเพิ่งยืนอยู่หน้าร้าน

“สวัสดีครับ… คุณคงเป็น…” หวงซื่อหมิงเริ่มถาม แต่หลัวอวี้หลงไม่รอคำตอบ เขาเดินเข้าไปนั่งตรงข้ามด้วยท่าทีเรียบเฉย แต่แฝงไปด้วยเสน่ห์ที่ทำให้คนตรงหน้าใจเต้นแรง

“ผมชื่อหลัวอวี้หลง… ผมแค่อยากรู้จักคุณให้มากขึ้น” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่ลึก ๆ มีความตื่นเต้นปนอยู่

หวงซื่อหมิงยิ้มบาง ๆ อย่างไม่ระวังตัว เขาไม่รู้เลยว่าการสนทนาที่เป็นมิตรนี้ กำลังถูกหลัวอวี้หลงวางแผนไว้เพื่อจุดเริ่มต้นของ ความแค้นที่แฝงอยู่ในใจ

---

วันต่อมา หลัวอวี้หลงเริ่มเข้าหาหวงซื่อหมิงบ่อยขึ้น ทั้งในงานสังคมและในโอกาสที่สามารถเจอโดยบังเอิญ เขาเรียนรู้สิ่งที่หวงซื่อหมิงชอบ ทำตัวเหมือนเพื่อนร่วมงานหรือเพื่อนสนิท แต่ทุกการสัมผัส ทุกรอยยิ้มที่ส่งให้ ซ่อนความตั้งใจบางอย่างที่ลึกซึ้ง

ในค่ำคืนหนึ่ง หลังจากงานเลี้ยงจบลง หวงซื่อหมิงเดินออกมาจากตึกสูงที่เขาทำงานอยู่ และหลัวอวี้หลงก็โผล่มาอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง

“ฝนตกหนักนะครับ คุณกลับบ้านแบบนี้ไม่ปลอดภัยหรอก”

“ขอบคุณ… แต่ผมไม่อยากให้ใครกังวล” หวงซื่อหมิงตอบ พลางยิ้มอ่อน

หลัวอวี้หลงเอื้อมมือไปกางร่มเหนือหัวชายหนุ่ม พร้อมทั้งวางมือบนไหล่บางเบา ๆ ความใกล้ชิดทำให้หวงซื่อหมิงรู้สึกใจสั่นโดยไม่ทันตั้งตัว

“คุณ… ใกล้มากนะครับ” หวงซื่อหมิงพูดเสียงสั่นเล็กน้อย

หลัวอวี้หลงแค่ยิ้ม โดยไม่พูดอะไร แต่ลึก ๆ ในใจเขา เต็มไปด้วยความสุขปนความตื่นเต้น และ… ความแค้นที่ยังรอเวลาเปิดเผย

---

ไม่กี่สัปดาห์ต่อมา ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งคู่ค่อย ๆ ใกล้ชิดขึ้นอย่างรวดเร็ว หลัวอวี้หลงใช้เสน่ห์และความรู้สึกของตัวเองล่อลวงหวงซื่อหมิงเข้ามาใกล้ ๆ เขาอย่างช้า ๆ ทุกการสัมผัส การจูบเบา ๆ ที่เริ่มต้นจากความสนิทสนม กลายเป็นการกอดแน่นที่ร้อนแรงขึ้นเรื่อย ๆ

ในคืนหนึ่ง เมื่อทั้งสองอยู่ที่อพาร์ตเมนต์ของหวงซื่อหมิง ฝนยังคงตกหนักอยู่นอกหน้าต่าง หลัวอวี้หลงจ้องตาหวงซื่อหมิงนิ่ง ๆ ก่อนจะค่อย ๆ โน้มตัวเข้ามา สัมผัสริมฝีปากเข้ากับชายหนุ่มเบา ๆ แต่แฝงไปด้วยความต้องการที่ร้อนแรง

หวงซื่อหมิงรู้สึกใจเต้นแรง และก่อนจะทันตั้งตัว มือเล็ก ๆ ก็ลูบไหล่ของหลัวอวี้หลงอย่างละมุน ความใกล้ชิดนั้นทำให้ทั้งสองร่างสั่นสะท้านในความรู้สึก

“ผม… ผมไม่แน่ใจว่า…” หวงซื่อหมิงพูดเสียงสั่น แต่สายตากลับเต็มไปด้วยความปรารถนา

หลัวอวี้หลงแค่ยิ้ม เขารู้ว่าความแค้นของเขาเริ่มเปลี่ยนไป ความต้องการและความรักเริ่มผสมปนกันจนแยกไม่ออกอีกต่อไป

คืนหนึ่ง หลังจากงานเลี้ยงเล็ก ๆ จบลง หวงซื่อหมิงเดินกลับมาที่อพาร์ตเมนต์ของตัวเอง หลัวอวี้หลงเดินตามมาโดยไม่ให้ห่าง มือหนึ่งจับร่ม มืออีกข้างกอดไหล่ชายหนุ่มเอาไว้เพื่อป้องกันสายฝน

“คุณ… ทำไมต้องเดินตามผมด้วย?” หวงซื่อหมิงถามด้วยความประหม่า

“ผมแค่อยากให้แน่ใจว่าคุณกลับบ้านปลอดภัย” หลัวอวี้หลงตอบด้วยรอยยิ้มเย็น ๆ แต่ในดวงตากลับเต็มไปด้วยความปรารถนา

เมื่อเข้ามาในอพาร์ตเมนต์ หวงซื่อหมิงรีบถอดเสื้อกันฝนออก หลัวอวี้หลงก้าวเข้ามาใกล้ ๆ กลิ่นน้ำฝนและกลิ่นตัวหอมอ่อน ๆ ของชายหนุ่ม ทำให้หัวใจเขาเต้นแรง

“คุณ… ใกล้มากนะครับ” หวงซื่อหมิงพูดเสียงสั่น มือทั้งสองเกือบชนกันแต่ก็ไม่ได้ดันออก

หลัวอวี้หลงยื่นมือไปจับมือหวงซื่อหมิงเบา ๆ ความอบอุ่นจากสัมผัสทำให้ทั้งสองใจเต้นแรง

ทันใดนั้น พลังบางอย่างในตัวหลัวอวี้หลงเริ่มตื่นขึ้น เป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยสังเกตมาก่อน มือของเขาเริ่มส่งพลังบางอย่างที่ทำให้ Omega ใกล้ตัวรู้สึกอบอุ่นและใจสั่นได้มากขึ้น

หวงซื่อหมิงสะดุ้งนิดหนึ่ง แต่กลับไม่ถอย กลับเอียงตัวเข้าหามือหลัวอวี้หลงแทน

“คุณ… รู้สึก… อุ่นมาก” เขาพูดด้วยเสียงเบา ๆ ดวงตาเบิกกว้างด้วยความแปลกใจ

หลัวอวี้หลงยิ้ม เขาได้แต่คิดในใจ ‘นี่แหละ… อำนาจของผม’ แต่คราวนี้ไม่ได้ใช้เพื่อแก้แค้น… แต่เพื่อสัมผัสความรู้สึกจริง ๆ ของชายตรงหน้า

---

พอฝนหยุดตก หลัวอวี้หลงและหวงซื่อหมิงนั่งใกล้กันบนโซฟา ความใกล้ชิดทำให้บรรยากาศร้อนแรงขึ้น

หลัวอวี้หลงโน้มตัวเข้าไปใกล้ ชายหนุ่มรู้สึกลมหายใจร้อนผ่าวใกล้แก้ม มือเล็ก ๆ ของหวงซื่อหมิงลูบไหล่เขาเบา ๆ ก่อนจะคลายออก

“ผม… ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงใจเต้นแรงแบบนี้…” หวงซื่อหมิงพูดเสียงเบา ดวงตาสั่นสะท้าน

“เพราะคุณ… ทำให้ผมรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังถูกดึงเข้าไปทุกที” หลัวอวี้หลงตอบ พร้อมเอื้อมมือไปแตะแก้มชายหนุ่มอย่างอ่อนโยน

จากสัมผัสนั้น ริมฝีปากของหลัวอวี้หลงแตะเข้ากับริมฝีปากหวงซื่อหมิงเบา ๆ เป็นจูบแรกที่ทั้งร้อนแรงและแฝงไปด้วยความอ่อนโยน

หวงซื่อหมิงสะดุ้ง แต่กลับไม่ถอย มือเล็ก ๆ ลูบแขนของหลัวอวี้หลงอย่างลังเล แต่เต็มไปด้วยความต้องการ

“อื้อ… หลัวอวี้หลง… คุณ… รู้สึก…?” เสียงเขาอู้อี้ ร่างกายสั่นสะท้าน

หลัวอวี้หลงค่อย ๆ โน้มตัวเข้ามาใกล้มากขึ้น ลมหายใจร้อนผ่าว สัมผัสเนื้อหนังบางส่วนอย่างเบา ๆ แต่ก็เพียงพอให้ความต้องการของทั้งคู่เริ่มลุกโชน

ร่างกายหวงซื่อหมิงอุ่นขึ้น มือเขาลูบหลังหลัวอวี้หลงเบา ๆ ความใกล้ชิดและสัมผัสนี้ทำให้เขาเริ่มรู้สึก ‘หัวใจสั่นไปหมด’

หลัวอวี้หลงจูบลึกขึ้น ริมฝีปากและลิ้นค่อย ๆ สำรวจร่างกายชายหนุ่มอย่างอ่อนโยนแต่ร้อนแรง สัมผัสทั้งร่างกายทำให้หวงซื่อหมิงเริ่มสั่นสะท้าน

“หลัวอวี้หลง… ผม… ผมไม่ไหวแล้ว…” เขาแทบหยุดหายใจ มือเล็ก ๆ สัมผัสเนื้อหนังร้อนของหลัวอวี้หลง

ความร้อนแรง ความใกล้ชิด และพลังที่แฝงอยู่ในร่างของหลัวอวี้หลง ทำให้ทั้งคู่ สูญเสียการควบคุม ร่างกายกอดรัดกันแน่นขึ้น

---

หลังจากฉาก NC เบา ๆ:

เช้าวันต่อมา หวงซื่อหมิงนอนอยู่ข้างหลัวอวี้หลง ร่างกายใกล้ชิดกัน ความอบอุ่นและความรู้สึกผูกพันเริ่มชัดเจนมากขึ้น

หลัวอวี้หลงคิดในใจ: ‘แค้นครั้งนี้… กลับกลายเป็นความรักไปเสียแล้ว’ แต่ก็ยังไม่สามารถเปิดเผยทุกความลับและพลังเหนือธรรมชาติให้ชายหนุ่มรู้ได้ทั้งหมด

ทั้งสองเริ่มเรียนรู้ที่จะ เข้าใจและเชื่อใจ กัน แต่เรื่องราวไม่ได้ง่ายนัก… เพราะหลี่ชิงฟงเริ่มเข้ามาใกล้ ทำให้ความแค้นและความรักปะปนกันอย่างยากจะแยก

เช้าวันรุ่งขึ้น หวงซื่อหมิงยังคงนั่งอยู่บนโซฟา ขยับตัวเล็กน้อยเพื่อปิดผ้าห่มที่หลัวอวี้หลงห่มให้เมื่อคืน ร่างกายยังคงอบอุ่นอยู่ใกล้กัน ความทรงจำจากคืนฝนตกทำให้หัวใจของเขายังเต้นแรงไม่หาย

หลัวอวี้หลงนั่งลงข้าง ๆ โดยไม่พูดอะไร แค่ส่งรอยยิ้มอบอุ่นและเอื้อมมือไปลูบเส้นผมชายหนุ่มเบา ๆ

“คุณ… อืม… ทำไมคุณถึงใกล้ผมขนาดนี้?” หวงซื่อหมิงถามเสียงสั่น

หลัวอวี้หลงเพียงยิ้ม เขารู้สึกได้ว่าพลังที่ซ่อนอยู่ในตัวเองเริ่มตื่นขึ้นอีกครั้ง มือเขาปล่อยคลื่นบางอย่างที่ทำให้หวงซื่อหมิงรู้สึกอบอุ่นและใจเต้นแรงโดยไม่ทันรู้ตัว

“เพราะ… ผมอยากอยู่ใกล้คุณ” หลัวอวี้หลงตอบเสียงนุ่ม ทำให้หวงซื่อหมิงแทบหยุดหายใจ

ชายหนุ่มเอียงตัวเข้าหาเล็กน้อย ใบหน้าแดงระเรื่อจากความอายและความปรารถนา

---

ช่วงกลางวัน หลัวอวี้หลงติดตามหวงซื่อหมิงไปที่ร้านกาแฟที่เขาชอบ ไปทำงานใกล้ ๆ และคอยช่วยเหลือเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างที่หวงซื่อหมิงไม่ทันระวัง

“วันนี้คุณทำงานหนักนะครับ ผมเห็นคุณตั้งแต่เช้า” หลัวอวี้หลงพูดพลางจับมือเล็ก ๆ ของชายหนุ่มเบา ๆ

หวงซื่อหมิงรู้สึกใจเต้นแรงและเขินอาย แต่กลับละมือไม่ได้ เขารู้สึกถึงความอบอุ่นและแรงดึงดูดจากพระเอก

ช่วงเย็น หลังจากเลิกงานทั้งคู่เดินกลับอพาร์ตเมนต์ด้วยกัน ฝนเริ่มโปรยลงมาอีกครั้ง หลัวอวี้หลงกางร่มให้และเดินใกล้ ๆ

“คุณ… จะไม่เปียกเหรอครับ?” หวงซื่อหมิงถาม

“ไม่หรอก ผมพร้อมดูแลคุณ” หลัวอวี้หลงตอบพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น มือของเขาเลื่อนมาสัมผัสมือหวงซื่อหมิงอีกครั้ง ความใกล้ชิดนี้ทำให้ชายหนุ่มใจสั่นจนแทบพูดไม่ออก

---

NC Scene (เบา ๆ)

เมื่อเข้ามาในอพาร์ตเมนต์ หลัวอวี้หลงก้าวเข้าใกล้หวงซื่อหมิงมากขึ้น มือเขาวางบนไหล่บางเบา ๆ ก่อนจะโน้มตัวลงจูบริมฝีปากชายหนุ่มอย่างอ่อนโยน

หวงซื่อหมิงสะดุ้ง แต่ไม่ได้ดันออก กลับเอียงตัวเข้าหา ทำให้จูบนี้ยาวนานและลึกขึ้น มือของเขาเริ่มลูบแขนและหลังของหลัวอวี้หลงอย่างลังเลแต่เต็มไปด้วยความปรารถนา

“อื้อ… หลัวอวี้หลง… ผม…” เสียงหวงซื่อหมิงสั่นสะท้าน ร่างกายอบอุ่นและใจสั่นตามการสัมผัสของพระเอก

หลัวอวี้หลงยิ้มในใจ ‘พลังของผมทำให้เขาอยู่ใกล้ตัวผมโดยไม่รู้ตัว’ แต่ครั้งนี้ เขาไม่ได้ใช้พลังเพื่อแก้แค้น… แต่เพื่อความรักและความต้องการที่แท้จริง

---

เมื่อทั้งคู่ผละออกจากกัน หวงซื่อหมิงนั่งหอบใจ หัวใจเต้นแรงจนแทบหยุดหายใจ

“คืนนี้… ผม… ไม่คิดว่าจะรู้สึกแบบนี้กับใคร…” เขาพูดเสียงเบา

หลัวอวี้หลงเพียงยิ้มและดึงชายหนุ่มเข้ามากอดอีกครั้ง ทั้งสองนั่งใกล้ชิดกันใต้แสงสลัวจากโคมไฟอ่อน ๆ ความสัมพันธ์ระหว่างพระเอกและนายเอกเริ่มลึกซึ้งขึ้นทีละน้อย