นักอัญเชิญวัยกระเตาะ
#1
แสงแดดอุ่นส่องลอดผ่าน
หน้าต่างสูงของ
โรงเรียนมัธยมไป๋หู่
โรงเรียนชื่อดังที่ขึ้นชื่อเรื่องการฝึกฝนนักอัญเชิญอันดับต้น ๆ ของประเทศ สนามหญ้าเขียวสดตัดกับตึกเรียนโบราณปนทันสมัย เสียงนักเรียนพูดคุยกันคึกคักเต็มลานหน้าโรงเรียน
ท่ามกลางความวุ่นวายนั้น มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งก้าวเข้ามาด้วยท่าทีเรียบง่าย เขาใส่ชุดนักเรียนใหม่สะอาดสะอ้าน ใบหน้าคมแต่เต็มไปด้วยความสุภาพ เขาคือ หลินอี้เทียน เด็กนักเรียนใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามาในวันนี้
เสียงซุบซิบเริ่มดัง
ขึ้นเมื่อเขาเดินผ่าน
“เด็กใหม่เหรอ ดูซื่อ ๆ ชอบกลแฮะ”
“ไม่รู้จะอยู่รอดในโรงเรียนนี้ได้นานแค่ไหน”
หลินอี้เทียนไม่ได้ตอบโต้อะไร เพียงเดินต่อไปอย่างสงบ แต่หัวใจภายในกลับเต้นแรง เขาเองก็รู้ดีว่าโรงเรียนแห่งนี้ไม่เหมือนที่อื่น
“เริ่มต้นใหม่ที่นี่…เราต้องไม่ให้ใครจับพิรุธได้”
เมื่อเลี้ยวเข้าสู่ทางเดินด้านข้างตึกเรียน เขาก็ชนเข้ากับใครบางคนอย่างจัง
เสียงชนดังลั่น เด็กสาวรูปร่างโปร่งสวยในชุดวอร์มสีเดียวกันก้าวถอยหลังเล็กน้อย ผมดำมัดหางม้าแกว่งไปตามแรงกระแทก ใบหน้าของเธอทั้งสวยคมและดุ เธอคือ จ้าวเหมยฟาง ที่ใคร ๆ ต่างรู้จักในฐานะ
จ้าวเหมยฟาง
“เดินตาดูทางบ้างสิ!”
เสียงเธอแข็งกร้าวจนรอบข้าง
เงียบไปชั่วขณะ
หลินอี้เทียนก้มหัวเล็กน้อย
หลินอี้เทียน
“ขอโทษ ผมไม่ทันระวัง”
คำพูดสั้น ๆ นั้นกลับยิ่งทำให้
เหมยฟางขมวดคิ้ว
เธอเชิดหน้าขึ้น
จ้าวเหมยฟาง
“คิดว่าขอโทษแล้วมันจะจบง่าย ๆ เหรอ? นายชนฉันนะ!”
บรรยากาศเริ่มคุกรุ่น นักเรียนหลายคนหยุดมอง บางคนกระซิบกับเพื่อน
ด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“แย่แล้ว…เขาดันไปชนจ้าวเหมยฟางเข้า”
“เด็กใหม่คงไม่รอดแน่”
เหมยฟางยกยิ้มมุมปาก
แววตาเต็มไปด้วยความท้าทาย
จ้าวเหมยฟาง
“ถ้าเป็นลูกผู้ชายจริง ก็สู้กับฉันมาสิ!”
เสียงฮือฮาดังรอบลานทันที นักเรียนหลายคนรีบเบียดกันเข้ามาดูเหมือนกำลังจะได้ชมการต่อสู้จริง ๆ
แต่หลินอี้เทียนกลับเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเงยหน้าขึ้นตอบด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย
หลินอี้เทียน
“ผมไม่สู้กับผู้หญิงหรอก”
เพียงประโยคเดียว ทำให้รอบลานเงียบกริบไปชั่วอึดใจ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะสนั่น
“ฮ่า ๆ ๆ เด็กใหม่นี่
มันขี้ขลาดนี่หว่า!”
“ไม่สู้กับผู้หญิงงั้นเหรอ
หรือว่ากลัวกันแน่!”
“โธ่เอ๊ย ที่แท้ก็เป็นไก่อ่อนนี่เอง!”
เหมยฟางกัดริมฝีปากแน่น ความโกรธพุ่งขึ้นจนหน้าแดง เธอจ้องเขาราวกับจะทิ่มแทงให้ย่อยยับ
จ้าวเหมยฟาง
“นายมันขี้ขลาด ไม่มีวันอยู่รอดในโรงเรียนนี้ได้หรอก”
แต่หลินอี้เทียนกลับยืนนิ่ง ไม่โต้เถียง ไม่แม้แต่จะเปลี่ยนสีหน้า เขาเพียงยอมรับเสียงหัวเราะเยาะเหล่านั้นราวกับไม่ใช่เรื่องสำคัญ
นักเรียนหลายคนหัวเราะแล้วเดินจากไป บางคนส่ายหัวด้วยความสมเพช แต่ไม่มีใครรู้เลยว่า เด็กหนุ่มที่ถูกหัวเราะในวันนี้…ในอนาคตจะกลายเป็นผู้ที่ทำให้ทั้งอัศวินและอสูรต้องสยบ
#2
เสียงกริ่งยามเช้าดังขึ้นทั่วตึกเรียน บรรยากาศคึกคักของ โรงเรียนไป๋หู่ สงบลงเมื่อครูประจำชั้น ม.4/1 เดินเข้ามา พร้อมกับเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ทุกคนไม่คุ้นหน้า
ครูเหยียน
“นักเรียนใหม่ ย้ายมาเรียนที่นี่ตั้งแต่วันนี้”
ครูเอ่ยเสียงเรียบ แต่สายตาหันไปที่เด็กหนุ่ม
ครูเหยียน
“หลินอี้เทียน ขึ้นมาแนะนำตัวต่อเพื่อน ๆ สิ”
ร่างสูงโปร่งของอี้เทียน
ก้าวช้า ๆ ขึ้นไปหน้าห้อง มือกำชายเสื้อแน่นเล็กน้อย รู้สึกถึงสายตาหลายสิบคู่จับจ้องมาอย่างกดดัน
หลินอี้เทียน
“ผม…ชื่อหลินอี้เทียน มาจากเมืองทางใต้ครับ”
เขาก้มศีรษะเล็กน้อย เสียงนุ่มแต่ยังติดประหม่า
หลินอี้เทียน
“ผมหวังว่าจะได้รู้จักและฝากตัวกับทุกคนครับ”
ทันใดนั้น เสียงหัวเราะคิกคักก็ดังขึ้นแทบจะพร้อมกัน
“ฮ่า ๆ ๆ ทำไมมันพูดเหมือนเด็กประถมวะ”
“โคตรสุภาพเลยว่ะ ฮะ ๆ ไก่อ่อนฉิบหาย”
“หล่อก็จริง แต่ท่าทางอ่อนปวกเปียกแบบนี้ โดนรุ่นพี่เล่นแน่”
เสียงล้อเลียนเต็มห้อง แต่ในมุมหนึ่งมีเสียงกระซิบจากกลุ่มเด็กผู้หญิง
“ก็น่ารักดีนะ หล่อกว่าที่คิด”
“ใช่ ๆ แต่ดูเหมือนจะไม่เอาเรื่องเลย แค่หล่อแต่ไก่อ่อนแหละ”
นักเรียนทุกคนแยกย้ายไปโรงอาหาร แต่หลินอี้เทียนกลับนั่งอยู่บนห้องเรียน หยิบกล่องข้าวจากกระเป๋าออกมา เปิดฝาก็เห็นเป็น น่องไก่ทอดสีเหลืองทอง ที่แม่ทำมาให้
หลินอี้เทียน
“อย่างน้อยก็ยังมีข้าวฝีมือแม่”
เขายิ้มบาง ๆ ก่อนจะหยิบตะเกียบขึ้นมา
ทว่ายังไม่ทันได้กินดี ๆ
กลุ่มเด็กผู้ชายสี่ห้าคนก็เดินเข้ามาล้อมโต๊ะ
“ไง ไอ้เด็กใหม่ กินข้าวคนเดียวเหรอวะ”
แม่ห่อไก่ทอดมาให้กินหรือจ๊ะสาวน้อย 555🤣🤣
ชายคนหนึ่งยื่นมือมาปัดกล่องข้าว น่องไก่ทอดกระเด็นตกพื้นดังปุ
เสียงหัวเราะดังขึ้นพร้อมกัน
“โธ่เอ๊ย ของถูก ๆ ยังกล้าพกมาโรงเรียน”
อี้เทียนเม้มปาก ไม่พูดอะไร สายตามองน่องไก่ที่ตกพื้นแล้วเงียบงัน เขากำลังจะยกขวดน้ำขึ้นมาดื่มแทน แต่ทันใดนั้น ขวดน้ำก็ถูกเตะกระเด็นไปอีกด้าน
“ฮ่า ๆ ๆ ไม่มีข้าวกินแล้วมั้งนั่น”
“เด็กใหม่ไก่อ่อนแบบนี้ อยู่ที่นี่ไม่รอดหรอกโว้ย”
อี้เทียนเริ่มกำหมัด แววตาแข็งกร้าวขึ้นราวกับจะลุกฮึดสู้ แต่ยังไม่ทันขยับ เขาก็ถูกผลักแรงจนล้มลงกับพื้น
เสียงหัวเราะดังสนั่นห้องอีกครั้ง
ทันใดนั้น… ประตูห้องก็ถูกเปิดออกดัง
ปัง!!!!!
นักเรียนทั้งห้องหันขวับไปมอง พร้อมเสียงโห่ร้องแผ่วเบา
“เวรแล้ว…แจ๊คกี้กับถังถัง…”
สองร่างสูงใหญ่ในชุดนักเรียน ม.6 เดินเข้ามาอย่างไม่เกรงใจใคร แจ๊คกี้ยิ้มกวน ๆ พลางยกขาข้างหนึ่งขึ้นวางบนโต๊ะอี้เทียน
แจ็คกี้
“เป็นไงล่ะ ไอ้หน้าอ่อน เพิ่งเข้ามาก็โดนซะแล้ว?”
เสียงเขาเต็มไปด้วย
ความกวนโอ้ย แต่ไม่ใช่การเหยียดหยามจนเกินไป
ด้านข้าง ถังถังหัวเราะหึ ๆ
ถังถัง
น่าสงสารว่ะ…กินข้าวยังไม่ได้กินก็โดนปัดทิ้งซะแล้ว”
แจ๊คกี้ก้มมองอี้เทียนที่นั่งล้มอยู่บนพื้น ก่อนเอียงคอพูดต่อ
แจ็คกี้
“ว่าไง
สนใจมาอยู่ทีมเดียวกับพวกพี่ไหม?
ทีมล่าอสูรของพวกพี่ยังขาดลูกทีมหน้าใหม่พอดี”
น้ำเสียงและท่าทีเหมือนเป็นการชวนอย่างเป็นมิตร แต่เต็มไปด้วยความกวนประสาทแบบคนพี่หัวโจกที่ใครก็เกรงใจ
แจ็คกี้
“มาอยู่กับพวกกูสิ อย่างน้อยดีกว่านั่งแดกข้าวคนเดียวแล้วโดนไอ้พวกนี้แกล้งทั้งวัน”
ทั้งห้องเงียบกริบ รอคำตอบของ
เด็กใหม่…
#3
เสียงหัวเราะเยาะที่ก้องอยู่ในห้องเรียนเพิ่งเงียบลงไม่นาน หลังจากที่แจ็คกี้หัวโจก ม.6 กำลังยั่วอี้เทียนเล่นอยู่ ประตูห้องก็ถูกผลักออกแรงจนกระแทกผนังดังสนั่น
หมิงเอ๋อ
“รุ่นพี่คะ!! เกรดดันเจี้ยนเปิดแล้ว!”
เสียงของ หมิงเอ๋อ เด็กสาวแว่น ม.4 เพื่อนสนิทของเหมยฟางดังขึ้น เธอหอบหายใจแรงจนหน้าแดง ผมยาวที่มัดหางม้าแกว่งไปมา เสื้อยูนิฟอร์มมีเหงื่อซึมเต็มอก ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
ห้องทั้งห้องเงียบกริบ ทุกสายตาหันไปมองร่างเล็กของเธอที่ยืนตรงประตูด้วยความตกใจ
แจ็คกี้ถามเสียงทุ้มต่ำ แววตาคมกริบฉายแววจริงจังขึ้นทันที
หมิงเอ๋อเม้มปาก สูดหายใจแรง ก่อนตะโกนลั่นด้วยเสียงที่สั่นเครือแต่หนักแน่น
หมิงเอ๋อ
“กลางสนามฟุตบอลของโรงเรียนค่ะ! …เป็นเกรด B!!
เสียงซุบซิบระเบิดทันทีเหมือนคลื่นซัดใส่กำแพง
“เกรด B งั้นเรอะ! นักเรียนธรรมดาไม่มีทางเคลียร์ได้หรอก!”
บรรยากาศในห้องเรียนพลิกกลับจากความขบขันเมื่อครู่เป็นความตึงเครียดสุดขีดในพริบตา เสียงไซเรนของโรงเรียนก็ดังแทรกขึ้น
ไฟสีแดงกระพริบไปทั่วทางเดิน เสียงประกาศจากลำโพงดังก้อง
“ดันเจี้ยนเกรด B ปรากฏขึ้นแล้ว ณ สนามฟุตบอลกลางโรงเรียน! นักเรียนทั่วไปรีบอพยพ! ทีมล่าอสูรเข้ารวมพลทันที!”
นักเรียนหลายคนในห้องหน้าซีดเผือด รีบเก็บของวิ่งหนี บางคนทรุดตัวร้องไห้ด้วยความกลัว บางคนกรีดร้องลั่นราวกับโลกกำลังแตกสลาย
แจ็คกี้ยืนขึ้นเต็มความสูง ดวงตาแข็งกร้าว สีหน้าที่เคยกวนประสาทหายไปสิ้น
เขายิ้มมุมปากราวกับเจอ
ของเล่นชิ้นใหญ่
ถังถัง ก้าวออกมาจากกำแพงที่พิงอยู่ แขนกอดอก มุมปากยก
ยิ้มเย็น
ถังถัง
“ก็ถึงเวลาทำงานจริง ๆ สักทีสินะ”
ในขณะที่ความโกลาหลยังดำเนินอยู่ เหมยฟาง ที่นั่งกอดอกอยู่กับโต๊ะก็ลุกขึ้นบ้าง เธอยกการ์ดอัญเชิญของตัวเองขึ้นมา แล้ววางลงบนโต๊ะอี้เทียนเสียงดัง
ทั้งห้องชะงักหันมามอง การกระทำของเธอเหมือนประกาศท้าทายกลางสมรภูมิ
จ้าวเหมยฟาง
“นาย… พอจะใช้การ์ดเป็นบ้างหรือเปล่า?”
น้ำเสียงของเหมยฟางชัดเจน หนักแน่น แฝงความกดดัน
อี้เทียนเงยหน้ามองเธอ ดวงตาไหวระริกเหมือนเด็กที่ถูกบังคับให้เผชิญหน้ากับโลกจริง เขาอ้าปาก แต่เสียงกลับไม่ออก
ความเงียบแผ่ซ่าน แต่ความกดดันกลับหนักอึ้งยิ่งกว่าเสียงไซเรนที่ดังอยู่ข้างนอก
จ้าวเหมยฟาง
“ถ้าไม่มีความกล้า นายจะไม่มีทางรอดในโลกใบนี้”
เหมยฟางเอียงหน้ามองเขา ดวงตาคมดุเหมือนเหยี่ยว
อี้เทียนกำหมัดไว้ใต้โต๊ะ ใบหน้าซีด ริมฝีปากสั่นไหว แต่ยังไม่พูดอะไร
แจ็คกี้
“เด็กนี่มันยังอ่อนเกินไป”
แจ็คกี้
“ไปเถอะ ดันเจี้ยนเกรด B ไม่รอใคร”
ถังถังพยักหน้ารับ ก้าวไปที่ประตูอย่างมั่นคง หมิงเอ๋อถอยหลบทางให้สองรุ่นพี่ ผ่านไปด้วยสายตาเคารพและเกรงขาม
เหมยฟางยังยืนอยู่ตรงหน้าอี้เทียน การ์ดของเธอยังคงวางอยู่บนโต๊ะ
จ้าวเหมยฟาง
“ฉันถามอีกครั้ง…
จ้าวเหมยฟาง
“นาย… ใช้การ์ดเป็นหรือเปล่า”
เสียงหัวใจของอี้เทียนดังในอก
เขานั่งนิ่ง ราวกับโลกทั้งใบกำลังบังคับให้เขาตอบ
ข้างนอก เสียงไซเรนยังคงดังสนั่น ฝุ่นควันจากพลังเวทเริ่มลอยออกมาจากสนามฟุตบอลของโรงเรียน แสงสีดำพุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ราวกับจะฉีกฟ้าครามออกเป็นสองส่วน
รอยแยกแห่งความมืดกำลังเผยอทีละน้อย เหมือนปากของสัตว์ร้ายที่กำลังอ้ารอเขมือบโลกใบนี้
แจ็คกี้และถังถังไม่หันกลับมาอีกแล้ว พวกเขารีบตรงไปยังสนามฟุตบอลเพื่อรับหน้าที่ตามที่ทีมล่าอสูรต้องทำ
ห้องเรียนเหลือเพียงอี้เทียนที่นั่งนิ่ง เหมยฟางที่ยืนท้าทาย
และหมิงเอ๋อที่ยืนหอบมองอย่างกังวล
แจ็คกี้: ออกมา " Bigfoot"
ถังถัง: ออกมา !!! Orc Warrior
ทั้งสองคนวิ่งเข้าประตูดันเจี้ยน ด้วยความห้าวหาญ
ในหัวอี้เทียนเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเยาะของเพื่อนร่วมชั้นที่ผ่าน ๆ มา
เสียงแม่ที่บอกให้ตั้งใจเรียน
และเสียงหัวใจของตัวเองที่เต้นแรงไม่หยุด
แต่ริมฝีปากของเขายังคงปิดสนิท…
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
