...----------------...
เสียงนกยามเช้าเบา ๆ แทรกเข้ามาในห้องเรียน พลอยวางกระเป๋าบนโต๊ะตามแบบฉบับเดิมของเธอ—เด็กสาวเรียบร้อย เนิร์ด และไม่เคยโดดเด่นอะไรในสายตาเพื่อน ๆ ส่วนใหญ่ เธอชอบอ่านหนังสือมากกว่าพูดคุย ชอบจดเลคเชอร์มากกว่าตามกระแส แต่ใครจะรู้…เบื้องหลังความเรียบง่ายนั้น เธอคือแฟนตัวจริงของ "เมฆ"
เมฆ หนุ่มนักฟุตบอลดาวเด่นของโรงเรียน กำลังเดินเข้ามาในห้องพร้อมเสียงกรี๊ดกร๊าดของกลุ่มผู้หญิงด้านหลัง รอยยิ้มกวน ๆ กับท่าทางเท่ ๆ ทำให้เขาเป็นเหมือนดาราประจำโรงเรียน แต่สายตาของเขากลับไม่ได้มองใครเลย…นอกจากพลอย
“เช้านี้ตั้งใจเรียนอีกแล้วสิ” เมฆแกล้งทักเบา ๆ ตอนนั่งลงข้างเธอ
พลอยเงยหน้าขึ้นมามอง แล้วรีบทำท่าปิดปาก “ชู่ว อย่าเข้ามาใกล้แบบนี้สิ เดี๋ยวคนอื่นก็สงสัยหรอก”
เมฆหัวเราะในลำคอ พลางโน้มตัวเข้ามาใกล้กว่าเดิม “ก็ให้มันสงสัยไปสิ ฉันไม่แคร์”
พลอยหน้าแดงทันที “เมฆ! อย่าพูดเสียงดังสิ…”
ทั้งสองยังคงเก็บความสัมพันธ์นี้เป็นความลับมานานเกือบหนึ่งปี เพราะพลอยกลัวว่า หากใครรู้เรื่อง เธอจะถูกเพ่งเล็งและถูกเม้าท์ลับหลัง ส่วนเมฆ…เขายอมตามใจแฟนสาวทุกอย่าง เพราะสำหรับเขา ความสุขของพลอยสำคัญที่สุด
แต่ความสงบในเช้าวันนั้นก็ถูกทำลายลงทันที—
“ยัยเนิร์ด! เธอไปนั่งใกล้เมฆทำไม?” เสียงของ ฟ้าใส ดังขึ้นกลางห้อง ทุกคนหันมามองพร้อมกัน
ฟ้าใสกอดอก ยกยิ้มเยาะด้วยท่าทางมั่นใจ “อย่าบอกนะ ว่าเธอก็ชอบเมฆเหมือนคนอื่น ๆ น่ะ? หึ ก็จริงแหละ…ใคร ๆ ก็อยากได้เมฆกันทั้งนั้น”
ห้องเรียนเงียบกริบ เพื่อน ๆ บางคนแอบหัวเราะคิกคัก บางคนก็ทำตาโตรอดูว่าเรื่องนี้จะจบยังไง
พลอยก้มหน้าลง ไม่ตอบ ไม่เถียง เธอเลือกเงียบเพราะไม่อยากให้ใครรู้ความจริง
แต่เมฆกลับมองฟ้าใสด้วยสายตาแข็งกร้าว ก่อนจะขยับเก้าอี้เข้ามาใกล้พลอยกว่าเดิมจนเห็นชัดเจน
“แล้วถ้าฉันอยากนั่งกับพลอย…มันเกี่ยวอะไรกับเธอ?”
เสียงของเมฆทำเอาทั้งห้องถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ—รวมถึงฟ้าใสที่ไม่คิดว่าเมฆจะพูดออกมาต่อหน้าใครแบบนี้
...----------------...
...----------------...
หลังจากเหตุการณ์ที่เมฆพูดปกป้องพลอยต่อหน้าทั้งห้อง ข่าวลือก็เริ่มกระจายไปทั่วโรงเรียนในเวลาไม่นาน ใคร ๆ ก็เริ่มสงสัยกันว่า… “เมฆกับพลอยมีอะไรพิเศษหรือเปล่า?”
พักกลางวันวันนี้ เมฆชวนพลอยกับเพื่อน ๆ ไปนั่งที่โรงอาหารหลังตึกเก่า ซึ่งเป็นมุมที่ไม่ค่อยมีใครมา นั่นคือที่ประจำของแก๊งพวกเขา
กลุ่มของเมฆ
เมฆ : พระเอกนักบอลสุดฮอต
ลีโอ : หนุ่มลูกครึ่งอารมณ์ดี เจ้าชู้เป็นนิสัย แต่จริง ๆ แล้วมีใจให้ “กอหญ้า” มานาน
เรน : หนุ่มหน้าตาย พูดน้อย แต่เป็นที่พึ่งให้เพื่อนเสมอ เขามักจะใจอ่อนเวลาอยู่ใกล้ “ลีน่า”
ฮ่องเต้ : ตัวสร้างเสียงหัวเราะของกลุ่ม พูดเก่ง แกล้งเพื่อนได้ตลอด แต่แอบสนใจ “เอ๋ย” อยู่เงียบ ๆ
กลุ่มของพลอย
พลอย : นางเอก เนิร์ดเรียบร้อยแต่สวย
ลีน่า : เพื่อนซี้สายลุย ปากกล้า ใจถึง เวลาใครแกล้งพลอยทีไร มักจะเป็นคนแรกที่ลุกขึ้นปกป้อง
กอหญ้า : ผู้หญิงสดใส ร่าเริง เป็นที่รักของทุกคนในห้อง ยิ้มทีโลกสดใสเลย
เอ๋ย : สาวติสท์ เงียบ ๆ ชอบวาดรูป บางทีก็พูดอะไรแปลก ๆ จนเพื่อน ๆ ขำกันทั้งวง
พอทุกคนนั่งรวมกัน บรรยากาศก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ
“เมฆ นายเมื่อเช้านี่เท่มากอ่ะ! พูดแบบนั้นต่อหน้าฟ้าใสเลย โคตรพระเอก” ลีโอหัวเราะลั่น
เรนพยักหน้าเบา ๆ “แต่ก็ทำให้เป็นเรื่องใหญ่แน่ ๆ คนอื่นต้องเอาไปเม้าท์กันทั้งโรงเรียนแล้ว”
ฮ่องเต้เสริมเสียงดัง “ถ้าข่าวลือดังจริง ๆ มีสิทธิ์ขึ้นบอร์ดโรงเรียนเลยนะเว้ย ฮ่า ๆ”
พลอยหน้าแดง รีบยกมือปิดแก้ม “อย่าพูดกันแบบนั้นสิ ฉันไม่อยากให้มันเป็นเรื่องใหญ่เลยนะ…”
ลีน่าตบโต๊ะดังปัง “ก็เพราะเธอไม่เคยพูดปกป้องตัวเองนี่แหละ ฟ้าใสถึงได้หาเรื่องได้ตลอด!”
กอหญ้าพูดพลางยิ้มให้พลอย “ไม่เป็นไรหรอกพลอย พวกเราจะอยู่ข้างเธอเองนะ”
เอ๋ยพูดเสียงเรียบ แต่ทิ้งท้ายแบบติสท์ ๆ “อืม…ถ้าโดนแกล้งอีก บอกฉันได้นะ เดี๋ยวฉันวาดรูปสาปแช่งให้”
ทุกคนหัวเราะกันยกใหญ่
เมฆมองพลอยที่ยังทำหน้าไม่สบายใจ จึงยื่นมือมาจับมือเธอใต้โต๊ะเบา ๆ แล้วกระซิบใกล้หู
“ไม่ว่าใครจะพูดอะไร…ฉันก็เลือกเธออยู่ดี”
ประโยคนั้นทำเอาพลอยเผลอยิ้มออกมา แม้จะยังมีความกังวลอยู่ในใจ แต่เธอก็รู้ว่า อย่างน้อย…เธอไม่ได้อยู่เพียงลำพัง
...----------------...
...----------------...
แดดยามบ่ายส่องลอดเข้ามาทางหน้าต่างห้องเรียน อากาศร้อนแต่ก็มีลมอ่อน ๆ พัดเข้ามา ช่วยให้ห้องไม่อบอ้าวจนเกินไป ทุกคนเพิ่งเลิกเรียนวิชาสุดท้าย ใบหน้าสะลึมสะลือแสดงออกมาชัดว่าเหนื่อยกันทั้งวัน
“เฮ้อ…เหนื่อยจริง ๆ เลย วันนี้งานเยอะชะมัด” ฮ่องเต้บ่นพลางยกแขนขึ้นพาดพนักเก้าอี้
“ก็ยังดีกว่าคาบเลขเมื่อเช้าแหละ ฉันยังปวดหัวไม่หายเลยนะ” กอหญ้ายกมือขึ้นกุมขมับ แต่ยังยิ้มตาเป็นประกาย
ลีโอหัวเราะเบา ๆ หันไปแหย่ทันที “ถ้างงจริง ๆ เดี๋ยวฉันติวให้เอง ติวดี ๆ ด้วยนะ ไม่คิดค่าตัวด้วย”
กอหญ้ามองเขาแล้วกลั้วหัวเราะ “พูดแบบนี้กับทุกคนหรือเปล่า?”
“ไม่หรอก เฉพาะเธอเท่านั้นแหละ” ลีโอกระพริบตาข้างหนึ่งกวน ๆ
เสียงหัวเราะแทรกขึ้นมาในกลุ่มอย่างออกรส
พลอยนั่งเงียบ ๆ อยู่ข้าง ๆ เมฆ ก้มหน้าจัดสมุดกับดินสอเรียงเป็นระเบียบ เมฆที่นั่งเอนหลังอย่างสบาย ๆ เหลือบมองเธอ ก่อนจะเอื้อมไปหยิบยางลบที่วางข้างมือพลอยไปหมุนเล่น
“เมฆ คืนมานะ เดี๋ยวก็หายหรอก” พลอยหันมาเอ่ยเสียงเบา
“ฉันก็ไม่ได้จะทำหายนี่นา แค่ยืมหมุนแก้เซ็งเฉย ๆ” เขาตอบพลางหัวเราะในคอ แล้วโยนยางลบกลับลงโต๊ะตรงหน้าเธออย่างแม่นยำ
พลอยถอนหายใจ “เด็กนักบอลนี่ซนกันทุกคนเลยหรือไงนะ”
“ก็ไม่ทุกคนหรอกมั้ง” เมฆตอบกวน ๆ พลางเอนตัวเข้ามาใกล้กระซิบ “แต่ฉันเป็นกรณีพิเศษ”
พลอยเผลอสะดุ้งนิดหน่อย หน้าเริ่มแดง รีบก้มลงกับหนังสือทันที
ลีน่าที่นั่งข้าง ๆ พลอยรีบชี้หน้าแล้วพูดขึ้น “โอ้ยย ทำไมต้องก้มมาพูดใกล้ขนาดนั้นด้วยเนี่ย?”
ฮ่องเต้โห่ตาม “ใช่ ๆ น่าสงสัยมากนะครับ!”
เมฆหัวเราะออกมา “ก็พลอยนั่งข้างฉัน จะให้พูดดัง ๆ รบกวนห้องทั้งห้องหรือไง”
คำตอบง่าย ๆ แต่กลับทำเอาทุกคนยิ่งแซวกันเสียงดัง บางคนทำท่าจับผิด บางคนหัวเราะคิกคัก พลอยได้แต่ปิดปากเงียบ ก้มหน้าจนผมปรกแก้มแดงระเรื่อ
เอ๋ยที่กำลังวาดรูปอยู่เงยหน้าขึ้นพอดีแล้วพูดเสียงเรียบ
“เวลาเมฆมองพลอย ฉันว่าตามันต่างออกไปนะ”
“ต่างยังไง?” เรนถามสั้น ๆ
เอ๋ยยักไหล่ “ไม่รู้สิ แต่ในรูปฉัน มันชัดมาก… เหมือนมีเส้นที่เชื่อมถึงกัน”
ทุกคนเงียบไปชั่วครู่ ก่อนที่ฮ่องเต้จะหัวเราะดังลั่น “โอ๊ยย พูดซะโรแมนติกเชียว!”
แต่พลอยกลับใจเต้นแรงจนแทบไม่เป็นตัวของตัวเอง เธอรีบเก็บสมุดลงกระเป๋าเหมือนหาทางเลี่ยงสายตาของทุกคน
เมฆนั่งมองเธออยู่เงียบ ๆ แค่รอยยิ้มอ่อนโยนที่มุมปากก็บอกได้ว่า…
เขาไม่เคยเห็นใครสำคัญไปกว่าพลอยเลย
...----------------...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
