...อารัมภบท...

ธันย์ผู้ที่มองเห็นสิ่งลี้ลับได้ตั้งแต่เกิดและเพราะตัวเขาเป็นถึงลูกหลานของตระกูลขุนนางในสมัยร.3 โดยที่ตระกูลเขานั้นไม่ได้มีเรื่องเกี่ยวกับสิ่งลี้ลับตั้งแต่แรกแต่มันเกิดขึ้นเมื่อสมัยร.4 เป็นเพราะผู้นำตระกูลในตอนนั้นไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้และดันมีคนตายด้วยนํ้ามือของเขาเอง

ธันย์และริชนั้นเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ประถมเพราะว่าธันย์นั้นได้ย้ายมาเรียนที่โรงเรียนวัดแถวบ้านของตนตอนอยู่กำลังขึ้นประถมศึกษาปีที่ 2 ตอนได้อายุครบ 9 ขวบ เหตุผลที่ธันย์ย้ายโรงเรียนก็เพราะว่าตนนั้นมักชอบพูดคนเดียวหรือไม่ก็ชอบพูดกับคนอื่นแปลกๆทำให้ธันย์ไหนตอนอายุ 8 ขวบไม่มีเพื่อนเลยสักคนเดียว

เมื่อธันย์ได้อายุครบ 9 ขวบ ก็ได้ทำการย้ายโรงเรียนเพราะทางบ้านกลัวธันย์จะเหงาและกลัวว่าจะเป็นซึมเศร้าเพราะการไม่มีเพื่อน

เมื่อได้ย้ายโรงเรียนใหม่มาแล้วธันย์ก็กลัวว่าตัวเองนั้นจะไม่มีเพื่อนเหมือนอย่างที่เคยเป็นแต่จนกระทั้งมาเจอกับริชที่เป็นถึงลูกหลานเศรษฐีที่เป็นคนชอบพูดชอบจาเอาเป็นมากๆและไม่สนใจว่าคนอื่นจะมองธันย์เป็นคนยังไง

พอธันย์ได้เข้าเรียนในชั้นประถมศึกษาปีที่ 2 ก็ได้คนอย่างริชค่อยแนะนำเรื่องต่างๆในโรงเรียนจนทั้ง 2คนสนิทกันไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ ม.ต้นจนถึงม.ปลายริชก็ตามธันย์ไปเรียนด้วยขนาดที่ว่าตัวติดกันไม่ห่าง

ธันย์และริชเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยแม่โจ้และเป็นถึงรุ่นพี่ที่มีดีทั้งการเรียนและกีฬาอีกด้วย ทั้ง 2 คนร่วมสุขร่วมทุกข์ด้วยกันมาตั้งแต่ประถม

ริชชอบทำตัวเหมือนเด็กไม่รู้จักโตทำเอาเพื่อนสนิทอย่างธันย์ต้องดูแลและค่อยห่วงอยู่เสมอ เหมือนกับเรื่องเมื่อทั้งคู่อยู่ปี 2 ได้เกิดการทะเลาะวิวาทที่มหาวิทยาลัยตอนวันรับน้องเหตุเพราะบังเอิญเดินชนไฟและต่อยหน้าไฟ ไฟคู่อริของตนตั้งแต่ประถม

มาวันหนึ่งก่อนที่คนทั้งคู่จะอายุครบ 25 ปีบริบูรณ์ ได้เกิดเรื่องต่างๆมากมาย ทั้งอุบัติเหตุ จมน้ำหรือจะโดนผีเอาไปอยู่ด้วยแต่ก็รอดมาได้

ทั้งคู่ต้องมาเจอเรื่องที่น่ากลัวกว่าโดนผีหลอกเหมือนครั้งที่ผ่านมาแต่เรื่องนี้เกิดขึ้นที่ทั้งคู่ได้ไปทำกิจกรรมที่เขาใหญ่ที่มีตำนานมากมายและการสูญเสียครั้งใหญ่เป็นเพราะไปเจอสิ่งที่ไม่ควรจะเจอ

แล้วธันย์ก็ต้องเสียคนรอบข้างไปที่ละคนอย่างปริศนาเพราะคนที่ต้องการตัวธันย์ไปตั้งแต่แรกเห็นแต่กลับเอาไปไม่ได้เพราะมีคนที่ค่อยคุ้มกันธันย์และคนที่ต้องการเอาตัวธันย์ไปตั้งนานแล้ว

เมื่อริชนั้นรู้จักพ่อครูที่สามารถช่วยคนทั้งสองได้ แต่พอไปถึงเขาคนนั้นกลับปฎิเสธที่จะช่วยเหลือโดยเขาคนนั้นให้เหตุผลมาว่า “กูไม่มีเหตุจำเป็นต้องช่วยมึง”

ตอนนั้นไฟและเพื่อนๆได้เข้าไปไหนป่าตอนกลางคืนแต่ต้องกลับออกมาได้แค่ร่างที่ไร้วิญญาณ คนที่รอดคนเดียวก็คือไฟแต่กลับกลายต้องมาเป็นคนบ้าที่พูดไม่รู้เรื่อง

...บทที่ ๑...

..._________________________________________...

“สัพเพ สัตตา สัพเพ ปาณา สัพเพ ภูตา สัพเพ โอปาติกา สัพเพ อุปปันนิกา...สั..พ..กา.

“ไอธันย์”

เสียงของเพื่อนอย่างริชที่กำลังเรียกธันย์เพื่อให้ลงมาจากบ้านได้แล้วเพราะอีกไม่นานจะเป็นวันที่ทั้งคู่ต้องกลับไปที่มหาวิทยาลัยก่อน 2 สัปดาห์เพื่อเตรียมตัวกับพิธีรับน้องปี.1 ที่กำลังจะเข้ามาศึกษาในคณะแห่งนี้ โดยที่ทั้งคู่เป็นรุ่นพี่ที่น่านับถือ(ตรงไหน)เลยจำเป็นต้องเป็นคนดูแลกิจกรรมพิธีรับน้องนี้ขึ้นมา

“อะไร! รอแป๊บนึง กำลังเสร็จแล้ว”

“รีบลงมาา คนเขากำลังรอ”

“มาแล้ว ขยันเรียกมากนะมึง”

“เออ ก็คนมันรีบจะให้ทำไงละเฮ้ย!”

เมื่อเก็บข้าวของสัมภาระเสร็จ ธันย์ก็รีบวิ่งลงมาหาริชทันที่ โดยกลัวกว่าจะช้าไปกว่านี้จะโดนเพื่อนอย่างไอริชบ่นได้ธันย์เลยวิ่งลงมาอย่างเร็วทำเอาให้ตกใจ

“อะไรๆ ไอธันย์ มึงวิ่งลงมาทำไหม”

ตึง ตึง ตึง

เสียงวิ่งของธันย์ทำให้เพื่อนถามอย่างตกใจว่าเพื่อนของตนนั้นทำไมถึงรีบร้อนนักกลัวว่าเพื่อนจะเจอสิ่งที่น่ากลัวเข้าให้ไม่ทันไรธันย์ก็วิ่งมาถึงด้านล่างโดยมีเสียงหอบตามมา

แฮก แฮก แฮก

“ไอธันย์มึงจะรีบอะไรขนาดนั้น”

“เอ้า? ก็บอกเองนิว่ามึงรีบ กูเลยวิ่งลงมา”

“มึงบ้าเปล่าธันย์ เดียวก็ตกบันไดตายห่าหรอกมึง”

“กูไม่ตกบันไดละกัน มึงก็เห็นนิว่ากูไม่ตกบันได”

“ถ้าตกบันไดขึ้นมากูจะขำให้แต่ถ้าไม่ตกเดี๋ยวกูทีบมึงเอง”

“มึงกล้าก็ลองดูดิ!”

เสียงของธันย์ที่กำลังเถียงกับริช ดังถึงหน้าบ้านจนชาวบ้านคิดว่าเกิดเรื่องขึ้นและแม่ของธันย์ก็ได้เดินเข้ามาดูคนทั้ง2ที่กำลังถงเถียงกันไปมาแต่แล้วกลับกลายเป็นริชที่กำลังโดนบ่นชะเองธันย์ก็บ่นโดยไม่เว้นช่องไฟให้ริชพูดเลยสักคำ ทำให้เจ้าตัวทำหน้าบูดบึ้งเหมือนลูกหมา

“เกิดหยังขึ้นนิ เป็นหยังเสียงคือดังคักแท้ ”

(เกิดอะไรขึ้น ทำไหมเสียงดังจัง)

“บ่มีหยังดอกแม่ แค่จ่มบักริชซรือๆเนี่ยล้า”

(ไม่มีอะไรหรอกแม่ แค่บ่นไอริชเฉยๆเนื่ยแหละ)

พูดจบธันย์ก็หันมาบอกกับริชให้ไปขึ้นรถได้แล้วเดี๋ยวจะไปสายทั้งๆที่ริชนั้นทำหน้าบูดบึ้งใส่ธันย์ ธันย์ก็ไม่ได้สนใจเพื่อนตัวเองสักเท่าไหร่เพราะริชจะโดนบ่นเป็นประจำอยู่แล้วโดยที่เจ้าตัวไม่ค่อยซํ้านึกผิดสักเลยโดนธันย์บ่นอยู่ตลอด

โดยรถที่ทั้ง 2 ขึ้นไปนั้นเป็นรถของทางบ้านริช เป็นรถครอบครัวสี่ประตูด้านในเป็นเบาะสามารถปรับเอนตัวนอนลงได้

“ไอธันย์ ถึงแล้วบอกกูด้วย”

“ไม่อะ กูจะนอนเพราะต้องตื่นเช้ามาจัดกระเป่าเนี่ย”

“กูบอกมึงแล้วนิให้จัดตั้งแต่เมื่อวาน”

“ก็กูมั่วแต่ตีป้อมอะ”

“แล้วใครให้เล่นละ”

“กูเล่นเองกูไม่คุยกับมึงละ กูจะนอน”

เอ้า!

พูดจบธันย์ก็เอนตัวนอนทันที่โดยทำเป็นหูทวนลมไม่ฟังสิ่งที่เพื่อนตัวเองกำลังจะพูด

เฮ้อ~ เสียงถอนหายใจของริชนั้นบ่งบอกความเหนื่อยใจที่มีต่อให้ธันย์ที่เป็นเพื่อนสนิทของตน

เอี๊อดดด

เสียงเบรกกะทันหันของรถทำให้ทั้งคู่ที่กำลังนอนพักผ่อนได้สะดุ้งตื่นขึ้นมา เหมือนกับว่ามีตัวอะไรวิ่งตัดหน้ารถมาอย่างเร็ว

“เชี้ย!เกิดอะไรขึ้นนิริช”

“ไม่รู้วะ มีอะไรตัดหน้ารถเปล่า”

ต่างคนก็ต่างตกใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น

“ลุงสม เป็นหยังถึงเบรกจังซั่น”

(ลุงสม เป็นอะไรถึงเบรกอย่างงั้น)

“มันมีแม่หญิงวิ่งตัดหน้ารถนี้แมะ ข่อยเลยเบรกจังซั่นนะบักธันย์”

(มันมีผู้หญิงวิ่งตัดหน้ารถนี้ไง ผมเลยเบรกแบบนั้นนะไอธันย์)

ทั้งคู่ก็ต่างตกใจกลัวว่าหญิงสาวที่ลุงนั้นพูดมาจะได้รับบาดเจ็บหรือไม่ ทั้ง 2คนเลยตัดสิ้นใจลงจากรถเพื่อไปดูอาการแต่แล้วข้างหน้ากลับเป็นแค่ถนนว่างๆที่นานๆที่จะมีรถขับผ่านแม้แต่คนเดินไปมาก็ไม่ค่อยจะได้เห็นเลย

“เอาแล้วไง กูว่าละทำไมถึงได้กลิ่นตุๆมาสักพักหนึ่งละ ”

สิ่งที่ธันย์ได้พูดออกมาทำให้ริชและลุงสมนั้นตกใจพอสมควรว่ากลิ่นที่ธันย์ได้กลิ่นนั้นคือกลิ่นอะไรกันแน่

“ไอธันย์ ที่มึงพูดมามันคืออะไร ใช่ไอนั้นใช่ไหม”

“เอ่อ ก็นั้นแหละที่กูจะพูดเอาไว้ค่อยคุยไปก่อนเดียวมันจะเย็น”

“มึงสัญญานะว่าจะเล่าให้กูฟัง”

“เอ่อนะ กูสัญญา”

ธันย์ตัดจบโดยการสัญญาไปแบบนั้นเพราะรู้ดีว่าริชนั้นเป็นคนที่ชอบตื้อมากๆ ถ้าอยากรู้อะไรแล้วต้องได้รู้(ถือว่าเป็นคนน่ารำคาญคนหนึ่งเลยแหละ) ระหว่างการขับรถลุงสมก็ได้ทำการเปลี่ยนบรรยากาศเพราะทั้งธันย์และริชนอนต่อไม่ลงสิ่งที่ลุงสมนั้นได้เปิดระหว่างทางคือ เดอะโกสเรดิโอที่เป็นช่องรายการเล่าเรื่องสยองขวัญที่ผู้ชมทางบ้านนำมาเล่าและตอนที่ลุงสมเปิดคือ เพื่อเธอ

“ลุงสม! เปิดเฮ็ดหยังข่อยย่าน”

“มึงฟังไปเถอะไอริช กูชอบฟังดี”

“ไม่ฟัง กูไม่อยากฟังเว้ยย!”

ทันที่ที่ริชพูดจบก็ได้ทำการหาหูฟังของเจ้าตัวขึ้นมาเพื่อเปิดเพลงกลบเกลื่อนเรื่องเล่าที่กำลังได้ยินต่างจากธันย์ที่ดูเหมือนจะชอบและก็ชินกับเรื่องแบบนี้มาตั้งแต่เด็กไม่ทันไรก็ถึงตัวเมืองเชียงใหม่ก่อนจะถึงหอพักของตัวเองก็ได้ทำการแวะปั๊มเพื่อหาอะไรกินตามภาษาคนหิว

“กูเมื่อยจะตายละไอธันย์”

“เอาเถอะเดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำก่อน”

“เอ่อๆ มึงจะเอาอะไรไหมกูจะเข้าเซเว่น”

“กูเอาอเมริกาโนเย็นหวานน้อยกับเซนวิชผักโขมละกัน มึงจ่ายนะริช”

“กูอีกละ อะไรก็กูจริงๆ”

พูดจบธันย์ก็ได้หันหลังหนีเพื่อนเพื่อไปเข้าห้องนํ้าเพราะเจ้าตัวจะอั้นไม่ไหวแล้วมั่วแต่คุยกับริช

ฮือออ

เสียงพ่นลมหายใจของธันย์ทำให้รู้เลยว่าได้ปลดปล่อยมันออกมาอย่างสบายใจ

“เฮ้ยน้อง! ใหญ่ดีนิ”

“ห้ะ? ครับพี่ว่าไงนะ”

“ก็พี่บอกว่าใหญ่ดีนิ ไม่ได้ยินเหรอ”

“เอ่อ ขอบคุณครับ แต่คงใหญ่สู้เท่าพี่ไม่ได้หรอกครับ ของพี่ใหญ่กว่าตั้งเยอะ 55”

พูดจบธันย์ก็รีบรูดซิปกางเกงขึ้นมาทันที่และรีบเดินออกมาโดยไม่สนใจว่าเขาจะพูดอะไรต่อแล้วตรงดิ่งไปทางที่ริชกำลังนั่งกินไอติมอยู่หน้าเซเว่นอย่างสบายใจ

“อ้าวธันย์ มึงรีบจังวะอย่างกับเจอผี”

“เอ่อ กูเจอ”

“อีกละที่นี่เป็นแบบไหน”

“ก็แม่ง.อย่างงี้เว้ย..”

ธันย์ที่กำลังเล่าเรื่องที่ตัวเองพึ่งเจอมาตะกี่ทำให้เพื่อนอย่างไอริชหลุดขำออกมาทันที่โดยไม่แยแสธันย์ที่กำลังเล่าให้ฟังอย่างตั้งใจ

5555555

“บ้านะไอธันย์ กูเหลือจะเชื่อ”

“มึงต้องเชื่อดิ ตอนกูเห็นเขานะกูแทบวิ่ง หน้าตาแม่งน่ากลัวเกิน”

“หนักกว่านี้ก็เคยเจอมาแล้วนิ มึงจะกลัวไร”

“คือมึงไม่เข้าใจกู คือแม่งข้างล่างเขาเละเทะ กูคิดละเสียววาบ ”

สิ่งที่ธันย์พูดออกมาทำให้ริชที่ขำอยู่แล้วยิ่งขำหนักไปมากกว่าเดิมจนเจ้าตัวขำจนท้องแข็งแต่ธันย์ก็มองหน้าเพื่อนของตนและเดินหนี้ขึ้นรถโดยไม่สนใจริชที่กำลังขำจนจะตาย

“มึงขำคนเดียวไปเถอะ กูขึ้นรถละ”

“เฮ้ย! รอกูด้วย ของกินมึง มึงไม่เอาเหรอ”

“กูเอา มึงก็รีบตามมา”

“รอกูด้วยสิเฮ้ยย”

ทันที่ที่พูดไม่ทันจบริชก็หยิบถุงเซเว่นและวิ่งตามธันย์ไปขึ้นรถทันที่เหมือนกลัวเพื่อนจะทิ้งตนไว้

ฮึ ฮึ ฮึ

เสียงหัวเราะที่เยือกเย็นทำเอาให้ธันย์ขนลุกที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ไอธันย์”

“อะไร มึงมีไรว่ามาคนกำลังกินแซนวิชอยู่นิ”

“คือกูเลิกกับน้องเขาแล้วว”

“คนไหน”

“คนไหนเชี้ยไรมึง น้องหวานเว้ย”

“เอ่อน้องหวาน หวานไหนวะ”

“มึงกวนตีนกูใช่ไหมไอธันย์”

“กูเปล่า..อิอิอิ”

พูดไม่ทันจะจบริชก็ได้หยิบขวดน้ำทำท่าจะปาใส่ธันย์ที่กำลังขำอย่างใจจะขาดที่ริชเลิกกับหวานแฟนคนปัจจุบันของเขาโดยเหตุผลที่เลิกกันคือหวานนั้นได้ไปมีคนใหม่เป็นนักศีกษาปีเดียวกันกับทั้งคู่และเป็นถึงคู่อริเก่าของทั้งสองมาตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ก็ยังเกลียดขี้หน้ากันอยู่

“แล้วแม่งเอาใครไม่เอา เอาไอเหี้ยนั้น”

“ไอห่าไฟนะเหรอวะ”

“เอ่อดิ ไอห่านั้นแหละพูดถึงมันแล้วของจะขึ้นวะ”

“มึงสักลายลิงเหรอถึงของจะขึ้นเนี่ย”

“พ่อมึงสิธันย์ เอาดีๆนะมันดีกว่ากูตรงไหน!”

ริชพูดจบธันย์ก็ได้มองไปทางริชโดยที่สายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้าและคิดอยู่สักพักใหญ่จนธันย์พูดออกมาว่า

“ดีกว่ามึงแทบทุกตรงวะ”

“เอ้าไอเหี้ยธันย์! มึงเข้าข้างเพื่อนหน่อยเถอะ”

ริชพูดจบก็ได้เอาขวดนํ้าปาใส่ธันย์ทันที่โดยไม่ให้ธันย์ได้ตั้งตัว

ปัก!

“ไอเหี้ยริช มันเจ็บนะเว้ย!”

“สมละไอธันย์มึงว่ากูเอง”

“ไอเชี้ยนี้แม่ง”

ไม่ทันที่จะให้ธันย์พูด ริชก็ทิ้งตัวนอนทันทีด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดและเศร้าเพราะโดนสาวทิ้งไปมีใหม่เป็นคู่อริของตน

เอี๊อด

ไม่ทันไรก็ถึงหอในที่ริชได้เช่าอยู่กับธันย์ระหว่างที่อยู่เชียงใหม่ตลอดช่วงเปิดเทอมช่วงปิดเทอมทั้งคู่จะกลับบ้านเพื่อไปหาครอบครัว

“ริชมึงตื่นเพื่อน ถึงแล้วเนี่ย”

“หืออ อะรายย”

“ถึงแล้วเว้ย ลง!”

“เคๆ ”

เฮ่อออ

เมื่อทั้งคู่ลงจากรถลุงสมก็ได้ยกกระเป๋าทั้ง 2 คนลงมาให้และกล่าวบอกลาเตรียมขึ้นรถ

“เอาอีหล่า กระเป๋า”

(เอาลูกกระเป๋า)

“ขอบใจหลายๆลุง”

(ขอบคุณมากๆครับลุง)

“เอ่อๆ ลุงไปละเด้อ”

(เอ่อๆ ลุงไปละนะ)

กล่าวจบลุงสมก็ปิดท้ายรถและเตรียมตัวขับรถกลับบ้าน

“ขับรถดีๆนะครับลุง”

ธันย์ได้บอกกับลุงสมผู้เป็นคนขับรถมาส่ง

“ปะธันย์ขึ้นห้อง”

ทั้งคู่ก็ได้ลากกระเป๋าของตัวขึ้นห้อง ห้องที่ทั้งคู่อยู่เป็นห้องที่ต้องนอนรวมเพราะว่าเป็นหอในและมันใกล้มหาลัยดีแต่ริชก็ได้ทำการเช่าทั้งห้องอยู่กันแค่2คนเท่านั้นห้องก็ไม่ได้ใหญ่จนเกินไปห้องของทั้งคู่อยู่ชั้นที่ 4 ฝังตรงข้ามกับลิฟท์ถัดไป 3 ห้อง เลขห้อง 413/16

“เมื่อยเป็นบ้าอะ”

“มึงยังจะเมื่อยอีกเหรอริช”

“แล้วมันทำไหม”

“ช่างเถอะขี้เกียจเถียงกับมึงละ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องไปมหาลัยอีก กูจะไปพักผ่อนหน่อย”

“เรื่องของมึงเถอะ”

พอธันย์กับริชคุยกันเสร็จก็เดินออกมาจากลิฟท์และตรงไปที่ห้องแล้วแยกย้ายกันอาบนํ้าและเข้านอนทันที่

“หลับ..ฝั..น...ดีนะ...น้อ..ง...รั..ก.”

“...”

“ถอดสร้อยเมื่อไรแก..เจ.อ..ดี..แ.น่”

“...”

“มึงไม่มีสิทธิ์ทำอะไรกับน้องกู”

“ทำไหมกูจะทำมันไม่ได้มันเป็นคนฆ่ากู กูจะเอาไปอยู่ด้วย”

“กูไม่ให้เอ.า.ไ..ไป..”

...________________________________________...

...****************...

^^^ธันย์กล่าว : ไม่นะพรุ่งนี้อ๊ากกก เหนื่อยเว้ยยยย^^^

^^^>ถึงผมจะหยาบคายแต่ผมนิสัยดีนะ<^^^

นข : ใครฆ่าใครนะ เกิดไรขึ้นกับบ้านนี้กันแน่เนี่ย

คำเตือน

เนื้อหาดั้งต่อไปนี้ไม่ควรลอกเลียนแบบเด็ดขาดอาจจะมีการทำรายร่างกาย ความรุนแรง คำพูดที่ไม่เหมาะสมสำหรับช่วงอายุ ยังไม่เกิน 15ปี คำหยาบคายมากมาย และเนื้อหากล่าวถึง การมองเห็นผี สิ่งลี้ลับ ประเพณี ตำนาน วิญญาณ การล้างแค้น สิ่งที่ไม่ควรลบหลู่

! ประกาศ !

ช่วงเวลาการอัพดวงใจองค์คริษฐ์

ทุกวันอาทิตย์ เวลา 19:00 น.

หรือ

ทุกวันเสาร์ เวลา 19:00 น.

สัปดาห์ละ 1 ตอน