... { วันที่ 1 }...

 [ ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ] เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ตัวผมพยายามเอื้อมมือไปปิดแต่ดันตกเตียงแทน [ โอย... ] ผมพยุงตัวเองขึ้นมาพร้อมเดินออกไปเปิดหน้าต่าง ออกไปสูดอากาศยามเช้าที่สดใส

    เมืองเล็กๆแห่งนี้เป็นเพียงความทรงจำที่เลือนรางวันเก่าๆที่น่าคิดถึง แต่ตอนนี้ทำได้แค่เพียงอาศัยอยู่ในอพาร์ทเม้นท์เก่าๆ ผมเดินไปส่องกระจกตัวเองที่หน้าห้องน้ำ [ซ่า..] เสียงน้ำไหลออกมาจากก๊อก เมื่อมองไปที่หน้ากระจก เริ่มเห็นภาพแปลกๆปรากฏขึ้นมาให้เห็น......

จิน : ไม่...มันคงเป็นแค่ภาพหลอนเองแหละน่า..// กังวล.

จิน : ถึงเวลาแล้วที่ต้องไปพาร์ทไทม์หรอเนี่ย...เฮ้อ

  [ แอ๊ด ] เสียงประตูเปิดออก แต่ตรงหน้าโถงทางเดินกลับมืดสนิท ผมหันซ้ายและขวาตรงทางเดิน กลับไร้วี่แววของเสียงผู้คนได้แต่ ฝืนตัวเองแล้วเดินออกจากห้องมุ่งหน้าไปยังที่ทำงานต่อ....

[ เวลา 05.45 น. ] เวลาเลิกงาน ผมเดินไปยังที่ห้อง แม้ว่ามีไฟข้างทางที่สว่าง แต่เส้นทางกลับห้องก็เปลี่ยวเช่นกัน ผมไม่สนรอบข้างว่าจะมีอะไรออกมา ทำให้ผมตกใจหรอก....

 ( ฉัวะ ฉึก ) มีเสียงโดนฟันอยู่ในซอยมืดๆ ผมรีบวิ่งไปจากตรงนี้และไม่สนใจเสียงนั่น

...{ วันที่ 2 }...

[ ตูมมม!! ] เสียงระเบิดดังขึ้นกระทันหัน ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาแล้วคว้าไปจับมือถือ มีข้อความเด้งขึ้นมาเป็นรูปฉุกเฉินและมีข้อความทิ้งท้ายว่า...

     [....นี่คือกรณีฉุกเฉิน..ขอย้ำขอให้ท่านอพยพออกจากเมืองและไปยังศูนย์อพยพทันที มีเรื่องเหตุฉุกเฉิน ขอย้ำ...]

   เมื่อผมอ่านข้อความนี้เสร็จ ผมไม่เชื่อข้อความนี้แล้วเดินออกไปดูตรงหน้าต่าง และนั่นทำให้เห็นสีหน้าความสิ้นหวังของผู้คนที่อยู่ข้างนอกนั่น....มีรถทหารหุ้มเกราะสามคันขับผ่านไปและรถถังอีกสองคันที่กำลังโดนตัวอะไรบางอย่างโจมตี

 ทันใดนั้นเองก็มีเสียงประหลาดกำลังข่วนอยู่หน้าห้องผม...ผมรีบลากตู้เย็นไปขวางทางไว้ก่อน แล้วรีบคว้ากระเป๋ากับมีดออกไป แต่จะออกทางประตูไม่ได้ต้องไปทางหน้าต่างแทน แถมสูงสามชั้นจากพื้นอีก

  แต่ไม่มีทางเลือกแล้วละ.....( แกร๊ง ) ผมเหยียบลงไปที่บันไดเหล็กเก่าๆ ผมหันไปดูที่ประตูที่ขวางเอาไว้ก็พังลง ผมพยายามปีนลงให้เร็วที่สุด ทันใดนั้นเองก็มีเสียงลมหายใจอยู่บนหัวผม

เมื่อผมเงยหน้าขึ้นไปดู..สัตว์ประหลาดตัวนั่นทำให้ผมตัวสั่นไม่ขยับไปไหน มีแต่ความกลัวที่เข้าครอบคลุมจิตใจ ก่อนที่จะโดนมันกัดหัว ผมก็ปล่อยมือออกจากบันไดแล้วร่วงลงไปนอนสลบอยูุ่ข้างล่าง ผมได้สบตากับมันและภาพมันเริ่มหายไปต่อหน้าต่อตา...

...{ วันที่ 3 }...

   ( โอย.. ) ผมตื่นขึ้นหลังจากที่ตกลงมาจากชั้นสามของอะพาร์ทเม้นท์ ผมลุกขึ้นยืนและมองไปรอบๆ กลับมีเพียงแต่รอยเลือดเปรอะเต็มถนนและในซอย

พยายามเดินหลีกเลี่ยงตรงที่โล่งเกินไป ตอนนี้ตัวผมได้รับบาดเจ็ดที่หัวเล็กน้อยกับข้อเท้า ผมเปิดแผนที่ในมือถือแต่กลับไม่มีสัญญาณสักนิด

ผมเดินออกจากตรงนี้และเดินตรงไปยังที่ร้านทำงานของผมเผื่อจะมีผู้รอดชีวิตสักคนก็ยังดีน่าระหว่างที่เดินไปก็คอยมองรอบๆหาของที่เป็นประโยชน์กับตัวเรา

โดยเฉพาะ " อาวุธปืน " เป็นของป้องกันตัวที่ดีที่สุดแล้วละ แต่จากสภาพของรถถังที่ถูกโจมตีแล้วมันกลับมีเชื้อราเกาะที่ตัวรถถังและมีคนติดเชื้อตายคารถ

[ เฮ้ !! ไอหนุ่มมาหลบทางนี้เร็วเข้า ] เขากวักมือเรียกให้ไปทางนั้น ผมวิ่งเข้าไปหลบและปิดประตูสนิท

?? : เฮ้ ทำไมถึงเดินชิลขนาดนั้นละ? นายไม่รู้หรอว่ามันเกิดอะไรขึ้นน่ะ??

จิน : พอดี..ผมตกลงมาจากชั้นสามเลยหัวกระแทกนิดหน่อยน่ะครับ...

?? : เอานี่ " ยาทา " อย่างน้อยก็รักษาที่หัวนายได้นะ // ยื่นให้.

จิน : ขอบคุณครับ ว่าแต่ทำไมคุณถึงไม่อพยพจากเมืองละ?

?? : ฉันไม่รู้ว่าศูนย์อพยพมันอยู่ที่ไหนไ แต่ที่รู้คือโรงพยาบาลมันระเบิดเฉยเลย..เว้ย

จิน : ... // ( งั้นแสดงว่าที่รพ.ต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ๆ )

?? : แล้วนายละจะไปที่ไหน? ถ้าหาไม่เจอศูนย์อพยพน่ะ

จิน : ผมคงจะตามหาไปเรื่อยๆ จนกว่ามันจะปลอดภัยจริงๆ

?? : งั้นหรอ...อย่างน้อยของที่ฉันจะให้ไปมันคงเป็นประโยชน์กับนายได้นะ เอาไปสิ // ยื่นของมาให้.

...[ แผนที่,ไฟฉาย,ไม้ขีดไฟ,เข็มทิศ ]...

จิน : ขอบคุณครับ..// รับเอาไว้.

?? : ขอให้นายเจอที่ปลอดภัยล่ะนะ ฉันคงไปไม่ได้หรอกมีเรื่องที่ต้องไปทำก่อนน่ะ

จิน : เช่นกันนะ

( พรึ่บ ) ผมกางแผนที่ขึ้นมาเป็นแผนที่ส่วนที่หนึ่งจากภาพที่ขาดไปน่าจะยังคงมีเพิ่มอีก แต่ต้องออกไปตามหาเองเป้าหมายที่จะมุ่งหน้าต่อคือ " เมืองโครอฟ "

      แต่กว่าจะไปถึงเมืองนั้นได้ต้องเตรียมเสบียงมากพอถึงจะเดินไปถึง ผมใช้เวลากับการหาเสบียงก่อนที่จะมุ่งกน้าไปเมืองโครอฟ และนอนหลับพักผ่อนไปอีกหนึ่งวันเพื่อเดินทางไปวันพรุ่งนี้เช้า...

...{ วันที่ 4 }...

     ( หาว... ) หลังจากที่ตื่นขึ้นมาหางตาผมเหลือบไปเห็นสัตว์ประหลาดสีดำที่เดินเพ่นพล่านอยู่ข้างนอกร้าน [ติ๊ง] เสียงข้อความดังเข้ามา ผมคว้ามือถือเปิดขึ้นมาอ่าน

[ พ่อ มีข้อความ 4+ ข้อความ ]

พ่อ : จิน ตอนนี้ลูกได้ไปหลบศูนย์อพยพยัง?

พ่อ : แกคงหาไม่เจอสินะ ให้ไปที่ " เมืองโครอฟ " ที่นั่นจะมีค่าย อพยพอยู่ใกล้ๆน่ะ

พ่อ : พ่อรู้นะว่าลูกอ่านแต่ไม่ยอมตอบข้อความพ่อน่ะ

พ่อ : มีอะไรพ่อจะทักไปหาแล้วกันนะ

      ผมอ่านข้อความเสร็จก็ปิดมือถือลงและคว้ากระเป๋าแล้วออกจากร้านทันที เมื่อคืนลองเปิดหาเส้นทางและเสบียงเรียบร้อยแล้ว แต่จะฝ่าออกไปจากเมืองนี้ รอดรึเปล่า....

  ( อ๊ากก ! ) มีเสียงคนร้องออกมาอย่างทรมาน ผมตามไปดูเสียงนั่นกลับเจอเขาอยู่ในสภาพครึ่งท่อนบนส่วนท่อนล่างถูกกัดขาดออกจากกัน ไส้ในถูกดึง เลือดเต็มถนนและกุญแจรถ

   สภาพศพนอนอยู่กลางถนนและรถทหาร ที่จอดทิ้งไว้ ผมค่อยๆเดินไปที่รถทหารบนรถมีเพียง [ ปืนพก,กล่องกระสุน ] หลังจากที่หยิบไปแล้วก็เช็คจำนวนกระสุนมีอยู่ 18 นัด

  ระหว่างที่เช็คกระสุนมีเสียงระเบิดดังขึ้นอีกครั้งนึง ( ตูมมม ) ผมหันไปมองควันดำขโมงลอยขึ้นให้เห็นจากระยะตรงนี้คาดว่าตรงนั้นคงเป็น " ปั๊มน้ำมัน "

     จู่ๆก็มีเสียงปืนดังขึ้นต่อเนื่อง ผมรีบวิ่งไปตามเสียงเพื่อจะเจอกลุ่มทหารหวังว่าเขาจะพาผมไปยังศูนย์อพยพได้ แต่เมื่อไปถึงกลับเจอซากศพทหารนอนตายเกลื่อน บางก็หัวขาด บางก็เหลือแต่กระดูก ผมได้แต่ยืนมองและอาเจียนออกมา เพราะกลิ่นเลือดที่เหม็นสาบ

( เฮ้...นะ..นายน่ะ ) มีเสียงปริศนาเรียกผมอยู่ด้านหลัง

ทหาร : ทำไมถึงไม่รีบหนีไปละ.... // สภาพกำลังจะตาย

จิน : ผมกำลังจะออกแต่กลับเจอพวกสัตว์ประหลาดเลยต้องคอยหลบซ่อนอยู่น่ะครับ

ทหาร : อย่างงั้นหรอ...ถ้างั้นเอารถไปขับสิ นายต้อง...รอด

จิน : ....หลับให้สบายนะครับ // ยืนไว้อาลัย.

    ผมหยิบกุญแจในกระเป๋าเสื้อของเขาแล้วเดินไปที่รถ แต่ว่ากลับมีเสียงขู่มาจาก " ปั๊มน้ำมัน " รูปร่างของสัตว์ประหลาดมีสำดำคล้ายหมาป่า แต่มีปากที่กว้างรอยยิ้มที่น่ากลัว กำลังวิ่งตรงมาที่ผม ผมรีบขึ้นรถและขับออกจากเมืองนี้ทันที....