สวัสดีครับทุกคนผมไรท์นะครับ>:3

เรื่องนี้อาจจะดูเเปลกๆหน่อยเพราะผมพึ่งหัดเเต่งครั้งเเรก\=-\=

เป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ^^

_____________________________________________________

( เนื้อเรื่องเริ่มๆ สปอยเด้ออันนี้ นะครับ😅☝🏻 )

ห้องประชุมเงียบสงัด เหลือเพียงเสียงลมหายใจของคนสองคนที่ยังไม่ยอมละสายตาออกจากกัน ASEAN นั่งเอนพิงเก้าอี้ สายตาคมแต่มุมปากกลับยกยิ้มอย่างคนรู้ทัน " คุณนี่ชอบจ้องผมแบบนี้ทุกครั้งหลังประชุมเสร็จนะ " เขาเอ่ยแซว น้ำเสียงปนหยอกแต่ดวงตากลับจริงจัง

EU เลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มบาง ๆ " ก็เพราะตอนประชุมคุณเอาแต่ทำหน้าขรึม พอได้เห็นคุณในมุมสบาย ๆ แบบนี้…ผมก็อยากมองให้นานหน่อย " เสียงทุ้มนุ่มทำให้ ASEAN ชะงักไปชั่วขณะ ใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่

มือของ EU เลื่อนมาวางบนโต๊ะ ค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้จนปลายนิ้วเกือบสัมผัสหลังมือของ ASEAN " เราทำงานด้วยกันมาตั้งนาน คุณยังไม่รู้เลยหรือว่าผม… " คำพูดขาดห้วงไปเมื่อ ASEAN เผลอขยับมือหนีเล็กน้อย แต่ก็ไม่ทัน เพราะ EU เอื้อมมาจับไว้เบา ๆ

“ผมแค่อยากบอกว่า…ไม่ว่าประชุมจะตึงเครียดแค่ไหน คุณก็ยังทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นได้เสมอ” ASEAN หัวเราะเบา ๆ พยายามปิดบังแก้มที่เริ่มร้อน “พูดอะไรแบบนี้ เดี๋ยวก็มีคนเข้าใจผิดหรอก”

" แล้วคุณอยากให้ผมพูดให้ชัดเจนกว่านี้ไหมล่ะ? " EU เอียงศีรษะเล็กน้อย สายตาเจ้าเล่ห์ จน ASEAN ต้องหลบตา แต่หัวใจกลับเต้นแรงกว่าเดิมหลายเท่า...

ASEAN เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตา EU อีกครั้ง คราวนี้แววตาไม่ใช่แค่เขิน แต่มีความท้าทายซ่อนอยู่ “แล้วถ้าผมบอกว่า…ผมก็อยากมองคุณเหมือนกันล่ะ”

EU หัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ สายตาไม่ละจากใบหน้าของอีกฝ่าย “งั้นก็ดี…เพราะผมตั้งใจจะทำให้คุณไม่มีทางละสายตาจากผมได้อยู่แล้ว”

บรรยากาศรอบข้างเหมือนจะหยุดหมุน เสียงนาฬิกาที่เดินช้าลง กลายเป็นจังหวะหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ ASEAN พยายามสูดลมหายใจลึกเพื่อเก็บอาการ แต่พอ EU เอื้อมมือมาจัดปกเสื้อให้เบา ๆ ความพยายามทั้งหมดก็พังทลาย

“ประชุมหน้า…ผมขอนั่งข้างคุณได้ไหม” EU เอ่ยถามเสียงนุ่มแต่แฝงความหมายบางอย่าง ASEAN แสร้งทำเสียงขรึมตอบ “คุณจะนั่งตรงไหนก็เรื่องของคุณ…แต่ถ้านั่งข้างผม คุณต้องระวังหน่อย”

“ระวังอะไร?”

ASEAN ยกยิ้มมุมปาก “ระวังหัวใจของคุณเองน่ะสิ”

EU ชะงักเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างจริงใจ… และนั่นคือเสียงหัวเราะที่ ASEAN อยากได้ยินอีกหลายครั้ง

ASEAN ยืนอยู่ริมหน้าต่าง หันหลังให้ EU ที่กำลังยืนจ้องมองอย่างไม่วางตา “คุณทำให้ผมโกรธนะ รู้ไหม?” น้ำเสียงเคร่งขรึมแต่แฝงความเจ็บปวด

EU ก้าวเข้ามาใกล้ ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล “ผมไม่ได้ตั้งใจให้คุณรู้สึกแบบนั้น”

“แล้วทำไมคุณถึงไม่บอกกันตรง ๆ?” ASEAN หันกลับมา แววตาเปลี่ยนจากเจ็บปวดเป็นท้าทาย “คุณรู้ว่าผมเกลียดความไม่แน่นอน”

EU ยกมือขึ้นลูบศีรษะตัวเองเบา ๆ “ผมก็เกลียดเหมือนกัน…แต่บางครั้งผมก็กลัวว่าคุณจะไม่เข้าใจผม”

ความเงียบเกิดขึ้น ก่อน ASEAN จะละสายตาลง “งั้นก็เริ่มต้นใหม่เถอะ”

EU ยิ้มบาง ๆ แล้วจับมือ ASEAN “ผมจะไม่ทำให้คุณต้องโกรธอีกแล้ว”

ASEAN หัวเราะเบา ๆ “ถ้าคุณทำ ผมจะตีคุณจริง ๆ นะ”

ทั้งคู่หัวเราะพร้อมกัน ความตึงเครียดคลายลง เหลือไว้เพียงความอบอุ่นที่เริ่มก่อตัวขึ้นระหว่างพวกเขา

----

EU ค่อย ๆ ดึงมือ ASEAN ให้เข้าใกล้มากขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาแฝงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “งั้นถ้าผมทำให้คุณโกรธอีก คุณจะให้อภัยง่าย ๆ อย่างนี้ไหม?”

ASEAN เบ้ปากนิด ๆ แต่กลับยิ้มอ่อน “ก็ต้องดูว่าคุณจะง้อผมเก่งแค่ไหนด้วยสิ”

“ง้อเก่งเหรอ? งั้นรอดูแล้วกัน” EU โน้มใบหน้าลงมาช้า ๆ ใกล้จนแทบจะได้สัมผัสลมหายใจของกันและกัน

ASEAN กลั้นใจไม่ให้ถอย หน้าร้อนผ่าวแต่ก็ยิ้มอย่างเขิน ๆ “นี่คุณ...อย่าทำให้ผ-- อ่ะ- ”

“เป้าหมายผมเลยล่ะ” EU กระซิบเสียงต่ำ ก่อนจะค่อย ๆ ประทับริมฝีปากลงบนแก้มของ ASEAN อย่างนุ่มนวล

ASEAN หลับตาลงรับความรู้สึกนั้น ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ “ถ้างั้น...ประชุมหน้าคุณต้องทำแบบนี้อีกนะ”

EU หัวเราะเบา ๆ “ถือเป็นข้อตกลง”

ทั้งคู่ยิ้มและสบตากัน ราวกับไม่มีอะไรจะสำคัญไปกว่าช่วงเวลานี้อีกแล้ว

ASEAN ค่อย ๆ เลื่อนมือขึ้นแตะที่แก้มของ EU อย่างละเมียดละไม “รู้ไหม...เวลาคุณทำแบบนี้ ผมรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบมันหยุดหมุน”

EU ยิ้มหวาน ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาใกล้กว่าเดิม มืออีกข้างลูบไล้เส้นผมของ ASEAN อย่างแผ่วเบา “และผมก็อยากให้โลกของเราหยุดหมุนแบบนี้ไปนาน ๆ”

สายตาของทั้งสองประกบกันอย่างลึกซึ้ง ราวกับไม่มีอะไรจะสำคัญไปกว่ากันและกันในตอนนี้

“ผมไม่ได้หวั่นไหวง่าย ๆ นะ แต่กับคุณ...มันแตกต่าง” ASEAN พูดด้วยเสียงเบา แต่เต็มไปด้วยความจริงใจ

EU หัวเราะเบา ๆ “นั่นแหละที่ทำให้ผมอยากอยู่ใกล้คุณมากขึ้นเรื่อย ๆ”

แล้วในที่สุด ริมฝีปากของทั้งคู่ก็ประสานกันอย่างนุ่มนวลและอบอุ่น ท่ามกลางความเงียบสงัดที่เต็มไปด้วยความหมาย

---