ยอมให้เธอคนเดียว (Don’T Underestimate My Glasses)
เธอใช้ ฉันยอม…แต่ไม่ฟรีนะ
เสียงเปิดประตูห้องเรียนกลางอากาศบ่ายคล้อยทำให้คนในห้องหันไปมอง หนุ่มแว่นในชุดนักศึกษาเรียบร้อยเดินเข้ามาอย่างไม่สะทกสะท้าน แว่นกรอบบางบังดวงตาคมที่ทอดมองเพื่อนร่วมชั้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย
?
นักศึกษาใหม่เหรอ? ไปนั่งตรงหลังพริ้มแล้วกัน//ไม่ได้เงยหน้า
ณภัทร ศิริไพศาล เดินไปยังที่นั่งหลังหญิงสาวเจ้าของชื่อ “พริ้ม” ที่กำลังเอนหลังเอกเขนก มือหนึ่งหมุนปากกาหมึกซึมเล่น อีกมือเลื่อนโทรศัพท์อย่างไร้แยแส เขาวางกระเป๋าลงอย่างเงียบเชียบ และทิ้งตัวนั่งโดยไม่เอ่ยคำ
?
พริ้ม งานนี้ให้ทำรายงานคู่ หัวข้อเดิมนะ ส่งอาทิตย์หน้า//พูดเสร็จก็เดินออกไป
พริ้มหมุนเก้าอี้กึ่งหันกลับมาทางเขา มุมปากยกยิ้มอย่างคนรู้งาน
พริ้ม 🐰
ดีเลย ภัทร พอดีฉันไม่ว่างอะ งานฉันฝากนะ~//เสียงหวานแต่สายตาคือคำสั่ง
ภัทรเงยหน้าขึ้นสบตาเธอผ่านเลนส์แว่น ก่อนจะยกยิ้มบางๆ ตอบกลับเสียงเรียบไร้อารมณ์
ภัทร 🐯
ครับ เดี๋ยวจัดให้…แต่รบกวนเธอเปิดคิวว่างสักสองชั่วโมงด้วยนะ ฉันจะให้เธอเป็นคนอ่านรายงานให้ฟังทีหลัง
พริ้ม 🐰
หา? ฉัน?//เลิกคิ้ว ริมฝีปากคลี่ยิ้มท้าทาย
พริ้ม 🐰
ฉันไม่ว่างนะ งานเยอะจะตาย
ภัทร 🐯
ก็เธอเลือกจะฝากฉันทำเองนี่ครับ
ภัทรตอบหน้าตาย ก่อนจะก้มหน้าก้มตาหยิบโน้ตบุ๊คออกมาเปิดไฟล์
ภัทร 🐯
อย่าห่วงครับ งานเสร็จแน่…แต่ว่า ฉันชอบคนตรวจงานให้ฉันละเอียดหน่อย
พริ้มชะงักไปเล็กน้อย สายตาหรี่ลงมองคนที่ดูเหมือนจะ ‘ยอม’ เธออย่างไม่มีข้อแม้ แต่กลับวางกับดักบางอย่างไว้ใต้ประโยคธรรมดานั่น
พริ้ม 🐰
หึ…ฉลาดใช้ได้นี่//พึมพัมก่อนยักไหล่
พริ้ม 🐰
โอเค๊~ จะตรวจให้ก็ได้
ภัทรไม่พูดอะไรอีก นอกจากแอบยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะก้มหน้าพิมพ์งานต่อ
เธอบอกให้ฉันทำ แต่ฉันเลือกให้เธอช่วย
กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ กับเสียงเล็บเคาะโต๊ะดังขึ้นเบาๆ ในห้องเรียนว่างเปล่า พริ้มนั่งไขว่ห้างอย่างสวย ท้าวคางมองหน้าจอรายงานที่เพิ่งเขียนเสร็จด้วยสีหน้า ‘เหมือนจะใส่ใจ’ แต่ในหัวคิดเรื่องคิวลูกค้าสักพรุ่งนี้
พริ้ม 🐰
อืม…เขียนดีนะ//พึมพัม
พริ้ม 🐰
ไม่เสียแรงที่ใช้ให้ทำน่ะ
ภัทรเพียงยกยิ้มบาง ๆ ไม่พูดอะไร เขาปิดโน้ตบุ๊กอย่างสุภาพ แต่แววตาภายใต้กรอบแว่นนั่นกลับไม่เหมือนคนโดนใช้งานเลยแม้แต่นิด
ภัทร 🐯
แล้วตกลง เธอว่างเมื่อไหร่?
ภัทร 🐯
ก็ตอนตรวจงานให้ฉันไง
ภัทรตอบเรียบๆ ก่อนจะหยิบแฟ้มกระดาษวางตรงหน้าเธอ
ภัทร 🐯
ฉันทำโครงร่างโปรเจคจบอยู่ พอดีต้องออกแบบโลโก้แนวสัก…แต่ฉันไม่มีเซนส์ด้านนี้เลย
พริ้มมองแฟ้มในมือตัวเองอย่างลังเล…เธอเป็นคนขี้เกียจจะตาย แต่เมื่อเป็นเรื่องงานสัก มันคือของถนัดที่เธอเบื่อจะอวดอยู่แล้ว
ภัทร 🐯
อืมมม…ช่วยทำแบบให้ฉันดูหน่อยได้ไหมครับ?//เอียงคอถาม น้ำเสียงสุภาพ
ท่อนแขนที่พิงโต๊ะเผยให้เห็นเส้นเลือดและกล้ามเนื้อแน่นๆ ที่โผล่จากชายแขนเสื้อเชิ้ต ราวกับตั้งใจโชว์ให้เห็นเพียงเสี้ยววินาทีเดียว
พริ้ม 🐰
เธอนี่มันรู้จักเลือกใช้เหมือนกันนะ…//พึมพัม
พริ้มพึมพำ แต่มุมปากกลับยกยิ้มอย่างท้าทาย
พริ้ม 🐰
ก็ได้ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว
ภัทร 🐯
ขอบคุณครับ//หยิบไอแพดส่งให้เธอ
ภัทร 🐯
ถ้าเป็นเธอ ออกแบบยังไงฉันก็มั่นใจ
คำชมตรงๆที่เหมือนจะธรรมดา แต่แฝงอะไรบางอย่างไว้ในน้ำเสียง ทำให้พริ้มถึงกับนิ่งไปนิดหนึ่งอย่างห้ามไม่ได้ รู้ตัวอีกทีก็เริ่มนั่งวาดแบบจริงจัง
ภัทรไม่พูดอะไร เขาเพียงแต่มองเธอด้วยสายตาที่รู้ดีว่า…ตอนนี้ ใครกันแน่ที่กำลัง ‘ถูกใช้’ โดยไม่รู้ตัว
เลิกใช้ฉันสิ…ถ้าเธอทำได้
เสียงเคาะนิ้วบนหน้าจอไอแพดดังไม่หยุด พริ้มนั่งขมวดคิ้วมองแบบร่างโลโก้ที่เธอออกแบบให้ภัทร ทั้งที่ปกติขี้เกียจทำอะไรแบบนี้แทบตาย แต่กลับขลุกอยู่กับมันจนลืมเวลา
พริ้ม 🐰
ภัทร ฉันทำให้เธอขนาดนี้แล้วนะ ฉันควรจะได้อะไรตอบแทนบ้างมั้ยเนี่ย?
เธอถามเสียงประชด แต่ในใจกลับหงุดหงิดเองอย่างไม่มีเหตุผล
ภัทรยกยิ้มบางๆ ตามสไตล์ที่ชวนให้คนอยากถอดแว่นเขาออกแล้วจับเช็กสายตาดูว่า…มันมองเธอทะลุขนาดไหนกันแน่
ภัทร 🐯
แต่เธอก็บอกเองไม่ใช่เหรอครับ ว่าชอบงานนี้?
เขาตอบกลับมาเรียบๆ พร้อมกับยื่นกาแฟเย็นมาให้
ภัทร 🐯
ดื่มก่อนนะครับ เห็นนั่งตั้งใจจนลืมหายใจ
พริ้มชะงัก…ใช่ เธอพูดเองจริงๆ ว่างานนี้สนุก แต่ไม่คิดว่าตัวเองจะ “ตั้งใจขนาดนี้” มาก่อนเลย
พริ้ม 🐰
หึ ชักจะแปลกๆ แล้วนะภัทร//จ้องเขม็ง
พริ้ม 🐰
นี่มันดูเหมือนฉันถูกเธอหลอกใช้กลับอยู่นะ
ภัทรหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะเอนตัวลงกับพนักเก้าอี้ ล้วงมือเข้ากระเป๋ากางเกงอย่างไม่ทุกข์ร้อน
ภัทร 🐯
ถ้าเธอรู้ตัวแล้ว…ทำไมยังช่วยฉันอยู่ล่ะครับ?
พริ้มเม้มริมฝีปากแน่น เธอไม่ใช่คนยอมให้ใครมาเล่นเกมเหนือกว่าได้ง่ายๆ แต่สิ่งที่ทำให้เธอหงุดหงิดยิ่งกว่าคือ…เธอรู้ตัวชัดว่าโดนหลอกใช้คืน แต่กลับ หยุดไม่ได้เอง
พริ้ม 🐰
อย่าคิดนะว่าฉันจะปล่อยเธอใช้ได้ฝ่ายเดียวแบบนี้//พูดเสียงเข้ม ยื่นไอแพดคืน
พริ้ม 🐰
จำไว้นะภัทร ฉันจะเล่นเธอกลับให้หนักกว่านี้อีก
ภัทรยกไอแพดขึ้นดู ก่อนจะยิ้มกว้างกว่าเดิม
ภัทร 🐯
ครับ แต่ถ้าจะเล่นให้หนักขึ้น เธออาจจะต้องมาเจอฉันบ่อยขึ้นนะ…พริ้ม
พริ้มชะงักไปเพียงครู่เดียวก่อนจะเบือนหน้าหนี แล้วบอกตัวเองว่าเธอจะไม่ติดกับ…ทั้งที่รู้ว่า เธอเดินเข้ากับดักเขาไปตั้งแต่วันแรกที่สั่งให้เขาทำรายงานแล้ว
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
