เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นทันทีที่ Cosmo หมุนลูกบิดเปิดประตูไม้เข้ามาในร้านเบเกอรี่เล็ก ๆ ของเขาเอง

กลิ่นเนย วานิลลา และกลิ่นแป้งที่ค้างคาวันก่อน ยังคงลอยฟุ้งในอากาศ คลุกเคล้ากับกลิ่นแดดยามเช้า บรรยากาศที่นี่เหมือนหลุดมาจากหนังสือภาพที่วาดด้วยสีพาสเทล และนั่นคือสิ่งที่เขารักที่สุดเกี่ยวกับร้านแห่งนี้

“เช้าแล้วนะ Butterling” เขาพูดกับเตาอบเหมือนเพื่อนเก่า

Cosmo หยิบผ้ากันเปื้อนลายแมวตัวโปรดขึ้นมาผูก เขาก้มตัวลงเปิดเตา ตั้งไฟพรีฮีตไว้ที่ 180 องศาเซลเซียส มือก็จัดเตรียมแป้ง กลิ่นวานิลลาสกัด และช็อกโกแลตชิพไปพลาง ๆ

แสงแดดลอดผ่านหน้าต่างกระจก ทำให้ครัวอบอุ่นทั้งกายและใจ…แต่ก็ยังไม่เท่าเสียงประตูหน้าร้านที่ดังขึ้นอีกรอบ

ติ๊ง!

“เช้าจังเลยนะนาย” เสียงทุ้มต่ำกับรอยยิ้มมุมปากที่คุ้นเคยดังขึ้นจากชายร่างสูงในเสื้อเชิ้ตแขนพับ กับผ้ากันเปื้อนสีเขียวอ่อนที่เขาเลือกให้เองเมื่อเดือนก่อน

Sprout

Sprout ที่มาพร้อมกลิ่นหอมจาง ๆ ของกาแฟดำและผมสีอ่อนที่ดูยุ่งเหมือนเพิ่งลุกจากเตียง

เขาเดินเข้ามาแล้วหยิบแป้งอีกก้อนจากเคาน์เตอร์ไปคลึงต่อเหมือนกับรู้หน้าที่

“ปกติฉันเปิดร้านคนเดียว…” Cosmo หันไปพูดพลางตีเนยกับน้ำตาลเข้าด้วยกัน “…แต่มีนายมาช่วยบ่อยขนาดนี้ คงต้องเปลี่ยนป้ายชื่อหน้าร้านเป็น Butterling & Sprout แล้วล่ะมั้ง”

Sproutหัวเราะเบา ๆ มือยังไม่หยุดปั้นแป้ง

“ไม่ต้องใส่ชื่อฉันหรอก แค่ได้อยู่ตรงนี้ทุกเช้า ก็คุ้มกว่ามีชื่ออยู่บนป้ายตั้งเยอะ”

คำพูดธรรมดา…แต่เล่นเอา Cosmo แทบตีไข่พลาด

⸻

ร้าน Butterling ไม่ใช่แค่ร้านขนม

แต่มันคือบ้านหลังที่สองของเขา หลังจากลาออกจากงานออกแบบมาเปิดร้านเล็ก ๆ แห่งนี้เมื่อสองปีก่อน และ Sprout ก็ตามเขามาโดยไม่ถามคำเดียว

พวกเขาไม่ได้เจอกันตั้งแต่สมัยเรียน

แต่บังเอิญเจอกันอีกครั้งในเวิร์กช็อปขนมที่ Cosmo จัดเองเล็ก ๆ

ตอนนั้น Sprout ยังเป็นแค่คนแปลกหน้า ที่ยื่นมือมาช่วยยกเตาอบเก่า ๆ หนักเกินตัว

และจากวันนั้น…ก็กลายเป็นทุกวัน

⸻

วันนี้เป็นวันจันทร์ต้นเดือน

มีออเดอร์พิเศษจากลูกค้าประจำ

Cosmo ยืนเทน้ำเชื่อมวานิลลาลงในแป้งเค้ก ขณะที่ Sprout หยิบพิมพ์คุกกี้ออกจากลิ้นชัก

“เดี๋ยวเย็นนี้ Ginger จะมาเอาเค้กไปด้วย”

“อ้อ พี่สาวของนายสินะ” Sprout หยุดมือไปวูบหนึ่ง

Cosmo ลอบมองสีหน้าเขา

Ginger ไม่ใช่คนเลวร้าย แต่เธอมีเซนส์แรงมากเวลาเจอคนที่เธอคิดว่า “ไม่เหมาะสม” กับน้องชาย

และแน่นอน… Sprout คือหนึ่งในนั้น

“อย่าหาเรื่องใส่ตัวแล้วกัน ฉันไม่อยากเก็บศพนายในเตาอบ” Cosmo แซว

“งั้นฉันจะทำหน้าที่ของ ‘ผู้ชายที่โดนพี่สาวของคนที่ชอบเกลียด’ ให้ดีที่สุด”

Cosmo เบิกตากว้าง “อะไรนะ?”

Sprout หัวเราะ ไม่ตอบคำ แล้วเดินไปจัดถาดคุกกี้ลงเตา

หัวใจของ Cosmo เต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล

คำว่า “คนที่ชอบ” มันไม่ได้อยู่เฉย ๆ ในอากาศ มันเหมือนถูกอบด้วยกลิ่นวานิลลาแล้วเสิร์ฟมาร้อน ๆ

⸻

กลางวัน ร้านเริ่มมีลูกค้า

Dandy เดินเข้ามาพร้อมแจกันดอกไม้สดตามสไตล์

“วันนี้มี ‘Bluebell’ ด้วยนะ ช่วยให้รู้สึกมั่นใจในความรัก”

Astro ก็นั่งมุมเดิม มองออกไปนอกหน้าต่าง สายตาเหม่อราวกับกำลังมองดวงดาวแม้เป็นกลางวัน

Looely โผล่มากลางวันพร้อมเสื้อหนังแวววาวกับแว่นกันแดดแสบตา

“อย่าบอกนะว่าพลาดตอนเช้าไป…” เขาทิ้งตัวลงเก้าอี้ “…ฉันพลาดโมเมนต์พระเอกเดินเข้าครัวหานายอีกแล้วใช่ไหม Cosmo!”

“เงียบเลย Looely” Cosmo บ่นหน้าแดง

“แล้วตอนที่เขามองนายตอนปั้นแป้งน่ะ ได้จ้องตาตอบรึเปล่า?”

“ไม่ได้มอง!” Cosmo เผลอตะโกน

“เฮอะ\~ แค่ชื่อร้าน Butterling ยังไม่หวานเท่าหน้านายเลยตอนนี้อะ”

“นายไม่เคยคิดจะจีบเขาจริงจังใช่ไหม Sprout?”

เสียง Looely ดังขึ้นอย่างกะทันหัน

Sprout ที่ยืนอยู่ตรงมุมเคาน์เตอร์เงยหน้ามามอง ชั่วครู่ที่ห้องเหมือนหยุดนิ่ง

Cosmo ทำช็อกโกแลตพีแคนร่วงจากมือลงพื้น

“ฉันจีบอยู่ทุกวันนะ…”

Sprout ตอบเสียงเรียบแต่ชัดเจน

“…แต่เจ้าของร้านนี่แหละที่ไม่ยอมใจอ่อนเสียที”

Looely กลั้นยิ้ม

Astroเงยหน้าขึ้นจากสมุด

Dandy แสร้งไอเบา ๆ กลบบรรยากาศเขิน

ส่วน Cosmo…กำลังหน้าร้อนจนแทบละลายไปกับเตาอบ

⸻

ช่วงบ่าย Ginger เดินเข้าร้านพร้อมรองเท้าส้นสูงที่กระแทกพื้นไม้เสียงดังเหมือนมีเจตนา

“มาเอาเค้กแล้วนะ” เธอพูดตรง ๆ พลางเหลือบตามองไปที่ Sprout ที่กำลังใส่ถุงมืออบขนม

“ทำไมเขายังอยู่ที่นี่ล่ะ” เธอหันมาถามน้องชายทันที

“เขามาช่วยอบเค้ก” Cosmo ตอบโดยไม่สบตา

“หวังว่าจะไม่ได้ ‘อบใจ’ ไปด้วยนะ”

Sproutหันมามอง Ginger ด้วยสายตาสงบนิ่ง

ไม่มีคำพูด แต่การที่เขาหยิบกล่องเค้กแล้วยื่นให้เธออย่างสุภาพโดยไม่หลบตา ทำให้ Ginger ต้องเงียบไป

“หวังว่าเค้กจะไม่หวานจนเลี่ยนเกินไปนะ Cosmo”

เธอหันมาเหลือบสายตาครั้งสุดท้ายก่อนหมุนตัวเดินออกจากร้าน

⸻

บรรยากาศหลังจากนั้นเงียบไปนิดหน่อย

Sprout ยืนเงียบ ๆ อยู่ตรงเตาอบ มือกำลังปั้นแป้งพาย

Cosmo เดินเข้าไปใกล้ ค่อย ๆ เอียงหน้าไปถามเบา ๆ

“ไม่โกรธใช่ไหม…”

“โกรธทำไมล่ะ?” Sprout หันมาสบตาเขา

“ถ้าฉันจะโกรธใคร คงเป็นตัวเอง…ที่ยังทำให้นายมั่นใจไม่ได้ว่า ฉันจริงจังแค่ไหน”

ประโยคนั้นทำเอา Cosmo ใจเต้นวูบเหมือนเตาอบถูกเปิดทิ้งไว้โดยไม่ตั้งเวลา

เขาไม่รู้จะพูดยังไงดี

เลยแค่ยื่นมือไปแตะแป้งพายที่ Sprout กำลังปั้น แล้วกดนิ้วลงไปแรง ๆ

Sprout เบิกตา “เฮ้! แป้งฉัน!”

“ถ้าจะอบใจ ก็อบใหม่ไปพร้อมกันเลยสิ”

Cosmo หัวเราะเบา ๆ พร้อมปั้นแป้งของตัวเองวางลงข้าง ๆ

⸻

คืนนั้นหลังปิดร้าน

Sprout ยังอยู่ต่อ

ช่วยล้างถาดอบจนถึงเกือบสามทุ่ม

Cosmo นั่งกอดเข่าบนโซฟามุมหนึ่งของห้องพักชั้นบน

ข้างเตียงเดี่ยวมีผ้าห่มพับวางไว้เรียบร้อย

แสงโคมไฟหัวเตาทำให้ทุกอย่างดูนุ่มนวลเกินจริง

Sprout เดินขึ้นมาพร้อมแก้วโกโก้ร้อนสองใบ

วางหนึ่งใบให้ Cosmo อีกใบเขาถือไว้เอง

“คืนนี้นอนที่นี่อีกก็ได้นะ”

Cosmo พูดเบา ๆ พร้อมจิบโกโก้

“ฉันรู้ว่า…นายชอบกลิ่นห้องนี้”

Sproutยิ้ม

“ไม่ใช่แค่กลิ่นห้องหรอก” เขาวางแก้วลง แล้วยืนอยู่ตรงหน้า Cosmo “…แต่ฉันชอบทุกอย่างที่เป็น ‘นาย’”

Cosmo กลืนน้ำลาย

หัวใจเต้นเหมือนตีแป้งเร็วเกินสปีดเครื่อง

“Sprout…”

“ได้ไหม…คืนนี้”

เสียงเขาอ่อนโยนมาก

“เราจะไม่ทำอะไรที่นายไม่พร้อม ฉันแค่อยากอยู่ใกล้ ๆ นายเท่านั้นเอง”

Cosmo ลุกขึ้นยืน

มือสั่นน้อย ๆ ก่อนจะค่อย ๆ เอื้อมไปจับมือของ Sprout

“ถ้าอยู่ใกล้กันแล้วหัวใจมันอุ่นขึ้นขนาดนี้…งั้นก็อยู่ด้วยกันเถอะ”

“คืนนี้ นายอบใจฉันไปแล้ว”

เช้าวันใหม่เริ่มต้นด้วยเสียงกระดิ่งหน้าร้าน Morning Crumb

Ginger เปิดประตูเข้ามาในเวลาประมาณเจ็ดโมงครึ่ง — เร็วกว่าปกติเล็กน้อย

เธอหอบตะกร้าใส่ผลไม้สดและถุงแป้งขึ้นโต๊ะ เคาะรองเท้าเบา ๆ แล้วปรายตามองรอบร้าน

Sprout กำลังจัดเค้กในตู้หน้าร้าน ท่าทางกระฉับกระเฉงผิดปกติเล็กน้อย ร้องฮัมเพลงเบา ๆ ขณะวางพายแอปเปิ้ลเรียงเป็นแถว

Ginger เลิกคิ้วนิด ๆ แล้วถามเสียงเรียบ

“ทำไมอารมณ์ดีแต่เช้า?”

Sproutหันมายิ้ม

“เมื่อคืนหลับสบายครับ ฝันดีด้วย”

เธอไม่ตอบ แต่ก้มลงเปิดกล่องสตรอว์เบอร์รี ตรวจดูความสด

ขณะที่เขาหันกลับไปสนใจเค้กต่อ หางตาก็เห็นว่าเธอยังมองอยู่

⸻

บนชั้นสองของร้าน

Cosmo ล้างหน้าแปรงฟันเสร็จเรียบร้อย ก่อนจะเดินลงมาในเสื้อยืดสบาย ๆ กับผ้ากันเปื้อนประจำตัว

เมื่อเดินถึงครัว ก็พบว่าทุกอย่างถูกเตรียมไว้หมดแล้ว

“นายตื่นก่อนอีกแล้วเหรอ?” Cosmo ถามแบบงัวเงียเล็กน้อย

“อยากทำโกโก้ให้นายก่อน” Sproutตอบ

“นายชอบแบบใส่เกลือเม็ดนิดเดียวตรงปลายลิ้นใช่ไหม?”

Cosmo ยิ้มกว้าง

“ใช่…นายจำได้ดีขึ้นเรื่อย ๆ แล้วนะ”

ทั้งสองสบตากันสั้น ๆ

ก่อนที่ Ginger จะเดินเข้ามาในครัว — พร้อมออร่าความพี่สาวล้วน ๆ

“Cosmo เดี๋ยวคุยกับฉันหน่อย”

เธอพูดโดยไม่เหลือบตามอง Sprout เลย

Cosmo ทำหน้าเลิ่กลั่กแต่ก็เดินตามพี่สาวออกไปข้างหลังร้าน

เสียงประตูไม้เล็ก ๆ ถูกปิดลงเบา ๆ

⸻

ด้านหลังร้าน – ม้านั่งไม้เก่าใต้ต้นมะลิ

Ginger นั่งลงและเท้าแขนบนโต๊ะ มองน้องชายด้วยสายตานิ่ง ๆ

“เมื่อคืน…นอนที่ร้านใช่ไหม?”

Cosmo กระพริบตา “ใช่สิ ก็ทำขนมกันจนดึกเลยนี่นา”

“นอนที่ร้าน แล้ว Sprout อยู่ด้วย?”

“ก็…ใช่”

เสียงของ Cosmo แผ่วลงเล็กน้อย เขาจ้องใบไม้ที่ปลิวตามลมแทนจะสบตาเธอ

Ginger ถอนหายใจ

“Cosmo นายรู้ไหมว่าฉันห่วง”

“ห่วงอะไร?”

“Sproutเป็นคนดี ฉันไม่เถียง แต่…เขาชัดเจนมากเรื่องที่รู้สึกกับนาย”

Cosmo เงียบไป

“แล้วนายล่ะ?” Ginger ถามเสียงนุ่มลง “ชัดเจนกับตัวเองบ้างหรือยัง?”

คราวนี้น้องชายเงียบอยู่นานกว่าที่คาด

ก่อนจะตอบช้า ๆ

“ฉันยังไม่แน่ใจ…แต่นายรู้ไหมพี่”

เขายิ้มบาง ๆ

“ตอนเขาทำโกโก้ให้ฉัน ตอนเขารู้ว่าฉันชอบอะไร แม้แต่ตอนเขาวางมือบนมือฉันเมื่อคืน…ฉันไม่ได้รู้สึกกลัวเลย”

Gingerมองหน้า Cosmo

เธอไม่พูดอะไร

เพียงแต่ยกมือขึ้นแตะผมน้องชายเบา ๆ

“ถ้านายแน่ใจเมื่อไหร่ บอกฉันด้วย”

แล้วลุกขึ้น เดินกลับเข้าไปในร้าน

⸻

บ่ายวันเดียวกัน – ที่ม้านั่งหน้าร้าน

Astro กับ Dandy โผล่มาเยี่ยมแบบไม่แจ้งล่วงหน้า

ทั้งคู่คือเพื่อนกลุ่มเดียวกับ Sprout ตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย

Astro เป็นคนผิวเข้ม ใส่แว่นดำแบบดูเหมือนคนไม่เอาไหน แต่จริง ๆ เป็นช่างภาพมือดี

Dandy นั้นตรงกันข้าม — เนี้ยบตั้งแต่เสื้อเชิ้ตยันปลายรองเท้า เป็นนักบัญชีที่มักวุ่นวายกับแอปฯ จัดงบมากกว่าความรัก

“ไง ไอ้Sprout พาแฟนมานั่งคุยด้วยหน่อยดิ”

Astroแซวเสียงดังทันทีที่เห็น Cosmo เดินผ่านหลังร้าน

Sprout เบิกตากว้าง

“ยังไม่ได้เป็นแฟนซะหน่อย!”

“โอ๊ยยย พูดแบบนี้ก็รู้แล้ว” Dandy หัวเราะ “สีหน้าแบบนั้นมันคนกำลังตกหลุมรักชัด ๆ”

Cosmo ได้ยินแค่บางคำจากในร้าน

แต่ใบหูก็แดงขึ้นมาทันทีโดยไม่รู้ตัว

Sproutทำท่าจะค้าน แต่ก็ถอนหายใจแล้วนั่งลง

“เออ…ใช่ ฉันชอบเขา” เขาพูดชัดถ้อยชัดคำ “แล้วฉันจะจีบเขาให้ได้ด้วย”

Astroมองหน้าเพื่อน ยิ้มกว้าง

“งั้นก็อย่าทำพังล่ะ เพราะนายไม่เคยจริงจังกับใครแบบนี้มาก่อน”

⸻

ตกเย็น

ร้านเริ่มเงียบลง ลูกค้าลดลงเหลือเพียงสองสามคนที่นั่งจิบชา

Cosmo เดินมาเก็บจานตรงโต๊ะมุมหน้าต่าง แล้วเห็น Sprout กำลังยืนมองเขาอยู่จากหลังตู้เค้ก

หัวใจเต้นแปลก ๆ — คล้ายกับว่าตลอดทั้งวันเขาคิดถึงแต่คำพูดของ Ginger และรอยยิ้มของ Sprout

จนเขาเริ่มสงสัยว่า…บางที ตัวเองก็ไม่ได้สับสนอีกต่อไป

เขาเดินตรงไปที่ Sprout ไม่พูดพร่ำ

“คืนนี้ช่วยอยู่ต่อได้ไหม?” เขาถามเสียงเบา

Sproutเลิกคิ้ว “อยู่สิ ทำไมเหรอ?”

Cosmoไม่ตอบ

เพียงแต่ยื่นมือไปคว้ามืออีกฝ่ายไว้แน่น

ราวกับกำลังจะเริ่มเรื่องบางอย่าง ที่เขาไม่เคยกล้าทำมาก่อนคืนวันเดียวกัน – ในห้องครัวที่ไร้เสียงนาฬิกา

Cosmo กับ Sprout ยืนข้างกันที่โต๊ะกลางในครัวใหญ่

ไฟสีอุ่นจากโคมด้านบนทำให้ทุกอย่างในครัวดูนุ่มนวล และอบอุ่นขึ้นกว่าทุกวัน

บนโต๊ะตรงหน้า พวกเขากำลังประกอบเค้กเลเยอร์ที่ตั้งใจจะทดลองสูตรใหม่ด้วยกัน

กลิ่นวานิลลา น้ำตาล และครีมสดที่เพิ่งตีเสร็จใหม่ ๆ ลอยฟุ้งไปทั่ว

“เลเยอร์ล่างสุดต้องเป็นบัตเตอร์เค้กใช่ไหม?” Cosmo ถามพลางหั่นชั้นเค้กเป็นแผ่นเรียบ

“ใช่ แล้วครีมวานิลลาชั้นที่สอง” Sproutตอบ พลางส่งช้อนตักครีมมาให้

มือทั้งคู่แตะกันโดยไม่ตั้งใจ—อีกครั้งหนึ่งในหลายครั้งของวันนี้

แต่คราวนี้ Cosmo ไม่ชักมือกลับทันที

เขาหลบตาแต่ปากคลี่ยิ้มเล็ก ๆ

“มือเย็นน่ะ…” Cosmoพูดแผ่วเบา

Sproutไม่พูดอะไร

เขาเพียงแค่มองใบหน้าของ Cosmo อย่างเงียบ ๆ

นานเกินกว่าที่เรียกว่าการมองปกติ

“นาย…จะทำแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่?” Cosmo เอ่ยเบา ๆ โดยที่สายตายังจับอยู่กับเค้ก

“แบบไหน?” Sproutถามกลับ ทั้งที่รู้ดีว่าหมายถึงอะไร

“ก็แบบนี้—มาเช้า อยู่ดึก ดูแลทุกอย่าง…แม้แต่โกโก้ของฉัน”

Sproutวางถุงบีบครีมลง ช้า ๆ

“…จนกว่านายจะรู้ว่า ฉันหมายความตามที่ทำทุกอย่างจริง ๆ”

Cosmoหันมามองเขาในที่สุด

“แล้วถ้าฉันรู้แล้วล่ะ?”

หัวใจของ Sproutหยุดเต้นไปชั่วครู่

“…จริงเหรอ?”

Cosmoไม่ตอบ

เพียงแค่ยกมือขึ้นปาดครีมข้างมุมปากของ Sprout ออก

มือยังแตะเบา ๆ ตรงแก้มอีกฝ่ายไม่ปล่อย

และนั่นคือวินาทีที่ทั้งสองยืนนิ่งอยู่กลางครัว โดยไม่มีอะไรนอกจากกลิ่นขนม และเสียงลมหายใจที่ไม่เป็นจังหวะ

⸻

เวลาผ่านไปอีกนิด – โต๊ะเค้กถูกลืมไปชั่วขณะ

คืนนั้น พวกเขานั่งที่พื้นข้างเคาน์เตอร์ครัว

ผ้ากันเปื้อนหลุดออกวางกองไว้ด้านหนึ่ง

Cosmoนั่งพิงไหล่ของ Sproutเงียบ ๆ ถือแก้วน้ำเปล่าไว้ในมือ

ขณะที่ Sproutพิงหัวตัวเองลงกับผมของ Cosmo แทบไม่ขยับ

ไม่มีคำสารภาพ ไม่มีจูบ ไม่มีอะไรเกินเลย

แค่ความเงียบที่เต็มไปด้วยความรู้สึกอุ่นอวล

“นายเป็นคนแรกเลยนะ” Cosmoพูดเสียงเบา ราวกับกลัวลมหายใจจะทำให้คำพูดกระจายหาย

“ที่ทำให้ฉัน…อยากให้ใครอยู่ข้าง ๆ ขนาดนี้”

Sproutนิ่งไป

แล้วพูดกลับอย่างนุ่มนวล

“แล้วฉันก็จะเป็นคนเดียว…ที่ไม่ยอมไปไหน”

⸻

วันรุ่งขึ้น – ที่ร้านในช่วงเช้าตรู่

Gingerยืนกอดอกอยู่ตรงประตูหน้าร้าน

มอง Sproutกับ Cosmo ที่เดินเข้ามาพร้อมกัน

หน้าของทั้งคู่มีรอยยิ้มบาง ๆ แบบที่ไม่ต้องพูดอะไรก็รู้ว่าอะไรเปลี่ยนไปแล้ว

เธอแกล้งถอนหายใจ

“เมื่อคืน นายสองคนทำเค้กหรือทำอะไร?” น้ำเสียงกวนแต่ไม่ร้าย

Cosmoหน้าแดง แต่ยิ้ม

“ก็…ทำเค้กนั่นแหละพี่”

Sproutกลั้นยิ้ม

แต่ Gingerเห็นแล้วก็อดอมยิ้มตามไม่ได้ในที่สุด

“เอาเหอะ ขอให้เค้กนั่นมันไม่พังก็แล้วกัน”

⸻

สายวันนั้น – ลูกค้าประจำเดินเข้ามาเยอะกว่าปกติ

เค้กที่ Cosmo กับ Sproutทำร่วมกันกลายเป็นเมนูประจำสัปดาห์

ทุกคนต่างบอกว่า “มันหวานพอดี แปลกดี แต่มีอะไรบางอย่างที่อบอุ่นมาก”

Cosmoได้ยินคำพูดเหล่านั้นแล้วหันไปมอง Sprout ที่กำลังเสิร์ฟลูกค้าอยู่มุมร้าน

ในใจนึกถึงรอยยิ้มเมื่อคืน

ถึงมือที่แตะกันครั้งแล้วครั้งเล่า

ถึงเสียงหัวเราะในครัวกลางคืนที่ไม่มีใครได้ยินนอกจากพวกเขา

และเขารู้แล้วว่า—นี่ไม่ใช่แค่ความสบายใจ

แต่มันคือความรักที่เริ่มวางเลเยอร์ทีละชั้น…แบบเดียวกับเค้กค่ำวันเดียวกัน – หลังร้านปิด

Sprout ลากม่านหน้าร้านลงช้า ๆ ขณะที่ Cosmo จัดการล้างถาดอบชิ้นสุดท้ายในซิงค์น้ำ

น้ำที่อุ่นอยู่แล้ว กลับรู้สึกร้อนขึ้นในมือเมื่อร่างสูงขยับมายืนข้างหลังแนบชิด

Sprout ไม่ได้แตะต้องร่างเขา

แต่แค่อยู่ใกล้เท่านี้ Cosmo ก็รู้สึกถึงความร้อนจากอกเขาที่แผ่ออกมาเงียบ ๆ

“เสร็จยัง?” เสียงทุ้มนุ่มถามเบา ๆ ข้างหู

“เกือบแล้ว” Cosmo ตอบเบา ๆ ไม่หันกลับไป

แต่แล้วมือของ Sprout ก็เอื้อมมาจากด้านหลัง ค่อย ๆ ปิดก๊อกน้ำแทนเขาอย่างอ่อนโยน

อีกมือลูบเบา ๆ บนหลังมือของ Cosmo เหมือนจะบอกว่า — ไม่ต้องล้างอะไรอีกแล้ว

“คืนนี้ อยู่กับฉันนะ”

คำพูดธรรมดา แต่หัวใจของ Cosmo เต้นแรงกว่าตอนตีไข่ทั้งแปดฟองพร้อมกันเสียอีก

“ในร้านน่ะเหรอ?”

“ก็ที่นี่แหละ” Sprout ยิ้ม

“อยู่ด้วยกัน ในที่ที่มีกลิ่นขนมปัง กลิ่นวานิลลา…และกลิ่นของนาย”

⸻

ห้องพักหลังร้าน – แสงไฟสลัว

ทั้งสองนั่งอยู่บนโซฟาผ้าเนื้อนิ่มที่วางไว้ริมหน้าต่าง

Cosmo ยังใส่เสื้อยืดคอกว้างตัวเก่งของเขา ผ้ากันเปื้อนหลุดวางบนพนักพิง

Sproutพิงหัวตัวเองลงบนไหล่ของ Cosmo อย่างอ่อนโยน

“นายรู้ไหม ว่าฉันชอบนายมาตั้งแต่วันแรกที่นายบอกว่าอบขนมเพราะมันทำให้คนมีความสุข”

Sproutพูดเสียงเบา มือข้างหนึ่งลูบแขน Cosmo ไปมา

“ฉันชอบเวลาที่นายยิ้มตอนชิมของตัวเองแล้วบ่นว่าหวานไป ทั้งที่มันอร่อยพอดี”

Cosmoหลับตา

ขอบตาร้อนวูบวาบอย่างไม่มีเหตุผล

“แล้วนายก็ยังดื้อเหมือนเดิม…”

“อะไรที่ทำเพื่อคนอื่น นายจะพยายามให้ดีที่สุด จนลืมตัวเอง”

Sproutขยับตัวมานั่งตรงหน้า

มือทั้งสองประคองใบหน้าของ Cosmo เอาไว้

“…คืนนี้ ฉันขอเห็น ‘ตัวตนของนาย’ ที่ไม่ต้องแกล้งเก่ง ไม่ต้องแกล้งเข้มแข็ง จะได้ไหม?”

Cosmoเงยหน้าขึ้นช้า ๆ

น้ำตาไม่ไหลออกมา แต่แววตาคือคำตอบทั้งหมด

เขาก้มลงเล็กน้อย ให้หน้าผากแตะกับหน้าผากของ Sprout

ลมหายใจประสานกันเงียบ ๆ และหัวใจเต้นประสานจังหวะ

⸻

คืนที่ไม่เหมือนคืนไหน – เวลาผ่านไปแบบไม่มีเสียงนาฬิกา

มือของ Sprout ลูบแผ่นหลังของ Cosmo อย่างอ่อนโยน ขณะอีกฝ่ายนอนพิงบนอกเขา

ไม่มีแสงไฟจ้า มีเพียงไฟจากโคมเล็กที่หัวเตียง และกลิ่นวานิลลาที่อวลอยู่ในผ้าห่ม

“ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองจะกล้าทำแบบนี้” Cosmo พูดเสียงเบา

“แบบไหน?”

“กล้าให้ใครเข้ามาใกล้ขนาดนี้…กล้ายอมรับว่าฉันต้องการใครบางคนข้างกาย”

เขาหยุด หายใจเข้าเงียบ ๆ แล้วพูดต่อ

“แต่พอเป็นนาย มันดูง่ายแปลก ๆ”

Sproutไม่ตอบ แต่กอดเขาแน่นขึ้น

หัวใจทั้งสองดังก้องในความเงียบ

⸻

รุ่งเช้า – กลิ่นกาแฟและเสียงเครื่องตีไข่

Cosmo เดินออกจากห้องครัวมาด้วยผมยุ่ง ๆ และเสื้อยืดตัวเดิมที่หลุดไหล่เล็กน้อย

Sproutหันไปมองทันทีที่ได้ยินเสียงฝีเท้า

“เมื่อคืน…ไม่หนาวใช่ไหม?” Sproutถาม พลางยื่นแก้วกาแฟให้

“อืม ไม่หนาวเลย”

Cosmoรับกาแฟแล้วยิ้ม

“แค่…รู้สึกว่าหัวใจมันอุ่นไปทั้งคืน”

⸻

และเช้าวันใหม่เริ่มขึ้นอีกครั้ง – ที่ร้านขนมเล็ก ๆ

ในที่ที่กลิ่นเนย กลิ่นครีม และกลิ่นของความรัก ลอยอยู่ในอากาศทุกวัน

Cosmo กับ Sprout ยืนอยู่เคียงกันหลังเคาน์เตอร์

อบเค้ก อบขนม และอบความรู้สึกดี ๆ ที่ไม่มีวันจืดจาง

และนี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น…

กลิ่นหอมของขนมปังอบใหม่ยังเหมือนเดิม…

แต่หัวใจของ Cosmo กลับไม่เหมือนทุกเช้าอีกต่อไปแล้ว

หลังจากคืนนั้น… หลังจากที่ทั้งเขาและ Sprout

ได้ก้าวข้ามเส้นบาง ๆ ระหว่าง ‘เพื่อน’ กับ ‘บางอย่างที่ลึกซึ้งกว่า’

ชีวิตเหมือนจะดำเนินไปตามปกติ

แต่ทุกอย่างดูเหมือนจะ อุ่นขึ้น

แม้แต่แสงแดดที่ลอดผ่านผ้าม่านยามเช้าก็ยังเหมือนจะมีรอยยิ้ม…

Cosmo ลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องพักหลังร้าน

เตียงเดี่ยวที่เคยเป็นของเขาเพียงคนเดียว บัดนี้มีร่างสูงอีกคนยังหลับตาอยู่ข้างกัน

Sprout นอนหันหน้าเข้าหาเขา พร้อมใบหน้าใกล้ชิดและลมหายใจอุ่นเบา ๆ ที่แตะผิวแก้มเขา

“ยังหลับอยู่จริง ๆ ด้วย…” Cosmo พึมพำ

เขาหรี่ตามองใบหน้าที่ปกติจะเต็มไปด้วยรอยยิ้มและความขี้แกล้ง

แต่ตอนนี้กลับดูสงบ นิ่ง และ…น่ามองจนเขาต้องเบือนหน้าหนี

หัวใจมันเต้นแรงโดยไม่มีคำเตือน

Cosmo ขยับลุกเบา ๆ เพื่อไม่ให้รบกวนการนอนของอีกฝ่าย

แต่ข้อมือของเขากลับถูกคว้าไว้แผ่ว ๆ

“หนีไปไหน…” เสียงงัวเงียเปรยจาก Sprout ที่ยังหลับตาอยู่

“…เดี๋ยวขนมไหม้นะครับเชฟ” เขาแกล้งพูดต่อ ก่อนจะลืมตาขึ้นยิ้มกวน

Cosmo แสร้งตีแขนเขาเบา ๆ “อย่ามาพูดเรื่องขนมตอนตื่นสิ…”

Sprout ลุกขึ้นมานั่งบิดขี้เกียจ รอยยิ้มสดใสเหมือนแสงแดดฤดูใบไม้ผลิ

“ฉันฝันว่าเรากำลังอบชีสเค้กกัน… แต่ในฝัน นายใส่ผ้ากันเปื้อนแค่ตัวเดียวนะ”

“Sprout!” Cosmo หน้าแดงซ่านจนต้องหันหนีเข้าห้องน้ำทันที

เสียงหัวเราะของอีกคนดังตามมา

เช้าแบบนี้มันไม่เหมือนทุกวันจริง ๆ

⸻

ห้องครัว – เวลา 09.00 น.

เสียงเครื่องตีไข่ กลิ่นเนยละลาย และกลิ่นของคนที่อยู่ข้างกัน

มันเป็นสูตรลับที่ไม่มีในตำราไหน แต่กลับทำให้ Cosmo รู้สึกว่า…

“ขนมที่เราทำวันนี้ มันอร่อยกว่าทุกวันเลยว่ะ” เขาพึมพำกับตัวเอง

มือคนข้าง ๆ ยื่นช้อนตักแป้งโดว์มายื่นตรงหน้า

“ลองชิมไหม? นี่เป็นสูตรที่ใส่ ‘ความคิดถึงเมื่อคืน’ ลงไปเยอะหน่อยนะ”

Cosmo ไม่ตอบ แต่ตักแป้งจากช้อนเขาไปชิม สีหน้าแดงระเรื่ออยู่แล้ว

แต่ยิ่งเห็นสายตา Sprout ที่จ้องมองเขาแบบไม่ละสายตาแบบนั้น…

ก็รู้เลยว่าขนมวันนี้คงอบนานกว่าปกติ เพราะ ‘ใจ’ มันละลายไปก่อนแล้วภายในร้านอบขนมกลิ่นวานิลลาและเนยยังคงหอมอบอวล…

Cosmo กำลังยืนหน้าตู้เค้ก จัดเรียงทาร์ตสตรอว์เบอร์รี่อย่างตั้งอกตั้งใจ ขณะที่ Sprout เดินวนไปเช็กออเดอร์

“เค้กมะพร้าวลูกค้าโต๊ะ 3 ได้ยัง?” Sprout ถาม พลางโน้มตัวพิงเคาน์เตอร์

“ยัง… รอสปองจ์เซ็ตตัวอีกนิด” Cosmo ตอบโดยไม่เงยหน้า แต่เสียงเขาเบากว่าปกติเล็กน้อย

Sproutแอบสังเกตเห็นว่า Cosmo มีอาการ ‘เกร็ง’ เล็กน้อยตั้งแต่เช้า

เขาเลยลองเลี่ยงๆ การหยอกล้อแบบเดิม เปลี่ยนมาเป็นโหมดจริงจังดูบ้าง

“วันนี้ฉันจะไปซื้อวัตถุดิบกับ Vee ตอนเย็นนะ นายอยากได้อะไรเพิ่มไหม?”

Cosmoชะงักเล็กน้อยก่อนส่ายหน้า “ไม่…ไม่มีอะไรแล้ว”

“แน่ใจนะ?” Sproutถามซ้ำ

“เพราะเมื่อวานนายบ่นว่าแป้ง Low Gluten เริ่มเหลือน้อยแล้วไม่ใช่เหรอ”

Cosmoเงียบไปพักหนึ่ง

จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาในที่สุด

“จริง ๆ อยากได้ถั่วพิสตาชิโอเพิ่มด้วย…” เขาพูดเสียงเบา

Sproutยิ้มกว้างทันที “ตามสั่งเลยครับเชฟ”

ทันใดนั้น เสียงกระดิ่งหน้าร้านก็ดังขึ้น

ใครบางคนเดินเข้ามาพร้อมกลิ่นน้ำหอมหวานเจือปนกลิ่นหมากฝรั่ง

“โอ๊ยยย\~ ร้านนี้ยังหอมเหมือนเดิมเลย!”

เสียงใสนั้นมาพร้อมกับท่าเดินที่ฉีกไปจากลูกค้าทั่วไป

คนที่เพิ่งเดินเข้ามาคือ Looely — ชายหนุ่มรูปร่างเพรียวผมย้อมไฮไลต์สีพีช ใส่เสื้อเชิ้ตพริ้ว ๆ กับกางเกงขากระบอกสีครีม

“หวัดดีจ้า\~ Cosmo สุดที่รักของฉัน\~”

Cosmo ที่กำลังถือถาดเค้กถึงกับเกือบทำตก

Sproutขมวดคิ้วนิด ๆ

“Looely…” Cosmo เอ่ยเบา ๆ

“ฉันได้ยินว่าเธอเปิดร้านเบเกอรี่ เลยรีบมาดูหน้าหน่อยว่า… ที่ทำเค้กอร่อยนี่เพราะฝีมือหรือเพราะ ‘แรงรัก’ จากใครบางคนกันแน่\~”

Looelyส่งสายตาเหลือบไปทาง Sprout อย่างตั้งใจ

Sproutยิ้มบาง ๆ “สวัสดีครับ ไม่เจอกันนานเลย”

“ใช่\~ แต่ฉันเห็นหน้าเธอในโพสต์ของ Vee ตลอดนั่นแหละ”

Looely ยักคิ้วให้ Sprout ก่อนจะหันกลับมาหา Cosmo แล้วโน้มตัวมากระซิบ

“นายน่ะ… ยังน่ากินเหมือนเดิมเลยน้า\~”

ตุ้บ!

ถาดเค้กที่ Cosmo วางบนโต๊ะดังขึ้นเบา ๆ

“สั่งอะไรดี Looely?” เขาถามพยายามปรับโทนเสียงให้เป็นปกติ

“ขอสตรอว์เบอร์รี่ชีสเค้ก 1 ชิ้น กับ…”

เขาหันไปทาง Sprout แล้วจงใจพูดว่า “ขอหวานเยอะ ๆ หน่อยนะคะ\~ ฉันชอบขนมหวาน ‘ที่มีคนใส่ใจลงไปเยอะ ๆ’”

Sproutยังคงยิ้ม “หวานจัดให้ได้ แต่ความใส่ใจต้องรอเจ้าของร้านครับ”

Cosmoหน้าแดงทันที

Looelyหัวเราะอย่างชอบใจ “แหม\~ พ่อคนหยอดไม่หยุด”

⸻

หลังร้าน – ตอนบ่ายแก่ ๆ

“เมื่อกี้เขาพูดอะไรกับนาย?” Sprout ถามพลางช่วยจัดชั้นวางถาดอบ

Cosmoทำหน้ามุ่ย “อะไร?”

“Looelyน่ะ”

เสียงของ Sprout ฟังดูแปลกไปนิด มันมีความไม่พอใจซ่อนอยู่จาง ๆ

Cosmoถอนหายใจ “เขาก็ยังเหมือนเดิม… ชอบพูดกวน ๆ ไปเรื่อย แต่ไม่ได้หมายความอะไรหรอกน่า”

“แต่นายเขิน” Sproutมองตาเขา “หรือที่เขาพูดมันจริง?”

“ไม่ใช่ซะหน่อย!” Cosmoปฏิเสธเสียงสูงแล้วรีบหันหน้าหนี

แต่ความร้อนบนแก้มยังไหลไปถึงใบหู

Sproutยิ้มออกมาอย่างพอใจ

เขาขยับเข้าไปใกล้ขึ้นอีกนิด กระซิบเบา ๆ ข้างหูคนตัวเล็ก

“ถ้าเขาชอบนายจริง ๆ… ฉันจะไม่ปล่อยให้นายไปไหนแน่นอน”

Cosmoกลืนน้ำลายแทบไม่ลง

มือที่ถือพายไม้แทบหล่น

หัวใจเต้นรัวจนแทบหลุดออกมา

ค่ำคืนที่เงียบเหงาในร้านขนม

Cosmo อยู่ในร้านต่อหลังจากร้านปิด…

เขากำลังล้างถาดอบใบสุดท้ายอย่างเหม่อลอย

เสียงน้ำไหลในอ่างล้างจานดังก้องไปทั่ว

วันนี้ Sprout ออกไปกับ Astro เพื่อดูฝนดาวตกที่เขาพูดถึงมาหลายวันแล้ว

“คืนนี้ไปด้วยกันไหม?”

Sproutเคยถามเมื่อคืนก่อน ตอนที่ทั้งคู่กำลังนั่งจัดสูตรครัวซองต์ใหม่ด้วยกันบนโต๊ะไม้

แต่ Cosmo ปฏิเสธ เพราะ Ginger มาส่งของและดูร้านร่วมช่วงเย็น

พี่สาวเขาไม่อยากให้ Sproutอยู่ใกล้เกินไป

แม้ว่า Ginger จะไม่พูดตรง ๆ

แต่สายตาและคำพูดเสียดสีที่ส่งไปให้ Sprout ก็ชัดเจนมากพอ

“นายมีเวลาให้ทุกคนเลยเนอะ ยกเว้น Cosmo”

นั่นคือสิ่งที่ Ginger พูดขณะช่วยจัดลังวัตถุดิบ

Cosmoถอนหายใจ เขายังคงขัดถาดอบเบา ๆ

แต่ในใจกลับสะท้อนคำพูดของ Ginger ซ้ำไปมา

“Sprout ทำให้ฉันหวั่นไหวมากไปหรือเปล่า…”

เขาคิดในใจเบา ๆ

⸻

หลังร้าน – ประมาณสามทุ่ม

เสียงกระดิ่งเบา ๆ ดังขึ้นที่หน้าร้าน

Cosmo ชะโงกหน้าไปดู… และเจอ Sprout เดินเข้ามาพร้อมลมเย็น

“กลับมาแล้วเหรอ?” Cosmo ถามพลางรีบวางผ้าเช็ดมือ

“อืม” Sprout ยิ้ม “เก็บดาวมาให้ด้วยนะ อยากให้ดู”

เขายื่นมือออกมา—เปิดฝ่ามือที่มีลูกอมกลม ๆ สีฟ้าเรืองแสงอยู่หนึ่งเม็ด

“นี่อะไรอะ?” Cosmo มองด้วยสายตาแปลกใจ

“ลูกอมเรืองแสง” Sprout หัวเราะเบา ๆ “Astro ให้มา บอกว่าให้เอามาแบ่งให้ ‘คนที่รออยู่ที่ร้าน’ เพราะบางที… คนที่ไม่ได้ดูดาว ก็อาจเหงาไม่แพ้กัน”

Cosmoชะงัก หัวใจเขาเต้นอีกครั้ง

“ฉันไม่ได้เหงา…” เขาพูดเสียงเบา

Sproutไม่พูดอะไร เขาเดินเข้ามาใกล้อีกนิด ยื่นลูกอมใส่มือ Cosmo อย่างเบามือ

นิ้วแตะกันแผ่วเบาแค่เสี้ยววินาที แต่หัวใจกลับเหมือนถูกสะกิดแรง ๆ

“แล้วทำไมไม่ตอบแชทฉัน?” Sproutถาม น้ำเสียงไม่ได้โกรธ แต่มีความน้อยใจแฝงอยู่

Cosmoเม้มริมฝีปาก “ก็… ฉันแค่ไม่รู้จะตอบอะไร…”

Sproutมองเขานิ่ง แล้วถามเบา ๆ “เพราะ Ginger เหรอ?”

Cosmoเงียบไป

ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ

“ฉันไม่อยากให้พี่ไม่สบายใจ…”

“แล้วนายล่ะ?” Sproutถามต่อทันที

“นายสบายใจเหรอ ที่ทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร?”

Cosmoกลืนน้ำลาย มองสบตา Sprout

ก่อนจะค่อย ๆ พูดออกมาเสียงเบา

“ฉันกลัวจะเสียอะไรบางอย่างไป…”

Sproutยิ้ม เศร้า ๆ “แต่ถ้านายไม่คว้าไว้… สุดท้ายเราจะเสียกันทั้งคู่”

⸻

ในครัว – ดึกสงัด

ทั้งสองนั่งข้างกันตรงโต๊ะไม้ตัวเดิม

ในมือของ Cosmo มีแก้วโกโก้ร้อน… ส่วนของ Sproutเป็นกาแฟดำ

ความเงียบระหว่างทั้งสองไม่ได้น่าอึดอัด แต่กลับอุ่นอย่างประหลาด

จนกระทั่ง Sproutพูดขึ้นมาเสียงเบา

“ฉันไม่ได้อยากเร่งนายหรอกนะ Cosmo… แต่บางที การที่เราอยู่ด้วยกันทุกวันแบบนี้ มันทำให้ฉันเผลอคิดว่า นายก็รู้สึกเหมือนกัน”

Cosmoเงยหน้าขึ้นช้า ๆ

สายตาสั่นนิด ๆ

“Sprout…”

“ฉันจะไม่ฝืนใจนาย ถ้านายยังไม่แน่ใจ”

Sproutยิ้มบาง “แต่รู้ไว้นะ ว่าทุกอย่างที่ฉันทำ… ฉันตั้งใจทำให้ ‘นาย’ เสมอ”

Cosmoรู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบ

เขาไม่อยากให้คนตรงหน้าเสียใจแม้แต่นิดเดียว

และในจังหวะที่สายตาสองคู่สบกัน…

Sproutเอื้อมมือมาแตะแก้มเขาอย่างเบามือ

นิ้วหัวแม่มือลูบแก้มแดงนิด ๆ อย่างอ่อนโยน

“ฉันจะรอ จนกว่านายจะพร้อมนะ”

แค่ประโยคนั้น…

Cosmo ก็แทบจะปล่อยน้ำตาออกมา

เขาพยักหน้าอย่างแผ่วเบา และในใจ… ก็รู้ดีว่าตัวเองเริ่ม “พร้อม” แล้วจริง ๆ

ค่ำคืนทดลองขนมใหม่

ร้าน “อบใจ” ยังคงเปิดไฟดวงเล็กในครัว แม้จะเลยเวลาปิดร้านมานานแล้ว

Cosmo ยืนก้มหน้าอยู่หน้าเตาอบ ขณะ Sprout กำลังจัดเรียงอุปกรณ์ชั่งแป้ง

“นายคิดว่าเราใส่ ‘เกลือ’ ในชูครีมสูตรใหม่ดีไหม?” Cosmo ถาม พลางหยิบเกลือทะเลมาแตะปลายลิ้น

“ลองดู” Sproutว่า “ขนมที่หวานไป บางทีมันก็…กลบรสอื่นหมดเลย”

“เหมือนความรู้สึกเหรอ?” Cosmoเงยหน้ามองอย่างขำ ๆ

Sproutยิ้ม “ใช่ อย่างบางทีเราคิดว่าเราชอบใครเพราะเขาทำให้เราสบายใจ… แต่จริง ๆ มันอาจไม่ใช่ความรักเลยก็ได้”

Cosmo เงียบไป

ก่อนจะพูดเสียงเบา “แล้วนายรู้ได้ยังไง ว่าสิ่งที่รู้สึกกับฉันคือ…ความรัก”

Sproutมองเขานิ่ง… ดวงตาทอแววจริงจัง

“เพราะเวลานายยิ้ม ฉันรู้สึกเหมือนได้กลับบ้าน”

“เวลานายเหนื่อย ฉันก็อยากอยู่ข้าง ๆ แม้จะช่วยอะไรไม่ได้เลย”

Cosmoหัวใจเต้นแรงจนแทบปั้นแป้งไม่ติดมือ

“แล้วเวลาฉันเงียบใส่… หรือไม่ยอมพูดอะไรเลย?”

“ฉันก็ยังอยากอยู่ต่อ… แค่นั้นพอแล้ว”

Sproutพูดจบก็ส่งยิ้มบาง ๆ

จังหวะนั้นเอง Ginger เดินเข้ามาที่ครัวโดยไม่บอกล่วงหน้า

เสียงประตูเปิดเบา ๆ ตามด้วยเสียงรองเท้าส้นเตี้ยกระทบพื้นกระเบื้อง

“พวกนายทำอะไรกันดึก ๆ ดื่น ๆ?”

น้ำเสียงของ Ginger ยังเหมือนเดิม — เย็นและตรง

Cosmoสะดุ้งเล็กน้อย ขณะที่ Sproutยังคงยืนตรงเหมือนเดิม ไม่ถอย

“ทดลองสูตรครับพี่” Cosmoตอบเสียงเบา

Gingerมองทั้งสองคน ก่อนจะมองไปที่โต๊ะ ซึ่งเต็มไปด้วยขวดวานิลลา ผงโกโก้ และครีมสดที่ยังตีไม่ขึ้น

“Cosmo นายรู้ใช่ไหมว่าแม่ฝากฉันดูแลนาย…”

“ฉันโตแล้ว” Cosmoตัดบทเสียงนิ่ง

“พี่ไม่มีสิทธิ์มาตัดสินว่าใครดีหรือไม่ดีสำหรับฉัน”

Gingerชะงัก เหมือนคำพูดนั้นกระแทกเธอแรง ๆ

Sproutเดินเข้ามาใกล้ แล้วโค้งศีรษะเล็กน้อย

“ผมเข้าใจที่พี่ไม่ชอบผมครับ”

“แต่ผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้ Cosmo เสียใจ ไม่ว่าจะในฐานะเพื่อน หรืออะไรก็ตามที่เราจะเป็นกันต่อจากนี้”

Gingerยังไม่ตอบ

เธอถอนหายใจแล้วเดินเข้ามาช้า ๆ วางของในมือลง — เป็นถุงโกโก้แท้จากต่างประเทศ

“แม่ฝากมาให้…”

เธอพูดเรียบ ๆ ก่อนจะมองหน้า Cosmo

“…ฉันแค่ไม่อยากให้นายผิดหวัง เหมือนตอนที่เคยโดนคนเก่าทิ้งไว้กลางทาง”

Cosmoกัดริมฝีปากเบา ๆ

“แต่ครั้งนี้… ไม่ใช่แบบนั้น” เขายิ้ม

“เพราะเขาไม่เคยทิ้งฉันไว้คนเดียวเลย ไม่ว่าจะตอนอบขนม หรือเวลาฉันเงียบไปก็ตาม”

Gingerมอง Sprout อีกครั้ง ก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ง

“…ขอแค่ดูแล Cosmo ให้ดีก็พอ”

เธอพูดเบา ๆ “ถ้าทำได้ ฉันจะลองเชื่อใจ”

⸻

บนเคาน์เตอร์ไม้ – เวลาเที่ยงคืน

Cosmo กับ Sprout กำลังชิมชูครีมก้อนล่าสุดที่อบเสร็จ

ครีมวานิลลาหวานนุ่ม ตัดกับแป้งอบกรอบกรึบ ๆ มีรสเกลือบาง ๆ แทรกอยู่ในคำสุดท้าย

“อืมม… ฉันชอบสูตรนี้” Cosmoพูด ขณะเลียครีมจากนิ้วอย่างไม่ได้ตั้งใจ

Sproutมองภาพตรงหน้า ใจเต้นแรงขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว

จังหวะนั้นเอง นิ้วของ Cosmo เลอะครีมจนเปื้อนข้างแก้มตัวเอง

“แป๊บนะ…”

Sproutโน้มตัวเข้ามาใกล้ ใช้นิ้วปาดครีมออกให้เบา ๆ

ปลายนิ้วแตะแก้มเพียงชั่ววินาที แต่กลับรู้สึกเหมือนเวลาหยุดนิ่งไปทั้งร้าน

“ขอบใจ…” Cosmoพูดเสียงเบา ใจเต้นแรง

Sproutไม่พูดอะไร เขามองตา Cosmo อย่างลึกซึ้ง

และก่อนที่ความกลัวใด ๆ จะดึงทั้งคู่ถอยหนีอีกครั้ง

Cosmoก็เป็นฝ่ายโน้มหน้าเข้าไปหาเล็กน้อย

จนริมฝีปากแตะแตะกันเบา ๆ — แค่นิดเดียวก็เพียงพอให้ไฟในใจติดลุกโชน

มันไม่ใช่จูบเร่าร้อน

แต่มันคือจูบที่เปี่ยมไปด้วย “คำสัญญา”

สัญญาที่จะไม่รีบร้อน

ไม่วิ่งหนี

และจะอยู่ข้างกันต่อไป — เหมือนที่เคยเป็นมาตลอด

รุ่งเช้าในร้านอบใจ

แสงแดดอ่อน ๆ ลอดผ่านหน้าต่างกระจกใส

Cosmo ยืนจัดขนมในตู้โชว์อย่างเงียบ ๆ ขณะที่ Sprout เดินเข้ามาในร้านพร้อมกับกาแฟร้อนสองแก้ว

“เอามาฝาก…” เขาวางแก้วหนึ่งข้าง ๆ Cosmo โดยไม่พูดมาก

Cosmoหันมามอง ก่อนจะยิ้มบาง ๆ

“วันนี้ตื่นเช้ากว่าปกตินะ”

“ก็เมื่อคืน…นอนไม่หลับ” Sproutยักไหล่

“ในหัวมีแต่เรื่องนายเต็มไปหมดเลย”

Cosmoเบิกตานิด ๆ แก้มขึ้นสีเรื่อ

“นี่…นายไม่อายบ้างเหรอ?” เขาหลบตา

“พูดแบบนั้นตั้งแต่เช้า”

“ไม่หรอก” Sproutหัวเราะเบา ๆ “แต่ถ้านายเขิน ฉันก็ถือว่าประสบความสำเร็จแล้วล่ะ”

Cosmoเอื้อมมือไปตีไหล่เขาเบา ๆ อย่างไม่จริงจัง

⸻

สายลมอ่อนในวันทำขนมสาธิต

วันนี้ร้าน “อบใจ” มีเวิร์กชอปเล็ก ๆ ให้ลูกค้าทดลองทำขนมด้วยตัวเอง

Cosmo ยืนหน้าชั้นเรียนเล็ก ๆ สอนการปาดครีมบนเค้กให้เรียบ

Sproutนั่งอยู่ข้าง ๆ คอยช่วยเตรียมอุปกรณ์และส่งเสียงแซวเป็นระยะ ๆ จนลูกค้าหัวเราะกันทั้งร้าน

ระหว่างพักเบรก Astro กับ Dandy ก็โผล่มา

“ร้านนี้บรรยากาศดีจังเลยนะ” Dandyบอกพลางยื่นดอกไม้เล็ก ๆ มาให้ Cosmo

“ขอบใจนะ” Cosmoรับไว้แล้วยิ้มอบอุ่น

Astroยืนมอง Sprout ก่อนจะส่งสายตาเป็นเชิง “อย่าพลาดล่ะ”

Sproutพยักหน้าอย่างมั่นใจ

“ฉันไม่พลาดแน่นอน” เขาตอบกลับเบา ๆ แต่หนักแน่น

⸻

เย็นวันเดียวกัน – บนระเบียงไม้ด้านหลังร้าน

CosmoกับSproutนั่งดูพระอาทิตย์ตก

เสียงจิ้งหรีดเริ่มดังแว่ว เสียงเมืองไกล ๆ ก็กลายเป็นเสียงพื้นหลังที่ไม่สำคัญอีกต่อไป

Cosmoวางศอกพาดราวระเบียง ลมเย็นพัดผ่านเส้นผมของเขาเบา ๆ

“Sprout…”

“หือ?” เขาหันมาหา

“สมมติว่า…ฉันตกหลุมรักนายขึ้นมาจริง ๆ ล่ะ?” Cosmoพูดช้า ๆ เหมือนกลัวคำพูดจะละลายหายไปกับลม

Sproutเงียบไปเพียงเสี้ยววินาที

ก่อนจะค่อย ๆ ยื่นมือมาแตะหลังมือเขาเบา ๆ

“ก็…คงดีมากเลย”

“เพราะฉันตกหลุมรักนายมาตลอดอยู่แล้ว”

หัวใจของ Cosmo เต้นแรง

แต่เขาไม่ได้ตอบอะไร

เขาเพียงแค่จับมือของ Sprout ไว้แน่นขึ้น และวางหัวบนไหล่ของเขาเงียบ ๆ

⸻

กลางคืนที่อบอวลด้วยกลิ่นเค้กวานิลลา

หลังร้านปิด ทั้งสองคนนั่งเคียงกันที่โต๊ะทำขนม

Cosmoจ้องหน้า Sprout แบบที่เขาไม่เคยกล้ามองนานขนาดนี้มาก่อน

มือหนึ่งข้างเอื้อมไปแตะที่แก้ม

ขณะที่อีกข้างถูกจับไว้แน่นใต้โต๊ะ

“ฉันไม่รู้หรอกว่าเราจะเป็นแบบนี้ได้นานแค่ไหน” Cosmoเอ่ยเบา ๆ

“แต่ตอนนี้…ฉันอยากอยู่กับนาย — แค่นี้ก็พอแล้ว”

Sproutไม่พูดอะไร

เขาเพียงแค่โน้มตัวเข้ามา… และสัมผัสริมฝีปากเบา ๆ อีกครั้ง

คราวนี้ลึกกว่าเดิม

อ่อนโยนแต่แน่นแฟ้น

และเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ค้างคาอยู่ในใจมานาน

ปลายนิ้วไล้ผ่านแนวกรามเบา ๆ

มืออีกข้างลูบผ่านช่วงหลังที่สั่นเบา ๆ

และริมฝีปากก็ยังคงแนบกัน — ไม่ใช่ด้วยแรงปรารถนา แต่ด้วยความอบอุ่นที่แทบจะละลายใจ

คืนวันนั้นจบลงด้วยแสงไฟในครัวที่ยังสว่าง

ขนมที่ยังอบไม่เสร็จ

แต่หัวใจทั้งสอง… เริ่มอบอวลด้วย “ความรัก” อย่างแท้จริง

เสียงกระดิ่งหน้าร้านเปิดออกรับเช้าวันใหม่อย่างแผ่วเบา

Cosmo เดินเข้ามาพร้อมกล่องเล็ก ๆ ในมือ

เปิดกล่องออก—เป็นคุกกี้เนยแบบที่เขาอบเมื่อก่อน สมัยเปิดร้านใหม่ ๆ ยังไม่มี Sprout มาช่วย

“นี่คือคุกกี้สูตรแม่…” เขาพูดเบา ๆ ขณะวางกล่องบนเคาน์เตอร์

Sprout ที่เพิ่งเข้ามาเห็นคุกกี้เหล่านั้นก็ยิ้มบาง ๆ

“หอมเหมือนทุกครั้งที่นายลองทำสูตรใหม่เลยนะ” Sproutแซวเบา ๆ

“แต่ดูเหมือนนายจะยิ้มแบบรู้สึกอะไรที่ซ่อนอยู่ด้วย”

Cosmoเงียบไป…ก่อนจะเปิดกล่องแล้วตักคุกกี้ชิ้นหนึ่งขึ้น

⸻

ทว่า…ทันทีที่กัดเข้าไป

สายตาของ Cosmoหยุดนิ่ง

คุกกี้กรุบกรอบละลายในปากด้วยรสเนยละมุน

น้ำตาลอบอุ่น…รสชาติพาเขากลับไปยังวันที่เขายังเติบโตในบ้านหลังเล็ก ๆ กับพ่อแม่

“…มันเหมือนกับว่า—ฉันยังไม่โตพอที่จะ…”

Sprout วางมือบนไหล่เขาเบา ๆ

เสียงพูดเบาลง

“แต่ตอนนี้นายโตแล้ว…นายอบความรู้สึกให้ฉันเห็นมาตลอด”

คำพูดนั้นสั่นสะเทือนในใจ Cosmo

เหมือนเตือนว่า มีบางอย่างเกี่ยวกับอดีตที่เขายังไม่กล้าเปิดเผย

⸻

ช่วงสาย — ในร้านอบใจ

Astro กับ Dandy โผล่มาเหมือนเดิม

Astroเงียบและมอง Cosmo จากด้านข้างนิด ๆ

Dandyยิ้มพร้อมช่อดอก Forget‑me‑not อีกครั้ง

“วันนี้ฉันเอาดอก Forget‑me‑not มาให้ Cosmo เหมือนเดิมนะ”

เสียงหวานของ Dandyทำให้ Cosmoหลุดจากความคิด

แต่สายตาของ Astro… ยังไม่ละจาก Cosmo เท่าไหร่

Sproutเดินเข้าไปช่วยแล้วแบ่งคุกกี้ให้ทั้งกลุ่ม

แต่ท่าทาง Astroเงียบจน Sproutหันไปถามเบา ๆ

“มีอะไรเหรอ Astro?”

Astroเงียบก่อนจะพยักหน้า

“ฉันแค่…อยากให้ Cosmoไม่ลืมคำพูดของฉันเมื่อคืน”

Cosmoมองหน้าเพื่อน ก่อนจะเลิกคิ้ว

Sproutรับรู้นิ่ง ๆ แล้วยิ้มบาง

ดูเหมือนว่า… เต็มใจจะปกป้อง Cosmo มากกว่าที่เคยเป็น

⸻

บ่ายวันนั้น — ข้างหลังร้าน

Cosmo ยืนอยู่ตรงม้านั่งไม้ใต้ต้นมะลิ

มือถือถุงใส่คุกกี้สูตรแม่ไว้

Sproutเดินเข้ามาเงียบ ๆ และนั่งลงข้าง ๆ

Cosmoเงยหน้าขึ้นมอง

“ฉันยังไม่เคยบอกใครเลย…ว่าแม่ฉันจากไปตั้งแต่ฉันอายุสิบแปด”

ประโยคนั้นเบา แต่เต็มไปด้วยความเศร้า

Sproutหลับตาลงและยื่นมือไปแตะมือ Cosmo

“การจากไปของคนรัก มักสอนให้เราเก่งที่สุดในการกลบมันด้วยรอยยิ้ม…

แต่นาย… นายเลือกอบความรู้สึกให้คนรอบตัวแทน”

Cosmoเหลือกตามองอีกฝ่าย

น้ำตาคลอเล็กน้อย

“ขอบคุณที่ยังอยู่ตรงนี้ ไม่ว่าในอดีตหรือตอนนี้”

Sproutยิ้ม

“ฉันไม่ไปไหนหรอก”

เย็นวันนั้น — ห้องครัวของร้าน “Morning Crumb”

เสียงตีแป้งดังเป็นจังหวะจากชามผสมขนาดใหญ่ Cosmo ยืนอยู่ตรงเตาอบ สวมผ้ากันเปื้อนลายเชอร์รี่ มีกลิ่นวานิลลากับอบเชยคลุ้งไปทั่ว

Sprout ยืนอยู่ไม่ไกล ช่วยตวงแป้ง เงียบ ๆ แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความตั้งใจ

“นายรู้ไหม” Cosmo เริ่มพูดขณะเติมเนยละลายลงไป “ฉันเคยคิดว่า ถ้าฉันยังอยู่กับแม่ตอนที่เธอป่วย… บางทีเธออาจจะยังอยู่”

Sprout หยุดมือ

“ฉันกลับไปตอนเธอเสียแล้ว…เร็วเกินไป…” เสียงของ Cosmo สั่น แต่ไม่หลบตา

“แล้วฉันก็อบขนมมาตลอด เพราะมันคือสิ่งสุดท้ายที่ฉันได้ทำกับเธอ”

Sprout วางถ้วยแป้งลง เดินเข้ามาใกล้

มือของเขายื่นไปจับมือ Cosmo จากข้างหลัง

เสียงของเขานุ่มนวล…อบอุ่นยิ่งกว่าวานิลลาในชาม

“ขนมที่นายอบ มันไม่ได้แค่ทำให้คนกินรู้สึกดี

แต่มันทำให้คนรอบข้าง…รู้สึกเหมือนได้รับอ้อมกอด”

Cosmo เงียบไป หัวใจเขาเต้นแรงผิดจังหวะ

“แล้วนายล่ะ” Cosmo ถาม “อบขนมเพื่ออะไร?”

Sprout ยิ้ม ก่อนจะกระซิบเบา ๆ ข้างหู

“อบเพื่อหวังว่าสักวัน…คนที่ฉันชอบจะรู้ตัวสักที”

เสียงหัวเราะเบา ๆ หลุดออกมาจาก Cosmo

“งั้นคนคนนั้นโชคดีมากเลยล่ะ”

“นายนี่…อบอารมณ์เก่งเหมือนอบพาย”

ทั้งสองหัวเราะ — แต่ข้างในใจกำลังเต้นแรงกว่าที่ใครจะเห็น

⸻

อีกด้าน – บนโซฟาหน้าร้าน

Vee นั่งจิบชาร้อน มองทั้งคู่จากระยะไกล รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้า

“Sprout ไปได้ดีนี่” เธอกระซิบกับตัวเอง

ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาพิมพ์ข้อความ

[ถึง: Sprout]

“อย่าลืมว่า นายต้องพูดมันออกไปสักทีนะ ไม่งั้นนายจะเสียเขาไปโดยไม่รู้ตัว”

Sprout เหลือบมองมือถือแวบเดียวก่อนจะเก็บใส่กระเป๋า

แววตามุ่งมั่นเหมือนนักอบขนมที่กำลังจะเสิร์ฟขนมชิ้นสำคัญที่สุดในชีวิต

⸻

หัวค่ำ — ห้องพักของ Cosmo

คืนนั้นฝนตกเบา ๆ

เสียงฝนกระทบกระจกหน้าต่าง ดั่งจังหวะของหัวใจที่เต้นแผ่วเบาแต่สม่ำเสมอ

Cosmo นั่งมองสมุดสูตรของแม่

บรรทัดลายมือคุ้นตาเต็มไปด้วยสูตรคุกกี้ บราวนี่ ขนมปัง

“ถ้าฉันอบสูตรนี้ให้ Sprout…เขาจะชอบมั้ยนะ” เขาพึมพำเบา ๆ

“แล้วถ้า…ฉันสารภาพก่อนล่ะ?”

เขาหัวเราะเบา ๆ คนเดียว ก่อนวางมือบนหน้าอกตัวเอง

“ใจฉันเต้นแรงขนาดนี้ทุกครั้งที่เขาอยู่ใกล้…”

⸻

คืนนั้น – ฝนยังตกเบา ๆ

Sprout เดินผ่านร้านเพื่อกลับห้องพักที่อยู่ชั้นบน

แต่ขณะที่กำลังจะเดินเข้าไปในห้องของตัวเอง…

เสียงประตูห้องของ Cosmo ก็เปิดออก

Cosmo ในชุดเสื้อยืดนิ่ม ๆ และกางเกงขาสั้นสีอ่อน

ในมือคือจานคุกกี้สูตรแม่ที่อบไว้เมื่อเย็น

Sprout หยุดเดิน หันมามอง

Cosmo ก็หยุดเช่นกัน

“นายกินไหม?” Cosmo ถามเบา ๆ

“ฉันอยากให้คนที่สำคัญได้ชิมก่อน…”

Sprout ยิ้ม ก่อนจะเดินเข้ามาหา

ทั้งสองคนยืนเงียบ ๆ ใต้แสงไฟสลัว

Sprout รับจานคุกกี้มา—แล้ววางไว้ข้างโต๊ะ

แล้วเขาก็เงยหน้ามอง Cosmo ตรง ๆ

สายตานั้น…เต็มไปด้วยสิ่งที่เขายังไม่ได้พูด

แต่สัมผัสได้

วันถัดมา — ยามเช้าในร้าน “Morning Crumb”

กลิ่นขนมปังอบใหม่ลอยคลุ้ง ผสมกับเสียงหัวเราะของลูกค้าที่นั่งจิบกาแฟ Cosmo ใส่ผ้ากันเปื้อนลายลูกพลัม ยืนประจำเคาน์เตอร์พอดีที่ Sprout เดินเข้ามาจากหลังร้าน

สายตาของทั้งคู่ประสานกันครู่หนึ่ง…

แล้วพากันหลบตาแบบเขิน ๆ ทั้งที่ต่างก็พยายามจะทำเหมือนเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เกิดขึ้น

“เมื่อคืน…” Sprout เปิดก่อน เสียงแหบนิด ๆ

Cosmo หยุดมือจากการแพ็คคุกกี้

“อะ…อือ…”

แล้วก็ไม่มีใครพูดต่อ

จนกระทั่งเสียงประตูร้านเปิดออก พร้อมเสียงทักทายคุ้นหู

“หวัดดีพวก” — Astro ปรากฏตัว

เขาเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มกว้างแต่สีหน้าเหมือนมีบางอย่างติดค้างในใจ

ในมือถือกระถางต้นไม้เล็ก ๆ ที่มีดอกไม้สีขาวเบ่งบาน — มอบให้ Cosmo

“เอ่อ…ของขวัญน่ะ เห็นนายชอบวางดอกไม้ในครัว”

Cosmoยิ้มตาหยีรับมา “ขอบใจนะ Astro”

Sproutทำเพียงยิ้มจาง ๆ

Astroขยับเข้ามานิด “เมื่อคืนนี้ มีอะไรเกิดขึ้นไหม?”

Cosmoหน้าแดงจนคอแทบไหม้ Sproutกระแอมไอกลบเก้อ

“ไม่มีอะไร—ก็แค่…” Cosmoพูดเบา ๆ

แต่ Astro จ้อง Sprout อยู่แบบไม่วางตา

⸻

หลังร้าน – ช่วงบ่าย

Astro เดินตาม Sprout ออกมาหลังร้านตรงมุมลับที่ไม่ค่อยมีคน

เสียงรถจากถนนข้าง ๆ เบาๆ คลออยู่

“Sprout” Astro เริ่มพูด “นายจริงจังกับ Cosmo ใช่ไหม?”

Sproutนิ่ง…ถอนหายใจ “ใช่”

“แล้ว…จะไม่เสียใจทีหลังใช่ไหม ถ้าความรู้สึกของเขาไม่เหมือนกัน”

Sproutหันไปสบตาเพื่อน “นายรู้จักฉันดี Astro — ถ้าฉันจะรักใคร ฉันไม่ต้องรอให้เขารักตอบก่อนหรอก…ฉันแค่ต้องให้เขารู้ว่าเขาสำคัญ”

Astroพยักหน้าเงียบ ๆ แต่สายตาเศร้าลึก ๆ

ก่อนจะเปรยขึ้นเบา ๆ ว่า…

“งั้นก็อย่าทำให้เขาร้องไห้…เพราะฉันคงไม่ทนดูได้”

Sproutชะงักไปชั่วครู่ — เขาไม่ได้ตอบอะไร

แต่แววตาเปลี่ยนไป

⸻

เย็นวันนั้น — หน้าร้าน

Ginger เดินเข้ามา พร้อมกล่องผลไม้ในมือ

เธอวางมันลงตรงหน้า Cosmo ที่กำลังเขียนใบสั่งซื้อ

“Sprout อยู่ไหน?” น้ำเสียงยังแข็งนิด ๆ

“หลังร้าน…แต่พี่อย่าเพิ่ง…นะ” Cosmoพยายามเตือนเบา ๆ

Gingerเดินไปอย่างไม่รอฟังอะไรทั้งนั้น

⸻

หลังร้าน — เสียงจากปาก Ginger

“ฉันไม่รู้ว่านายจะเล่นตลกอะไรกับน้องฉัน

แต่นายควรรู้ไว้นะว่าฉันไม่ใช่คนที่จะยืนมองเฉย ๆ ถ้าเขาต้องเสียใจ”

Sproutหันไปสบตาเธออย่างไม่หวั่นไหว

“ฉันเข้าใจ”

“แล้วนายจะรับผิดชอบยังไง ถ้านายแค่ ‘ลอง’ กับความรู้สึกของเขา?”

“Ginger” เขาพูดเสียงเบาแต่ชัด

“ฉันไม่ลองกับคนที่ฉันรัก…ฉันเลือกจะรักเขาไปทุกเช้า ทุกเย็น ทุกจานคุกกี้ที่ฉันอบ”

“…และฉันจะอยู่ตรงนี้ จนกว่าเขาจะบอกว่าไม่ต้องการฉันอีก”

Gingerนิ่งไป ก่อนจะพูดอย่างไม่เต็มใจ

“…ฉันจะเฝ้าดู ถ้านายทำให้เขายิ้มได้มากกว่าที่เขาเคยร้องไห้…ฉันก็จะหยุดไม่ชอบนาย”

⸻

หัวค่ำ — ที่โต๊ะทำขนม

CosmoกับSproutนั่งคัดรูปคุกกี้ด้วยพิมพ์ลายหัวใจ

ไม่มีใครพูดถึงเหตุการณ์เมื่อเช้าหรือเรื่องเมื่อคืน

“ฉันเจอสมุดบันทึกแม่ฉันอีกเล่ม” Cosmoพูดขึ้นเบา ๆ

“เธอเขียนไว้ว่า ‘ถ้าอยากรู้ว่ารักคืออะไร ให้อบขนมด้วยกันกับคนที่ใจเต้นแรง’”

Sproutหัวเราะนุ่ม ๆ แล้วถาม “ตอนนี้เต้นแรงไหม?”

Cosmoหน้าแดง “อื้อ…เหมือนกลองตีในอก…”

Sproutวางพิมพ์คุกกี้ลง แล้วเอื้อมจับมือของเขา

มือเย็น ๆ แต่นุ่มนวล

“งั้นขอฉันทำให้มันเต้นแรงกว่านี้ได้ไหม?”

⸻

และช่วงเวลานั้น…แสงไฟในร้านก็อ่อนลง

เสียงเพลงแจ๊สคลอเบา ๆ

และทั้งสองก็ปล่อยให้ความเงียบพูดในสิ่งที่ปากยังไม่กล้าพูดหลังจากคืนที่ความรู้สึกค่อย ๆ คลี่ออกเป็นรูปเป็นร่าง

บรรยากาศในร้าน “Morning Crumb” ก็เหมือนจะอบอวลไปด้วยบางอย่างที่นุ่มนวลกว่าเดิม

Cosmo เริ่มยิ้มง่ายขึ้น แม้เขาจะยังไม่ได้พูดตรง ๆ ว่ารู้สึกยังไง

แต่ทุกการหันมอง ทุกสัมผัสนิ้วระหว่างเตรียมแป้ง ก็พูดมากกว่าคำไหน ๆ

Sprout เองก็ยังไม่เร่งเร้า เขายังคงเป็น “เพื่อน” ที่พยายามอบอุ่นให้มากที่สุดเท่าที่ใจคนหนึ่งจะมอบให้ได้

แต่…ความเงียบที่นุ่มนวลนี้ก็ทำให้บางคนเริ่ม “ไม่สบายใจ”

⸻

กลางวันนั้น — Looely เข้ามาในร้านพร้อมกล่องกล้องถ่ายรูป

“เฮ้! ฉันอยากถ่ายวิดีโอร้านนะ จะลงในเพจ ‘Looely’s Lens’ ของฉัน”

เสียงเขาร่าเริง พร้อมรอยยิ้มพลังบวกระดับร้อย

Cosmoพยักหน้ายิ้ม ๆ

“ได้สิ นายอยากถ่ายอะไร?”

“อยากถ่ายตอนนายกับ Sprout ทำขนมด้วยกันน่ะ!”

สายตา Looely จับจ้องไปที่ Cosmo เหมือนจะมองทะลุเข้าไปถึงหัวใจ

ระหว่างที่กล้องกำลังบันทึกภาพ Sprout กับ Cosmo กำลังจับแป้งด้วยกัน

มือทั้งสองเผลอแตะกันอีกครั้ง — สั้น ๆ แต่นานพอให้แววตา Looelyเปลี่ยนไปเล็กน้อย

⸻

เย็นวันนั้น — Looely อยู่หลังร้านกับ Cosmo

“นายดูมีความสุขดีนะ” Looelyเปิดบทสนทนา

“ก็…มันอบอุ่นดีน่ะ เวลาทำขนมกับ Sprout”

Cosmoพูดพร้อมรอยยิ้มแบบที่ไม่เคยมีเวลาพูดถึงใคร

“แล้ว…” เสียง Looely ชะงักไปเล็กน้อย “นายเคยคิดบ้างไหม…ว่าอาจมีคนอีกคนที่มองนายอยู่เงียบ ๆ มานาน”

Cosmoนิ่ง

Looelyหัวเราะกลบเก้อ “โอ๊ย ฉันหมายถึง…แฟนคลับน่ะ!”

แต่แววตาเขาไม่ใช่แค่นั้น

“ถ้ามีคนแบบนั้นจริง ๆ…ฉันก็คงไม่รู้จะพูดยังไงดี…” Cosmoตอบเบา ๆ

“…เพราะใจฉัน…มันเหมือนจะเดินไปในทางเดียวอยู่แล้ว”

Looelyฝืนยิ้ม “งั้นก็ดี…อย่างน้อยฉันก็ถ่ายเก็บไว้ได้ก่อนจะสายไป”

⸻

กลางคืน — หน้าร้านปิดแล้ว

Sproutกำลังจัดของในครัว ขณะที่ Cosmoเดินเข้ามาเงียบ ๆ

“วันนี้ Looelyดูแปลก ๆ แฮะ…”

Sproutพยักหน้า “อือ ฉันรู้…”

“นาย…รู้มาตลอดไหม ว่าเขาชอบฉันน่ะ”

“รู้…แต่ฉันไม่อยากพูด เพราะมันไม่ใช่หน้าที่ฉันจะไปตัดสินใจแทนนาย”

“ฉันแค่อยากอยู่ตรงนี้ ให้นายหันมาเอง ถ้าอยากหัน”

Cosmoเดินเข้าไปใกล้

กลิ่นวนิลาอ่อน ๆ จากตัวเขาทำให้ Sprout รู้สึกเหมือนอยู่ในฝัน

“ตอนนี้ฉันหันแล้ว…” Cosmoพูดเบา ๆ

“และสิ่งที่เห็น…คือคนที่อบขนมกับฉันทุกเช้า คนที่ทำให้ฉันกล้าจะลองเชื่อใจอีกครั้ง”

Sproutค่อย ๆ เอื้อมมือไปแตะแก้ม Cosmo

“แล้วถ้าฉันขอ…ให้เราทำขนมด้วยกันไปทั้งชีวิต นายจะว่าไง”

Cosmoยิ้ม น้ำตาคลอ

“ก็…แป้งมันน่าจะพอทำเค้กแต่งงานได้นะ…”

เช้าวันใหม่ ที่ดูเหมือนหัวใจทุกคนเริ่มนิ่งลง

หลังคืนที่ Sprout และ Cosmo เปิดใจกัน

ร้าน Morning Crumb ยังคงเปิดให้บริการตามปกติ

แต่วันนี้มีบางอย่างเปลี่ยนไป…

“เฮ้ Ginger ขนมปังอบเช้านี้มีอะไรพิเศษเหรอ?”

Astro เอ่ยขึ้นพลางหยิบครัวซองต์มาดม

Gingerเงยหน้าจากเคาน์เตอร์

“Sproutใส่น้ำผึ้งที่ Cosmo ทำเองน่ะ… หวานแบบน่าหมั่นไส้เลยล่ะ”

ทุกคนหัวเราะเบา ๆ รวมถึง Cosmo ที่ยืนยิ้มเขินอยู่มุมห้องอบ

⸻

Looely เดินเข้ามาเงียบ ๆ

วันนี้เขาไม่ได้ถือกล้องมา

แค่เดินเข้ามาสั่ง “ทาร์ตเลมอนชิ้นหนึ่ง” แล้วนั่งคนเดียวตรงมุมเดิม

Cosmo เดินมาเสิร์ฟด้วยมือของตัวเอง

“วันนี้…อยากได้อะไรเพิ่มไหม?”

Looelyเงยหน้าขึ้น ยิ้มเจื่อน

“ไม่ล่ะ แค่นี้ก็เปรี้ยวพอแล้ว”

แต่ก่อนที่เขาจะปล่อยให้บทสนทนาหลุดไป

Cosmo พูดขึ้น

“นายคือหนึ่งในคนที่ทำให้ฉันมั่นใจนะ…ว่าร้านนี้มันพิเศษ เพราะมีเพื่อนแบบนายอยู่ด้วย”

Looely มองหน้าเขานิ่ง ๆ ก่อนจะพยักหน้า

“ขอบใจนะ… แล้วอย่าลืมใส่น้ำผึ้งให้เยอะ ๆ ล่ะ คนข้างนายจะได้ไม่หนีไปไหน”

⸻

หลังร้าน — Vee กับ Sprout

“เขายิ้มแบบนั้นกับใครนอกจากนายบ้างไหม?” Veeถาม

Sproutหัวเราะ “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน…แต่ถ้าเขาไม่หยุดยิ้ม ฉันจะขอทำเค้กให้เธอวันละก้อน”

Veeยิ้ม

“ดีลเลย ฉันจะเตรียมกล่องใส่”

⸻

ตอนเย็นวันนั้น — Sprout กับ Cosmo นั่งอยู่ด้วยกันหลังร้าน

“รู้ไหม…” Cosmoพูดเบา ๆ ขณะจิบชาร้อน

“ชีวิตก่อนจะมีร้านนี้ ฉันกลัวที่จะผูกพันกับใครมากเลย”

Sproutพยักหน้า “ฉันรู้… นายเคยบอกว่าอดีตมันไม่ง่าย”

“แต่ตอนนี้…”

Cosmoหยุดเล็กน้อย ก่อนจะหันไปสบตา

“ฉันว่ามันอาจถึงเวลาลองเชื่อใจกันแบบจริงจังแล้วล่ะ”

Sproutจับมือเขาเบา ๆ

“งั้นเรามาทำสูตรใหม่ด้วยกันไหม? สูตรที่ไม่มีวันลืม”

Cosmoพยักหน้า

“เริ่มจากวัตถุดิบแรกเลย…หัวใจของฉัน”