...บทที่ 1 : "ตื่นมาอีกที...ดันหล่อเกินโลกไปแล้ว!"...

...****************...

เสียงวิ้งในหัวดังขึ้นเหมือนมีใครเปิดลำโพงเสียงซับเบสแบบไม่ให้เตรียมใจ

【ระบบ: ขอต้อนรับ 'จิตหลัก' เข้าสู่ร่างบอสลับลำดับสุดท้าย — รามอสแห่งแดนหายนะ】

【โปรดระวัง: พลังของท่านถูกผนึก 99.9999%】

【เหตุผล: ผู้เล่นเดิมเล่นเกมจนตายห่า ระบบจำใจรีไซเคิลดวงวิญญาณ】

“ห่า...จริงดิ?”

เสียงนั้นมาจากใครบางคนในหัว แต่เสียงสบถหลุดออกจากปากข้าก่อนรู้ตัว...ด้วยโทนเสียงทุ้มนุ่ม แหบเสน่ห์แบบที่นักพากย์สายวายต้องแอบกรี๊ด

"...เฮ้ย เสียงกูหล่อขนาดนี้เลยเหรอวะ?"

ฉัน—รามอส เด็กติดเกม, ขี้เกียจอาบน้ำ, กินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปวนไป, เพิ่งจบชีวิตหลังไต่แรงค์เซิร์ฟโลก “Fate Chronicle” ไปสามวันติดโดยไม่หลับไม่นอน…

สุดท้ายหัวทิ่มลงคีย์บอร์ดตายโง่ ๆ

และตอนนี้ ฉันกลับลืมตาขึ้นมาในร่างที่แม่งหล่อเกินไป!

“...แว้ก!?”

ร่างกายสูงโปร่งแต่แกร่งกล้า ผมยาวสีเทาดำสะท้อนแสงราวกับแร่เวท ดวงตาสีอำพันวาววับราวอัญมณีในความมืด ชุดเกราะดำสนิทกับเสื้อคลุมผ้าทิพย์ที่สะบัดเล่นกับลมเองโดยไม่ต้องใช้พัดลม...

...หล่อฉิบหาย

กูหล่อโคตรๆๆๆๆ!

(ขออภัย ถ้อยคำไม่เหมาะสม แต่เข้าใจฟีลตัวละครได้ไหม!?)

ฉันลุกพรวดขึ้นจากพื้นหิน หนาวยะเยือกอย่างกับตูดแช่น้ำแข็ง วูบหนึ่งนึกว่าอยู่ในแมพท้ายเกม แต่เปล่า — ระบบแม่งเพี้ยน ส่งกูมาเกิดใหม่ในร่าง “รามอส” ตัวบอสสุดท้ายของเกม ซึ่งแม่ง...เป็นบอสที่โคตรโกง!

...ถ้าอยู่ในเลเวลสูงน่ะนะ

แต่ดูสถานะตอนนี้สิ:

【เลเวล: 1】

【พลังเวท: 10】

【ค่าป้องกัน: ขี้เล็บ】

【ทักษะ: ง่อยแดก】

【สถานะ: สาปสูญ, ผนึก, หิว, ง่วง, หลงตัวเองขั้นต้น】

“โอ้โห...นี่มันเลเวลห่วยกว่านักผจญภัยมือใหม่อีกเหรอวะ!?”

ในตอนที่ฉันกำลังสบถรัวในใจ ราวกับสวรรค์อยากแกล้งให้หนักกว่าเดิม เสียงฝีเท้าดังแว่วจากแนวป่า...

“โอ๊ยยยย...เจ็บชิบหาย โดนกระสุนลมฟาดอีกแล้ว!”

เด็กหนุ่มคนหนึ่งในชุดนักผจญภัยคลาส D โผล่พรวดออกมาพร้อมใบหน้าที่คุ้นตา

เฟย์-เด็กใหม่ในเมืองล่างของเกมที่ข้ามักใช้เป็นเหยื่อทดลองคาถา

แต่ตอนนี้สายตาเขากลับมองข้า...ไม่เหมือน NPC ธรรมดา

“แปลกแฮะ...”

เฟย์ก้าวเข้ามาใกล้แล้วหยุดมองหน้าข้า แววตาของเขาคือ...การจำได้

“นาย...ไม่ใช่คนจากที่นี่ใช่ไหม?”

“กะ...กูอะไรนะ?”

【ระบบ: เตือนภัย! ผู้เล่น ‘FeyX01’ จดจำอดีตชาติได้ 80% แล้ว】

【ระบบ: เตือนภัย! มีโอกาสสูงที่เขาจะจ้องก้นคุณด้วยความคลั่งรัก】

“...มึงว่าอะไรนะ?”

เฟย์ยิ้มกว้างเกินเหตุ ข้าถอยหลังไปสามก้าว และชนต้นไม้จนหลังจุก

“เจอกันอีกแล้วนะ…เจ้าคนที่เคย ‘ฆ่าข้า’ ในร่าง NPC โง่ๆ ฮะฮะ…”

“...กูไม่ได้ฆ่า กูแค่...ทดลองสกิลใหม่!”

“งั้นข้าขอลองสกิลใหม่ด้วยนะ?”

เขาพูดพร้อมควักมีดสั้น...ที่ในเกมเดิมไม่มีทางมีในเลเวลนี้!

แค่เงื้อขึ้นมา ไอเวรนี่แม่งกลิ่นพระเอกหลุดโลกจอมกาวชัดๆ!

ฉันกระโจนหนีอย่างหมดฟอร์มบอสลับผู้ยิ่งใหญ่

เสียงขำหัวเราะดังขึ้น

"55555หนีตายอย่างกับข้าจะเอาชีวิตเจ้าไปต้มทำแกงเลย5555"

"ไม่ต้องมาขำเลยไอเวร มาช่วยกูเดี๋ยวนี้เลยตีนติดร่องต้นไม้เพราะมึงเนี่ย!"พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดก่อนจะกระดิกมือเรียก โดยที่มีขาข้างหนึ่งชี้โด่ขึ้นฟ้าเหมือนท่าโยคะกายภาพบำบัด

"โอเคๆ555 ถ้าข้าช่วยท่านแล้วท่านจะไปไหนต่อรึ"รีบวิ่งไปวิ่งทันทีที่ได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือ

... ....

.......

.......

.......

.......

...หนึ่งวันถัดมา...

"...ทำไมสุดท้ายกูมานอนอยู่แบบนี้ได้เนี่ย?"

รามอสเหมือนโดนภาพตัดมาอย่างว่องไวตะโกนเสียงดัง ขณะนอนแผ่ในเต็นท์ผ้าใบที่เฟย์ตั้งไว้ให้ “พักชั่วคราว” ก่อนเดินทางเข้าเมือง

แน่นอน...เฟย์นอนข้าง ๆ

และยังนอนถอดเสื้อ

และขยับเข้ามาใกล้เกินความปลอดภัยของโลกเวอร์จิ้นใด ๆ

"เลิกจ้องได้แล้ว จ้องทำเตี่ยไร..."

“ก็ใครใช้ให้หน้าหล่อนักล่ะ…”

เฟย์ตอบแบบเนิบ ๆ แล้วจ้องอีกแบบไม่แคร์สายตาชาวบอสเลยแม้แต่น้อย

“กูไม่ใช่รับนะเว้ย แล้วมึงก็ไม่ใช่รุก—”

“ใครว่าข้าไม่รุก?”

“...โอเค มึงชนะ กูนอนก็ได้!”ดึงผ้าห่มขึ้นยอมนอนแบบสิโรราบ

คืนนั้นผ่านไปอย่างตึงเครียด…โดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น

(เพราะเฟย์ดันเผลอหลับกรนเสียงดัง)

แต่ความวินาศของชีวิตรามอสยังไม่จบแค่นั้น...

【ระบบ: ภารกิจใหม่ปรากฏแล้ว!】

【ภารกิจ: ปลอมตัวเป็นนักผจญภัย และเอาตัวรอดจากการถูก ‘จับจิ้น’ กับผู้เล่นชื่อเฟย์】

【รางวัล: พลังเวทคืน 1% และผ้าคลุมอเนกประสงค์กันการมองทะลุเสื้อ】

“..............แม่ง ระบบนี่แม่งเป็นโรคจิตแน่ ๆ”

จบบทที่ 1

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกที่ไรท์เป็นคนแต่ง หากผิดพลาดประการใดขออภัยมา ณ ทีนี้ด้วย

...บทที่ 2: เข้าเมืองผิดเวลา เจอแฟนคลับคลั่งบอส...

...****************...

กลิ่นควันหอมจากเตาถ่านลอยมาแตะปลายจมูก รามอสลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า ความรู้สึกแรกที่แทรกเข้ามาไม่ใช่ความงุนงงแบบละครย้อนยุคที่ตื่นในร่างใหม่ แต่คือ...หนาว และแข็ง—ไม่ใช่แค่พื้นดินใต้หลังที่เย็นเฉียบ แต่แขนขาที่เมื่อยล้าเพราะท่านอนผิดท่าและเสียงดังกุกกักจากใครบางคนข้างตัว

เขาพลิกตัวช้า ๆ และพบว่าเจ้าของเสียงนั้นนั่งหันหลังให้เขาอยู่ห่างไปแค่ไม่กี่ฝ่ามือ หายใจสม่ำเสมอ แผ่นหลังแน่นด้วยกล้ามเนื้อขยับตามจังหวะการหาของ...

"อย่าคิดอะไร...อย่าคิดอะไรทั้งนั้น ไอ้รามอส นายเป็นบอสลับสุดโหดแห่งโลกเกม ไม่ใช่พระเอกนิยายเรทวาย!"

เขาคิดในใจแล้วก็กัดฟันข่มสติ ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่ง เสียงฝืนกระดูกดังเบา ๆ อย่างไม่ให้เจ้าบ้านี่ตื่น แต่ไม่ทันพ้นฟูก เสียงเฟย์ก็ดังขึ้นจากหม้อซุปที่ตั้งอยู่ด้านนอกเต็นท์

"ตื่นแล้ว? ข้าทำซุปปลาทะเลให้ กินรองท้องก่อนไปเข้าเมืองไหม?"

เสียงเรียบ ทว่าเจือความนุ่มลึกอย่างจงใจชวนให้นึกไปถึงอะไรไม่สร้างสรรค์

รามอสถลึงตาใส่แม้เจ้าของเสียงจะไม่ได้หันมา

"อย่าพูดด้วยน้ำเสียงแบบนั้นตอนฉันพึ่งตื่นได้ไหมวะ? มัน...น่าโดนต่อย"

เฟย์หัวเราะเบา ๆ พลางคนซุปช้า ๆ

"น่าเสียดายนะ ฉันคิดว่านายอาจจะชอบเสียงฉันตอนเช้าซะอีก"

"ขอโทษที ฉันไม่ใช่พวกโรคจิตที่เงี่ย—เอ้ย เฮี้ยนเวลาโดนจีบแบบยัดเยียดนะ"

เฟย์หันมาครึ่งหน้า รอยยิ้มยังคงติดอยู่ที่มุมปาก

"แต่ถ้านายเงี่ยนแล้วเฮี้ยนล่ะ?"

"ไอ้—!" รามอสคว้าก้อนหินปาเฉียดหัวอีกฝ่าย "พูดอีกคำเดียว ฉันจะเสกคาถาให้มึงเป็นตุ่มน้ำพองตลอดปี!"

"น่าสนใจดีนี่ บอสลับมีพลังเสกคำสาปด้านผิวหนังด้วย? ฉันควรกลัวหรือชื่นชมดีนะ?"

รามอสกอดอกขณะเดินเข้าใกล้เตาไฟ กลิ่นซุปปลาทะเลทำให้ท้องร้องเบา ๆ อย่างห้ามไม่อยู่ เขาหยิบชามไม้ขึ้นมาตักซุปโดยไม่ขออนุญาตแม้แต่น้อย

"เฮอะ ทำท่าเหมือนสุภาพบุรุษ แต่ใจนี่แม่งโรคจิตแน่นอน"

เฟย์เท้าคางมองเขาอย่างอ้อยอิ่ง

"โรคจิตก็แค่กับคนที่น่าสนใจเท่านั้นแหละ"

รามอสชะงักเล็กน้อยก่อนจะกลอกตาอย่างเบื่อหน่าย

"เลิกจ้องฉันเหมือนจะจับขึงบนเตาไฟได้แล้วว้อย! กูจะกินข้าว!"

"โอเค ไม่แกล้งก็ได้ แต่ขอเตือนนะ...เข้าเมืองวันนี้ อาจจะมีเรื่อง"

"ถ้าแฟนคลับเกมนี้มันจะคลั่งขนาดนั้นจริง ฉันจะพ่นคำสาปใส่พวกมันเป็นชุดเลยคอยดู"

...----------------...

...กลางวัน – เมืองฮิวมิเรน...

เสียงโห่ร้อง เสียงเครื่องดนตรี เสียงคนตะโกนขายของ และ—เสียงผู้หญิงกรี๊ด...

รามอสเดินคู่กับเฟย์ในเสื้อคลุมเวทมนตร์ปิดหน้าและฮู้ดคลุมหัว แต่แค่ออร่าความหล่อระดับจักรวาลก็ไม่สามารถปกปิดได้

"ทำไมคนมองเยอะวะ...ฉันคลุมซะขนาดนี้ ยังมองอีก?"

"เพราะนายเดินเหมือนตัวละครเทพเจ้าหลงทางน่ะสิ ท่าทางนายมันแบบ...ฉันหล่อ ฉันเกรี้ยวกราด ฉันอย่ามายุ่ง ถ้าจะยุ่งก็ขอให้หน้าตาดีหน่อย"

"...กูเดินปกติ นี่เรียกว่าปกติของบอสลับผู้ยิ่งใหญ่!"

"นั่นแหละคือปัญหา บอสปกติเขาไม่เดินในตลาดแบบไม่ปิดออร่าไง"

เฟย์พึมพำเบา ๆ พร้อมคว้ามือรามอสให้เบียดเดินในตรอกแคบ

"เหี้ย! ปล่อย! มึงจับมือทำไมวะ!?"

"เพื่อเอาชีวิตรอด นายอยากถูกผู้หญิงห้าสิบคนรุมขอเบอร์รึไง?"

"แต่จับมือกันนี่มัน...มันไม่เท่เลยเว้ย กูไม่ใช่เมียมึงนะ!"

เฟย์หัวเราะเบา ๆ เสียงกระซิบข้างหูคล้ายจงใจแกล้ง

"ก็ไม่ได้จะให้เป็นเมีย...แค่ขอถือกรรมสิทธิ์ไว้ก่อนน่ะ"

"ปล่อย! กูจะเสกให้มึงตายด้วยคาถาขนรักแร้ดกตลอดชีวิตนี่แหละ!!"

เฟย์ยังหัวเราะคิกจนรามอสอยากกระโดดถีบกลางตลาด

...----------------...

...ยามเย็นในโรงแรมเก่า...

พวกเขาเช่าโรงแรมไม้เล็ก ๆ ที่เงียบสงบด้านหลังตลาด รามอสนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงเล็ก พลางจัดการถอดเกราะภายนอกออกอย่างหงุดหงิด

"วันแบบนี้แม่งเหนื่อยฉิบ...แฟนคลับอะไรวะ ตะโกนชื่อกูเหมือนจะจับไปทำพรีเซนเตอร์น้ำหอม!"

เฟย์นอนเอกเขนกอยู่บนเตียงอีกฟาก มือไขว้หลังศีรษะ ดวงตาปิดอย่างสบายใจ

"ฉันว่าพวกเขาแค่รักนายในแบบที่นายฆ่าพวกเขาได้หล่อดี"

"นั่นฟังดูไม่ใช่คำชม! มึงรู้ใช่มั้ย!?"

"อืม แต่ฉันเข้าใจนะ ความหล่อที่มาพร้อมความตายมันมีเสน่ห์แบบ...ซาดิสม์นิด ๆ เถื่อนหน่อย ๆ อารมณ์แบบ 'ฆ่าฉันด้วยมือคุณเถอะค่ะท่านบอส' อะไรทำนองนั้น"

รามอสเบือนหน้าหนีอย่างเหนื่อยใจ "มึงนี่มัน...โรคจิตตัวพ่อเลยใช่มั้ย?"

เฟย์ยิ้มทั้งที่ยังหลับตา

"ใช่ แต่แค่กับคนที่ฉันอยากจับกดเท่านั้นแหละ...นายเป็นหนึ่งในนั้นนะ รู้ตัวรึยัง?"

รามอสชะงักไปเล็กน้อย มุมปากกระตุกเหมือนจะสบถแต่เลือกเงียบ ดวงตาสีอำพันทอแสงระยับในความมืด เขาหยิบหมอนขึ้นมากอดแน่นกว่าเดิม พลางพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง

"ข้าไม่ใช่ตัวเอกนิยายรัก...ข้าเป็นบอสเว้ย บอสที่มีศักดิ์ศรี...กูจะไม่ใจอ่อนเพราะไอ้พระเอกโรคจิตนี่แน่นอน"

เมื่อยากเย็นปรับเปลี่ยนเป็นช่วงเวลากลางดึกที่เงียบสงัด เสียงฝนปรอยบาง ๆ พรมลงบนหลังคาไม้เก่า

รามอสนอนไม่หลับ ดวงตายังคงจ้องมองเพดาน ร่างกายแม้จะเมื่อยล้าแต่จิตใจยังปั่นป่วน

ด้านข้าง เฟย์พลิกตัวหันหน้าเข้าหาเขาอย่างเงียบเชียบ เสียงลมหายใจนิ่งราวแมวป่า

“ยังไม่หลับเหรอ?”

“เออ มึงรู้ได้ไง?”

“เสียงในหัวนายดังกว่าฝนอีก”

รามอสกลอกตา “มึงอ่านใจเหรอ?”

“เปล่า แค่ฟังเสียงนายพึมพำ ‘กูไม่ชอบมัน กูไม่ใจอ่อน’ ซ้ำ ๆ น่ะ”

“...ไอ้เหี้ย”

เฟย์หัวเราะคิก แล้วลุกขึ้นคร่อมร่างรามอสไว้กลางเตียง

“อย่าขยับนะ ฉันไม่ทำอะไรนายหรอก แค่จะยืนยันอะไรบางอย่างเฉย ๆ”

“มึงจะทำ—”

มือเย็น ๆ ของเฟย์แตะข้างแก้มรามอสเบา ๆ เสียงกระซิบแนบหู

“ขนาดนายโกรธ ยังหล่อขนาดนี้เลยนะ”

รามอสหน้าร้อนวาบ ผลักอกอีกฝ่ายแรง ๆ แล้วกระโจนออกจากเตียงทันที

“มึงโรคจิต! กูจะนอนพื้นก็ได้!!”

เฟย์ยังคงหัวเราะพลางนอนตะแคงด้วยสีหน้าพอใจอย่างที่สุด

“ฝันดีนะ บอสลับผู้มีศักดิ์ศรี...”

รามอสโยนหมอนใส่หน้าอีกฝ่ายแรง ๆ แต่ไม่ปฏิเสธว่าในใจลึก ๆ...เสียงหัวเราะนั่นแม่งโคตรน่ารำคาญ แต่ก็...โคตรทำให้ห้องเงียบ ๆ นี้น่าพักซะเหลือเกิน

จบบทที่ 2

...บทที่ 3: น่าหมั่นไส้ขอจูบให้เงียบปากสักที...

...****************...

ยามเช้าของป่าเริ่มต้นด้วยไอหมอกบางคลุ้ง และเสียงนกร้องประหลาดที่ฟังคล้ายเสียงคนไอค่อกแค่ก บางทีนี่อาจเป็นแค่บั๊กของระบบเกม…หรือไม่ก็แค่สัตว์ประหลาดตัวหนึ่งที่ลืมซิงค์เสียง

รามอสลุกขึ้นจากตอไม้ที่ใช้เป็นที่นั่งเมื่อค่ำคืน สะบัดเส้นผมยาวประบ่าที่กระเซิงเพราะลมตีหน้า แล้วเริ่มบ่นกับตัวเองเป็นชุด

“หน้าตาแบบข้านี่...สมบูรณ์แบบชะมัด ยิ่งเห็นเงาในน้ำก็ยิ่งหลงรักตัวเองเข้าไปใหญ่”

เขาหยิบเศษแผ่นโลหะเก่า ๆ ที่เหมือนเศษกระจกขึ้นมาส่องเล่น พลางจัดมุมให้เสยแก้มซ้าย แสงแดดตกกระทบเปล่งประกายพอดิบพอดี

“ดวงตานี่...เปล่งประกายดั่งท้องฟ้ายามราตรี ผิวพรรณก็ขาวอมทองเหมือนเทพเจ้าบรรพกาล บอกตามตรงนะ ถ้าข้ามองข้าเป็นอีกคน ข้าก็จะจีบข้าแน่ ๆ”

“...หลงตัวเองขนาดนี้ น่าโดนตบจริง ๆ” เสียงเฟย์ดังขึ้นจากด้านหลัง เขาเดินกลับมาพร้อมถุงหนังใส่เนื้อสัตว์บางอย่างที่เพิ่งล่ามา หน้าตาไม่สบอารมณ์เท่าไหร่

รามอสเชิดหน้า “เจ้าก็พูดแบบนี้ทุกวัน แต่ข้ารู้ว่าลึก ๆ เจ้าเองก็แอบหลงใหลในเสน่ห์ของข้าอยู่ใช่ไหมล่ะ?”

เฟย์กลอกตา “ไม่จ้า กูแค่รำคาญเสียงโอ้อวด”

“แหม อย่าเขิน” รามอสกระพริบตา ทำท่าทางยียวน แต่กลับต้องหุบปากลงเมื่ออีกฝ่ายคว้ามีดสั้นออกมาทันที

“เงียบก่อน ก่อนที่ฉันจะย่างแกเหมือนเจ้าหมูในถุงนี่”

หลังมื้อเช้า เฟย์เสนอให้ทั้งสองคนออกไปล่าสัตว์เพื่ออัพเลเวลให้รามอสซึ่งยังถูกระบบลดระดับอยู่

“ถ้าไม่รีบอัพเลเวล นายจะใช้สกิลอะไรไม่ได้เลยนะ แล้วจะปกป้องตัวเองยังไงล่ะ?”

“โอ้ แน่นอน ข้าไม่จำเป็นต้องใช้สกิลเลย แค่ยืนเฉย ๆ ศัตรูก็คุกเข่าเพราะความหล่อของข้าอยู่แล้ว”

เฟย์นิ่งไปสามวินาทีแล้วตบหัวอีกฝ่ายเบา ๆ หนึ่งที “ไปล่าซะ!”

พวกเขาเดินทางเข้าสู่เขตลึกของป่า ที่ซึ่งมีสัตว์ระดับกลางและกับดักธรรมชาติซ่อนอยู่

ระหว่างเดิน รามอสก็ยังพูดไม่หยุด

“ข้าสงสัยจริง ๆ ว่าผู้สร้างเกมนี้ใช้โมเดลหน้าข้าเป็นต้นแบบหรือเปล่า...แบบนี้ผู้เล่นจะไม่สับสนเหรอว่าใครเป็นบอส ใครเป็นพระเจ้า”

“...หรือใครเป็นบ้า” เฟย์พึมพำเบา ๆ

พวกเขาพบฝูงหมาป่ากึ่งเวทที่ระดับอยู่ประมาณเลเวล 15 เฟย์ดึงรามอสเข้าไปหลบหลังพุ่มไม้แล้วชี้

“พวกนี้แหละ เหมาะกับระดับนายตอนนี้ พอฆ่าได้ครบสิบตัว ระบบจะปลดล็อคสกิลพื้นฐานให้”

รามอสถอนหายใจแรง “โถ่ ช่างน่าเบื่อ ข้าคือผู้ควบคุมพลังแห่งความมืด ทำไมต้องเสียเวลามาล่าหมาด้วย?”

“นายถูกลดระดับจนเหลือแค่เลเวล 3 ไงจ๊ะคุณหล่อ” เฟย์ตบบ่าปลอบใจ “ถ้าไม่ฆ่า ก็เตรียมตัวให้หมากัดตายซะ”

รามอสย่นคิ้วแต่ก็ยอมออกไปต่อสู้อย่างเสียไม่ได้ เขาใช้ไม้เท้ากึ่งโลหะจากซากอาวุธเป็นอาวุธหลัก พุ่งเข้าฟาดหมาป่าตัวแรกแบบงุ่มง่าม

“เฮ้ย! เจ็บนะโว้ย!” เขากรีดร้องเมื่อถูกข่วนเข้าที่แขน

เฟย์ยืนพิงต้นไม้มองนิ่ง ๆ พลางหัวเราะเบา ๆ “อย่าลืม...เล็งที่จุดอ่อน ใต้คอ มันมีจุดสีม่วงอ่อนนั่นไง”

รามอสกัดฟันแน่น กระแทกปลายท่อนไม้เข้าไปเต็มแรงจนหมาป่าทรุดตัวล้มลงก่อนจะกลายเป็นแสงแตกหายไป

“ฆ่าหนึ่งตัวแล้ว! เก่งมาก~!” เฟย์ปรบมือยั่ว ๆ

“ถ้าข้าไม่หล่อขนาดนี้ เจ้าคงไม่ชมข้าหรอก”

เฟย์กลอกตาอีกครั้ง “ก็ได้ ๆ นายหล่อ...หล่อแบบอยากเอาเท้าถีบให้หน้าคว่ำ”

หลังจากล่าครบสิบตัว สกิลแรกของรามอสก็ปลดล็อค ‘Dark Grasp’ มือเงาที่สามารถจับศัตรูให้หยุดชั่วขณะ

“หืม...ก็ไม่เลว” รามอสกระหยิ่มยิ้ม พลางลองเรียกเงาออกมาบีบขวดน้ำจนแตกกระจาย

ระหว่างทางกลับ เขาก็ยังคงโม้ต่อไม่หยุด

“ข้าจะใช้สกิลนี้กับศัตรูให้สยบอยู่แทบเท้า พวกมันจะต้องร่ำไห้ด้วยความตื่นตระหนก เหมือนเจอเทพบุตรแห่งรัตติกาล!”

“นายเป็นคนพูดมากที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมา” เฟย์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย แต่มีรอยยิ้มแฝงอยู่ในหางเสียง

และแล้ว...ก็ถึงจุดที่เฟย์หมดความอดทน

“พอ! หยุดอวยตัวเองได้แล้ว!” เขาหันขวับเข้าหาอีกฝ่าย

“หืม? ข้าแค่พูดความจริง เจ้าไม่ชอบความจริงเหรอ?”

“ชอบสิ โดยเฉพาะ...ความจริงที่ว่านายพูดมากเกินไปแล้ว!”

ว่าแล้ว เฟย์ก็คว้าเสื้ออีกฝ่ายดึงเข้ามาใกล้ ก่อนจะกดริมฝีปากลงไปแบบไม่ให้ตั้งตัว

รามอสช็อกตัวแข็งทื่อ ดวงตาเบิกโพลง มือแทบลั่นเรียกสกิลใส่อีกฝ่ายทันที

เมื่อจูบจบลง เฟย์ผละออกมาอย่างรวดเร็วราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“...เอ็งทำบ้าอะไรของเอ็งวะ!?” รามอสร้องลั่น หน้าแดงก่ำ

เฟย์ยักไหล่ “แค่...ปิดปากนายน่ะ ขี้เกียจฟังโอ้อวดละ”

“ข้าคือบอสลับนะเว้ย! เจ้าทำแบบนี้กับข้าได้ไง!”

“ก็ทำไปแล้วไง แล้วจะทำอีกถ้าพูดไม่หยุด”

รามอสสะบัดหน้าอย่างแรง เส้นผมพลิ้วเหมือนโฆษณายาสระผม “หยุดพูดเลย! ข้าจะไปฆ่ามังกรให้ดู เอาให้ระบบสั่นไปเลย!”

“เดินทางต่อก่อนเถอะพ่อบอสลับ จะได้ไปถึงหมู่บ้านเอลินาเร็ว ๆ”

เฟย์กลับมาเล่นบท NPC อย่างสมบูรณ์แบบ เดิน ปรุงอาหาร พูดประโยคสุภาพแนะนำวิธีเอาตัวรอดในป่า แถมยังบอกเควสย่อยอย่างเป็นระเบียบ

“ภารกิจถัดไปคือเดินทางสู่หมู่บ้านเอลินาเพื่อหาข้อมูลเบาะแส ‘แหวนผนึกมาร’ ว่ากันว่ามันเชื่อมโยงกับตัวตนของท่าน”

รามอสหรี่ตามองเขา “เอ็งเล่นบท NPC ได้น่าเชื่อจนน่ากลัวละนะ”

เฟย์ยักไหล่ “ก็ถ้าไม่เนียน ระบบมันจะสงสัย ฉันไม่อยากถูกรีเซ็ต”

รามอสขมวดคิ้ว “...ตกลงเอ็งเป็นใครกันแน่?”

เฟย์ไม่ตอบทันที แต่ยิ้มกว้าง

“แค่คนที่ชอบนายก็แล้วกัน”

“ใครชอบกันวะ!? หยุดพูดอะไรน่าอ้วกแบบนั้นได้มั้ย?”

“ปากว่า ตาแดง...อย่าบอกนะว่าเขิน?”

“กูจะเผาหมู่บ้านเอลินาให้มอดเลยนี่แหละ!”

เสียงหัวเราะของเฟย์ดังไล่ตามหลัง ในขณะที่รามอสเดินหนีหน้าแดงกร่ำไปทางทิศตะวันออก ทิ้งไว้เพียงเสียงถอนหายใจของคนที่เพิ่ง ‘หว่านเสน่ห์’ สำเร็จไปอีกขั้น

และนี่แค่วันแรกของการเดินทางเท่านั้น...

จบบทที่ 3