หาเรื่องใส่(ใจ)
จะหาเรื่องไปถึงไหน...จนกูต้องเป็นห่วง
เสียงเชียร์ของนักเรียนทั้งสนามดังกระหึ่มในวันแข่งกีฬาสี
เวหาอยู่กลางสนามบาส สวมเสื้อทีมสีน้ำเงิน ข้อมือพันผ้ายืดไว้แน่น
ดวงตาของเขาจับจ้องลูกบาสในมือตลอดเวลาราวกับมองคนอื่นไม่เห็น
เรน อยู่ข้างสนาม
นั่งกอดอกบนอัฒจันทร์ มองลงมาด้วยสีหน้าเฉยๆ แต่ใครไม่รู้…ก็ไม่รู้หรอกว่า สายตาเขากำลัง “จ้องคนในสนาม”แบบที่เกินคำว่าเย็นชา
เรน👑
มึงมันโชว์ออฟ…//พึมพัม
ทั้งที่เรนก็นั่งดูเวหาแข่งทุกเเมตช์
เกมกำลังดุเดือด
คู่แข่งเบียดแรงขึ้นเรื่อยๆ
เวหาไม่ยอมแพ้ ใบหน้าเขาเริ่มซีด แต่ยังฝืนวิ่ง
พลั่ก!
จังหวะกระแทกกลางอกกับไหล่ของผู้เล่นอีกฝั่ง เวหาล้มลงกลางสนาม
เสียงเฮเปลี่ยนเป็นเสียงฮือทันที
เรนลุกพรวดโดยไม่รู้ตัว เขาวิ่งลงจากอัฒจันทร์ด้วยหัวใจที่เต้นรัวแรงกว่าตอนที่ด่ากันทุกวันซะอีก
เวหานอนนิ่ง ใบหน้าเหงื่อชุ่ม มือกุมข้อเท้า ก่อนฝืนลุกนั่งช้าๆ แต่หน้าซีดแทบไม่มีสีเลือด
เรน👑
เป็นบ้าอะไรของมึงวะ ทำไมไม่ยกมือขอเปลี่ยนตัว!?
เรน👑
มึงจะตายคาสนามเพื่อจะได้คะแนนเนี่ยนะ!?
ตวาดอย่างหัวเสียทั้งที่จริงๆแล้วเขากำลังกลัว
กลัวว่าอีกฝ่ายจะเป็นอะไรมาก
เวหา👑
//เบือนหน้าไปทางอื่นพร้อมยิ้มเล็กน้อย
เวหา👑
ทำไมวะ มึงเป็นห่วงกูหรือไง
เรนเงียบไปวินาทีหนึ่ง ก่อนจะตอบเสียงเบา แต่ชัดเจนพอได้ได้ยิน
คำเดียวที่ทำให้เวหาถึงกับชะงัก เรนหลบตา ก้มหน้า แล้วคว้าผ้าขนหนูจากผู้ช่วยกีฬาโยนใส่มืออีกฝ่าย
เรน👑
ห่วงแค่วันนี้ อย่าคิดมาก กูไม่ได้ใจดีขนาดนั้น
เวหา👑
โอเคงั้นห่วงแบบนี้บ่อยๆ หน่อยก็เเล้วกัน…กูไม่ว่า
ปลาป๋อง
🎧คำบรรยายอารมณ์ เรน : คนปากเเข็ง แต่หัวใจเริ่มไม่เข้าข้างตัวเอง
เวหา : เริ่มรับรู้ความรู้สึกบางอย่างจากอีกฝ่าย แม้จะไม่พูดตรงๆ
ทั้งคู่ยัง “หาเรื่อง” กันอยู่…แต่ตอนนี้เริ่มมี เหตุผลให้มองหน้ากันนานกว่าเดิม
ปลาป๋อง
ทุกคนนึกภาพกันออกมั้ยย
ห้องพยาบาลไม่ได้มีไว้เถียง…แต่ไว้ให้ใจเต้น
กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อจางๆ ลอยอบอวลอยู่ในห้องพยาบาลที่เงียบสงัด แสงแดดยามบ่ายลอดผ่านผ้าม่านสีขาวบางๆเตียงพยาบาลริมหน้าต่าง…มีนักกีฬาบาสที่ล้มกลางสนามนอนอยู่
มีผ้าประคบเย็นวางบนหน้าผากกับข้อเท้าที่พันผ้ายืดไว้
ข้างเตียง…มีเก้าอี้หนึ่งตัว และะชายคนหนึ่งที่ไม่คิดจะลุกไปไหนง่ายๆ
เรน นั่งกอดอกเท้าคางมองเวหาปากยังคงขมุบขมิบบ่นเบาๆกับตัวเอง
เรน👑
คนบ้า…ฝืนอยู่ได้ไม่ใช่ไอรอนแมนซะหน่อย
เวหา👑
ก็ไม่ได้อยากให้ใครเป็นห่วง
เสียงตอบกลับเบาๆดังขึ้น เวหาลืมตาขึ้นมาช้าๆ แววตาาหนอกนิดๆ อย่างคนที่ยังมีแรงหาเรื่อง
เรน👑
ห่วงบ้าอะไรล่ะ…แค่ไม่อยากให้มึงตายกลางสนาม กูจะซวย
ความเงียบแผ่ปกคลุมอีกครั้ง
มีเพียงเสียงลมหายใจกับเสียงแอร์เบา ๆ ที่พัดผ่าน
เวหาพูดเบา ๆ
เสียงจริงจังกว่าทุกครั้งที่เคยได้ยิน
เวหา👑
เรื่องที่มึงวิ่งลงมาหากูเร็วกว่า พยาบาลอีก
เรนเงียบ ก่อนถอนหายใจยาว
เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินไปหยุดข้างเตียง มองอีกฝ่ายที่ยังนอนอยู่
เรน👑
อย่าให้มีรอบหน้าล่ะ มึงไม่ใช่ซูเปอร์ฮีโร่
เวหา👑
มึงจะวิ่งมาหากูอีกใช่ไหม
เรนนิ่งไปเล็กน้อย
แววตาเริ่มอ่อนลง
เขายกนิ้วชี้ขึ้นมา กดเบา ๆ ที่หน้าผากของอีกฝ่าย
แล้วพูดเสียงเบา แต่ฟังแล้วเต้นแรงกว่าเสียงเชียร์ทั้งสนามบาส
เรน👑
วิ่งมาเตะมึงแน่ ถ้ายังดื้ออีก
ปลาป๋อง
⸻
💙 ความรู้สึกที่เริ่มเปลี่ยน
• เวหา: เริ่มเห็นความอ่อนโยนที่ซ่อนอยู่หลังคำด่าของเรน
• เรน: ปากยังแข็ง แต่ใจเริ่มยอมรับแล้วว่า “มึง…สำคัญ”
ปลาป๋อง
ไม่รู้ว่าคำอธิบายมันเยอะแบบบนี้แล้ววคนอ่านจะอ่านกันมั้ย
จะห่วงก็ห่วงให้สุด อย่ามาทำเฉยตอนคนอื่นมาใกล้
เสียงประตูห้องพยาบาลเปิดออกเบา ๆ
พร้อมเสียงรองเท้าหนังนักเรียนที่ดูขยันเกินปกติในวันเรียนธรรมดา
คนที่เดินเข้ามาคือ เทียนไข นักเรียนสายวิทย์อันดับหนึ่งของห้อง A
ภาพลักษณ์เรียบร้อย มีระเบียบ หน้าตาดีๆ ดูอบอุ่น — เรียกได้ว่าเป็น Prince Type ที่หนุ่มๆ หลายคน (และสาวบางคน) กรี๊ดกร๊าด
เทียนไข
ได้ยินว่าเวหาเจ็บตอนแข่ง เลยเอาน้ำกับขนมมาให้ค่ะ
เขายิ้มพลางยื่นถุงขนมกับน้ำเกลือแบบขวดให้อาจารย์ประจำห้องพยาบาล ก่อนเดินเข้าไปใกล้เตียง
เวหา👑
ไม่เห็นต้องลำบากเลย ขอบใจนะ
เทียนไข
ไม่ลำบากเลย เราเป็นเพื่อนกันนี่
เรนยืนกอดอกอยู่ข้างเตียง
ตอนแรกก็เฉย ๆ แต่พอ เทียนไข นั่งลงที่ขอบเตียงฝั่งตรงข้าม และเอื้อมมือไปแตะหลังมือของเวหาเบา ๆ
เทียนไข
มือยังสั่นอยู่เลยนะ นายต้องพักผ่อนจริงจังแล้วล่ะ
…อะไรบางอย่างในใจเรน เริ่มไม่โอเค
เรน👑
มือไม่ได้หัก จะจับทำไม?
เขาพูดขึ้นเสียงนิ่งแต่แฝงรำคาญอย่างจงใจ
เทียนไข หันมามอง ยิ้มสุภาพ
เทียนไข
ก็แค่ห่วงเพื่อนน่ะค่ะ ไม่มีอะไร
เรนกระตุกยิ้ม มองเทียนไขขึ้น ๆ ลง ๆ
เรน👑
งั้นนายห่วงทั้งโรงเรียนเลยปะเนี่ย ขยันเหลือเกิน
เวหากลั้นหัวเราะ ขณะเทียนไขดูจะนิ่งไปเล็กน้อย
เรนไม่รอคำตอบ เขาเดินอ้อมเตียงมายืนฝั่งเดียวกับเทียนไข
แล้วโน้มตัวลงไปดึงผ้าประคบที่หลุดเล็กน้อยกลับไปวางให้เวหาเหมือนตั้งใจจะ แย่งบท
ระยะห่างของใบหน้า…ใกล้กว่าเดิมมาก
เวหาเบิกตากว้างเล็กน้อย
ขณะที่เรนกระซิบเบา ๆ ใกล้หูว่า
เรน👑
ทำหน้าอย่างกับจะเป็นลมตอนเจ็บ แต่พอมีคนมาจับมือ…ดูจะหายดีเลยนี่หว่า
เรน👑
//กระตุกยิ้ม+หันไปหาเทียนไข
เรน👑
ไม่ต้องห่วงแล้วครับ เพื่อนคุณเดี๋ยวก็ดีขึ้นเองคนที่ อยู่ด้วยทุกวัน จะดูแลเอง
ปลาป๋อง
💥 สรุปอารมณ์:
• เรน: เริ่มหวงมากเกินคนปกติ ทั้งกวน ทั้งหึงแต่ไม่ยอมรับ
• เวหา: เริ่มรู้แล้วว่า…คนปากแข็งนี่ห่วงจริง
• เทียนไข: ยังไม่รู้ตัวว่ากำลังจุดไฟเผาเคมีบางอย่างระหว่างสองคนอยู่ 😅
ปลาป๋อง
แอบฟินนเล็กน้อยอิอิ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
