เป็นเวลาเช้าตรู่ของภาคเรียนใหม่ ได้มีรถหรูสีดำเงาขับเข้ามาจากทางหน้าโรงเรียน เมื่อรถหยุดคนที่ลงมาที่ลงมานั่นไม่ใช่คนอื่นใดนั่นก็คือภานุสรณ์หรือวินเนอร์หนุ่มหล่อบ้านรวยดีกรีประธานนักเรียน ที่ทุกคนต่างจับจ้องเขาราวกับอยู่ในภวังค์ของเขาด้วยใบหน้าหล่อเหลากลามคมชัด จมูกโด่งได้ทรงเข้ากับริมฝีปากอมสีชมพูนิดๆที่หน้าดึงดูดของเขา ในขณะที่ทุกคนต่างมุงดูเขานั้น

ขณะเดียวกันได้มีชายหนุ่นมองเค้าด้วยสายตาเเปลก ไม่ได้เป็นความชอบแต่อย่างไรกลับกันเป็นสายตาที่บ่งบอกว่าไม่ชอบ ซึ่งคนนั้นไม่ใช่ใครอื่นนั้นคือ อชิรวัฒน์หรือเปเปอร์ว่าที่ประธานชมรมทำอาหาร จนกระทั่ง

"เปอร์ไปกันจะไม่ทันเเล้ว"

"อืม ไปแล้วๆ"

หลังสิ้นเสียงเปเปอร์ก็ได้มาที่ร้านขนมที่ได้นัตกับเพื่อนไว้ พร้อมกับซัตเตอร์เพื่อนสนิทที่ไปเรียกสติเขาอย่างซัตเตอร์หรือเขมณัชนั่นเอง

"เปอร์เป็นอะไรหรอเปล่า ดูเครียดๆนะ"หญิงสาวเอ่อถามด้วยความเป็นห่วง

"ไม่มีไรหรอจูน"

"อืม มีอะไรบอกพวกเราได้นะ"

ซึ่งเรื่องที่เขานั่นเคลียดก็คงเห็นว่าจะมีแต่เรียนไอ้ประธานนักเรียนขี้เก๊กที่ช่วงปิดเทอม มีเรื่องบังเอิญเกิดขึ้นซวยซ้ำซวยซ้อน หลายอย่าง จนทำให้เขามีหนี้ท่วมท้น เลยลงเอ่ยด้วยการรักของตกลงบางอย่าง

เมื่อเดือนก่อน….

.

.

.

.

วันหนึ่งได้มีใครไม่รู้มาหาถึงที่บ้านพร้อมทั้งบอดี้การ์ดจำนวนมาก เมื่อได้สบตากับคนที่เข้ามาจึงได้รู้ว่าเป็นไอ้ประธานเหี้ยที่เป็นตัวทำพาความโชคร้ายมาหาเขาทุกครั้งท่ีเจอ

"มีไรกับกูว่ามี"ได้เป็นฝ่ายของอชิรวัฒน์ได้เอ่ยขึ้นก่อน

ฝ่ายของภานุสรณ์ได้ยกยิ้มขึ้นก่อนจะเอ่ยว่า"ไม่มีไรหรอกแค่มาเรียกค่าเสียหายนะ"ด้วยใบหน้าที่กวนประสาทเป็นอย่างมาก

"ของใครวะ?"

"ของมึงไง"

"กูไปติดอะไรมึงตอนไหน"

"ตอนนั้นไงจำไม่ได้หรอ"

อชิรวัฒน์ได้นึกย้อนไปถึงตอนที่ไปทำงานที่บ้านหลังหนึ่งตนได้ทำความสะอาดอยู่นั้นแล้วได้หกล้มทำตู้ของสะสมของเก่าล้มมาเเตก ด้วยว่ากลัวความผิดทำให้เขาได้วิ่งออกมาก่อนโดยหารู้ไม่ว่าในบ้านมีกล้องวงจรปิดอยู่บริเวณนั้นพอดี

"ห้ะ! นั้นบ้านมึงอ่อ"

"อืม บ้านกูเองแหละ"

"มึงรวยขนาดนั้นจะมารีบไถกูจริงดิ"

"กูไม่ได้จะมาเรียกไถกูมีข้อเสนอ"

"ข้อเสนอเหี้ยไร"

"มึงจะต้องมาเป็นคู่นอนให้กูหรือจะใช้หนี้xx,xxx,xxx"

"มึงเลือกเลย กูให้มึงกลับไปคิดหนี่งเดือน"

ย้อนกลับมาปัจจุบัน..

.

.

.

.

.

"พี่เปอร์"หญิงสาวได้ตะโกนขึ้น

"ห้ะ! ว่าไง"เปอร์ได้สดุ้งขึ้น

"เหม่ออะไรเนี่ย"

"เปล่าพี่คิดอะไรเพลินเฉยๆนะ"

"พี่เปอร์จะเอาอะไรไหม? พี่เตอร์กับณอนจะไปซื้อของพี่เอาอะไร"

"งั้นเอาเป็นเอาเป็นสตอเบอร์รี่โยเกิร์ตปั่น"

"โห้ แม่งเเดกอย่างอื่นบ้างดิวะ เเดกเป็นอย่างเดียวหรือไง"

"เสือก"

"เอาเหอะ แต่มึงดูนั่นก่อน"ณอนเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองไปทางภานุสรณ์ที่เดินมาทางนี้เหมือนมีอะไรบ้างอย่าง

ซึ่งอชิรวัฒน์ก็เดาออกอยู่เล้ว ไม่ต่างจากที่เขาคาดการณ์ไว้เท่าไรชายหนุ่มได้เดินมาหาเค้าเพื่อเอาคำตอบแน่นอน ไม่รอให้ชายหนุ่มตรงหน้าเอ่ยขึ้นเขาได้ลากชายหนุ่มมาที่ที่ไม่มีคนทันที

"มึงมีไรก็ว่ามา"

"กูมาเอาคำตอบ"

"กู…."

"ว่าไงครับจะเอาหมายสารหรือข้อเสนอกูดี"

"กูขอผ่อนจ่ายได้ไหมว่ะ"

"

"กูคิดดอกนะ? มึงจะเอาปะ"

"เอ่อ! กูตกลงก็ได้"เขาเอ่อขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

"หึ! แค่นี้ก็จบ เดะกูให้เลขากูส่งสัญญาให้"

"อืม"

เมื่อเขาเปิดอ่านก็พบว่าในสัญญาเขาต้องเป็นทาสกามของภานุสรณ์จนกว่าเขาจะเบื่อแถมยังต้องค่อยทำงานบ้านต่างๆให้เขาอีก เรื่องพวกนี้มันไม่ได้เป็นปัญหามากสำหรับเขาแต่ที่เขาติดคือเมื่อต้องออกจากบ้านหรือจะไปไหนต้องได้รับอนุญาตจากชายหนุ่มตรงหน้าก่อนโดยไม่มีข้อยกเว้นใดๆ และห้ามเขามีอะไรกับใครนอกจากตนด้วย พออ่านจบอชิรวัฒน์ก็ได้เเย้งขึ้นทันที

"ทำไมกูขอมึงถ้าจะออกไปไหนด้วยว่ะ"

"กูกลัวมึงไปมั่วกับคนอื่น เดะกุติดโรค"

"แถมคู่นอนกูต้องเป็นของกูคนเดียวสิวะ"ชายหนุ่มได้ยกยิ้มขึ้น

"กูไม่เอา มึงทำใหม่เลย"

"อา ถ้าน้องมึงรู้ขึ้นมาจะเป็นไงนะ"

"มึงอย่ายุ่งกับน้องกูนะเว้ย!"อชิรวัฒน์ได้จับคอเสื้อเขาดึงลงมาอย่าเเรง

"ก็ไม่รู้สินะ"

เมื่ออชิรวัฒน์ได้นึกถึงข้อเสนอของภานุสรณ์เเละคำพูดของเขาเมื่อครู่ที่เหมือนว่าพูดเล่นแต่ด้วยนิสัยของเขาแล้วพูดจริงแน่นอนทำให้อชิรวัฒน์ต้องลงเสี่ยงดูแค่น้องของเขาปลอดภัยก็โอเคแล้ว

"ก็ได้ แต่กูมีข้อเสนอเพิ่ม"

"หืม ว่ามาสิ"

"มึงต้องเลี้ยงดูค่าใช้ทั้งหมดของน้องกู"

"หึ ได้สิ"ชายหนุ่มได้ยิ้มขึ้นด้วยความพอใจ

ต่างจากเขาที่ได้แต่เดินออกมาด้วยหน้าตาที่ไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่นัก

"เปอร์มึงเป็นไรว่ะ"

"กู โอเค"

"แต่สีหน้ามึงแย่มากเลยนะเว้ย"

"กูไม่เป็นไรจริงๆ"

"แต่.."

"พี่โอเคจริงๆ

"เนปจูนไปเรียนเถอะ"

"ก็ได้ค่ะ"

"กูฝากด้วยนะณอน"

"อืม สบายมาก"

เมื่อเวลาผ่านไปไม่นานมากนักเหมือนเขาเริ่มใจเย็นลงเเล้วเพื่อนสนิทอย่างคณาภัทรก็ได้เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงอีกครั้ง

"มึงมีเรื่องอะไรกับไอ้ประธาน บอกกูได้นะเว้ย"

"ไม่มีไรจริงๆ"ถึงอยากระบายให้ใครฟังแค่ไหนเขาก็ไม่สามารถพูดออกมาได้เพียงเพราะไม่อยากให้เพื่อนของเขาต้องเดือดร้อนไปด้วย

"ไม่มีไรก็ดีละ ว่าแต่คืนนี้หมูกระทะป่ะ"

"ขอบายคืนนี้มีนัดว่ะ"

"โห่ ไรว่ะมึงแอบมีสาวตอนไหนเนี่ย

"หึ"เขาได้แต่ยิ้มเจื่อนๆเมื่อนึกถึงสิ่งที่ภานุสรณ์ได้กล่าวทั้งไว้

"เอาเหอะๆไปเรียนกันดีกว่า"

หลังจากที่โรงเรียนเลิกนั้นด้วยความที่วันนี้เปิดเทอมแรกทำให้ในหอพักได้จัดรูมเมทใหม่ด้วย ในคราวเดียวกันที่ฝนตก อชิรวัฒน์ด้วยความเหนื่อยลาและอ่อนเพลียมากจากเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้

ทำให้เขานั้นได้เดินเข้ามาโดยไม่ได้สังเกตรูมเมทของตนหรือห้องที่ใหญ่ขึ้นมาก

ขณะที่เขาทิ้งตัวลงนอนนั้นได้มีเงาดำๆเข้ามาใกล้ ด้วยความที่เขาง่วงมากจึงไม่ได้สังเกตอะไรมากนักและได้ฟุบหลับไป

เมื่ออชิรวัฒน์งัวเงียตื่นขึ้นมาก็พบว่ามีมือหนาๆของใครบางคนกำลังใช้ผ้าชุบน้ำหมาดๆเช็ดตามตัวอย่างใจเย็น แต่เขากลับรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่คุ้นเคยอย่างประหลาด

เขาได้สดุดตื่นขึ้นเมื่อคิดได้อย่างงั้น

เมื่อลืมตาขึ้นเขาก็ได้พบกับใบหน้าหล่อเหลาของภานุสรณ์ ที่เขาทั้งตาสบตาซึ่งกันและกันราวกับมีมนตร์สะกดให้ทั้งเคลิ้มไปชั่วขณะ

"เห้ย! มึงทำไรเนี่ย"เขาดันอกของอีกฝ่ายออก แต่แรงที่เขามีตอนนี้แค่สมุดเล่มหนาๆไม่ให้ตกได้ก็เก่งแล้ว

"แรงงแม่งมีแค่นี้เองอ่อ"

"เสือก รอกูหายก่อนเหอะ"

"อืม จะรอนะ"

เมื่อเวลาผ่านพ้นไปไม่นานมานักอชิรวัฒน์ก็ได้ทราบความจริงจากปากของชายตรงหน้า เขามาอยู่ห้องนี้เพราะภานุสรณ์ได้ย้ายเขามาห้องนี้ตามข้อตกลง

"แม่ง เร็วจังว่ะ"

"ไม่เร็วหรอก"

"แม่งกูหิวแล้ววะ ห้องมึงมีอะไรเเดกได้บ้างวะ"

"เดะกูไปทำมาให้"

ชายหนุ่มตรงหน้าที่สิ้นเสียงก็ได้ไปทำอาหารให้กินทันที ไม่นานมานักกลิ่นหอมของขิงก็ตีเข้าจมูกมาพร้อมกับชายหนู่มที่ได้ยกโจ๊กหมูหน้าตาหน้ากินมากออกมา

ไม่ถึงอึกใจอชิรวัฒน์ที่เดิมทีเป็นหิวเป็นทุนเดิมก็กินหมดหลังวางภายในไม่กี่นาที หลังจากนั้นชายหนุ่มข้างๆก็ได้ยื้นยาและน้ำให้แต่ดูเหมือนเขาไม่อยากเท่าไหร่

"มึงไม่กินได้ไหม"

"ไม่ได้!"

"ไม่เอากูไม่มีไอ้ประธานขมอ่ะ"

"มึงจะเเดกดีๆหรือจะให้กูป้อน"

"ไม่ต้อง เดะกูเเดกเอง"

เมื่อชายหนุ่มกินยาและกินน้ำตามเข้าไปนั้นก็ทำให้เค้าถึงกับอยากอ้วกในรสของยาที่ทั้งฝาดเเละขมในเวลาเดียวกัน

"ยามึงไม่มีที่หวานกว่านี้อ่อไอ้ประธาน"

".."ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรมากแค่ยื้นลูกอมให้เขาไป

"นอนได้แล้ว จะได้หายเร็วๆภาระชิบหาย"

"เอ้ากูไม่ได้ขอมึงเนาะ"

"อืม กูเสร่อช่วยหมาเองแหละ"

"ห้ะ! มึงว่ากูเป็นหมาเหรอ"

"เปล่าหรอก กูแค่กลัวจะมีคนตายในห้องที่กูอยู่เฉยๆ"

ภานุชสรณ์ไม่รอให้เขาพูดต่อแต่อย่างใดก็ได้ทำการปิดไฟและนอนหลับในทันทีก่อนที่อชิรวัฒน์จะได้พูดอะไรต่อ…

ภานุสรณ์ภานุสรณ์ภานุสรณ์เช้าถัดมาเมื่ออชิรวัฒน์เริ่มรู้ตัวเขาก็ต้องพบข้อความของเพื่อนทั้งสามอย่าง เขมณัช พรรณธิชาและจิรณัฐที่ได้ถามถึงอาการป่วยของเขาอย่างเป็นห่วงกันมาก

นรกก็เอากูไม่ลง!\[เป็นไงบ้างไหมมึง\]

ชายแท้ทั้งเเท่ง\[พี่เปอร์ดีขึ้นบ้างไหม@เต็มบ้างเหอะ!\]

เดะลวงเข้าป่าเเม่ง!\[ดีขึ้นบ่างไหมมึง\]

เต็มบ้างเหอะ!\[ดีขึ้นเเล้วๆ\]

ชายแท้ทั้งเเท่ง\[ให้หนูไปหาไหม?\]

เดะลวงเขาป่าแม่ง!\[พี่ว่าให้ไอ้เตอร์ไปดูดีกว่า ใกล้กันด้วย@นรกก็เอาก็ไม่ลง!\]

นรนก็เอากูไม่ลง!\[ไม่เอากูจะเล่นเกมหยุดทั้งที\]

เต็มบ้างเหอะ!\[ทำไม่หยุดว่ะ\]

ชายแท้ทั้งแท่ง!\[น้ำท่วงอ่ะพี่ฝนตกหนัก\]

"ไอ้ประธานเหี้ยอยุ่ห้องอะดิ"

"เสียงดังทำเหี้ยอะไรวะ กูจะหลับจะนอน"

ในขณะที่เขาเอาแต่พิมพ์ตอบเพื่อนอยู่ ได้มีภานุสรณ์ที่ได้นั่งเฝ้าไข้เขาจนหลับไปข้างๆนั้นเอง

"มึงมาทำอะไรตรงนี้ว่ะ"

"มาเฝ้าคนใกล้ตาย"

"นี่มึงแช่งกูอ่อ"

"เปล่า คิดเอาเองละกัน"

"ไอ้….."

"ไอ้อะไรหรอ เปเปอร์"เขาได้ไปกระซิบข้างหูของอีฝ่ายเบาๆ

".."อชิรวัฒน์ได้ขนลุกสู้เมื่อได้ยินสิ่งอีกฝ่ายพูดขึ้น

"เมื่อคืนมึงยังไม่ทำหน้าที่เลย"

"กูจะเอายังไงกับมึงดีนะ"

ภานุสรณ์ได้ไล่มองต้นขาขาวๆขออีกฝ่ายไล่ไปถึงคอแทบจะะทั่วร่างกาย ราวกับจะสื่ออะไรบ้างอย่าง ‘เอะ!’แต่ทำไมเขาถึงใส่แค่เสื้อละเขาได้แต่คิดในใจเท่านั้น

"หยุดเลย มึงคิดอะไรอะ กูป่วยอยู่นะเว้ย"

"ครั้งนี้กูเถอะว่ากูหยวนให้ครั้งหน้ามึงไม่รอดเเน่"ชายหนุ่มได้ยกยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเลห์

"เออ!" เขาได้แต่ตอบไปอย่างไม่สบอารมณ์แล้ว นอกจากนี้เขาได้ทำหน้ามุ่ยคิ้วขมานเหมือนเด็กน้อยที่ไม่ได้อะไรซักอย่าง

"อืม.. มึงหิวยังอ่ะ"

"ยัง"สิ้นเสียงของชายหนุ่มลง ท้องเจ้ากรรมก็ได้เสียงดังขั้นทันที

"หึ ยังไงมึงก็ต้องกิน"

"กูไม่กิน"

"มึงต้องกินหรือมึงจะให้ยากัดกระเพาะตาย"

"กินก็กินว่ะ"

เขาได้เดินไม่นั่งพร้อมกับภานุสรณ์นี้ได้เดินเอาอาหารมาเสิร์ฟให้พร้อมกับยาที่เขาต้องกิน แรกก็ทำทรงเหมือนคนโดนทันคับหลังๆเก็บอาการไม่อยู่เพราะนมอร่อยมาก

"หึ ชอบขนาดนั้นเลยหรอ"

"อืม อร่อยมาก…"

"หืม เมื่อกี้ว่าไงนะ"

"ไม่มีไร แค่จะบอกว่างั้นๆแหละ"แต่สีหน้าเขาไม่ได้สื่ออย่างงั้นเลยสักนิด

ภานุสรณ์เขาได้แต่มองอชิรวัฒน์อย่างเอ็นดู ที่คนตรงหน้าปากบอกว่างั้นๆเเต่กินไม่หยุด

ตัดภาพมาอีกฝั่ง…

"เอามันๆ"

"นั้นแหละ ตรงนั้นแหละ"

"เฮียถอยก่อนๆ"

"ผมไม่ไหวเเล้วเฮีย"

"ช่วยผมหน่อยๆ"

"เหี้ย ไรว่ะวันนี้เล่นไม่ออกเลยเฮีย"

\[ไปเดินห้างคลายเครียดไหม\]

"ไม่เอาผมไม่ชอบไปที่คนเยอะๆ"

\[เดะเฮียไปเป็นเพื่อน\]

"อืมก็ได้"

\[เดะเฮียไปรับ\]

"อาเคครับ"สิ้นเสียงเขมณัชก็ได้รีบไปอาบน้ำแต่งตัว แต่เสื้อผ้าเขามีน้อยมากเลยคิดว่าจะใช้โอกาสนี้ไปเสื้อชุดใหม่เลยที่เดียว

เวลาผ่านไปสักพักก็ได้มีรถฟอร์รารี่สีขาวคันหรูมาจอดอยู่หน้าหอของเขา พร้อมกับชายหนุ่มที่ได้เดินขึ้นมาตามเขาถึงห้อง

"เตอร์ครับ พี่เข้าไปนะ"

"อย่าพึ่ง…."

ยังไม่ทันสิ้นเสียงของเขมณัช คณาภัทรก็ได้เปิดประตูเข้ามาเห็นต้นขาวๆและแผ่นหลังสวยๆของเขมณัชอย่างไม่ได้ตั้งใจ

"พี่จะเข้ามาทำไมเนี่ย"เขาพยายามผลักอีกฝ่ายออกจากห้องเพื่อจะเปลี่อนชุดต่อ

"เขินไรเนี่ย พี่เห็นเราเกือบหมดละ"

"หยุดพูดเลยนะ"

"เสร็จยัง"

"จะเสร็จแล้ว"

เขมณัชได้เดินออกมาหลังเปลี่ยนชุดเสร็จ"อืม ไปได้ละ"

.

.

.

.

.

ที่ห้างเหมือนที่เขาจะบังเอิญเจอกับอชิรวัฒน์เเละภานุสรณ์ที่ทั้งสองมาซื้อชุดเพิ่มให้อชิรวัฒน์และะของต่างๆเข้าห้องเพิ่ม

"เหี้ย!"

"เป็นไรหรอเตอร์"

"เฮียเกอร์ ดูตรงนั้นดิ"

"วินเนอร์กับเปเปอร์อ่อ"

"ผมว่าเขามีอะไรต้องมีอะไรกันแน่เลย"

"เห้ย! ไอ้เหี้นเปอร์มีเดทกับพี่ประธานหรอ"

"พ่องมึงอ่ะ กูมาหาข้าวเเดกเฉยๆเว้ย!"

"แล้วพวกมึงอ่ะมาทำเหี้ยไร"

"กูมา……"

"มา"

"กูมาดู….."ก่อนที่คณาภัทรจะได้เอ่ยอะไรมากกว่านี้

เขมณัชก็ได้เอามือปิดปากและได้พูดขึ้น"มึงกูพึ่งนึกขึ้นได้ว่ะ"

"แม่มาบ้านกูกลับก่อนนะ"สิ้นเสียงลงเขาก็ได้รีบรากคณาภัทรออกจากตรงนั้นทันที

"เดี๋ยวแม่มึงคุยงานที่ต่างจังหวัดไม่ใช่หรอ"อชิรวัฒน์ได้จับแขนเขมณัชไว้จนเข้าล้มลง

ในจังหวะที่เขมณัชจะล้มลงนั้นได้มีอ้อมเเขนยาวๆของคณาภัทรได้มารับไว้ทันก่อนที่เขาจะล้มพอดี

"เหี้ย!มึงดึงกูไม่เนี่ย"

"ก็กูจะช่วยมึงไปดูแข่งกันไอ้ณอนอ่ะ"

"อืม แต่ก่อนอื่นอะ ปล่อยผมก่อนเลยเฮีย"

"อ่อ โทษๆ"

"ที่ไหนอ่ะ"

"ตรงนั้นอ่ะ เฮียเกอร์จำได้ช่ายมะ"

"อืม กูจำได้"

"ไปวันไหนอ่ะ ไอ้เปอร์"

"เย็นๆอ่ะ เดะกูซื้อเสื้อผ้าก่อน"

"งั้นเดะกูไปก่อนนะ"

"อืม อาเค"

หลังที่อชิรวัฒน์นั้นเลือกเสื้อผ้าเสร็จภานุสรณ์ก็ได้รีบลากเข้ากลับบ้านในทันที

"โอ้ย! จะทำอะไรเนี่ย"เขาเอ่อขึ้นพร้อมทั้งพยายามขัดขืนคนที่ตัวใหญ่กว่า

"อยู่นิ่งๆ!"เขาเอ่อขึ้นก่อนพาอชิรวัฒน์ไปที่ห้อง

"มึงไปนัดกับไอ้ณอนตอนไหน"ภานุสรณ์ได้โยนเตียงอย่าแรง

"โอ้ย! ถามดีๆไม่ได้อ่อวะ"เขาจับข้อมือของตัวเองดูด้วยความเจ็บนิดๆ"มึงใจเย็นๆกว่านี้ได้ป่ะก็ได้ป่ะ ดูดิแดงหมดละ"เขายืนให้ดูก่อนที่ภานุสรณ์จะหยุดคิดไปสักพัก

"อืม กูจำได้ว่ายืนข้อตกลงให้มึงอ่านก่อนเซ็นแล้วนะ"

"แล้วไง"

"มึงอ่านดิ"เขายืนข้อตกลงของเขาให้อชิรวัฒน์ดู

ในนั้นเขียนไว้ว่า ผมนาย ภานุสรณ์ xxxxxและนาย อชิรวัฒน์ xxxxxxx ตกลงจะทำสัญญาคู่นอนกันในวันที่ 2 มิถุนายน พ.ศ.2566 สิ้นสุดสัญญาเมื่อ นาย ภานุสรณ์ เป็นคนยกเลิกเอง โดยมาข้อตกลงว่า นาย อชิรวัฒน์ จะมาเป็นคู่นอนให้เขาอย่างน้อยอาทิตย์ละไม่ต่ำกว่า5-6ต่อสัปดาห์ และจะอาศัยอยู่ชายคาเดียวกันรวมถึงกานไปไหนมาไหนต้องมาถามนายภานุสรณ์ก่อนเสมอ ห้ามไปพบใครโดยที่ นาย ภานุสรณ์ ไม่อนุญาต ส่วนนายอชิรวัฒน์ มีข้อตกลงว่า นายภานุสรณ์ จะต้องไม่ยุ่งกับนางสาว พรรณธิชาและต้องจ่ายเงินในการเป็นคู่นอนครั้งนี้ไม่ต่ำกว่าเดือนละ3xx,xxxต่อเดือน และะต้องดูแลลเรื่องการกินอยู่ของ นางสาว พรรณธิชา xxxxxxx ตลอดจนจบการศึกษา ถ้าฝ่ายใดผิดสัญญาต้องจ่ายค่าเสียหานถึง1x,xxx,xxx-3x,xxx,xxxบาทและข้อตกลงจะเป็นโมฆะทั้งหมด

"เหี้ย! สัญญาไรมึงเนี่ย"

"มึงเซ็นเองนะ"กูให้อ่านแล้ว

\(เอาไงดีว่ะกู\)เขาคลุ่นคิดอยู่สักพักก่อนที่จะคิดอะไรบ้างอย่าออก

"พี่ประธานสุดหล่อค้าบบ ให้ผมไปเถอะนะค้าบบบ"เขาได้พยายามงัดทุกอย่างออกมาเพื่ออ้อนให้ภานุสรณ์ยอมไปส่งเขาและให้เขาไป

"หึ มันไม่ครบวันตามสัญญานะสิ หรือจะ….."

"ไม่เดะค่อยกลับมาทำก็ได้นี่"

"อืม ก็ได้ๆ"

(ไอ้ประธานเหี้ย เสร็จกูละ)สิ้นเสียงของภานุสรณ์ลงเขามากระซิบข้างหูของอชิรวัฒน์เบา"จะเอาให้หนัก ถ้าคิดจะหนี้กูจะเอาให้เดินไม่ได้ไปหลายวันเลย"(เอาไงดีต่อว่ะกู)

"หึ ไปกันเถอะ"

.

.

.

.

.

.

ณ ที่สนามแข่ง

"เฮีย ไม่เอาเตอร์ไม่ขึ้น"

"เอาหน่อยนั่งเป็นเพื่อเฮียเองเตอร์"

"ไม่เอาเฮียขับแรงเตอร์ขอดูดีกว่า"

"เอ้าเตอร์ มาถึงเร็วจัง?"

"อืม แล้วเปอร์มาทำไรตรงนี่อ่ะ"

"มาเชียร์ไอ้วินไงเปอร์"

"ไอ้ประธานเหี้ยแข่งดูหรอเฮียเกอร์"

"ช่ายดิ"

"แล้วเปอร์มึงขึ้นไปทำไรเนี่ย"

"อืม กูมาดูของให้เฮียเกอร์เฉยๆอ่ะ"

"งั้นไปหาที่นั่งกันกูมีเรื่องจะเล่า"

"ทางนี้เตอร์เปอร์"โบกมือให้อีกฝ่าย

"อืม"เข้าเดินไปนั่งข้างจิรณัฐและตามมาด้วยอชิรวัฒน์

ระวังดูการแข่งอชิรวัฒน์ได้แต่กังวนถึงคำพูดของภานุสรณ์และะสัญญาที่พึ่งได้อ่านไปนั้นซำ้ไปซ้ำมาจนการเเข่งขันจบ

แน่นอว่าเขายังไม่อยากกลับจึงรีบไปชวนภานุสรณ์ เขมณัช คณาภัทรและจิรณัฐรวมทั้งภัคจิรากับณรงค์วิทย์ไปกินข้าวก่อนกลับ แต่ทุกคนต่างพ้องใจกับตอบว่ามีธุระต่อเหมือนนัดกันมาทำให้เหลือแค่ภานุสรณ์และอชิรวัฒน์ทำให้วันนี้กลับมาอย่างรวดเร็ว