ทุกคนเห็นเขาในแบบที่อยากเห็น...
ผมก็เคยเชื่อแบบนั้นเหมือนกัน
“นายนี่โชคดีจริงๆ ได้แฟนที่หล่อ เนี้ยบ แบบนี้” เพื่อนๆ บอกผมเสียงอิจฉา
“อือ...ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกันแหละ” ผมตอบกลับอย่างมีความสุข... แต่ความสุขนั้นมันแค่เปลือกบางๆ ที่ถูกวางไว้บนกองไฟที่กำลังลุกไหม้ข้างใน
---
เขา... ชายหนุ่มที่ใครเห็นต้องหยุดมอง
ใบหน้าที่ไร้ที่ติ รอยยิ้มที่ทำให้โลกดูนุ่มนวลจนแทบลืมความจริง
แต่... ใต้รอยยิ้มที่ใสสะอาดนั้น มันซ่อนความมืดมิดลึกซึ้งกว่าที่ใครจะคาดคิด
---
ผมไม่รู้ว่าผมถูกดึงดูดด้วยอะไร
ด้วยความสวยงาม? ด้วยคำพูดนุ่มนวล? หรือด้วยความลับที่เขาเก็บไว้?
บางที... มันอาจจะเป็นทุกอย่างผสมกัน จนผมยากจะถอนตัว
---
ในวันที่เราคบกัน ผมพยายามมองเขาด้วยสายตาของคนรัก
แต่ในบางครั้ง สายตาของเขากลับมองผมเหมือนกับว่า... กำลังวางแผนอะไรบางอย่าง
เหมือนกับว่าเขารู้ลึกไปถึงจิตใจของผม แล้วเอามันมาเล่นเหมือนของเล่น
---
คืนหนึ่ง... ผมตื่นขึ้นมากลางดึก
เสียงหายใจของเขาอยู่ใกล้ๆ แต่ไม่ได้สบายใจเหมือนทุกคืนที่ผ่านมา
เสียงนั้นหนักแน่น และเย็นชา... ไม่ใช่เสียงของคนที่ผมรัก
---
“อย่าไปไหนนะ...” เสียงกระซิบที่แผ่วเบา แต่หนักแน่นจนสั่นสะเทือนหัวใจ
ผมอยากจะถามว่า “ทำไม?” แต่คำถามนั้นติดอยู่ในลำคอ
เหมือนถูกอะไรบางอย่างกดทับไว้ ไม่ให้ผมพูดออกไป
---
วันต่อมา ผมสังเกตเห็นว่าเขามักจะจ้องมองอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครเห็น
ราวกับว่าโลกใบนี้มีเพียงแค่เขากับความมืด
ผมอยากจะเข้าไปถาม แต่ก็กลัวคำตอบที่อาจจะทำลายผม
---
“นาย... เปลี่ยนไปหรือเปล่า?” ผมถามด้วยความหวังว่าเขาจะตอบด้วยรอยยิ้มแบบเดิม
แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเงียบ
และสายตาที่แผ่ความเย็นเยียบจนผมรู้สึกเหมือนตกลงไปในเหวลึก
---
ผมพยายามที่จะหนีความจริงนี้
พยายามที่จะบอกตัวเองว่าทุกอย่างจะดีขึ้น
แต่ในใจลึกๆ รู้ว่า... ผมกำลังถูกดึงเข้าสู่ความมืดมิด ที่ไม่มีวันกลับออกมา
---
“แฟนผม... ไม่ใช่คนดีหรอกครับ”
คำพูดนี้ไม่ใช่แค่คำพูดเล่นๆ
แต่เป็นคำเตือน... คำเตือนสำหรับตัวผมเอง และใครก็ตามที่จะเข้ามาในชีวิตของเขา
---
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในค่ำคืนนั้น
แต่เสียงที่ตอบกลับกลับไม่ใช่เสียงของผมเอง
เหมือนมีใครบางคนอยู่ในร่างของผม...
---
ผมกลั้นใจมองเขา
ชายที่ยิ้มอย่างใจเย็น
แต่ในแววตา... มีบางอย่างที่ผมไม่เคยเข้าใจ และไม่เคยกล้าที่จะถาม
---
"รัก" ที่ผมรู้สึก มันเป็นความรัก หรือความกลัวกันแน่?
บางที... ผมอาจเป็นเพียงแค่เหยื่อของเขา
เหยื่อที่ไม่อาจหลุดพ้นจากเงื้อมมือของคนที่ดูเหมือนจะรัก แต่กลับทำลายผมไปทีละนิด
---
และนี่... คือเรื่องราวของผม
เรื่องราวของคนที่ตกหลุมรักคนที่ไม่ใช่คนดีจริงๆ
จบตอนที่1
---
ผมไม่รู้ว่า ความรัก ควรเป็นแบบไหน...
แต่ความรักของเขา—มันไม่ปกติ
และที่น่ากลัวกว่านั้นคือ ผมเคยชอบมัน
---
"วันนี้อยากกินอะไรครับ?"
น้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมมือที่เอื้อมมาจับแก้มผมเบาๆ ราวกับคนรักที่อ่อนโยนที่สุดในโลก
"อะไรก็ได้...ที่คุณอยากกิน"
ผมยิ้มกลับ แม้จะรู้ว่าคำตอบแบบนี้ มันจะนำไปสู่อะไร
เขาไม่ชอบคำว่า "อะไรก็ได้"
เขาเคยบอกผม...ว่า "ถ้านายไม่เลือก ฉันจะเลือกให้ทั้งหมด"
และการเลือกของเขา...มักจะไม่ใช่แค่เมนูอาหาร
---
เรานั่งกินข้าวกันที่ร้านเล็กๆ ริมทาง
เขาคุยกับพนักงานด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน พูดจาน่ารักจนคนรอบข้างหลงใหล
แม้แต่เด็กเสิร์ฟยังเขินจนหน้าแดง
แต่ผมกลับรู้สึกไม่สบายใจ
เพราะผมรู้ว่า...เมื่อไหร่ก็ตามที่ใคร "หลงใหล" เขามากเกินไป
เขาจะ “ทำให้แน่ใจ” ว่าคนๆ นั้นจะไม่เข้ามาใกล้อีก
---
ครั้งหนึ่ง ผู้ชายที่นั่งโต๊ะข้างๆ หันมายิ้มให้ผม
เพียงรอยยิ้มเดียว...
วันต่อมา เขาถูกปลดออกจากงานกลางอากาศ เพราะถูกกล่าวหาว่าขโมยของ
ทั้งที่เขาเพิ่งเริ่มทำงานได้แค่สัปดาห์เดียว
"คุณ...ทำอะไร?" ผมเคยถามเขาแบบนั้น
เขายิ้ม "ฉันแค่ทำให้สิ่งที่ควรเป็น...กลับไปอยู่ในที่ของมัน"
---
“ผมเป็นของคุณ...” ผมเคยพูดมันออกไปด้วยตัวเอง
ในวันที่ผมยังหลงอยู่ในภาพลวงของความรัก
ตอนนั้นผมยังไม่รู้ว่า
คำว่า เป็นของคุณ สำหรับเขา มันหมายถึงจริง ๆ
ไม่ใช่แค่คำพูดหวาน ๆ แต่เป็น การเป็นกรรมสิทธิ์
---
ผมเริ่มรู้ตัวว่ากำลังหายไปทีละนิด
เขาเริ่มควบคุมการใช้โทรศัพท์ของผม
บัญชีโซเชียล ทุกแอป เขาเป็นคนตั้งรหัสใหม่ทั้งหมด
แม้แต่เพื่อนเก่าในชีวิตก็เริ่มหายไปทีละคน
“พวกนั้นไม่ได้หวังดีหรอก”
“ฉันแค่อยากให้นายปลอดภัย”
ผมเคยเถียง...ครั้งเดียว
แค่ครั้งเดียวเท่านั้นที่ผมลองถามกลับว่า
"แล้วใครกันแน่ที่อันตรายที่สุดสำหรับผม?"
---
วันนั้น...ผมถูกเขากอดแน่นจนแทบหายใจไม่ออก
แต่รอยยิ้มยังอยู่บนใบหน้าเขา
ริมฝีปากกระซิบชิดใบหู
“อย่าพูดแบบนั้นอีกนะ มันทำให้ฉันกลัวว่า...
นายอาจจะคิดหนี”
---
ใช่...ผมกลัวเขา
แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าผมยัง “รัก” อยู่
มันเป็นความรักที่ปนเปื้อนความหวาดกลัว ความหลงใหล ความสับสน
เขาไม่เคยตีผม ไม่เคยด่าผม ไม่เคยทำร้ายร่างกายผมเลย
แต่เขาค่อยๆ ทำให้ผมไม่มีที่ไป...
ไม่มีที่ให้หายใจ
---
คืนนี้ผมนอนไม่หลับอีกแล้ว
เขานอนข้างๆ กอดผมไว้แน่นแบบทุกคืน
แต่ผมไม่ได้รู้สึกอบอุ่นเลย
ผมจ้องเพดานในความมืด
และนึกถึงคำถามเดิม...
"คุณไม่ได้รักผม...ใช่ไหม?"
---
แต่ผมไม่มีสิทธิ์ถาม
ผมไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะสงสัย
เขาคือผู้ชายในฝันของทุกคน
และผมคือคนโชคร้ายที่ได้เห็นเขา...เวลาที่ไม่มีใครอยู่ด้วย
---
เขาเคยพูดว่า
"รักคือการครอบครอง
ใครไม่เข้าใจแบบนี้...ไม่ควรรักใครเลย"
ผมยิ้มตอบไปตอนนั้น...ด้วยใจที่เต้นแรง
คิดว่าเป็นคำพูดโรแมนติก
แต่ตอนนี้ ผมเข้าใจแล้วว่า
มันไม่ใช่คำหวาน แต่มันคือคำเตือน
---
เสียงมือถือผมดังขึ้นเบาๆ ตอนไม่มีใครควรโทรมา
หน้าจอขึ้นชื่อเพื่อนเก่าที่ผมห่างหายไปนาน
เขาคนนั้นเคยบอกผมว่าให้ระวัง "แฟนของนายมันไม่ปกติ"
ผมลังเล...
ก่อนที่ผมจะเอื้อมไปแตะหน้าจอ โทรศัพท์ก็หลุดจากมือ
มือเย็นๆ ของเขาเอื้อมมาคว้ามันไว้
“ไม่ควรรับสายนี้นะ...มันอาจทำลายความสัมพันธ์ของเรา”
---
เขายิ้มอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้...ผมไม่รู้แล้วว่า
มันคือรอยยิ้มของคนรัก
หรือรอยยิ้มของปีศาจ
จบตอนที่2
---
ผมเคยคิดว่า ความเงียบคือความสงบ
แต่ตอนนี้…
ผมรู้แล้วว่าความเงียบ คือเสียงของอะไรบางอย่างที่รอจะกลืนผมลงไปทั้งชีวิต
---
เขานั่งเงียบๆ อยู่ปลายเตียง
จ้องมองผมด้วยดวงตาที่ไม่แสดงความรู้สึก
ไม่มีคำพูด ไม่มีการแตะต้อง ไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม
ผมไม่เคยกลัวอะไรเท่านี้มาก่อนเลย
---
“คุณโกรธผมเหรอ?”
ผมถาม ทั้งที่รู้ดีว่าไม่ควรถาม
เขายังคงนิ่งเงียบ
บรรยากาศในห้องเย็นลงอย่างประหลาด
เสียงเครื่องปรับอากาศกลายเป็นสิ่งเดียวที่ยังเคลื่อนไหว
---
เหตุผลเหรอ?
เพราะผมรับโทรศัพท์เมื่อวานไง
แค่รับสายจากเพื่อนเก่า… ทั้งที่เขายังไม่พูดห้ามผมด้วยซ้ำ
แค่นั้นเอง
---
"ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะ–"
"นายรับโทรศัพท์โดยไม่ขออนุญาต"
เสียงเขาตัดประโยคผมกลางคัน
ไม่ดัง ไม่แข็ง ไม่ตะคอก
แต่คม และเย็นพอจะทำให้ผมกลืนน้ำลายไม่ลง
---
“ผมไม่คิดว่า–”
"นั่นแหละปัญหา นายไม่เคยคิด"
คำพูดนั้นทำให้ผมเงียบไปจริงๆ
เหมือนมีใครเอาเชือกมามัดรอบคอผม
ไม่ใช่แรงที่ทำให้หายใจไม่ออก... แต่เป็นความผิดหวังในดวงตาเขาต่างหาก
---
ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไร
แต่ผมอยากให้เขาหันมายิ้มให้ผมอีก
แม้จะรู้ว่ารอยยิ้มของเขา...ไม่ใช่ของจริงก็ตาม
---
หลังจากนั้น เขาเดินออกจากห้องโดยไม่พูดอะไรอีก
ผมนั่งเงียบคนเดียวในความมืด
มือของผมเย็นเฉียบ หัวใจเต้นช้ากว่าปกติ
ไม่ใช่เพราะเจ็บ... แต่เพราะกลัว
กลัวว่าจะไม่มีวันหนีจากเขาได้
กลัวว่าเขาจะทิ้งผมไว้จริงๆ
กลัว…ว่าเขาจะไม่เป็นเขาคนเดิมอีกต่อไป
---
วันต่อมา ผมตื่นขึ้นมาในบ้านที่เงียบสงัด
ไม่มีเสียงของเขา
ไม่มีอาหารเช้าบนโต๊ะ
ไม่มีข้อความ ไม่มีสายเรียกเข้า
ไม่มีแม้แต่เสียงฝีเท้าของเขา
---
มันเงียบ…จนเหมือนว่าผมอยู่คนเดียวบนโลกนี้
แต่ก็เหมือน…มีใครกำลังเฝ้าดูอยู่ในเงามืด
---
ผมเดินไปเปิดโทรศัพท์
สิ่งแรกที่เห็นคือ ข้อความเดียว
ไม่มีชื่อ ไม่มีเบอร์
มีแค่ประโยคเดียวบนหน้าจอ
> “ความเงียบก็เป็นคำตอบ ถ้านายเข้าใจมัน”
---
ผมไม่รู้ว่าผมควรกลัว หรือควรคิดถึงเขามากกว่านี้
ผมไม่รู้ว่าผมยังรักเขาอยู่ไหม
แต่ที่ผมรู้แน่ๆ คือ...
ผมไม่รอดแล้ว
ไม่ใช่เพราะเขาจะฆ่าผม
แต่เพราะเขากำลัง ค่อยๆ ทำลายตัวผม จากข้างใน
โดยไม่ต้องลงมือเลยสักนิด
---
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
