รักไม่เป็นก็ยังรัก
1/1ฉันใกล้จะจบ…แต่งานสิ ยังไกลอยู่เลย!
ตอนที่ 1 – “ฉันใกล้จะจบ…แต่งานสิ ยังไกลอยู่เลย!”
ฉาก: ร้านชานมใต้หอของมหาลัย
เฟินเฟิน
(ดูดชานมเสียงดัง)
เฟินเฟิน
เฮ้ออ~ อีกไม่ถึงสองเดือนก็จะจบแล้วนะเว้ยอัน!!”
เป่าอัน(น.อ.)
จะรีบพูดให้ใจเสียทำไมวะ…
เป่าอัน(น.อ.)
แค่งานกลุ่มก็จะทำให้ตายละ นี่ยังต้องมานั่งหางานอีก”
เฟินเฟิน
คนอื่นเค้าเตรียมแฟ้มสะสมผลงานกันตั้งแต่ปี 2 แล้วนะยะ!
เฟินเฟิน
แกยังเอาเวลานั่งวาดแมวในสมุดอยู่เลย”
เป่าอัน(น.อ.)
(ยกนิ้วกลางในใจ)
เป่าอัน(น.อ.)
“แมวมันน่ารัก จะผิดตรงไหน”
เฟินเฟิน
“นี่ไม่ใช่เวลาอ้อนแมว แต่อ้อนงาน!!
เฟินเฟิน
แกอยากทำอะไรหลังเรียนจบวะ?
เป่าอัน(น.อ.)
“อยากทำงานแบบตื่นสายได้ ไม่ต้องใส่สูท ไม่ต้องเจอคนเยอะ แล้วก็มีคนอุ้มแมวมาให้ตอนบ่าย”
เฟินเฟิน
“อัน นี่แกรู้ใช่มั้ยว่าแกไม่ใช่ลูก CEO?”
เป่าอัน(น.อ.)
“รู้อยู่แล้ว ฉันเป็นลูกโรงเตี้ยม…แต่ในหัวฉันมันเป็นโลก CEO นี่นา~”
เฟินเฟิน
“เอางี้…ฉันส่งลิงก์รับสมัครงานไปในไลน์แกเมื่อวาน แกเปิดดูยัง?”
เป่าอัน(น.อ.)
“…ไม่ได้เปิด”
เป่าอัน(น.อ.)
ขอโทษหน่า~ เมื่อวานทะเลาะกับพี่ปีสี่อ่ะ ขี้วีนชิบหายเลย”
เป่าอัน(น.อ.)
“อืม แบบ…แค่ฉันตอบเพื่อนผู้ชายในไลน์ เขาก็หาเรื่องฉันละ”
เฟินเฟิน
“สงสัยแกจะถึงจุดต้องหางาน หาที่ฝึก…และหาทางเลิกกับแฟนไปพร้อม ๆ กัน”
เป่าอัน(น.อ.)
โอ๊ยยย~ อย่าพูดคำว่า ‘เลิก’ แค่ได้ยินก็ปวดหลังแล้ว
เฟินเฟิน
งั้นเอางี้ เดี๋ยวฉันช่วยลิสต์บริษัทให้…แต่แกต้องจริงจังละนะ”
เป่าอัน(น.อ.)
(เงยหน้าจากโต๊ะ)
เป่าอัน(น.อ.)
“โอเค… ถ้ามีชานมฟรีในออฟฟิศ ฉันจะสมัครทันที”
เฟินเฟิน
“…แกนี่มันจริง ๆ เลยนะเป่าอัน”
เป่าอันถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะยกชานมขึ้นดูดแบบไร้ชีวิตชีวา
เธอไม่ได้บอกเพื่อนหรอก ว่าลึก ๆ แล้วเธอก็กลัว…
กลัวจะหางานไม่ได้
กลัวจะโตไม่พอ
…และกลัวจะต้องอยู่โดยไม่มีใครอยู่ข้าง ๆ จริง ๆ สักคน
แต่ ณ จุดนี้ เธอยังไม่รู้เลยว่า
คนที่จะเข้ามาเปลี่ยนทุกอย่างในชีวิตเธอ กำลังนั่งเซ็นเอกสารอยู่ในห้องประชุมบนตึกสูงกลางเมือง
ผู้หญิงคนนั้นชื่อว่า… “………..
1/2. จะคุยกับใครก็ผิดเหรอ?
ลานจอดรถหลังมหาลัย เวลาเย็น
รถมอเตอร์ไซค์ของพี่ปีสี่จอดอยู่ข้างต้นไม้ เป่าอันเดินเร็ว ๆ มาพร้อมสีหน้าหงุดหงิด
เป่าอัน(น.อ.)
(เดินมาโยนกระเป๋าขึ้นรถเสียงดัง)
พี่ปีสี่
(พิงรถ มือไขว้อก ขมวดคิ้ว)
พี่ปีสี่
“นานไม่เท่าไหร่…แต่ที่เซ็งคือ ไอ้ข้อความที่แกตอบไอ้หมอนั่นในกลุ่มไลน์น่ะ”
เป่าอัน(น.อ.)
(ถอนหายใจ ยกมือกุมขมับ)
เป่าอัน(น.อ.)
“โอ๊ย จะเริ่มอีกละ…
พี่ปีสี่
“แต่แกก็ใส่ ‘ค่ะ’ ไปตั้ง 2 คำ — แกเคยพูดกับฉันเพราะขนาดนั้นมั้ย?”
เป่าอัน(น.อ.)
โอ้ยยย… พี่จะเอาอะไรนักหนาเนี่ย
เป่าอัน(น.อ.)
ฉันใส่ ‘ค่ะ’ เพราะมันคือรายงาน ไม่ได้ไปอ่อยเค้า!”
พี่ปีสี่
(ขว้างหมวกกันน็อกลงพื้น)
พี่ปีสี่
แกก็รู้ว่าฉันขี้หึง แล้วแกยังทำแบบนี้อีก?!
เป่าอัน(น.อ.)
(ชะงัก น้ำเสียงเย็นลงทันที)
เป่าอัน(น.อ.)
“…พี่รู้ว่าแบบนี้มันเหนื่อยมั้ย?”
เป่าอัน(น.อ.)
“ฉันเหนื่อยนะ ที่ต้องมาคอยอธิบายทุกครั้งที่พี่ไม่มั่นใจตัวเอง…”
พี่ปีสี่
(เสียงเริ่มเบาลง)
พี่ปีสี่
“แกเปลี่ยนไปนะอัน…”
เป่าอัน(น.อ.)
“ฉันไม่ได้เปลี่ยน…แต่บางที เราแค่…อยู่กันคนละที่แล้วก็ได้”
เป่าอัน(น.อ.)
(นิ่งไปครู่หนึ่ง)
เป่าอัน(น.อ.)
ยัง…แต่ถ้ายังทะเลาะแบบนี้ทุกวัน ฉันคงต้องคิดจริง ๆ แล้วล่ะ”
พี่ปีสี่
(เสียงสั่นเล็กน้อย)
พี่ปีสี่
“แกมันเห็นแก่ตัว”
เป่าอัน(น.อ.)
ใช่ ฉันเห็นแก่ตัว…เพราะฉันเริ่มอยากมีความสงบมากกว่าความรักที่เสียงดังไปวัน ๆ แล้วว่ะ”
ลมเย็นพัดเบา ๆ ในลานจอดรถ ราวกับสะท้อนบรรยากาศเย็นเฉียบระหว่างสองคนที่เคยรักกัน
หมวกกันน็อกยังตกอยู่ที่พื้น…และคำพูดที่หล่นจากใจ ก็ดังพอจะเปลี่ยนชีวิตเป่าอันไปอีกทาง
.1/3 เรียนจะจบ แต่ยังไม่รู้จะไปทางไหน”
เรียนจะจบ แต่ยังไม่รู้จะไปทางไหน”
ฉาก: บ้านของเป่าอัน ชานไม้หลังบ้านช่วงเย็น แม่กำลังรดน้ำต้นไม้ เป่าอันนั่งเหม่ออยู่ที่เก้าอี้โยก
แม่
(รดน้ำต้นไม้ ไม่หันมามองลูก)
แม่
วันนี้กลับบ้านเร็วนะ…หรือว่าอกหักอีก?”
เป่าอัน(น.อ.)
(ถอนหายใจ ยาววว)
แม่
“นิดนึงของแกนี่คือทะเลาะจนเดินหนีสินะ”
เป่าอัน(น.อ.)
“แม่อ่ะ!! พูดเหมือนรู้”
แม่
“ไม่ต้องรู้ก็เดาได้ย่ะ คนมีแฟนก็เป็นงี้แหละ ทะเลาะกันเหมือนจะฆ่ากัน แล้วอีกวันก็โทรมาหากันแบบน้ำเสียงเหมือนหมาน้อย”
เป่าอัน(น.อ.)
“…ตอนนี้ไม่อยากเป็นหมาเลยแม่ อยากเป็นแมว แล้วไปนอนข้างใครซักคนที่ไม่ตะคอกใส่”
แม่
(หัวเราะเบา ๆ เดินมานั่งข้างลูก)
แม่
แกจะเรียนจบแล้วนะอัน แม่ไม่อยากให้มัวแต่นั่งกลุ้มเรื่องคนอื่น…”
เป่าอัน(น.อ.)
“…ยังอ่ะ แม่”
แม่
“อ้าว! แล้วเมื่อวานที่บอกจะไปหามา ก็คือโกหกแม่?”
เป่าอัน(น.อ.)
เปล่าาา แค่…ยังไม่ได้หา แต่คิดแล้วนะ ว่าจะหางานที่ไม่ต้องไปไกล”
แม่
“จะได้อยู่กับแม่เหรอ?”
เป่าอัน(น.อ.)
“…เปล่า จะได้ให้แม่ทำกับข้าวให้กินทุกวัน”
เป่าอัน(น.อ.)
(หัวเราะ หันไปซบแขนแม่เบา ๆ)
เป่าอัน(น.อ.)
“แต่ก็คิดถึงแม่จริง ๆ แหละ… แม่ว่าอาชีพที่เหมาะกับฉันคืออะไร?”
เป่าอัน(น.อ.)
“แบบไม่โกหกเลย!”
แม่
“ก็พูดเก่ง ทนเสียงคนด่าได้ แถมหน้าตาก็ไม่ต้องโชว์มาก…”
เป่าอัน(น.อ.)
ไม่ไหวแล้ว จะย้ายออกไปอยู่กับพี่ลู่!”
แม่
ลองไปอยู่ดูสิ เดี๋ยวก็ทะเลาะกันเรื่องแมวอีก พี่แกซื้อปลามาเลี้ยงแทนแมวแล้วรู้ยัง?”
เป่าอัน(น.อ.)
เลิกเป็นพี่ชายฉันเถอะ ขัดทุกอย่างในชีวิตเลย”
แม่
ฟังแม่นะอัน แม่ไม่ได้อยากให้แกรีบโต แต่อยากให้โตแบบไม่ล้มทุกครั้งที่มีอะไรสะดุด…หาอะไรที่ทำให้แกอยู่ได้ทั้งวันโดยไม่เหนื่อยใจ แล้วค่อย ๆ เริ่มมันก็พอ”
เป่าอัน(น.อ.)
(เงียบไปนิดนึง ก่อนจะพูดเสียงเบา)
เป่าอัน(น.อ.)
แม่…ถ้าฉันไปชอบคนอื่นอีกคน จะผิดมั้ย?”
แม่
ถามผิดคนละมั้งแม่ว่า…แต่ถ้าคนนี้ทำให้แกเป็นตัวเองได้…ก็ลองดูไหมล่ะลูก”
เป่าอันไม่ตอบ เธอแค่พยักหน้าเบา ๆ แล้วซบอยู่ตรงแขนแม่
ในใจยังเต็มไปด้วยความไม่แน่นอน แต่กลับเริ่มอุ่นขึ้นอย่างประหลาด
และอีกไม่นาน…..เธอก็จะเจอกับคนคนนั้น คนที่ไม่รู้จัก แต่จะเปลี่ยนโลกของเธอไปตลอดกาล
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
