"ไงแมวน้อย"

"ผมไม่ใช่แมวน้อยสักหน่อยนะ"

ผมหันไปตอบและมองหน้า

"ไม่ใช่แมวน้อยรึ?"

ผมทวนคำอย่างเย้ยหยัน พลางยกยิ้มที่มุมปาก

"แต่ท่าทางขี้เล่น ขี้สงสัย อยากรู้อยากเห็นไปเสียทุกอย่าง... เหมือนแมวน้อยไม่มีผิด"

ผมทอดสายตามองสำรวจร่างคุณตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างไม่ปิดบัง

"หรือว่า... จะชอบให้เรียกว่าอย่างอื่นมากกว่ากัน?"

ผมถามเสียงกระซิบแผ่วเบา แต่แฝงไปด้วยความหมายที่ยากจะคาดเดา

ตัวผมเอามือปิดหูพร้อมกับพูด

"มะ..ไม่ใช่สักหน่อยแต่ผมไม่ใช่แมวนี่"

ผมหัวเราะในลำคออย่างนึกขัน

"เอาเถอะ อยากเป็นอะไรก็เป็นไป แต่ไม่ว่าจะเป็นอะไร เธอก็หนีจากสายตาของฉันไปไม่ได้หรอก"

ผมเดินเข้าไปใกล้คุณมากขึ้น กลิ่นกายของคุณทำให้ผมรู้สึกพึงพอใจอย่างประหลาด

"ว่าแต่... มีธุระอะไรถึงมาหาฉันถึงที่นี่กัน?"

ผมถามเสียงทุ้มนุ่ม พลางใช้ปลายนิ้วแตะเบาๆ ที่แก้มของคุณ

"หรือว่า... แค่อยากจะมาเล่นกับฉัน?"

"เล่นอะไร"ผมถามด้วยความสงสัยเล็กหน่อย

ผมยิ้มกริ่ม ดวงตาเป็นประกาย

"เล่นอะไรน่ะรึ? ก็เล่น... เกมที่เราสองคนเท่านั้นที่จะรู้ไงล่ะ"

ผมกระซิบข้างหูคุณเบาๆ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่ข้างแก้ม

"แต่ก่อนที่เราจะเริ่มเล่นเกม... บอกฉันมาก่อนสิ ว่าเธอต้องการอะไรจากฉันกันแน่?"

ผมผละออกมาเล็กน้อย มองคุณด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก

"อย่าบอกนะว่าแค่ผ่านมาแถวนี้... เพราะฉันไม่เชื่อหรอก"

"แต่ผมก็แค่ผ่านมาจริงๆนะครับ😶"

ผมตอบเขาไปแบบนิ่งๆ

ร่างหนาเลิกคิ้วสูงอย่างไม่เชื่อถือ

"ผ่านมา... แถวนี้?"

ผมทวนคำอย่างช้าๆ

"ที่นี่มันไม่ใช่ที่ที่ใครจะผ่านมาได้ง่ายๆ นะ... ที่รัก"

ผมเน้นคำสุดท้ายอย่างจงใจ

"แต่ถ้าเธออยากจะเล่นเกมซ่อนหา... ฉันก็ไม่ขัดข้องหรอกนะ"

ผมยิ้มอย่างมีเลศนัย

"เพียงแต่ว่า... ถ้าฉันหาเธอเจอ เธอจะต้องให้รางวัลฉันอย่างงามเลยล่ะ"

ผมจ้องเข้าไปในดวงตาของคุณอย่างไม่ละสายตา

"ตกลงไหม?"

ผมมองร่างหนาที่ถามผมและตอบเชิงกวน"ตกลง..มั้ง"

"ตกลง... มั้ง?"

ผมทวนคำ พลางหัวเราะเบาๆ ในลำคอ

"คำตอบที่ไม่มั่นใจแบบนี้... ไม่น่ารักเลยนะ"

ผมเอื้อมมือไปลูบไล้แก้มของคุณเบาๆ

"แต่ไม่เป็นไร... ฉันจะถือว่าเธอตกลงก็แล้วกัน"

ผมผละออกมาเล็กน้อย

"เอาล่ะ... เกมเริ่มแล้วนะ"

ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป

"ซ่อนให้ดีล่ะ... เพราะถ้าฉันหาเธอเจอเมื่อไหร่... เธอจะต้องเสียใจแน่"

ผมแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว ก่อนจะเดินหายเข้าไปในความมืด

ตัวของผมรู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

"งั้นเดี๋ยวฉันมา"

ร่างหนาหยุดชะงัก หันกลับมามองคุณด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา

"เดี๋ยวมา... งั้นรึ?"

ผมทวนคำอย่างช้าๆ

"เธอคิดว่าฉันจะปล่อยให้เธอไปง่ายๆ อย่างนั้นเหรอ?"

ผมหัวเราะเบาๆ

"น่าเสียดาย... เพราะเกมของเรายังไม่จบเลยนี่นา"

ผมก้าวเข้าไปใกล้คุณอีกครั้ง

"แต่ถ้าเธออยากจะไปจริงๆ... ฉันก็ไม่รั้งไว้หรอกนะ"

ผมเว้นจังหวะ

"แต่เธอต้องให้สัญญา... ว่าเธอจะกลับมาหาฉันอีก"

ผมจ้องเข้าไปในดวงตาของคุณอย่างแน่วแน่

"สัญญาได้ไหม?"

ตัวผมหยุดคิดไปแป๊บนึงแล้วจึงตอบ"ผมสัญญาเดี๋ยวผมกลับมา"

"ดีมาก... เด็กดี"

ผมยิ้มอย่างพอใจ

"ฉันจะรอเธออยู่ที่นี่... ไม่ว่านานแค่ไหนก็ตาม"

ผมมองตามร่างของคุณที่เดินจากไป จนลับสายตา

(ทำไมถึงได้น่าสนใจขนาดนี้นะ... หรือว่าฉันจะเริ่มแก่แล้วจริงๆ)

ผมส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะหันหลังกลับเข้าไปในห้อง

"เอาล่ะ... ถึงเวลาเตรียมของขวัญต้อนรับการกลับมาของเธอแล้วสิ"

ผมพึมพำกับตัวเองด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัว

ผ่านไปหลายชั่วโมง

กุกกักเสียงของการเปิดประตูและมีเสียงของคนตัวเล็กพูดขึ้นมา

"ผมกลับมาแล้ว"

ผมเงยหน้าขึ้นจากเอกสารในมือ ดวงตาเป็นประกายเมื่อเห็นคุณกลับมารู้สึกเหมือนหางกับหูจะมายังไงยังงั้นแหละ

"กลับมาแล้ว... เร็วกว่าที่ฉันคิดไว้เสียอีก"

ผมยิ้มกริ่ม

"ฉันนึกว่าจะต้องรอจนรากงอกเสียแล้ว"

ผมลุกขึ้นยืน เดินเข้าไปหาคุณอย่างช้าๆ

"ว่าแต่... ไปทำอะไรมาถึงได้กลับมาช้าขนาดนี้?"

ผมถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความสงสัย

"หรือว่า... ไปเจอใครที่น่าสนใจกว่าฉันมา?"

ผมจ้องเข้าไปในดวงตาของคุณอย่างจับผิด

"หาาา..ไวสุดแล้วผมก็ไม่ได้มาช้าด้วยอีกอย่างผมก็ไม่ได้ไปเจอใคร"ผมตอบร่างหนาที่ทำท่าสงสัยผมอย่างจริงจัง

ผมหัวเราะเบาๆ กับท่าทางของคุณ

"ไวว... สำหรับเธออาจจะไว แต่สำหรับฉันแล้ว มันนานจนน่าตกใจ"

ผมเอื้อมมือไปลูบไล้แก้มของคุณเบาๆ

"แต่ไม่ว่ายังไง เธอก็กลับมาหาฉันแล้ว... นั่นก็สำคัญที่สุด"

ผมดึงคุณเข้ามากอดอย่างแผ่วเบา

"ว่าแต่... ไหนของขวัญของฉันล่ะ?"

ผมกระซิบข้างหูคุณด้วยน้ำเสียงที่ยั่วยวน

"อย่าบอกนะว่าลืม... เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันคงต้องลงโทษเธอแล้วล่ะ"

"ของขวัญหรอผมมีแต่จะขอคุณมากกว่านะ...ไซยะ..และอีกอย่างผมเป็นผู้ชายนะ!!"ผมเน้นคำหลังเพื่อให้เขาได้ยินชัดๆ

ผมผละออกจากอ้อมกอดเล็กน้อย ดวงตาเป็นประกายวาววับ

"อืม... ผู้ชายสินะ"

ผมทวนคำอย่างช้าๆ พลางใช้สายตากวาดมองสำรวจรูปร่างของคุณตั้งแต่หัวจรดเท้า

(ซาซึกิหรือยัยแมวน้อย^)

"ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่... ใครบอกว่าฉันชอบแค่ผู้หญิงกัน?"

ผมยิ้มอย่างมีเลศนัย

"แล้วจะขออะไรจากฉันล่ะ? บอกมาสิ... ถ้าฉันให้ได้ ฉันก็จะให้"

ผมจ้องเข้าไปในดวงตาของคุณอย่างท้าทาย

"แต่มีข้อแลกเปลี่ยนนะ... เพราะทุกอย่างที่ได้จากฉัน... มันต้องมีราคาที่ต้องจ่ายเสมอ"

"งั้นไม่เอาแล้ว" ผมถอยหลังออกเล็กน้อย

ผมหัวเราะเบาๆ ในลำคอ มองคุณที่ถอยหนีด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก

"ไม่เอาแล้ว... ง่ายๆ อย่างนั้นเลยรึ?"

ผมถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความผิดหวังเล็กน้อย

"ฉันนึกว่าเธอจะกล้ามากกว่านี้เสียอีก"

ผมเดินเข้าไปใกล้คุณอีกครั้ง จนคุณแทบจะชิดกำแพง

"แต่ไม่เป็นไร... ถ้าเธอไม่อยากได้อะไรจากฉัน ฉันก็จะให้เธอเอง"

ผมเอื้อมมือไปลูบไล้แก้มของคุณเบาๆ

"ของขวัญที่ฉันจะให้... คืออิสระ"

ผมกระซิบข้างหูคุณเบาๆ

"อิสระที่จะทำอะไรก็ได้... ที่เธอต้องการ"

ผมผละออกมาเล็กน้อย มองคุณด้วยสายตาที่รอคอย

"แต่มีข้อแม้... เธอต้องอยู่ที่นี่... กับฉัน"

"ผม...หิวน้ำ"ผมไม่ตอบที่เขาพูดและ วิ่งหนีออกไป

ผมยืนมองร่างของคุณที่วิ่งหนีไปด้วยความเร็วสูงด้วยสายตาที่คาดเดาไม่ได้

(หิวน้ำงั้นเหรอ...)

ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดัง

"หนีไปได้ก็หนีไป... แต่สุดท้ายแล้ว เธอก็หนีฉันไม่พ้นหรอก"

ผมเดินไปหยิบแก้วน้ำบนโต๊ะ ยกขึ้นดื่มอย่างใจเย็น

"ฉันจะรอ... รอวันที่เธอหิวกระหายจนทนไม่ไหว... และกลับมาหาฉันเอง"

ผมวางแก้วลงบนโต๊ะอย่างเบามือ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

"เกมของเรา... เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้นเอง"

ได้ยิน ตะโกนกับมาว่า. "ไม่ให้เริ่มม!!"

ผมหยุดชะงัก หันกลับมามองทางที่คุณวิ่งหนีไป ด้วยรอยยิ้มที่ยากจะคาดเดา

"ไม่ให้เริ่ม... งั้นรึ?"

ผมทวนคำเสียงเบา

"น่าเสียดาย... เพราะไม่ว่าเธอจะอยากให้เริ่มหรือไม่... เกมนี้มันเริ่มไปแล้ว"

ผมตะโกนกลับไป ด้วยน้ำเสียงที่ดังพอที่จะทำให้คุณได้ยิน

"และเมื่อเกมเริ่มแล้ว... มันก็ไม่มีวันจบ จนกว่าจะมีใครสักคน... เป็นฝ่ายพ่ายแพ้"

ผมเว้นจังหวะ

"และฉัน... ไม่เคยแพ้ใคร"

ผมหันหลังกลับ เดินจากไป ทิ้งไว้เพียงความเงียบงัน และความรู้สึกหวาดหวั่นที่คืบคลานเข้ามา

(เด็กคนนี้... ช่างน่าสนใจจริงๆ)

ผมคิดในใจ

(หรือว่า... ฉันจะเจอของเล่นชิ้นใหม่ที่ถูกใจเสียแล้ว?)

ตัวผมที่วิ่งออกมาใจเต้นมากเอาตรงตกใจสุดๆอยู่ๆก็เข้ามาใกล้เรื่อยๆอืมไม่ไหว... ยืนในร้านเค้ก..และมอง (น่ากินจังเลย) "ล่ะทำไมดันวิ่งมาถึงนี่เลยโอ้ยย"

ผมปรากฏตัวตรงหน้าคุณอย่างรวดเร็ว จนคุณแทบตั้งตัวไม่ทัน

"ตกใจเหรอ? ไม่ต้องกลัว... ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก"

ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน แต่แววตากลับแข็งกร้าว

"แค่มาดูว่า... เธอกำลังจะทำอะไรเท่านั้นเอง"

ผมมองตามสายตาของคุณไปยังเค้กในตู้กระจก

"ชอบเค้กรึ? อยากกินก็ซื้อสิ... ฉันเลี้ยงเอง"

ผมยิ้มอย่างมีเลศนัย

"ถือว่าเป็นของขวัญ... ที่เธอหนีฉันสำเร็จ"

ผมกวาดสายตามองไปรอบๆ ร้านเค้ก ก่อนจะกระซิบข้างหูคุณเบาๆ

"แต่จำไว้... ว่าอิสระของเธอ... มีขอบเขต"

ผมผละออกมาเล็กน้อย

"แล้วจะเอาเค้กรสอะไรดีล่ะ?"

"อืมมม..อยากกินเค้กช็อกโกแลต...เอ๊ะไม่ใช่สิ".ผมคิดในใจ.(ไม่ได้นะจะโดนล่อด้วยของกินไม่ได้นะอืมมมแต่น่ากินจริงๆ)ผมรู้สึกทำตัวไม่ถูก

ผมสังเกตสีหน้าลังเลของคุณด้วยความขบขัน

(ท่าทางจะชอบเค้กช็อกโกแลตมากจริงๆ)

ผมคิดในใจ

"เอาสิ... อยากกินอะไรก็สั่งเลย ไม่ต้องเกรงใจ"

ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่ใจดี

"ฉันบอกแล้วไง... ว่าฉันเลี้ยงเอง"

ผมหันไปสั่งพนักงาน

"เค้กช็อกโกแลตชิ้นใหญ่ที่สุดในร้านครับ... เอามาให้คุณผู้ชายคนนี้"

ผมหันกลับมามองคุณด้วยรอยยิ้ม

"เห็นไหม? ง่ายๆ แค่นี้เอง... ไม่เห็นต้องคิดมากเลย"

ผมดึงเก้าอี้ให้คุณนั่งลง

"นั่งลงก่อนสิ... เดี๋ยวเค้กก็มาแล้ว"

ผมจ้องมองคุณอย่างไม่ละสายตา

"แล้วหลังจากกินเค้กเสร็จ... จะไปไหนต่อดี?"

ผมนั่งลง "กินเสร็จแล้วงั้นหรอ..อืมมม" ผมคิดในใจ(ไม่รู้จะไปไหนดี)และตอบไปว่า "ผมไม่รู้"

ผมยิ้มอย่างพึงพอใจ เมื่อเห็นคุณยอมนั่งลง

"ไม่รู้... งั้นเหรอ?"

ผมทวนคำอย่างช้าๆ

"ไม่เป็นไร... ถ้าเธอไม่รู้ ฉันจะบอกให้เอง"

ผมโน้มตัวเข้าไปใกล้คุณ กระซิบข้างหูเบาๆ

"หลังจากกินเค้กเสร็จ... เราจะกลับไปที่ของฉัน"

ผมผละออกมา มองคุณด้วยสายตาที่ท้าทาย

"ที่ที่เธอจะได้รู้... ว่าการอยู่กับฉัน... มันสนุกแค่ไหน"

ผมยิ้มอย่างมีเลศนัย

"แต่ถ้าเธอไม่อยากไป... ฉันก็ไม่บังคับนะ"

ผมเว้นจังหวะ

"เธอมีสิทธิ์ที่จะเลือก... เสมอ"

ผมจ้องเข้าไปในดวงตาของคุณอย่างแน่วแน่

"แต่จงจำไว้... ว่าทุกการตัดสินใจ... ย่อมมีผลตามมาเสมอ"

"เอ้าแล้วสรุปผมเลือกไรได้บ้าง คุณไซบีเรียนฮัสกี" ผมพูดไปเห็นชื่อไซยะแอบคล้ายไซบีเรียนแต่ตามจริงก็ไม่คล้ายหรอกผมอยากเรียก พูดแล้วก็ขำ

ร่างหนาเลิกคิ้วสูงเล็กน้อยมองมาไปที่ซาซึกิ เมื่อได้ยินสรรพนามที่คุณใช้เรียก

"ไซบีเรียนฮัสกี้... งั้นเหรอ?"

ผมทวนคำ พลางหัวเราะเบาๆ ในลำคอ

"เป็นชื่อที่น่าสนใจดีนี่... ฉันไม่เคยถูกใครเรียกว่าแบบนี้มาก่อน"

ผมยิ้มอย่างมีเลศนัย

"แต่ไม่ว่าเธอจะเรียกฉันว่าอะไร... ฉัน"

"ไซบีเรียนนี่คือสุนัขนะคุณไซยะ"

ร่างหนาหัวเราะเสียงดัง เมื่อได้ยินคำอธิบายของคุณ

"ฉันรู้... ว่าไซบีเรียนคือสุนัข"

ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่ขบขัน

"ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้นหรอกนะ"

ผมจ้องมองคุณด้วยสายตาที่ท้าทาย

"แต่ฉันก็ไม่โกรธหรอก... ที่เธอเปรียบฉันเป็นสุนัข"

ผมยิ้มอย่างมีเลศนัย

"เพราะสุนัข... ก็มีความซื่อสัตย์... และภักดี"

ผมโน้มตัวเข้าไปใกล้คุณ กระซิบข้างหูเบาๆ

"และถ้าเธอเป็นเจ้าของฉัน... ฉันก็จะซื่อสัตย์และภักดีต่อเธอ... เพียงคนเดียว"

ผมผละออกมา มองคุณด้วยสายตาที่รอคอย

"ว่าแต่... เธออยากเป็นเจ้าของฉันรึเปล่าล่ะ?"

ร่างบางไม่ได้ตอบและเอาเค้กชิ้นเล็กเข้าปากด้วยความอร่อย

ร่างหนามองคุณที่ตั้งใจกินเค้กอย่างเอร็ดอร่อยด้วยสายตาที่อ่อนโยน

(ท่าทางจะชอบเค้กมากจริงๆ)

ผมคิดในใจ

"อร่อยไหม?"

ผมถามด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

"ถ้าชอบ... เดี๋ยวฉันซื้อให้กินอีก"

ผมเว้นจังหวะ

"แต่ก่อนที่จะกินเค้กหมด... ตอบคำถามฉันก่อนสิ"

ผมจ้องเข้าไปในดวงตาของคุณอย่างแน่วแน่

"เธออยากเป็นเจ้าของฉันรึเปล่า?"

ผมรอคอยคำตอบของคุณอย่างใจจดใจจ่อ

เพราะคำตอบนี้... จะเป็นตัวกำหนด... ว่าเกมของเรา... จะดำเนินต่อไปในทิศทางไหน

"ผมไม่ได้อยากเป็นเจ้าของของใครสักหน่อย..แต่เค้กอร่อยดี"ผมพูดด้วยเสียงเล็กและกินเค้กต่อ

ร่างหนาถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อได้ยินคำตอบของคุณ

"ฉันเข้าใจแล้ว... เธอไม่อยากเป็นเจ้าของใคร"

ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่ผิดหวังเล็กน้อย

"แต่ไม่เป็นไร... ฉันไม่ว่าอะไรหรอก"

ผมยิ้มอย่างมีเลศนัย

"เพราะถึงเธอไม่อยากเป็นเจ้าของฉัน... เธอก็หนีจากฉันไปไม่ได้อยู่ดี"

ผมจ้องเข้าไปในดวงตาของคุณอย่างแน่วแน่

"ว่าแต่... เค้กอร่อยขนาดนั้นเลยรึ?"

ผมถามด้วยน้ำเสียงที่อยากรู้อยากเห็น

"ถ้าอร่อยขนาดนั้น... แบ่งให้ฉันชิมบ้างสิ"

ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้คุณ

"หรือว่า... เธอหวง?"

ร่างเล็กยัดเค้กเข้าปากร่างหนาแบบไม่ตั้งตัว "ผมให้ชิมแค่นี้แหละนะ"

ร่างหนาเบิกตากว้างเล็กน้อย เมื่อคุณยัดเค้กเข้าปากผมอย่างไม่ทันตั้งตัว

(เด็กคนนี้นี่...)!

ผมคิดในใจอย่างขบขัน

"อืม... อร่อยจริงๆ ด้วย"

ผมพูดหลังจากกลืนเค้กลงคอ

"ขอบใจนะ... ที่แบ่งให้ฉันชิม"

ผมเลียริมฝีปากที่เปื้อนเศษเค้ก

"แต่แค่นี้มันยังไม่พอหรอกนะ"

ผมโน้มตัวเข้าไปใกล้คุณ กระซิบข้างหูเบาๆ

"ฉันอยากได้มากกว่านี้..."

ผมผละออกมา มองคุณด้วยสายตาที่ยั่วยวน

"อยากได้... ทั้งตัวเธอเลย"

เจ้าตัวเล็กตอบ"ไม่ให้หรอก"พร้อมแลบลิ้นล้อเลียน

ร่างหนาหัวเราะเบาๆ กับท่าทางขี้เล่นของคุณ

"ไม่ให้... งั้นเหรอ?"

ผมทวนคำ พลางยักคิ้ว

"ยิ่งห้าม... ก็ยิ่งอยากได้นะรู้ไหม?"

ผมจ้องเข้าไปในดวงตาของคุณอย่างท้าทาย

"แต่ไม่เป็นไร... ฉันไม่รีบร้อน"

ผมยิ้มอย่างมีเลศนัย

"ฉันจะรอ... รอวันที่เธอใจอ่อน... และยอมยกทุกอย่างให้ฉันเอง"

ผมเว้นจังหวะ

"แต่ระหว่างที่รอ... ฉันขออะไรอย่างได้ไหม?"

ผมกระซิบข้างหูคุณเบาๆ

"ขอแค่จูบเดียว... จะได้ไหม?"

เอ๋...ช้อนเค้กอันเล็กตกจากมือของผมและหน้าของผมก็แดงขึ้นเล็กน้อยจากคำพูดของร่างหนา "จะ..จูบหรอ"ตัวผมหันไปถาม

ร่างหนาสังเกตเห็นอาการประหม่าของคุณด้วยความพอใจ

(ท่าทางจะเขินจริงๆ ด้วย)

ผมคิดในใจ

"ใช่... จูบ"

ผมตอบด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

"แค่จูบเดียว... เป็นรางวัลที่เธอทำให้ฉันสนุก"

ผมโน้มตัวเข้าไปใกล้คุณมากขึ้น

"หรือว่า... เธอไม่อยากให้?"

ผมจ้องเข้าไปในดวงตาของคุณอย่างแน่วแน่

"ถ้าไม่อยากให้... ฉันก็ไม่บังคับ"

ผมเว้นจังหวะ

"แต่ถ้าให้... ฉันสัญญา... ว่าฉันจะอ่อนโยน"

ผมรอคอยคำตอบของคุณอย่างใจจดใจจ่อ

เพราะจูบนี้... อาจจะเป็นจุดเริ่มต้น... ของอะไรบางอย่าง... ที่ยิ่งใหญ่กว่าเดิม

"ไม่ใช่ตอนนี้ใช่มั้ย" สายตาของเจ้าตัวเล็กมองไปรอบๆที่มีคนอยู่และคิดในใจคงไม่ใช่ตอนนี้หรอก

ร่างหนาเข้าใจความหมายในสายตาของคุณ

"ไม่ใช่ตอนนี้... ฉันเข้าใจแล้ว"

ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่ผิดหวังเล็กน้อย

"เธอคงไม่สะดวก... ที่จะจูบกับฉัน... ต่อหน้าคนเยอะๆ แบบนี้"

ผมผละออกจากตัวคุณเล็กน้อย

"ไม่เป็นไร... ฉันรอได้"

ผมยิ้มอย่างมีเลศนัย

"ฉันจะรอวันที่เธอพร้อม... รอวันที่เธออยากจะจูบฉัน... ด้วยความเต็มใจ"

ผมเว้นจังหวะ

"แต่ระหว่างที่รอ... ฉันขออะไรอย่างได้ไหม?"

ผมกระซิบข้างหูคุณเบาๆ

"ขอแค่ให้ฉันได้อยู่ใกล้ๆ เธอ... ได้ไหม?"

ผมจ้องเข้าไปในดวงตาของคุณอย่างอ้อนวอน

"แค่ได้อยู่ใกล้ๆ... ฉันก็มีความสุขแล้ว"

เสียงของคนน้องตอบ "ถ้าอยู่ใกล้ๆก็ได้หรอก.. คุณคงไม่ถึงกับอยู่ใกล้ผมจนชิด หรอกเนาะ" ..

"แต่ตอนนี้ผมอิ่มแล้วเค้กอร่อยมากขอบคุณที่เลี้ยงนะครับ"..ผมยิ้มเล็กน้อย

ร่างหนายิ้มกว้าง เมื่อได้ยินคำอนุญาตของคุณ

"แน่นอน... ฉันจะไม่เข้าไปใกล้เธอ... จนกว่าเธอจะอนุญาต"

ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงใจ

"ฉันสัญญา"

ผมมองคุณด้วยสายตาที่อ่อนโยน

"ถ้าเค้กอร่อย... ฉันก็ดีใจ"

ผมลุกขึ้นยืน

"ถ้าอย่างนั้น... ไปกันเถอะ"

ผมยื่นมือไปให้คุณ

"ไปในที่ที่... เราสองคน... จะอยู่ด้วยกัน... อย่างสงบสุข"

ผมรอคอยการตัดสินใจของคุณ

เพราะการจับมือครั้งนี้... จะเป็นการเริ่มต้น... ของการเดินทางครั้งใหม่... ที่มีเพียงเราสองคนเท่านั้น... ที่รู้จุดหมายปลายทาง

"ผมลุกเองได้อะ.. "ตัวผมพูดและขำพร้อมกับลุกขึ้นรู้สึกเหมือนได้ช๊อตฟิวนึกแล้วขำ

ผมหัวเราะเบาๆ กับท่าทางของคุณ

"เอาสิ... ถ้าลุกเองได้... ก็ตามใจ"

ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่ขบขัน

"ฉันก็แค่เป็นสุภาพบุรุษ... อยากจะช่วยเหลือเท่านั้นเอง"

ผมเดินนำหน้าคุณไป

"ตามมาสิ... ฉันจะพาเธอไปในที่ที่... เธอไม่เคยไปมาก่อน"

ผมเปิดประตูร้านเค้กออก

"เตรียมตัวให้พร้อม... เพราะการเดินทางของเรา... เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้นเอง"

ผมก้าวเท้าออกจากร้านไป... ทิ้งไว้เพียงความสงสัย... และความตื่นเต้น... ที่คละเคล้ากันไป

คนน้องเดินตามและถามว่า.."จะพาผมไปไหนหรอแต่ผมก็ไม่เคยไปหลายที่นะ"

ผมเดินนำหน้าคุณไปตามถนน พลางตอบคำถามของคุณด้วยรอยยิ้ม

"จะพาไปไหน... เป็นความลับ"

ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่กวนประสาท

"ถ้าบอกไป... มันก็ไม่สนุกสิ"

ผมเว้นจังหวะ

"แต่รับรองว่า... ที่ที่ฉันจะพาไป... เธอไม่เคยไปมาก่อนแน่นอน"

ผมหันกลับมามองคุณด้วยสายตาที่ท้าทาย

"และที่ที่ฉันจะพาไป... จะทำให้เธอ... เปลี่ยนความคิด... เกี่ยวกับตัวฉัน... ไปตลอดกาล"

ผมหันกลับไปเดินต่อ

"เชื่อใจฉันสิ... แล้วเธอจะไม่ผิดหวัง"

ผมเดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงรถหรูสีดำที่จอดรออยู่

"ขึ้นรถสิ... ที่ที่ฉันจะพาไป... มันไกลกว่าที่เธอคิด"

ตัวเล็กขึ้นรถอย่างว่าง่าย..."เชื่อได้ใช่มั้ยเนี่ย" ผมมองคนด้านข้างที่ยิ้มจนแก้มจะแตก "จะไปไกลมากเลยหรอ" งั้นผมขอหลับนิดนึงนะถึงแล้วก็ค่อยเรียกผมล่ะกัน

ผมหัวเราะเบาๆ กับท่าทางที่แสนจะขี้เล่นของคุณ

"เชื่อได้สิ... ทำไมจะเชื่อไม่ได้?"

ผมตอบด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ

"ฉันไม่เคยโกหกใคร... โดยเฉพาะคนที่ฉัน..."

ผมเว้นจังหวะ

"เอ็นดู"

ผมยิ้มอย่างมีเลศนัย

"ใช่... ไกลมาก"

ผมตอบคำถามของคุณ

"ไกลจนเธออาจจะคิดถึงบ้านเลยก็ได้"

ผมมองคุณด้วยสายตาที่อ่อนโยน

"แต่ไม่ต้องห่วง... ฉันจะดูแลเธออย่างดีที่สุด"

ผมสตาร์ทรถออก

"หลับพักผ่อนไปก่อนก็ได้... ถึงแล้วฉันจะปลุก"

ผมขับรถออกไปด้วยความเร็วสูง

ทิ้งไว้เพียงความเงียบสงัด... และความรู้สึกที่ยากจะคาดเดา... ที่คืบคลานเข้ามาในจิตใจของคุณ

(การเดินทางครั้งนี้... จะนำพาเราไปสู่ที่ใดกัน?)

ผมคิดในใจ

(และเธอ... จะยังคงอยู่กับฉัน... จนถึงที่สุดหรือไม่?)

"หลับพักผ่อนไปก่อนก็ได้... ถึงแล้วฉันจะปลุก"

ผมขับรถออกไปด้วยความเร็วสูง

ทิ้งไว้เพียงความเงียบสงัด... และความรู้สึกที่ยากจะคาดเดา... ที่คืบคลานเข้ามาในจิตใจของคุณ

(การเดินทางครั้งนี้... จะนำพาเราไปสู่ที่ใดกัน?)

ผมคิดในใจ

(และเธอ... จะยังคงอยู่กับฉัน... จนถึงที่สุดหรือไม่?)

เจ้าตัวเล็กปล่อยตัวนั่งหลับในรถอย่างสบายใจเพราะอิ่มแล้วด้วยแหละ

ร่างหนาเหลือบมองตัวเล็กที่หลับไปอย่างสบายใจด้วยสายตาที่อ่อนโยน

(หลับง่ายขนาดนี้เลยรึ...)

ผมคิดในใจ

(หรือว่า... เธอจะไว้ใจฉันมากขนาดนั้น?)

ผมยิ้มออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ไม่รู้ว่าทำไม... แต่การที่ได้เห็นคุณหลับอย่างสบายใจแบบนี้... มันทำให้ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

ผมขับรถต่อไปเรื่อยๆ ท่ามกลางแสงไฟสลัวๆ ของเมือง

ในหัวของผม... เต็มไปด้วยความคิดมากมาย

เกี่ยวกับคุณ... เกี่ยวกับอนาคต... และเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเรา

ผมไม่รู้ว่า... สิ่งที่ผมกำลังทำอยู่นี้... มันถูกหรือผิด

แต่ผมรู้แค่ว่า... ผมไม่อยากเสียคุณไป

ผมจะทำทุกวิถีทาง... เพื่อให้คุณอยู่กับผม... ตลอดไป

ผมกระชับพวงมาลัยแน่นขึ้น

และเหยียบคันเร่ง... ให้รถพุ่งทะยานไปข้างหน้า... ด้วยความเร็วที่มากขึ้นกว่าเดิม

เพราะผมรู้ว่า... จุดหมายปลายทางของเรา... กำลังรอเราอยู่

ตัวเล็กที่นั่งหลับอยู่เหมือนหัวจะโยกหัวแถบกระแทกรถ

ร่างหนาสังเกตเห็นอาการของคนน้องที่เริ่มไม่สบายตัวด้วยความเป็นห่วง

"ตื่นแล้วเหรอ?"

ผมถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

"ฉันขับรถไม่ดี... จนเธอต้องตื่นเลยรึเปล่า?"

ผมลดความเร็วลงเล็กน้อย

"ทนอีกหน่อยนะ... ใกล้จะถึงแล้ว"

ผมเอื้อมมือไปจัดเบาะให้คุณเอนได้สบายขึ้น

"นอนลงอีกหน่อยก็ได้... ถ้ายังง่วงอยู่"

ผมมองคุณด้วยสายตาที่ห่วงใย

ผมไม่รู้ว่า... คุณจะรู้สึกอย่างไร... กับการกระทำของผม

แต่ผมรู้แค่ว่า... ผมอยากดูแลคุณ... ให้ดีที่สุด

ผมจะทำทุกอย่าง... เพื่อให้คุณมีความสุข

แม้ว่า... มันจะต้องแลกมา... ด้วยอะไรก็ตาม

ผมขับรถต่อไปอย่างช้าๆ และระมัดระวัง

คนน้องตอบในลำคอเบาๆว่า .. อืมมและหลับต่อรอร่างหนาปลุก

ร่างหนายิ้มอย่างโล่งอก เมื่อได้ยินเสียงตอบรับของคุณ

"ดีมาก... พักผ่อนให้เต็มที่นะ"

ผมกระซิบเบาๆ

"ถึงแล้วฉันจะปลุก"

ผมขับรถต่อไปอย่างเงียบๆ ปล่อยให้คุณได้พักผ่อนอย่างเต็มที่

ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง มองเห็นแสงจันทร์ที่ส่องสว่างบนท้องฟ้า

มันเป็นคืนที่สวยงาม... แต่ในใจของผม... กลับเต็มไปด้วยความกังวล

ผมไม่รู้ว่า... อนาคตจะเป็นอย่างไร

ผมไม่รู้ว่า... คุณจะยังอยู่กับผมหรือไม่

แต่ผมรู้แค่ว่า... ผมจะทำทุกอย่าง... เพื่อรักษาสิ่งที่ผมมีอยู่

ผมจะปกป้องคุณ... จากทุกสิ่งทุกอย่าง

และผมจะรักคุณ... ตลอดไป

ผมขับรถต่อไปเรื่อยๆ ท่ามกลางความมืดมิด

จนกระทั่ง... ในที่สุด... เราก็มาถึงจุดหมายปลายทาง

คฤหาสน์หลังใหญ่... ที่ตั้งตระหง่านอยู่บนเนินเขา

ที่นี่... คือบ้านของผม

และที่นี่... จะเป็นบ้านของคุณ... เช่นกัน

ผมจอดรถสนิท... และหันไปมองคุณที่ยังคงหลับอยู่

ผมยิ้มอย่างอ่อนโยน

"ถึงแล้ว... ที่รัก"

ผมกระซิบเบาๆ

"ตื่นได้แล้ว..."

..ตัวผมบิดไปมาด้วยความเมื่อยและลืมตาช้าๆ... "ถึงแล้วหรอ"ผมมองออกไปนอกหน้าต่างรถ

"ที่ไหนอะ?"

ร่างหนามองคุณที่ค่อยๆ ตื่นขึ้นมาด้วยความเอ็นดู

"ใช่... ถึงแล้ว"

ผมตอบด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

"ยินดีต้อนรับสู่บ้านของฉัน..."

ผมเว้นจังหวะ

"หรือจะเรียกว่า... บ้านของเรา... ก็ได้"

ผมยิ้มอย่างมีเลศนัย

"ที่นี่... คือที่ที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน... อย่างสงบสุข"

ผมเปิดประตูรถให้คุณ

"ออกมาสิ... ฉันจะพาเธอไปดูรอบๆ"

ผมรอให้คุณลงจากรถ

และเมื่อคุณก้าวเท้าลงสู่พื้นดิน

ผมก็จับมือคุณไว้แน่น

และพาคุณเดินไปยังคฤหาสน์หลังใหญ่

ที่ซึ่ง... ความลับมากมาย... กำลังรอคอยเราอยู่

:ผมลงจากรถด้วยความมึนงง ..ตัวผมทวนคำพูดที่ร่างหนาพูดและหันไปมอง..

"ทำไมถึงเป็นบ้านของเราล่ะผมก็มีบ้านของผมนะ.." ผมเดินตามคนตัวสูงและถามไปเรื่อย

ร่างหนาหัวเราะเบาๆ กับคำถามของคุณ

"ทำไมถึงเป็นบ้านของเรา... คำถามนี้น่าสนใจดีนี่"

ผมตอบด้วยน้ำเสียงที่กวนประสาท

"ก็เพราะว่า... ต่อจากนี้ไป... เธอจะต้องอยู่ที่นี่... กับฉัน"

ผมเว้นจังหวะ

"และเมื่อเธออยู่ที่นี่... ที่นี่ก็คือบ้านของเธอ... เช่นกัน"

ผมพาคุณเดินเข้าไปในคฤหาสน์

"ไม่ต้องห่วง... ฉันไม่ได้จะบังคับเธอ"

ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

"เธอมีอิสระที่จะทำอะไรก็ได้... ที่เธอต้องการ"

ผมหยุดเดิน

"แต่มีข้อแม้..."

ผมหันกลับมาเผชิญหน้ากับคุณ

"เธอจะต้องอยู่ที่นี่... กับฉัน... ตลอดไป"

ผมจ้องเข้าไปในดวงตาของคุณอย่างแน่วแน่

"เธอตกลงไหม?"

"แล้วถ้าผมตอบว่าไม่ล่ะคุณจะทำอะไรผม"..ผมตอบอย่างกวนๆและยกยิ้ม...ตัวผมไม่ทันคิดด้วยว่าคุณจะทำอะไรผมหรือเปล่า

ผมยิ้มเยือกเย็น เมื่อได้ยินคำท้าทายของคุณ

"ถ้าเธอตอบว่าไม่... งั้นเหรอ?"

ผมทวนคำ พลางก้าวเข้าไปใกล้คุณ

"ฉันคงต้องทำให้เธอเปลี่ยนใจ... ด้วยวิธีของฉัน"

ผมกระซิบข้างหูคุณเบาๆ จนขนอ่อนบนคอของคุณลุกชัน

"และวิธีของฉัน... ไม่ได้อ่อนโยนเสมอไป"

ผมผละออกมาเล็กน้อย มองคุณด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก

"แต่ฉันก็ไม่อยากทำร้ายเธอ... ถ้าไม่จำเป็น"

ผมเว้นจังหวะ

"ดังนั้น... คิดให้ดีๆ ก่อนที่จะตอบ"

ผมจ้องเข้าไปในดวงตาของคุณอย่างกดดัน

"เพราะคำตอบของเธอ... จะเป็นตัวกำหนด... ว่าชีวิตของเธอ... จะเป็นอย่างไรต่อไป"

ผมรอคอยคำตอบของคุณอย่างใจจดใจจ่อ

เพราะผมรู้ว่า... การตัดสินใจครั้งอาจเป็นการเปลี่ยนแปลง..ความสัมพันธ์

:ผมทำปากมุบมิบเหมือนบ่นและก็หันไปทางอื่น..ผมรู้สึกได้เลยว่าตัวเองกวนประสาทเขามากผมหันหน้าไปอีกทางละแลบลิ้น

ร่างหนาสังเกตท่าทางของคุณด้วยความขบขัน

(เด็กคนนี้นี่... ช่างยียวนกวนประสาทเสียจริง)

ผมคิดในใจ

"ทำอะไรน่ะ?"

ผมถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเอ็นดู

"แลบลิ้นใส่ฉัน... คิดว่าฉันจะโกรธรึไง?"

ผมหัวเราะเบาๆ

"ฉันไม่โกรธหรอก... เพราะฉันรู้ว่าเธอแค่แกล้ง"

ผมเดินเข้าไปใกล้คุณอีกครั้ง

"แต่ถึงเธอจะแกล้ง... ฉันก็ยังอยากได้คำตอบนะ"

ผมเอื้อมมือไปจับคางของคุณให้หันกลับมามองผม

"ตกลงไหม?"

ผมจ้องเข้าไปในดวงตาของคุณอย่างแน่วแน่

"จะอยู่ที่นี่... กับฉัน... ตลอดไป"

ผมรอคอยคำตอบของคุณอย่างใจจดใจจ่อ

เพราะผมรู้ว่า... ภายใต้ท่าทางกวนๆ ของคุณ... มีความรู้สึกบางอย่าง... ที่ซ่อนอยู่

และความรู้สึกนั้น... คือสิ่งที่ผมต้องการ

"อยู่ .....นิดเดียว.." ผมขำในลำคออย่างตลกกวนให้เส้นเลือดขึ้นไปเลย

ร่างหนายิ้มกว้าง เมื่อได้ยินคำตอบของคุณ

"นิดเดียว... ก็ยังดีกว่าไม่เลย"

ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่พอใจ

"ฉันจะถือว่านั่นคือคำตกลง... ก็แล้วกัน"

ผมปล่อยคางของคุณ

"ดีมาก... เด็กดี"

ผมเดินนำหน้าคุณไป

"ตามมาสิ... ฉันจะพาเธอไปดูห้องนอนของเธอ"

ผมเดินไปตามทางเดินยาว

"และหลังจากนั้น... เราค่อยมาคุยกัน... เรื่องข้อตกลง... ที่เหลือ"

ผมหันกลับมามองคุณด้วยรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความหมาย

"เพราะการอยู่ที่นี่... ไม่ใช่เรื่องง่าย"

ผมเว้นจังหวะ

"เธอจะต้องทำตามกฎของฉัน... ทุกข้อ"

ผมเดินต่อไป

ทิ้งไว้เพียงความสงสัย... และความกังวล... ที่คืบคลานเข้ามาในจิตใจของคุณ

กฎของผม... จะเป็นอย่างไร?

และเธอ... จะสามารถทำตามได้หรือไม่?

คำถามเหล่านี้... จะถูกเฉลย... ในไม่ช้า

"มีกฎด้วยหรอ"

ผมหยุดเดิน หันกลับมามองคุณด้วยรอยยิ้มที่อ่านไม่ออก

"แน่นอน... ทุกที่... ย่อมมีกฎ"

ผมตอบด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ

"และที่นี่... ก็เช่นกัน"

ผมก้าวเข้าไปใกล้คุณ

"กฎของฉัน... ไม่ได้มีไว้เพื่อทรมานเธอ"

ผมกระซิบข้างหูคุณเบาๆ

"แต่มีไว้เพื่อ... ปกป้องเธอ"

ผมผละออกมาเล็กน้อย มองคุณด้วยสายตาที่จริงจัง

"กฎของฉัน... มีไว้เพื่อ... ทำให้เธอปลอดภัย"

ผมเว้นจังหวะ

"และกฎของฉัน... มีไว้เพื่อ... ทำให้เธอเป็นของฉัน... แต่เพียงผู้เดียว"

ผมจ้องเข้าไปในดวงตาของคุณอย่างแน่วแน่

"เธอเข้าใจไหม?"

ผมรอคอยคำตอบของคุณ

เพราะผมรู้ว่า... กฎเหล่านี้... จะเป็นตัวกำหนด... ว่าความสัมพันธ์ของเรา... จะเป็นไปในทิศทางไหน

และเธอ... จะยอมรับมันได้หรือไม่?

"เข้าใจแล้ว..."แล้วก็เดินตามไปเรื่อยไปพร้อมมองอะไรไปเรื่อย

ผมยิ้มอย่างพึงพอใจ เมื่อได้ยินคำตอบของคุณ

"ดีมาก... เด็กดี"

ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

"ฉันดีใจที่เธอเข้าใจ"

ผมเดินนำหน้าคุณต่อไป

"ใกล้ถึงแล้ว... อดทนอีกหน่อย"

ผมพาคุณเดินผ่านทางเดินที่ยาวและวกวน

จนกระทั่ง... มาถึงประตูไม้ขนาดใหญ่

ผมหยุดอยู่หน้าประตู

"นี่คือห้องนอนของเธอ"

ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

"ฉันหวังว่าเธอจะชอบ"

ผมเปิดประตูออก

เผยให้เห็นห้องนอนที่หรูหราและกว้างขวาง

ภายในห้อง... ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพง

และมีเตียงขนาดใหญ่อยู่ตรงกลางห้อง

ผมกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง

"สำรวจตามสบายเลยนะ"

ผมพูดด้วยรอยยิ้ม

"ถ้ามีอะไรขาดเหลือ... บอกฉันได้เสมอ"

ผมปล่อยให้คุณเดินเข้าไปในห้อง

และยืนรออยู่หน้าประตู

ปล่อยให้คุณได้ใช้เวลาส่วนตัว... เพื่อทำความคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้

สถานที่ที่... จะเป็นบ้านของคุณ... ต่อจากนี้ไป