เรื่องนี้ เป็นเรื่องแรกที่เราเจอมากับตัวเอง

ต้องย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน ตอนเด็กๆ

...----------------...

ตอนนั้นเราอายุได้ 6-7 ขวบ ในตอนนั้น ในตอนนั้นเราได้อยู่กับ ครอบครัวฝั่งแม่ ที่มี ตา ยาย พี่สาว และเรา ในตอนนั้น เป็นหมู่บ้านเล็กๆ (หมู่บ้าน ชนเผ่า) แห่งนึง ในจังหวัดเชียงใหม่ อำเภอแม่อาย ตำบลท่าตอน

ครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่เรา จำไม่เคยลืมจนถึงปัจจุบัน ช่วงนั้นเป็นช่วง ที่เราได้โอกาส ไปเที่ยวบ้านพ่อเรา มีบ้านที่ซื้อไว้ที่เชียงราย ของพ่อเรามาหลายปีได้ พ่อเลยชวนเราไปเที่ยว ที่บ้านพ่อ โดยความที่เราอยากไป บวกกับตอนนั้นที่พี่สาวเรา ชอบไปนอนบ้านเพื่อนเกือบตลอด เพราะต้องทำงานกลุ่ม ทำนู้นนี่นั่น เลยไปนอนเพื่อนตลอด ส่วนตากับยายเรา อายุท่านก็มากแล้ว ไม่สามารถเล่นกับเราได้ ถ้ามาอ่านจนถึงตอนนี้ ว่า "อ้าว ทำไมไม่ไปเล่นกับเพื่อนรุ่นเดียวกันล่ะ" ทุกคนคิดอย่างนี้กันใช่ไหมล่ะ เป็นเพราะว่า....เราเป็นเด็กดื้อ (เรียกได้ว่าแม่งโคตรดื้อสุดๆ ดื้ออย่างกับลูกลิงสุดๆ) ชอบหนีเที่ยวไปเล่นกับเพื่อน รุ่นเดียวกันตลอด เท่าที่เราจำความได้ เราเลยโดนตากับยายสั่งห้าม ไม่ให้ไปเล่นอีก กลัวว่าเราจะเป็นอะไรขึ้นมา บวกกับว่าช่วงนั้น เป็นช่วงที่มีข่าวออกมา แถวที่เราอยู่ มีรถตู้จับเด็ก เยอะ ตายายเราเลยเป็นห่วงเรา เลยต้องทำแบบนั้นกับเรา

เราย้อนเรื่องเราเยอะไปหน่อย ย้อนกลับมาที่ทุกคนจะอ่าน เรื่องเล่าของเราต่อ....

ตอนนั้นพ่อ ชวนเราไปบ้านพ่อ ที่เชียงราย ไปหาน้องชายเราด้วย ที่ตอนนั้นน้องเรา อายุได้แค่ 3-4 ขวบ อยู่ฝั่งครอบครัวพ่อเรา เราเลยดีใจมากๆ ที่จะได้ไปเที่ยวครั้งนั้น และก็ได้เจอน้องชายแท้ๆ เราด้วย เราเลยตกลงไป ตา ยาย และพี่สาว เองก็ไม่ได้ห้าม แถมอนุญาตให้เราไปอีก เราเลยไป

ณ วันเดินทางไปบ้านพ่อเรา ที่เชียงราย

เราได้เตรียมตัว เอากระเป๋าเรียน ที่เอาไว้ใส่ไปโรงเรียนเอาไปแทน //ช่วงนั้นปิดเทอมใหญ่พอดีน่ะ// ใส่เสื้อผ้า เสื้อเจ้าหญิงหลายๆ ชุด รองเท้าแตะที่ใส่ถุงพลาสติกเรียบร้อย แปรงสีฟัน ยาสีฟัน กางเกงในเด็ก และขนมกับนมกล่อง(นมกล่องแดดตาซอย) มั้ง หลายอย่าง ใส่ในกระเป๋านักเรียนเรา เรียบร้อย และรีบออกจากบ้านเรา ไปหาพ่อเราที่ยืนอยู่ข้างมอเตอร์ไซค์แบบไม่มีเกียร์ ที่หน้าบ้านเราทันที

พ่อบอกให้เรา ขึ้นซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์แก ทันที หลังจากที่พ่อได้ขึ้นมอเตอร์ไซค์เรียบร้อย เราเลยรีบขึ้นซ้อนท้ายพ่อทันที และพ่อเราขับรถมอเตอร์ไซค์ออกเดินทางทันที เวลาประมาณ 1 ทุ่มกว่าๆ ได้ตอนนั้น ใช้เส้นทางลัด ไปที่เชียงรายที่นึง

เวลาล่วงเลยผ่านไป ถึงประมาณ 4-5 ทุ่ม ตอนนั้น ที่เราซ้อนท้ายพ่อเราอยู่ มองซ้ายขวาข้างทางบ้าง ที่ไม่มีไฟฟ้า หรือแสงไฟ จากเสาไฟฟ้า มีแต่ป่าไม้ หุบเขาข้างทาง มีถนนลากยาว ไปเรื่อยๆ และความมืดตามทาง ที่พ่อเราขับมอเตอร์ไซค์มาเส้นทางนี้ มาถึงกลางทางมากแล้วในตอนนั้น

ด้านทางขาวมือคนนั่งซ้อนท้าย อย่างเรา ได้เห็น ศาลพระภูมิเก่าๆ แตกๆ หักๆ เรียตามทาง ประมาณสามเมตรได้ เราที่เห็นก็ไม่ได้คิดอะไร แต่ตอนถึง ทางโค้งด้านขวาเราเห็น ผู้หญิงคนนึง หน้าตาสวยมาก สวยเหมือนผู้หญิงที่ไม่ได้แต่งหน้า ก็สวย แถมใส่ชุดแบบชาวบ้านธรรมดาๆ เหมือนคนสมัยก่อน ยืนยิ้มให้เราและโบกมือให้เราเบาๆ เราที่เห็นแบบนั้น แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร และก็เอาหน้าเราซุกหลัง พ่อเราแน่นทันที และมือเราทั้งสองข้างที่จับเสื้อพ่อเรา ไว้ที่เอว ก็เริ่มจับเสื้อแน่นมากๆ เพราะสิ่งเราเห็น ผู้หญิงคนนั้น ไม่มีเท้า แต่สามารถยืนได้ เหมือนึนยืนจริงๆ และข้างหลังผู้หญิงคนนั้น มีร่างของคน ที่ค่อยๆ คลานขึ้นตามตัว ผู้หญิงคนนั้น อย่างสยดสยองสุดๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด มีน้ำหนองไหลออกมา เต็มหน้า แถมกลิ่นไม่ต้องพูดถึง กลิ่นชวนอยากอ้วก มากๆ ตอนนั้น

แต่หลังจากที่พ่อเรา ขับผ่านตรงนั้นมาได้ เราเลยค่อยๆ ลืมตาอีกครั้ง หน้าที่ซุกหลังพ่อเราก่อนหน้านี้ หันไปมองด้านหลังทันที สิ่งที่เราเห็น เป็นภาพของ ไอ้ตัวที่คลานอยู่ข้างหลังผู้หญิงคนนั้น ก่อนหน้านี้ ตอนนี้กำลังคลานพื้น มาแบบเร็วมากๆ ด้วยสองขาสองแขน ติดอยู่กับพื้น ใบหน้าสยดสยองสุดๆ เหมือนหน้าที่ถูกรถ ทับมายังไงไม่รู้ ที่ตอนนั้น คลานตามรถมอเตอร์ไซค์พ่อเรา แบบไวโคตรๆ ทำเอาเราเห็นแบบนั้น รีบหันหน้ากลับมาทันที และหลับตาปี๋ทันที ด้วยความกลัวโคตรๆ ในสิ่งที่เราเห็น และตัวเริ่มสั่น เพราะกลัวมากๆ

แถมมีเสียงพูดที่เรา ได้ยินชัดมากๆ แม้ว่าจะมีลมตีใส่ทั้งหน้ากับหูเรา จนหูอื้อไปหมด แต่ก็ได้ยินเสียงนั้นชัดเจน เหมือนตัวที่คลาน ตามมาจะพูด ว่า....

"จะรีบไปไหน เอากูไปอยู่ด้วยคนสิ อย่าทิ้งกู"

...พูดแบบนั้นอยู่ซ้ำๆ ไปมา ทำเอาเราที่ได้ยินแบบนั้น ถึงกับร้องให้เงียบๆ ทันที แม้ว่าจะหลับตาปี๋อยู่ก็ตาม เพราะกลัวมากๆ แถมสั่นกลัวอีกในตอนนั้น แต่ในขณะเดียวกัน พ่อเราเองก็เริ่มเร่งเครื่องมอเตอร์ไซค์ทันที จนเราก็รู้สึกได้ ว่าพ่อเราก็น่าจะเห็นเหมือนกัน อ๋อ...ลืมบอกไป พ่อเราเป็นคนเห็นผี มาตั้งนานแล้ว ตั้งแต่เราจำความได้ แถมพ่อเชื่อว่าผีมีจริงๆ ในโลกนี้...

กลับมาที่เรื่องเราก่อน เราในตอนนั้นทำอะไรก็ไม่ถูกสักอย่าง เพราะกลัวจนไม่กล้าพูดอะไร ออกมา อยู่ๆ พ่อเราก็พูดออกมาทันที ในขณะที่พ่อขับรถมอเตอร์ไซค์มองข้างหน้าอยู่

"มึงไม่ต้อง ตามพวกกูกลับมาเลยน่ะ มึงอ่ะ ไอ้ผีสัมภเวสีแบบมึง ถ้ามึงยังตามกูกับลูกกูอยู่ เดี๋ยว กูจะแช่งให้มึงไม่ต้องไปผุดไปเกิดไปเลย มึง"

พอพ่อเรา พูดแบบนั้นเสร็จ ทำเอาไอ้ตัวที่คลานตามรถมอเตอร์ไซค์ พ่อเราอยู่ กรี๊ดเสียงแหลมสูง มากๆ เล่าเอาแทบแสบแก้วหูสุดๆ พอไอ้ตัวที่คลานมากรี๊ดเสร็จ เสียงที่คลานตามรถมอเตอร์ไซค์พ่อเรา ก็หยุดเหมือนกัน

เราที่ร้องให้เงียบๆ เอาหน้าซุกหลังพ่อเราแถมกอดข้างหลังพ่อเราแน่นขึ้น ยังคงกลับตาปี๋อยู่ ความรู้สึกที่เรารับรู้ เมื่อพ่อเราที่ขับรถมอเตอร์ไซค์มาถึงที่ อำเภอXXX ตำบลXXX จังหวัดเชียงราย ที่จุดหมาย บ้านของพ่อเรา เวลาประมาณนั้น ก็น่าจะประมาณ 6 โมงเช้าได้

เมื่อเรามาถึงบ้านของพ่อเรา เราก็ไปนอนที่ห้องนั่งเล่นทันที เพราะเหนื่อยเมื่อคืน เหตุการณ์ที่เจอมา หลังจากการที่เราเจอมา พ่อเราได้ให้พ่อของพ่อเรา (ปู่ของฝั่งพ่อ) มาผูกข้อมือเรา ด้วยสายสิญจน์แทน และพาไปเข้าวัดทำบุญ

จนเราได้ใช้ชีวิตตอนปิดเทอมใหญ่ที่ บ้านพ่อเรา จนใกล้ถึงวันเปิดเรียน พ่อเลยขับมอเตอร์ไซค์ไม่มีเกียร์ มาส่งเราที่เชียงใหม่เหมือนเดิม ถามว่า...ใช้เส้นทางนั้นไหม แน่นอน ว่าใช้เส้นทางลัด อีกครั้ง แต่ครั้งที่กลับไปทางลัด ทางนั้นอีกครั้ง ก็ไม่มีเหตุการณ์ เหมือนที่เจอครั้งนั้นอีกแล้ว จนถึงปัจจุบัน

...----------------...

..."จบ ตอนบทที่ 1"...

เรื่องที่สอง เป็นอีกเรื่องที่เราเจอมากับตัวเหมือนกัน

...----------------...

เรื่องนี้เป็นอีกเรื่อง ที่เราไปเห็นเองกับตัว แบบใกล้สุดๆ ในตอนนั้น ย้อนกลับไปตอนอายุ 10ปีได้ล่ะมั้ง ที่เราได้มาอยู่กับ (ครอบครัวฝั่งแม่เรา) เป็นพี่สาวของแม่เรา หรือ(ป้า) ตอนนั้นมาเรียนอยู่ชั้น ป.4-ป.5ได้ อยู่กับป้าได้แค่สองปี แต่ตลอดสองปีที่เราอยู่นั้น เราก็เจอเรื่องหลอนๆ เหมือนกัน

วันนั้นเป็นวันไปเรียนปกติทั่วไปนั้นแหละ อยู่โรงเรียนใกล้บ้าน(มั้ง) ที่ต้องนั่งรถเดือนมาที่โรงเรียนประจำ ตั้งแต่วันจันทร์ถึงวันศุกร์ รอบที่รถเดือนจะมารับ จะมีสองรอบ ที่คนขับจะมารับส่ง เวลามาโรงเรียนหรือกลับบ้าน ตอนมาโรงเรียนเรามารอบแรก ส่วนรอบสองจะเป็นตอนกลับบ้าน เท่ากับว่า คนขับรถเดือน จะมารับส่งวันนึง ก็ประมาณสี่รอบได้ เช้าสอง เย็นสอง

กลับเข้าเรื่องก่อน เดี๋ยวออกนอกเรื่อง วันนั้นก็เป็นวันปกติธรรมดา ทั่วไปนั้นแหละ ตอนที่จะได้กลับบ้านตอนเย็น แล้วเราอยู่รอบสอง ที่คนขับจะมารับเรา เราที่นั่งเล่นบนเก้าอี้โต๊ะโรงอาหารป่ะ? น่าจะมั้ง ไม่แน่ใจ เอาง่ายๆ ก็นั่งเล่นที่โรงอาหาร ของโรงเรียนนั้นแล้วกัน อยู่กับอาคารอนุบาล 1-3 และติดกับหอประชุมใหญ่ กับมีสวนเศรษฐกิจพอเพียง อยู่หลังโรงเรียน ที่เขาจะปลูกไก่ ปลา เป็ด ปลูกผัก ปลูกเห็ด อะไรประมาณนี้น่ะ

แต่ตอนนั้นมีพี่สาวเรา ลูกพี่ลูกน้อง(หลานสาว หรือลูกสาวป้า) และ (หลานชาย หรือลูกของน้าสาว) อีกคนรวมกันแล้ว มีเรา หลานสองคน และพี่สาวเรา ทั้งหมดสี่คน และก็มีเด็กอนุบาลกับรุ่นเดียวกันกับหลานสองคนของเรา คนอื่นๆ อีกประมาณ 5-8 คน มีรุ่นเดียวกับเรา 5 คน มีรุ่นเดียวกันกับพี่สาวเรา 3 คน ได้ล่ะมั้ง ที่รอกลับบ้านเหมือนกัน(ขึ้นรถเดือนเหมือนกัน)

เราที่นั่งเล่นของเราปกตินั้นแหละ และมีพี่สาวเราที่นั่งข้างๆ เรา มองดูหลานสาวกับหลายชาย สองคนเล่นกัน ตามประสาเด็ก กับเด็กคนอื่นๆ จนสายตาเราไปเห็น พี่ไรเดอร์ส่งอาหาร ขับรถมอเตอร์ไซค์แบบมีเกียร์ ขับเขามาในโรงเรียนเรา มาทางเรา และเลี้ยวขวาอีกทาง น่าจะไปส่งอาหาร ที่อาจารย์เขาสั่งอาหารมาล่ะมั้ง ไปส่งอาหารที่ อาคารไม้เก่า ของโรงเรียน(ปัจจุบันอาคารไม้เก่า ทุบทิ้ง และสร้างเป็นอาคารใหม่ สองชั้นเรียบร้อย)

ทำไมถึงเป็นไรเดอร์เหรอ ก็สิ่งที่เราเห็นตอนนั้น มีผู้หญิงผมยาวบังหน้า ใส่เสื้อสงกรานต์ลายดอก กับกางเกงยีนส์ขาสั้น กำลังขี่คอ พี่ไรเดอร์คนนั้นอยู่ไง แถมจับหัวพี่ไรเดอร์คนนั้น เหมือนอยากจะหักคอด้วยซ้ำ เราเห็นตั้งแต่พี่ไรเดอร์ส่งอาหารคนนั้น ขับเขามาในโรงเรียน จนขับผ่านเราไป

ด้วยความรู้สึกส่วนตัวเรา ที่เราทั้งเห็นและรู้สึกได้ ความรู้สึกของเราในตอนนั้น เหมือนกับว่าพี่ผู้หญิงที่ขี่คอ พี่ไรเดอร์คนนั้น อาฆาตแค้น มากๆ จะเอาให้ตายให้ได้ แถมได้ยินเสียงพี่ผู้หญิงขี่คอนั้นพูดว่า...

..."กูจะฆ่ามึง กูจะเอาให้มึงตาย กูจะเกาะมึงจนถึงวันตายของมึง"...

อั้นนี้คือสิ่งที่เราได้ยินมาน่ะ แม้เสียงจะเบามากๆ แต่มันก็เป็นเสียงที่เราฟังชัดเจนเหมือนกัน น้ำเสียงของพี่ผู้หญิงคนนั้น ดูเหมือนจะโกรธแค้น พี่ไรเดอร์มากๆ กำลังโกธรเรื่องอะไรกับพี่ไรเดอร์หรือเปล่า ตอนที่พี่ไรเดอร์ขับเลี้ยวขวาแล้วตรงไป ที่อาคารไม้เก่าล่ะน่ะ ในความรู้สึกเรา ที่สามารถรับรู้แบบ นั้นน่ะ โดยความที่ว่าเราเป็นเด็กล่ะเนอะ เราก็เลยหันไปมองพี่สาวเรา แล้วก็พูดออกมาทันทีว่า....

"พี่หมี พี่คนนั้นใครเหรอ? คนที่พี่เขาส่งอาหาร เขามากับใครเหรอ? ถึงได้มีพี่สาว ใส่เสื้อสงกรานต์ลายดอก กางเกงยีนส์ขาสั้น ผมยาวบังหน้า กำลังขี่คอพี่คนส่งอาหาร อยู่ล่ะ พี่หมี"

เมื่อเราพูดจบ พี่สาวเรา ทำหน้าเหวอทันที และก็ สีหน้าตกใจในสิ่งที่เราพูด พี่สาวเราเลยรีบ ใช้มือมาปิดปากเราทันที แล้วพูดกังเราว่า

"ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เดี๋ยวค่อยกลับไปเล่า ให้พี่ฟังที่บ้านเอา(บ้านป้า) ตอนนี้เงียบๆ ไว้ก่อน เข้าใจน่ะ (ชื่อเรา)"

เทื่อพี่สาวเราพูดแบบนั้น เราเลยพยักหน้าทันที และพี่สาวเราเลยเอามือออกมาจากปากเรา และทำมือเงียบๆ ไว้ ไม่ต้องพูดอะไร เราที่โดนพี่เราพูดแบบนั้น เราเลยแค่นั่งเงียบๆ ทันที เวลาล่วงเลย จนถึงรอบที่สอง ที่คนขับรถเดือนมารับ ไปส่งบ้าน(บ้านป้า) เราแทน เราเลยรีบขึ้นรถเดือนพร้อมกับกระเป๋าเรียน ข้างหลังทันที ก่อนใครเพื่อน จนทุกคนรอบสอบขึ้นรถเดือนจนหมด คนขับรถเดือนเลยขับไปส่งตามแต่ละบ้านทันที

วันนั้นเป็นศุกร์มั่ง พอมาถึงบ้านป้า ก็ใช้ชีวิตตามปกติ ตอนเย็นจนถึงตอนกลางคืน แล้วหลับไป ตื่นมาอีกทีวันเสาร์ พี่เราเลยมาถามว่า เมื่อวาน เราเห็นจริงๆ ไหม เราเลยบอกพี่เราว่าเห็นเต็มๆ กับตาพี่เราเลยบอกว่า เราว่า เราแค่คิดไปเองหรือเปล่า หรือว่าช่วงนี้เราไม่สบายหรือเปล่า เราเองก็คิดว่าแบบนั้น ตามทีพี่เราบอก

แต่ความรู้สึก การได้ยิน และเห็นเองกับตา มันใช่ แค่ว่า....คิดไปเองจริงๆ เหรอ ในสิ่งที่เราพบเจอมาแบบนั้น

หลังจากนั้นพี่สาวเรา ก็ไม่ได้ถามอะไรเราต่อ และใช้ชีวิตต่อ มาตลอดสองปี ที่อยู่กับป้า ปัจจุบันไม่ได้อยู่กับป้าแล้วน่ะ กลับมาอยู่ที่บ้านเกิดแทนแล้ว และตอนนี้เรากำลังเรียนสายอาชีพ ชั้นปวช. สายอาชีพ ต่างจังหวัด ที่จังหวัดพะเยา ในตอนนี้

...----------------...

..."จบ ตอนที่ 2"...