แสงสว่างวาบเข้าใส่หน้า คุณลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปชั่วขณะ คุณจำไม่ได้ว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นกับคุณ คุณจำไม่ได้แม้กระทั้งชื่อของตัวเอง ตัวคุณในตอนนี้เหมือนกำลังล่องลอยอยู่บนอากาศ รอบข้างของคุณมันมีช่างขาวโพลน คุณรู้สึกว่ากำลังเดินทางไปที่ไหนสักแห่ง ทันใดนั้นแสงสว่างสีขาววาบก็พุ่งใส่หน้าคุณอีกแล้ว

คุณรู้สึกว่าคุณได้ตกลงมาที่ไหนสักแห่งหนึ่ง คุณค่อย ๆ ลืมตาขึ้นและหันไปดูรอบข้าง "ที่นี่คือโรงเรียนของเรานี่" คุณจำสถานที่นี้ได้ทันที โรงเรียนของคุณ!!

"คุณองศา อะไรเป็นแรงบรรดาลใจให้คุณไปนอนกับพื้นนะ" เสียงมาจากด้านหลังของคุณ คุณหันไปดู เอ๊ะ! คุณชื่อองศาและคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็คือคุณธีร์

"มันสกปรกนะ ลุกขึ้นมาเร็ว" เสียงของคุณธีร์บอกให้คุณลุกขึ้น

"ฉันขอโทษคุณธีร์ สงสัยฉันจะเป็นลม" คุณตอบคุณธีร์

คุณลุกขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกไม่ชินราวกับว่าคุณลืมวิธีการเดิน ทันใดนั้นคุณกับคุณธีร์ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องมาจากบริเวณด้านหน้าของอาคารเรียนก่อนที่เสียงนั้นจะหายไปกระทันหัน นักเรียนที่อยู่บริเวณนั้นเกิดความสงสัยกันรวมถึงตัวคุณและคุณธีร์อีกด้วย ด้วยจิตวิญญาณและสายเลือดความเป็นคนไทย ทุกคนบริเวณนั้นได้เดินเข้าไปดูสถานการณ์ที่เป็นต้นเสียง คุณกับคุณธีร์มองเข้าไปก็เห็นเพียงแต่เหล่านักเรียนที่กำลังทำตัวเป็นไทยมุงกันอยู่ สิ่งที่พวกเขาดูกันก็คืองูหนึ่งตัว...ใช่แล้วงูหนึ่งตัว และเป็นงูตัวค่อนข้างเล็กอีกด้วย คุณธีร์ผู้ที่มีสายเลือดลูกครึ่งจีนไม่ค่อยอยากจะเสียเวลากับงูหนึ่งตัว จึงได้ลากตัวคุณออกไปจากตรงนั้น

หลังจากผ่านการเรียนในภาคเช้าไปแล้วเพียงแค่ครึ่งช่วงเช้า

"คนมันหายไปไหนหมดอะคุณองศา มันเงียบสงบมากเลยนะ" คุณธีร์ถามตัวคุณ

"อาจจะไปเรียนกันที่อาคารวิทย์หละมั้งนะ?" คุณตอบไปส่ง ๆ

"มันก็แปลกอยู่ดีไหม โรงเรียนเรามีนักเรียนน้อยก็จริง แต่ก็ไม่เคยหายไปเยอะขนาดนี้หนิ?" คุณธีร์สงสัย

ระหว่างที่คุณกับคุณธีร์กำลังคุยกันสัพเพเหระนั้น ก็ได้มีเสียงของอะไรสักอย่างกำลังเลื้อยเข้ามาอย่างช้า ๆ

"อะไรเนี่ย สัญญาณโทรศัพท์ล่มอีกแล้วหรอ เจ้าสั่วเขาทำอะไรอยู่" คุณกำลังบ่นให้คุณธีร์ฟัง

"เหมือนกันเลยคุณองศา หลายรอบแล้วนะเนี่ย" คุณธีร์พยายามหาสัญญาณ

เริ่มมีอะไรสักอย่างเลื้อยเข้ามาตรงกระเป๋าของคุณ

"ลุกขึ้น!" เสียงปริศนาด้านหลังของคุณทำให้คุณตกใจลุกจากเก้าอี้ทันที

ครูมอสใช้มีดพร้าตัดส่วนหัวของงูทิ้งทันที คุณกับคุณธีร์ต่างตกใจและสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ยังไม่ทันหายตกใจส่วนหัวของงูตัวนั้นก็สลายหายไปกลายเป็นฝุ่นไปโดยทันที ส่วนหางของงูนั้นยาวเลื้อยทอดยาวตั้งแต่นอกประตูเข้ามาจนเกือบถึงตัวเขา อีกอย่างคุณจำครูมอสได้แล้ว

"ยังไม่เผลอไปแตะงูตัวนั้นก็ดี" ครูมอสพูด

"ค..ครู...หมายความว่าไงครับ" คุณธีร์ถามครูมอส

ครูมอสไม่พูดแต่ทำสีหน้าราวกับให้ตามมา คุณกับคุณธีร์เลยตัดสินใจตามครูมอสไป คุณกับคุณธีร์เดินขึ้นมาหลายชั้นมากจนครูมอสมาหยุดอยู่ชั้น ๆ หนี่งก่อนที่จะชี้ลงไปข้างใต้อาคารเรียน คุณกับคุณธีร์ก้มลงไปมองแล้วเห็นภาพแปลกประหลาด คุณเห็นอะไรสักอย่างคล้ายทรงกระบอกสีเทาน้ำตาลเขียวยักษ์ที่เหมือนจะมีชีวิตที่ด้านบนมีนักเรียนหลายคนกำลังยืนจับมือกันทอดยาวไปตามทรงกระบอกยักษ์นั้น ดูเหมือนว่านักเรียนบนนั้นจะเป็นไทยมุงเมื่อเช้านี้

"ใครที่เผลอไปสัมผัสงูตัวนั้นแล้วปล่อยจะต้องสลายหายไปกลายเป็นฝุ่น เมื่อเผลอสัมผัสมันไปแล้วก็ทำได้แค่ต้องแตะต่อไปห้ามปล่อยไม่งั้นจะหายไปทันที่ สิ่งนี้สามารถส่งต่อกันผ่านการแตะคนที่สัมผัสไปก่อนแล้วก็ได้" ครูมอสอธิบายสถานการณ์

"เขียว ๆ นั่น...งูหรอครับ" คุณธีร์ถาม

"อืม...แล้วส่วนหัวมันก็จะยาวเลื้อยต่อไปเรื่อย ๆ และส่วนหางก็จะขยายใหญ่ขึ้นไปเรื่อย ๆ" ครูมอสเสริม

"ระบบสื่อสารภายในโรงเรียนยังคงใช้ได้อยู่ แต่คลื่นโทรศัพท์ไม่มีเลย เอาเป็นว่าติดต่อมาทางนั้นนะ แล้วก็เอามีดไปด้วย ครูจะขึ้นไปเอาเลื่อยไฟฟ้าที่ห้องนักการ ไปที่หน้าโรงเรียนเพื่อขอความช่วยเหลือนะ" ครูมอสพูด

" ครูมอสจะตัดหางของมันหรอครับ?" คุณถามกลัว

"ใช่แล้ว ถ้ามันตัวใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ สุดท้ายเราก็ตายกันหมด" ครูมอสพูดก่อนรีบเดินจากไป

คุณกับคุณธีร์แทบไม่เข้าใจอะไรเลย รู้เพียงว่าอย่าแตะตัวงูกับออกไปขอความช่วยเหลือนอกโรงเรียน ไม่รู้จะต้องทำอะไรต่อคุณกับคุณธีร์ก็เลยรีบมุ่งไปยังประตูทางเข้าออกของโรงเรียน ระหว่างทางคุณเห็นตัวงูยาวเลื้อยทั่วโรงเรียนจนบางทีเกือบจะปิดทางไว้ มีดเล่มนั้นมีประโยชน์จริง ๆ คุณกับคุณธีร์วิ่งไปถึงทางเข้าออกของโรงเรียนแล้ว แต่เดี๋ยวก่อน มันมีอะไรที่ผิดแปลกไป คุณมองและรับรู้ได้ว่าตอนนี้โรงเรียนของคุณอยู่สูงมาก ไม่มีทางไปต่อ คุณมองลงไปแล้วรู้สึกราวกับมองลงไปในร่องเหวลึก คุณธีร์รู้ทันทีว่าจะต้องทำอะไรต่อรีบส่งข้อความไปหาครูมอสแต่กับไม่แม้ที่จะอ่าน คุณทั้งสองคิดว่าครูมอสหน้าจะไม่รอดแล้ว คุณทั้งสองยืนคิดกันอยู่นานจนกระทั้ง มีหัวงูเล็ก ๆ แอบเลื้อยมาอยู่ด้านหลังคุณธีร์ คุณธีร์เผลอเหยียบงูตัวนั้น ร่างกายของคุณธีร์เริ่มที่จะคงสภาพไว้เหมือนเดิมไม่อยู่ คุณหันมามองคุณธีร์และเห็นเป็นภาพช้าของคุณธีร์ที่กำลังสลายหายไป มือของคุณพยายามคว้าคุณธีร์เอาไว้ ไม่ทัน คุณเกือบล่มลงไปความทรงจำเกี่ยวกับคุณธีร์อื่น ๆ เริ่มกับเข้ามาในหัวของคุณราวกับกำลังเล่นฟิล์มหนังอีกเรื่อง คุณกำลังจะเป็นบ้า สติเริ่มไม่อยู่กับตัว ทันใดนั้น

"าาๅ" ข้อความจากโทรศัพท์ดึงสติคุณไว้

คุณรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาอ่าน ข้อความนั้นมาจาก มงคล เพื่อนของคุณอีกคน ตอนนี้คุณจำมงคลได้แล้ว ข้อความนั้นเหมือนเป็นการแสปม ทันใดที่คุณอ่านข้อความนั้นมงคลก็ตอบกลับคุณทันที

"องศา อาคาร 2 ชั้น 4" ข้อความตอบกลับจากมงคล

คุณไม่รอช้ารีบวิ่งไปที่อาคาร 2 ทันที ระหว่างทางคุณเห็นคนหลายคนที่จับมือต่อกันแบบที่ไม่สามารถปล่อยจากกันได้ หลายคนสิ้นหวัง หลายคนกลัว หลายคนหายไปต่อหน้าต่อตา ทุกคนเหมือนกับได้ตายไปแล้วแค่ยังไม่ใช่ตอนนี คุณได้แต่บอกกับพวกเขาไปว่า "เดี๋ยวฉันจะกลับมาช่วย" คุณวิ่งขึ้นมาตามที่มงคลได้ส่งข้อความมา จริงด้วย ยังมีคนรอดชีวิตอยู่อีกสี่คนได้แก่ มงคล และเพื่อนของเขาสามคน

"มีใครรอดอีกไหม" มงคลถาม

"ไม่" คุณตอบอย่างสั้น ๆ

ทันใดนั้นทุกคนก็ได้ยินเสียงกรีดร้องจำนวนมากมาจากทางข้างนอก ทุกคนรีบไปดูที่หน้าต่าง คุณเห็นควันฝุ่นจำนวนมากลอยปกคลุมไปทั่วข้างนอก เสียงกรีดร้องได้หายไปแล้ว หนึ่งในเพื่อนมงคลหลบอยู่มุมห้องเพราะสิ่งที่อยู่ตรงหน้า มงคลได้แต่มองตาข้าง ทุกคนต่างพากันรอให้ฝุ่นข้างนอกจางก่อน

"งูหายไปแล้ว" หนึ่งในเพื่อนมงคลพูด

"คลื่นมือถือกลับมาแล้วด้วย" หนึ่งในเพื่อนมงคลพูด

"โทรขอความช่วยเหลือเร็ว!" มงคลพูด

ทุกคนออกไปข้างนอกอาคารก่อนที่จะมองไปยังโรงเรียนที่โล่งไม่มีคน

"บนฟ้า..อะไรนั้น?!!" หนึ่งนเพื่อนมงคลพูด

แสงสว่างที่ค่อย ๆ ตกลงมาบนพื้นและทอดทิ้งหางไว้ข้างหลังราวกับดาวตกค่อย ๆ โผล่ออกมา เมื่อมองดูดี ๆ นั่นมันคน!! คนแรกที่ตกลงมาถึงพื้นก่อนคือใบบุญ เพื่อนของคุณแล้วค่อนทยอยกลับมาทีละคน แต่ละคนดีใจราวกับว่าได้กับมามีชีวิตใหม่อีกครั้ง และคนสุดท้ายที่ลงมาก็คือคุณธีร์

"จบแล้วหรอ..." คุณพูด

"คุณองศาฉันกลับมาแล้ว" คุณธีร์พูด

"เกิดอะไรขึ้น รู้ไหม..." คุณพูด

"มันก็แค่ภาพตัด แล้วก็มาอยู่ตรงนี้เลยนะ" คุณธีร์พูด

"นี่คุณธีร์จริงไหมเนี่ย...ใส่เกงในสีไรวันนี้" คุณถามเพื่อความแน่ใจ

"อะไรคุณองศา...ฉันหายไปแปปเดียวก็ขนาดนี้แล้วหรอ!?" คุณธีร์ไม่พอใจ

"ฮาฮาฮา...หยอกนะคุณธีร์ เพื่อความชั่วเฉย ๆ นี่แหละคุณธีร์ตัวจรึง" คุณหัวเราะ

ทันใดนั้นก็มีวัสดุอะไรสักอย่างลอยลงมาจากท้องฟ้ามุ่งมาหาคุณ และทันใดนั้นที่คุณสัมผัสมันก็เกิดแสงวาบเข้ามาในหัวคุณทันที่ ความรู้สึกของคุณตอนนี้เหมือนล่องลอยอยู่บนอากาศ รอบตัวเป็นสีขาวโพลน ตอนนี้เหมือนคุณกำลังมุ่งหน้าไปยังสักที่หนึ่ง แต่ตอนนี้แตกต่างจากตอนแรก คุณมัความทรงจำบางส่วนแล้ว และดูเหมือนจะได้เศษวัสดุนั้นติดมาด้วย ว่าแต่ข้างหน้าจะเป็นอะไรกันนะ