ทะลุมิติมาโดนX
&1
กรุงเทพฯ ตอนใกล้ค่ำ แม่งร้อนเหมือนซ้อมตกนรก
หลิน เฟย:ร่างเก่า
//เดินลากตีนกลับบ้าน
หลิน เฟย:ร่างเก่า
ร้อนเหี้ยๆ อากาศเอาไรมาดีก่อน
หลิน เฟย:ร่างเก่า
เหงื่อซึมที่ขอบเสื้อนักศึกษาจนเหนียวเหนอะหนะไปหมด
หลิน เฟย:ร่างเก่า
แต่วาสนาที่ไอติมชาเขียวร้านป้าคือจึ้งจริง ฮีลใจสัดๆ
หลิน เฟย:ร่างเก่า
//ตักไอติมเข้าปากคำสุดท้ายอย่างเสียดาย
หลิน เฟย:ร่างเก่า
นึกถึงหน้าจารย์สมชายละขึ้นสัด
หลิน เฟย:ร่างเก่า
เสียงแกคือโคตรยานอนหลับ กูเกือบวูบคาห้องเลคเชอร์
หลิน เฟย:ร่างเก่า
สไลด์ก็เหี้ยไรไม่รู้รกไปหมด กุจะบ้า
เธอขยำถ้วยกระดาษในมือจนแบนแล้วโยนทิ้งลงถังขยะข้างทางอย่างหัวเสีย
หลิน เฟย:ร่างเก่า
สิ้นเดือนเหมือนสิ้นใจ เงินก็จะหมดอีกละ
หลิน เฟย:ร่างเก่า
ชีวิตนักศึกษาเวรๆ
หลิน เฟย:ร่างเก่า
อยากแดกชาบูโว้ยยย
หลิน เฟย:ร่างเก่า
อยากหนีไปเกาหลี ญี่ปุ่น หรือที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีจารย์สมชาย
หลิน เฟย:ร่างเก่า
ไปให้พ้นๆ จากที่นี่ไอ้สัด!
หลิน เฟย:ร่างเก่า
//ถอนหายใจยาวจนปอดแทบพัง
ในที่สุดก็เดินซังกะตายมาถึงแยกใหญ่ที่คุ้นเคย
ผู้คนยืนออรอสัญญาณไฟกันจนแน่นทางเท้า
หลิน เฟย:ร่างเก่า
แม่งเอ๊ย คนหรือหนอนวะ เยอะชิบหาย
หลิน เฟย:ร่างเก่า
//ชะโงกหน้ามองสัญญาณไฟอย่างรำคาญ
ตัวเลขดิจิทัลสีแดงฉายชัด... 5... 4... 3...
หลิน เฟย:ร่างเก่า
(คิดในใจ) เมื่อไหร่จะเขียวควย...
สัญญาณไฟรูปคนสีเขียวสว่างขึ้น
หลิน เฟย:ร่างเก่า
//ก้าวเท้าแรกเหยียบลงบนพื้นขาวดำของทางม้าลาย
วินาทีนั้นเอง... โลกทั้งใบก็สว่างวาบด้วยแสงไฟจากรถยนต์ซีดานสีดำที่พุ่งแหกสัญญาณไฟมาด้วยความเร็วสูง
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด!!! (เสียงยางบดถนนอย่างบ้าคลั่ง)
โครมมมมมมมมม!!! (เสียงโลหะอัดกระแทกเนื้อ)
แรงปะทะมหาศาลส่งร่างของเธอลอยละลิ่วเหมือนเศษผ้า
ภาพสุดท้ายที่สมองประมวลผลคือเพดานรถสีดำที่หมุนคว้างอยู่เบื้องหน้า
ก่อนที่ทุกอย่างจะกระแทกลงกับความจริงอันแข็งกระด้างของพื้นแอสฟัลต์
เสียงกรีดร้องของผู้คนรอบข้างดังขึ้นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
ปี๊----------------- (เสียงแตรรถที่ดังค้าง)
&2
ความมืดมิดค่อยๆ จางหายไปจากเปลือกตาที่หนักอึ้ง ราวกับม่านไหมที่ถูกเลิกขึ้นอย่างเชื่องช้า
แสงนวลตาที่ไม่คุ้นเคยสาดส่องลงมา ทำให้ดวงตาพร่าเลือนไปชั่วขณะ
หลิน เฟย
(เสียงแหบแห้ง) อื้อ...
ภาพที่เห็นเบื้องหน้าค่อยๆ ชัดเจนขึ้น... ไม่ใช่เพดานห้องนอนคอนโดเก่าๆ ของเขา
แต่เป็นเพดานไม้สีเข้มสลักลายมังกรและหงส์อย่างวิจิตรบรรจง โคมไฟทรงกลมทำจากกระดาษสาห้อยระย้าลงมา ส่งแสงสีส้มนวลอบอุ่น
รอบข้างคือผนังไม้ขัดเงา ประดับด้วยภาพวาดพู่กันจีนโบราณ และอักษรประดิษฐ์ที่เขาอ่านไม่ออก
เตียงที่เขานอนอยู่ทำจากไม้เนื้อดี มีเสาสี่ต้นแกะสลักลวดลายสวยงาม ผ้าปูที่นอนเป็นผ้าไหมสีแดงสด ปักลายดอกไม้สีทองอร่าม
หลิน เฟย
(พึมพำ) นี่มัน... ที่ไหนวะเนี่ย?
เขาลุกขึ้นนั่ง พลางสำรวจร่างกายตัวเอง
ไม่มีความเจ็บปวดใดๆ หลงเหลืออยู่ ราวกับว่าการชนเมื่อครู่เป็นเพียงแค่ฝันร้าย
เสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ก็เปลี่ยนไป... จากเสื้อยืดกางเกงยีนส์ กลายเป็นชุดคลุมยาวเนื้อผ้าลื่นสบายสีขาวบริสุทธิ์ ปักลายเมฆสีเงิน
หลิน เฟย
เชี่ย... นี่มันคอสเพลย์เหรอวะ? หรือว่ากูโดนใครแกล้ง?
เขามองไปรอบห้องอย่างสับสน
บนโต๊ะไม้เตี้ยๆ กลางห้องมีชุดน้ำชาลายครามวางอยู่ พร้อมกับหนังสือที่ปกทำจากผ้าไหม
หลิน เฟย
(ลูบหน้าตัวเอง) ทำไมหน้ากูเนียนจังวะ?
เขาลุกขึ้นเดินไปยังกระจกเงาบานใหญ่ที่ตั้งอยู่มุมห้อง
ภาพที่สะท้อนกลับมาทำให้เขาต้องเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง
ไม่ใช่ใบหน้าคมคาย ผิวสีแทน ที่คุ้นเคย... แต่เป็นใบหน้าของชายหนุ่มรูปงาม ผิวขาวอมชมพู ดวงตาเรียวคมราวกับตาของหงส์ จมูกโด่งสันเป็นคม ริมฝีปากบางสีแดงระเรื่อ
หลิน เฟย
เสียงสั่นเครือ) ไอ้เหี้ย... นี่มันใครวะ?!
หลิน เฟย
ไม่จริงน่า... กู... กูเป็นอะไรไปวะเนี่ย?
หลิน เฟย
//เขายกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าในกระจกอย่างไม่เชื่อสายตา
ผิวสัมผัสเนียนละเอียด ราวกับไม่ใช่ผิวของเขาเอง
หลิน เฟย
ฝัน... นี่ต้องเป็นฝันแน่ๆ
เขาทุบศีรษะตัวเองเบาๆ หวังจะตื่นจากฝันประหลาดนี้
หลิน เฟย
ตื่นสิวะไอ้บ้า! ตื่น!
แต่ภาพในกระจกก็ยังคงเป็นใบหน้าของชายหนุ่มแปลกหน้า
ทันใดนั้นเอง ประตูไม้แกะสลักก็ถูกเปิดออกช้าๆ
ปรากฏร่างของหญิงสาวในชุดฮั่นฝูสีเขียวอ่อน นางมีใบหน้างดงามหมดจด ดวงตากลมโต จ้องมองมาที่เขาด้วยความประหลาดใจ
เสี่ยวเหลียน
(เสียงหวานใส) คุณชาย... ท่านฟื้นแล้วหรือเจ้าคะ?
หลิน เฟย
(ตะโกนลั่น) เหี้ย!! ใครวะเนี่ย?! แล้วที่นี่มันที่ไหนกันแน่?!
หญิงสาวตกใจเล็กน้อย ก่อนจะรีบก้มหน้าลง
เสี่ยวเหลียน
บ่าวขอประทานอภัย คุณชายคงจะยังไม่หายดี บ่าวจะไปตามท่านหมอมานะเจ้าคะ
นางรีบหันหลังเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้หลิน เฟย ยืนงงงันอยู่ท่ามกลางห้องสไตล์จีนที่ไม่คุ้นเคย พร้อมกับใบหน้าที่ไม่ใช่ของตัวเอง
&3
หลิน เฟย ยืนแข็งทื่ออยู่หน้ากระจกเงา หัวใจเต้นรัวเหมือนกลองศึก
หลิน เฟย
(คิดในใจ) เชี่ย เชี่ย เชี่ย! นี่มันเรื่องเหี้ยอะไรวะเนี่ย? กูตายแล้วมาเกิดใหม่เหรอ? หรือว่าทะลุมิติมาอยู่ในนิยายจีนที่เคยอ่าน?
สมองของเขาหมุนคว้าง พยายามหาเหตุผลมาอธิบายสถานการณ์บ้าๆ นี่
หลิน เฟย
(คิดในใจ) ไม่ได้... ต้องตั้งสติก่อน ถ้าโวยวายไปมากกว่านี้ มีหวังโดนจับไปเผาแน่ๆ
เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามสงบสติอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่าน
หลิน เฟย
คิดในใจ) โอเค... ทางรอดเดียวตอนนี้คือ... แกล้งความจำเสื่อม
มันเป็นมุกโคตรน้ำเน่าในนิยาย แต่ในสถานการณ์แบบนี้ มันคือทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว
ไม่นานนัก ประตูห้องก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง
หญิงสาวคนเดิมเดินนำชายชราผมขาวโพลนในชุดสีเทาเข้ามา ชายชรามีกล่องไม้ใบเล็กๆ อยู่ในมือ และมองมาที่เขาด้วยสายตาพินิจพิเคราะห์
เสี่ยวเหลียน
(โค้งตัว) คุณชาย... บ่าวพาท่านหมอมาดูอาการแล้วเจ้าค่ะ
หมอ
(ลูบเครา) ขอคารวะคุณชาย ขอผู้เฒ่าตรวจชีพจรหน่อยได้หรือไม่?
หลิน เฟย
//หลิน เฟย พยักหน้าช้าๆ แล้วเดินกลับไปนั่งที่ขอบเตียง ทำหน้าซื่อตาใสเหมือนเด็กแรกเกิด
หมอ
//ท่านหมอนั่งลงข้างๆ แล้ววางนิ้วลงบนข้อมือของเขาเบาๆ
หมอ
(หลับตาลงครู่หนึ่ง) อืม... ชีพจรของคุณชายยังคงสับสนอยู่บ้าง แต่โดยรวมแล้วถือว่าดีขึ้นมาก
หมอ
แต่ที่น่าแปลกคือ... มีพลังปราณบางอย่างที่ข้าไม่คุ้นเคยไหลเวียนอยู่ในร่างของคุณชาย
หลิน เฟย
(คิดในใจ) พลังปราณ? เชี่ย... มาว่ะ ของจริงว่ะ
หลิน เฟย
(แกล้งทำเสียงสั่น) ท่านหมอ... คือ...
หมอ
(ลืมตา) คุณชายมีอะไรจะพูดหรือ?
หลิน เฟย
(มองไปรอบๆ ด้วยสายตาว่างเปล่า) ที่นี่... คือที่ไหนขอรับ?
ทั้งท่านหมอและหญิงสาวรับใช้ (ที่ชื่อว่า 'เสี่ยวเหลียน' ตามที่เขาเดา) ต่างก็ชะงักไป
เสี่ยวเหลียน
(เบิกตากว้าง) คุณชาย... ท่านจำไม่ได้หรือเจ้าคะ? ที่นี่คือจวนตระกูลหลินอย่างไรเล่า!
หลิน เฟย
(ขมวดคิ้ว ทำหน้าเจ็บปวด) ตระกูลหลิน?
หลิน เฟย
(กุมขมับ) ข้า... ข้าจำอะไรไม่ได้เลย
เขาแกล้งทำเป็นพยายามนึก แต่แล้วก็ส่ายหน้าช้าๆ
หลิน เฟย
ในหัวของข้ามันว่างเปล่าไปหมด... ข้าเป็นใคร? พวกท่านเป็นใคร?
หมอ
(ถอนหายใจยาว) ดูเหมือนว่าตอนที่คุณชายตกม้า ศีรษะคงจะได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง
เสี่ยวเหลียน
(น้ำตาคลอ) คุณชาย... ท่านคือคุณชายสามแห่งตระกูลหลิน นามว่า 'หลิน เฟย' อย่างไรเล่าเจ้าคะ!
หลิน เฟย
(คิดในใจ) อ้าวเห้ย... ชื่อเดียวกันอีก กูนี่มันตัวเอกสัดๆ
หลิน เฟย
(มองเสี่ยวเหลียนด้วยแววตาสับสน) หลิน... เฟย?
หมอ
อาการความจำเสื่อมเช่นนี้ บางครั้งก็เกิดขึ้นได้ คงต้องใช้เวลาในการฟื้นฟู
หมอ
(หันไปทางเสี่ยวเหลียน) ช่วงนี้เจ้าต้องดูแลคุณชายให้ดี พยายามเล่าเรื่องราวเก่าๆ ให้เขาฟัง บางทีอาจจะช่วยกระตุ้นความทรงจำได้
เสี่ยวเหลียน
(ปาดน้ำตา) เจ้าค่ะท่านหมอ บ่าวจะดูแลคุณชายอย่างดีที่สุด
หมอ
//ท่านหมอจัดยาบำรุงให้สองสามอย่างก่อนจะขอตัวกลับไป
ตอนนี้ในห้องจึงเหลือเพียงหลิน เฟย และเสี่ยวเหลียน สาวใช้ที่มองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสารและห่วงใย
หลิน เฟย
(คิดในใจ) เอาล่ะ... การแสดงบทใหม่ของกูได้เริ่มขึ้นแล้ว!
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
