...เสียงหัวใจสุดท้ายของข้าดับลงพร้อมกับหอกศักดิ์สิทธิ์ของผู้กล้าแทงทะลุหน้าอก โลกทั้งใบล่มสลาย เลือด ไฟ และเศษซากแห่งความภาคภูมิ...
...ข้าคือราชันย์มืด “ไคเซอร์ วาร์ลัส” ผู้ที่โลกทั้งใบต้องก้มกราบ แต่สุดท้ายก็ถูกทรยศโดยลูกศิษย์และคนที่ข้าเคยรัก...
...“หากข้าได้เกิดใหม่…ไม่ว่าจะต้องกลายเป็นอะไรก็ตาม ข้าจะกลับมาทวงทุกอย่างคืน!!”...
...นั่นคือคำสาบานสุดท้าย...ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไปในความมืด...
...“ตื่นสิ…เจ้าผู้ถูกเลือก…”...
...เสียงกระซิบเบาๆ ดังเข้ามาในสมอง ท่ามกลางความมืดมิด...
...ข้าค่อย ๆ ลืมตาขึ้น — เห็นเพดานไม้เก่า ๆ กับกลิ่นหญ้าแห้งโชยมา ข้ากะพริบตาแล้วลุกขึ้นนั่ง...
...แต่ในวินาทีที่ข้ายกมือขึ้นมา ข้าก็รู้ทันทีว่า......
...มันไม่ใช่ "มือของข้า''...
...ผิวขาวซีดเรียวบาง...
...เล็บสะอาด...
...ไหล่แคบ…เอวคอด...
...เส้นผมยาวสีเทาหม่นไหลลงมาตามต้นคอ...
...ข้าพุ่งตัวเข้าหากระจกข้างฝา แทบจะเป็นลม...
...ใบหน้าสาวน้อยวัยรุ่นน่ารักอายุราว 18 ปี จ้องกลับมาที่ข้า ดวงตาสีม่วงหม่น ผิวเนียน ริมฝีปากเล็ก...
...และ...และที่สำคัญ...ยังมี "บางอย่าง" ตุงๆอยู่ในชุดนอน...
...❝...เกิดใหม่ทั้งที ดันมีไข่ซะงั้นเรอะ!!!❞...
...ข้าตะโกนลั่นบ้าน...
...เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นในหัวทันทีเหมือนระบบเกม...
...[ ระบบ: ยินดีต้อนรับกลับมา, จอมราชันย์มืด ]...
...[ ระบบ: ขณะนี้ท่านอยู่ในร่างของ "เฟย์ริน เดอครอส" อายุ 18 ปี สถานะ: เด็กกำพร้า / ไร้เวทมนตร์ / ไร้สังกัด / มีไข่ ]...
...❝ไอ้บ้าเอ๊ย...ข้ามีไข่เนี้ยนะ❞ ...
...โลกนี้คืออดีตเมื่อ 20 ปีก่อนสงครามเทพ เป็นจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง…ตอนที่โลกยังไม่ล่มสลาย...
...ตอนที่ไคเซอร์ยังไม่ได้ลุกขึ้นสู้ แต่ตอนนี้ ไคเซอร์ไม่มีอีกแล้ว มีแต่ "เฟย์ริน" — สาวดุ้นผู้พกความทรงจำของราชันย์มืดไว้เต็มหัว...
...[ เควสพิเศษปลดล็อก ]...
...ชื่อเควส: จงเริ่มใหม่อีกครั้ง ด้วยร่างใหม่ เพศใหม่ และชีวิตที่ไม่มีใครจำได้...
...เป้าหมาย:...
...เก็บเลเวลจาก 0 สู่สูงสุด...
...สร้างอำนาจใหม่ ในนามของ “เงา”...
...ล้างแค้นทุกคนที่เคยทรยศ...
...เปิดเผยความลับของ "เทพเจ้าผู้สาปเจ้า"...
...รางวัล: ทุกอย่างที่เคยเสีย…จะเป็นของเจ้าอีกครั้ง...
...ข้ายืนมองหน้าตัวเองในกระจก เฟย์ริน...ก็เฟย์ริน...
...ร่างนี้มันบอบบางก็จริง แต่ข้างในยังมี “ข้า”...
...ไคเซอร์ วาร์ลัส ผู้สังหารเทพด้วยมือเปล่า...
...❝ไม่ว่าจะมีนมหรือไข่ ข้าก็จะยืนอยู่เหนือโลกอีกครั้ง…ดูซิวะ ว่าพวกเทพจะกล้าขำอีกมั้ย❞...
...ข้ายิ้มเย็นให้กับภาพตัวเองในกระจก…ก่อนจะเปิดประตูออกสู่โลกที่รอถูกทำลายอีกครั้ง...
...“ข้าจะเริ่มจากหมู่บ้านนี้ล่ะ...”...
...เฟย์รินกระชับเสื้อคลุมขาด ๆ บนร่างตัวเอง ขณะเดินลัดเลาะเข้าไปในป่ารอบหมู่บ้าน — ที่ซึ่งมี มอนสเตอร์เลเวล 1 เดินเพ่นพ่าน...
...ถึงภายนอกจะดูเป็นสาวบางแรงน้อย...
...แต่ข้างในคือราชันย์มืดผู้เก็บเวลมาตั้งแต่ยุคก่อนโลกจะถูกเทพฆ่า...
...ขอโทษนะ หมูป่า LV.1 พวกแกไม่มีทางรอด...
...[ บึ้ม!!! ]...
...หมูป่าตัวหนึ่งกระเด็นปลิวไปกระแทกต้นไม้ กลายเป็นกลุ่ม EXP พวยพุ่ง...
...เฟย์รินยืนหอบหายใจ ใช้มือซ้ายที่สั่นคลอนปาดเลือดออกจากแก้ม...
...❝ร่างใหม่นี่โคตรบอบบางเลยว่ะ! ใช้แค่สกิลกดลมเบา ๆ ยังจะเป็นลมเอง…❞...
...ทันใดนั้น...เสียงใบไม้ไหวดังขึ้นเบื้องหลัง...
...เด็กหนุ่มผมดำในชุดเสื้อคลุมเก่าก้าวออกมา...
...เขามีดวงตาเย็นชาปนเจ็บปวด ดาบเก่าคู่มือชี้ตรงมาที่เฟย์ริน...
...“อย่าขยับ...เจ้าทำร้ายหมูของข้า”...
...เฟย์รินหรี่ตา...
......เสียงแบบนี้…หน้าตาแบบนี้…...
... ❝ซีนน์...หรอ❞...
...คนที่อยู่ตรงหน้า คืออดีต "นักดาบศักดิ์สิทธิ์"...
...ที่เคยเป็นเพื่อนร่วมทีมกับไคเซอร์...
...และในอีก 20 ปีข้างหน้า...เขาจะเป็นคนแทงดาบใส่หัวใจของข้า...
...“เจ้าเป็นใครกัน” ซีนน์ถาม...
...เฟย์รินฝืนยิ้ม ยกมือขึ้นช้า ๆ...
...“ข้าไม่ใช่ศัตร...โอ้ย!!!”...
...เสียงระเบิดเบา ๆ ดังขึ้นจากข้อมือ — ข้อความเร่งด่วนของระบบเด้งขึ้นมา:...
...[ เตือน! HP ต่ำกว่า 30% เปิดใช้งานพลังสำรอง ]...
...[ ต้อง “จูบ” ใครสักคนเพื่อเรียกใช้งาน “รูปแบบที่สอง: Shadow Surge” ระยะเวลาใช้งาน 3 นาที ]...
...> ❝หา!? ระบบบ้าอะไรเนี่ย...ต้องจูบก่อนใช้พลังเหรอ!?❞...
...เฟย์รินกลืนน้ำลาย — แล้วเหล่ตามอง "ซีนน์" ที่ยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย…...
...“เอ่อ...เจ้าชื่ออะไรนะ?” เฟย์รินถาม...
...“ซีนน์”...
...“ดีเลย ซีนน์...ข้าขออย่างนึงได้ไหม”...
...“...?”...
...“ข้าขอยืม...ปากเจ้าหน่อย”...
...ยังไม่ทันให้ซีนน์ตอบ...
...ข้าก็คว้าไหล่เขาไว้แล้วโน้มหน้าเข้าไป...
..."จูบ"...
...ปากชนปาก...โลกหมุน...
...ระบบส่งเสียงแจ้งเตือนรัวเหมือนถังน้ำแข็งถูกโยนลงหม้อไฟ...
...[ Shadow Surge: เปิดใช้งาน 3 นาที ]...
...ดวงตาเฟย์รินเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท...
...พลังเวทมืดแผ่ซ่านรอบตัว...
...แขนเรียวบอบบางกลายเป็นเงาสีเทาเข้ม เส้นผมปลิวไสว...
...เสียงพูดของเธอกลายเป็นเสียงต่ำคล้ายไคเซอร์ในอดีต...
...> ❝ข้าขอกู้คืนพลัง...ของข้าเอง!!❞...
...เฟย์รินเหวี่ยงแขนซ้าย ฟันอากาศในแนวโค้ง...
...หมาป่าระดับกลางที่โผล่มาโดนผ่าครึ่งด้วย “เงาลูกคลื่น”...
...กลายเป็น EXP จำนวนมาก...
...และจิตใจของซีนน์ที่ยืนตะลึง…กับรอยจูบเมื่อครู่...
...หลังพลังหมดลง...
...เฟย์รินล้มลงกับพื้น หอบหายใจแรง หน้าแดงเพราะเหนื่อย…และเขินลึก ๆ...
...ซีนน์ยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนพูดเสียงเรียบ...
...“ข้าจะไม่ถามว่าเจ้าเป็นใคร......
...แต่ถ้าจะใช้พลังแบบนั้นอีก…”...
...เขาหลุบตามองเธอที่ยังนั่งแปะอยู่กับพื้น...
...แล้วพูดเบา ๆ อย่างหมดแรง...
...“เตือนข้าล่วงหน้าหน่อยก็ได้ไหมวะ…”...
...บทส่งท้ายของตอนนี้...
...ซีนน์ยังไม่รู้ว่าเฟย์รินคืออดีต "ไคเซอร์"...
...เขาตัดสินใจร่วมเดินทางด้วย เพราะรู้สึกว่าเธอ “ไม่ธรรมดา”...
...ส่วนเฟย์ริน…เริ่มคิดหนัก...
...> ❝เอาไงดีวะ ต้องจูบทุกครั้งเลยเหรอ!?❞...
...หลังจากเหตุการณ์ “จูบแรก” สุดงงงวยเมื่อวาน...
...เฟย์รินก็เดินทางร่วมกับซีนน์ นักดาบเย็นชาผู้ไม่ถามอะไรเลยสักคำ…...
...แต่บางครั้งแอบมองเธอตอนเผลอ...
...ทั้งสองมุ่งหน้าไปยังซากโบราณอัลทาเรีย — ดันเจี้ยนระดับเริ่มต้นที่ถูกปิดตายไว้หลายปี...
...ที่แห่งนั้น…ในอดีต เฟย์ริน (ตอนยังเป็นไคเซอร์) เคยฝัง “ไอเทมพิเศษระดับโลก” ทิ้งไว้ก่อนจะสร้างอาณาจักรของตน...
...หากขุดขึ้นมาได้ตอนนี้…เกมนี้ข้า โกงแน่นอน...
...ซีนน์: “ข้างในนี่มัน…เย็นยะเยือกผิดปกตินะ” ...
...เสียงเท้าทั้งคู่กระทบกับหินเย็น ๆ ของทางเดินใต้ดิน...
...แสงไฟจากคบเพลิงวูบไหว...
...เฟย์ริน: “ใช่…นี่ไม่ใช่แค่ดันเจี้ยนธรรมดา...
...นี่คือ 'รอยแยกของความทรงจำ' ดันเจี้ยนที่สร้างจากจิตของคนตาย”...
...เฟย์รินจำได้ดี ตอนนั้นเธอฝึกเวทมืดผิดพลาด...
...ดันเจี้ยนนี้จึงไม่เพียงเต็มไปด้วยกับดักและปีศาจ…...
...แต่ยังเต็มไปด้วย “ภาพอดีต” ที่อาจกัดกินจิตใจเธอเอง...
...[ ฟุ่บ! ]...
...ประตูด้านหลังปิดเองโดยไม่มีสัญญาณเตือน...
...คบเพลิงดับหมด เหลือแค่ความมืดสนิท......
...เสียงกระซิบเบา ๆ ดังขึ้นรอบตัว...
...“ไคเซอร์...เจ้ายังจำข้าได้หรือไม่…”...
...เฟย์รินเบิกตากว้าง — นี่มันเสียงของ "เวโรน่า"...
...ผู้หญิงคนเดียวที่เขาเคยรัก...
...แต่ก็เป็นคนที่จับมือกับ “ผู้กล้า” เพื่อฆ่าเธอ...
...[ เตือน: ศัตรูระดับจิตปรากฏตัว ]...
...ชื่อ: เงาแห่งเวโรน่า / เลเวล 25...
...พลังพิเศษ: ดึงจิตใจให้ย้อนอดีต / ลดค่าพลังโจมตี 50%...
...ซีนน์: “เสียงนั่น...ใครกัน!?”...
...เฟย์ริน: “อย่าเชื่อมัน! มันไม่ใช่ของจริง!!”...
...ในเสี้ยววินาที เฟย์รินคว้าคอเสื้อซีนน์...
...และจูบเขาอีกครั้งอย่างไม่ทันตั้งตัว...
...“ข้าขอยืมพลังอีกทีนะ!”...
...❝Shadow Surge: 3 นาที เริ่มต้นแล้ว❞...
...ฟึ่บ!!!...
...พลังคลื่นเงาปะทุออกมาจากตัวเฟย์ริน...
...ผมเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท ดวงตาเรืองแสง...
...เธอตวัดแขนฟาดใส่เงาของเวโรน่า...
...เสียงระเบิดเวทกระจายทั่วห้องโถงใต้ดิน...
...แต่เงานั้นกลับหลบได้ และทิ้งคำพูดไว้......
...“ถึงเจ้าจะฆ่าข้าอีกครั้ง…...
...ความรู้สึกที่เจ้ามีต่อข้า จะไม่มีวันหายไป…”...
...แล้วมันก็สลายไปในหมอกมืด...
...พลังหมดลงอีกครั้ง......
...เฟย์รินทรุดลงกับพื้น มือสั่นเล็กน้อย...
...“แค่ 3 นาที…มันไม่พอเลยจริง ๆ…”...
...ซีนน์ยื่นมือให้...
...“ครั้งหน้า…บอกก่อนก็ได้นะ...
...จะได้ไม่ตกใจเวลาโดนจูบ”...
...เขาพูดแบบหน้าเรียบ ๆ...
...แต่หูแดงเหมือนโดนเวทไฟ...
...เฟย์รินหัวเราะเบา ๆ...
...เฟย์ริน: “แต่เจ้าก็ยังไม่หนีไปไหนนี่นา”...
...ซีนน์: “เพราะข้ารู้...ว่าเจ้ากำลังจะเปลี่ยนโลก”...
...เฟย์รินชะงัก — คำพูดนั้น...เหมือนกับสิ่งที่เวโรน่าเคยพูดเมื่อ 20 ปีก่อน...
...❝หรือว่า...เขาเริ่มจำอะไรบางอย่างได้แล้ว...?❞...
...🌙 [ตอนกลางดึก – ความลับใต้แสงไฟ]...
...กลางดึกคืนนั้น ขณะทั้งสองนั่งพักในป่าด้านนอกดันเจี้ยน...
...เฟย์รินนั่งพิงต้นไม้ มองไฟกองเล็กๆ ในขณะที่ซีนน์กำลังนั่งพันผ้าพันแผลให้ตัวเอง...
...เฟย์รินสังเกตเห็นบางอย่าง......
...ผิวตรงไหล่ของซีนน์ขาวนวล เรียบเนียน...
...และเมื่อเขาแกะผ้ารัดอก......
...โป๊ะแตก...!!...
...เฟย์รินอึ้ง จ้องอยู่นานจนหลุดปากออกมา...
...“เดี๋ยวก่อนนะ...เจ้าคือ...ผู้หญิงหรอ!?”...
...ซีนน์ชะงักไปครู่หนึ่ง...
...ก่อนจะถอนหายใจ แล้วยิ้มจางๆ...
...“ข้าคิดว่าเจ้าจะจับได้เร็วกว่านี้ซะอีกนะ”...
...เฟย์รินตะลึงงัน ความทรงจำเริ่มกลับมา...
...ภาพหนึ่งผุดขึ้นในหัว —...
...“แม่ทัพหญิงผมดำ” ที่เคยใช้ดาบศักดิ์สิทธิ์แทงทะลุหัวไคเซอร์...
...ศัตรูที่เธอทั้งเคารพและเกลียดในเวลาเดียวกัน...
...และตอนนี้…เธอกลับมายืนอยู่ตรงหน้าเขา ในนาม “ซีนน์”...
...ซีนน์: “ข้าไม่ได้ตั้งใจจะหลอก......
...แต่มันง่ายกว่าถ้าจะใช้ชื่อผู้ชายเดินทางในโลกนี้”...
...เฟย์รินกลืนน้ำลาย ยกมือขึ้นกุมหน้าผาก...
...“ข้าต้องจูบก่อนใช้พลัง…...
...แล้วคนที่ข้าจูบไปสองรอบคือผู้หญิง......
...โลกใหม่นี่แม่งเล่นอะไรกับข้าวะเนี่ย…”...
...เฟย์รินสบตาซีนน์ แล้วระเบิดเสียงหัวเราะออกมา...
...ซีนน์ถามเบาๆ...
...“แล้วเจ้ารังเกียจข้ารึเปล่า ที่ข้าเป็นผู้หญิง?”...
... ...
...เฟย์รินนิ่ง ก่อนพูดเรียบ ๆ...
...“ข้าคืออดีตราชันย์ชาย...
...ที่มาเกิดใหม่ในร่างสาวดุ้น...
...แล้วจูบหญิงปลอมตัวเป็นชาย...
...เพื่อปลดปล่อยเวทมืด......
...เจ้าว่าข้ายังมีสิทธิ์ ‘รังเกียจ’ ใครอีกเหรอ?”...
...ทั้งสองหัวเราะเบา ๆ อย่างไม่เข้าใจโชคชะตา...
...ในค่ำคืนที่โลกยังสงบอยู่...ก่อนจะถึงคลื่นลมลูกต่อไป...
...รุ่งเช้าในป่า หลังจากคืนที่เฟย์รินรู้ความจริง...
...แสงแดดลอดผ่านกิ่งไม้...
...ซีนน์กำลังผูกดาบไว้กับเอว...
...ขณะที่เฟย์รินนั่งจ้องมือของตัวเอง...
...“ทำไมเมื่อคืนพลังมันดู...แรงผิดปกติวะ?”...
...ระบบเงียบสนิทเหมือนไม่อยากอธิบาย...
...แต่เฟย์รินรู้สึกชัดว่า Shadow Surge รอบเมื่อคืน มันต่าง...
...ทั้งความหนาแน่นเวท พลังเงา และ ระยะเวลา...
...ปกติพลังจะหมดลงทันทีเมื่อครบ 3 นาที...
...แต่เมื่อวาน...ข้าฟาดมอน 4 ตัว...
...ช่วยซีนน์ล้มกับดัก...
...แล้วยังไม่หมดอีก...
...[ กริ๊ง! ]...
...ระบบเพิ่งเด้งขึ้นมาแบบช้าๆ เหมือนโดนบังคับ...
...🛑 [ ข้อมูลระบบถูกปรับปรุงอัตโนมัติ ]...
...💋 “จูบเพื่อปลดล็อกพลัง” นั้น ขึ้นอยู่กับความรู้สึกที่ ‘เจ้ามี’...
...หาก "เชื่อว่าจูบผู้ชาย" พลังจะจำกัดแค่ 3 นาที...
...หาก “เข้าใจความจริง และ ปลดปล่อยเจตนาที่แท้จริง” จะได้รับพลังเต็ม...
...🎉 ผลลัพธ์ล่าสุด: “Shadow Surge ใช้งานได้ 10 นาทีเต็ม”...
...📌 หมายเหตุ: ระบบไม่สนเพศ...
...ระบบสนแค่ “ความกล้าเผชิญหน้ากับตัวเอง”...
...เฟย์รินอ่านแล้วกุมขมับ...
...“แปลว่ากูโดนระบบหลอกอยู่ตั้งแต่แรก…...
...เพราะคิดว่าจูบผู้ชายแล้วถึงใช้พลังได้?...
...ที่จริงกูแค่ต้อง ‘รู้ว่าตัวเองยอมรับ’ เท่านั้น…”...
...เธอเงยหน้าขึ้น มองไปทางซีนน์ที่กำลังมองนกบนกิ่งไม้...
...ริมฝีปากเธอยกยิ้มนิด ๆ...
...“ถ้าเจ้ารู้ว่าแค่จูบเจ้าแล้วข้าได้พลัง...
...เพิ่มอีก 7 นาทีเต็ม...
...ข้าจะโดนตีมั้ย?”...
...ซีนน์: “ถ้าจูบโดยไม่เตือนอีกล่ะก็...โดนแน่”...
...เฟย์ริน: “โอเค งั้นจะเตือนก่อน...ตอนนี้เลย”...
...[ จุ๊บ!! ]...
...เสียงระบบระเบิดขึ้นในหัวอีกครั้ง...
...💋 [ Shadow Surge: 10 นาที ]...
...💥 บัฟพิเศษ: “เข้าใจความจริง” ทำให้พลังเวทเพิ่ม 20%...
...🧠 ภาวะจิตมั่นคง + ไม่รู้สึกหลอนเวลาใช้พลังอีกต่อไป...
...ซีนน์ถอนหายใจ...
...“นี่เจ้าใช้ข้าเป็นแบตเตอรี่เหรอ…”...
...เฟย์ริน:“ไม่ใช่แบต...แต่เจ้าเป็น ‘ปากพลังเวท’...
...ของข้าเลยต่างหาก”...
...เฟย์รินยิ้มร้าย ๆ...
...แต่ในใจกลับอบอุ่นอย่างแปลกประหลาด...
...นี่อาจเป็นครั้งแรก…ที่เธอใช้พลัง...
...ไม่ใช่จากความแค้น แต่จาก...
...การยอมรับว่าเธอเป็นใคร...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
