วันที่13 เดือนมกราคม ปี2003

ฉันชื่อ "กาฬ "

แน่นอนว่า"กาฬ"นี้ไม่ใช่ชื่อที่มีความหมายที่ดีเลย แต่มันมาจากคำว่า"กาฬโรค"เป็นชื่อที่แย่สุดๆ ว่าไหมล่ะ

เกิดวันที่13เดือนมกราคมปี2003

ฉันถูกขังอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมที่มืดมิด ไม่แม้แต่จะได้เห็นเดือนเห็นตะวัน ไม่รู้วันเวลาทำได้เพียงใองนสฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังในทุกๆวัน ทุกๆวัน ทุกๆวัน

 ฉันจะได้รับอาหารที่ตั้งอยู่ที่โต๊ะตัวหนึ่งตั้งอยู่ในส่วนที่สว่างที่สุดของห้อง ฉันจะได้รับอาหารตรงเวลาทุกวัน จะต้องทำกิจกรรมต่างๆอยู่แต่ในห้องนี้ ไม่เคยมีเพื่อน ไม่เคยเห็นหน้าพ่อและแม่ ไม่เคยสัมผัสชีวิตที่ได้รับความรัก ทั้งชีวิตไม่เคยพบปะกับผู้คน คงจะมีแต่ตอนที่แม่คลอดฉันออกมาล่ะมั้ง ที่ได้เห็นหน้าหมอที่ทำคลอดฉันน่ะ หึๆๆ นั้นมันเป็นเพราะอะไรล่ะ อยากรู้ไหม ฉันจะเล่าให้ฟัง

"ฉันเป็นเด็กที่เกิดมาพร้อมกับคำสาป ไม่ว่าฉันจะใกล้ชิดกับใคร คนๆนั้นจะติดโรคประหลาดที่ไม่มีทางรักษา และตายภายใน 13 วัน ซึ่งแต่ละคนจะมีอาการที่ไม่เหมือนกัน สิ่งเดียวที่เหมือนกันคือจะตายในเวลาเพียง 13 วัน ในตอนที่ฉันเกิดมา "ฝ้าย"แม่ของฉันเองแหละ เธอได้มีอาการประหลาดเกิดขึ้น และได้ตายลงภายใน 13 วัน หลังจากการชันสูตรไม่มีใครหาสาเหตุการตายของแม่ฉันได้เลย หลังจากนั้นอีก 13 วัน คนพี่เลี้ยงที่ดูแลฉันตั้งแต่เกิด เธอเกิดอาการประหลาดขึ้นและได้ตายภายใน 13 วัน ซึ่งก็ไม่มีใครหาสาเหตุการตายของพี่เลี้ยงฉันได้เช่นเดียวกันกับแม่ของฉันที่ได้ตายไป หลังจากนั้น ทุกคนเลยเชื่อว่าฉันเป็น ตัวอันตราย ที่จะนำพา"กาฬโรค"มาแพร่เชื้อใส่คนอื่น เลยไม่มีใครเข้าใกล้ฉันอีกเลย แม้แต่"คณิน"ผู้เป็นพ่อของฉัน"

วันเกิดอายุครบ10ปีของฉัน ไม่มีการฉลอง ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ ไม่มีใครอยู่เคียงข้าง มีเพียงเค้กก้อนหนึ่งที่ตั้งอยู่บนโต๊ะตัวเดิม ตั้งอยู่ที่เดิม เทียนที่ปักอยู่บนเค้กนั่นคือสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันรู้ว่าเวลาได้ล่วงเลยมาแล้วกี่ปี คืนนั้นฉันได้เข้านอนตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือ ฉันฝันว่า มีคนมาเรียกฉันไป เรียกให้ออกไปจากห้องสี่เหลี่ยมนี้ นั่นคือเวลาที่ฉันคิดว่านี้คือความฝันที่มีความสุขที่สุด แต่มันไม่ใช่

มันคือ"ความจริง"

วันที่14 เดือนมกราคม ปี2013

ฉันตื่นมาและพบว่า ฉันอยู่ในที่ที่ไม่รู้จัก ไม่เคยเห็น ฉันทอดสายตาไป และพบว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งอายุราวราว 20 ปี สวมชุดกาว สวมหน้ากาก เอ่ยถามขึ้นมาว่า

"หนู หนูชื่ออะไรน่ะ"

"กาฬค่ะ"ฉันตอบเขา

"ชื่อน่ารักดีนะ"หญิงพูดพร้อมกับยิ้มไปด้วย

"ไม่หรอกค่ะ ตัวสะกดมันคือ ฬ จุฬา"

ฉันบอกเขาด้วยแววตาที่เศร้าหมอง

"ทำไมถึงชื่อนี้ล่ะ"เขาถามต่อ

"หนูแปลประหลาดกว่าคนอื่น หนูมีคำสาปติดตัวตั้งแต่เกิด ใครเข้าใกล้ก็จะติดกาฬโรคจากหนูแล้วก็ตายภายใน 13 วัน" ฉันตอบเขาด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ

"ไม่ต้องเศร้าไปหรอก ที่นี่น่ะทุกคนก็มีคำสาปติดตัว แต่เรามองว่าเป็นพลังพิเศษ หนูไม่ได้แปลกประหลาดหรอกนะ แค่พิเศษกว่าคนอื่น" หญิงสาวตอบกลับมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

ฉันงงและรู้สึกดีใจไปพร้อมๆกัน ทั้งงงว่าที่นี่คือที่ไหน ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

และรู้สึกดีใจที่ตนเองไม่ได้แปลกประหลาดไปกว่าคนอื่น

"เด็กๆ ที่นี่ล้วนแล้วแต่เป็นเด็กที่ถูกมองว่าแปลกประหลาด มีความรู้สึกที่ไม่อยากอยู่บนโลกนี้แล้ว ท่านเค จึงรับเลี้ยงไว้ ชื่อเต็มของท่านคือ_เดวิล เค_" หลังจากที่หญิงสาวพูดจบ

"แล้วพี่ชื่ออะไรคะ"ฉันได้ถามหญิงสาว

"พี่ชื่อ_เดวิล คิง_จ๊ะ"หญิงสาวตอบกลับ

"ทำไมถึงเป็น_เดวิล_เหมือนกันล่ะคะ"

ฉันถามด้วยความสงสัย

"พี่เป็นลูกสาวของเขาน่ะ หนูเรียกพี่ว่าคิงก็ได้นะ"หญิงสาวพูดด้วยท่าทีที่เป็นมิตร

"ค่ะ"ฉันตอบและยิ้มให้

หลังจากนั้นเขาได้พาฉันไปทำความรู้จักกับเด็คนอื่นๆ และแนะนำสถานที่ต่างๆ พร้อมทั้งพาฉันไปดูสถานที่ที่ฉันจะต้องอาศัยอยู่ หญิงสาวทำกับฉันเหมือนเป็นดั่งครอบครัวที่รุู้จักและสนิทสนมกันมานาน ทั้งๆที่เราเพิ่งรู้จักกันไม่ถึงวัน มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าฉันมีครอบครัว มีคนที่สามารถพึ่งพิง มีคนที่จะอยู่เคียงข้างฉันตลอดเวลา มันเป็นความรู้สึกที่จะหาจากไหนไม่ได้อีกแล้ว ในตอนนั้นฉันมีความสุขอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน หลังจากนั้นฉันก็ได้ทำความค้นชินกับที่นี่ ได้รู้จักเพื่อนมากมาย ฉันรู้สึกว่าจะไม่เหงาอีกต่อไปแล้ว

วันที่13 เดือนมกราคม ปี2023

ฉันได้ทำความรู้จักกับคนมากมาย พวกเขาล้วนมีความแตกต่าง เป็นความแตกต่างที่พิเศษ

ฉันอยู่ที่นี่ตระกูล_เดวิล_ดูแลฉันอย่างดี ดีแบบที่ไม่เคยได้รับมาก่อน พวกเขาสอนฉันควบคุมคำสาป จนทำให้คำสาปที่ติดตัวฉันมา กลายเป็นพลังวิเศษ ที่ไม่ใช่ว่าใครจะมีได้ ทั้งหมดนี้ฉันจะทำมันไม่ได้ ถ้าไม่มีเขา_เดวิล สาร์จ_ผู้ที่มีพลังวิเศษ พลังแห่งการรักษา พลังของเขาเข้ากับฉันได้อย่างดี มันจึงทำให้ฉันสามารถควบคุมพลังได้ดีขึ้น หากไม่มีเขาไม่แน่ฉันอาจจะควบคุมพลังไม่ได้ด้วยซ้ำไป เขาจึงเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของฉัน เป็นเพื่อนที่มีค่ากับฉันมากที่สุด และเป็นเพื่อนคนแรกที่ฉันรู้จัก ที่สำคัญเขาเป็นถึงลูกของ_เดวิล เค_มันจึงทำให้ความสัมพันธ์ของฉันกับเขา ต้องถูกปิดเป็นความลับ เนื่องจากฐานะของเราสองคน แม้ว่าสถานะของฉันกับเขาจะถูกเก๋บเป็นความลับ แต่ทุกครั้งที่ฉันฝึกควบคุมคำสาป จะมีเขาอยู่ข้างไปเสมอ ทุกครั้งที่ถูกกลั่นแกล้ง จะมีเขาคอยช่วยอยู่เสมอ และไม่ว่าจะเผชิญปัญหาอะไรก็จะมีเขาคอยซัพพอร์ตอยู่ข้างหลังเสมอ ใช่ไม่ว่าจะเป็นปัญหาอะไร แต่ก็นะ สถานะถูกเก็บเป็นความลับ เขาอยู่กับฉันไม่ได้ตลอดหรอก เวลาที่ไม่มีเขาอยู่ ยังไงฉันก็ถูกกลั่นแกล้งอยู่ดี ถ้าถามถึงสาเหตุที่ฉันถูกกลั่นแกล้งคงเพราะเห็นว่าฉันเป็นเพื่อนกับ_เดวิล สาร์จ_ แต่ก็นะ ถูกกลั่นแกล้งยังดีกว่าอยู่ตัวคนเดียว นั่นเพราะว่าเวลาฉันถูกแกล้งเขาจะมาปกป้องฉัน ความรู้สึกที่ถูกปกป้องมันดีมากเลยแหละ แต่ว่าทุกครั้งที่เขาเข้ามาปกป้องฉัน เขาก็จะถูกลงโทษ ฉันรู้สึกว่าตัวเองเห็นแก่ตัวเลยแหละ ที่ทำให้คนคนหนึ่งถูกลงโทษเพราะตัวเอง วันหนึ่งเขาถูกลงโทษอย่างหนัก เพราะเข้ามาช่วยฉันครั้งแล้วครั้งเล่านั่นจึงทำให้เขาถูกขังอยู่ในวัง และด้วยคำสั่งของ_เดวิล เค_เขาจึงถูกห้ามไม่ให้มาเจอฉันอีก วันนั้นเป็นวันที่ฉันรู้สึกสิ้นหวังอีกครั้ง เพราะการอยู่ตัวคนเดียว มันทำให้ฉันเศร้าจึงปล่อยพลังออกมาจนควบคุมไม่ได้ ฉันทำได้แค่หนี หนีไปให้ไกลเพื่อไม่ให้คนอื่นได้รับคำสาป ในคืนนั้นฉันทำได้แค่วิ่ง วิ่ง วิ่งไม่หยุดจนกระทั่งไปหยุดอยู่ที่น้ำตกแห่งหนึ่ง และได้เป็นลมล้มไป