🌒 บทนำ
เรื่อง: สายัณห์จันทรา
ตระกูล: อัสนีธาราร
แนว: ลึกลับ แฟนตาซี ดราม่า หญิงรักหญิง
---
> “หากคืนนี้คุณฝันเห็นสายฟ้าฟาดกลางสายน้ำ...
จงอย่าตื่น เพราะคำสาปของตระกูลอัสนีธาราร ไม่เคยลืมชื่อใครก็ตามที่ ‘เคยเห็น’”
เสียงแผ่วพร่า เหมือนถูกบันทึกไว้บนแผ่นกระดาษเก่า เอ่ยเตือนใครสักคนในความฝัน ก่อนจะจางหายไปพร้อมกลิ่นไหม้บางอย่างในอากาศ...
กลางค่ำคืนไร้ดวงดาว ลมหอบแรกจากป่าชื้นพัดผ่านชายผ้ารูปธงแหว่งๆ ที่ห้อยต่องแต่งบนระเบียงบ้านไม้เก่าแก่หลังหนึ่งซึ่งซ่อนตัวอยู่กลางหุบเขาลึก เงาต้นไม้โยกตัวตามแรงลม ลู่ราวกับกำลังคุกเข่าให้สิ่งใดบางอย่าง
ใต้แสงสีทองส้มของโคมไฟกระเบื้อง ร่างของหญิงสาววัยรุ่นคนหนึ่งนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง
ผมยาวสลวยถูกรวบขึ้นหลวม ๆ สวมเสื้อผ้าพื้นเมืองสีดำแต่งลายเส้นแดงจาง ๆ ที่อกซ้าย — ลวดลายที่มองไม่ออกว่าเป็นลายชนเผ่า หรืออักขระโบราณ...
จิรา — ผู้แบกรับมรดกของคำสาปที่เธอเองก็ไม่รู้ว่าตนเคย “ตกลงใจ” ไว้เมื่อใด
เธอไม่เคยฝันถึงอะไรที่ชัดเจน แต่กลับจำได้เสมอว่า ทุกครั้งที่หลับตา เสียงสวดในภาษาที่เธอไม่เข้าใจจะลอยมาเหมือนสายลมกระซิบเบา ๆ ในหู บางคืนก็มีภาพร่างผู้หญิงในชุดผ้าคลุมสีเลือดนั่งอยู่ปลายเตียง บางคืนก็มีเพียงหยดน้ำจากหลังคา ที่ดังเป็นจังหวะเดียวกับเสียงหัวใจเธอ
> “...ใกล้แล้ว”
เสียงนั้นดังอีกครั้ง คราวนี้ในหัวของเธอเอง
จิราหยุดหายใจครู่หนึ่ง ก่อนค่อย ๆ พ่นลมหายใจออกเบา ๆ
เธอรู้สึกได้ถึงแรงบางอย่างใต้ผิวหนัง มือขวาสั่นแผ่ว ๆ — บริเวณที่มี "ปานรูปดาวห้าแฉก" สีแดงเรื่อซ่อนอยู่
มันไม่เคยหายไป
และมันจะเริ่ม “เต้น” ทุกครั้งที่ใกล้ถึง “วันนั้น” — วันที่พระจันทร์ขีดเส้นตรงกับยอดเขา
---
> คำสาปของตระกูลอัสนีธาราร...
ไม่ได้เลือกใคร
แต่มันจำชื่อคนที่ถูกเลือกได้เสมอ
---
เสียงกึก ๆ จากชั้นล่างดังขึ้น จิราหันขวับโดยอัตโนมัติ
แสงโคมไฟสะบัดไหว ต้นเทียนริมหน้าต่างดับวูบ
เธอลุกขึ้นทันที มือคว้าสร้อยผ้าสีเลือดที่มีอัญมณีเม็ดเล็กอยู่ตรงกลาง — สิ่งที่ตกทอดกันมาทุกชั่วอายุ
เมื่อเธอสวมสร้อยเส้นนั้น เลือดกำเดาเริ่มซึมจากรูจมูกทันที
---
> “ครั้งที่แล้วก็เป็นแบบนี้…”
เธอกระซิบ พยายามเช็ดเลือดออกก่อนจะหยดลงพื้นไม้เก่า
“แต่ฉันไม่ใช่พวกเขา... ฉันจะหยุดมันให้ได้”
---
ข้างนอก... เสียงหมาเห่าหอนเป็นจังหวะ แล้วเงียบหายไป
ท้องฟ้าเปลี่ยนสีเหมือนถูกปาดด้วยพู่กันสีเทาเข้ม
มีบางอย่าง “กำลังเดินทางกลับมา”
---
🌘 คำโปรยจบตอนนำ
> เมื่อดวงจันทร์มาบรรจบตรงยอดเขาอีกครั้ง
เมื่อชื่อ “จิรา” ถูกเอ่ยซ้ำจากปากของผู้มีสายเลือด
เมื่อคนที่คุณรักกลายเป็น "ผู้ที่รู้มากเกินไป"
และเมื่อคุณหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้อง "สวมเสื้อแห่งคำสาป"
คุณจะทำอย่างไร…
เมื่อทุกอย่างที่คุณเคยเป็น
ไม่ใช่คุณอีกต่อไป
------
...จบบทนำ...
บทนำที่ 1__เงาใต้แสงแรก
---
📖 นิยาย: สายัณห์จันทรา
บทที่ 1 – เงาบางใต้แสงแรกของจันทร์เสี้ยว
เงาเย็นใต้จันทร์ค่ำแรกของฤดูฝน ลูบไล้ผ่านผิวน้ำในบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ตรงกลางบ้านตระกูล "อัสนีธารา"
เสียงแมลงกลางคืนกระพือปีกแผ่ว เหมือนคำกระซิบจากอดีตที่ไม่ยอมจาง
จิราเดินช้า ๆ ไปตามทางเดินไม้เก่าของเรือนใหญ่ ใจเต้นระรัวแม้ไร้เหตุผล หญิงสาวเพิ่งย้ายกลับมาอยู่ที่เรือนเก่าได้เพียงหนึ่งสัปดาห์ แต่กลับรู้สึกเหมือนมีใครคอยจับจ้องในทุกฝีก้าว — ไม่ใช่แค่ความทรงจำ... แต่เป็น บางสิ่งที่ยังอยู่
คืนนี้เธอสวมเพียงผ้าสีเทาหม่น ผมดำยาวปล่อยเคลียแผ่นหลัง ดวงตาสีเทาเข้มฉายประกายระแวง... เธอรู้ดี ว่าตระกูลนี้มีบางอย่างที่ยังไม่ถูกเปิดเผย แม้กระทั่งกับเธอ ผู้สืบสายตรงของ "เข็มจิรา" ผู้เป็นตำนาน... และคำสาป
> “จิรา...”
เสียงเรียกเบา ๆ ดังขึ้นจากมุมมืด
หญิงสาวหันขวับ สบเข้ากับแววตาของ "ฟ้า" — เพื่อนสนิทสมัยเรียน
ฟ้าสวมเสื้อยืดตัวโคร่ง ผมเปียเปียกนิด ๆ เหมือนเพิ่งอาบน้ำเสร็จ
“เธอ... มาทำอะไรตรงนี้” จิราถามเสียงนิ่ง
“เรานอนไม่หลับ เลยออกมาเดินเล่น…” ฟ้ายิ้มเจื่อน
แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไรต่อ สายตาก็พลันเหลือบไปเห็นสิ่งบางอย่าง —
รอยสักลายยันต์สีหมึกน้ำมัน ที่ทอดยาวจากกลางหลังจิรา ไปจนถึงหัวไหล่ข้างหนึ่ง
ฟ้าตะลึง “เธอ… เป็นพ่อหมอเหรอ?”
จิราเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบแต่แฝงพลัง
> “ไม่ใช่แค่พ่อหมอ… แต่คือคนสุดท้าย ที่จะปลดพันธนาการของตระกูลนี้”
แสงจันทร์สะท้อนดวงตาสีเทาของเธอเป็นประกายฟ้าอมเงิน เยือกเย็น… และน่าหลงใหล
---
> “ก่อนจะทำพิธีใด… ต้องเอ่ยนามข้าก่อน”
“และจงจำไว้ให้ดี — ห้ามล่วงเกินพ่อหมอใด ๆ ทั้งสิ้น”
---
ในค่ำคืนนั้น ฟ้าไม่รู้เลยว่า เธอได้ก้าวเข้าสู่จุดเริ่มต้นของคำสาปโบราณ ที่แม้แต่เงาของจันทร์ ก็ไม่อาจส่องให้เห็นความจริงได้ทั้งหมด
---
🖋️ เขียนโดย: สิริน วาโย
(Sirin Vayo – นามปากกาของผู้เขียน)
© ลิขสิทธิ์เนื้อหาโดยผู้แต่ง ห้ามคัดลอกหรือดัดแปลงโดยไม่ได้รับอนุญาต
--------
...จบบท1🔥...
เริ่ม
---
🌓 บทที่ 2
"วิญญาณที่ไม่หลับใหล"
ผู้แต่ง: สิรินวาโย
นามปากกา: คุณวาโย
> คืนจันทร์หาย… ฟ้าสิ้นแสง ทว่าจิตหนึ่งกลับสว่างวาบ...
อีกจิตหนึ่ง ค่อย ๆ ตื่นจากการหลับใหลด้วยความเกลียดชัง
ไม่ใช่เพราะต้องการล้างแค้น — แต่เพราะยังมีบางสิ่ง “ยังไม่เสร็จสิ้น”
เสียงสวดมนต์โบราณดังเบา ๆ จากห้องเก็บของใต้พื้นเรือนเก่า
แม้บานประตูจะถูกกั้นด้วยยันต์ผ้าขาวสะบัดปลิว — กลิ่นสมุนไพรไหม้ กลับแทรกทะลุออกมาราวกับกระซิบอะไรบางอย่างเข้าไปในหู...
> “ตราบใดที่เจ้ารัก — เจ้าจะกลายเป็นข้า”
ภายในห้องลับนั้น…
จิรายืนอยู่กลางวงไฟแสงสีเทา สะท้อนเงาหลังของเธอกับยันต์สักน้ำมันที่เรืองแสงอ่อน ๆ คล้ายมีชีวิต แผ่นหลังเปลือยเปล่าแต่เต็มไปด้วยเส้นอักขระที่ขยับได้เองราวกับหายใจ
ด้านข้าง… “ฟ้า” ยืนตัวแข็งอยู่ริมบานประตู
เธอไม่ควรมาเห็น… ไม่ควรแม้แต่จะรู้
แต่เสียงหนึ่งจากในใจจิรา — ไม่ใช่เสียงเธอเอง — กระซิบว่า:
> “ปล่อยให้เด็กนั่นดู… ให้เขารู้ว่าเจ้าไม่เหมือนคนธรรมดาอีกต่อไป”
---
ย้อนกลับไปหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้า
ระหว่างพิธีสืบสายคำสาปที่มีเพียงคนในตระกูลอัสนีธาราเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้เข้าร่วม —
ฟ้าเดินหลงเข้ามาโดยบังเอิญ ขณะตามหาจิรา
เสียงของ “ผู้เฒ่า” ในตระกูลเอ่ยขึ้นช้า ๆ ด้วยเสียงพร่าหนัก
> “ก่อนเริ่มพิธี จงกล่าวนามเจ้าของคำสาปเดิม... จงกล่าวนามด้วยเกียรติ มิใช่ความกลัว”
และในจังหวะที่ไฟในโถบูชาแสงสลัวลง
ชื่อหนึ่งถูกเอ่ยขึ้นด้วยเสียงสะท้อนจากใต้พื้นเรือน
> “เข็มจิรา… บุตรีแห่งคำสาป วิญญาณที่ไม่หลับใหล…”
ทันใดนั้น แสงอ่อนจากยันต์บนแผ่นหลังของจิราก็เริ่มเปล่งประกาย
เส้นอักขระเลื้อยช้า ๆ จนถึงต้นคอ เผยให้เห็น “สัญลักษณ์ศูนย์กลางคำสาป” — ดวงตาคู่หนึ่งเรืองแสงบนกลางหลังของเธอ
---
💠 จุดเปลี่ยนในความสัมพันธ์
เมื่อพิธีจบลง… ฟ้าเผลอผลักประตูเข้าไป ขณะที่จิรายังหันหลังให้
เสียงจิราเอ่ยขึ้น ไม่ใช่ด้วยน้ำเสียงปกติ
แต่คล้ายกับมีใครอีกคนพูดผ่านเธอออกมา:
> “ห้ามล่วงเกิน… พ่อหมวยนะครับ”
จิราหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ
แผ่นหลังยังคงเปลือยเปล่า แววตาสีฟ้าใสของเธอสบตาฟ้าภายใต้แสงจันทร์ซึ่งลอดเข้ามาทางหน้าต่าง
แต่บางสิ่งในแววตานั้น… มันไม่ใช่จิราอีกต่อไปแล้ว
> “ถ้าเธอยังยืนอยู่ตรงนี้… แปลว่าเธอพร้อมจะรู้จัก ‘ตัวฉันที่แท้จริง’ ใช่ไหม ฟ้า?”
---
🔥 คำสาปเริ่มทำงาน
จากนี้ไป ทุกครั้งที่ฟ้า “หวั่นไหว” ต่อจิรา คำสาปจะสะท้อนกลับด้วย “เหตุการณ์เหนือธรรมชาติ”
เช่น:
กระจกในห้องของฟ้าแตกร้าวโดยไม่มีเหตุผล
เงาของจิราที่ปรากฏข้างตัวฟ้า “มองตรงมาที่เธอ” แม้จิราจะไม่อยู่
เสียงเรียกชื่อฟ้าเบา ๆ ในตอนดึก
> "ข้าไม่ได้ตาย ข้าแค่ยังไม่ถูกให้อภัย..."
“ตราบใดที่สายเลือดยังยอมรับความรัก — ข้าจะกลับมา…”
---
🖋 ผู้แต่ง: สิรินวาโย
นามปากกา: คุณวาโย
> งานเขียนนี้สงวนลิขสิทธิ์ตาม พ.ร.บ. ลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 ห้ามคัดลอก ดัดแปลง หรือแอบอ้างทุกกรณีโดยไม่ได้รับอนุญาต ผู้เผยแพร่สามารถติดต่อเจ้าของผลงานผ่านนามปากกา "สิรินวาโย"
---
...จบทบ2✨...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
