ณ ธนาคารในL.A อเมริกา ก็มันคือว่าปกติในวันหนึ่งของพนักงานสาวชื่อแมนดี้ แมนสันเธอเป็นพนักงานที่นั่นมา2ปีแล้วทุกคนแมนดี้แต่มันไม่ปกติก็คือมี...ไอ้คนบ้าถือปืนเดินเข้ามาแบบไม่ปิดบังตัวตนคนบ้านั้นก็คือผมเอง

จะว่าตลกก็ได้แต่แมนดี้ตกใจ

จนนอนลงไปกับพื้น

ผมเดินไปที่โต้ะกลางห้องและก็ยิงปืนขึ้นฟ้า 2นัดจากนั้นก็นั่งลงบนเก้าอี้นุ่มๆสบายๆ แมนดี้ทักผมด้วยความสงสัยว่า "คุณต้องการอะไร" ผมยิ้มพร้อมถามว่า"คุณว่าวันนี้อากาศดีมั้ย" แมนดี้มึนงงเล็กน้อยพร้อมมองไปที่รปภ.ที่นอนอยู่กับพื้น เธอหันมาตอบว่า "ก็คงดี" ผมหัวเราะเบาๆพร้อมกับตอบเธอด้วยความใจเย็นว่า "อากาศดีสิเหมาะสำหรับเข้าคุกมาก" ไม่นานจากนั้นตำรวจก็บุกเข้ามา ผมยิ้มให้แมนดี้และก็นอนลงกับพื้นตำรวจหลายนายพุ่งเข้ามาล็อคผมกัยพื้นพร้อมกับด่าและถมถุยต่างๆว่าผมเป็นโจรโง่ หาเรื่องติดคุก หรือไม่ก็ด่าอะไรก็ตามที่พวกเขาพอใจ แต่ผมไม่ได้โง่แต่พวกเขาก็พูดถูกอย่างนึงผมหาเรื่องติดคุกผมโดนขังอยู่ที่สถานนีนานหลายชั่วโมงตำรวจที่นั้นดูจะไม่ค่อยดีแตืทนายผมเธอเก่งหลังจากนั้น2วันผมไปขึ้นศาลพร้อมกับเธอเธอเป็นทนายที่เก่งเธอชื่อเจน พิมผมดีใจที่ได้ขึ้นศาลพร้อมเธอเพราะเธอช่วยให้ผมไปติดคุกที่ซันไซล์มันเป็นเรื่อนจำเก่าสมัยซัก50ปีก่อนผมถูกส่งไปถึงพร้อมกับโดนตรวจค้นทุกซอกมุมว่าพกอะไรมาบ้างแต่ที่พวกเขาเจอนั้นไม่มีเลยพอผู้คุมถอดเสื้อผมออกทุกคนต่างตกใจกับรอยสักรูปต่างๆบนตัวผมที่แน่นจนแถบไม่มีพื้นที่ให้สักทับลงไปผมได้เข้าห้องขังหมายเลข543ผมมีเพื่อนร่วมห้องขังเขาเป็นคนแม็กซิกันชื่อพอลโต้ ผมหันไปหาลูกกรงเพื่อที่จะรายงานตัวกับหัวหน้าผู้คุมเขาชื่อแบลด คูวิดเขาเริ่มถามคำถามยาวเหยียดว่า "ชื่อทอม แอลลิก อายุ31 อาชีพวิศวกร ติดคุกข้อหาปล้นธนาคาร นายนี่แซบนะแต่ขอถามหน่อยนายจะอยู่ที่นี่ไปอีก25เดือนเพราะอะไร" ผมตอบว่า "เพราะผมอยากได้เงิน" เขาหัวเราะพร้อมโชว์เอกสารเรื่องเงินของผม "แกมีบ้านมีเงินมีรถแถมมีเมียแกจะปล้นธนาคารทำไม" ผมหันหลังพร้อมนอนลงที่เตียงและตอบไปว่า "ผมไม่รู้" แบลดเดินจากไปพร้อมความไม่พอใจผมรีบลุกขึ้นดูที่ทางเดินและเห็นนักโทษคนนึงเป็นคนแม็กซิกันผิวสีถ้าผมจำไม่ผิดเหมือนเขาจะมีฉายาว่าเอซุสเขาโดนแทงตรงกลางโถงทางเดินด้วยมีดที่ทำจากช้อนนั้นเป็นครั้งที่ผมรู้สึกกลัวการเข้ามาอยู่ที่นี่

วันนี้เป็นแรกที่ผมตื่นมาในห้องขังนี้เตียงนี้นอนไม่สบายเลยผมเดินออกมาที่สนามและพบกับคนอิตาลีคนนึงเขาเป็นมาเฟียชื่อเจอโรม วอราสก้าหรือที่ใครๆก็เรียกเขาเจมผมเห็นนั่งสูบบุหรี่อยู่ที่โต้ะผมเดินไปหาเขาพร้อมยืนนกกระดาษให้เขามึนงงพร้อมถามว่า "แกเป็นใครวะ" ผมตอบไปว่า "ฉันรู้ที่อยู่คนที่หักหลังนาย" เขาหัวเราะพร้อมกับทุบโต้ะและพูดว่า "บอกสิไม่งั้นแกตาย" ผมหันหลังและเดินจากไปผมเจอพอลโต้นั่งเล่นไพ่อยู่ผมเดินเข้าไปทักเขาหาตัวคนคนนึงพอลโต้ถามว่า "นายหมายถึงคนใหน" ผมหันไปตอบว่า "รอลโล บล็อค" พอลโต้ตกใจพร้อมหันมาถามว่า "นายต้องการอะไรจากเขา" ผมตอบด้วยความจริงว่า "ฉันเป็นน้องชายเขา" พอลโต้ตกใจพร้อมบอกว่า "เขาจะไปโบสถ์วันนี้น่าจะเวลานี้ด้วยถ้านานไปตอนนี้จะยังทัน" ผมรีบเดินไปที่ประตูพร้อมไปที่โบสถ์แต่โดนแบลดมาขว้างไว้เขาถามด้วยความสงสัยว่า "แกกำลังจะไปใหน" ผมก้มหน้าเล็กน้อยพร้อมตอบว่า "โบสถ์"เขายิ้มพร้อมถามว่า "ถ้าแกเข้ามาในนี้เพื่อเข้าโบสถ์ข้างนอกก็น่าจะมีเหมือนกันนะ" เขาพูดเสร็จก็เดินจากไปผมรีบเดินไปที่โบส์และพบกับพี่ชายของผมนั่งสวดมนต์ผมนั่งข้างหลังพร้อมทักทายไปว่า "ไงพี่ชาย" เขาเอนหลังมาที่พิงและพูดตอบผมว่า "นายเข้ามาทำอะไรในนี้" ผมยิ้มพร้อมบอกว่าท "มาพานายออกไปไงพี่ชาย" เขายิ้มพร้อมถามว่า "แผนละ" ผมก็บอกว่า "มีแต่เราต้องมาเจอกันที่นี่เวลานี้ทุกวัน" เขาพยักพร้อมพูดว่า "ดีใจที่ได้เจอนายก่อนตายนะน้องชาย" ผมก็ยิ้มพร้อมพูดว่า "ดีใจเช่นที่ได้เจอพี่ก่อนตาย" ซักพักก็มีนักโทษคนนึงเดินเข้าเขาบอกว่าเป็นลูกน้องของเจมให้มาตามผมไปหาเจมแต่ด้วยท่าทีที่จะทำร้ายผมรอลโลรุกขึ้นพร้อมต่อยไอ้หนุ่มนั้นจนสลบและผู้คุมก็เดินเข้ามาพร้อมสั่งให้นิ่งและยกมือขึ้นพวกเราถูกลากไปหาผู้อำนวยการเรื่องจำแห่งนี้เขาชื่อโจ มาตินเขานิสัยดีนะเขารู้ว่ารอลโลไม่ทำร้ายใครถ้าไม่จำเป็นแถมเขาขอให้ผมช่วยงานบางอย่างเขาถามว่า "นายรู้วิธีต่อโมเดลจากไม้จิ้มฟันมั่น" ผมหันไปพยักหน้าและเขาก็เสนองานต่อโมเดลจากไม้จิ้มฟันให้เขาจะเอาไปให้ภรรยาเป็นของขวัญจากนั้นเขาก็ปล่อยผมออกไปผมรีบตรงไปที่ห้องพยาบาลเพื่อพบกับพยาบาลที่นั้นเธอชื่อดีน่า มอแกนเธอสวยเหมือนนางฟ้าเลยและผมไปเพื่อฉีดอินซูลินหรือยาของพวกที่เป็นเบาหวานผมต้องฉีดมันทุกวัน

ระหว่างที่ดีน่าเดินไปหยิบยาผมก็ใช้แอลกอฮอล์ล้างแผลกับสารกันบูดเทลงไปตรงท่อระบายน้ำเพื่อให้มันกัดกล่อนแต่ดีน่าเดินเข้ามาพอดีเธอสงสัยว่าทำไมผมถึงยืนอยู่ ผมจึงนั่งลงบนเก้าอี้พร้อมยื่นแขนให้เธอ เธอยิ้มพร้อมถามว่า "ฉันไปดูในเอกสารของนายมามันบอกว่านายทอม แอลลิกไม่เคยมีประวัติเป็นเบาหวานนะ" ผมจึงตอบไปว่า "ปกติผมไม่เคยไปหาหมอเลยไม่มีประวัติ" เธอสงสัยแต่ก็ปล่อยผ่านเธอฉีดเสร็จก็ถามว่า "รู้สึกยังไงบ้าง" ผมยิ้มพร้อมถามว่า "หมายถึงที่มียาอยู่ในเลือดหรือพยาบาลสาวสวยมาฉีดให้ละ" เธอยิ้มพร้อมพูดว่า "ช่างคิดได้นะ" ผมขอบคุณเธอและเดินออกมาผมกลับมาที่ห้องขังและเจอกับพอลโต้ที่กำลังเขียนจดหมายหาแฟนที่อยู่ข้างนอกอยู่เขาดูเหมือนจะเขียนจดหมายไม่เก่งผมเลยเสนอตัวช่วยเขาเขียนจดหมายเขาดีใจมากที่เขียนเสร็จพร้อมกับรอยยิ้มพวกเราคุยเรื่องต่างๆกันเขาถูกจับข้อหาปล้นร้านสะดวกซื้อเขาเป็นคนนิสัยดีนะแถมมีความตลกด้วยแต่บางครั้งเขาก็ทำให้ผมรู้สึกอึดอัดแต่นั้นไม่สำคัญผมรีบเดินไปที่สนามผมไปที่ม้านั่งตัวนึงเพื่อหยิบบางอย่างใต้ม้านั่งออกมามันแต่แบลดก็เดินเข้ามาหาผมอีดครั้งก่อนที่ผมจะหาน็อตตัวนั้นเขาเดินมาถามเรื่องรอยสักเขาสงสัยว่ามันมีความหมายว่ายังไงผมก็ตอบแนวไม่มีสาระไปแต่เขาก็สงสัยเรื่องหลายอันเช่นPVD37158ว่ามันหมายถึงอะไรผมก็พยายามหาข้ออ้างไปจนแบลดเบื่อและเดินจากไปผมเริ่มไขน็อตออกมาด้วยมือช้าๆเพราะเหตุผลที่ผมรู้ว่าน็อตอันนี้ไขด้วยมือออกมาได้ก็เพราะมันคือน็อตหมายเลขPVD37158ที่สักไว้ตรงข้อมือผมแต่ก็มีคนเดินมาทักผมอีกครั้งเขาชื่อ...ดาวิด ไวท์เบท กรือใครๆก็เรียกเขาดาไวท์เขาเป็นพวกโรคจิตเขสให้ผู้ชายหน้าหวานคนนึงค่อยจับกระเป๋ากางเกงเขาไว้เหมือนกับเป็นสายจูงเขาเดินมาถามผมว่า "ไงสุดหล่อทำอะไรอยู่" ผมหยุดไขและก็พูดเปลี่ยนเรื่องคุยว่า "กำลังคิดอยู่" ดาไวท์นั่งลงข้างๆผมพร้อมพูดว่าวันนี้ฉันเห็นนายคุยกับเจมและแบลดนายกำลังหาแก็งหรอ" ผมก็ตอบไปด้วยการเบี่ยงประเด็นว่า "ก็คงจะอย่างงั้น" เขาตอบด้วยน้ำเสียงหลอกล่อว่า "มาอยู่กับฉันสิ" ผมหันไปมองหนุ่มที่จับกระเป๋ากางเกงเขาอยู่และพูดว่า "ดูเหมือนนายมีแฟนแล้วนะ" เขาควักกระเป๋ากางเกงอีกที่ข้างออกมาพร้อมยื่นให้ผมและก็พูดว่า "เอาสิฉันมีสองข้าง" ผมปฎิเสธไปเขาดูไม่พอใจพร้อมพูดว่า "ม้านั่งนี่เป็นของฉันถ้าฉันเห็นแกมานั่งที่นี่อีกฉันจะฆ่าแกซะ" ผมรีบเดินกลับไปห้องเพื่อพักแต่ผมโดนดักอุ้มจากคนของเจม