---
บรรยากาศในห้องซ้อมดนตรีหลังเลิกเรียน มืดสลัว เสียงฝนตกกระทบหลังคาเบาๆ
"เฮ้ยคิรัน กูฝากดูน้องใหม่ทีนะ กูแม่งต้องรีบไปคุยเรื่องคอนเสิร์ต"
เสียงไอ้กาย มือกลองประจำวงดังมาจากประตู ก่อนมันจะวิ่งออกไปอย่างรีบร้อน
คิรันหันกลับมาอย่างเบื่อๆ ก่อนจะเห็นเด็กผู้ชายคนนึงนั่งก้มหน้าอยู่ตรงเก้าอี้มุมห้อง
ผมสีดำยุ่งๆ เสื้อพละเปียกฝนพอหมาดๆ แถมมือยังจับเบสที่ดูจะหนักเกินตัว
คิรัน (ในใจ):
เด็กเหี้ยไรแม่งน่ากินชิบหาย… ตัวเล็กๆ หน้าใสๆ ปากแดงเหมือนจะด่าได้ทุกเวลา…
“เฮ้ย” เขาเดินเข้าไปใกล้ ยืนค้ำอยู่ตรงหน้า
“ชื่อไร?”
“ลีโอ” เสียงตอบมาแบบห้วนๆ โดยไม่มองหน้า
“ลีโอหรอ…” คิรันโน้มตัวลงเล็กน้อย สายตาจ้องไปที่ปากอีกฝ่าย
“ชื่อมึงแม่งโคตรไม่เข้ากับท่าทางจะดื้อๆ แบบนี้เลยว่ะ”
ลีโอเงยหน้าขึ้นมา สบตาตรงแบบไม่หลบ
“แล้วจะเสือกทำไม?”
คิรันหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเลื่อนสายตาจากหน้าไล่ลงไปยังคอ เสื้อพละเปียกฝนจนเนื้อในแนบผิว
เหี้ยเอ๊ย… ไอ้เด็กนี่แม่งทำกูใจไม่ดี
เขายืนมองอีกฝ่ายอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินไปหลังห้อง คว้าผ้าเช็ดตัวออกมาปาใส่หน้าอีกคน
“เช็ดก่อน เดี๋ยวไม่สบาย แล้วจะไม่มีแรง...คราง”
ลีโอหยุดเช็ดทันที เงยหน้าขึ้นพร้อมขมวดคิ้ว “มึงแม่งโรคจิต”
“เปล่า กูแค่ชอบคนปากเก่ง”
เขาเดินกลับมาหาอีกครั้ง มือจับที่คอเบสแล้วโน้มมันลงให้ลีโอต้องเอนตัวเข้าหาเล็กน้อย
“จับเบสแน่นจังวะ ลองจับของกูมั้ย เดี๋ยวจะรู้ว่ามันแข็งกว่าหลายเท่า”
ลีโอ:
“มึงแม่ง… แค่ได้อยู่ใกล้ๆ ก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นเหยื่อแล้ว”
คิรัน:
“กูก็อยากล่าเหยื่อนะ… โดยเฉพาะถ้ามันทำหน้าเหี้ยๆ แบบมึง”
[เสียงฝนข้างนอกยังตก ละเอียดและสม่ำเสมอ ขัดกับความร้อนแรงที่เริ่มก่อตัวในห้อง]
คิรันเลื่อนมือไปแตะข้อมืออีกฝ่ายเบาๆ
“มึงเคยโดนจ้องแบบจะกินแบบนี้ยังวะ?”
ลีโอพยายามหลบตา แต่รู้สึกว่าหัวใจเต้นโคตรไม่เป็นจังหวะ
ไอ้หน้าหล่อๆ ที่จ้องมาแบบเอาให้มึงระเบิดตรงนั้นเลยเนี่ย… มันไม่ปกติ
“หรือว่ามึงเคยแล้ว… แต่ยังไม่เคยเจอใครที่ทำให้มึงเสร็จด้วยแค่สายตา?”
“กูไม่ใช่คนง่าย” ลีโอกัดฟันพูด น้ำเสียงสั่นเล็กน้อย
“ดีเลย… เพราะกูแม่งชอบล่ะเวลาต้องพังคนแข็งๆ ให้อ่อนตรงหน้า”
-
---
[เสียงฝนยังตกต่อเนื่อง เสียงสายฝนกระทบกระจกห้องซ้อมเบาๆ เหมือนกำลังบิวต์สถานการณ์]
ลีโอยังคงนั่งจับเบสในมือแน่นกว่าเดิม
ในขณะที่คิรันยังคงยืนอยู่ใกล้จนลมหายใจแทบจะรดแก้มเขา
ลีโอ (ในใจ):
ไอ้เหี้ยนี่มันคิดจะทำอะไรวะ ทำไมแม่งจ้องเหมือนจะกินหัวกู… ไม่ดิ… ไม่ใช่หัว...
“เลิกมองได้ละ” ลีโอบอกเสียงเข้ม
คิรันยิ้มบางๆ ก่อนเอื้อมมือไปเช็ดหยดน้ำที่ซึมจากผมลงมาถึงขมับอีกฝ่าย
“กูไม่ได้มอง… กูวาดภาพในหัวอยู่”
“แล้วภาพในหัวมึง...กูอยู่ในสภาพไหนวะ?”
“เปลือย”
คำตอบโคตรสั้นโคตรตรง แต่แม่งทำลีโอถึงกับพูดไม่ออก
หัวใจแม่งเต้นแรงเหมือนเครื่องซักผ้า หมุนรอบจัดไม่พักเลยสัด
คิรันขยับเข้ามาอีกนิด ตอนนี้แทบจะนั่งยองตรงหน้าอีกคน
มือซ้ายยันเก้าอี้ไว้ มือขวาวางบนต้นขาลีโอเบาๆ อย่างจงใจ
“มึงรู้มั้ย ลีโอ… กูแม่งไม่ใช่คนดีนะ”
“เห็นอยู่” ลีโอตอบพลางกัดฟัน กลั้นไม่ให้เสียงตัวเองสั่น
“แต่เวลามองคนที่กูอยากได้… กูจะมองแบบนี้แหละ… แบบที่มึงไม่รู้ว่ากูจะจูบหรือจะจับมึงถอดเสื้อก่อน”
ลีโอพยายามยันตัวขึ้น แต่คิรันเร็วกว่า เขาคว้าเบสออกจากมืออีกคน วางมันไว้ข้างๆ ก่อนจะดันลีโอนั่งพิงผนังห้อง
คิรัน:
“ถ้ามึงจะหนี… นี่คือจังหวะสุดท้ายแล้ว”
ลีโอ:
“มึงมันบ้า...”
คิรัน:
“บ้ากับหื่นมันต่างกันนิดเดียวนะลีโอ… แล้วตอนนี้กูเลือกเป็นอย่างหลัง”
เขาโน้มหน้าลงใกล้จนปลายจมูกเกือบแตะกัน
สายตาคิรันมันโคตรจะหิว… หิวแบบที่ไม่ใช่แค่อยากจูบ แต่มันคืออยากจะกลืนคนตรงหน้าทั้งตัว
แต่ทันใดนั้น…
[เสียงประตูห้องซ้อมเปิดผลัวะ!!]
“เฮ้ยยยย!!! ลีโอ!! โอ๊ย กูหาห้องนี้ตั้งนานนนน!”
เสียงตะโกนของเด็กผู้ชายอีกคนดังขึ้น พร้อมกับวิ่งเข้ามาหา
ลีโอรีบผละออกจากคิรันทันที หน้าแดงจนแทบระเบิด
ส่วนคิรัน… ทำเพียงหันไปมองแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์
“กูชื่อเติร์ดนะ!” เด็กใหม่ตัวเตี้ยกว่าลีโอเล็กน้อย ยิ้มร่าเริงแถมลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ เฉย
“ใครแม่งส่งมึงมาเบรกซีนวะ…” คิรันพึมพำเบาๆ แต่พอเห็นสายตาเติร์ดที่เหมือนกำลังดูสถานการณ์อย่างรู้ทัน
เขาก็ยิ้มกว้างขึ้น… แบบเจตนา
คิรัน (ในใจ):
เอาสิ… สองก็ได้ กูไม่เลือกหรอกถ้าของดีแม่งมาเสิร์ฟถึงมือ
ลีโอ (ในใจ):
เหี้ยแล้ว… คนนี้แม่งหื่น ตัวนั้นก็เหมือนจะเป็นเพื่อน… หรือว่า...เหี้ยจริงวะ
---
“อ้าวเหรอ กูก็นึกว่ามันจ้องแต่กูนะ…”
ลีโอหันขวับไปมอง เติร์ดยิ้มหวานแล้วยักคิ้ว
“หรือมึงหวง?”
“กูไม่ใช่ของมัน”
“แต่ถ้ามึงจะเป็น… ก็ไม่เห็นแย่นี่นา”
ลีโอเงียบ… กัดริมฝีปากแน่น ความรู้สึกแม่งยุ่งเหยิง
คิรันแม่งจ้องจะกินเขาตั้งแต่เจอ เติร์ดก็จู่ๆ เข้ามาแบบสายซัพ(?) หรือสายแย่งก็ไม่แน่
หัวใจมันเต้นเหมือนจะไม่รอด
แต่ที่แน่ๆ คือ… คืนนี้นอนหลับยากแน่นอน
---
ลีโอเดินมาด้วยใบหน้าง่วงงุน เพราะเมื่อคืนแม่งนอนไม่หลับเลย
ภาพหน้าคิรันที่โน้มตัวลงมาใกล้ๆ แถมคำพูดหื่นๆ ที่มันกระซิบยังลอยวนในหัวไม่หยุด
ลีโอ (ในใจ):
เชี่ย… นี่กูใจเต้นเพราะกลัวมัน หรือกูเขินมันวะ…?
“เฮ้ยไอ้ลีโออออออ!!”
เสียงเติร์ดดังมาก่อนตัว เด็กหนุ่มวิ่งมาจากอีกฟากพร้อมขนมในมือ
“เอามาแบ่ง จะกินคนเดียวตายห่า” ลีโอยื่นมือไปคว้าขนมอย่างเคยชิน
เติร์ดยิ้มพลางมองเขาแบบ…แปลกๆ
“เมื่อคืนมึงฝันถึงใครวะ… หน้าแดงเชียว”
“กูจะฝันถึงแม่มึงก็เรื่องของกูป่ะ”
“เผลอๆ แม่กูก็ยังไม่เด็ดเท่าคิรันเลยเนอะ”
ลีโอสะอึกไปครึ่งวินาที ก่อนจะหันมาหาเติร์ดแบบเต็มตัว
“มึงพูดแบบนี้บ่อยมากเลยนะ”
“หึง?”
“พ่องดิ”
เติร์ดยักคิ้ว แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิมนิดนึง… สายตาแม่งไม่ใช่เพื่อนแล้วอะ
มันเหมือนคนที่กำลังอ่านใจคนอื่นอยู่ แบบรู้ทันแม่งทุกอย่าง
“ถ้ามึงไม่อยากให้กูพูดถึงคิรัน… งั้นกูพูดถึงมึงแทนก็ได้… ลีโอ…”
เสียงเรียกชื่อท้ายประโยคมันแม่ง… โคตรน่าขนลุกแบบดีๆ
เหมือนมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่หลังรอยยิ้มของเติร์ดเสมอ
[พักกลางวัน | โต๊ะอาหารหลังโรงเรียน]
คิรันเดินเข้ามาช้าๆ ในขณะที่ลีโอกับเติร์ดกำลังกินข้าวกันอยู่
ลีโอชะงักมือทันทีที่เห็นอีกฝ่าย
“โอ้โห… โต๊ะนี้รวมของหวานไว้ด้วยกันเลยเหรอ” คิรันเอ่ยพลางวางแก้วโค้กลงแรงๆ
เติร์ดยิ้ม “มึงมาช้าจังวะ”
“กูไม่รีบหรอก ถ้าของที่กูจะกิน…มันหนีไม่พ้นอยู่แล้ว”
ลีโอเงยหน้าขึ้นมาจ้องเขม็ง “มึงแม่งคิดว่าใครก็เป็นของเล่นไปหมดเลยเหรอวะ?”
คิรันหัวเราะในลำคอ ก่อนจะโน้มตัวลงใกล้หูของลีโอ
คิรัน:
“ไม่ใช่ทุกคน… แต่กับมึงอ่ะ ใช่แน่ๆ…”
ลีโอ:
“ไอ้—”
ยังไม่ทันจะด่า เสียงของครูฝ่ายปกครองก็ดังมาขัดจังหวะ
ทั้งสามรีบแยกย้ายกันกลับห้องเรียน แต่บรรยากาศแม่ง…ตึงเปรี๊ยะ
[หลังเลิกเรียน | ห้องน้ำหลังตึกเรียนเก่า]
ลีโอเดินมาเข้าห้องน้ำคนเดียว กะจะล้างหน้าคลายเครียดหน่อย
แต่พอเปิดประตูเข้าไป…
“ช้าจังวะ กูนึกว่ามึงไม่มาแล้วซะอีก”
เสียงคุ้นเคยจากด้านในห้องน้ำ
“...คิรัน?”
คิรันยืนพิงอ่างล้างหน้าอยู่ เสื้อหลุดจากกางเกงเล็กน้อย ดูโคตรไม่ตั้งใจ…แต่แม่งดูดีชิบหาย
“มึงมารอกูทำไม?”
“รอมึง… มาล้างหน้าไง” คิรันยิ้ม “หรือจะให้กูล้างให้?”
“มึงแม่ง—”
คิรันไม่รอให้พูดจบ เดินเข้ามาประชิดแล้วจับข้อมืออีกฝ่ายแน่น
“อย่าดิ้น เดี๋ยวคนอื่นได้ยิน”
“กูไม่ได้กลัวคนอื่น… กูแค่ไม่อยากให้มึงแตะตัวกู”
“แต่กูอยากแตะ”
มือของคิรันไล้จากข้อมือขึ้นมาถึงต้นแขน แล้วจู่ๆ ก็โอบเอวลีโอไว้แน่น
“มึงไม่ต้องกลัวกู… เพราะกูจะทำให้มึง… รู้สึกดี”
“ไอ้ห่า—”
ปากของลีโอถูกปิดด้วยจูบที่รวดเร็วแต่แนบแน่น
คิรันจูบแบบเอาให้จำ รุนแรงแต่ไม่บังคับ เหมือนจะกดอารมณ์ไว้แต่ไม่มิด
ลีโอ (ในใจ):
ไอ้เหี้ย… กูควรจะผลักมันออก แต่ทำไมมือกูไม่ขยับวะ…
ลมหายใจร้อนๆ และความใกล้ชิดทำให้หัวใจเต้นแรง
เสียงในหัวมันสับสน แต่ร่างกายดันตอบสนองเกินควบคุม
คิรันผละออกอย่างช้าๆ มองหน้าอีกฝ่ายที่หอบหายใจนิดๆ
“คืนนี้… ตอบให้กูหน่อยก็พอ ว่ามึงอยากเป็นของกู…หรือของมัน”
คิรันยิ้ม ก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำ ทิ้งให้ลีโอยืนสับสนอยู่กับตัวเอง
[คืนนั้น / แชตเติร์ด - ลีโอ]
> เติร์ด: เงียบเลยนะมึง
เติร์ด: หรือกำลังคิดเรื่องจูบของมันอยู่?
ลีโอ: มึงรู้...?
เติร์ด: กูเห็น…ทุกอย่างละ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
